Gerard Manset

Gerard Manset Kluczowe dane
Narodziny 21 sierpnia 1945
Saint-Cloud , Francja
Podstawowa działalność Piosenkarz-autor piosenek
Gatunek muzyczny Muzyka francuska , francuski rock , rock progresywny , tekst piosenki , słowo mówione
Instrumenty Multiinstrumentalista
aktywne lata Od 1968
Etykiety Warner , EMI , Capitol
Oficjalna strona manset.fr

Gérard Manset , urodzony dnia21 sierpnia 1945w Saint-Cloud , jest piosenkarzem i autorem tekstów , malarzem , fotografem i pisarzem francuskim .

Dzieciństwo, edukacja i życie prywatne

Born to ojca inżyniera w lotnictwie i matki skrzypka , Gérard Manset dzieciństwo spędził w podparyskim Saint-Cloud , a następnie w XVI th arrondissement z Paryża . Oblał maturę z powodu złej oceny z francuskiego.

W 1964 wygrał ogólny konkurs (w rysunku) i wstąpił do Państwowej Szkoły Sztuk Zdobniczych w Paryżu . Salon d'Automne przywitał go w swojej sekcji „Grawerowanie” w 1966 roku, w którym wystawiał się również na Salon des Artistes Français . Jednocześnie bezskutecznie zwracał się z rysunkami do agencji reklamowych.

Zaczyna grać na gitarze , interesuje się także perkusją . Następnie zapożyczył od siostry metodę gry na fortepianie i zaczął samodzielnie uczyć się tego instrumentu.

Jest ojcem dwóch córek.

Podróż artystyczna

Pierwsze zapisy

W tym czasie napisał już kilka piosenek dla innych francuskich i quebeckich artystów, ale nie lubił swojego głosu, uważał się bardziej za autora i kompozytora niż wykonawcę. Odrzucony przez kilka wytwórni płytowych, zdecydował się w 1968 roku wyprodukować swój pierwszy singiel , Animal on est mal  :

„Pewnego dnia napisałem tekst, nie myśląc, że może to być temat piosenki. Rzuciłem go na akord. Tylko jeden! I niech tekst przyjdzie. Stało się Animal on est mal , co jest być może reakcją na to, jak wtedy wyglądała piosenka. Znajomy dyrektor artystyczny wykazał zainteresowanie rzeczą, chciał ją wyprodukować... ale wyjechał do Ameryki i nie można było tego zrobić. Ale włożył mi ten pomysł do głowy! Przypadkiem udało mi się nagrać i wyprodukować tytuły pierwszego singla: Animal , La femme-fusée i dwóch innych. "

Pathé Marconi wydał tytuł w maju 68 roku , w czasie protestów. W tych niesprzyjających okolicznościach liczba sprzedanych egzemplarzy jest minimalna. Jednak jego zapętlenie w radiu z powodu strajku radiowego pozwala dostrzec ten nowy talent.

Kilka miesięcy później ukazał się pod tym samym tytułem pierwszy album. Niektórym udało się doszukać w nim pewnego rodzaju mistycznych poszukiwań (od ja jestem Bogiem do jednego nie zabija bliźniego ). Płyta cieszy się dużym uznaniem.

Również w 1969 roku Gérard Manset napisał wszystkie teksty do albumu Chimene of Rene Joly (który podpisuje muzykę ze swojej strony), a także zajmuje się aranżacją albumu. Tytułowy Chimène odniósł latem sukces. Piosenka zostanie przerobiona w 2003 roku przez Jeanne Mas na jej albumie Les Amants de Castille .

Dwa lata później La Mort d'Orion , rockowo-symfoniczne oratorium z wyszukanymi aranżacjami, ujawnia oryginalność Gérarda Manseta. Wysoko rozwinięte partie smyczków nadają nagraniu pewien liryzm. Sprzedawany (w tamtym czasie) w nakładzie 20 000 egzemplarzy, co jak na album tego typu jest niebywałą liczbą, jest jednym z pierwszych francuskich albumów koncepcyjnych, jak Anglo-Saxons Pink Floyd czy Beatles .

W 1970 skomponował napisy do serii Rendez-vous à Badenberg dla ORTF .

