Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza

Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza
(es) Partido Socialista Obrero Español

Oficjalny logotyp.
Prezentacja
Sekretarzem generalnym Pedro Sanchez
Fundacja 2 maja 1879 r
Siedziba Calle de Ferraz , 70
28008 Madryt
Prezydent Cristina Narbona
Zastępca sekretarza generalnego Adriana Lastra
Sekretarz Organizacji Santos Cerdan
Założyciel Pablo Iglesias
Organizacja młodzieżowa Socjalistyczna Młodzież Hiszpanii
Pozycjonowanie Środek od lewej do lewej
Ideologia Socjaldemokracja
Federalizm
Eurofilie
Przynależność europejska Partia Europejskich Socjalistów
Przynależność międzynarodowa Socjalistyczny Międzynarodowy
Postępowy Sojusz
Członkowie 178 651 (listopad 2019)
Zabarwienie
  • czerwony
Stronie internetowej psoe.es
Prezesi grup
Kongres Deputowanych Adriana Lastra
Senat Ander Gil
Parlament Europejski Udo Bullmann ( S&D )
Reprezentacja
Posłowie 108  /   350
Senatorowie 111  /   265
Posłowie do PE 21  /   59
Deputowani w autonomicznym parlamencie 374  /   1258
Burmistrzowie 2792  /   7249
Radni 22335  /   61093

Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza (w języku hiszpańskim  : Partido Obrero Español Socialista ), PSOE , to partia polityczna hiszpański z centrolewicowej socjaldemokratów .

Założona w 1879 r. doszła do władzy w 1936 r., a straciła ją trzy lata później, wraz z zakończeniem wojny domowej, która dała władzę frankistom. Zostało to zdelegalizowane przez całą dyktaturę Francisco Franco . Po powrocie do demokracji w 1977 roku początkowo utworzyła główną partię opozycyjną w Związku Centrum Demokratycznego (UCD).

Wrócił do kierownictwa rządu w 1982 roku, pod przewodnictwem sekretarza generalnego Felipe Gonzáleza . W szczególności pomyślnie kończy członkostwo w Europejskiej Wspólnocie Gospodarczej. W 1996 roku, po 13 latach i trzech miesiącach u władzy, w tym przez dwa i pół roku w mniejszości, PSOE popadła w opór wobec Partii Ludowej (PP) José Maríi Aznara . Przebywał tam przez osiem lat. Po osiągnięciu najgorszego wyniku od 23 lat w wyborach w 2000 r. Partia Socjalistyczna zmieniła pokolenie rządzące i mianowała na sekretarza generalnego José Luisa Rodrígueza Zapatero .

Wracając do głowy Hiszpanii po wyborach w 2004 r., socjaliści pozostali tam przez siedem i pół roku. To nowe przejście do władzy naznaczone jest przyjęciem małżeństw osób tej samej płci, wycofaniem wojsk z Iraku, a także kryzysem gospodarczym i wdrożeniem polityki oszczędnościowej. PSOE powróciła do opozycji w latach 2011-2018, przeżywając poważny kryzys przywództwa w 2016 r., kiedy sekretarz generalny Pedro Sánchez zrezygnował po tym, jak główni przywódcy terytorialni narzucili swoją linię strategiczną mającą na celu promowanie utrzymania przy władzy prezydenta PP Mariano Rajoya .

Sánchez, ponownie wybrany na swoje stanowisko w 2017 r., przywrócił swoją partię do władzy w 2018 r. po tym, jak wydał wotum nieufności wobec Rajoya. Wygrał przedterminowe wybory 2019, a następnie próbę wyborczą 2020. Z tej okazji utworzył z Unidasem Podemos rząd koalicyjny , który stanowi pierwszy od 1939 roku współrząd wykonawczy.

Fabuła

Fundacja

Została założona potajemnie w restauracji Casa Labra w Madrycie ,2 maja 1879 r, wokół jądra intelektualistów i robotników, zawodowych typografów , kierowanych przez galicyjskiego Pabla Iglesiasa . Pierwszy program nowej partii zostaje zatwierdzony w dniu20 lipca następnie przez zgromadzenie 40 osób.

PSOE jest więc jedną z pierwszych partii socjalistycznych, które pojawiły się w Europie , jako wyraz interesów klasy robotniczej, wygenerowanych przez rewolucję przemysłową . Od tego czasu Partia Socjalistyczna ukierunkowała swoją pracę na osiągnięcie emancypacji socjalistycznej , działając zgodnie z historycznymi okresami rozwoju strategicznego.

Jest obecny w hiszpańskim życiu publicznym od końca XIX th  wieku, z bezpośrednim udziałem w postępowych rządów II Rzeczypospolitej .

Okres republikański i front ludowy

Po hiszpańskiej wojnie domowej został zakazany przez cały okres reżimu Franco, podczas gdy jego aktywiści i zwolennicy padli ofiarą prześladowań.

