Ludwik XVII

Ludwik XVII Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Alexandre Kucharski , Ludwik Karol Francji (1792),
Pałac Wersalski .

Papiery wartościowe

Pretendent do tronu Francji i
króla Francji Nawarry według obcych mocarstw

21 stycznia 1793 - 8 czerwca 1795
( 2 lata, 4 miesiące i 18 dni )

Kluczowe dane
Zastrzeżona nazwa Ludwik XVII
Poprzednik Ludwik XVI
Następca Ludwik Stanisław z Francji

Delfin Francji

4 czerwca 1789 - 21 września 1792 r
( 3 lata, 3 miesiące i 17 dni )

Kluczowe dane
Poprzednik Ludwik Józef z Francji
Następca Ludwik Francji
Biografia
Tytuł Syn Francji
Książę Normandii
Delfin Francji
Książę królewski
Dynastia Dom Burbonów
Imię urodzenia Louis-Charles z Francji
Narodziny 27 marca 1785
Pałac w Wersalu ( Francja )
Śmierć 8 czerwca 1795
Prison du Temple , Paryż ( Francja )
Pogrzeb Bazylika Saint-Denis
Tata Ludwik XVI , król Francji
Matka Marie-Antoinette z Austrii
Rodzeństwo

Marie-Thérèse Charlotte z Francji znana jako Madame Royale

Louis-Joseph-Xavier de France uważany za pierwszego delfina

Sophie-Béatrice z Francji znana jako Madame Sophie
Religia katolicyzm

Zalotnicy do tronu Francji ,
Delfin Francji of

Louis-Charles Francji , lepiej znany jako Ludwika XVII , urodzony w Wersalu na27 marca 1785i zmarł w Paryżu dnia8 czerwca 1795, jest drugim synem Ludwika XVI i Marii Antoniny . W chwili urodzenia tytułowany księciem Normandii , od 1789 r. został delfinem Francji , a następnie księciem królewskim na mocy konstytucji od 1791 do 1792 r.

W czasie Rewolucji Francuskiej rodzina królewska została uwięziona10 sierpnia 1792 rw Tour du Temple , następnie Ludwik  XVI został stracony dnia21 stycznia 1793. Ludwik Karol jest wtedy uznawany przez rządy mocarstw zjednoczonych przeciwko Francji i przez swojego wuja, przyszłego Ludwika XVIII , jako posiadacza korony Francji , pod nazwą „  Ludwik XVII  ”. Zmarł w niewoli w 1795 roku w wieku dziesięciu lat.

Możliwość jego przetrwania od dawna wzbudzała ciekawość niektórych autorów.

Biografia

Narodziny i chrzest

Louis-Charles z Francji urodził się w Pałacu Wersalskim dnia27 marca 1785. Został ochrzczony tego samego dnia w kaplicy Pałacu Wersalskiego przez Louisa René Édouarda de Rohan , Wielkiego Kapelana Francji , w obecności Honoré Nicolas Brocquevielle, proboszcza parafii Notre-Dame de Versailles  : jego ojcem chrzestnym jest Louis Stanislas Xavier Francja, późniejszy Ludwik XVIII , a jego matką chrzestną jest Maria-Caroline de Lorraine , Arcyksiężna Austrii , Królowa Obojga Sycylii , reprezentowana przez Madame Élisabeth .

Utytułowany książę Normandii przed śmiercią starszego brata, jego ramiona są ćwiartowane z Francji i gules z dwoma złotymi lampartami, uzbrojonymi i ospałymi lazurami, który pochodzi z Normandii.

Po narodzinach dziecka rozeszły się pogłoski, że nie był on synem Ludwika  XVI, lecz Axela de Fersen (żadne badania naukowe nie potwierdzają ani nie unieważniają tej tezy), szwedzkiego dżentelmena, który żywił głęboką miłość do królowej. Zmaj 1784, Mercy stwierdza w liście do cesarza Józefa II , że „nawyki królewscy ledwo dają nadzieję zobaczyć go liczne potomstwo”. A Evelyn Farr zauważa, że ​​za każdym razem, gdy Maria Antonina zachodziła w ciążę, w 1783, 1784 i 1785, Fersen był obecny w Wersalu. Na chrzcie Ludwika Karola z Francji hrabiego d'Artois nie ma i nie ma „ani komplementu, ani czci”. WListopad 1790, La Fayette i jej orszaku Zgromadzenie Narodowe zagrozi Marie-Antoinette procesem o cudzołóstwo, a jej dzieci zostaną uznane za bękarty (chociaż Fersen nie może być zamieszany w narodziny Madame Royale ), co pokazuje utrzymywanie się tych plotek. Jednak nie będzie to już omawiane podczas procesu królowej.

Louis-Charles jest nazywany „Chou d'amore” przez swoją matkę i Gabrielle de Polignac , guwernantkę Dzieci Francji od czasów24 października 1782. Marie-Antoinette przypomni o tym Gabrielle w liście, który napisze do niego, gdy ten uda się na wygnanie.

Dzieciństwo (do sierpnia 1792)

Wczesne dzieciństwo spędził beztrosko, życie wśród dzieci dworu toczyło się między schodami Pałacu Wersalskiego a tarasem Południa, gdzie zbudowano mały ogródek, który uszczęśliwia następcę tronu. Wykazując pewną dojrzałość i wielką wrażliwość mimo młodego wieku, uprawia mały ogródek i często ofiarowuje kwiaty królowej lub jej siostrze, bo „[chce], aby [sam] rosły, żeby były bardziej przyjemne dla mamy, która bardzo ich kocha ”jest otoczony przez duży Dom, w tym wielu służących związanych z jej osobą, wśród których Agathe de Rambaud , jej kołysanka, Louise-Elisabeth de Croÿ de Tourzel jako guwernantka i Jean-Baptiste Cant Hanet dit Cléry , jego kamerdyner.