W 1972 roku jego nowa produkcja, nosząca tytuł Manset (z na odwrocie okładki dopiskiem „Gérard”), będzie początkiem „mitu Manset”. Czasami nazywane Long long path lub białym albumem (w nawiązaniu do Beatlesów ), są długie, powietrzne plaże, wszystkie ze sobą połączone: na przykład L'Oiseau de Paradis , Donne-moi i Jeanne , które tworzą drugą stronę tego 33 rpm , do tej pory nigdy wznawiane na płycie CD.

W tym czasie Manset był jednym z niewielu autorów piosenek - producentów, którzy mieli własne studio nagraniowe . Wyprodukował tam wielu artystów, m.in. Williama Shellera ( Kolory ) czy Ange ( Cały ogień, cały płomień ).

Tytuł Il voyage en solitaire z 1975 roku wyznacza punkt zwrotny w tej powstającej, ale już bogatej i różnorodnej pracy. Płyta 45 rpm sprzedała się w prawie 300 000 egzemplarzy i znalazła się wśród największych przebojów tamtych czasów. Ten sukces niepokoi artystę, który nie widzi przychylnie jego przekazu medialnego. W odpowiedzi nagrał w 1976 roku album Rien à dire . Utwór Il voyage en solitaire , który jako jedyny odniósł wielki sukces medialny, sprawił, że zapomnieliśmy, z czego składa się album: utwory rockowe, takie jak: Wiemy, że jedziesz szybko lub utwory takie jak Wait for the time to come. pustka, która sama może podsumować ducha Manset.

Ten zwrot przybiera pozory przerwy, gdy w 1978 roku ukazał się bardzo elektryczny album zatytułowany 2870 . Okładka została wykonana przez Hipgnosis , agencję projektową, która podpisała wiele okładek, w tym niektóre z Pink Floyd . Aby odkryć dysk, musisz otworzyć pudełko z trzema zagnieżdżonymi kieszeniami. Ten album zajmuje bardzo szczególne miejsce w świecie Manset. Rzeczywiście, jego tytułowy utwór 2870, trwający ponad 14 minut, formą nie przypomina żadnego innego kawałka jego kariery. Tytuł ten jest niewątpliwie jednym z najbardziej rockowych w jego dyskografii, zarówno pod względem progresywnych aspektów rocka, jak i wręcz awangardowego. Poza tym kultowym tytułem, album ujawnia utwory z antologii, takie jak The Bridge, mężczyzna i kobieta, Jezus, Przyjaciele… .

Przygoda

Odtąd, inspirowany podróżami po Azji i Ameryce Łacińskiej , artysta urozmaicał swoje artystyczne wypowiedzi: rysunek , malarstwo , fotografię i literaturę w formie dzienników podróżniczych i powieści.

Podczas swoich przystanków w Paryżu nagrał jego album Królestwo Syjamu (uważane przez wielu za jego najlepszy album) został wydany w 1979 roku i zawiera tytuł sam łysy bardzo reprezentatywny o 1 st okresu; L'Atelier du crabe (1981), zawierające mini-lampę Marin'bar (tytuł, który Manset uznał później za zbyt komercyjny i którego wznowienie na CD nie pozwolił na wznowienie do 1999 r. ); Pociąg wieczorny , 1981  ; i Like a Warrior w 1982 roku .

W tym samym roku wystawił nowe obrazy, po raz pierwszy od szesnastu lat, w Maison de la Culture w Bourges , a trzy lata później w galerii Étienne de Causans w Paryżu.

Rok 1984 to kolejna muzyczna ewolucja, bo w aranżacjach musi się obejść bez skrzypiec. Miejsce skrzypiec w jego muzyce, raczej rockowej , jest jego znakiem rozpoznawczym. Czasem żałosne i nawiedzające, czasem strzeliste pokłady dźwięków skrzypce nadają tytułom charakterystyczny wymiar. To samo dotyczy jego głosu, który przetwarza za pomocą pogłosu, ponownego nagrania i innych efektów dźwiękowych.

