| Indie | 61 000 (2012) |
|---|---|
| Iran | 15 000 do 25 000 (2012) |
| Stany Zjednoczone | 14.405 (2012) |
| Ogół populacji | 111 700 do 121 700 (2012) |
| Regiony pochodzenia | Iran |
|---|---|
| Języki | gudżarati , angielski |
| Religie | Zoroastryzm , Parsyzm |
Parsowie , parsowie lub Analizuje (od Pārashika , ludzie z Persji , część Iranu i współczesnym Afganistanie; w gudżarati : પારસી ) są zwolennicy Parsism , spowiedzi pochodzącego z Zoroastrianizm . Stanowią jedną z dwóch społeczności zoroastryjskich (drugą jest ta z Iranu ), która opuściła świat irański, aby osiedlić się głównie w Indiach .
Po podboju Persji część ludności Parsów uciekła na wschód i osiedliła się w Indiach.
Parsowie po raz pierwszy osiedlili się w Sindh oraz w Saurasztrze w Gujarat . Skorzystali na początku VIII th century, aby chronić króla Jadi Rana, który rządził się Thana członkowskie niedaleko obecnego Mumbai ( Bombaj ). Podobnie jak w przypadku społeczności żydowskich osiadłych w Indiach , Parsowie mogli swobodnie i bez ograniczeń praktykować kult Zoroastrian.
Uczestniczyli bardzo w dużym stopniu w życiu gospodarczym, w szczególności w tworzeniu miasta Bombaj , gdzie zajmą ważne miejsce w administracji i kulturze.
Parsowie czczą ogień (symbol boskiego światła; patrz „ Zoroastrianizm ”) i nie praktykują kremacji, aby go nie zbezcześcić. Podobnie, aby nie splugawić ziemi, ciała nie są chowane, ale wystawiane w wieżach ciszy lub dakhmā , aby zostały wyniszczone przez sępy.
Termin Parsi , który w perskim znaczy lud Fars lub Pars lub członków grupy etnicznej perskiego jest potwierdzone w indyjskich tekstów Zoroastrian aż do XVII -tego wieku. Do tego czasu teksty te posługiwały się terminami pochodzenia perskiego Zartoshti (zoroastrianin) lub Vehdin (dobrej religii).
Pierwsza wzmianka o Parsach znaleziona w europejskim tekście pochodzi z 1322 roku: francuski mnich Jourdain de Séverac powiedział, że spotkał ich w Thane i Bharuch i opisał ich zwyczaje i obrzędy pogrzebowe. Później termin ten pojawia się w notatkach wielu europejskich podróżników, najpierw po francusku i portugalsku, a potem po angielsku. Termin Parsi nie odnosi się tu tak bardzo do perskiego czy irańskiego pochodzenia Parsów, ale raczej do osobliwości ich tożsamości etnicznej. Co więcej, gdyby dziedziczność była jedynym czynnikiem określającym pochodzenie etniczne, Parsowie byliby zaliczani do Partów , zgodnie z ich prawdziwym krajem pochodzenia.
Termin „parsyzm” przypisywany jest Abrahamowi Hyacinthe Anquetil-Duperronowi , który w latach pięćdziesiątych XVIII wieku przedstawił pierwszą szczegółową definicję parsów i zoroastryzmu, błędnie zakładając, że parsowie byli jedynymi wyznawcami tej religii.
Według Qissa-i Sanjan , epickiego poematu opisującego exodus zoroastryjskiego parsu do Indii, napisanego ponad sześć wieków po tym wydarzeniu, pierwsza grupa emigrantów przybyła z Wielkiego Chorassana . Ten historyczny region obejmował dzisiejszy północno-wschodni Iran , wschodni Afganistan , zachodni Pakistan, a także części Tadżykistanu , Turkmenistanu i Uzbekistanu . Po przybyciu do Gudżaratu imigranci uzyskali pozwolenie od lokalnego władcy Jadi Rany na pobyt pod warunkiem, że przyjmą język ( gudżarati ), że ich żony założą sari , tradycyjny strój regionu, i wyrzekną się nosić broń. Uchodźcy zaakceptowali te warunki i założyli kolonię Sanjan, którą nazwali na cześć ich rodzinnego miasta, Sanjan, niedaleko Merv w dzisiejszym Turkmenistanie. Druga grupa imigrantów z Wielkiego Chorassan przybyła pięć lat później, przynosząc ze sobą przybory religijne ( łac .). Oprócz tych górskich ludów zwanych najpierw Khorasanis lub Kohistanis , przynajmniej inna grupa przybyła drogą lądową z Sari (Iran) .
Chociaż mówi się, że grupa Sanjana jako pierwsza osiedliła się w regionie, dokładna data ich przybycia jest przedmiotem kontrowersji. Wszystkie przypuszczenia pochodzą z Qissa , które pozostaje niejasne, a czasem nawet chronologicznie sprzeczne. Zaproponowano trzy możliwe daty przybycia Parsów do Indii - 936, 765 i 716 - i kontrowersje w tej sprawie były przedmiotem wielu gorących kłótni wśród Parsów. Ponieważ nie data jest wymieniona we wcześniejszych tekstach parsowie XVIII th century, każda wcześniejsza data będzie tylko kwestią spekulacji. Znaczenie Qissy polega nie tyle na rekonstrukcji wydarzeń, ile na wykonanym tam portrecie Parsów – tak zostali wezwani, aby zobaczyć siebie – i na szkicu ich relacji z kulturą dominującą. Tekst odgrywa zatem kluczową rolę w rozwoju tożsamości Parsa. I nawet jeśli wziąć pod uwagę, że ta oparta na przekazie ustnym kronika jest tylko legendą, to jednak niewątpliwie jest bogata w informacje dotyczące historiografii Parsa.
