Jean-Christophe Averty

Jean-Christophe Averty Obraz w Infobox. Jean-Christophe Averty, z którym rozmawiał Noël Herpe,
koniec marca 2015 r. Biografia
Narodziny 6 sierpnia 1928
5. dzielnica Paryża
Śmierć 4 marca 2017 r(88)
Beaumont-sur-Oise
Pogrzeb Paryski cmentarz Bagneux
Narodowość Francuski
Trening Instytut Wyższych Studiów Kinematograficznych
Lycée Louis-le-Grand
Czynność Animator i reżyser z radia i telewizji
Małżonka Marie-Blanche Vergne
Inne informacje
Pracował dla Francuski urząd telewizyjną , Francja Inter
Członkiem Kolegium „Patafizyki
Nagrody

Jean-Christophe Averty , urodzony dnia6 sierpnia 1928w Paryżu i zmarł dalej4 marca 2017 rw Beaumont-sur-Oise , to animator i reżyser z radiowym i telewizyjnym francuskim .

Od 1960 roku zrewolucjonizował małej francuskiej ekran przedstawiając największe odmiany śpiewaków , od najstarszego do młodych gwiazd yeye generacji , takich jak Claude François , Johnny Hallyday , Françoise Hardy , Eddy Mitchell , Gilbert Bécaud , Sylvie Vartan , Serge Gainsbourg , Dalida czy Yves Montand .

Wiele jego produkcji telewizyjnych czyni go prekursorem sztuki wideo we Francji. Takie badania zostaną ponownie podjęte w kolejnych dziesięcioleciach przez grupy badawcze Narodowego Instytutu Audiowizualnego (INA). Był jednym z ostatnich opłacanych dyrektorów Société Française de Production (SFP) i przez długi czas jedynym reżyserem ORTF, którego programy sprzedawane były za granicą.

Averty, wielki koneser jazzu , od lat kręci festiwal Jazz à Juan, w którym uczestniczyli wszyscy najwięksi muzycy gatunku.

Był także jednym z głosów France Inter i France Culture , zwłaszcza w programie radiowym Les Cinglés du music-hall .

Biografia

Rodzina

Urodzony Jean-Christophe Averty w Paryżu w 5 -tego okręgu , Boulevard Saint-Marcel . Jest synem Charlesa Averty'ego, sklepu z narzędziami, i Rosalie Douillard, nauczycielki.

Formacja i początki

Po studiach w Alzackiej Szkole , w Lycée Montaigne i Lycée Louis-le-Grand , Jean-Christophe Averty został przyjęty do National School of Overseas France, ale zrezygnował z prawa, literatury, angielskiego, filologii. Wstąpił do Instytutu Zaawansowanych Studiów Kinematograficznych (IDHEC, promocja 1948-1950), który ukończył. W latach pięćdziesiątych pracował jako titrator w studiu Walta Disneya w Burbank, zanim zadebiutował we francuskiej telewizji (wówczas French Radio Broadcasting , RTF), gdzie rozpoczął pracę 16 listopada 1952 jako asystent René Lucota .

Kariera

Jean-Christophe Averty został reżyserem w 1956 roku; wyprodukuje prawie tysiąc programów dla telewizji i prawie dwukrotnie dla radia , o jazzie , sporcie, cyrku, modzie, różnorodności, a zwłaszcza w teatrze - dramatach -, literaturze, audycjach, które sam dostosuje i przygotuje, z pomocą jego zespół.

Swoją reputację opiera na silnym charakterze, zamiłowaniu do prowokacji i poczuciu innowacji telewizyjnych. Jego seria Zielone Winogrona (1963) wywołała wielki skandal, w szczególności ze względu na powtarzające się sekwencją, w której dziecko celuloid został przekazany za pośrednictwem mięsa młynka . Nagrodzony w Stanach Zjednoczonych nagrodą Emmy za ten program, nie przestanie próbować zrewolucjonizować PAF , w tym swoimi legendarnymi „rantami”.

Zawsze w odpowiednim czasie w odpowiednim miejscu, że odwiedza ten Existentialist środowisko w dzielnicy Saint-Germain-des-Prés i pracuje w (teatralny) produkcjach z udziałem Cocteau czy Picassa .

W 1963 r. Stworzył program odmian Les Raisins Vertes , który odbył się w latach 60. XX wieku i zdobył w 1964 r. Tytuł najlepszego programu odmian wybieranego przez prasę, Rose d'Or.

W 1965 roku był to Ubu Roi , kompletna telewizyjna adaptacja sztuki Alfreda Jarry'ego wypełniona elektronicznymi efektami specjalnymi, z Jeanem Bouise (Père Ubu), Rosy Varte (Mère Ubu), Hubertem Deschampsem i Henri Virlogeuxem , film telewizyjny o 1 godz. 37 min wyemitowany na pierwszym kanale ORTF 21 września 1965 r.

W 1971 roku wyreżyserował mega- klip ilustrujący cały koncept album Melody Nelson z Serge Gainsbourg i Jane Birkin .

