Polityka w Nowej Kaledonii
W Nowej Kaledonii tradycyjny rozszczepienie polityczny jest to, co sprzeciwia się niezależności prądy Spośród lewo do lojalistów prądów w prawo . Krajobraz ten jest zróżnicowany, ponieważ kwestią bardziej niż status wyspy jest jej zagospodarowanie.
Partie polityczne
Antyseparatyści
Urodzony w obliczu wzrostu zapotrzebowania niezależność w 1970 roku The anti-niezależność obóz , często nazywane również „lojalistów”, od dawna stowarzyszony w Rassemblement pour la Calédonie dans la République (RPCR) z Jacques Lafleur , założony w 1977 pod nazwą Rassemblement pour la Calédonie (RPC), a od 2004 do 2014 nazywał się Le Rassemblement-UMP, a następnie po prostu Le Rassemblement . Ale od lat 90. i podpisania porozumień Matignon i Nouméa przywództwo Lafleura było mocno kwestionowane i doprowadziło do powstania kilku partii politycznych, do których można dodać ruchy, które zawsze były wrogie RPCR. Od ostatniej porażki w wyborach prowincjonalnych z9 maja 2004 r.w Prowincji Południowej i wycofaniu się Jacquesa Lafleura z frontu sceny politycznej ten podział jest uwydatniony. Jeśli tendencja antyniepodległościowa była reprezentowana po wyborach w 2004 r. przez trzy partie w Kongresie , to w przededniu kolejnych wyborów w 2009 r . rozproszyła się ona między pięć grup w lokalnym zgromadzeniu.” Dodajmy jeszcze cztery inne ruchy. Jednak między 2009 i 2019 , kilka koalicje i fuzje są tworzone i nieutwardzona, w tym dwie koalicje wyborcze dla prowincjała w 2014 roku i mistrz w wyborach z 2019 roku . W tym krajobrazie trzy główne siły zasiadają w Kongresie od czasu nowej rekompozycji w 2019 roku :
-
L'Avenir en Confidence : koalicja wyborcza kierowana przez Sonię Backès z Kaledońskich Republikanów na południu, gdzie wygrywa, z odpowiednikami na Północy (Agissons pour le Nord du Maire Rassemblement - LR de Kouaoua Alcide Ponga ) i na Wyspach Lojalności ( z nami od byłego UMP senatora i Caledonian Republikańskiej działacza Simon Loueckhote ), jest to formacja, która uzyskała najwięcej głosów w całej Nowej Kaledonii w wyborach prowincjonalnych z12 maja 2019 r.. Nadał swoją nazwę głównym grupom politycznym w Zgromadzeniu Prowincji Południowej i Kongresie po tych wyborach. Chce być spotkaniem wszystkich „lojalistów” przeciwko separatystom i „ nacjonalistom ” (kwalifikacja przypisywana razem Kaledonii ) i broni programu, który jest jednocześnie zdecydowanie anty-niepodległościowy (proponując jak najszybsze zorganizowanie obu) inne referenda samostanowienia przewidziane w porozumieniu z Nouméa , z nadzieją na zamknięcie w ten sposób roszczenia niepodległościowego), odnowienie klasy politycznej, liberalnej na poziomie ekonomicznym i konserwatywnej w kwestiach bezpieczeństwa. Ona rozumie :
Pierre Frogier . W 2018 r. zrezygnował z tymczasowej prezydentury Thierry'emu Santa . Do 2004 r . RPCR tradycyjnie zarządzała Prowincją Południową i do tego czasu miała większość w Kongresie . Gdyby to było w opozycji między 2004 i 2007 , to pozostaje pierwszą partię na terytorium pod względem liczby głosów, dwóch zastępców z Nowej Kaledonii wszystko pochodziło z jej szeregach od 1986 do 2012 roku i nadal kontroluje od 2001 roku w 2008 roku 6 gminy z 33, z których największą była gmina Nouméa . To znowu stała się stroną większość z 2007 roku w ramach „umowy ramowej” z jej głównego przeciwnika w momencie, L'Avenir zespół , a następnie ponownie staje się dominującą siłą między 2009 a 2014 r . Wybory parlamentarne w 2012 r., następnie samorządowe i wojewódzkie w 2014 r. to dotkliwa porażka partii, która nie tylko po raz pierwszy w swojej historii nie jest już pierwszą pod względem liczby głosów partią nowokaledońską, traci ponadto dwa miejsca w Zgromadzeniu Narodowym, które piastował od 1986 roku . Po tymczasowym poparciu „umowy o solidarności rządów” z innymi formacjami separatystycznymi do…grudzień 2014następnie „Wspólna Platforma” z Calédonie razem , RPP i Tous Calédonies , był w opozycji od 2014 do 2017 i od 2018 do 2019 . Zawiera w swoich szeregach gaullistów, ale także przedstawicieli innych tradycyjnych tendencji prawicy francuskiej , na ogół broni konserwatywnych stanowisk w kwestiach społecznych, fiskalnych i politycznych (w szczególności utrzymanie systemu status quo z 1989 r. , a mianowicie dwóch obozów, anty- separatyści i separatyści, z których każdy jest zdominowany przez dużą partię, odpowiednio Wiec i Związek Kaledoński ) i liberalny w sprawach gospodarczych. Związany był z UMP (choć to partnerstwo zostało zakwestionowane w 2013 roku ), a następnie z założoną w 2015 roku partią Les Républicains .
-
Kaledoński Ruch Ludowy (MPC) : partia utworzona w 2013 roku przez dysydentów z Rassemblement-UMP , zwłaszcza z młodej gwardii i kierowana przez byłego zastępcę Gaëla Yanno , której deklarowanym celem jest ponowne skupienie się na dyskursie i strategii sprzeciwu wobec niepodległości i niezależności i zbliżenia między różnymi siłami „lojalistycznymi”. Jest konserwatywny w kwestiach społecznych i fiskalnych, liberalny w planach politycznych i gospodarczych. Podpisał umowę partnerską z UMP wgrudzień 2013uczestniczyła w tworzeniu w 2015 r . stołecznej partii Les Républicains, ale nie jest już z nią związana od czasu jej odmowy przyłączenia się do lokalnej koordynacji utworzonej wlipiec 2015. Początkowo jej przywódcy, zwłaszcza Gaël Yanno , były zbliżone do Jean-Francois Cope linię , ale w 2016 roku poparli Alain Juppé dla otwartej pierwotne prawa i centrum do wyborów prezydenckich. Od 2017 roku . Numer dwa w ruchu, Gil Brial , również wiceprzewodniczący zgromadzenia Prowincji Południowej , był także przewodniczącym komitetu wsparcia w Nowej Kaledonii byłego premiera Jacquesa Chiraca . Ale, ustawieni w kolejce za François Fillon po tej prawyborach, ci sami przywódcy wyraźnie wezwali do głosowania na Marine Le Pen przeciwko Emmanuelowi Macronowi w drugiej turze wyborów prezydenckich. Gaël Yanno , który nie poparł odejścia jego partii z „Wspólnej Platformy” ani z grupy dialogu na temat przyszłości, został przegłosowany, a kongres potwierdził jego dymisję z prezydentury należącej do Gila Briala .