Przemiany demokratyczne

w 1974w Suresnes , Felipe González jest przeprowadzana na stanowisko sekretarza generalnego PSOE. Następnie podjął się reorientacji partii, porzucając marksizm na rzecz socjaldemokracji . Osiągnie to na nadzwyczajnym kongresiewrzesień 1979, nie bez rezygnacji po przegłosowaniu w tej sprawie kilka miesięcy wcześniej. Między1977 oraz 1982, jest jedną z dwóch głównych partii przemian demokratycznych, najpierw obok Union du Centre Démocratique (UCD), potem w opozycji. W ten sposób González próbuje obalić Adolfo Suareza gestem wotum nieufnościmaj 1980.

Powrót do władzy

Podczas wyborów powszechnych28 października 1982, Partia Socjalistyczna, kierowana przez parę Gonzáleza i jego zastępcy Alfonso Guerra , zdobyła 48% głosów i 202 deputowanych na 350 w Kongresie Deputowanych . Te dwa wyniki są najlepszymi, jakie kiedykolwiek osiągnięto od upadku frankizmu. Z1983, podobnie jak francuscy socjaliści , PSOE podejmuje „zwrot oszczędności” i organizuje bolesną rekonstrukcję hiszpańskiego przemysłu, próbując jednocześnie ograniczyć inflację. Ta polityka pragmatycznego liberalizmu doprowadziła do strajku generalnego w1989.

Utrzymanie absolutnej większości podczas przedterminowych wyborów powszechnych w22 czerwca 1986przegrał ją podczas przedterminowych wyborów powszechnych29 października 1989z dokładnie połową miejsc do obsadzenia. Następnie, socjaliści są mocno dotknięta przez kryzys gospodarczy na początku lat 1990 , natomiast przypadki korupcji wielowarstwowego i implikacji wyższych urzędników partyjnych w zakresie zarządzania i finansowania państwa terroryzmu z grup. Wyzwolenie antyterrorystycznej . Więc prezydent rządu musi się rozdzielić wstyczeń 1991 swojego wiceprezydenta Alfonso Guerry, skompromitowanego w rodzinnej aferze sprzeniewierzenia.

Chociaż oczekuje się, że Partia Ludowa (PP) José Maríi Aznara zwycięży w przedterminowych wyborach powszechnych6 czerwca 1993zwyciężyła PSOE ze względną większością 159 posłów. Następnie miał do czynienia z katalońskimi nacjonalistami Konwergencji i Unii (CiU) oraz baskijskimi nacjonalistami z Baskijskiej Partii Nacjonalistycznej (EAJ/PNV).

Te trzynaście i pół roku władzy PSOE to rozwój państwa opiekuńczego , reforma armii w sensie zawodowym i apolitycznym, przystąpienie Hiszpanii do Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej , silny wzrost gospodarczy (przynajmniej w lat 80. ) oraz masowy napływ kapitału zagranicznego przyciąganego wysokimi stopami procentowymi.

Od pogromu 1995 roku do wąskiej porażki 1996 roku

Wybory samorządowe i autonomiczne 28 maja 1995 r.stanowią pierwszy wielki pogrom hiszpańskich socjalistów, poprzedzony już przez PP w wyborach europejskich z poprzedniego roku. W ten sposób stracił władzę w swoich twierdzach w Asturii i regionie Murcji , a także w gęsto zaludnionych regionach Wspólnoty Madrytu i Wspólnoty Walencji . Traci władzę w La Rioja i absolutną większość w Estremadurze . Bije się go także w miastach takich jak Saragossa , Valladolid , Vigo , Alicante czy Las Palmas de Gran Canaria .

Pomimo tych wszystkich trudności Felipe González cieszy się dużym uznaniem w elektoracie socjalistycznym. Po tym, jak jego wiceprezes rządu Narcís Serra musiał zrezygnować, startuje o nową kadencję w przedterminowych wyborach parlamentarnych3 marca 1996 r.. Został wtedy pokonany przez Aznara, ale tylko 300 000 głosów i 15 mandatów, bardzo niski margines, biorąc pod uwagę erozję władzy i skandale.

Okres kryzysu (1997-2000)

Mimo tej porażki kongres PSOE nie jest przewidywany i odbywa się w Czerwiec 1997. Na otwarciu Felipe González dał do zrozumienia, że ​​zrezygnował z utrzymania sekretariatu generalnego. Rzecznik sejmu i były minister Joaquín Almunia zostaje mianowany przez aparat do przejęcia.

ten 24 kwietnia 1998, organizowane są wewnętrzne prawybory w celu nominowania kandydata PSOE na prezydenta rządu w następnych wyborach powszechnych. Ku zaskoczeniu wszystkich, Almunia została pokonana przez byłego ministra Josepa Borrella . Z powodu braku wystarczającego wsparcia wewnętrznego i podczas gdy dwóch jego byłych pracowników jest zamieszanych w uchylanie się od płacenia podatków, Borrell wyrzeka się na rzecz Almunii w1999. Podczas regionalnego7 czerwca 1999 r.w tym roku partia zachowuje Kastylię-La Manchę i Estremadurę , wygrywa w Aragonii i Asturii oraz podbija, po utworzeniu koalicji z lewicowymi nacjonalistami Balearami .