Efektem tych sesji nagraniowych są Lumières ( 1984 ) i Więzień bezużytecznych ( 1985 ). Pierwotnie z obu albumów miał powstać tylko jeden (podwójny), który miał nosić nazwę Ténèbres et Lumières . Nostalgia za dzieciństwem, samotność, melancholia są w dużej mierze tematem tych dwóch opusów, które już jako jedyne stanowią kluczowy moment w jego karierze. Jego tytułowy tytuł: Prisoner of the Useless jest niemal sam w sobie koncentratem jego stylu od początku lat 80. Jeśli chodzi o album Lumières , który pokazuje go na okładce jako komunikujące się dziecko, jest on pełen sam w sobie piosenek. antologia jak Lumières, tytułowy 12-minutowy tytuł, który przywołuje nostalgię za utraconą wiarą, gwiazdą dzieciństwa. Pewnego dnia być biednym, By skończyć z rybakiem, a zwłaszcza piosenką Kim się stajesz? poza ich oczywistymi ewokacjami, są te, które szczególnie dobrze towarzyszą postaci.

Wystawiając swoje obrazy w 1985 r. , a następnie zdjęcia wiosną 1986 r. , dystansował się od swojej produkcji muzycznej, twierdząc nawet, że chce „zaliczyć się do trupów”. W 1987 roku opublikował swoją pierwszą powieść Królestwo Syjamu , a następnie książkę podróżniczą Chambres d'Asie . Te dwie kolekcje ujawniają w Królestwie Syjamu estetykę podróży, osobliwe, a czasem niepokojące spojrzenie na egzotykę i dzieciństwo, które przywodzą na myśl Paula Gauguina .

W 1988 roku , z okazji wydania płyty CD , zorganizował kampanię informacyjną, której celem było sprawienie, by brak wznowienia niektórych jego 33 rpm stał się osobistą i dobrowolną inicjatywą. To dla niego okazja do powrotu do studia. Rozpoczyna cyfrowy remiks swojej twórczości, odrzuca w całości kilka starych tytułów, w szczególności trzy pierwsze albumy. Ma tylko pięć kompilacyjnych płyt CD, które mniej lub bardziej wiernie odwzorowują zawartość siedmiu albumów wydanych w latach 1975-1982. Wśród poświęconych albumów jest La Mort d'Orion , który ukaże się w 1996 roku .

Gérard Manset wydał w 1989 roku nowy album, Matrice , zdecydowanie rockowe dzieło, realistyczne i mroczniejsze niż kiedykolwiek. „Od epoki do wymiotów historia powie, co należy zapamiętać…”. Recenzje są entuzjastyczne, a publiczność podąża za nimi. Matrice została uznana za jedną z najlepszych francuskich płyt dekady. Sprzedano ponad sto tysięcy egzemplarzy.

Osiemnaście miesięcy później Manset opublikował Revivre . Trzeźwa okładka kontrastuje z poruszanymi tematami: tropikami, Indianami, Amazonką itp. Otwierający utwór Tristes tropiques jest jednym z niezwykłych utworów, zwłaszcza z piosenką o tej samej nazwie.

W 1994 roku opublikował nowe opowiadanie, zatytułowane Wisut Kasat .

W 1994 roku ukazał się jego piętnasty album La Vallée de la Paix . Okładka, niemal psychodeliczna , jest bardzo kolorowa. Manset rozwija swoje ulubione motywy i kontynuuje pracę nad tekstami takimi jak Paradis , singiel zaczerpnięty z albumu. Twierdzi, że jest to album pozytywny, starający się pozbyć smutnego obrazu, który przykleja się do jego skóry.

Uznanie

W 1996 roku wyszedł hołd jego rówieśników, Route Manset . Projekt, zrealizowany dzięki ciężkiej pracy Yves Bigota , jest ilustrowany rysunkiem Enki Bilal , zawiera interpretacje Dicka Annegarna , Salif Keita , Cheb Mami , Brigitte Fontaine , Alain Bashung , Pierre Schott , Jean-Louis Murat , Francis Cabrel i Françoise Hardy .

W 1998 roku ukazał się nowy album, zatytułowany Jadis et naguère . As The Blotter Drinks Ink to singiel zaczerpnięty z albumu. W ramach promocji Manset z satysfakcją udziela wywiadów prasie pisemnej. Dawno nie był w telewizji, a tym bardziej na scenie. Oświadcza na ten temat: "Śpiewanie przed publicznością uważam za nieskromne, śmieszne" .