-
Republikanie Kaledońscy : najpierw grupa polityczna, a także koalicja utworzona wlipiec 2017na podstawie wszystkich szkoleń ( L'Avenir zespołu przez Harold Martin The Rassemblement pour la Calédonie przez Isabelle Lafleur , Diversity Ruchu przez Simona Loueckhote , The Caledonian ruch republikański przez Philippe Blaise ) i osobowości ( Didier Leroux , Pierre Bretegnier , Grégoire Bernut ) po poparciu Soni Backès w drugiej turze wyborów parlamentarnych z poprzedniego miesiąca, przeciwko Philippe Dunoyerowi z Kaledonii, który razem miał poparcie „Wspólnej Platformy”, wszyscy byli dysydenci różnej długości, data wiecu i członkowie od 2015 do 2017 roku grupy republikanów, którzy ostatecznie tworzą partię polityczną wgrudzień 2017. Bronią przeformułowania kwestii konsultacji wyjścia z porozumienia Nouméa , są bardzo krytyczne wobec Kaledonii razem i jej przywódcy Philippe'a Gomèsa i są dość blisko w kwestiach gospodarczych i społecznych (wszyscy mają dość liberalny program ), oskarżają „Platformę”. " bycia jedynie sojuszem okoliczności dla dzielenia się stanowiskami, a nie koalicją z realnym programem i ofertą w zamian "świętej unii", która byłaby bardziej zrównoważona. Obejmuje ona wiele osobistości teraz izolowane i bez partii: Sonia Backes który opuścił Le Rassemblement w 2013 roku do znajdując Gaël Yanno RPP , który prowadził UCF listy do Inspektorów 2014 przed opuszczeniem tej federacji partii w 2015 roku do podjęcia przewodniczenie grupie Les Républicains de Nouvelle-Calédonie ; Grégoire Bernut który był działacza L'Avenir zespołu , zanim stał się członkiem Rassemblement kierownictwem w 2013 roku , opuścił tę partię w 2017 roku i był kandydatem jako substytut Harold Martin w wyborach legislacyjnych wczerwiec 2017 ; Nicole Andréa-Song, która opuściła Rassemblement , którego była aktywistką historyczną,lipiec 2017 ; Didier Leroux , który nie został wybrany, ponieważ 2014 , który prowadził kilka grup przeciwieństwie do Rally między 1990 i 2000 , lokalny delegat MoDem , wyraził swoje poparcie kolejno do Frontu Jedności , do Republikanów , a następnie do Sonia Backes . Wraz z nimi kilka grup niepodległościowych, obecnie stosunkowo niewielkich pod względem liczby wybranych przedstawicieli, znalazło się w tym sojuszu, po tym, jak byli członkami FPU , Republikanami lub ZKF . Partii przewodniczy od momentu powstania Sonia Backès .
-
All Caledonians : partia utworzona w 2014 roku przez Pascala Vittoriego i innych lokalnych urzędników z Brousse, którzy razem opuścili Przyszłość . Broniąc pozycji centrowych , Pascal Vittori jest jednocześnie delegatem regionalnym Nowego Centrum (NC), a następnie Les Centristes (LC), znajduje się również na agrarnej linii obrony interesów rolników i hodowców. Blisko związany z Sonią Backès , podążał za nią w swoim rajdzie do Republikanów w 2015 roku , ale zerwał z nią, by uczestniczyć w tworzeniu „Platformy” w 2017 roku i od tego czasu został sojusznikiem Rassemblement i RPP .
Kaledonia razem : założona na11 października 2008przez dysydentów wspólnej przyszłości, którzy chcą być spadkobiercami ducha i filozofii, która według nich przyczyniła się do sukcesu partii w 2004 roku . Prowadzeni przez Philippe Gomes , przewodniczący Zgromadzenia prowincji południowych w tym czasie, i Marie-Noëlle Thémereau , byłego szefa listy w 2004 roku i były prezydent rządu od 2004 do 2007 , niósł ze sobą ogromnej większości wybrany o jest łączne przyszłości na Zgromadzenie prowincji Południowej i na Kongresie . To przyszło drugie miejsce w prowincji Sud w 2009 roku , za Rassemblement-UMP . Po zgodzie na udział w „porozumieniu republikańskim” z innymi partiami antyniepodległościowymi , Philippe Gomès uzyskuje w ten sposób prezydenturę samorządu lokalnego do 2011 roku, a partia sprawuje również dwie z trzech wiceprzewodniczących w zgromadzeniu południowej prowincji. . Jednak coraz bardziej skłócona z Rassemblement-UMP i zespołem Avenir z 2010 roku , partia została zepchnięta do opozycji w 2011 roku . Wygrał dwa fotele wicepremiera być wypełnione wyborów parlamentarnych w 2012 roku i udało się uzyskać przewodnictwo w Kongresie dla jednego ze swoich członków, Gérard Poadja , od 2012 do 2013 roku . Kilka dysydenci z innych partii politycznych nie dołączył do niego od 2011 roku : Robert Frouin (były burmistrz RPCR następnie DECA następnie Alliance następnie Avenir ensemble de Koumac od 1989 do 2008 roku , zaczął wykazywać swoje poparcie dla Kaledonii razem od 2011 roku ), Robert Courtot (burmistrz Pouembout od 2008 będąc początkowo członkiem zespołu Avenir , zbliżył się razem do Kaledonii od 2011 r. ), Corine David (wybrana do Kongresu i do Zgromadzenia Prowincji Południowych w 2009 r. pod szyldem Avenir ensemble , w 2011 r. brała udział w tworzeniu z UDC, która opuściła dołączyć Caledonia razem w 2012 roku ), Jean-Luc Régent (wybierany od 2010 do 2014 roku na Kongresie i na południowym Sejmiku Województwa dla RPC , opuścił tę partię w 2012 roku i dołączył do Caledonia razem w 2013 roku ) , Silipeleto „Fiu” Muliaakaka (wybrany w 2009 r. jako Rassemblement-UMP do Kongresu i Zgromadzenia Prowincji Południowej , wyjechał z tej partii razem do Kaledonii wsierpień 2013 ale zostań tam tylko do listopad 2013 zanim wrócę do tego w marzec 2014i ponownie wyjechać do The Caledonian Republicans wgrudzień 2017) Lub Nicole Robineau ( RPCR doradca z Zgromadzenie Prowincji Południowej od 1999 do 2004 roku, który stał się jednym z liderów i wiernym z RPC od Jacques Lafleur następnie jego córki Isabelle LaFleur od 2006 roku , wybrany z nią na UCF liście w Kongres i na południowym Sejmiku Województwa w 2014 roku dołączyła Caledonia razem wlipiec 2015). Miejsce centroprawicowa z zasadniczo społeczno-liberalnej ideologii , Caledonia razem ogólnie broni postępowe stanowiska w sprawach społecznych (dwaj posłowie głosowali za prawa legalizacji małżeństw i przyjęcie dla par jednopłciowych, podczas gdy partia proponuje generalnie wzrost dochodów gospodarstw domowych uważanych za najskromniejsze poprzez pomoc lub podwyższenie płacy minimalnej, obniżenie podatków bezpośrednich dla tych ostatnich zrekompensowane wzrostem przedziałów uznawanych za najbogatsze), politycznie liberalne (krytykując zwłaszcza utrzymanie status quo na pejzażu medialnym na rzecz radia lub kanałów bezpośrednio lub pośrednio kontrolowanych przez Rassemblement-UMP lub Unię Kaledońską ), interwencjonistów, a