Wybory powszechne12 marca 2000 r.wręcz przeciwnie, są katastrofą dla socjalistów, którzy osiągają najgorszy wynik od czasu powrotu demokracji. Almunia rezygnuje, a Manuel Chaves , przewodniczący junty Andaluzji , tymczasowo zastępuje go, aby zarządzać partią do przewidywanego kongresu federalnego.

Rekonkwista (2000-2008)

w lipiec 2000Na okazji XXXV -go Federalnej Kongresu, zastępca León José Luis Rodríguez Zapatero - postrzeganej jako Odnowiciela - zostaje wybrany na sekretarza generalnego z zaledwie dziewięć głosów wyprzedzając José Bono , kandydata aparatury i przewodniczący Junta wspólnot Kastylii-La Manchy .

ten 25 maja 2003 r., PSOE wygrywa wybory autonomiczne i samorządowe, zachowując Aragonię, Asturię, Kastylię-La Manchę i Estremadurę, a jednocześnie traci Baleary (na których postępuje jednakowo) i wchodzi do koalicji rządowej w Kantabrii . ten16 listopadaNastępnie partie lewicowe wygrywają wybory do parlamentu Katalonii, a Pasqual Maragall z Partii Socjalistów Katalonii zostaje wybrany prezydentem ogółu Katalonii .

Podczas wyborów powszechnych14 marca 2004 r., PSOE wygrywa z 164 deputowanymi na 350. José Luis Rodríguez Zapatero zostaje zatem nowym prezesem rządu i tworzy pierwszy rząd parytetowy w historii Hiszpanii. Za jego kadencji utrzymywał się silny wzrost gospodarczy i spadające bezrobocie, a kraj posiadał duże nadwyżki budżetowe. Rząd legalizuje małżeństwa osób tej samej płci , nakazuje wycofanie wojsk hiszpańskich z Iraku , angażuje się w walkę z przemocą domową io równość oraz reformę statutów autonomii regionalnej. ten16 czerwca 2005lewica wygrywa wybory w Galicji, a przywódca galicyjskich socjalistów Emilio Pérez Touriño zostaje mianowany prezesem junty galicyjskiej .

w 2006Trwają negocjacje z organizacją terrorystyczną ETA , która ogłasza zawieszenie broni, a następnie detonuje bombę na lotnisku Madryt-Barajas , zabijając dwie osoby. Dyskusje zostają przerwane i nasila się represje wobec baskijskiego terroryzmu.

W wyborach powszechnych9 marca 2008socjaliści otrzymują 169 deputowanych. Uzyskując 11 289 335 głosów, PSOE otrzymuje największą liczbę głosów przychylnych partii w wyborach powszechnych od końca frankizmu, ale przekonuje niższy odsetek zarejestrowanych wyborców niż Felipe González w 1982 r., zwycięzca z 1 161 943 mniej głosów.

Zapatero, który postanawia nie negocjować swojej nominacji z innymi grupami, uzyskuje zaufanie Kongresu względną większością głosów 11 kwietnia. Utworzył rząd 17 ministrów , z których dziewięciu było kobietami. W drugiej kadencji musi poradzić sobie ze skutkami kryzysu finansowego, który bardzo mocno dotknął Hiszpanię , gdzie wzrost opierał się na nieruchomościach i kredytach.

Odmowa

ten 1 st marca 2009, PSOE przegrywa wybory autonomiczne w Galicji przeciwko popularnej imprezie z Alberto Núñez Feijóo i zajmuje drugie miejsce w które jednocześnie zorganizowany w Kraju Basków , gdzie tworzy koalicję z tej samej popularnej partii, by przepędzić nacjonalistycznej partii baskijskiej u władzy od 1979 roku . ten7 majasocjalista Patxi López zostaje w ten sposób pierwszym prezydentem nienacjonalistycznego baskijskiego rządu wspólnoty autonomicznej. Wkrótce potem lista PSOE prowadzona przez byłego ministra sprawiedliwości Juana Fernando Lópeza Aguilara zajęła drugie miejsce z ponad 38% głosów w wyborach europejskich7 czerwca 2009, ponad trzy punkty za Partią Ludową kierowaną przez burmistrza Jaime'a Oreję .

Rubalcaba: ostatnia trybuna

w kwiecień 2011Zapatero mówi, że nie będzie ubiegał się o trzecią kadencję. W wyborach samorządowych22 maja 2011partia poniosła bezprecedensową klęskę, większą niż that 1995. Traci wszystkie wspólnoty autonomiczne będące przedmiotem głosowania, które kierował, w tym twierdze Kastylii-La Manchy i Estremadury , a także symboliczne miasta, takie jak Sewilla czy Barcelona .

Federalna komisja inwestuje 9 lipcaMinister Spraw Wewnętrznych i numer dwa w rządzie, Alfredo Pérez Rubalcaba , jako lider następnych wyborów parlamentarnych. Następnie opuścił rząd. Podczas przedterminowych wyborów powszechnych20 listopada, PSOE zdobyła tylko 28,7% głosów i 110 deputowanych, najgorszy wynik od czasu przywrócenia demokracji. Zapatero ogłosił wówczas zwołanie Kongresu Federalnego na3, 4 oraz 5 lutego 2012lub pięć miesięcy przed końcem ustawowego okresu. Rubalcaba został tam wybrany na sekretarza generalnego 487 głosami, wobec 465 dla byłej ministra obrony Carme Chacón w głosowaniu4 lutego.