Drugi syn Ludwika XVI , Ludwik Karol z Francji, początkowo nie miał być następcą ojca; śmierć jego brata Louis-Joseph w4 czerwca 1789jednak czyni go Delfinem Francji .

W 1791 roku Konstytucja Królestwa Francji zastąpiła ten tytuł tytułem „  księcia królewskiego  ”: zmiana ta była logiczną konsekwencją zastąpienia tytułu króla Francji tytułem króla Francji .


Więzień w świątyni

Po dniu10 sierpnia 1792 r, Ludwik Karol, który utracił tytuł księcia królewskiego, zostaje wraz z rodzicami przeniesiony do klasztoru Feuillants, a następnie13 sierpniauwięziony w więzieniu Temple . 29 września, Ludwik  XVI zostaje oddzielony od rodziny i prowadzi na drugie piętro, podczas gdy trzecie piętro jest zarezerwowane dla Marii Antoniny, jej dwójki dzieci i szwagierki. Od25 października, „dziecko Cape” zostaje powierzone opiece swojego ojca, który kontynuuje edukację z kamerdynerem Jean-Baptiste Cléry . Oddzielony od matki, którą może znaleźć podczas spacerów, delfin ponownie zostaje jej powierzony.11 grudniakiedy zaczyna się proces Ludwika  XVI . Nie zobaczy swojego ojca, dopóki…20 stycznia, na ostatnie pożegnanie, przed egzekucją tego ostatniego rano 21 stycznia 1793.

W oczach rojalistów delfin Ludwik Karol został następcą ojca na mocy zasady, według której we Francji ciągłość dynastyczna jest automatyczna (nowy król zastępuje poprzedniego króla od chwili jego śmierci). Uznawany pod imieniem Ludwika XVII przez hrabiego Prowansji , młodszego brata Ludwika  XVI i przyszłego Ludwika XVIII , wyemigrował do Hamm koło Dortmundu w Westfalii . W Vendéens i Chouans , jak również rojalistów z innych województw, będą walczyć w jego imieniu. Na ich sztandarach widnieje napis: „Vive Louis XVII  ”.
W tym czasie Pierwsza Republika Francuska nie została jeszcze uznana za prawowitą przez obce mocarstwa, Ludwik Karol został uznany na arenie międzynarodowej jako król Francji i Nawarry pod imieniem Ludwik XVII . Nigdy nie rządził skutecznie, ale przez historię został uznany za „ostatniego prawowitego króla”.

Louis-Charles został powierzony swojej matce na trzecim piętrze Świątyni, aż… 3 lipca 1793. Więźniowie korzystają w tym czasie z niekwestionowanego komfortu (wanna, szafa, obfite jedzenie). Rojaliści podżegają do kilku prób ucieczki, aby uwolnić Marię Antoninę i jej dzieci.

Dekretem Komisji Bezpieczeństwa Publicznego z1 st lipca 1793Ludwik zostaje zabrany matce i oddany pod opiekę szewca Antoine'a Simona (wyznaczony „nauczyciel”, który ledwo umie pisać) i jego żony, mieszkających w Świątyni. Zamknięty na drugim piętrze, celem jest uczynienie go małym zwykłym obywatelem i zapomnienie o królewskim stanie. Wraz z siostrą bierze udział w procesie swojej matki, Marii Antoniny. Zmusza się go do podpisania oświadczenia o uznaniu kazirodztwa , dodając mu zarzuty.

Według Georgesa Bordonove , to żona Simona, przywiązana do dziecka, dba o prawidłowe karmienie go. Jednak Szymon, przywołany do swoich miejskich funkcji, opuścił Świątynię dalej19 stycznia 1794. Jego chora żona również wychodzi z więzienia. Louis-Charles został następnie zamknięty w tajemnicy w ciemnym pokoju, bez higieny i pomocy, przez sześć miesięcy, aż…28 lipca 1794 r. Pogorszył się jego stan zdrowia, zjadł go świerzb, a zwłaszcza gruźlica . Zobaczył kucanie. Jego jedzenie jest mu podawane przez ladę i niewiele osób rozmawia z nim lub go odwiedza. Te warunki życia prowadzą do szybkiego pogorszenia się jego stanu zdrowia. Całkowita izolacja, w jakiej się znajduje, pozostawia pewną tajemnicę i daje popularnej wyobraźni możliwość postawienia hipotezy o substytucji dziecka i jego eksfiltracji, dając początek „mitowi ucieczki i ocalenia”.

Zastępca Barras odkrywa w ten sposób dziecko mutyczne, złamane psychicznie. 28 lipca 1794 rKomitet Ocalenia Publicznego i ogólne bezpieczeństwo wzywają Lawrence'a, członka Komitetu Rewolucyjnego Sekcji Świątyni , by zatrzymać jego i jego siostrę. Jego los stosunkowo się poprawił, ale więźnia z Wieży Świątyni nękała gruźlica, na co Laurent nie zwrócił uwagi, pisząc w biuletynie Wieży Świątyni, że więźniowie „radzą sobie dobrze” . 31 marca 1795Laurent rezygnuje. Zastąpił go Étienne Lasne (1757-1841) z sekcji Praw Człowieka.

Pogorszenie jego zdrowia (maj 1795)

3 maja 1795( 14 rok kwiatowy III ) opiekunowie Gomin i Lasne piszą w księgach metrykalnych: "Mały Kapet jest niedysponowany".