nawet interwencjonistów i protekcjonistów w sprawach gospodarczych (m.in. postulowanie stworzenia lokalnego prawa antymonopolowego egzekwowane przez niezależny organ ochrony konkurencji, Przejęcie 51% przez władze New Caledonian publicznych Société Le Nickel lub wdrożenia ograniczeń importowych w sektorach, w których istnieje lokalna produkcja) wniosek często opisywane jako „do litery” o " umowie Nouméa (a więc przeciwną propozycję z Pierre „ Dwie flagi ” Frogiera na rzecz wspólnej flagi i prośba o wyjazd do referendum wyjścia, które zdaniem partii musi być „oświecone”, tym samym antyniezależni muszą przedstawić swoją wizję statusu Nowej Kaledonii we Francji przed wyborami i koniecznością określenia przez separatystów przyszłego suwerennego państwa) oraz antyniepodległości zabarwionej pewną formą „ kaledońskiego nacjonalizmu ”. Dwaj posłowie wybrani w 2012 roku ( Philippe Gomes i Sonia Lagarde ) przyklejoną do jej powstania do Unia Demokratów i Niezależnych (UDI), partii i federacji politycznej środkowej i prawej stronie środkowej z Jean-Louis Borloo , natomiast inna część ruch, Leonard Sam , był kandydatem w wyborach europejskich w 2014 roku jako szef liście „ UDI • z modemem • z Europejczyków • lista obsługiwana Francois Bayrou i Jean-Louis Borloo ” w części Pacyfiku Rejonowy Overseas . Podobnie dość duża część wybranych przedstawicieli i liderów partii (deputowani Philippe Gomès i Sonia Lagarde , wybrani przedstawiciele Nicolas Metzdorf , Corine Voisin i Nicole Robineau ) oficjalnie opowiedziała się indywidualnie za kandydaturą Alaina Juppé w W ramach otwartych prawyborów prawicy i centrum w 2016 r. na wybory prezydenckie w 2017 r . Ponadto większość z tych osobistości wezwała do głosowania na Emmanuela Macrona przeciwko Marine Le Pen w drugiej turze wyborów prezydenckich ( Sonia Lagarde zrobiła to przed pierwszą turą, ale od tego czasu opuściła partię), podczas gdy dwaj nowi deputowani wybrali w wyborach parlamentarnychczerwiec 2017( ponownie Philippe Gomès i Philippe Dunoyer ) dołączyli do grupy Les Constructifs: republikanie, UDI, niezależni i senator wybrany wwrzesień 2017, Gérard Poadja , ze swojej strony, jest spokrewniony z grupą Union centrist . Inne osobistości (m.in. Nicolas Metzdorf , Nina Julié , Dominique Mole ) dołączyły w 2018 roku w bieganiu Republiki (LREM). Jednak Caledonia jako całość odmawia jakiejkolwiek przynależności do partii narodowej.
Oprócz tych trzech głównych sił można również przytoczyć, w kolejności starszeństwa i nadal aktywnej w Maj 2019 :
Niezależni
Niepodległościowa akcja polityczna narodziła się pod koniec lat 60. wraz z utworzeniem dwóch skrajnie lewicowych ugrupowań , Czerwonych Szalików i Grupy 1878 . Rozwinął się w latach 70. , zwłaszcza dzięki akcji Jean-Marie Tjibaou, który teoretyzował koncepcję Socjalistycznej Niepodległości Kanak (IKS) i założył Front Niepodległości w 1979 r., a następnie w 1984 r . Kanak i Socjalistyczny Front Wyzwolenia Narodowego (FLNKS) . Bardzo wojowniczy podczas wydarzeń lat 80. , podczas których gwałtownie sprzeciwiał się antyniepodległościowym grupom RPCR , ruch niepodległościowy od czasu porozumień Matignon i Nouméa , zaakceptował zasadę współpracy między różnymi grupami etnicznymi na terytorium, jednocześnie utrzymanie większości swojego elektoratu wśród ludności Kanaków . Co więcej, podobnie jak obóz lojalistów, zaznał silnych podziałów od czasu, gdy debata polityczna w Nowej Kaledonii przekroczyła prostą kwestię opozycji lub poparcia dla niepodległości.
-
Kanak i Socjalistyczna Narodowy Front Wyzwolenia ( FLNKS ), prąd założony w 1984 roku przez Jean-Marie Tjibaou , przynosi ze sobą szereg mniej lub bardziej autonomicznych stron separatystycznych, które zostały szczególnie rozdartych od 1990 , aż wrócili od wyborów parlamentarnych. Z 2007 ma jednolitą strategię. Wciąż głosi ideę niepodległości opartą na zasadzie nacjonalizmu Kanak , ale z różnym stopniem i różnymi wersjami socjalizmu :
-
Caledonian Union (UC): najstarsza wciąż istniejąca partia nowokaledońska, założona w 1953 r. przez byłych deputowanych Maurice'a Lenormanda i Rocka Pidjota na zasadzie autonomii i współżycia między różnymi grupami kulturowymi Terytorium, oficjalnie przyjęła żądanie niepodległości podczas Kongres Bourail w 1977 pod przewodnictwem Jean-Marie Tjibaou . Jest to składnik FLNKS, który jest najbliżej ideologicznie centrum , chrześcijańskiej demokracji i melanezyjskiego socjalizmu . Przecinając kilka nurtów, UC generalnie broni utworzenia stowarzyszenia niepodległościowego z Francją oraz „status quo” wynikającego z porozumień, co w jej przekonaniu zakłada utrzymanie równowagi instytucjonalnej, która byłaby dzielona przez jedynego historyczni sygnatariusze tych porozumień, czyli Le Rassemblement i ją.
-
Narodowa Unia Niepodległości (UNI): sojusz wyborczy między kilkoma komponentami FLNKS wokół Paliki w czasie, gdy ta ostatnia była w bezpośredniej opozycji do Związku Kaledońskiego i służyła jako spoiwo do utrzymania jedności wewnątrz FLNKS od 2001 do 2007 :
-
Partia Wyzwolenia Kanak (Palika): założona w 1975 roku przez połączenie kilku małych grup separatystycznych, w tym Czerwonych Szalików i Grupy z 1878 roku , od dawna jest najbardziej radykalnym trendem FLNKS i, jeśli w dużej mierze złagodziła dziś swój punkt widzenia. wobec ruchu antyniepodległościowego i państwa pozostaje najbardziej lewicowym elementem frontu niepodległościowego, bliskim ideałom marksistowskim i twierdzącym, że jest socjalizmem naukowym .
-
Progressive Union in Melanesia (UPM): założona w 1974 roku przez dysydentów Kanaków z Unii Kaledońskiej (zanim ta ostatnia oficjalnie opowiedziała się za niepodległością), jest to niewielka partia, której postulaty dotyczą głównie roszczeń do ziemi ludności melanezyjskiej archipelagu i stanowiska tendencji trockistowskiej.
-
Oceanian Democratic Rally (RDO): założony w 1994 r. przez Aloisio Sako w wyniku rozłamu ze Związku Oceanii , zrzesza frakcję socjalistyczną i niepodległościową członków społeczności Wallisian i Futunian . Członek UNI od 2004 do 2009 roku, od 2009 roku jest wiernym sojusznikiem Unii Kaledońskiej .
-
Dynamik unitaire Sud (DUS): ruch utworzony w 2011 roku przez dysydentów z Paliki w Prowincji Południowej , wokół wybranego prowincjała Sylvaina Pabouty . Przychylny silnej jedności wewnątrz FLNKS , jest sprzymierzony z UC i jest bardzo krytyczny wobec Paula Néaoutyine'a i UNI .