Z okazji wyborów europejskich25 maja 2014, PSOE upadło, zdobywając zaledwie 23% głosów, co daje jej 14 posłów na 52. Następnego dnia Alfredo Pérez Rubalcaba ogłasza zwołanie nadzwyczajnego kongresu.19 oraz 20 lipcanastępnie, oświadczając, że nie będzie kandydatem do dziedziczenia. Podczas gdy Chacón domaga się natychmiastowego zwołania głównych obywateli w celu wyznaczenia lidera w wyborach parlamentarnych, sekretarz generalny grupy parlamentarnej Eduardo Madina prosi, aby nowy sekretarz generalny partii został wybrany przez wszystkich bojowników.

Pedro Sánchez: sporny lider

Zwołuje się wówczas głos doradczy aktywistów 13 lipca. Poseł z Madrytu Pedro Sánchez wygrał z 48,5% głosów, przeciwko Madinie i akademikowi José Antonio Pérez Tapiasowi , przedstawicielowi Lewicy Socjalistycznej (IS, lewe skrzydło PSOE). Jego formalne wybory na stanowisko sekretarza generalnego należy jednak do nadzwyczajnego kongresu federalnego, zwołanego 26 i 27 lipca.

Podczas kongresu, któremu przewodniczyła Susana Díaz , Micaela Navarro została wybrana na przewodniczącego partii, a César Luena został sekretarzem Organizacji.

Wybory samorządowe24 maja 2015 r.dają mieszane wyniki. PSOE nadal spada i ma tylko 25% głosów na poziomie krajowym, ale pojawienie się sił alternatywnej lewicy, w szczególności Podemos , pozwala odzyskać kontrolę nad pięcioma wspólnotami autonomicznymi, w tym Wspólnotą Walencką po dwudziestu latach opozycji i jej warowniach Kastylii-La Manchy i Estremadury . Odnalazł też ratusze w Sewilli , Palmie , Las Palmas de Gran Canaria czy Alicante , poparł lewicę alternatywną w Madrycie , Barcelonie czy Walencji , a nawet przekazał mu władzę w Saragossie .

ten 21 czerwcanastępnie Sánchez zostaje ogłoszony liderem w wyborach parlamentarnych20 grudnia 2015, bez przeciwnika, a więc bez organizacji otwartych prawyborów. W tych wyborach socjaliści będą zadowoleni z 90 deputowanych, w tym 81 z PSOE. Po zawarciu porozumienia z Ciudadanos , sekretarz generalny nie przegrywa inwestytury Kongresu Deputowanych .

Izba niższa, która nie zainwestowała nikogo pod koniec kadencji konstytucyjnej, Kortezy Generalne zostają rozwiązane. Sánchez ponownie przewodzi socjalistom w wyborach parlamentarnych26 czerwca 2016, co spowodowało dalszy spadek z 85 mandatami, w tym 77 dla Hiszpańskiej Socjalistycznej Partii Robotniczej. Po tym, jak Mariano Rajoy przegrał głosowanie w sprawie inwestytury, lider PSOE wskazuje, że będzie dążył do utworzenia alternatywnego rządu przy wsparciu Podemos i Ciudadanos.

Kryzys września 2016 i powrót Sánchez

Po pogromie socjalistów w wyborach autonomicznych 25 września 2016Galicji i Kraju Basków , Sanchez mówi o zwołanie 39 th  federalnego zjazdu partii, więc złożyć rezygnację w grze przed bojownikami.

Następnie jest otwarcie krytykowany przez „baronów” , kierowanych przez Susanę Díaz i Emiliano García-Page , którzy wolą utworzenie tymczasowego przywództwa (po hiszpańsku  : Comisión Gestora ) i odepchnięcie kongresu po utworzeniu rządu. Nastąpiło sześć dni napięć i debat statutowych, naznaczonych rezygnacją połowy komitetu wykonawczego, w tym prezydenta Micaeli Navarro .

ten 1 st październikzbiera się komisja federalna. Po trzech zawieszeniach sesji komisja odrzuca propozycję zwołania zjazdu PSOE 132 głosami przeciw i 107 za. Pedro Sánchez natychmiast ogłasza swoją rezygnację.

Następnej nocy główne władze terytorialne uzgadniają powołanie „komisji politycznej” pod przewodnictwem prezydenta Księstwa Asturii Javiera Fernándeza . Pierwsze posiedzenie tej komisji powinno zająć się tematem blokady politycznej, która sparaliżowała Kongres Deputowanych odgrudzień 2015, nie będąc jednak pewnym, że nowe kierownictwo pozwoli Mariano Rajoyowi rządzić w mniejszości, ponieważ niektórzy z wewnętrznych przeciwników Sáncheza podzielają z nim kategoryczną odmowę takiej możliwości.