Zoroastrianie z Sanjan z pewnością nie byli pierwszymi Zoroastrianami, którzy osiedlili się na subkontynencie indyjskim . Sindh , graniczące Beludżystan , na wschodnich przedmieściach irańskiej świata, był również w administracji przybrzeżnej Sasanidów Imperium (226-651). Nawet po utracie Sindh Irańczycy nadal odgrywali wiodącą rolę w stosunkach handlowych między Wschodem a Zachodem. Arabski historyk Al-Masudi ( IX th century) wspomina swoje Zoroastrianin świątynia ognia w al-Hind i al-Sindh. Ponadto porty Gudżaratu znajdowały się na szlakach morskich, które uzupełniały Jedwabny Szlak, a między tymi dwoma regionami był intensywny handel. Kontakty między Irańczykami a Indianami sięgają czasów sprzed naszej ery, a Purana i Mahabharata używają terminu Parasika na określenie ludów założonych na zachodzie Indusu .
Legendy Parsów opowiadające o migracji ich przodków do Indii przedstawiają procesje uchodźców uciekających z oblężonych wiosek, aby uciec przed nowymi zasadami narzuconymi przez muzułmańskich zdobywców i zachować swoją wiarę przodków. Jednak chociaż jest pewne, że Parsowie osiedlili się wzdłuż zachodniego wybrzeża subkontynentu indyjskiego po arabskim podboju Iranu, nie jest do końca jasne, czy migracje te były spowodowane prześladowaniami religijnymi wobec Zoroastrian . Jeśli przyjmiemy tradycję Qissa , sugerując VIII th wieku jako epoki pierwszych startów, to zakłada się, że rozpoczęła się migracja podczas zoroastryzm wciąż dominującą religią w Iranie oraz że czynniki gospodarcze regulowane decyzję o emigracji. I to tym bardziej, że jak sugeruje Qissa , pierwsi Parsowie pochodzili z północnego wschodu (a więc z Azji Środkowej) i do tego czasu zależeli od handlu wzdłuż Jedwabnego Szlaku. Fakt, że Arabowie nakładali wyższe prawa na niemuzułmanów, gdy handlowali z portów należących do muzułmanów, może być interpretowany jako forma prześladowań religijnych, ale wydaje się mało prawdopodobne, że byłby to dla Parsów jedyny powód emigracji.
Qissa ledwie wspomina wydarzenia, które nastąpiły założenie Sanjan i ogranicza się do zwięzłego wspomnieć, że Sanjan została spalona w „Fire of Victory” (stary perski: Atash Bahram ), który następnie został przeniesiony do Navsari.. Następne stulecia były pełne rygorów dla Parsów, dopóki zoroastrianizm nie zdobył przyczółka w Indiach i nie zapewnił swoim zwolennikom pewnych środków utrzymania w tym nowym przyjętym kraju.
Dwa wieki po wylądowaniu Parsowie zaczęli osiedlać się w innych częściach Gudżaratu, co doprowadziło do trudności w określeniu granic jurysdykcji kapłańskiej. Problemy te zostały rozwiązane około 1290 roku przez podział Gudżaratu na pięć pantaków (okręgów), z których każda podlegała jurysdykcji rodziny kapłanów i ich potomków. Ponieważ jurysdykcja mająca zastosowanie do Atash Bahram nadal była kwestionowana, pożar przeniesiono w 1742 r. do Udvady, gdzie jurysdykcja jest obecnie dzielona na zasadzie rotacji między pięć rodzin odpowiedzialnych za pantaki .
Inskrypcje znalezione w jaskiniach Kanheri niedaleko Bombaju sugerują, że przynajmniej z początku XI th century Bliski perski był nadal językiem literackim Zoroastrianin dziedzicznych kapłanów. Niemniej jednak, oprócz Qissa napisami i Kanheri, nie ma wzmianki o istnieniu Parsowie przed XII th i XIII th wieku, kiedy transkrypcji i tłumaczenia w sanskrycie w Avesta zostały wykonane z mistrzowską ręką i były przedmiotem komentarzy.
XIII th wieku do końca XVI th wieku zaratusztriańskiej kapłani Gujarat wysłał łącznie 22 wniosków o pomoc dla swoich współwyznawców w Iranie, prawdopodobnie dlatego, że uważa się, że Zoroastrians Iranu byli lepiej poinformowani niż ich sprawa religijna i że musieli wierniej zachowywać zwyczaje przodków. Te pytania i odpowiedzi na nie – starannie zachowane przez społeczność pod nazwą rivayat (listy) – obejmują okres od 1478 do 1766 roku i dotyczą zarówno tematów religijnych, jak i społecznych. Widziany od kąta powierzchni XXI th wieku, niektóre z tych ithoter (pytania) wydają się szczególnie trywialny - np Rivayat 376 odnosi się do kwestii, czy atrament przygotowany przez non-Zoroastrian może być używany do kopiowania tekstów w Avestic - ale dają dość dokładne wrażenie obaw i obaw wczesnych Zoroastrian z czasów nowożytnych. Zatem kwestia tuszu jest objawem strachu przed asymilacją, który mógłby oznaczać utratę tożsamości, powracającym tematem w pytaniach i poprosił nawet sugeruje w XXI th wieku. Kolejne postawione pytanie: dotyczyło nawrócenia Juddinów (nie będących Zoroastrianami) na Zoroastrianizm, odpowiedź brzmi (R237, R238): dopuszczalna, a nawet zasługująca na uznanie.