-
UC Renouveau : partia dysydencka Unii Kaledońskiej na Wyspach Lojalności założona w 2004 roku , nieuznawana za część FLNKS , sprzymierzona z UNI od maja dogrudzień 2009następnie do Unii Kaledońskiej .
-
Socjalistyczna Kanak Liberation (LKS): założony w 1981 roku przez Nidoïsh Naisseline , grand naczelny dzielnicy Guahma w Maré i byłego założyciela Czerwonego Szaliki , z tym 1878 Grupa następnie w Palika , opuścił ten ostatni ze swego umiarkowanego skrzydła protestować w epoce przeciwko wyborowi jego byłej partii do opuszczenia Frontu Niepodległości . Pierwotnie bardziej marksistowski , szybko ewoluował w kierunku reformistycznego socjalizmu i zawsze ucieleśniał bardziej umiarkowaną niezależność niż FLNKS , odrzucając w szczególności politykę konfrontacji i bojkotu wyborów lokalnych przyjętą przez front niepodległościowy podczas wydarzeń. Jest zwolennikiem stałego dialogu z działaczami antyniepodległościowymi i niepodległości zdobytej szacunkiem dla gry instytucjonalnej, od tego czasu wspiera kandydatów PS w wyborach prezydenckich. Występuje głównie w Maré , elektoralnej i zwyczajowej twierdzy Nidoïsh Naisseline oraz na Wyspach Lojalności .
-
Federacja separatystycznych komitetów koordynacyjnych (FCCI): założona w 1998 r. przez dysydentów FLNKS, którzy odrzucali strategię tego ostatniego polegającą na czekaniu na rozpoczęcie negocjacji z obozem lojalistów przez górniczych odpowiedników. Czasami uważa się prawo o ruchu niepodległościowego, poprzez sojusz między 1999 i 2004 z RPCR , że odrzuca ideę niezależności etnicznej i chce stałego dialogu z ruchem anty-niepodległościowej. Podupada, nie został już wybrany do Kongresu Nowej Kaledonii ani do Zgromadzeń Prowincji, pozostaje jednak dobrze ugruntowany w niektórych gminach północnej Nowej Kaledonii ( Kaala-Gomen i Wyspy Belep , w mniejszym stopniu Canala ).
-
Front pour le développement des Îles Loyauté (FDIL): założony w 1993 r. przez dysydentów z Union Calédonienne aux Îles Loyauté pod przewodnictwem Cono Hamu , w 1998 r . uczestniczył w tworzeniu FCCI, zanim się oderwał.listopad 2004 i odzyskać autonomiczną egzystencję.
-
Partia Pracy : partia utworzona niedawno w 2007 roku na podstawie jednego z głównych związków na terytorium, Union Syndicale des Travailleurs Kanaks et des Exploitation (USTKE) , znana z silnych działań społecznych. Wyraźnie bardziej lewicowy i bardziej radykalny niż FLNKS , za które obwinia elitaryzm i biurokrację, łączy wojującą walkę społeczną i radykalne roszczenia niepodległościowe, otwarcie wzywając do uzyskania suwerenności, cokolwiek się wydarzy na końcu mechanizmu porozumienia Nouméa (którą zawsze krytykował). Jest również przeciwnikiem wszelkich form ruchu migracyjnego pochodzącego spoza Nowej Kaledonii . Jest bliski kręgom antyglobalistycznym i jest wspierany przez José Bové oraz Nową Partię Antykapitalistyczną . Zwłaszcza od 2010 roku jest sojusznikiem wyborczym i instytucjonalnym Unii Kaledońskiej .
„Postępowcy” i „Akordyści”
Obok tych dwóch bloków, tradycyjnie dominujących w pejzażu politycznym Nowej Kaledonii, od lat 90. pojawiały się nowe formacje mające na celu wyrwanie się z tego podziału. Jednak żaden z tych ruchów uzyskane wybrani przedstawiciele innych niż na szczeblu gminy (głównie Jean-Raymond Postic, komunalnych radnego Nouméa od 1995 do 2008 roku ):
- Wspólne przeznaczenie pokolenia: federacja kilku małych ruchów i stowarzyszeń skupionych wokół Jean-Raymonda Postica i spadkobierców różnych partii założonych przez tego ostatniego od 1995 roku : Caledonian Generation od 1995 do 2002 , Ruch na rzecz sukcesu Porozumienia Nouméa (MPRAN) 2002 w 2003 potem Kaledonia w moim kraju w grudniu 2003 . Określając się jako „ani lojalista, ani niezależny, ale po prostu „akordysta”, nie wahał się sprzymierzyć z separatystami FLNKS podczas wyborów samorządowych w 2001 roku w Nouméa , gdzie został ponownie wybrany (był już radnym miejskim od 1995 ) na drugiej pozycji na liście " Alternatywa Obywatelska " prowadzonej przez Caledonian Union Geralda Cortota . Dla niego priorytetem jest wyjście z tradycyjnego podziału i skupienie się na pełnym wdrożeniu Porozumienia Nouméa , w szczególności na pojęciach „obywatelstwa kaledońskiego” i „wspólnego przeznaczenia”. Wzywa także do szybkiego zdefiniowania znaków tożsamości (flaga, hymn, nazwa kraju, waluta, pisownia banknotów), aby służyły jako symbole jednoczące całą populację Nowej Kaledonii.
- Oceanian Rally for a Mlural Caledonia (ROC Plurielle), któremu przewodniczy Mikaële Tuifua, wspierany przez innego przywódcę liberalnej lewicy Seleone Tuulaki , sekretarza generalnego ruchu, i Jean-Pierre’a Selefena, byłego działacza FCCI , urodził się z przekształcenie samego Rajdu Oceanicznego dla Kaledoniistyczeń 2004w związku z wyborami prowincjalnymi w tym roku i po wydarzeniach etnicznych w Saint-Louis . Mając na celu „podniesienie świadomości na temat problemów społeczności Walli i Futuńczyków” oraz „czystki etnicznej w Saint-Louis”, RKP miał początkowo myśleć o sojuszu z listy spoza RPCR . Ale ten nowy ruch stopniowo zmierza w kierunku ustanowienia nowej listy etnicznej, powodując odejście niektórych jego przywódców, w tym Jean-Baptiste Felomaki, do Frontu Narodowego . Przemianowany sobie ROC Plurielle w 2008 roku na przygotowanie się do wyborów prowincjonalnych z10 maja 2009 r.. Przedstawiając tym razem program tendencji społecznych, broni on pojęcia „wspólnego przeznaczenia” zdefiniowanego w porozumieniu z Nouméa, w którym Wallisowie i Futunianie muszą mieć swój pełny udział, oraz pojednania na Pacyfiku między Polinezyjczykami i Melanezyjczykami. Deklaruje, że jest całkowicie niezależny od lojalistów, których oskarża o to, że są źródłem utrzymania rozłamu między Kanakami a Polinezyjczykami.
-
Les Progressistes : miejscowy odcinek tej metropolii Partii Socjalistycznej (PS) utworzonego w 1981 roku i które miało swoją obecną nazwę w 2016 roku , jest to mały ruch ogólnie sprzymierzył electorally z FLNKS a dokładniej z UNI ale która otwarcie zajął stanowisko z Od 2010 roku zostaje we Francji.
Koalicje
Polityka nowokaledońska przeszła przez długie okresy tylko z jedną dominującą partią: Unią Kaledońską od 1953 do 1972 , RPCR od 1984 do 1995 i zespołem Avenir od 2004 do 2007 (mniejszość, ale przy nieformalnym wsparciu kilku innych formacji, najczęściej FLNKS ). Przez resztę czasu zawierano porozumienia, sojusze lub koalicje, aby osiągnąć większość, czasami między ruchami o bardzo różnych stanowiskach i ideologiach.