Znowu wezwany 23 października, komisja federalna decyduje 139 głosami za, 96 głosami przeciw i dwoma wstrzymującymi się, że grupa parlamentarna wstrzyma się od głosu podczas następnego głosowania inwestytury, umożliwiając przedłużenie Mariano Rajoya na drugą kadencję. Odsunięcie Pedro Sáncheza przez hierarchów PSOE i poparcie parlamentarne udzielone przez wybranych urzędników partii dla rządu Mariano Rajoya spowodowały odejście w ciągu kilku dni 20 tys. bojowników (z 190 tys. zgłoszonych).

ten 21 maja 2017 r.aktywiści mają wybrać nowego sekretarza generalnego. Pedro Sánchez wygrywa z około 50% głosów, wobec 40% dla Susany Díaz . Sánchez, którego pozycja jest uważana za zbliżoną do Podemosa, wskazuje, że planuje złożyć wniosek o wotum nieufności wobec Rajoya.

Wniosek o wotum nieufności i powrót do władzy

ten 24 maja 2018 r.Kilka godzin po tym, jak Przesłuchanie Narodowe potępiło rządzącą Partię Ludową w związku z aferą Gürtela , Pedro Sánchez postanawia wnieść o wotum nieufności wobec Mariano Rajoya . ten1 st czerwiec 2018ten wniosek o wotum nieufności zostaje przyjęty przez Kongres Deputowanych stosunkiem głosów 180 do 169 przy jednym głosie wstrzymującym się. Sánchez zostaje zatem zainwestowany prezydentem rządu Hiszpanii .

W grudniu 2018 roku PSOE odnotowała najgorszy wynik w swojej historii w Andaluzji, spadając z 47 do 33 mandatów i tracąc możliwość utworzenia rządu w regionie, którym kierowała od 1982 roku. fundusze przeznaczone na sfinansowanie planów zwolnień w kłopotliwych firmach, w które zaangażowanych jest dwóch byłych prezydentów regionu. W listopadzie 2019 r. 19 byłych funkcjonariuszy partyjnych w Andaluzji zostało skazanych za nadużycia i malwersacje.

Przedterminowe wybory powszechne

Podczas gdy Partia Socjalistyczna rządzi od czasu wotum nieufności wobec Mariano Rajoya z zaledwie 84 deputowanymi i nieregularnym poparciem Podemos i różnych małych partii regionalnych lub niepodległościowych, Pedro Sánchez nie przegłosował swojej ustawy finansowej w lutym 2019 r. Następnie ogłasza, że rozwiązanie Kortezów Generalnych i wzywa przedterminowe wybory na 28 kwietnia. W tych wyborach PSOE zajęło pierwsze miejsce – pierwsze od 2008 r. – uzyskując 28,7% głosów i 123 deputowanych na 350, co jest wynikiem zbliżonym do tego z 2011 r. , zanim pojawiły się Podemos i Ciudadanos . Partia uzyskała również absolutną większość w Senacie ze 139 mandatami, pierwszą od 1989 roku .

Działacze

Rok Wydarzenie Numer
lipiec 2008 37 th  Congress 236 572
Luty 2012 38 th  Congress 216 952 ( malejący)
Lipiec 2014 Nadzwyczajny Kongres 198 123 ( malejący)
Luty 2016 Referendum wewnętrzne 189 256 ( malejący)
maj 2017 39 th  Congress 187 815 ( malejący)
Listopad 2019 Referendum wewnętrzne 178 651 ( malejący)
Październik 2021 40 th  Congress -

Ideologia

Program PSOE jest zbliżony do programu Partii Europejskich Socjalistów .

Obecność międzynarodowa

PSOE jest obecne w różnych krajach, aby utrzymywać bliskość z obywatelami Hiszpanii mieszkającymi za granicą. W Europie lokalne sekcje kontynentu położone poza Hiszpanią są federowane przez PSOE Europa .

