Wedyjska jest religią w starożytnych Indiach wykonane przez ludzi pochodzi od płaskowyżu Iranie , po upadku miast Mohendżo Daro i Harappa . Ci ludzie Aryi , zorganizowani w komplementarne kasty, opierają swoją moc na praktyce złożonych rytuałów, które integrują „magiczne” słowa i gesty. Słowo to wywiera całą swoją siłę w formie „hymnów” przekazywanych ustnie od mistrza do ucznia. Wynalazek pisma umożliwia tworzenie zbiorów tekstów, z których główny nosi nazwę Rig-Weda .
Weda oznacza jednocześnie intuicyjną wiedzę o świetlistych siłach działających, które rządzą egzystencją społeczeństwa arjów , i metodami praktyk mogącymi na nie wpływać. Obdarzone imieniem, które pozwala je przywołać, moce te stają się świetlistymi dewami . Poprzez wykonywanie rytuału wedyjskiego, bramińscy urzędnicy wzmacniają moc króla, radża , iw ten sposób zapewniają dobrobyt ludowi Arya .
Pod egidą braminów znaczenie wedyzmu stopniowo zmieniało się z rytualizmu na kosmogoniczne spekulacje. Korpus tekstów wedyjskich pozostaje fundamentalny, ale jest stopniowo uzupełniany komentarzami zwanymi braminami, które w starożytnych Indiach zakładają nową ideologię braminizmu , która następnie ewoluuje w kierunku różnych historycznych form hinduizmu , aż do współczesnego hinduizmu. Dzisiejsi Indianie nadal używają tekstów wedyjskich, ale integrują je z kulturą bardzo odmienną od wedyzmu starożytnych Aryów . Aby w pełni zrozumieć, czym naprawdę był oryginalny Wedyzm, ważne jest, aby nie mieszać obecnych hinduskich interpretacji Wed z interpretacjami starożytnych wedyjskich tekstów.
Western look Wedyzm jest bardzo niedawno i pochodzi z XIX th tylko wiek. Anachronizm starożytnego wedyzmu i geograficzne oddalenie Indii dają europejskiemu uczonemu ogromny dystans. Ten spadek może być obietnicą naukowej bezstronności, która nie zawsze była weryfikowana podczas badań wedyzmu na Zachodzie przez dwa stulecia. W 2003 roku UNESCO ogłosiło „tradycję śpiewu wedyjskiego” niematerialnym dziedzictwem kulturowym ludzkości .
वेद Veda jest fundamentem Wedyzm.
Zbiór ऋग्वेद Rig-véda zestawia w formie hymnów wszystkie formuły recytowane przez gorącego urzędnika , odpowiedzialnego za wlewanie oblacji i libacji do ognia podczas składania wedyjskiej ofiary, yajni .
Samaveda-samhitaZbiór ' सामवेद Sâma-Veda , lub' Wedy melodii '( sâman ), zestawia w formie pieśni większość hymnów zaczerpniętych z Rig-Wedy i pozwala oficjalnemu udgātṛ , kantorowi, akompaniować melodyjnie obrzędy ofiar wedyjskich, yajna .
Yajurveda-samhitaZbiór यजुर्वेद Yajur-Veda, czyli „ Wedy form ofiarnych” ( yajus ), jest używany przez adhwaryu, którego rolą jest posługiwanie się świętymi przedmiotami i wygłaszanie prozatorskich dedykacji podczas składania wedyjskiej ofiary, yajni .
Atharvaveda-samhitaZbiór अथर्ववेद ' Atharva-Veda , czyli „ Wedy magicznych formuł”, nie jest używany podczas ofiary, yajni . Użytkownikiem tych tekstów jest według purohity bramin , obrońca pana domu.