-
+1.973 - +1.976 : sojusz pomiędzy miejscowym prawem składa się z liberalny konserwatysta Ententa Démocratique et Społecznych (EDS) z Roger Laroque , z Caledonian ruch liberalny (MLC) umiarkowanym autonomistycznej z Georges Nagle i od Gaullistów Unii Demokratycznej (UD) z Georges Chatenay i część autonomistycznej lewicy, w tym Unię Wielorasową (UMNC do 1975 ) Yanna Céléné Uregeï i Postępową Unię Wielorasową (UPM, utworzoną w 1974 ) André Gopoeę .
-
+1.976 - 1.977 : koalicja partii autonomistycznej ( UC of rock Pidjot i Maurice Lenormand , UPM ), z lewej strony ( Caledonian Socjalistycznej Partii Alain Bernut) i UMNC, która ma stać się niezależna.
-
1977 - +1.978 : "anty-niezależność bloc" pomiędzy Rassemblement pour la Calédonie (RPC) z Jacques Lafleur , w MLC z Jean Lèques , w autonomicznej i centrowej Związku Nowej Kaledonii (UNC) z Jean-Pierre AIFA , w Unii dla renesans Caledonia (URC) z rodnika wdechu z Théophile Wakolo Pouyé i Edwige Antier-Lagarde'a , w Entente wszystkich grup etnicznych (ETE) Raymond Mura i UD Gaston Morleta.
-
1.979 - 1982 : anty-niezależność koalicja RPCR z Jacques Lafleur (prawa związanego z metropolii RPR ) i Federacji New Caledonian Society (FNSC, autonomistyczny centrum blisko UDF ) z Jean-Pierre AIFA .
-
1.982 - +1.984 : sojusz pomiędzy Frontu Niepodległości (FI, założona w 1979 roku jako konfederacji skupiającego UC , w PSC , z Kanak United Front Wyzwolenia lub Fulk który jest byłym UMNC oraz LKS ) z Jean-Marie Tjibaou i FNSC z Jean-Pierre Aïfa .
-
+1.989 - +1.995 : „pakt o nieagresji” między dwiema głównymi siłami historycznych każdym obozie, w RPCR z Jacques Lafleur i Caledonian Unii z François Burck .
-
1.998 - 1.999 : większość na rzecz porozumienia Nouméa między RPCR z Jacques Lafleur (który miał jedynie względną większość od 1995 roku ), w FCCI z Raphaël Mapou , Léopold Jorédié i François Burck a ruch non-niezależność „Renouveau” accordist Thierry Valet, dysydent z Une Nouvelle-Calédonie pour tous (UNCT).
-
1.999 - 2004 : większość RPCR - FCCI .
-
2004 - 2007 : dominacja w instytucjach, bez sojuszu i koalicji, nowego nie-niepodległościowego zespołu L'Avenir kierowanego przez Harolda Martina , Marie-Noëlle Themereau , Didiera Leroux i Philippe'a Gomèsa , chociaż mniejszość, ale konstytucje „projektu większości” w zależności od prezentowanych tekstów. Zasadą jest, że strony przeciwieństwie do Rassemblement-UMP, czy są one non-niezależność (the local FN z Guy Georges ) lub niezależność (the UC od Pascal Naouna , gdy LKS z Nidoïsh Naisseline ) głosowanie obok L'Avenir zespołu .
-
2007 - 2.009 : anty-niezależność „umowa ramowa” między Avenir ensemble of Harold Martin i Rassemblement-UMP z Pierre Frogier .
-
2.009 - 2.011 „pakt stabilizacyjny” lub „umowa republikańska” anty-niezależność pomiędzy Rassemblement-UMP z Pierre Frogier , Calédonie zespołu z Philippe Gomes , The Avenir ensemble of Harold Martin i LMD z Simonem Loueckhote .
-
2011 - 2.012 : transpartisan koalicja anty-niepodległościowych działaczy z Pierre Frogier za Rassemblement-UMP i tym Avenir ensemble of Harold Martin , a separatystami z FLNKS grupy (zdominowanej przez UC of Charles Pidjot związanych z RDO z Aloísio Sako , do dysydenci z Palika du Sud prowadzone przez Sylvain Pabouty który zakończył się tworząc OWT i UC Renouveau z Jacques Lalié ) z rock Wamytan i Partii Pracy od Louisa Kotra Uregei .
-
maj -grudzień 2014 : Anti-niezależność „umowa rządów solidarności” między Kaledonia wraz z Philippe Gomes , w FPU z Pierre Frogier , Harold Martin i Cynthia Ligeard i UCF z Gaël Yanno , Isabelle Lafleur i Philippe Blaise .
- z lipiec 2015 w czerwiec 2017 : porozumienie o podziale obowiązków instytucjonalnych między grupą Les Républicains , kierowaną przez Pierre'a Frogiera , Harolda Martina , Sonię Backès , Isabelle Lafleur oraz Thierry'ego Santa i Calédonie , razem przez Philippe'a Gomèsa ; współpraca partii niepodległościowych w wielu kwestiach związanych z wyjściem z porozumienia Nouméa (głównie elektoratu); silna opozycja wobec planów gospodarczych i społecznych między Kaledonią z jednej strony, często wspieraną w tych kwestiach przez separatystów, a z drugiej strony republikanów i ZKF .
-
lipiec 2017 - czerwiec 2018 „Wspólna platforma”, co daje w rezultacie Intergrupy między Calédonie zespołu z Philippe Gomes , Le Rassemblement de Pierre Frogier i Thierry Mikołaja i RPP o Gaël Yanno i Gil Brial , największej grupy Kongresu, ale który nie ma większości.
Wybrany
Kongres Nowej Kaledonii składa się z 54 członków, sporządzoną proporcjonalnie od trzech Wojewódzkich Zgromadzeń wybierany co 5 lat według powszechnych wyborach bezpośrednich przez obywateli Caledonian (tych, którzy mogą świadczyć o obecności na terytorium przed 1998 ) przez głosowaniu proporcjonalnym list w jednej rundzie . Obecny Kongres , w swojej piątej kadencji od czasu Porozumienia Noumea , był wynikiem wyborów prowincjalnych .12 maja 2019 r., a jego skład przedstawia się następująco:
Od 24 maja 2019 r.przewodniczącym Kongresu jest Rock Wamytan ( FLNKS - UC , Prowincja Południowa ).
W Zgromadzeniach Prowincjalnych
Układy Matignon podzieliły Nową Kaledonię na trzy prowincje:
Prowincja Południowa
W następstwie wyborów prowincjonalnych z12 maja 2019 r., Jak po wszystkich wyborach od czasu , że od 2014 roku , nie wyłania się bezwzględna większość, nawet jeśli lista zbliża go do jednego głosu. Składa się z 40 członków, wysyła do Kongresu 32 wybranych członków . W tej kadencji jej prezes Sonia Backès od17 maja 2019 r., wybrana w drugim głosowaniu wszystkimi głosami ze swojej listy (20 głosów) i większością głosów z listy Oceanian Awakening (3 głosy na 4), jest również prezydentem Kaledońskich Republikanów :
Prowincja Północna
Składa się z 22 wybranych urzędników, w tym 15 wysłanych do Kongresu . Został on przewodniczył od 1999 roku przez Paula Néaoutyine , od FLNKS - UNI - Palika .