W następnym roku nadzorował wydanie czterech podwójnych reedycji CD. Jednym z nich jest Bergère , który pierwotnie miał pojawić się na albumie Matrice , Pavillon sous la neige w Comme un guerrier oraz Artificiers du décadent w Jadis et Naguère . Wydał także Best of, w tym tytuł Marin'bar .

od 15 lutego do4 marca 2000 r., galeria> Autorzy gościli wystawę fotograficzną La Vallée de la Paix . Książka 72 heures à Angkor została opublikowana w maju 2000 r. przez Les Belles Lettres , a następnie pojawiła się nowa wystawa fotografii: Gérard Manset, Od Siem Reap do Khajuraho .

Kolejne lata przyniosły odrodzenie autora piosenek i producenta. Po jego wkładzie do albumu In light of Jane Birkin , gdzie podpisał dwa tytuły: Podróż do końca nocy i jeśli wszystko było nie tak , skomponował piosenkę na płytę Indochine Paradize , Night Fairy  ; brał udział w pierwszej płycie Raphaela ( Hôtel de l'Université ), a w drugiej płycie ( La Réalité ), do której napisał teksty La Mémoire des jours i Being Rimbaud . W tym samym czasie, dał grałem pod ławką do Juliette Greco i tytuł jego płyty Lubisz siebie lub znikają , wyciąg z tej piosenki.

W marcu 2004 roku ukazał się nowy album, zatytułowany Le Langage Forgotten , jego pierwszy album nagrany w całości cyfrowo, który miał być częścią większego projektu, zawierającego książkę o tej samej nazwie i drugą płytę CD. Podczas promocji, zawsze minimalnej, Manset porzucił dwa utwory: scenę jako przyszłą możliwość i chęć częstszego robienia albumów.

W wywiadzie dla stacji radiowej Here & Now Gérard Manset mówi, że postrzega siebie jako „istotę odrzucenia i porażki” .

Brał udział w trzecim albumie Raphaela, Caravane , wydanym w marcu 2005 roku , pisząc tekst Może on marzył .

W kwietniu 2006 roku wydał nowy album, zatytułowany Obok , zawierający dziewięć utworów „napisanych na scenę”. Razem z Raphaelem napisał piosenkę Comme l'eau remembrance dla Florenta Pagny ( Abrakadabra ). Po raz pierwszy od lat akceptuje, że jego całostronicowe zdjęcie zostanie opublikowane w Paris Match i ogłasza, że ​​przystępuje do próby przed możliwą trasą koncertową w 2007 roku .

W 2006 roku został wymieniony w Renaud za piosenki , Les Bobos .

W 2008 roku brał udział w pisaniu trzy piosenki na album niebieski olej z Alain Bashung  : Wenus , Jako Lego i zabiję pianistę . Ten album zawiera również cover piosenki Il voyage en solitaire napisanej i skomponowanej przez Manseta w 1975 roku . Wśród tych tytułów piosenka Comme un Lego jest śpiewana przez Manseta kilka miesięcy później na jego albumie Manitoba No Responses , wydanym we wrześniu. Również w 2008 roku ukazał się album Where are the planes? przez Julien Clerc ma dwa tytuły napisane przez Gérard Manset: A Little Fairy i Brata, She Did Not Have Każdy .

W 2009 roku Dominique A na EPce Kick Peplum wydał utwór zatytułowany Manset .

W 2010 roku wziął udział w piątym albumie Raphaela, Pacific 231 , pisząc tekst do piosenki Manteau Jaune .

W 2011 roku napisał dwa teksty na płycie La Claque przez Axelle Red  : La Liberte c'est quoi i Une maison dans le tajne .

W tym samym roku ukazały się trzy nowe tytuły, zaśpiewane i skomponowane przez Juliena Clerca i napisane przez Gérarda Manseta na albumie Fou, być może  : Ojciec mówi do syna : Na plaży dziecko, a ja jestem wielkim białym łabędziem .

W 2012 roku , album Kan Tevenn przez Gwennyn i jego gitarzysta wspólnikiem Patrice MARZIN został wydany, na którym pisał tytuł On dit le temps . Album zdobył główną nagrodę telegramu .

W tym samym roku aktor Yvan Garouel zadedykował mu koncert w Paryżu w Théâtre Essaïon, gdzie wykonywał swoje piosenki, dodając kilka tytułów Richarda Desjardinsa .

Tytuł Revivre (1991) znalazł się na ścieżce dźwiękowej najnowszego filmu Leosa Caraxa pt. Holy Motors , prezentowanego w konkursie na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2012 roku .