Jego twórczość telewizyjna jest kamieniem milowym w wykorzystaniu wideo i możliwości technicznych, jako samodzielnego środka wyrazu. Averty popełnił dużo korzystania z wkładką znaków nakręcony na niebieskim tle z opracowanego dekoracji. Jego techniki inkrustowania wideo umożliwiły mu także wyprodukowanie Sapeur Camember na podstawie twórczości Georgesa Kolumba , znanego jako „Christophe”, a także wersji Chantecler , sztuki Edmonda Rostanda .

W 1969 roku nakręcił duży film telewizyjny Sen nocy letniej , pierwszą pełną intarsję filmową, w której aktorzy ( Claude Jade , Christine Delaroche , Jean-Claude Drouot ...) grali na gołej scenie.

Był jednym z ostatnich płatnych dyrektorów Société française de production i przez długi czas jedynym dyrektorem ORTF, którego programy były sprzedawane za granicą. W 1976 roku poprosił o spotkanie z szefem stanu Valery Giscard d'Estaing i uzyskał pierwsze środki ochrony francuskiej twórczości w telewizji .

Pasjonatami Alfred Jarry i „Pataphysics stał satrapa z College w 1990 roku.

O kulturze Francji przez kilka lat brał udział w programie Des Papous dans la tête .

Ostatnie lata

W 2012 roku Jean-Christophe Averty powierzył zarządzanie, konserwację i ochronę praw do wszystkich swoich utworów telewizyjnych i radiowych Narodowemu Instytutowi Audiowizualnemu (INA) - prawie tysiąc programów telewizyjnych o jazzie, sporcie, cyrku, modzie, różnorodności lub nawet teatr.

Publikacje o człowieku i jego twórczości

Jego karierze i pracy poświęconych jest kilka książek: książka z wywiadami napisana przez jednego z krytyków telewizyjnych (Jacques Siclier, Un Homme Averty, Paryż, Éd. J.-C. Simoën, 1976) oraz studium Anne-Marie Duguet, akademik sztuki (Jean-Christophe Averty, Paryż, Éd. Dis voir, 1991), który już zauważył, że „praca” Jean-Christophe Averty była „bez odpowiednika w kontekście telewizyjnym”.

W latach 2012-2015 powierzył swoje wspomnienia Sylvie Pierre, wykładowczyni nauk informacyjnych i komunikacyjnych na Uniwersytecie Lotaryngii (Centrum badań nad mediacjami), która dała początek książce (Sylvie Pierre, Jean-Christophe Averty, biografia, Paryż) , Éd. INA, 2017) https://crem.univ-lorraine.fr/jean-christophe-averty-une-biographie oraz kilka artykułów w The Conversation .

W marcu 2015 r. Udzielił Noëlowi Herpe serii wywiadów wyemitowanych w tym samym roku w programie France Culture w ramach programu À voice nue . Te wywiady są reprodukowane w książce, Rzeczywistość łamie mi nogi .

Życie osobiste

Jean-Christophe Averty był żonaty z Marie-Blanche Vergne , aktorką, która zmarła przedwcześnie na raka w 1989 roku, z którą miał troje dzieci.

Ich córka, Karine Averty był główny tancerz w balecie Opery National de Paris .

Mieszkał w Suresnes (Hauts-de-Seine), gdzie prowadził tysiące płyt i wycinków prasowych.

On umarł na 4 marca 2017 rw Beaumont-sur-Oise i jest pochowany na cmentarzu Bagneux (rejon 84).

Muzyka

Kochający muzykę reżyser

Jean-Christophe Averty realizuje programy telewizyjne, w których umieszcza obrazy, w swoim wyjątkowym stylu, najwięksi francuskojęzyczni śpiewacy , tacy jak Claude François , Gilbert Bécaud , Georges Brassens , Julien Clerc , Dalida , Léo Ferré , Serge Gainsbourg , France Gall , Juliette Gréco , Johnny Hallyday , Gérard Manset , Guy Marchand , Yves Montand , Tino Rossi , Jean Sablon , Sylvie Vartan itp. oraz włoska piosenkarka Patty Pravo . Maurice Chevalier chwali jego precyzję, porównywalną z precyzją Ernsta Lubitscha .

Wielki koneser jazzu , Averty od kilku lat filmuje festiwale Antibes i Juan-les-Pins, na których występowali wszyscy najwięksi artyści gatunku. Te osiągnięcia (bardziej akademickie niż osobiste produkcje) zyskują międzynarodową sławę. W związku z tym pianista Martial Solal złożył mu hołd w jednej ze swoich kompozycji, Averty, c'est moi .

The Crazies of the Music Hall

Kolekcjoner płyt jazzowych i różnorodnych 78 rpm (swoich „starych naleśników”) , kupowanych na pchlim targu na całym świecie, Jean-Christophe Averty animowany przez dwadzieścia osiem lat, aż do ostatecznego obalenia w 2006 roku (pod przewodnictwem Radia France przez Jean-Paul Cluzel ), jego program radiowy Les Cinglés du music-hall (1805 odcinków). W przypadku francuskiej części tego programu korzysta ona z „zeszytów” André Cauzarda , powierzonych przez tego ostatniego, który na co dzień notował wszystkie przedwojenne wydarzenia jazzowe . Odrzucił ten program dla TF1 w telewizji Les Cinglés du music-hall , trzy programy wyemitowane odpowiednio 22 października i 17 grudnia 1982 oraz 3 sierpnia 1984.