Prowincja Wysp Lojalności
Składa się z 14 wybranych urzędników, w tym 7 wysłanych do Kongresu . Został on przewodniczył od 2019 roku przez Jacques'a Lalié , od FLNKS - UC i prezes UC Renouveau . Od wyborów prowincjonalnych z10 maja 2009 r., obejmuje tylko separatystów. Wybory te zostały jednak unieważnione przez Radę Stanu w dniu16 października 2009, W wyniku głosowania część The6 grudnia 2009. W wyniku tego ostatniego nie tylko nie-separatyści pozostali wykluczeni ze zgromadzenia, ale po raz pierwszy od 1989 r . lista palika nie uzyskała mandatu (nawet jeśli lista „Unia dla Odnowy” kierowana przez KPU Odnowa został wybrany w drugiej kolejności na członka Paliki ). Ta ostatnia partia odzyskuje jednak reprezentację (w przeciwieństwie do wykluczonych ze zgromadzenia niesamodzielnych) w wyborach wojewódzkich11 maja 2014 r., A nawet umacnia swoją reprezentację w głosowaniu z12 maja 2019 r..
W gminach
Gminy tradycyjnie zajmowane przez obóz antyniepodległościowy znajdują się przede wszystkim na zachodnim wybrzeżu Grande-Terre (w szczególności wszystkie te na zachodnim wybrzeżu Prowincji Południowej , tylko gmina Koumac jest ważną twierdzą lojalistów w Prowincji Północnej z silną obecnością w gminach Poya i Pouembout ) oraz na Isle of Pines .
Wschodnie wybrzeże, Wyspy Belep i Wyspy Lojalności są ze swojej strony bastionami niepodległości, nawet jeśli miasto Thio ma burmistrza walczącego z niepodległością od 2004 roku . Na zachodnim wybrzeżu gminy między Koné i Kaala-Gomen (włącznie) są ogólnie uważane za nie do zdobycia dla działaczy antyniepodległościowych, do czego dodaje się Poum na północnym krańcu Grande-Terre .
Od wyborów samorządowych w 2014 r. burmistrzami 33 gmin Nowej Kaledonii i składami rad gminnych są:
Prowincja Południowa
-
Nouméa : Sonia Lagarde ( Calédonie ensemble - UDI, potem LREM ) od 2014 roku . Rada ma 53 mandaty, wszystkie należące do działaczy antyniepodległościowych:
- „ Calédonie ensemble ” (grupa utworzona w 2015 roku przez rozdzielenie z „Avec nous, ça va changer”): 21 wybranych.
- „U nas to się zmieni” ( Kaledonia razem dysydenci i bez etykiet lojalnych wobec burmistrza): 19 wybranych.
- „Unia dla Nouméa” ( UCF ): 12 wybranych dokwiecień 2016, następnie 8 wybranych, w tym:
- „ Republikanie ” (grupa utworzona wkwiecień 2016przez sprzeciw niektórych wybranych członków grupy „Union pour Nouméa” dołączających do jedynego wybranego członka Zgromadzenia, który do tej pory zasiadał jako niezarejestrowany): 5 wybranych, w tym:
- „ Gathering ”: 1, a następnie 2 wybrane.
-
RPC : 2 wybrane.
-
RPP dis. : 1 wybrany.
-
Mont-Dore : Éric Gay ( Gathering ) od 2003 roku . Zarząd ma 35 miejsc:
- ruch antyniepodległościowy: 33 wybranych.
- „Żyj dobrze w Mont-Dore dla tęczowego narodu” (działacze niepodległościowi): 2 wybranych, w tym:
-
Dumbéa : Georges Naturel ( Gathering ) od 2008 roku . Rada ma 35 mandatów, wszystkie należące do działaczy antyniepodległościowych:
-
Païta : Harold Martin ( zespół Avenir ) od 1995 roku . Rada ma 33 mandaty, wszystkie należące do działaczy antyniepodległościowych:
-
Bourail : Brigitte El Arbi ( różne po prawej ) od 2014 roku . Zarząd ma 27 miejsc:
- antyseparatyści: 25 wybranych:
- „Zjednoczeni w różnorodności” ( Różne prawa ): 19 wybranych.
- „Wspólne zainteresowanie Bourail” ( łącznie związane z Calédonie ): 4 wybranych.
- „Bourail, zjednoczeni dla zmian” ( FPU - Zgromadzenie : 2 wybranych.
- „ FLNKS - dla wspólnoty przeznaczenia” (ruch niepodległościowy): 2 wybranych.
-
La Foa : Corine Voisin ( razem Kaledonia ) od 2008 roku . Rada gminy posiada 23 mandaty:
- ruch antyniepodległościowy: 21 wybranych:
- separatyści: 2 wybrani:
- „La Foa inaczej dla wspólnego przeznaczenia” (blisko FLNKS - UC ): 1 wybrany.
- “Cîrî 2020” ( FLNKS - UNI - Palik ): 1 wybrany.
-
Thio : Jean-Patrick Toura ( FLNLS - UC ) od 2014 roku . Zarząd ma 23 miejsca:
- separatyści: 20 wybranych:
- „Tio dla wszystkich” ( FLNKS - UC i Palika ): 18 wybranych.
- „Nasza młodzież w służbie Thio” ( FLNKS - UPM ): 2 wybranych.
- ruch antyniepodległościowy: 3 wybranych:
-
Boulouparis : Alain Lazare ( Rassemblement ) od 1995 roku . Zarząd ma 19 miejsc:
- ruch antyniepodległościowy: 18 wybranych:
- „Nacjonalistyczna dynamika Boulouparis” ( FLNKS - UC ): 1 wybrany.
-
Yaté : Adolphe Digoué ( FLNKS - UNI - Palika ) od 2014 roku , po tym jak był już od 2001 do 2008 roku . Zarząd ma 19 miejsc:
- separatyści: 17 wybrani:
- " FLNKS ": 15 wybranych.
- „Yaté Inaczej” ( FLNKS - UPM ): 1 wybrany.
- „Lista wspólnej koordynacji plemiennej z rheebu-nuu” ( Rhéébù Nùù ): 1 wybrany.
- „Umowa o odnowienie gminy w Yaté” ( wspólnie Kaledonia ): 2 wybranych.
-
Isle of Pines : Sarah Vendégou ( FLNKS - UC ) od 2014 roku . Rada gminy posiada 19 mandatów:
- " FLNKS ": 15 wybranych, w tym:
- „ Zjazd Kuni ”: 4 wybranych.
-
Sarraméa : Alexandre Némebreux ( razem Kaledonia ) od 2014 roku . Zarząd ma 15 miejsc:
- Niezależni: 8 wybranych:
- "Sarraméa FLNKS ": 6 wybranych.
- „Nowoczesność i tradycja” (różni separatyści i Partia Pracy ): 2 wybranych.
- Antyseparatyści: 7 wybranych:
- „Porozumienie komunalne” (w sumie Kaledonia ): 4 wybranych.
- „Razem dla Sarramei” ( UCF ): 3 wybranych.
-
Moindou : Léon- Joseph Peyronnet ( razem Kaledonia ) od 2008 roku . Zarząd ma 15 miejsc:
- Antyseparatyści: 10 wybranych:
- " UNI Mwârû" ( FLNKS - UNI ): 5 wybranych.