Manset kontynuuje swoje wystawy równolegle, aw 2012 roku wystawa fotografii w Galerie VU w Paryżu, zatytułowana Słoneczne dni , odzwierciedla powrót do jego świata i podróży. Dzieło o tej samej nazwie publikuje Éditions Favre .

Podpisuje również teksty i fotografie księgi wizytowej opactwa Fontevraud .

W 2013 roku ukazał się album Axela Bauera Peaux de serpent, w którym wziął udział Manset.

Od 2014

Po blisko czterdziestoletniej współpracy z wytwórnią EMI i dziewiętnastu wydanych albumach (co czyni go francuskim artystą mającym najdłuższy kontrakt z tą wytwórnią), Gérard Manset wydał28 kwietnia 2014, tym razem w Warner , pozowano podwójny album pt A bird , okładki jego sukcesów od 1968 roku , gdzie zaprasza różnych artystów na pięciu z osiemnastu tytułów - dEUS , Axel Bauer , Mark Lanegan , Paul Breslin i Raphael - do śpiewania duet z nim. Nagrany w Palais des Congrès w Paryżu, ten podwójny album miał początkowo oferować koncert na żywo, który Manset chciał zagrać z tej okazji, kiedy wciąż miał plany występów na scenie. Ale podczas prób i sesji nagraniowych przeprowadzonych na miejscu zmienia zdanie i na pewno zrezygnuje z publicznego grania, podczas gdy jego fani czekali na niego od dawna na scenie. Ten podwójny album pozostanie, świadectwem pragnienia Manseta, by zmierzyć się ze sceną, nawet jeśli projekt został przerwany. Treści nagrane w Palais des congrès dają wyobrażenie o tym, jak mógłby wyglądać koncert Gérarda Manseta. Ten podwójny album, bardzo bliski duchowi płyty na żywo , jest więc osobny.

W kwiecień 2016, Gérard Manset wydał album Operation Aphrodite, który łączy teksty poety i powieściopisarza Pierre'a Louÿa czytane przez niego samego i Chloé Stefani oraz jego własne kompozycje. Od momentu wydania niecierpliwie oczekiwanego albumu, publiczność jest bardzo podzielona, ​​szczególnie ze względu na formę czytaną/śpiewaną. Zawiera jednak upojny i jednogłośnie doceniany tytuł: Co oni ci zrobili .

W listopad 2016wydał box set dziewiętnastu płyt CD zatytułowany Mansetlandia, w którym zebrał prawie całe jego dzieło muzyczne.

W 2017 roku Académie française przyznała mu Grande médaille de la chanson française .

21 września 2018 r.wydał swój dwudziesty drugi album zatytułowany Aboard the Blossom, w którym ponownie przeplatał partie mówione między utworami.

Tajemnica Manset

Tajemnica, jaka powstała wokół Gérarda Manseta, zrodziła się z rzadkości jego wystąpień medialnych, odrzucenia sceny (nigdy nie dał koncertu), a przede wszystkim z bezkompromisowości jego twórczości. Tak jest w przypadku La Mort d'Orion , czyli CAESAR , krótkiego utworu po łacinie (wyciągi z wojen galijskich ) wydrukowanego w stu niekomercyjnych egzemplarzach na jednostronnej 45 obr./min przeznaczonej dla radia. Ostatni występ Gérarda Manseta w telewizji miał miejsce w 1983 roku w programie Dzieci rocka , w którym udzielił wywiadu Jacques Pradel .

