Malikizm
Malikism lub Malekism (w języku arabskim : مذهب مالكي w Berber : Damalki ) jest jednym z czterech madhahib szkoły klasyczne z prawem islamskim sunnitów . Opiera się na nauczaniu Imama Malika ibn Anasa ( 711-795 ), prawnika ( faqîh ), teologa i tradycjonalisty ( mouhaddith ), urodzonego w Medynie . Ta szkoła jest w większości w Maghrebie (gdzie została wprowadzona przez Assada ibn al-Furata ), w Afryce Zachodniej , w Czadzie , w Sudanie , w Górnym Egipcie , w Kuwejcie iw emiracie Dubaju . W przeszłości szkoła Malikite istniała również w częściach Europy pod rządami islamu, zwłaszcza w Al-Andalus i Emiracie Sycylii . Jest to druga na świecie szkoła pod względem liczby mouqallidoune (ludzi wykonujących taqlid ); we Francji jest to pierwsze.
Szkoła ta różni się zasadniczo od pozostałych trzech tym, że jest bardziej ustrukturyzowana i hierarchiczna, z prymatem na czele i źródłami, z których korzysta przy ustalaniu orzecznictwa. Jeśli wszystkie cztery szkoły posługują się Koranem , sunną , a także Idżmą (konsensus towarzyszy Mahometa) i analogiami ( qiyâs ), malikizm wykorzystuje również praktyki pierwszych muzułmańskich mieszkańców Medyny ( Amal ahl). al-medina ) jako źródło islamskiego orzecznictwa ( fiqh ) i w dużym stopniu wykorzystuje tradycję Mahometa ( ahadith ), biorąc pod uwagę interes ogólny (lub Maslaha ).
Formacja Madhabhab
Imam Malik zrelacjonował hadisy i omówił ich znaczenie w kontekście. Albo cytował hadis i athar (wypowiedzi Sahabasów – towarzyszy Mahometa) na temat obszarów prawa szariatu , omawiając ich konsekwencje, albo pytał swoich uczniów, czy w ich regionach jest problem, który mogliby spróbować rozwiązać.
Po skompletowaniu swojej kolekcji al-Muwatta recytował ją swoim uczniom z wariacjami, dodając lub odejmując pewną ilość hadisów w zależności od tego, czy otrzymał nowe informacje.
Skrupulatnie unikał hipotetycznego fiqh; w ten sposób jego szkoła była przywiązana do „ludzi hadisów” (ahl al-hadith) w przeciwieństwie do „ludzi rozumu” ( ahl al-râ'y ).
Źródła i metodologia
Źródła są następujące, w kolejności ważności:
- Koran : jest pierwszym źródłem i Imam Malik zastosowano go bez żadnych ograniczeń.
- Sunna : podobnie jak Abu Hanifa Malik nakłada pewne ograniczenia dotyczące zastosowania: jeśli hadis zakwestionowane praktyki z Medinans, odrzucił ją. Jednak nie prosił, aby hadis był znany (mashhûr) w celu jego zastosowania, w przeciwieństwie do Abu Hanify ; używał wszelkich hadisów, o ile narratorzy byli wiarygodni i nie byli fałszerzami hadisów ani słabą pamięć.
- Praktyka Medinans ( amal AHL al-Medyna ): Imam Malik twierdzi, że od wielu Medinans byli potomkami sahaba i że było to miejsce, w którym Mahomet spędził ostatnie dziesięć lat swojego życia ziemskiego, ogólna praktyka Medyny moszczu na przynajmniej być autoryzowanym, a nawet zachęcanym przez samego Mahometa. Malik uważał więc ten punkt za coś więcej niż autentyczną sunnę, w której działanie przemawia więcej niż słowa: sposób życia mieszkańców miasta jest postrzegany jako sunna stosowana .
- Konsensus towarzyszy ( Idżma' ): jednomyślna opinia sahabas w danej kwestii, o której nie wspomniano w poprzednim źródle, ma pierwszeństwo przed osobistą opinią jakiegokolwiek prawnika.