Czytanie tekstów wedyjskich wymaga dobrej znajomości języka sanskrytu . Dzisiejszy człowiek, poświęcając czas i wysiłek, może przeczytać tę literaturę i znaleźć w niej zainteresowanie językowe lub estetyczną przyjemność. Aby pojąć znaczenie tych formuł, ułożonych w tym, co nazywa „hymnami”, konieczne jest całkowite oderwanie się od współczesnej ideologii, która kształtuje mentalność naukową, analityczną, technologiczną, aby spróbować dostrzec Weltanschauung tego Homo vedicus który żyje na wolnym powietrzu, otoczony konstelacjami, roślinami i zwierzętami, jeździec i pasterz, wojownik uzbrojony w łuk i strzały, który mówi swoim łukiem i strzałami, członek plemienia arjów bardzo integralnych, w świecie, który z braku cokolwiek lepszego, dzisiejszy naukowiec nazywa „ magią ”.
Intensywne, holistyczne uczucie wspiera intuicyjne wyobrażenie dynamicznego świata, w ciągłym ruchu, ale niepodzielnego. Aspekty tego świata nie są pomyślane jako elementarne części zsyntetyzowane w całość. Raczej te aspekty pokazują nieskończone niuanse bardzo plastycznego świata, który łączy siły działające, zjawiska naturalne, stany psychiczne i silnie je integruje. Podobnie jak wiersz Préverta , ten złożony świat oferuje zbiór bardzo różnorodnych aspektów, łuk, deszcz, ideę, rytuał, krowę, dziecko, które są przejawami aktorskich mocy, o które chodzi. W ten sposób Prascanwa przywołuje moc Świtu: „O wspaniała Aurora, ptak i człowiek dwunożny i czworonożny, wracając do nieba, wznieście się ze wszystkich stron; lśnisz, a twój blask jest przekazywany wszechświatowi ”.
Metamorfozy tego świata zachodzą bez rozrywania go na strzępy, węzły, więzy i więzi są nieustannie wiązane i rozwiązywane, a człowiek wedyjski pragnący wpłynąć na swoje przeznaczenie współpracuje przy pomocy rytuału, do którego nie dążą wszystkie aspekty. Tylko jeden cel: osiągnąć szczęście swojej rodziny. Na zakończenie wezwania do Indry , Agastya śpiewa: „że znamy dobrobyt, siłę i szczęśliwą starość”. Powtarzający się temat wszystkich pieśni Rigweda zawsze ma na celu zapewnienie wigoru, zwycięstwa, bogactwa i pochodzenia na tym świecie, ponieważ nie wyobraża on sobie innych.
Podobnie jak bieg słońca, ewolucja kosmosu jest przerywana cyklami bez zasady i bez końca. Siły robocze świata wedyjskiego pojawiają się i znikają jak wiele narodzin i śmierci. Ten wielki kosmiczny dramat obraca się wokół centralnego punktu: यज्ञ yajni, świętego aktu, którego złożoność odpowiada wedyjskiej koncepcji kosmosu. To harmonizuje ze wszystkimi wariacjami tego podstawowego aktu, यज्ञ yajni , podczas którego grana jest ta wielka święta opera, która organizuje społeczeństwo wedyjskie i świat.
Pierwsi niemieccy uczeni specjalizujący się w badaniu tekstów wedyjskich zinterpretowali je jako pierwszorzędny wyraz genialnej poezji . Pierwsi francuscy uczeni określają te teksty jako dziwaczną retorykę . Nie dostrzegają jeszcze, że literatura ta składa się zasadniczo z formuł, które mają zostać włączone do rytuału wedyjskiego, a ich poetyckie lub literackie cechy, drugorzędne, pozostają podporządkowane temu głównemu celowi liturgicznemu.
O mantrach i formułach liturgicznych odziedziczonych z tradycji ustnej w społeczeństwie przekonanym o sile tkwiącej w głosie uroczystym, wypowiadanych głośno przez Brahmana w podstawach jego rytuałów archaicznej kultury. Przykład: „Wzywam Mitrę, który ma siłę czystości, i Warunę, która jest plagą wroga, aby obdarzyli deszcz modlitwą, która ich błaga”. Styl i modalność literacka tych formuł sprawiają, że są one niezwykle skuteczne. Formuły te, stosowane rytualnie, mogą, dzięki własnej mocy, zwiększyć energie dewów, których przywołują, oraz energie natury, do których pasują ludzie wedyjscy i ich dewy .