Dyskografia

Oryginalne płyty

1968  : Gerard Manset
  1. Jestem Bogiem - 3:19
  2. Moja miłość - 3:25
  3. Sieć Mistrza - 3:30
  4. Nie zabijasz sąsiada - 2:06
  5. Rakietowa Kobieta - 3:24
  6. Zwierzę się mylimy - 3:22
  7. Oba - 2:47
  8. Bez chleba - 2:54
  9. Wraca do domu o 20:00 - 3:14
  10. Jesteś pozostawiając - 2:27
1970  : Śmierć Oriona
  1. Śmierć Oriona: Wprowadzenie - 4:32
  2. Śmierć Oriona - 8:06
  3. Śmierć Oriona: Gdzie kończy się Horyzont — 2:10
  4. Śmierć Oriona: Pustelnik Salomon - 6:37
  5. Śmierć Oriona: Finał - 1:21
  6. Niech żyją mężczyźni - 7:38
  7. Oni - 3:39
  8. Ziemski raj - 5:46
  9. Elegia pogrzebowa - 3:29
1971  : Manset 1968 Reedycja pierwszego albumu w innej kolejności, z którego usunięto Pas de pain , a do którego dodano L'arc-en-ciel , The Last Symphony (Faces B singla Animal on est mal ) oraz wcześniej niepublikowany z tego samego okresu, Golgota . (Zwierzę, mylimy się - Moja miłość - Płótno mistrza - Wraca do domu o ósmej wieczorem - Nie zabijasz sąsiada - Rakieta / Golgota - Oboje - Jestem Bogiem - Arc en ciel - Odchodzisz - Ostatnia symfonia)
1972  : Manset
  1. Wprowadzenie - 1:58
  2. Długa długa droga - 3:11
  3. Nie zmieniaj - 4:06
  4. Kim będzie jutro - 1:24
  5. Kto idzie z przodu - 6:05
  6. Rajski ptak - 2:57
  7. Daj mi to - 4:29
  8. Joanna - 10:37
1975  : Manset
  1. Jest droga - 4:32
  2. Podróżuje sam - 4:00
  3. Wiemy, że jedziesz szybko - 6:44
  4. Jak daleko jest czas przed nami - 4:38
  5. Poczekaj, aż skończy się czas - 9:54
  6. Dziwny człowiek - 3:15
  7. Sad Dobrego Pana - 0:32
  8. To park - 4:47
  9. Jest droga (odzysk) - 2:08
1976  : Nic do powiedzenia
  1. Niebieskie Wazy - 4:51
  2. Nic do powiedzenia - 4:32
  3. Czarna Sroka - 3:52
  4. Gdzie indziej - 6:32
  5. Czas na szczęście - 4:32
  6. Wolność - 2:35
  7. Koń Koń - 5:49
  8. Rudzik – 4:38
1978  : 2870
  1. Jezus - 4:46
  2. Most - 5:31
  3. Jeden mężczyzna, jedna kobieta - 4:21
  4. Przyjaciele - 4:02
  5. 2870 - 14:03
  6. Twoja szczęśliwa dusza - 3:59
1979  : Królestwo Syjamu
  1. Królestwo Syjamu - 3:17
  2. Zrównoważony - 3:56
  3. Morze nie przestało tonąć - 3:43
  4. Kiedy nosisz - 3:36
  5. Śnieg jest biały - 4:28
  6. Koniec z wiarą - 4:04
  7. Dzień, w którym chcesz wyjechać - 4:04
  8. Samotny i Łysy - 5:00
1981  : Warsztat Krabów
  1. Warsztat Krabów - 3:32
  2. Zawsze się żegnaj - 3:45
  3. Czerwony płaszcz - 4:27
  4. Wyspy Sundajskie - 2:53
  5. Jesienne spotkanie - 5:49
  6. Marin'Bar - 3:27
  7. Maska na ścianie - 4:38
  8. Muzyka w głowie - 3:46
1981  : Wieczorny pociąg
  1. Pociąg wieczorny - 6:29
  2. Kiedy mijają dni - 3:48
  3. Wilki - 4:55
  4. Bez imienia - 3:17
  5. Kupiec snów - 11:52
  6. Minęło sporo dni - 4:25
1982  : jak wojownik
  1. Jak wojownik - 6:31
  2. Morze Czerwone - 3:59
  3. Latające dziecko - 3:41
  4. Zawsze razem - 3:44
  5. Mauberta - 3:40
  6. Droga gruntowa - 4:26
  7. Dla gitarzysty - 2:54
  8. Miecz światła - 3:13
1984  : Oświecenie
  1. Światła - 11:53
  2. Kim się stajesz? - 6:05
  3. Zakończ rybaka - 7:49
  4. Monotonne życie - 3:36
  5. Wejdź do snu - 4:20
  6. Jeden dzień bycia biednym - 5:12
1985  : więzień bezużytecznych
  1. A złoto ich ciał - 3:20
  2. Więzień bezużytecznych - 6:31
  3. Zła karma - 6:59
  4. Dzieci wież - 4:16
  5. Pokoje azjatyckie - 7:50
  6. Dwa białe żagle - 4:51
  7. Czy tak umierają mężczyźni? - 6:26
1989  : Matryca
  1. Północne przedmieścia – 5:49
  2. Przed wygnaniem - 4:45
  3. Dziewczyny z Ogrodu - 5:16
  4. Samotność szerokości geograficznych — 6:31
  5. Ciężarówka firanka - 7:50
  6. Wszystkie rzeczy - 4:46
  7. Matryca - 6:17
1991  : Przeżyj