6 maja( 17 rok Floréal III ), gruźlica przybiera krytyczny obrót, charakteryzujący się pojawieniem się zapalenia otrzewnej , tak że w ostatnich dniach maja strażnicy zgłosili do Generalnego Komitetu Bezpieczeństwa, że ​​dziecko Capet przejawiało „niedyspozycje i ułomności, które wydają się nabierz poważnego charakteru ”. Komitet „postanawia, że ​​pierwszy pracownik służby zdrowia Hospicjum Ludzkości ( Hôtel-Dieu de Paris ) odwiedzi pacjenta w obecności jego strażników i poda środki zaradcze”. Doktor Pierre Joseph Desault uchodzi w tym czasie za pierwszego praktykującego w Paryżu. 29 majaDesault składa ostatnią wizytę pacjentowi, ponieważ zmarł on 1 st czerwiecw wieku 57 lat .

6 czerwca 1795, zastąpił 48 -letni Philippe-Jean Pelletan , główny chirurg Hospice de l'Humanité. Nie chcąc brać pełną odpowiedzialność za leczenie dziecka, Komitet Bezpieczeństwa Ogólne przypisane mu Doktor Jean-Baptiste Dumangin , 51 lat , szef lekarz hospicjum Unity ( Hôpital de la Charité de Paris ). W nocy7 w 8, Gomin i Lasne, zaniepokojeni stanem zdrowia dziecka, pilnie posłani po doktora Pelletana. Odpowiada, że ​​następnego ranka przyjdzie z doktorem Dumanginem .

poniedziałek 8 czerwca 1795( 20 III rok prerii ), lekarze Dumangin i Pelletan przybyli razem o 11 rano do Świątyni , stan dziecka się pogorszył.

Śmierć

Zeznanie komisarza cywilnego Damonta w Świątyni  : „Sieur Lasne, opiekun i ja, zaopiekowaliśmy się małym delfinem, a w końcu o godzinie 3 (po południu), kiedy wrócił Siur Gomin, dziecko właśnie umarło”. . Pelletan przybył o 4 rano potwierdza śmierć. Doktor Dumangin przybywa o godzinie 8 , dowiaduje się o śmierci syna Kapeta .

Ludwik XVII zmarł w swoim więzieniu, prawdopodobnie na wrzodziejące zapalenie otrzewnej, które powikłało gruźlicę (" skrofuliczny występek  ", który już kosztował życie jego starszego brata),8 czerwca 1795, w wieku dziesięciu lat i po prawie trzech latach niewoli.

Następnego dnia 9 czerwca 1795chirurg Philippe-Jean Pelletan przeprowadza autopsję, która potwierdza diagnozę gruźlicy. Asystuje mu trzech lekarzy, oto fragment listu doktora Dumangina zaadresowanego do doktora Pelletana w ramach Restauracji w 1817 roku  : „Rzeczywiście zaproponowałeś innych asystentów; i na moich obserwacji, że w zależności od osobistych cech i relacji, że M.  Pierre Lassus ( 1741 - 1807 ) miał z mesdames de France i Nicolas Dieudonné Jeanroy ( 1750 - 1816 ) w Domu Lotaryngii , ich podpisy byłyby A zupełnie inna waga, zatwierdziłeś ten wybór ”. Doktor Jean-Baptiste Dumangin sporządza raport z autopsji, skopiowany w czterech egzemplarzach: po jednym dla Komitetu Bezpieczeństwa Ogólnego i po jednym dla każdego lekarza. Egzemplarz znajdujący się w Archiwum Narodowym od 1891 r. zwrócił księgarz z miasta Algier . Ten raport z autopsji został potwierdzony przez pana Grasseta, który ukradł go przed 1848 r. Théophile'owi Dumanginowi, synowi doktora Dumangina , w Vielmanay lub Narcy w Nièvre .

Został oficjalnie pochowany dnia 12 czerwca 1795na cmentarzu Sainte-Marguerite . W ramach II Restoration , Ludwik XVIII miał pochówku bratanka Szukano: zagadki z „dzieckiem” Świątyni następnie opracowany w sprzecznych zeznaniach tych, którzy uczestniczyli w pogrzebie na10 czerwca(grabarz, dozorca cmentarny, opat...), które przywołują pochówek w masowym grobie (zwłok nie można już zidentyfikować), powtórny pochówek w konkretnym grobie w pobliżu Kaplicy Komunii kościelnej, a nawet w cmentarz Clamart.

Tytuł

Pochodzenie

Pochodzenie Ludwika XVII Francji (1785-1795)
                                       