Niemniej jednak niepewne warunki, w jakich żyli Parsowie, uniemożliwiły im wytrwanie w swojej gorliwości prozelitycznej z przeszłości. Instynktowny strach przed dezintegracją i wchłonięciem przez ogromne tłumy wokół nich zaszczepił w nich ducha ekskluzywności i silne pragnienie zachowania rasowych i charakterystycznych cech ich społeczności. Żyjąc w atmosferze przesiąkniętej hinduskim systemem kastowym, szukali bezpieczeństwa, zamykając się w sztywnych barierach społecznych. Mimo to, w pewnym momencie (być może wkrótce po przybyciu do Indii), Zoroastrianie zdali sobie sprawę, że rozwarstwienie społeczne, którego początkowo zachowali tradycję, było niewystarczające, biorąc pod uwagę niewielki rozmiar ich społeczności, i tak zrobili. kapłaństwo (zwane asronih w Sasanidów w Iranie). Inne stany - (r) atheshtarih (arystokracja, żołnierze i urzędnicy), vastaryoshih (chłopi i pasterze), hutokshih (rzemieślnicy i robotnicy) - zjednoczyły się w jedną klasę określaną dziś terminem behdini (wyznawcy daeny , uważani za "dobra religia"). Zmiana ta miała mieć daleko idące konsekwencje. Przede wszystkim poszerzył wspólną bazę genetyczną, podczas gdy do tej pory małżeństwa między klasami były niezwykle rzadkie (ale problem rodzin księży pozostanie do dziś). Z drugiej strony, to usuwa granice na poziomie zatrudnienia, które będą inspirować w XVIII E i XIX stulecia sympatię władz kolonialnych angielskiego dla Parsowie, który był zmęczony nieprzewidzianych komplikacji indyjskiego systemu kastowego .
Zgodnie z Traktatem handlowych zawartych na początku XVII th century między Mogołów cesarza Jahangir i brytyjskiego suwerennego Jacques VI i I er The East India Company uzyskuje wyłączne prawa pobytu i osiedlania w Surat i innych regionach. Wielu Parsów, którzy wcześniej mieszkali w społecznościach rolniczych w Gujarat, przeniosło się do kolonii brytyjskich, aby skorzystać z oferowanych nowych miejsc pracy. W 1668 roku, brytyjska Kompania Wschodnioindyjska wynajęta do siedmiu wysp Bombaju od Karol II Stuart . Wierząc, że głęboki port na wschodnim wybrzeżu wyspy jest idealnym miejscem do założenia pierwszego portu na subkontynencie, w 1687 r. firma przeniosła swoją siedzibę z Surate do tej zupełnie nowej kolonii. Parsowie poszli za nią i wkrótce zaczęli zajmować stanowiska zaufania w dziedzinie administracji i robót publicznych.
Podczas gdy edukacja była do tej pory przywilejem księży i ich rodzin, brytyjskie szkoły w Indiach umożliwiły młodym Parsisom nie tylko naukę czytania i pisania, ale także zdobycie wykształcenia w najszerszym tego słowa znaczeniu oraz zapoznanie się z niuanse brytyjskiego establishmentu. Te umiejętności były bardzo przydatne dla Parsów, ponieważ pozwoliły im zasymilować się z Brytyjczykami, co osiągnęli szybciej i skuteczniej niż jakakolwiek inna społeczność w Azji Południowej. Podczas gdy Brytyjczycy postrzegali innych Indian jako biernych, ignoranckich, irracjonalnych, zewnętrznie uległych, ale wewnętrznie przebiegłych i zdradzieckich, Parsowie byli uważani za posiadających cechy, które władze kolonialne zwykle sobie przypisywały. Niemiecki poszukiwacz przygód Johan Albrecht de Mandelslo (1638) nazwał ich „pracowitymi”, „sumiennymi” i „zręcznymi” w swojej działalności handlowej. Podobne spostrzeżenia poczynił James Mackintosh, kronikarz bombajski w latach 1804-1811, który zauważył, że „Parsowie są pozostałością jednego z najpotężniejszych narodów starożytnego świata; prześladowani, uciekli do Indii, gdzie przez długi czas pozostawali w zapomnieniu i ubóstwie, aż w końcu znaleźli się w obecności odpowiedniego reżimu, pod którym szybko wyzdrowieli, aby wkrótce znaleźć się wśród aktorów komercyjnych najpopularniejszych w Azji ”.