  1. Smutne tropiki – 5:50
  2. Łabędzia pieśń - 4:54
  3. Pożądana lokalizacja - 5:06
  4. Przeżyj ponownie - 3:40
  5. Odważny Kapitan - 7:31
  6. Zatoka Edenu - 6:47
  7. Terytorium Inini – 7:55
1994  : Dolina Pokoju
  1. Raj - 3:32
  2. Dolina Pokoju - 10:20
  3. Kiedy dzień się kończy - 4:04
  4. Dwa gołębie - 5:55
  5. Ballada o szkarłupni – 7:55
  6. Śpiąca ziemia - 5:19
  7. W obliczu przedmiotów - 8:14
  8. Do kogo nie kochał - 8:31
1998  : dawno i nie tak dawno
  1. Dawno, a potem - 6:19
  2. Ślepa miłość - 6:35
  3. Vahiné moja siostra - 9:18
  4. Po co jest przeszłość? - 5:11
  5. Modlitwa - 5:12
  6. Gdy bibuła pije atrament - 4:07
  7. Kiedy był dzieckiem - 8:24
2004  : Zapomniany język
  1. Jutro będzie ciemno - 5:42
  2. Kiedy tracisz przyjaciela - 5:17
  3. Zatrzymany biegacz - 7:44
  4. Rzut kamieniem - 5:30
  5. Okłamuj tłumy - 4:05
  6. Zapomniany język - 8:28
  7. Czym nie byłeś? - 3:49
  8. Koniec ostatniego znanego świata - 4:51
  9. Jakie jest jego zastosowanie? - 3:44
  10. W ogrodach XXI wieku - 5:15
2006  : Obok
  1. Dziecko-żołnierz - 4:52
  2. Ogród rozkoszy ziemskich - 4:03
  3. Pokrzewka - 7:07
  4. Obok — 4:11
  5. Nie budź ich - 5:53
  6. Kanały - 3:02
  7. Rozpraw się z moją krwią - 5:04
  8. Czy chcesz ? - 3:06
  9. Droga Królewska - 5:04
2008  : Manitoba przestaje odpowiadać
  1. CD 1
    1. Jak Lego - 8:18
    2. W ogrodzie, który znam - 3:55
    3. Kraina wolnych - 4:26
    4. Przy fontannach wypiłem - 3:26
    5. Kiedy kobieta - 4:15
    6. Płeć ludzka - 6:19
    7. Chcesz wiedzieć - 2:51
    8. O Amazonia – 3:35
    9. Pawilon Buzenval - 4:44
    10. W kołysce słyszę - 3:03
  2. CD 2 (Bonus)
    1. Vahiné moja siostra (instrumentalna) - 9:20
    2. Kiedy tracisz przyjaciela (instrumentalnie) - 5:19
    3. Jutro będzie ciemno (instrumentalnie) - 5:44
    4. Do czego to służy (instrumentalne) - 3:46
    5. Kraina Wolnych (instrumentalne) - 4:33
Tytuł albumu nawiązuje do trzeciego tomu Przygód Jo, Zette i Jocko Hergé, Le Manitoba już nie odpowiada .
2014  : A bird wylądował (obejmuje niektóre z jego utworów, podwójna płyta CD)
  1. CD 1
    1. Wejdź do snu - 4:55
    2. Przykryj mnie kwiatami fioletu (Elégie funèbre, avec Mark Lanegan ) - 4:46
    3. Jak wojownik - 6:28
    4. Matryca - 6:38
    5. Motel na ziemi niczyjej (podróżuje sam, z Paulem Breslinem) 4:08
    6. Światła - 9:43
    7. Ptak wylądował (nieopublikowane) - 5:18
    8. Ten, który idzie z przodu (z Axelem Bauerem ) - 4:27
    9. Żółty płaszcz (Obok) - 3:32
    10. Wszystkie rzeczy (z Rafałem ) - 5:24
    11. Dwa białe żagle - 5:04
    12. Płeć ludzka 6:15
  1. CD 2
    1. Most - 4:58
    2. Czerwony płaszcz - 4:31
    3. Ballada o szkarłupni – 7:08
    4. Czerwone gardło - 4:40
    5. Zwierzę się mylimy (z dEUS ) - 4:36
    6. Pociąg wieczorny - 5:31
2016  : Operacja Afrodyta
  1. Otwarcie: Odyseusz
  2.  Złamana miłość
  3. Kwadrat Rhacotis
  4. Jak drzewo jego owoc
  5.  Niewolnik
  6. Landicotal
  7. Ukrzyżowany
  8. Lilia w dolinie
  9. Rhodis
  10. Miłość w Oceanii
  11. Czerwone drzwi
  12. Co oni ci zrobili?
  13. Duże lilie
  14. Moja prywatna kolekcja
  15. Jesteś skazany
  16. Bóstwa
  17. Galaktyka
  18. Finał: Orfeusz
+ Bonus: 20-stronicowa broszura wraz z drugą broszurą, w tym nową, niepublikowaną przez Manset
2018  : Na pokładzie kwiatu
  1. Ten kraj
  2. Jesteśmy okłamywani
  3. Klif (amaïti amaïta)
  4. moja karma
  5. Załoga (amaïti amaïta)
  6. Zatoka Manilska
  7. Hamak
  8. Pokój w Hawanie
  9. Flet z perłowego archipelagu
  10. Dziewica płacze
  11. Jego prymitywne plemię
  12. Syn króla
  13. Matka natura (amaïti amaïta)
  14. Dlaczego kobiety
  15. Raj