-
Farino : Régis Roustan ( razem Kaledonia ) od 2014 roku . Rada ma 15 mandatów, wszystkie należące do działaczy antyniepodległościowych:
Prowincja Północna
-
Koné : Joseph Goromido ( FLNKS - UNI - Palik ) od 2001 roku . Zarząd ma 29 miejsc:
- Niezależni: 25 wybranych:
- „ FLNKS – Powstanie Oceanii – Koohnê”: 23 wybranych.
- „Labor Koohne” ( Partia Pracy ): 1 wybrany.
- „Dla nowego Koohne” ( FCCI ): 1 wybrany.
- „Koné miasto dla wszystkich” (antyniepodległościowe): 4 wybranych, w tym:
-
Poindimié : Paul Néaoutyine ( FLNKS - UNI - Palik ) od 1989 . Zarząd ma 27 miejsc:
-
Houaïlou : Pascal Sawa ( FLNKS - UC ) od 2014 roku . Zarząd ma 27 miejsc:
- „Jednolita lista nacjonalistyczna – UC – UNI – Partia Pracy ”: 21 wybranych, w tym:
- “Waa Wi luu 2014, dla trwałej zmiany” ( Zgromadzenie ): 6 wybranych.
-
Koumac : Wilfried Weiss ( zespół Avenir ) od 2008 roku . Zarząd ma 27 miejsc:
- Ruch antyniepodległościowy: 20 wybranych:
- „Za postępem gminy” ( FPU ): 14 wybranych.
- „Wszyscy dla Koumac, Koumac dla wszystkich” ( Kaledonia razem ): 5 wybranych.
- „Demokracja Koumacka” (różna prawica): 1 wybrany.
- „ FLNKS - Jedna skrzynia, jeden naród, jeden naród”: 7 wybranych.
-
Canala : Gilbert Tyuienon ( FLNKS - UC ) od 2001 roku . Rada ma 23 mandaty, wszyscy niezależni:
-
Poya : Yasmina Metzdorf ( razem Kaledonia ) od 2014 roku . Zarząd ma 23 miejsca:
- „Poya nekö-horizon 2020” (unia antyniepodległościowa): 17 wybranych.
- Niezależni: 6 wybranych:
-
Pouébo : Jean-Baptiste Dalap ( FLNKS - UC ) od 2014 roku . Rada ma 19 wybieranych urzędników, wszyscy niezależni:
-
Voh : Guigui Dounehote ( FLNKS - UNI - Palika ) od 1995 roku . Zarząd ma 19 miejsc:
- Niezależni: 14 wybranych:
- Antyseparatyści: 5 wybranych:
-
Hienghène : Daniel Goa ( FLNKS - UC ) od 2014 roku . Rada ma 19 mandatów, wszyscy niezależni z jednej listy:
-
Ponérihouen : Pierre-Chanel Tutugoro ( FLNKS - UC ) od 2014 roku . Zarząd ma 19 miejsc:
- Niezależni: 18 wybranych.
- „Życie razem w Ponérihouen ( warö naïma pwarairiwa )” ( FPU ): 1 wybrany.
-
Touho : Alphonse Poinine ( FLNKS - UNI - Palika ) od 2003 roku . Zarząd ma 19 miejsc:
- Niezależni: 16 wybranych:
- „ Gmina FLNKS Oceania”: 14 wybranych.
- „Związek Obywatelski na rzecz Zmian” ( FLNKS – dyss . Paliki ): 2 wybranych.
- „ Tha paladjë ” (unia antyniepodległościowa ): 3 wybranych.
-
Ouégoa : Jacques Wahi ( FLNKS - UNI - Palika ) od 2014 roku . Zarząd ma 19 miejsc:
- Niezależni: 18 wybranych:
- „FLNKS Ouégoa”: 15 wybranych, w tym:
- „Lista związków obywatelskich” ( FLNKS - UC diss.): 3 wybranych.
- „Ouégoa pour tous” ( zespół Calédonie ): 1 wybrany.
-
Pouembout : Robert Courtot ( razem Kaledonia ) od 2008 roku . Zarząd ma 19 miejsc:
-
Kaala-Gomen : Hervé Tein-Taouva ( FLNKS - UC ) od 2014 roku . Zarząd ma 19 miejsc:
- " Razem! pracujmy dla kaala-gomen ”(związek niepodległościowców i bojowników o niepodległość przeciw ustępującemu burmistrzowi): 15 wybranych, w tym:
- „Porozumienie komunalne” (apolityczny blisko FCCI ): 4 wybranych.
-
Poum : Henriette Hmae ( FLNKS - UC ) od 2008 roku . Rada ma 15 mandatów, wszyscy niezależni:
- „Związek Obywatelski” (dysydenci FLNKS ): 12 wybranych, w tym:
- „Jednostkowa dynamika FLNKS ”: 3 wybranych.
-
Kouaoua : Alcide Ponga ( Zbiórka ) od 2014 roku . Zarząd ma 15 miejsc:
- „Ziemia, gmina i przyszłość kawiipa” ( Gathering ): 11 wybrany.
- Niezależni: 4 wybrani:
-
Bélep : Jean-Baptiste Moilou ( FLNKS - UPM ) od 2014 roku , po tym jak był już od 2001 do 2008 roku . Rada ma 15 mandatów, wszyscy niezależni:
- „Dau ar pour tous” ( FLNKS ): 8 wybranych.
- „Belep horyzont 2025” ( FCCI ): 7 wybranych.
Wyspy Lojalnościowe
-
Lifou : Robert Xowie ( FLNKS - UC ) od 2014 roku po tym już od roku 1995 do 2001 . Zarząd ma 29 miejsc:
- Niezależni: 27 wybranych:
- „ Sinetel hatrene xup ” (zbiór użytkowników i konsumentów ne Drehu, różni): 1 wybrany.
- „Drugi głos (e) Lifou” (unia antyniepodległościowa): 1 wybrany ( Kaledonia razem ).
-
Maré : Pierre Ngaiohni ( FLNKS - UC ) od 2014 roku . Rada ma 29 mandatów, wszyscy niezależni:
- „Dynamika jednostki Nengone”: 21 wybranych, w tym:
- „Natywna dynamika - LKS ”: 4 wybranych.
- „Umowa Obywatelska”: 4 wybranych urzędników, w tym:
-
Ouvéa : Boniface Ounou ( FLNKS - UNI - Palika ) od 2014 roku , po tym jak był już od 2001 do 2008 roku . Zarząd ma 23 miejsca:
- Niezależni: 22 wybrani:
- „Inny głos Ouvéa” (unia antyniepodległościowa): 1 wybrany ( LMD ).
Parlamentarzyści
Jeśli tylko ci, którzy są zarejestrowani na specjalnej liście wyborczej, a zatem korzystają z podwójnego obywatelstwa kaledońskiego, wszyscy francuscy obywatele Nowej Kaledonii głosują w wyborach krajowych, w tym ustawodawczych. Nowa Kaledonia i ma dwóch zastępców od czasu 1978 roku (jeden przed) i dwóch senatorów od czasu 2011 roku (jeden przed tym). Od 1986 do 2012 r. obaj posłowie zawsze wywodzili się z szeregów RPCR , a zwłaszcza z okręgu wyborczego obejmującego Nouméa od 1978 do 2012 r. , a zatem wszyscy zasiadali w tym okresie w grupach RPR, a następnie UMP . Od 2012 r. obaj deputowani pozostają przeciwni niepodległości, ale pochodzą razem z Kaledonii i zostali członkami grupy Unii Demokratów i Niezależnych (UDI) od 2012 do 2017 r., a następnie grupy Les Constructifs: republikanie, UDI, niezależni , obaj do prawicowego centrum . Podobnie wszyscy senatorowie od 1958 r. byli antyniepodległościowi i prawicowi .