Jeden z nich, Rustom Maneck, prawdopodobnie zgromadził już pokaźną fortunę pod rządami Holendrów i Portugalczyków, kiedy został mianowany w 1702 roku pierwszym brokerem Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej (co przyniosło mu przyrostek Seth dołączony do jego nazwiska). W następnych latach wraz ze swoimi parskimi współpracownikami poszerzył horyzonty zawodowe i finansowe parskiej społeczności, która zaczynała się powiększać. Tak więc w połowie XVIII -tego wieku, maklerskich Prezydencja Bombaju były niemal wszystko w rękach Parsowie. Jak zauważa James Forbes, kolekcjoner Broacha (obecnie Bharuch ) w swoich Oriental Memories (1770): „jest wielu Parsów wśród głównych kupców i armatorów w Bombaju i Suracie. [...] Aktywni, krzepcy, roztropni i wytrwali stanowią teraz cenną część poddanych Kompanii na zachodnich wybrzeżach Hindustanu, gdzie są wysoko cenieni”. Stopniowo pewne rodziny zdobywały fortunę i sławę (Sorabji, Modi, Cama, Wadia, Jeejeebhoy, Readymoney, Dadyseth, Petit, Patel, Mehta, Allbless, Tata itd.), a wiele z nich wyróżni się swoim udziałem w życia publicznego w mieście oraz poprzez ich różnorodne działania na polu edukacji, przemysłu i organizacji charytatywnych.
Dzięki swojej hojności, Maneck pomógł stworzyć infrastrukturę niezbędną do osiedlenia się Parsów w Bombaju, dzięki czemu miasto stało się pierwszym centrum mieszkalnictwa i pracy Parsi w latach 20. XVIII w. Od politycznej i gospodarczej izolacji Surat w latach 20. i 30. XVIII w. z powodu animozji między władzami Mogołów (wciąż na miejscu) a coraz bardziej dominującymi Marathami , pewna liczba rodzin Parsi z Sury przeniosła się do nowego miasta. Podczas gdy w 1700 r. ledwie garstka kupców Parsi była wymieniana w annałach, w połowie wieku utworzyli oni dużą grupę kupców w Bombaju. Korzyści z Manecka to pierwszy znany przykład filantropii Parsa.
W 1728 r. najstarszy syn Rustoma, Naoroz (później zwany Naorojee), założył Parsi Panchayat w Bombaju (w sensie instrumentu samorządności, a nie fundacji i działalności charytatywnej, jak to jest rozumiane dzisiaj). na poziomie religijnym, społecznym, prawnym i finansowym. Rodzina Maneck Seth spędził dużo czasu, energii i środków finansowych w celu wspierania społeczności Parsi Panchayat i stały środek XVIII -tego wieku, uznane środki Parsowie do radzenia sobie z wymogami życia miejskiego i uregulować sprawy społeczności. Jednak Panchayat został zaatakowany w 1838 roku za nepotyzm i nieprawidłowości. W 1855 Bombay Times zauważył, że Panchayat był całkowicie pozbawiony moralnego i prawnego autorytetu do egzekwowania swoich statutów ( bundobustów lub kodeksów postępowania), a rada wkrótce przestała być postrzegana jako przedstawiciel społeczności. W lipcu 1858 r. decyzją Komisji Sądowej Tajnej Rady został pozbawiony wszelkiej jurysdykcji w sprawach małżeństwa i rozwodu przeciwko parisowi. Mimo że później przywrócono go jako zarządcę majątku gminnego, Panchayat na stałe przestał być instrumentem samorządności.
Gdy Panchayat zmagał się z nieubłaganym upadkiem, pojawiły się inne instytucje, które zajęły jego miejsce i przyczyniły się do spójności społecznej, której rozpaczliwie pragnęła społeczność. W połowie XIX th wiecznym parsowie byli w pełni świadomi tego, co ich szeregi przerzedziły i widzieli w edukacji możliwe rozwiązanie tego problemu. W 1842 r. Jamsetjee Jejeebhoy założył Parsi Benevolent Fund, aby poprzez edukację poprawić stan zubożałych Parsów, którzy nadal mieszkają w Surate i okolicach. W 1849 r. Parsowie założyli pierwszą szkołę (szkołę mieszaną, wówczas nowość, która jednak wkrótce miała zostać podzielona na szkołę dla dziewcząt i szkołę dla chłopców). Ten ruch na rzecz edukacji nabrał rozpędu. Mnożyły się szkoły Parsi, ale dzieci Parsi mogły również uczęszczać do innych szkół i uczelni. Pobudzeni tą poprawą edukacji i większą spójnością społeczną Parsowie stali się bardziej świadomi swojej specyfiki. W 1854 r. Dinshaw Maneckji Petit założył Perski Zoroastrian Amelioration Fund w celu poprawy warunków życia ich współwyznawców w Iranie. Funduszowi udało się przekonać pewną liczbę Zoroastrian z Iranu do emigracji do Indii (gdzie ta grupa jest dziś określana jako Iranis ) i prawdopodobnie pomógł uzyskać zwolnienie z dżizii dla ich współwyznawców w 1882 roku.
W XVIII TH i XIX th stulecia parsowie stał się „najbardziej zaawansowana grupa w Indiach na poziomie edukacyjnym, przemysłowym i społecznym. Byli w czołówce postępu, gromadząc wielkie fortuny i hojnie wspierając organizacje charytatywne ”. Pod koniec XIX -go wieku, Indie miał 85,397 Parsowie, w tym 48.597 mieszka w Bombaju, co stanowi 6% ogółu ludności miasta (1881 spis ludności). Był to ostatni raz, kiedy Parsowie mogli być uważani za tworzącą znaczącą mniejszość w mieście.