45 wycieczek / singli

Kompilacje

Powieści i pamiętniki podróży

Dekoracje

Oficer Orderu Sztuki i Literatury Oficer Orderu Sztuki i Literatury (dekret z dnia 16 stycznia 2014 r.)

Uwagi i referencje

  1. Philippe Brochen, „Gérard Manset, samotny podróżnik” o Wyzwoleniu , 28 stycznia 2016 r.
  2. "  MANSET Gérard  " , na Filigranes Editions (dostęp 27 stycznia 2021 )
  3. „  ina.fr/video/CPF86635495/rende…  ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) .
  4. https://musique.rfi.fr/musique/19981109-voyage-solitaire
  5. Gérard Manset , Paris Match , 2006.
  6. „  Królewskie opactwo Fontevraud — emocje są nieoczekiwane  ” , na temat królewskiego opactwa w Fontevraud (dostęp 28 lipca 2020 r . ) .
  7. Hugo Cassavetti, „  Gérard Manset:„ Nagle stałem się hitem  ” , na telerama.fr , Télérama nr 3049,22 kwietnia 2014(dostęp 11 maja 2014 )
  8. Didier Varrod, „  Gérard Manset„ A bird wylądował  ” , na franceinter.fr , francja Inter Spójrz trochę na Francję ,10 maja 2014(dostęp 11 kwietnia 2014 )
  9. Anne-Laure Lemancel, „  Le Mystique Manset  ” , na Rfimusique.com ,27 kwietnia 2016(dostęp 28 lipca 2020 r . ) .
  10. Mansetlandia: pełne marzenie Gérarda Manseta na 19 CD, culturebox, 10 listopada 2016
  11. Strona Akademii Francuskiej, 22 czerwca 2017 [1]
  12. „  On board the Blossom, Manset  ” , na Télérama (dostęp 28 lipca 2020 r . ) .
  13. „  Wejdź w sen Gérarda Manseta Ani zdjęcia, ani telewizja: Manset rzadko się poddaje, to spotkanie jest tym bardziej wyjątkowe  ” , w Le Soir (konsultowane 27 stycznia 2021 r. )
  14. Aurélie Filippetti , „  Dekret z dnia 16 stycznia 2014 r. w sprawie nominacji i awansu w Zakonie Sztuki i Literatury  ” , na stronie internetowej Ministerstwa Kultury i Komunikacji ,18 marca 2014 r.(dostęp 6 października 2014 ) .

Bibliografia

Linki zewnętrzne