Liderzy

Prezydenci

Sekretarze Generalni

Zastępcy Sekretarzy Generalnych

Sekretarze organizacji

Parlamentarna Grupa Kongresu

Rzecznik prasowy
Beneficjant Okręg wyborczy Daktyle Legislatura
Felipe González Madryt 1 st August 1.977 - 23 marca 1979
1 rok, 7 miesięcy i 22 dni 		Składnik
Alfonso Guerra Sewilla 9 maja 1979 - 3 listopada 1981
2 lata, 5 miesięcy i 25 dni 		ja ponownie
Javier Sáenz z Cosculluela La Rioja 3 listopada 1981 - 23 lipca 1985
3 lata, 8 miesięcy i 20 dni 		I st i II e
Eduardo Martín Toval Barcelona 23 lipca 1985 - 29 czerwca 1993
7 lat, 11 miesięcy i 6 dni 		II E , III E i IV e
Carlos Solchaga Nawarra 6 lipca 1993 - 7 maja 1994
10 miesięcy i 1 dzień 		V e
Joaquin Almunia Madryt 7 maja 1994 - 16 września 1997 r.
3 lata, 4 miesiące i 9 dni 		V e i VI e
Juan Manuel Eguiagaray Murcja 16 września 1997 r. - 26 maja 1998
8 miesięcy i 10 dni 		VI e
Josep Borrell Barcelona 26 maja 1998 - 29 czerwca 1999 r.
1 rok, 1 miesiąc i 3 dni 		VI e
Luis Martinez Noval Asturia 29 czerwca 1999 r. - 5 września 2000 r.
1 rok, 2 miesiące i 7 dni 		VI E i VII E
Jezus Kaldera Salamanka 5 września 2000 r. - 2 kwietnia 2004 r.
3 lata, 6 miesięcy i 28 dni 		VII th
Alfredo Perez Rubalcaba Kantabria 13 kwietnia 2004 r. - 25 kwietnia 2006
2 lata i 12 dni 		VIII th
Diego Lopez Garrido Madryt 25 kwietnia 2006 - 1 st April +2.008
1 rok, 11 miesięcy i 7 dni 		VIII th
José Antonio Alonso Leon 8 kwietnia 2008 - 14 lutego 2012
3 lata, 10 miesięcy i 6 dni 		IX p i X th
Soraya Rodriguez Valladolid 14 lutego 2012 - 9 września 2014 r.
2 lata, 6 miesięcy i 26 dni 		X e
Antonio Hernando Madryt 9 września 2014 r. - 21 maja 2017 r.
2 lata, 8 miesięcy i 12 dni 		X p , XI p i XII th
José Luis balos Wartościowość 25 maja 2017 r. - 20 czerwca 2017 r.
26 dni 		XII th
Margarita robles Madryt 20 czerwca 2017 r. - 7 czerwca 2018 r.
11 miesięcy i 18 dni 		XII th
Adriana Lastra Asturia Od 19 czerwca 2018 r.
3 lata, 1 miesiąc i 5 dni 		XII th

Wyniki wyborów

Kortezy Generalni

Rok Lider Kongres Deputowanych Senat Rząd
Głos % # Siedzenia
1907  (s) Pablo Iglesias 0,2 11 th 0  /   404 Pozaparlamentarny
1910  (s) Benito Pérez Galdós 10.3 3 III ( wzrastający) 1  /   404 Sprzeciw
1914  (s) Roberto Castrovido  (es) 8 p ( malejący) 1  /   404 Sprzeciw
1916  (s) Roberto Castrovido  (es) 4 e ( malejący) 1  /   404 Sprzeciw
1918  (s) Melquiades Álvarez 4 e ( w stagnacji) 6  /   404 Sprzeciw
1919  (s) Álvaro de Albornoz i
Pablo Iglesias 		6 e ( malejący) 6  /   404 Sprzeciw
1920  (es) Pablo Iglesias 12 th ( malejący) 4  /   404 Sprzeciw
1923  (s) Pablo Iglesias 7 p ( wzrastający) 7  /   404 Sprzeciw
1931 Julian Besteiro 72,92 1 st ( wzrastający) 120  /   404 Alcalá-Zamora , Azaña I , Azaña II , Azaña III
1933 Francisco Largo Caballero 21,68 4 e ( wzrastający) 59  /   404 Sprzeciw
1936 Francisco Largo Caballero 47.03 1 st ( wzrastający) 99  /   404 Wsparcie bez udziału (02.09.1936) , Caballero I i II , Negrín I i II
Brak wyborów ( hiszpańska wojna domowa i frankizm )
1977 Felipe González 5 371 866 29,39 2 nd 103  /   350 47  /   207 Sprzeciw
1979 Felipe González 5 469 813 30,50 ( wzrastający) 2 II ( w stagnacji) 104  /   350 61  /   208 Sprzeciw
1982 Felipe González 10 127 392 48,34 ( wzrastający) 1 st ( wzrastający) 172  /   350 125  /   208 González I
1986 Felipe González 8 901 718 44,33 ( malejący) 1 st ( w stagnacji) 163  /   350 116  /   208 Gonzalez II
1989 Felipe González 8 115 568 39,88 ( malejący) 1 st ( w stagnacji) 155  /   350 101  /   208 Gonzalez III
1993 Felipe González 9 150 083 39.10 ( malejący) 1 st ( w stagnacji) 141  /   350 90  /   208 Gonzalez IV
1996 Felipe González 9 425 678 38.00 ( wzrastający) 2 II ( malejący) 122  /   350 73  /   208 Sprzeciw
2000 Joaquin Almunia 7 918 752 34,71 ( malejący) 2 II ( w stagnacji) 106  /   350 53  /   208 Sprzeciw
2004 José Luis Rodríguez Zapatero 11 026 163 42,59 ( wzrastający) 1 st ( wzrastający) 142  /   350 81  /   208 Zapatero I
2008 José Luis Rodríguez Zapatero 11 289 335 44,36 ( wzrastający) 1 st ( w stagnacji) 144  /   350 87  /   208 Zapatero II
2011 Alfredo Perez Rubalcaba 7 003 511 29.16 ( malejący) 2 II ( malejący) 96  /   350 48  /   208 Sprzeciw
2015 Pedro Sanchez 5 545 315 22.16 ( malejący) 2 II ( w stagnacji) 81  /   350 47  /   208 Sprzeciw
2016 Pedro Sanchez 5 443 846 22,80 ( wzrastający) 2 II ( w stagnacji) 75  /   350 42  /   208 Sprzeciw (2016-2018) , Sanchez I (2018-2019)
04/2019 Pedro Sanchez 7 513 142 28,89 ( wzrastający) 1 st ( wzrastający) 111  /   350 120  /   208 Sanchez I
11/2019 Pedro Sanchez 6792199 28,25 ( malejący) 1 st ( w stagnacji) 108  /   350 91  /   208 Sanchez II