Niemniej jednak, XIX th wieku pozostawił parsowie poczucia przynależności do bardzo specyficznej społeczności. Własne symbole kulturowe parsowie od czasu XVII th i XVIII -go stulecia, takich jak język (wariant Parsi z gudżarati ), sztuki, rzemiosła i odzież zwyczaje zostały utrwalać w teatrze, literaturze, szkół, gazet i czasopism parsowie. Parsowie utrzymywali centra medyczne, karetki pogotowia, stowarzyszenia harcerskie, kluby i loże masońskie specyficzne dla ich społeczności. Mieli swoje fundacje charytatywne, osiedla, instytucje prawne, sądy i organy zarządzające. Nie byli już tkaczami i drobnymi handlarzami, ale byli teraz dobrze ugruntowani, prowadząc banki, fabryki, stocznie i firmy żeglugowe. Co więcej, zachowując swoją tożsamość kulturową, uważali się za członków narodu indyjskiego, jak Dadabhai Naoroji , pierwszy Azjata zasiadający w brytyjskim parlamencie , podkreślił : „Czy jestem Hindusem, Muzułmaninem, Parsem, Chrześcijańska czy jakakolwiek inna wiara, jestem przede wszystkim Hindusem. Naszym krajem są Indie; nasza narodowość jest indyjska”.
Święta księga Zoroastrian, Avesta , pochodzi z połowy pierwszego tysiąclecia p.n.e. Jest napisany w avestic , bardzo starym języku irańskim, zbliżonym do wedyjskiego . W IX th i X th stulecia denkard , rozległy zbiór tekstów Zoroastrianin, daje w Bliskim Perski podsumowanie Avesta. Zoroastrianie w Iranie mówili i nadal sporadycznie używają zoroastryjskiego dari , odmiany perskiej, której nie należy mylić z dari , używanym głównie w Afganistanie .
Zoroastrianin uchodźcy z Iranu do VIII th century po inwazji muzułmańskiej Arab, osiedlali się wzdłuż wybrzeża Gujarat , w tym Surat . Pozostając bardzo przywiązani do swoich tradycji, zrozumieli potrzebę integracji z przyjętą ziemią i stopniowo zaczęli ćwiczyć lokalny język, gudżarati . Chociaż większość z nich przeniosła się do Bombaju, miasto język marathi w XVII -tego wieku , zachowały one zastosowanie gudżarati, oni tymczasem nieco wypaczone do punktu postaci pewnego rodzaju dialekt własnych.
Zoroastrians którzy wyemigrowali z Iranem pod koniec XIX th century do Bombaju, aby uniknąć dyskryminacji one poniesioną w danym kraju (byli później nazwanych terminem iranis ), wykonane przy wsparciu swoich indiańskich braci z kolei opowiedziała się za przyjętą języku, gudżarati. Ale fakt, że Parsowie i Irańczycy cieszyli się sympatią brytyjskich władz kolonialnych przed uzyskaniem niepodległości przez Indie, skłonił ich do opanowania języka angielskiego . Edukacja dzieci często odbywała się później również w instytucjach Parsi, ale także chrześcijańskich, w większości angielskich, irlandzkich lub amerykańskich, co dodatkowo zachęcało do praktykowania języka angielskiego w społeczności.
Emigracja z drugiej połowy XX -tego wieku , jak Indie Iran (po rewolucji 1979 roku ) na Zachodzie, przyszedł ponownie potwierdzają tę tendencję.
Podczas gdy populacja Indii wzrosła czterokrotnie od uzyskania niepodległości w 1947 r., indyjskie Ministerstwo ds. Mniejszości przeznaczyło w 2015 r. budżet na 100 mln rupii (około 1,4 mln euro), aby ożywić populację parsie, która dziś jest jedną z najmniejszych mniejszości w kraju. Parsowie, których było 114 000, stanowili 0,05% ludności Indii w 1941 roku, zaledwie 60 000 w 2015 roku, czyli 0,005% ludności kraju. Ponieważ połowa z nich ma ponad 60 lat, a większość par ma co najwyżej jedno dziecko, oczekuje się, że populacja Parsów zmniejszy się o połowę do 2050 roku.
Przyczyny tego zjawiska leżą w stale zmniejszającej się liczby małżeństw i ekstremalnie niskiej płodności tempie (0,8 dziecka na kobietę w wieku rozrodczym), w wyniku których powstaje wskaźnik urodzeń niższy niż wskaźnik śmierci , ale także w endogamii nadal bardzo wyraźny i zamknięcie na jakiekolwiek nawrócenie na zaratusztrianizm (jedynym sposobem bycia Parsi jest pochodzenie ojcowskie); wreszcie emigracja odpowiada za jedną piątą spadku liczby ludności.