  32. Ludwik Francji
 
         
  16. Ludwik Francji  
 
               
  33. Maria Anna Bawarska
 
         
  8. Ludwik XV z Francji  
 
                     
  34. Wiktor Amédée II Sabaudii
 
         
  17. Marie-Adélaïde z Sabaudii  
 
               
  35. Anne-Marie d'Orléans
 
         
  4. Ludwik Francji  
 
                           
  36. Rafał Leszczyński
 
         
  18. Stanisław Leszczyński  
 
               
  37. Anna Jabłonowska
 
         
  9. Maria Leszczyńska  
 
                     
  38. Jan Karol Opaliński
 
         
  19. Katarzyna Opalińska  
 
               
  39. Sofia Anna Czarnkowska
 
         
  2. Ludwik XVI z Francji  
 
                                 
  40. Jan Jerzy III Saksonii
 
         
  20. August II RP  
 
               
  41. Anne-Sophie z Danii
 
         
  10. August III Polski  
 
                     
  42. Christian-Ernest z Brandenburgii-Bayreuth
 
         
  21. Eberhardine z Brandenburgii-Bayreuth  
 
               
  43. Sophie-Louise z Wirtembergii
 
         
  5. Maria-Józef Saksoński  
 
                           
  44 = 28. Leopold I pierwszy cesarz rzymski
 
         
  22. Józef I st , Święty Cesarz Rzymski  
 
               
  45 = 29. Éléonore de Neubourg
 
         
  11. Marie-Josephus z Austrii  
 
                     
  46. Jean-Frédéric z Brunszwiku-Calenberg
 
         
  23. Wilhelmine-Amélie z Brunszwiku-Lüneburga  
 
               
  47. Bénédicte-Henriette Palatynatu
 
         
  1. Ludwik XVII z Francji  
 
                                       
  48. Nicolas-François z Lotaryngii
 
         
  24. Karol V Lotaryngii  
 
               
  49. Claude-Françoise z Lotaryngii
 
         
  12. Leopold I st Lotaryngii  
 
                     
  50. Ferdynand III Świętego Cesarstwa Rzymskiego
 
         
  25. Eleonora z Austrii  
 
               
  51. Éléonore de Nevers-Mantoue
 
         
  6. François I er , cesarz rzymski  
 
                           
  52. Ludwik XIII Francji
 
         
  26. Philippe d'Orléans  
 
               
  53. Anna Austriaczka
 
         
  13. Élisabeth-Charlotte d'Orléans  
 
                     
  54. Karol I st Louis Palatynat
 
         
  27. Elisabeth-Charlotte z Bawarii  
 
               
  55. Charlotte Hesse-Cassel
 
         
  3. Maria Antonina z Austrii  
 
                                 
  56 = 50. Ferdynand III Świętego Cesarstwa Rzymskiego
 
         
  28. Leopold I pierwszy cesarz rzymski  
 
               
  57. Marie-Anne z Austrii
 
         
  14. Karol VI Świętego Cesarstwa Rzymskiego  
 
                     
  58. Philippe-Guillaume de Neubourg
 
         
  29. Éléonore de Neubourg  
 
               
  59. Elisabeth-Amélie z Hesji-Darmstadt
 
         
  7. Maria Teresa z Austrii  
 
                           
  60. Antoine-Ulrich z Brunszwiku-Wolfenbüttel
 
         
  30. Louis-Rodolphe de Brunswick-Wolfenbüttel  
 
               
  61. Elisabeth-Julienne ze Szlezwiku-Holsztynu-Sonderbourg-Norbourg
 
         
  15. Élisabeth-Christine z Brunszwiku-Wolfenbüttel  
 
                     
  62. Albert-Ernest I st Oettingen-Oettingen
 
         
  31. Christine-Louise d'Oettingen-Oettingen  
 
               
  63. Christine-Frédérique z Wirtembergii
 
         
 

„Zagadka Świątyni”

Akt zgonu „Louis Charles Capet” w stanie cywilnym Paryża

Akt zgonu Ludwika XVII został sporządzony w dniu12 czerwca 1795( 24 rok prerii III ). Oryginał dokumentu zaginął w pożarach Gminy w 1871 r. , ale oryginał został skopiowany przez archiwistów, a odpis znajduje się również w Archiwum Narodowym  :

„Z dwudziestu czterech prerii roku trzeciego Rzeczypospolitej (12 czerwca 1795)
Akt zgonu Louisa Charlesa Capeta z dnia dwudziestego tego miesiąca (8 czerwca), godzina trzecia po południu, dziesięć lat dwa miesiące, pochodzący z Wersalu, departament Seine-et-Oise , zamieszkały w Paryżu w Tours du Temple, część świątyni , syn Ludwika Kapeta, ostatniego króla Francuzi i Marie Antoinette Josèphe Jeanne d'Autriche.
W sprawozdaniu ze wspólnym domu przez Etienne Lasne , w wieku trzydziestu dziewięciu, zawód opiekun świątyni, mieszka w Paryżu i ulica sekcja Rights-de-Man n o  48: zgłaszający powiedzieć sąsiad; i przez Rémy Bigota pięćdziesiąt siedem lat, zatrudnionych w zawodzie, zamieszkałego w Paryżu starego rue du Temple n o  61: zgłaszający powiedział, że był przyjacielem.
Mając na uwadze zaświadczenie od Dusserta, komisarza policji wspomnianej sekcji, z dnia dwudziestego drugiego tego miesiąca (10 czerwca). Oficer publiczny: Pierre Jacques Robin.
(Podpisano): Lasne, Robin, Bigot. "

Fałszywe delfiny

Już w 1795 roku rozeszły się pogłoski, że delfin, zastąpiony w więzieniu przez innego chłopca, został zwolniony ze świątyni. Pogłoskom tym sprzyjały ekshumacje szczątków dziecka z obciętą czaszką – ślady sekcji zwłok – z cmentarza Sainte-Marguerite (podczas dwóch ekshumacji przeprowadzonych w 1846 i 1894 r. kilku specjalistów przypisuje jednak zwłoki wobec mężczyzny w wieku ponad szesnastu lat, o długości 1,63  mi innej morfologii niż Ludwik XVII ) i reakcji termidoriańskiej  : podczas gdy rojaliści ponownie odważyli się pokazywać jako tacy, negocjowano porozumienia pokojowe między Republiką a Wandeą i Czouanem rebeliantów ( traktaty z La Jaunaye , Mabilais i Saint-Florent-le-Vieil ). Śmierć delfina w czerwcu tego roku została więc przyjęta ze sceptycyzmem przez część opinii publicznej. Ten kontekst umożliwił pojawienie się teorii „wynikających” i „ocalonych”.