Wybory europejskie

Rok % Mandaty Ranga Początek listy Grupa
1987 39.08 28  /   60 1 st Fernando Moran SOC
1989 39,51 27  /   60 1 st SOC
1994 30,79 22  /   64 2 nd PSE
1999 35,33 24  /   64 2 nd Rosa Diez PSE
2004 43,46 25  /   54 1 st Josep Borrell PSE
2009 38,78 24  /   50 2 nd Juan Fernando López Aguilar S&D
2014 23.01 14  /   54 2 nd Elena Valenciano S&D
2019 32,84 20  /   54 1 st Josep Borrell S&D

Wybory regionalne

Region Rok Głos % Siedzenia Pozycja Rząd
Andaluzja 2018 1,010,889 27,94 33  /   109 1 st Sprzeciw
Aragonia 2019 206 400 30,84 24  /   67 1 st W koalicji
Asturia 2019 187 462 35,26 20  /   45 1 st Mniejszość
Baleary 2019 117,480 27,61 19  /   59 1 st W koalicji
Wyspy Kanaryjskie 2019 257 642 28,85 25  /   70 1 st W koalicji
Kantabria 2019 57,863 17,61 7  /   35 3 rd W koalicji
Kastylia i Leon 2019 479 916 34,84 35  /   81 1 st Sprzeciw
Kastylia-La Mancha 2019 476,469 44.10 19  /   33 1 st Większość
Estremadura 2019 287 619 46,77 34  /   65 1 st Większość
Galicja 2020 252,537 19.38 15  /   75 3 rd Sprzeciw
La Rioja 2019 63 068 38,67 15  /   33 1 st W koalicji
Madryt 2021 612 622 16.80 24  /   136 3 rd Sprzeciw
Murcja 2019 71 838 20,63 11  /   50 2 nd Sprzeciw
Nawarra 2019 212.600 32,47 17  /   45 1 st W koalicji
Kraj Basków 2020 121,869 13.64 10  /   75 3 rd W koalicji
Wartościowość 2019 643.909 24.21 27  /   99 1 st W koalicji
Ceuta 2019 8 655 25,59 7  /   25 2 nd Sprzeciw
Melilla 2019 4928 14.41 4  /   25 3 rd W koalicji

Federacje

Terytorium Federacja Sekretarzem generalnym Reprezentacja
Lokalizacja Andaluzja.png Andaluzja Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza Andaluzji (PSOE-A) Juan Espadas
(burmistrz Sewilli ) 		33  /   109 ( Parlament )
Lokalizacja Aragón.png Aragonia Partia Socjalistów Aragon-PSOE (PSOE-Aragon) Javier Lambán
( Przewodniczący ) 		24  /   67 ( Kortezy )
Lokalizacja Asturias.png Asturia Asturyjska Federacja Socjalistyczna-PSOE (FSA-PSOE) Adrián Barbón
( Prezydent ) 		20  /   45 ( Walne Zgromadzenie )
Lokalizacja Islas Baleares.png Baleary Socjalistyczna Partia Balearów-PSOE (PSIB-PSOE) Francina Armengol
( Prezydent ) 		19  /   59 ( Parlament )
Lokalizacja Comunidad Vasca.png Kraj Basków Socjalistyczna Partia Kraju Basków-Lewica Basków-PSOE (PSE-EE-PSOE) Idoia Mendia 9  /   75 ( Parlament )
Lokalizacja Canarias.png Wyspy Kanaryjskie Socjalistyczna Partia Wysp Kanaryjskich-PSOE (PSC-PSOE) Ángel Víctor Torres
( Prezydent ) 		25  /   70 ( Parlament )
Lokalizacja Kantabria.png Kantabria Socjalistyczna Partia Kantabrii-PSOE (PSC-PSOE) Pablo Zuloaga
( wiceprzewodniczący ) 		7  /   35 ( Parlament )
Lokalizacja Castilla-La Mancha.png Kastylia-La Mancha Socjalistyczna Partia Kastylii-La Manchy-PSOE (PSCM-PSOE) Emiliano García-Page
( Prezes ) 		19  /   33 ( Kortezy )
Lokalizacja Castilla y León.png Kastylia i Leon Socjalistyczna Partia Kastylii i León-PSOE (PSCyL-PSOE) Luis Tudanca 34  /   81 ( Kortezy )
Lokalizacja Cataluña.png Katalonia Każdy
Lokalizacja Extremadura.png Estremadura Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza Estremadury (PSOE-Ex) Guillermo Fernández Vara
( Prezydent ) 		34  /   65 ( Montaż )
Europa (rzut prostokątny) .svg Europa PSOE Europa (PSOE Europa) Juan Cenzual
Lokalizacja Galicia.png Galicja Partia Socjalistów Galicji-PSOE (PSdeG-PSOE) Gonzalo Caballero 14  /   75 ( Parlament )
Lokalizacja Comunidad de Madrid.png Wspólnota Madrytu Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza Wspólnoty Madrytu (PSOE-M) Isaura Leal 24  /   136 ( Montaż )
Lokalizacja Región de Murcia.png Region Murcji Socjalistyczna Partia Regionu Murcji-PSOE  (es) (PSRM-PSOE) Diego Conesa 13  /   45 ( Zgromadzenie Regionalne )
Lokalizacja Navarra.png Nawarra Socjalistyczna Partia Nawarry-PSOE (PSN-PSOE) Maria Chivite
( przewodnicząca ) 		11  /   50 ( Parlament )
Lokalizacja La Rioja.png La Rioja Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza La Rioja (PSOE-LR) Francisco Ocón 15  /   33 ( Parlament )
Lokalizacja Comunidad Valenciana.png Wspólnota Walencji Socjalistyczna Partia Walencji-PSOE (PSPV-PSOE) Ximo Puig
( przewodniczący ) 		27  /   99 ( Korty )