Przez lata program ten umożliwił utworzenie bazy danych między fanami, wstępnie konfigurując P2P , będąc interaktywnym ze słuchaczami i kolekcjonerami: systematycznie podaje tytuł, wykonawcę, wydawcę i numer wydania każdego zapowiadanego przez siebie utworu. ze swoim słynnym "do twoich kaset!" ” .

Ten telewizyjny człowiek, którego seplenienie i potok słów denerwują wielu słuchaczy, odniósł wielki sukces dzięki temu programowi, który przedstawia wiele lat siedemdziesiątych od końca lat dwudziestych do początku czterdziestych XX wieku. Odkryj na nowo wielu artystów tamtych czasów, takich jak Yvette Guilbert , Fréhel , Georgius , Joséphine Baker czy Ray Ventura .

Kino

Krótkie filmy

Telewizja

Reklama

Radio

Teatr

Jean-Christophe Averty tworzy przestrzeń teatralną charakterystyczną dla małego ekranu. Zrywając z filmowanym teatrem, konstruuje inscenizację w technice kineskopowej stosowanej od 1954 do połowy lat 60. Status przestrzeni teatralnej i aktorów zmienia się tym samym dzięki technicznym środkom wideo ( sam Alfred Jarry utorował drogę dla tej koncepcji).

Nagrody

Nagrody

Dekoracje

Uwagi i odniesienia

  1. Anne-Marie Duguet , Jean-Christophe Averty , Dis voir,1991, s.  133.
  2. „Rozmowa z Jean-Christophe Averty” , Telewizja , n O  2, styczeń 2011.
  3. Jean-Christophe Averty na stronie universalis.fr
  4. I nie w przypadku młyna, jak często się mówi; zobacz na lexpress.fr .
  5. Zobacz na gqmagazine.fr .
  6. Zobacz na franceculture.fr .
  7. Zobacz na cocteau.biu-montpellier.fr .
  8. Zobacz biografię w La Dépêche .
  9. Zobacz na newmedia-art.org .
  10. Zobacz na senscritique.com .
  11. Artykuł Jean-Christophe Averty i jego film Sen nocy letniej na claudejade.com .
  12. Zobacz na newmedia-art.org .
  13. Annick Peigne-Giuly, „  Papuasi są głową  ” , Wyzwolenie ,11 września 2004(dostęp 19 maja 2020 )
  14. Zobacz ina.fr .
  15. „Jean-Christophe Averty, wolny elektron mediów” , Naga droga , pięć programów od 23 do 27 listopada 2015 r.
  16. opublikowane w 2017 przez Plein Jouritions.
  17. „  Death of Jean-Christophe Averty, odważny pionier kreatywnej telewizji  ” , na ladepeche.fr ,4 marca 2017 r.
  18. Zobacz vsd.fr .
  19. Claire Moulène, „Averty, koniec klipu” , liberation.fr, 5 marca 2017 r.
  20. „  Jean-Christophe Averty nie żyje  ” , www.republicain-lorrain.fr ,4 marca 2017 r
  21. Stan cywilny w aktach osób zmarłych we Francji od 1970 r
  22. Bertrand Beyern, „  50 celebrytów paryskiego cmentarza Bagneux  ” .
  23. Zobacz na la-croix.com .
  24. „Jean-Christophe Averty nie żyje” , Pierre Dezeraud, Ozap .com , 4 marca 2017 r.
  25. (It) "  C'est Patty Averty  " , Télé Poche , www.pattypravoweb.com, 23 grudnia 1970 (dostęp: 9 marca 2019 ).
  26. Martial Solal, Averty c'est moi (1962), na podwójnej płycie CD Martial Solal - The Quintessence , Paryż 1956-1962
  27. Miejsce pokazu Les Cinglés du music-hall o kulturze Francji .
  28. Anne-Marie Duguet , Jean-Christophe Averty , Say see,1991, s.  152.
  29. Zobacz na fremeaux.com .
  30. Zobacz 100ansderadio.free.fr .
  31. Ten 75-minutowy film dokumentalny, napisany i wyreżyserowany przez Jeana-Christophe'a Averty'ego, został wydany na VHS przez Polygram Vidéo. Komentarze są autorstwa Orsona Wellesa, a napisane przez Jeana Toparta .
  32. „  Alice in Wonderland and the reform of the ORTF  ” [wideo] , na Ina.fr (dostęp 28 czerwca 2020 ) .
  33. Anne-Marie Duguet, Jean-Christophe Averty , Paryż, Say see,1991, 159  pkt. ( ISBN  2906571199 ) , str. 134

Załączniki

Bibliografia

Wideografia

Linki zewnętrzne