Te wpływem dźwięków, na początku XIX th  wieku, pisarza Regnault-Warin . W ostatnich tomach swojego Cimetière de la Madeleine autor ten rozwinął - nie dowierzając sobie - scenariusz porwania delfina: agenci rojalistów wysłani przez Charette'a wchodzą do wieży, dokąd przywożą z kryjówki w „drewniany koń”, sierota uzależniona od opium, która ma zająć miejsce prawdziwego delfina. Ten ostatni, ukryty w tym samym przedmiocie, zostaje w ten sposób uwolniony z więzienia. Pod koniec wielu przygód, a zwłaszcza próby eksfiltracji do Ameryki, królewska sierota zostaje ponownie zabrana przed śmiercią z powodu choroby.
Pomimo wielu nieprawdopodobieństw i smutnego wyniku tej historii, teza o substytucji zyskała w ten sposób nowy sposób rozpowszechniania.

Wkrótce po opublikowaniu tej powieści zaczęły pojawiać się „fałszywe delfiny”, które gromadziły wokół swoich twierdzeń różną liczbę zwolenników. Wyroki pierwszych trzech ( Hervagault , Bruneau i niejaki Hébert, znany pod tytułem „  Baron de Richemont  ”) na ciężkie kary więzienia nie zniechęciły innych oszustów, z których najsłynniejszym jest pruski zegarmistrz Karl-Naundorff Wilhelm , który miał wielu naśladowców aż do końca XX -go  wieku.

W relacjach z ich rzekomej ucieczki ze Świątyni większość z tych zalotników podjęła wątki powieści Regnault-Warina, drewnianego konia czasami zastępował kosz brudnej bielizny, a Charette hrabiego de Frotté , tego ostatniego. skutecznie zrujnował, nie będąc w stanie zrealizować projektów porwania królewskich sierot.
Do mniej lub bardziej przekonujących oszustów dodaje się wielu szaleńców (m.in. Dufresne, Persat i Fontolive), a nawet postacie, których identyfikacja z Ludwikiem XVII była przede wszystkim dziełem osób trzecich, najczęściej pośmiertnie: tak jest w szczególności w przypadku marynarki wojennej. oficer ówczesny francuski architekt Pierre Benoît (działający w Buenos Aires ), irokezskiego pastora Eliézera Williamsa , angielskiego muzyka Augustusa Mevesa , słynnego przyrodnika Johna Jamesa Audubona, a nawet Louvela (zabójca kuzyna Ludwika XVII ).

Dokładne okoliczności śmierci Ludwika XVII oraz pogłoska o możliwej ucieczce z więzienia Świątyni wzbudziły ciekawość wielu autorów, takich jak G. Lenotre , Philippe Ebly z Ucieczką Roku II , André Castelot , Alain Decaux , Georges Bordonove czy Jacques Soppelsa, który stawia na scenie francuskiego przodka argentyńskiej rodziny Zapiola, wspomnianego wyżej oficera marynarki wojennej ówczesnego architekta Pierre'a Benoîta .

Nawet dzisiaj wiele osób twierdzi, że jest potomkiem Ludwika XVII , ostatnim z nich jest Alain Soyer, zgodnie z najnowszą książką Philippe'a Delorme'a, Ludwik XVII  : biografia .

Uwierzytelnienie serca Ludwika Karola Francji

Według historyka Georges Bordonove w swoim Ludwika XVII i zagadki świątyni , Louis XVII zmarł, a nie w 1795 roku, ale raczej między 1 st i3 stycznia 1794 r. Jego śmierć spowodowałaby zwolnienie Szymona i zastąpienie Ludwika XVII dzieckiem, które zmarło w 1795 roku. Hipotezę tę, podzielaną przez Ludwika Hastiera, obalają dziś i przewyższają pozytywne analizy DNA przeprowadzone w 2000 r. na serce dziecka zmarłego w Świątyni w 1795 roku.

9 czerwca 1795, w więzieniu na ciele młodego księcia przeprowadzana jest sekcja zwłok młodego księcia przez chirurga Philippe-Jeana Pelletana w asyście trzech lekarzy: Pierre'a Lassusa , Jeana-Baptiste'a Dumangina i Nicolasa Dieudonné Jeanroya (lub Geanroi). W 1814 r. Pelletan, który wówczas deklarował sympatie rojalistów, zadeklarował usunięcie serca podczas sekcji zwłok i usunięcie kosmyka włosów, który przekazał na pamiątkę komisarzowi sekcji Antoine'owi Damontowi. Ciało zostaje następnie pochowane na cmentarzu Sainte-Marguerite , a następnie pokryte niegaszonym wapnem. Kości nie zostały znalezione i te generowane w XIX th  Century cmentarz Sainte-Marguerite, od kilku szkieletów, w tym czaszkę młodego dorosłego co najmniej osiemnastu lat.

23 maja 1828Pelletan przekazuje relikwię monsignorowi de Quélen , arcybiskupowi Paryża. Podczas Trzech Chwalebnych Dni arcybiskupstwo zostało splądrowane, a „Pelletan” serce przeszło w ręce kilku osób. W 1895 r. Édouard Dumont, spadkobierca Philippe-Gabriela Pelletana (syna lekarza) podarował „Pelletan” księciu madryckiemu, Charlesowi de Bourbon (1848-1909) , najstarszemu z Kapetów , synowi „  hrabiny montizón  ”i bratanek hrabiny Chambord , poprzez M e  Pascal i hrabia de Maillé Urbain (1848-1915), w obecności Pawła Cottin , kuzyn właściciela i dawcy serca, Edouard Dumont. W 1909 roku Jacques de Bourbon , książę Anjou i Madrytu, legitymistyczny pretendent do tronu Francji (syn i następca Charles de Bourbon), odziedziczył serce, następnie jego siostra księżniczka Fabrizio Massimo, urodzona jako księżniczka Béatrice de Bourbon („  córka Francja  „) i wreszcie w 1938 roku, córka ostatniego, M mnie Charles Piercy, urodzona księżniczka Mary -of-Neiges Massimo (1902-1984). W 1975 roku kryształowa urna dołączyła do Miejsca Pamięci Francji w Bazylice Saint-Denis , gdzie pochowano jego rodziców i dużą część królów Francji . W latach 1999-2000 analiza DNA wykazała pokrewieństwo serca w urnie z Habsbourg-Lorraine .