Instytucje

Osobowości

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Wynik połączenia republikańsko-socjalistycznego ( Conjunción Republicano-Socialista ).
  2. Wynik Sojuszu Lewicy ( Alianza de Izquierdas ).
  3. Wyniki Frontu Ludowego .
  4. Katalońska federacja PSOE połączyła się w 1978 z kilkoma partiami, tworząc Partię Socjalistów Katalonii (PSC), niezależną od PSOE.

Bibliografia

  1. Gerassimos Moschonas i George Papanagnou , „  Mając przewagę na prawym początku: wyjaśniając długość rządów PSOE (1982-96) i PASOK (1981-2004)  ”, Pôle Sud ,2007, s.  43-104 ( ISSN  1262-1676 , czytaj online , dostęp 6 lipca 2016 ).
  2. (Es) Ibon Uría, „  El record de votos a una kandydatura: 11 289 335 w Zapatero w 2008 roku  ” , Info Libre ,13 grudnia 2015( przeczytaj online , konsultacja 28 maja 2020 r. ).
  3. Joan Marcet , „  Wybory europejskie w czerwcu 2009 r. w Hiszpanii: pierwsze pojawienie się głosowania sankcyjnego  ”, „ Revue internationale de politique comparée” , tom.  Lot. 16,27 kwietnia 2010, s.  685-696 ( ISSN  1370-0731 , przeczytane online , skonsultowane 27 listopada 2015 r. ).
  4. "  Hiszpania: Pedro Sanchez wybrany do odnowienia partii socjalistycznej  " , na ladepeche.fr ,13 lipca 2014(dostęp 23 listopada 2015 r . ) .
  5. (Es) Anabel Díez, "  Pedro Sanchez dimite como secretario general del PSOE  " , na elpais.com/ ,1 st październik 2016(dostęp 2 października 2016 r . ) .
  6. (Es) Anabel Díez, "  La gestora del PSOE se reúne el lunes para tratar sobre la Investidura  " , na elpais.com/ ,2 października 2016(dostęp 2 października 2016 r . ) .
  7. (Es) Quico Sallés i Beatriz Candel, „  Komitet Federalny PSOE, en directo  ” , na lavanguardia.com/ ,23 października 2016(dostęp 23 października 2016 r . ) .
  8. (es) „  'Fuga' masiva en el PSOE: más de 20,000 militants quieren 'borrarse' tras la caída de Sánchez  ” , El Economista ,30 października 2016( przeczytaj online ).
  9. „  Z Pedro Sánchezem Hiszpańska Partia Socjalistyczna przyjmuje zwrot przeciwko establishmentowi  ”, Wyzwolenie ,22 maja 2017 r.( przeczytaj online , konsultacja 24 maja 2017 r. ).
  10. „  Hiszpania: Mariano Rajoy obalony przez Parlament i zastąpiony przez Pedro Sancheza  ” , w sprawie Europy 1 ,1 st czerwiec 2018(dostęp na 1 st czerwca 2018 ) .
  11. „  Hiszpania: początek mega-procesu o korupcję w Andaluzji  ” , na stronie lorientlejour.com ,13 grudnia 2017.
  12. „  Hiszpania: skrajna prawica wchodzi do parlamentu regionalnego Andaluzji  ” , na lefigaro.fr ,3 gru 2018.
  13. „  Hiszpania: 19 byłych przywódców socjalistycznych skazanych w skandalu korupcyjnym  ” , na lefigaro.fr ,19 listopada 2019 r.(dostęp 19 listopada 2019 r . ) .
  14. (es) „  El PSOE pierde casi 9200 aktywistów desde, że Sánchez odbił Ferraz w 2017 roku  ” , El Confidencial ,22 listopada 2019 r.( przeczytaj online , konsultacja 26 listopada 2019 r. ).

Załączniki

Powiązany artykuł

Linki zewnętrzne