W formułach tych często stosuje się porównania, których warunki są uważane za potencjalnie równoważne. Ewokacja terminu ma taką samą moc rytualną jak druga. Przykład: „Jak dziki słoń redukujesz w pył najsilniejszą moc”, kantor Vamadéva porównuje tutaj Indrę do dzikiego słonia, przywołanie mocy dzikiego słonia jest warte mocy Indry i jest tego warte . moc, która faktycznie obróci wroga w pył.
Do Homo vedicus mieszka w środku natury, w tych prymitywnych czasach, kiedy człowiek nie ma jeszcze twierdzić, że go zdominować, ale stara się dostosować do naturalnych okoliczności jego koczowniczego życia. Dynamizm otaczających go wydarzeń postrzega jako zjawiska, pozory, przejawy działających sił. Ma poczucie obecności za tymi numinami sił okultystycznych, ukrytych mocy, niewidzialnych mocy, które stają się dla niego oczywiste. Ten dowód odpowiada sanskryckiemu terminowi Wedy .
Te numina , działające moce, mogą być dla niego korzystne lub złe. Ważne jest, aby starał się na nich wpływać, oswajać ich, prowadzić ich, by służyli dobrobytowi bliskich. Aby ich zachęcić, używa siły mowy, do każdego numenu dopasowuje nomen zbudowany na formie werbalnej, która przywołuje jego funkcję. To imię pozwala mu również go przywoływać, pozwalając jego okultystycznej sile świecić wśród ludzi, stając się w ten sposób dobroczynną i świetlaną mocą, którą sanskryt oddaje słowem deva .
Niektóre dewy lśnią ogniem prostej mocy, więc Netar jest mocą, której działanie prowadzi i prowadzi, jest on wzywany w RV 5.50, aby poprowadzić tych, którzy modlą się do niego, do bogactwa. Jednak dla większości dewów istnieje wiązka połączonych mocy, które w pewnym sensie składają się na złożoną dynamiczną figurę, która pozwala na jej przywołanie poprzez wypowiedzenie jednego imienia. W ten sposób Indra przywołuje wojowniczą moc, składającą się ze wszystkich mocy niezbędnych do jej wykonania.
Tłumaczenie dewy jako „boga” może być mylące. W kulturze wedyjskiej deva nie jest ani osobą, ani nadprzyrodzoną. Podobnie jak ukryta twarz księżyca, jego siły okultystyczne pochodzą z tego świata, ponieważ wedyzm nie zna innego i ignoruje dualizm. Jednak nie będąc osobą, jest z nią zaznajomiony w poetycki sposób, aby zachować z nim bardzo silną serdeczność. Dla Homo vedicus nie jest on przedmiotem, rzeczą, pojęciem, pojęciem, ponieważ jego mentalność nie jest ani racjonalna, ani naukowa.
Panteon wedyjski chce przedstawić dynamizm zjawisk naturalnych, zrozumieć działania ukrytych sił i ich interakcje, aby wpłynąć na nie w jak największym stopniu siłą ofiary iw ten sposób znaleźć sposób na współistnienie z nimi .
Filozofia zachodnia uważa Boga za „jedyną i najwyższą zasadę ontologiczną… immanentną substancję bytów… transcendentną przyczynę, która tworzy z niego świat… koniec wszechświata”. Wedyjska koncepcja świata jest dynamicznym, cyklicznym monizmem , bez zasady i bez końca, bez rozróżnienia między immanencją a transcendencją, którego podstawą nie jest istota wyższa, ale różnorodność numinicznych mocy działających, które przejawiają się w zjawiskach, natura i ludzki umysł.
इन्द्र Indra jest najbardziej wspomniano devą w Rig Wed; jest mu poświęconych dwieście pięćdziesiąt hymnów.
सोम Soma przywołuje ważną siłę aktorską podczas poświęcenia. Król roślin , wód , król świata, Soma oznacza esencję życia i wszystko, co je ożywia - bramin utożsamia je z księżycem.
Cały cykl ( mandala ), dziewiąty, poświęcony jest uhonorowaniu mocy Somy .