Analizy genetyczne poprzez porównanie mitochondrialnego DNA , przeprowadzone przez profesora Jean-Jacquesa Cassimana z Katolickiego Uniwersytetu w Louvain w Belgii oraz przez doktora Bernda Brinkmanna z niemieckiego Uniwersytetu w Münster , na sercu domniemanego Ludwika XVII i włosów Marii Antoniny , wykazał w 2000 roku, że rzeczywiście należy do dziecka spokrewnionego z tym ostatnim, w linii żeńskiej. Jednak Ludwik XVII miał starszego brata, który zmarł wCzerwiec 1789i którego serce również zostało zachowane. Ale to serce przeszło, podobnie jak inne książęce serca, zabieg balsamujący (otwarcie, użycie aromatów, pasków, podwójne pudełko z vermeilu i ołowiu) bardzo odmienny od tego, któremu poddane zostało serce Ludwika XVII , „odjęte” przez Pelletana, po prostu zakonserwowane w alkoholu, jako wulgarna ciekawostka anatomiczna. Tak więc te dwa serca, gdyby miały się połączyć (czego nie dowodzi żaden dokument historyczny), nie mogłyby zostać pomieszane ani zamienione.

Po śledztwie historyk Philippe Delorme jest przekonany, że to serce rzeczywiście jest tym, które doktor Philippe-Jean Pelletan „usunął” ze zwłok dziecka, które zmarło w Świątyni8 czerwca 1795. Ten wniosek miałby zatem zrehabilitować świadectwa współczesnych zebrane przez historyka Alcide de Beauchesne . Urna pogrzebowa zawierająca to serce została umieszczona8 czerwca 2004Pod mowie pogrzebowej kapelana Christian-Philippe Chanut w kaplicy Bourbon w bazylice Saint-Denis , podczas ceremonii przewodniczył Louis de Bourbon, książę Andegawenii towarzystwie arcyksięcia Karola de Habsbourg-Lorraine i wprowadzenie elementów ze sobą różnią gałęzie rodziny Burbonów i różne osobowości.

Wciąż są zwolennicy przetrwania księcia. Profesor Jean Tulard , członek Akademii Nauk Moralnych i Politycznych, wezwany przez Ministra Kultury do opiniowania depozytu serca Ludwika „  XVII  ” ,8 czerwca 2004, analiza DNA serca połączona z badaniami nad jego pochodzeniem i kolejami jego historii wystarcza, aby zaświadczyć o śmierci księcia w Świątyni.

Reprezentacje

W 2005 roku Muzeum Rewolucji Francuskiej nabyło obraz Émile Mascré przedstawiający Ludwika XVII w świątyni wraz z jego strażnikami .

W 2019 roku Pałac Wersalski nabył portret młodego delfina około 1790 roku z jego psem