- Indywidualna opinia towarzysza: Imama Malika nadał pełną wagę deklaracjom sahabas, niezależnie od tego, czy zgadzali się ze sobą, czy nie, i zawarł je w swojej książce Al-Muwatta . Jednak konsensus sahaba był silniejszy niż indywidualna opinia sahaby.
- Rozumowanie przez analogię lub qiyas : w obszarach, gdzie nie było dostępnych jasnych dowodów, qiyas były akceptowane, ale Malik przedsięwziął wszelkie środki ostrożności w obliczu tej subiektywnej nauki.
- Odosobniony zwyczaj niektórych Medynów: Malik uważał, że nawet odizolowane praktyki Medynów powinny pochodzić z Sahabi, a nawet pochodzić od Mahometa: o ile nie były sprzeczne z żadnym hadisem, były akceptowane.
- Istislah (odsetki ogólnie): porównywalna z zasadą istihsan (preferencji) w szkole Hanafi , to w rzeczywistości patrząc na to, co jest najbardziej odpowiednie. Dotyczy to wydarzenia, które nie jest objęte prawem szariatu, ale leży we wspólnym interesie. Jednym z przykładów jest decyzja Ali , czwartego kalifa , w sprawie grupy uznanej za winną morderstwa , mimo że popełnił ją tylko jeden członek grupy.
- Lokalny zwyczaj ( 'urf ): Lokalne zwyczaje wchodzą w grę, gdy nie ma dostępnych nakazów religijnych. To właśnie ta zasada jest źródłem włączenia pewnych praktyk kulturowych, postrzeganych przez zewnętrznego obserwatora jako religijne. Na przykład arabskie słowo „Daabbah” w Syrii oznacza konia, ale w innych krajach arabskich oznacza każde zwierzę z czterema nogami. Tym samym umowa zawarta w Syrii na ten termin nie wymagałaby dalszych wyjaśnień, w przeciwieństwie do innych regionów.
Lista prac orzecznictwa Malikite (Oussoul al-fiqh) (lista niewyczerpująca)
- Al insaf bi Dhikri Asbab al Khilaf
- Mukhtasar al Muntaha
- Sharhu Mukhtasar al Usul
- Ash Sharhu ala Mukhtasar al Usul
- Sharhu Mukhtasar al Usul
- Al Hashiyatu ala Sharh al Mukhtasar
- Al Hashiyatu ala Sharh al Adidi
- Jawhir al Tajqiq
- Hashiyatu ala Sharhi Mukhtasar al Usul
- Hashiyatu ala Hashiyati Mukhtasar al Usul
Znani uczeni i uczeni Maliki
Klasyczny (do XII p wieku AH)
Nowoczesne (z XIII p wieku AH)
Inni uczniowie Imama Malika zmodyfikowali nieco to, czego się od niego nauczyli, tacy jak Muhammad Al-Chaybani , Hanafi.
Muhammad Ibn Idris ash-Châfi'î ze swojej strony połączył to, czego nauczył się od Imama Malika z inną wiedzą i stworzył swój własny madhab, chafi'ism .
Uwagi i referencje
-
(w) Roland Anthony Oliver i Anthony Atmore Medieval Africa, 1250-1800 , wyd. Cambridge University Press, Cambridge, 2001, s. 36
-
Lewis, Bernard, 1916- , Muzułmańskie odkrycie Europy , WW Norton, 2001, © 1982 ( ISBN 0393321657 i 9780393321654 , OCLC 48159639 , czytaj online ) , s. 67
-
Orzecznictwo i prawo – Islam Reorienting the Veil, University of North Carolina (2009)
-
Abdullah Saeed (2008), Koran: Wprowadzenie , Routledge ( ISBN 978-0415421256 ) , s. 16-18.
-
Znany w Europie jako Averroes .
Zobacz również
Bibliografia
- Mohammad Aboû Zahra, Imam Malik , redaktor Al-Qalam, 2007, 392 s. ( ISBN 978-2-909469-41-6 )
- Sa'da al Gurab, Ibn Arafa i Malikism Ifrikiji do VIII E / XIV TH wieku , wyd. Studia arabsko-islamskie – Paryż 3, 1984
Powiązane artykuły
Linki zewnętrzne