Wybory prezydenckie
Kaledońscy wyborcy zawsze mieli tendencję gaullistowską (94% „tak” dla niepodległości Algierii), a przynajmniej prawicową w wyborach prezydenckich, z wyjątkiem tego z 1974 roku , w którym zwyciężył François Mitterrand w wyborach prezydenckich. warunków głosowania na terytorium oraz w drugiej turze 2017 r., podczas której archipelag zagłosuje bardzo niewielką większością oddanych głosów (i bardzo silnym wstrzymującym się) na Emmanuela Macrona przeciwko Marine Le Pen . Wybrał kandydata, który został pokonany w kraju w 1974 ( François Mitterrand zamiast Valéry Giscard d'Estaing ), 1981 ( Valéry Giscard d'Estaing zamiast François Mitterrand ), 1988 ( Jacques Chirac zamiast François Mitterrand ) i 2012 ( zamiast Nicolas Sarkozy ) z François Hollande ).
W 1965 , 1974 , 1995 i 2002 , kandydat zajął drugie miejsce w pierwszej rundzie przyszedł 3 th kraju (odpowiednio Lecanuet , Jacques Chaban-Delmas , Edouard Balladur i Jospin ). Tylko trzech kandydatów, którzy zostali ostatecznie wybrani, zostałoby wyeliminowanych w pierwszej turze, gdyby Nowa Kaledonia była jedynym głosującym: Valéry Giscard d'Estaing w 1974 (przybył za François Mitterrand i Jacques Chaban-Delmas ), François Mitterrand w 1988 ( dotarł dopiero na czwartej pozycji, za Jacquesem Chiracem , Jean-Marie Le Penem i Raymondem Barrem oraz Emmanuelem Macronem w 2017 roku (dotarł na trzecie miejsce za François Fillon i Marine Le Pen ).
Nowa Kaledonia oferowane więcej niż bezwzględną większością głosów w pierwszej turze kandydata w roku 1965 ( Charles de Gaulle ), 1969 ( Georges Pompidou ) i 1988 ( Jacques Chirac ).
W 2007 i 2012 roku głosowała ponad 49% na Nicolasa Sarkozy'ego, kandydata UMP . W 2017 roku prawicowy kandydat François Fillon również zwyciężył , ale z niższym wynikiem niż jego poprzednicy (31,13%), rywalizował z ważnym głosem na Marine Le Pen (29,09%).
„Zamrożony organ wyborczy”
W Nowej Kaledonii istnieją trzy odrębne organy wyborcze.
- Wszyscy wyborcy mogą głosować w wyborach krajowych (referendy prezydenckie, ustawodawcze, samorządowe, krajowe, europejskie).
- Elektorat do referendów samostanowienia (art. 218 USTAWA nr 99-209 z 19 marca 1999 r. odnoszące się do Nowej Kaledonii) przewidziane w umowach Nouméa jest ustalone dla wszystkich tych
- którzy byli lub mogli być wyborcami w referendum w 1998 r.
- lub może uzasadnić okres dwudziestu lat nieprzerwanego zamieszkania w Nowej Kaledonii w dniu konsultacji i nie później niż 31 grudnia 2014 r.*.
- Debata skupiła się na elektoracie dotkniętym wyborami wojewódzkimi.
W kolejnych wyborach do Zjazdu Archipelagu wynikającego ze sejmików wojewódzkich (wyborów wojewódzkich) odbyła się debata pomiędzy dwoma definicjami elektoratu:
- „zamrożone ciało wyborcze” lub „zamrożone”, składające się tylko z ludzi obecnych w Nowej Kaledonii przed 6 listopada 1998. Opcję tę poparły zespoły FLNKS i Avenir (choć deklarując się za zasadą „jedna osoba równa się jeden głos”, partia ta popiera ten system w tym sensie, że obiecała go separatystom RPCR );
- „przesuwne ciało wyborcze”, pozwalające na rozszerzenie obywatelstwa kaledońskiego na każdą osobę, która może udowodnić 10 lat nieprzerwanej obecności na Terytorium. Ta opcja została poparta przez Rassemblement-UMP , RPC , nową partię stworzoną przez Jacquesa Lafleura oraz Front Narodowy .
Spotkanie kongresowe w Wersalu w dniu 19 lutego 2007 poparta 724 głosami za i 90 przeciw zamrożeniu elektoratu.
- Do 18 525 wyborców wykluczonych z możliwych exit polls porozumienia (2014-2015-2016-2017-2018) dołącza zatem 6704 osoby zdolne do wzięcia udziału w wyborach wojewódzkich. rozwiązanie” zostałoby zaproponowane przez wszystkich sygnatariuszy, państwo uwzględniłoby rozkład polityczny trzech prowincji (np.: jeśli dwie z trzech prowincji są „niepodległością” niepodległość zostanie uzyskana „de facto” bez możliwości secesji i utrzymanie w Republice francuskiej na 3 rd ).
- Wszelkie zmiany dotyczące składu elektoratu, a bardziej ogólnie wszelkie zmiany dotyczące tekstu porozumienia, są możliwe tylko pod warunkiem, że wszyscy historyczni sygnatariusze wyrażą takie życzenie. W takim przypadku zorganizowano by nowe referendum lokalne w celu sprowokowania rewizji konstytucji przez Kongres Wersalski.
Dwa prawa obowiązujące w tym kraju umożliwią uprzywilejowanie obywateli Kaledonii w dostępie do zatrudnienia.
Uwagi i referencje
-
„ Śmierć Jacquesa Lafleura, byłego siłacza Nowej Kaledonii ”, Le Monde ,5 grudnia 2010( przeczytaj online )
-
„ W Nowej Kaledonii pan Lafleur (UMP) doświadcza historycznej porażki wyborczej ”, Le Monde ,10 maja 2004 r.( przeczytaj online )
-
Claudine Wéry, „ W Nowej Kaledonii sojusz praw wygasł ”, Le Monde ,18 grudnia 2014( przeczytaj online )
-
Patrick Roger, „ Nowa Kaledonia: prawica wraca do swoich podziałów ”, Le Monde ,6 czerwca 2018 r.( przeczytaj online )
-
Cédrick Wakahugnème, z FT, „The Future in Confidence” gra na pojednaniu i jedności”, Nouvelle-Calédonie La 1 st , 02.03.2019
-
Philippe Frédière, „Obóz Backès domaga się „świętego związku lojalistów”, Nouvelles calédoniennes , 13.07.2017
-
Claudine Wéry, „ Separatyści Nowej Kaledonii nie kamuflują już swojego dywizji ”, Le Monde ,6 sierpnia 1997 r.( przeczytaj online )
-
Claudine Wéry, „ W Nowej Kaledonii separatyści mogli wykorzystać podziały lokalnej prawicy ”, Le Monde ,18 kwietnia 2007( przeczytaj online )
-
" " Legislacyjne: dwóch kandydatów pod szyldem MPRAN " Les Nouvelles Calédoniennes , 16.05.2002 " ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić ? )
-
[ https://www.conseil-etat.fr/ressources/decisions-contentieuses/dernieres-decisions-importantes/section-du-contentieux-10eme-et-9eme-sous-sections-reunies-seance-du-23- wrzesień-2009-czytanie-16-październik-20092
Powiązane artykuły
Linki zewnętrzne