Ewolucja parskiej populacji Indii od 1881 do 2001 r
| Rok | Parska populacja Indii | Postęp w%) |
|---|---|---|
| 1881 | 85 078 | |
| 1891 | 89 490 | + 5.19 |
| 1901 | 93 617 | + 4,61 |
| 1911 | 99 412 | + 6.19 |
| 1921 | 101,075 | + 1,67 |
| 1931 | 108 988 | + 7,83 |
| 1941 | 114 890 | + 5,42 |
| 1951 * | 111,791 | - 0,27 |
| 1961 | 100 772 | - 10.93 |
| 1971 | 91 266 | - 10.42 |
| Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden | 71 630 | - 27,41 |
| 1991 | 76,382 | + 6,63 |
| 2001 | 69 601 | - 9,74 |
Stosunek płci Parsis jest niezwykły w Indiach: w 2001 r. wynosił 1000 mężczyzn na 1050 kobiet (w porównaniu z 1024 w 1991 r.), w szczególności ze względu na wysoki średni wiek populacji, związany z faktem, że kobiety żyją dłużej niż mężczyźni . Dla porównania, średnia indyjska w 2001 roku wynosiła 1000 mężczyzn na 933 kobiet.
Parsowie mają wysoki wskaźnik alfabetyzacji, osiągając w 2001 r. 97,9%, najwyższy ze wszystkich społeczności w Indiach (średnia krajowa wynosi 64,8%). Również w 2001 roku 96,1% Parsów zamieszkiwało tereny zurbanizowane (średnia krajowa 27,8%).
W obszarze metropolitalnym Bombaju, gdzie zagęszczenie Parsi jest największe, około 10% Parsi kobiet i 20% Parsi mężczyzn pozostaje samotnych.
Całkowita liczba praktykujących Zoroastrian jest nieznana. Szacunki z 2004 r. podają zakres od 124 000 do 190 000 obserwujących, z których około połowa mieszka w Indiach. Liczby te są nieprecyzyjne, w szczególności z powodu silnych różnic dotyczących parsis Iranu.
W 2012 roku FEZANA Journal, kwartalnik Federacji Stowarzyszeń Zoroastryjskich Ameryki Północnej, opublikował wyniki badania demograficznego populacji parskiej na świecie, załączając dla porównania dane wynikające z badania z 2004 roku. Parsis i inne zoroastryjskie wspólnoty etnoreligijne:
| Kraj | Populacja 2004 | Populacja 2012 | Postęp 2004-2012 |
|---|---|---|---|
| Indie | 69 601 | 61 000 | - 12,4% |
| Iran | 24 000 | 15 000 do 25 000 | - |
| Stany Zjednoczone | 10 794 | 14 405 | + 33,5% |
| Kanada | 5975 | 6442 | + 7,8% |
| Wielka Brytania | 5000 | 5500 | + 10% |
| Australia | 2 601 | 2,577 | - 0,9% |
| Bahrajn , Kuwejt , Oman , Katar , ZEA | 2200 | 1900 | - 13,6% |
| Pakistan | 2 121 | 1 675 | - 21% |
| Nowa Zelandia | 900 | 1 231 | + 36,8% |
| Europa i Azja Środkowa | 1000 | 1000 | 0% |
| Świat | 125 000 | 111 700 do 121 700 | -10,6% do - 2,6% |
Przez wieki, od przybycia do Indii pierwszych Zoroastrian, Parsowie zintegrowali się ze społeczeństwem indyjskim, zachowując lub rozwijając własne zwyczaje i tradycje, różne od tych z ich otoczenia, zachowując w ten sposób swoją tożsamość etniczną. Dało to społeczności Parsów szczególną pozycję w społeczeństwie indyjskim: Parsowie są Hindusami pod względem narodowości, języka i historii, ale mniej pod względem pokrewieństwa , praktyk i zachowań kulturowych i religijnych.
Badanie genetyczne opublikowane w 2017 roku pokazuje, że Parsowie są bardzo zbliżeni do Zoroastrian z Iranu pod względem chromosomu Y, podczas gdy są od nich odlegli pod względem mitochondrialnego DNA . Naukowcy odkryli, że wkład irańskich Zoroastrian do Parsów wynosi 96% w przypadku chromosomu Y i tylko 8% w przypadku mitochondrialnego DNA. Wyniki te wskazują, że migracja Zoroastrian z Iranu do Indii składała się głównie z mężczyzn, którzy zmieszali się z miejscowymi kobietami jakiś czas po ich przybyciu do Indii. Datują tę mieszankę na 690–1390 n.e. Dane te dostarczają mocnych dowodów na to, że irańskie pochodzenie zoroastryjskie w Indiach zostało zachowane głównie przez męski rodowód.
Kim jest Parsi, a kto nie, jest przedmiotem wielkich kontrowersji w społeczności Zoroastrian. Ktoś
a) bezpośrednio od perskich uchodźców, którzy uciekli ze swojego kraju po podboju arabskim i b) formalnie przyjęta do religii zoroastryjskiej.W tym sensie termin Parsi oznacza wspólnotę etniczno-religijną, której definicja jest jednak kontrowersyjna wśród jej członków. Niektórzy z nich twierdzą, że dziecko musi mieć ojca Parsów, aby zostać wtajemniczonym w wiarę, co z kolei jest postrzegane przez większość jako pogwałcenie zoroastryjskiej zasady równości płci i byłoby pozostałością starej definicji prawnej termin Parsi.
Często cytowana definicja opiera się na orzeczeniu sądu z 1908 r. (w międzyczasie uchylonym), który nie tylko stwierdzał, że osoba nie może zostać parsem przez przejście na wiarę zoroastryjską, ale także stwierdzała:
„Wspólnota Parska jest ukonstytuowana a) Parsowie od pierwszych perskich emigrantów, urodzonych przez oboje rodziców zoroastryjskich i praktykujących religię zoroastryjską; b) Irańczycy praktykujący religię Zoroastrian; c) dzieci ojców Parsów i matek nieparsów, które zostały należycie i ważnie przyjęte do religii”.Definicja ta była kilkakrotnie kwestionowana. Egalitarne zasady indyjskiej konstytucji unieważniają patrylinearne ograniczenia zawarte w klauzuli trzeciej. Druga klauzula została zakwestionowana i unieważniona w 1948 r. i ponownie odrzucona w postępowaniu odwoławczym w 1950 r., przy czym cała definicja z 1908 r. została zachowana jedynie jako obiter dictum – obiter i czysto indykatywna.
Mimo to wielu Parsów – nawet najbardziej wykształconych i umiarkowanych – uważa, że definicja z 1908 r. nadal obowiązuje. W artykule wstępnym Parsiana , dwumiesięcznika wspólnoty Parsów, z 21 lutego 2006 roku, wydawca zauważa, że kilkoro dorosłych dzieci paryskiej matki i nieparzystego ojca zostało wtajemniczonych w wiarę i że ich wola adopcji matki wiara mówi wiele o ich przywiązaniu do religii. Przypominając regulamin, redaktor zwraca jednak uwagę, że chociaż są one legalnie i w oczach religii Zoroastrian na własną rękę, nie mogą być uważani przed prawem za Zoroastrians Parsi i dlatego nie wolno im odwiedzać świątyń ognia zarezerwowane dla Parsów Zoroastrian.
Ten podrozdział jest zasadniczo tłumaczeniem podrozdziału „ Różnice kalendarzowe” z artykułu w angielskiej Wikipedii zatytułowanego „Parsi”. Aby uzyskać więcej informacji na temat kalendarza używanego przez Zoroastrian w praktykowaniu ich religii, zobacz Kalendarz Zoroastrian .
Aż do XII th century o wszystkich Zoroastrians używany kalendarz religijny do 365 dni, praktycznie niezmieniona od reform wprowadzonych przez Ardaszir I Persji ( R. 226-241WE). Ponieważ kalendarz ten nie przewidywał rekompensaty za ułamek dnia zaniedbywany corocznie w stosunku do roku słonecznego, nie przestrzegał już cyklu pór roku.
Między 1125 a 1250 rokiem Parsowie wprowadzili miesiąc zatorowy, aby zrekompensować nagromadzone ułamki dni. Ale byli jedynymi Zoroastrianami, którzy to zrobili (i zrobią to tylko raz), więc od tej daty tak zwany kalendarz Shahenshahi (imperialny) używany przez Parsów różnił się o około trzydzieści dni w roku. .
W 1745 r. parsis Surat i okolic powróciły do kalendarza Kadmi (starego), zgodnie z zaleceniami ich kapłanów, którzy byli przekonani, że kalendarz używany w ich kraju pochodzenia musi być poprawny. Oczerniali także kalendarz Shahenshahi jako „rojalistyczny”.
W 1906 roku próby podejmowane były pogodzić dwie frakcje i wyskoczyli na wprowadzenie trzeciej kalendarza opartego na modelu Seldżuków pochodzącym z XI th wieku: kalendarz mówi Fasli , zawarte dzień przestępny co cztery lata, a on rok rozpoczął w Równonoc wiosenna. Chociaż był to jedyny kalendarz trwale wzorowany na rytmie pór roku, większość Parsów odrzuciła go jako nierespektujący nakazów tradycji zoroastryjskiej.
Dziś Parsowie są w większości wyznawcami parskiej wersji kalendarza Shahenshahi , chociaż kalendarz Kadmi ma również swoich zwolenników w społecznościach Parsi w Surat i Bharuch . Kalendarz Fasli ma niewielkie zastosowanie wśród Parsów, ale jest kompatybilny z kalendarzem Bastani (irańska wersja o tych samych głównych cechach co kalendarz Fasli ), do którego przywiązuje się większość Zoroastrian w Iranie.
Ponieważ niektóre modlitwy Avesty zawierają odniesienia do nazw miesięcy lub są odmawiane tylko w określonych porach roku, pytanie, który kalendarz jest „poprawny”, nabiera wymiaru teologicznego.
Aby komplikować, Phiroze Kaus Dastur The Atash-Behram Dadyseth Bombaj bardzo wpływowy duchowny z końca XVIII th wieku lub początku XIX th wieku, żarliwym obrońcą kalendarzowego Kadmi , był przekonany, że poprawna wymowa modlitw było gości z Iranu, a nie wśród Parsów w Indiach. Następnie zaczął modyfikować niektóre modlitwy, które stopniowo przyjmowali wszyscy wyznawcy kalendarza Kadmi, jako lepiej odpowiadające starej formie, którą uważano za poprawną. Jednak lingwiści avestyczni przypisują te różnice w wymowie mutacji samogłosek, która wystąpiła tylko w Iranie, tak że irańska wymowa przyjęta przez wyznawców kalendarza Kadmi jest w rzeczywistości nowsza niż wymowa używana wśród Parsów „nie-Kadmis”.
Spory te nie zawsze miały charakter akademicki, ale niekiedy powodowały wybuchy przemocy.
Spośród ośmiu Wielkich Świątyń Ognia ( Atash-Behram ) w Indiach, trzy są związane z tradycją Kadmi , a pozostałe pięć faworyzuje wymowę i kalendarz Shahenshahi . Fasli nie mają własnego Atash-Behram.
Ilm-e-KshnoomIlm-e-Kshnoom (nauka ekstazy lub błogość) jest szkołą filozofii Zoroastrian Parsi oparty na interpretacji mistycznych i ezoterycznych tekstach religijnych jak dosłowne. Jego zwolennicy są uczniami grupy 2000 osób zwanych Saheb-e-Dilan ("mistrzami serca"), którzy przeszli na emeryturę w całkowitej izolacji do odległego regionu Kaukazu lub Elbourz . Ich modlitwy i ceremonie są nasycone duchową ekstazą, którą jest Kshnoom . Kshnoomowie są bardzo konserwatywni w swojej ideologii i wolą izolować się, nawet od innych Parsów.
Największa społeczność Kshnoom znajduje się w Jogeshwari, na obrzeżach Bombaju, gdzie mają własną świątynię ognia ( Behramshah Nowroji Shroff Daremeher ), własne osiedle ( Behram Baug ) i własną gazetę ( Parsi Pukar ). Jeden znajduje się również numer w Surat , gdzie sekta został założony pod koniec XIX -go wieku.
Trudne zastosowania pogrzeboweZiemia, ogień i woda uważane przez Parsów za święte elementy, które muszą za wszelką cenę unikać skalania, pochówku i kremacji zawsze były zakazane i tradycją w społeczności jest pozostawianie szczątków zmarłych sępom, aby pasły się na kamiennych wieżach, zwanych wieże ciszy lub dakhma . Jednak ze względu na szalejącą urbanizację i rosnące stosowanie antybiotyków dla ludzi i zwierząt gospodarskich oraz leku przeciwzapalnego diklofenak , oba niezwykle szkodliwe dla sępów, są one zagrożone w dużych miastach ze znaczną populacją Parsów, takich jak Mumbai i Karaczi. Panele słoneczne zostały zainstalowane na Towers of Silence, aby przyspieszyć proces rozkładu, ale wyniki nie są w pełni zadowalające. W Peszawarze , Parsi cmentarz, który nadal istnieje, został zbudowany pod koniec XIX -go wieku, ale to jest wyjątkowa. Mimo to w parskiej społeczności płonie gorąca debata, czy utrzymać zakaz pochówków i kremacji.
Wieża Ciszy w Bombaju znajduje się na wzgórzu Malabar. Mieszkańcy sąsiedztwa i okolic wielokrotnie skarżyli się na konsekwencje tego procederu. Pogrzeb wydaje się być obecnie coraz bardziej tolerowany w społeczności Parsów jako alternatywa dla tradycyjnego rytuału pogrzebowego.
Parsowie wnieśli duży wkład w historię i rozwój Indii, co jest tym bardziej niezwykłe, że stanowią niewielką mniejszość. Ich najważniejszy wkład ma charakter filantropijny. Mahatma Gandhi powiedział, że jest dumny, że zalicza do swojego ludu Zoroastrians, „niewielką liczbę, ale których dobroczynność i filantropia były prawdopodobnie niezrównane, a w każdym razie nigdy nie przekroczone”. Wiele witryn Mumbai jest nazywanych Parsis, takimi jak Nariman Point (w) . Wśród Parsów, którzy wyróżnili się w Indyjskim Ruchu Niepodległości , warto wymienić Pherozeshah Mehtę, Dadabhai Naoroji i Bhikaiji Cama .
Świat nauki i przemysłu ma wielu parsisów, takich jak fizycy Homi J. Bhabha i Homi Sethna , przemysłowcy JRD Tata i Jamsetji Tata , uważani za „ojca indyjskiego przemysłu”, Ratan Tata i inni członkowie rodziny Tata ; rodziny Godrej, Wadia i Petit również od dawna odgrywają ważną rolę w indyjskiej gospodarce.
Społeczność Parsów dała także wybitne osobistości światu kultury i rozrywki. Wśród tych, którzy zdobyli międzynarodową sławę, warto wymienić Freddiego Mercury'ego , wokalistę grupy rockowej Queen , kompozytora Kaikhosru Shapurji Sorabji , dyrygenta Zubina Mehtę , filozofa Richarda Sorabji , socjologa Homi Bhabha , pisarzy Rohintona Mistry i Bapsi Sidhwę , aktorzy John Abraham i Boman Irani , aktorka i modelka Persis Khambatta .
Mąż indyjskiej premier Indiry Gandhi i zięć Jawaharlala Nehru , Feroze Gandhi , był parsim z Bharuch z rodowymi korzeniami. Rattanbai Jinnah, druga żona Muhammada Ali Jinnaha , założyciela Pakistanu, pochodziła z wpływowej paryskiej rodziny Petit.
Guru Meher Baba był pierwotnie Parsi.
Sanaya Irani , indyjska aktorka znana z roli w Iss pyar ko kya naam doon (Kushi), jest częścią społeczności Parsów.