Literatura romantyczna

Teatr

Kino

Ludwik XVIIFałszywy Ludwik XVII

Telewizja

Muzyka

Wystawy

Bibliografia

Prace współczesne

O Ludwiku XVII i jego rodzinie Po śmierci Ludwika XVII

Stare teksty


Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Tytuł „Dauphin de France” autorstwa4 czerwca 1789 w 3 września 1791 r następnie „królewski książę” od tej daty do 10 sierpnia 1792 r.
  2. Ludwik  XVI został zawieszony dopiero 10 sierpnia 1792 r.
  3. który Alain Decaux napisał „Madame Rambaud [1] została umieszczona z delfinem od dnia jego narodzin do10 sierpnia 1792 rlub przez siedem lat. Przez te siedem lat nie opuszczała go, kołysała go, opiekowała się nim, ubierała go, pocieszała go, skarciła go. Dziesięć razy, sto razy więcej niż Marie-Antoinette, była dla niego prawdziwą matką. " ( Louis XVII odnaleziony , str.  306 ).
  4. Po 14 lipca 1789 r. zastąpił panią de Polignac, która wyjechała na emigrację dzień po schwytaniu.
  5. 1785 do 1792.
  6. Pierre-Gaspard Chaumette , prokurator-syndyk Komuny Paryskiej , oświadczył: „Chcę dać mu trochę wykształcenia; Zabiorę go z dala od rodziny, żeby stracił pojęcie o swojej randze. A król zginie! „(F. Odcień).
  7. Dziecko, które miało „odprężenie lewego świadka”, królowa była odpowiedzialna za nałożenie przepisanej przez lekarza maści na jego lewe jądro. Zastępca prokuratora Hébert wykorzystuje delikatną troskę o to uszkodzenie jądra, aby poprzeć zarzut kazirodztwa (zob. Philippe Delorme , L'Affaire Louis XVII , Éditions Tallandier ,1995, s.  88).
  8. Gagnié, były kucharz w Tuileries, uzyskał pozwolenie na zbliżenie się do więźnia. Znalazł małego „zgarbionego i przykucniętego z podwiniętymi pończochami, guzem w kolanie i szyi obgryzionym przez świerzb, niezdolnym do wstania. "
  9. Zmiękczenie początkowego guzka serowatego w płucu, co sprzyja namnażaniu i rozprzestrzenianiu się prątków Kocha we wrzodzie.
  10. Voisin, dyrygent zakładów pogrzebowych, twierdzi jednak, że oznaczył trumnę dziecka literą D (od „Dauphin”) węglem.
  11. Relikwiarz jest opisany jako „kryształowa waza o owalnym kształcie, cieńsza na dolnym końcu, z szeroką okrągłą nogą, otoczoną zaokrągloną złoconą miedzianą obwódką, otwierającą się pośrodku i zawierającą na zewnątrz, w górnej części Siedemnaście gwiazd wyciętych w krysztale, służących jako przykrywka, między dwoma okrągłymi rowkami, również wyciętymi, z otworem o średnicy dwóch milimetrów na górnym końcu, w którym znajduje się na zewnątrz lilie o wysokości dwóch centymetrów z pozłacanej miedzi. Ta waza zawiera wyschnięte serce, przymocowane do górnej ściany wspomnianej wazy małym miedzianym cylindrem” . Źródło: Philippe Delorme , Ludwik XVII , prawda. Jego śmierć w Świątyni potwierdzona nauką , Pigmalion,2000, s.  184.
  12. Emmanuelle , „  księżna Anjou i Segovia” oraz Franciszek de Bourbon , książę Sewilli (i jego żona Ángeles de Bourbon ), Françoise, Marie-Thérèse i Cécile de Bourbon-Parme , Jean de Luxembourg , Charles-Emmanuel , Constance, Amaury , Charlotte, Élisabeth, Zita, André, Marina, Axel, Rémy i Chantal z Bourbon-Parme, Brenda z Bourbon-Busset .
  13. Jean-Jacques Aillagon Pierre d'Arenberg , Jacques de Bauffremont Thierry de Beaumont-Beynac , Emmanuel de Broglie , Hélène Carrere d'Encausse , Jean Charles-Roux , Aynard de Clermont-Tonnerre , Jean Foyer Édouard i Charles-Henri Lobkowicza , Constantina i Suzanne Mourousy , Hervé Pinoteau , Patrice de Plunkett , Pierre Pujo , Marguerite de Wurtemberg ...
  14. Pisze w swojej pracy „ Les Thermidoriens ” (Paryż, 2005) ( s.  81  nn. ): „  […] Było to serce, które, jak twierdził lekarz Pelletan, ukradł podczas autopsji zmarłego dziecka w świątyni z pomocą lekarzy Dumangin , Lassus i Jeanroy. […] To, że serce zostało odrzucone przez Ludwika XVIII i księżną Angoulême, nie oznacza, że ​​nie jest sercem królewskiego dziecka. Była to forma przestrogi, którą historyk mógł dzielić tylko do czasu opublikowania wyników analiz DNA DNA19 kwietnia 2000. Wyniki uzyskane przez profesorów Cassimana i Brinkmanna wskazują na związek z Marią Antoniną iw konsekwencji potwierdzają, że to serce rzeczywiście jest sercem Ludwika XVII, który zmarł w Świątyni. (Przypis autora: „Filip Delorme, Ludwik XVII prawda. Filip Delorme był u początku badania”) […] Prawdą jest, że Ludwik Karol miał starszego brata Ludwika Józefa, zmarłego4 czerwca 1789[…] Ale serce, które poddano analizie DNA, nie wykazywało śladów balsamowania lub leczenia szanującego osobowość Delfina. Możemy zatem pomyśleć, jeśli zaufamy analizie DNA (procesowi uznanemu przez sprawiedliwość), że Louis-Charles zmarł w Świątyni8 czerwca 1795 ”.
  15. Louis Bayard jest reporterem Washington Post i New York Times