अग्नि Agni jest najważniejszym Deva , po Indra i Soma , z Rigwedzie-samhicie .
An आदित्य Aditya jest synem bogini अदिति Aditi, która symbolizuje nieograniczony wszechświat wolności.
Obok dewów znajdujemy kolejną grupę numinicznych mocy działających, Asurów , których w końcu utożsamia się z demonami, wrogami bogów.
वरुण Varuna i मित्र Mitra kierują Adityasami , którym przypisano te same cechy, co Warunie .
रुद्र Rudra (w sanskrycie „ten, który ryczy” lub „ten czerwony”) jest bogiem burzy i zniszczenia.
W Rig-Wedach rzadko wspomina się o विष्णु Vishnu .
Ushas , Sûrya , Vâyu , Apsaras , Parjanya , Aryaman , Prajâpati i Yama , staną się pomniejszymi bóstwami w hinduizmie.
Rytualne czynności podczas składania wedyjskiej ofiary są skierowane do dewów, na których moc można wpływać, aż do momentu udzielenia pomocy i przysług składającemu petycję. Rytuały to przydatne techniki przenoszenia mocy lub nosicieli mocy. Dlatego w rytuale wedyjskim rzadko brakuje magicznego elementu .
Purusha (पुरुष) jest pierwotnym człowiekiem złożonym w ofierze przez bogów, aby stworzyć wszechświat.
Rita (w sanskrycie „układ”) to bezosobowe prawo świata, Kosmiczny Porządek.
Moksza oznacza wyzwolenie.
Kilku uczonych różnych narodowości uczestniczyło w odkryciu wedyzmu przez Zachód.
Do 1838 rokuDane sprzed 1838 r. Są na ogół „sporadyczne i nieprecyzyjne”.
Diogo do Couto (urodzony w Lizbonie w 1542 r., Zmarł w Goa w 1616 r.) I jezuita João de Lucena (1548-1600) profesor w Evorze to dwaj Portugalczycy, którzy jako pierwsi przynieśli na Zachód pewne informacje na temat hinduizmu zwyczaje swoich czasów. Holendrzy A. Rogerius (w 1651 r.) I P. Baldaeus (w 1672 r.) Również zbierają notatki podróżne dotyczące hinduizmu praktykowanego w Indiach w ich stuleciu.
Doktor François Bernier (1620-1688), wielki podróżnik i francuski filozof epikurejski, napisał w swojej książce „Historia dzieł Savants of Basnage” „Pamiętnik o kwietyzmie Indii”, podając pewne wskazówki dotyczące Wed.
Wśród prac sędziego Henry'ego Thomasa Colebrooke'a (1765–1837), angielskiego botanika i znanego indianisty, wyróżniają się „ Esej o Wedach ” (1805), „ Różne eseje ” (1837) oraz „ O religii i filozofii”. Hindusów ”(1858).
Anglik John Zephaniah Holwell (1711-1798), chirurg zatrudniony przez Kompanię Wschodnioindyjską, ówczesnego gubernatora Bengalu w 1760 roku, opublikował w Londynie w latach 1765-1771 trzy tomy „ Ciekawych wydarzeń historycznych związanych z prowincjami Bengal i Empire of Indostan, z sezonową nutą i przekonaniem do honorowego sądu dyrektorów Kompanii Wschodnioindyjskiej. Podobnie jak mitologia i kosmogonia, posty i święta wyznawców szasty. I rozprawa o metempsychozie, powszechnie, choć błędnie, nazywana doktryną pitagorejską ”, która dostarcza ciekawych świadectw dotyczących hinduizmu.
Anglik William Jones (1746-1794) przetłumaczył kilka części Wed.
Antoine Fabre d'Olivet (1767-1825), protestant z Cévennes, publikuje: „ Filozoficzna historia rodzaju ludzkiego ” w 2 tomach (1824).
Po 1838 rOd 1838 roku Anglik, a następnie Francuz, w końcu postanowił przetłumaczyć Rigwedę, podstawowy tekst do badań wedyzmu.