Bibliografia

  1. Księga chrztów (1785) kościoła Notre-Dame de Versailles , archiwum departamentalne Yvelines
  2. Philippe Conrad , Ludwik XVII  : zagadka zaginionego króla , Du May,1988, s.  14
  3. Hervé Pinoteau , francuski symbolizm królewski, V th - XVIII th century , edycje ISP, 2004 s.  518 .
  4. czytać online
  5. Tajna korespondencja hrabiego Mercy-Argenteau z cesarzem Józefem II , tom I , s.  264
  6. Evelyn Farr 2016 , s.  58.
  7. Louis Nicolardot , Journal de Louis  XVI , s.  43-44
  8. Evelyn Farr 2016 , s.  113-114.
  9. Proces Marii Antoniny , przedstawiony i skomentowany przez Gérarda Waltera, edycje Complexe, 1993
  10. Marie-Antoinette, korespondencja (1770-1793) , wydanie ustalone i przedstawione przez Évelyne Lever . Wydawnictwo Tallandier, 2006, s.  500-501 .
  11. Filip Conrad , Ludwik XVII . Zagadka zaginionego króla , Du May,1988, s.  17
  12. MALOWANA FRANCJA , „  Król Ludwik XVII , Burbon. Narodziny, śmierć, panowanie. Tajemnica zmarłego dziecka w więzieniu świątynnym  ” , na temat Malowniczej Francji. Historia Francji, dziedzictwo, turystyka, gastronomia ,5 lutego 2010(dostęp 27 marca 2021 )
  13. René Le Conte, Ludwik XVII i fałszywe delfiny ( przedruk  1924), s.  13
  14. Filip Conrad , Ludwik XVII . Zagadka zaginionego króla , Du May,1988, s.  28
  15. B. de Bourmont-Coucy, Ludwik XVII nie jest fałszywą zagadką , Alphonse Jolly,1953, s.  13
  16. Filip Conrad , Ludwik XVII . Zagadka zaginionego króla , Du May,1988, s.  31
  17. Philippe Conrad, Ludwik XVII . Zagadka zaginionego króla , Du May,1988, s.  104
  18. Maurice Boy , Ludwik XVII czyli fałszywa zagadka , Hachette,1968, s.  8
  19. Georges Bordonove , Ludwik XVII i zagadka Świątyni , Pigmalion ,1995, s.  191
  20. Georges Bordonove, Ludwik XVII i zagadka świątyni , Pygmalion-Gérard Watelet, 1995, s.  177-179
  21. Lucien Lambeau, Kwestia Ludwika XVII  : cmentarz Sainte-Marguerite i miejsce pochówku Ludwika XVII , historia, rychłe zniknięcie 1624-1904 ... , H. Daragon,1905, 238  s.
  22. Philippe Delorme , Afera Ludwika XVII , Wydawnictwo Tallandier ,1995, s.  126
  23. Philippe Delorme , Ludwik XVII , prawda: jego śmierć w Świątyni potwierdzona przez naukę , Pygmalion Éditions ,2000, s.  19
  24. Archiwum Narodowe BB30 964. Dokument reprodukowany w Ludwika XVII przez André Castelot, s.  206 i 207, Perrin Academic Bookstore, 1968 ( ISBN  2-262-00002-6 )
  25. G. Lenotre, Król Ludwik XVII i Zagadka Świątyni , Paryż, Librairie acadérale Perrin ,1921, 451  s. , s.  298
  26. Philippe Delorme , Ludwik XVII , prawda: jego śmierć w Świątyni potwierdzona przez naukę , Pygmalion Éditions ,2000, s.  28
  27. my de Beauchesne, Ludwik XVII  : Jego życie, jego agonia, jego śmierć, niewola rodziny królewskiej w Świątyni , Paryż, Henri Plon, wydanie ósme  . , 534  s. , s.  527
  28. Augustin Cabanès i Informacje przekazane przez Marie Dumangin, wnuczkę doktora Dumangina, Tajemnicze śmierci historii: królowie, królowe i książęta francuscy od Ludwika  XIII do Napoleona III , t.  II ( czytaj online )
  29. Maurice Boy, Ludwik XVII czyli fałszywa zagadka , Hachette,1968, s.  266
  30. Cytowane przez Jeana Eckarda w History Memoirs on Louis XVII , King of France and Navarre , Paris, 1818.
  31. Paul Sainte-Claire Deville, W poszukiwaniu Ludwika XVII , Flammarion,1946, s.  101.
  32. Maurice Etienne Jacques Hamann, Louis XVII i 101 suitors , semaforów1999, 319  s..
  33. Léon de La Sicotière, Les Faux Louis XVII , Paryż, V. Palmé, 1882, 164  s.
  34. Nathalie Lamoureux, „  Tajemnice historii: Ludwik XVII , uciekinier ze Świątyni  ” , na Le Point ,21 sierpnia 2012.
  35. Alice Jaynes Tyler, ja , która powinnam wszystkim dowodzić: Audubon - Ludwik XVII  ? , Nowy Jork, Putnam, 1942, 77  s.
  36. Laurent Dandrieu , "  Ludwik XVII czyli niewyrażalny męczennik  " , Aktualne wartości ,18 sierpnia 2010.
  37. Frederico Zapiola, Luis XVII , murio Buenos Aires. Hechos y sugestiones extranas , 1946.
  38. Delorme, Philippe, 1960- , Ludwik XVII  : biografia ( ISBN  2372710265 , OCLC  936427672 , czytaj online ).
  39. Félix de Backer , Ludwik XVII na cmentarzu Ste-Marguerite - Badania medyczne , Paryż, Paul Ollendorff, 1894.
  40. Antoine Fantin-Desodoards , Filozoficzna historia rewolucji we Francji: od pierwszego zgromadzenia notabli w 1787 r. do abdykacji Napoleona Bonaparte , t.  4, Barba,1817, 6 th  ed. , 392  s. ( czytaj online ) , s.  9 do raportu z autopsji.
  41. po ogłoszeniu się zagorzałym rewolucjonistą, potem bonapartystą pod rządami Imperium, zobacz życie tego dziwnego i podejrzliwego lekarza: „Dwa serca Ludwika XVII  ”, http://www.cercle-louisxvii.com/les-deux - kiery-first-party / .
  42. Filip Conrad , Ludwik XVII . Zagadka zaginionego króla , Du May,1988, s.  297.
  43. Philippe Delorme , Ludwik XVII , prawda. Jego śmierć w Świątyni potwierdzona nauką , Pigmalion,2000, s.  58.
  44. Przegląd retrospektywny na stronie BNF.
  45. Philippe Delorme , Ludwik XVII , prawda. Jego śmierć w Świątyni potwierdzona nauką , Pigmalion,2000, s.  224.
  46. Ludwik XVII , na histoiredefranceactu.over-blog.fr.
  47. Ludwik XVII , memorialdefrance.org.
  48. Royal Democracy, „  Solenn Deposition of the Heart of Louis XVII by Louis XX  ” , na royale.org , Counter-Revolution ,7 czerwca 2011(dostęp 11 października 2020 r . ) .
  49. Roczniki historyczne rewolucji francuskiej, nr 346, październik-grudzień 2006.
  50. "  Marie-Antoinette  " , na IMDb
  51. "  Rejtekhely  " , na IMDb
  52. "  Sekrety historii - S01E08 - Czy Ludwik XVII zmarł w więzieniu?"  » , On Télérama Vodkaster (dostęp 21 lutego 2021 )

Załączniki

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne