Historia telewizji francuskiej

Ten artykuł jest szkicem dla francuskiej telewizji .

Możesz dzielić się swoją wiedzą doskonaląc ją ( jak? ) Zgodnie z zaleceniami odpowiednich projektów .

Historia telewizji francuskiej Logo ORTF (1964). Chronologia

26 kwietnia 1935	Uruchomienie Radio-PTT Vision , pierwszego oficjalnego francuskiego programu telewizyjnego i kanału od czasu ministerstwa PTT .
1949	Francuski Broadcasting (RDF) jest francuski Radiofonii i Telewizji (RTF) . Pierwsza wiadomość.
1954	Oficjalne narodziny Eurowizji .
1964	Ustawa tworząca Francuskie Biuro Radiofonii i Telewizji (ORTF) poddana pod nadzór (a już nie kompetencja) Ministerstwa Informacji . Inauguracja drugiego kanału ORTF . Pierwszy zmienia nazwę na pierwszy kanał ORTF .
1967	Przełączanie z drugiego ciągu na kolor.
1968	Pierwsza reklama na pierwszym kanale ORTF .
1972	Uruchomienie trzeciego kanału kolorów ORTF .
1974	Ustawa przewidująca demontaż w 1975 r. ORTF na siedem niezależnych instytucji ( Radio France , TF1 , Antenne 2 , FR3 oraz Télédiffusion de France (TDF) , francuska firma produkcyjna (SFP) i Narodowy Instytut Audiowizualny (INA) ) .
1975	TF1 w końcu pokoloruje się w części Francji.
1984	Uruchomienie na 4 th  sieci radiowej, z Canal + , pierwszego francuskiego prywatnym kanale.
1986	Ustawa o Léotard przewiduje prywatyzację TF1 i ustala limity nadawania dla kanałów francuskich: co najmniej 60% filmów europejskich i 40% filmów francuskich. Uruchomienie La Cinq , pierwszego francuskiego prywatnego i komercyjnego nieszyfrowanego kanału ogólnego zainteresowania. Będzie nadawać do 1992 roku.
1987	Uruchomienie Métropole Télévision (M6) , należącego do Grupy RTL . Prywatyzacja TF1  : państwo sprzedaje 50% grupie Bouygues .
1989	Prawo Tasca  : CNCL zostaje zastąpione przez CSA , które udziela licencji na obsługę i nadawanie kanałów.
1992	Powstanie France Télévision  : Antenne 2 staje się France 2, a FR3 , France 3 . Wprowadzenie Arte na 5 th  sieci radiowej, francusko-niemiecki kanał kulturalny.
2000	Utworzenie France Télévisions , grupy usług publicznych składającej się z France 2 , France 3 , La Cinquième ( France 5 ) , a następnie France Ô .
2005	Stworzenie naziemnej telewizji cyfrowej (TNT) z najpierw Direct 8 ( C8 ), W9 , TMC , NT1 ( TFX ), NRJ 12 , LCP ( LCP AN & Public Senate ) i France 4 , a następnie Gulli , Francja Ô , BFM TV , I -Télé ( CNEWS ) i Europe 2 TV ( CStar ).
2008	Oficjalne uruchomienie TNT HD we Francji . W ofercie dostępne są 4 bezpłatne kanały TF1 HD , France 2 HD , M6 HD i Arte HD .
2009	Reklama zostanie usunięty ze służby publicznej ( France 2 , France 3 , France 4 , France 5 , Francja O ) między 20  wieczorem a 6  rano w godzinach porannych.
2011	Koniec telewizji analogowej.
2012	Pojawienie się sześciu nowych kanałów telewizyjnych niekodowanych iw wysokiej rozdzielczości: HD1 (TF1 Séries Films) , L'Équipe 21 , 6ter , Number 23 (RMC Story) , RMC Découverte i Chérie 25 .

Historia francuskiej telewizji podsumowano w głównych etapach naukowego, gospodarczego i społecznego rozwoju tego urządzenia technicznego we Francji, która stała się średnio masa .

Francuzi byli masowo wyposażeni w telewizję od lat 70  .: jeśli 1 na 10 gospodarstw domowych miało odbiornik na początku dekady, to pod koniec lat było ich więcej niż 9 na 10. W tym okresie pojawił się również kolor w prawie wszystkich programach, nawet jeśli na początku telewizory kolorowe były bardzo drogie, a od 1984 r . liczba kanałów wzrosła .

W latach 90 - tych anteny satelitarne przejęły rolę anten grabiących, a pod koniec 2000 roku zostały zastąpione przez skrzynki internetowe . W 2011 roku telewizja we Francji przeszła na cyfrową, a 5 lat później na wysoką rozdzielczość.

Pionierzy i rozwój: lata 20. i 30. XX wieku

• 1880 - 1881 , różni badacze, George R. Carey z Bostonu , Adriano de Paiva w Porto , Constantin Senlecq , w Ardres we Francji , emitują w sposób niemal współczesny, że można transmitować obraz telewizyjny poprzez rzutowanie go na światłoczułą powierzchnię składa się z punkcików selenu , materiału fotoelektrycznego  ; wynik każdego punktu jest przesyłany sekwencyjnie do odbiornika zsynchronizowanego z nadajnikiem ( telektroskopem ). Mamy tu do czynienia z wielką zasadą analizy sekwencyjnej, która jest podstawą każdego systemu transmisji ruchomych obrazów.
• 1884 niemiecki inżynier Paul Nipkow bada podobne urządzenie oparte na ruchomym dysku. Uzyskał patent w 1885 roku.
• 30 października 1925 : szkocki inżynier John Logie Baird przeprowadza w Londynie pierwszy eksperyment z transmisją obrazu .
• 28 grudnia 1927 : utworzenie przez rząd Poincaré usługi nadawczej przy PTT.
• 1928 : rozpoczęcie badań prowadzonych przez René Barthélémy'ego w ramach studiów i obsługi laboratoryjnej telewizji Compagnie des Compteurs de Montrouge , utworzonej z inicjatywy Ernesta Chamona i Jeana Le Duca . Transmisje są w 30 liniach.
• 1 st listopad 1.928 : uruchomienie francuskiego przeglądu technicznego La Télévision kierowanego przez Eugène'a Aisberga .
• 14 kwietnia 1931 : pierwsza transmisja obrazu składającego się z trzydziestu linijek z Montrouge do Malakoff przez René Barthélemy'ego .
• 6 grudnia 1931 : Henri de France założył General Television Company (CGT).
• grudzień 1932 : René Barthélemy realizuje eksperymentalny program czarno-biały (definicja: 60 linijek) trwający godzinę tygodniowo "Paryż Telewizja". Jest bardzo niewiele stacji odbiorczych (około stu), które działają głównie w usługach publicznych.

• 26 kwietnia 1935 : pod kierownictwem Georgesa Mandela uruchomienie Radiovision-PTT , pierwszego oficjalnego francuskiego programu telewizyjnego i kanału (60 linii) z ministerstwa PTT, 103, rue de Grenelle w Paryżu . Aktorka Béatrice Bretty , Jean Toscane i René Barthélemy jako pierwsi oglądają telewizję we Francji . Pierwsze regularne programy będą kręcone z tego samego miejsca w listopadzie, a tablica upamiętniająca to wydarzenie.
• 8 listopada 1935 : transmisja z definicją 180 linii i nadajnik fal krótkich zainstalowany na szczycie Wieży Eiffla.
• grudzień 1935 : pierwsza transmisja dla publiczności, sześć ośrodków wyposażonych w odbiorniki, które zostały zainstalowane w Paryżu (w Ministerstwie PTT, w Maison de la Chimie , w biurze turystycznym przy avenue des Champs-Élysées , w Maison des Ingénieurs Civiles na ratusz z 5 th arrondissement oraz Conservatoire National des Arts et Métiers ). 3000 osób będzie na zmianę oglądać nadawane przez kilka minut programy.
• 4 stycznia 1937 Po pierwsze nadaje każdej nocy od 20  pm do 20  pm  30 . Istnieje około stu stanowisk z osobami fizycznymi.
• Październik 1937 : Albert Lebrun nie chce być "w telewizji", gdy uczestniczy w sesji telewizyjnej.

Okres wojny

• 3 września 1940 : po sabotażu dokonanym przez ruch oporu w czerwcu tuż przed ich przybyciem, francuskie nadawanie i telewizję zostały przejęte przez władze niemieckie w okupowanej strefie.
• 7 maja 1943około 3  P.M. , pierwszy program Fernsehsender Paryża był transmitowany z 13-15 rue Cognacq-Jay (dawny pensjonat). Zdjęcia zostały zrobione z dużego studia na rue de l'Université w dawnym "Magic City" przekształconym "ad hoc". W tym celu na szczycie Wieży Eiffla zainstalowany jest nadajnik Telefunken. Te regularne audycje w języku francuskim i częściowo w języku niemieckim potrwają do12 sierpnia 1944. Odebrało je tysiąc odbiorników na 441 liniach, zainstalowanych głównie w szpitalach i domach dla żołnierzy.
• 1944  : uchodźca w Lyonie , Henri de France finalizuje definicję 819-liniowej telewizji. W Compagnie des compteurs (CDC) w Montrouge w latach okupacji René Barthélemy osiągnął 1029 linii.

Wyzwolenie

• 1 st październik +1.944 : wznowienie audycji telewizyjnych po wyzwoleniu Paryża . Programy nadawane są w obiegu zamkniętym na terenie Cognacq-Jay.
• 1945  : po restytucji wierzchołka wieży Eiffla przez wojska amerykańskie, nadawanie programów telewizyjnych zostaje wznowione z definicją wahającą się od 441 linii (sprzęt Telefunken) do 450 linii (sprzęt Grammont i przedwojenny sprzęt CDC) w zależności od używanego sprzętu.
• 5 czerwca 1947 : pierwszy koncert poza studiami teatru Champs-Élysées w Paryżu.
• 20 listopada 1948 : definicja przyszłej sieci krajowej jest określona dekretem Mitterranda na 819 linii (pozytywny obraz i modulacja amplitudy), audycje rozpoczynają się pod koniec 1949 r. w tej definicji z programem (ograniczony do jednej godziny dziennie na początku) inny z 441 linii. Standardy na 729 i 1015 liniach już istniały, a stacje nadawały do ​​połowy lat pięćdziesiątych . Obecnie przyjmuje się, że była to forma telewizji HD

Francja będzie ostatecznie jedynym krajem, który przyjmie tę 819-liniową transmisję, z dodatkowymi tylko sąsiadami w języku francuskim ( Luksemburg z Télé Luxembourg w 1955, Monako z Télé Monte-Carlo zListopad 1954i wreszcie francuskojęzyczna Belgia z RTB od 1955). Zjednoczone Królestwo zachowuje swoje linie 405 i wszystkie inne kraje europejskie (bez wyjątku) będzie stopniowo wybrać 625 linii, negatywny wizerunek i modulacja częstotliwości dla obrazu, wariant z 525 amerykańskich linii dostosowane do europejskiego prądu przemiennego przy 50  Hz ). Dźwięk niestety pozostanie w modulacji amplitudy (a zatem podatny na zakłócenia) aż do standaryzacji NICAM znacznie później.

RTF: francuskie nadawanie i telewizja

• 9 lutego 1949 : French Broadcasting (RDF) staje się French Broadcasting-Television (RTF).
• 29 czerwca 1949 : pierwszy serwis informacyjny tworzy Pierre Sabbagh . Nie ma prezentera, sfilmowane wiadomości są komentowane na żywo i w "voiceover". Zespół tworzą Gilbert Larriaga , Pierre Dumayet , Pierre Tchernia , Jean-Marie Coldefy , Georges de Caunes , Denise Glaser , Jacques Sallebert , Roger Debouzy , Claude Loursais , Claude Darget , Jacques Anjubault . Trzy tysiące odbiorników. Telewizja to wciąż luksus.
• 25 kwietnia 1950 : Lille to pierwsze prowincjonalne miasto wyposażone w stację telewizyjną. Studio i nadajnik są zainstalowane na szczycie dzwonnicy ratusza, a transmisje, odbierane aż do Belgii, zawierają nawet program w języku flamandzkim. Flota szacowana jest na 3500 telewizorów, głównie w Île-de-France. Emisje z Wieży Eiffla i Dzwonnicy pokrywają zaledwie 10% terytorium kraju.
• 1951  : Lille jest połączone z Paryżem za pomocą mikrofalówki, a teraz nadaje program krajowy, zachowując niektóre audycje lokalne przed lub po tych z Paryża.
• Marzec 1951  : utworzenie w Nogentel pierwszego tele-klubu , zbiorowego doświadczenia telewizyjnego.
• 1952  : początek La Vie des animaux przez Frédéric Rossif i Claude Darget . Ale również La Joie de vivre przez Henri Spade , z Jacqueline Joubert na popularne odmiany. W lipcu z okazji koronacji królowej Elżbiety II w Paryżu organizowany jest „tydzień francusko-brytyjski”. BBC i RTF wreszcie znalazł sposób na wymianę obrazów z różnymi definicjami: w Lille, angielski 405 linii kamer „filmów” na obraz monitora 819 linii ze szczególnym kineskop. Sygnał wysyłany jest do Londynu przez łącze mikrofalowe Calais-Dover. Dzięki temu samemu „konwerterowi” widzowie w 441 liniach, dotychczas ograniczających się do starych filmów i scenografii, mogą teraz oglądać ten sam program, co w 819 liniach, z rozmaitością, sportami na żywo i tak dalej.
• 1953  : Pierwsze PROGRAM LITERACKI Wykłady pour tous przez Pierre Desgraupes i Pierre Dumayet . Pierwszy pokaz 36 świec przez Jean Nohain i zacząć od La sekwencja du Spectateur , przez Claude Mionnet, które prezentowane fragmenty filmów kinowych. Program, który będzie trwał bardzo długo (do 1989 roku na TF1 ).

2 czerwca 1953RTF transmituje koronację Elżbiety II . Dzwonnica Lille jest „węzłowy ośrodek” sieci z konwersją obrazów angielskim z 405 linii do 819 linii w kierunku Paryża (który następnie przekształca je do 441 linii) oraz w kierunku francuskojęzycznej Belgii, a do 625 linii w kierunku Flamandzkiej Belgii , Niemcy i Dania. 30 września 1953pilnie uruchomiono lokalny nadajnik na rue Lauth, niedaleko Place de Bordeaux, w centrum Strasburga , w obawie, że Alzatczycy (z których niektórzy śledzili koronację na nadajniku Baden-Baden ) wyposażyliby się w odbiorniki Niemców na 625 liniach który nie otrzymałby RTF. Będzie to zatem trzeci francuski nadajnik (po Paris Tour-Eiffel i Lille Beffroi), który wejdzie do służby i będzie działał aż do uruchomienia w 1965 r. potężnego nadajnika telewizyjnego Nordheim-Strasburg, który go zastąpi.

• 6 czerwca 1954 : oficjalne narodziny Eurowizji  : tego dnia widzowie z całej Europy biorą udział w Fête des narcisses et ses floats fleuris w Montreux .
• 1954  : La Piste aux étoiles autorstwa Gillesa Margaritisa i Pierre'a Tcherni .
• Październik 1955  : przejęcie służby teatralnej RTF przez André Franka, człowieka teatru, autora Dramaturgii Telewizji , Ecriture par l'image UNESCO 1970.

Wejście do użytku lokalnego nadajnika z Lyonu na wieży Fourvière iz Marsylii na masywie Etoile , który dociera aż do Awinionu , Nîmes i Montpellier . Na Lazurowym Wybrzeżu RTF została przejęta przez wejście do użytku kanału Monako Télé Monte-Carlo , również z 819 liniami i docierającego aż do górnych dzielnic Marsylii i na północ od Korsyki.

• 1955  : uruchomienie lokalnych przekaźników w Reims , Nancy i Grenoble oraz potężnego nadajnika z Lyonu Mont Pilat , otrzymanego w dolinie Rodanu , południowej Burgundii , części Alp i Masywie Centralnym . Na Wschodzie, oprócz niemieckiej konkurencji, RTF musi teraz zmierzyć się z Télé-Luxembourg, którego potężny 819-liniowy nadajnik z Dudelange jest odbierany aż do Reims , Épinal i na zachód od Strasburga .
• 1956  : dociera do pięciuset tysięcy odbiorników telewizyjnych. Nadajnik 441-liniowy, ofiara pożaru włączona3 stycznia, który miał funkcjonować do 1958 roku, nie został przebudowany. Jego widzowie otrzymują wynagrodzenie za zakup 819-liniowego odbiornika.

Wydajne przetworniki regionalne są oddane do użytku w Mulhouse ( Belvédère ), Caen ( Mont Pinçon ), Metz ( Luttange ), Cannes ( Pic de l'Ours ) oraz Tulon ( cap Sicié ) do konkursu licznika z niemieckiej telewizji i Telewizji Szwajcarskiej do TV-Luxembourg , Tele Monte Carlo, a nawet brytyjskiego nadawcy publicznego BBC i brytyjskiego prywatnego kanału ITV TV z nadajnika z Jersey . Istnieją również nadajniki z Rouen ( Grand-Couronne ) i Bourges (Neuvy Deux Clochers).

24 grudnia 1956, nadajnik 819 linii z Algieru ( czapka Matifou ) zostaje zainaugurowany. Sztuczka techniczna pozwala na jednoczesne nadawanie dźwięku w dwóch językach (francuskim i arabskim) dla niektórych swoich programów. Są one w całości realizowane na miejscu, bez możliwości przesiadki z metropolią.

• 1957 - 1958  : z powodu braku funduszy RTF musiała zadowolić się lokalnymi przekaźnikami małej mocy w Rennes, Nantes, Limoges, Amiens, Carcassonne, Ajaccio ... Nadajniki z Clermont-Ferrand ( Puy-de-Dôme ) i Tuluza ( Pic du Midi ) obejmuje duże obszary Owernii i Morvan oraz Akwitanii między Tuluzą a Bordeaux .
• 1959  : dyrektora Telewizji Jean d'Arcy zastępuje Albert Ollivier . Ostateczne regionalne nadajniki Rennes ( Saint-Pern ), Aurillac (La Bastide du Haut-Mont), Limoges ( Les Cars ) obejmują obecnie duże obszary Bretanii i Masywu Centralnego .

Na północy nadajnik znajdujący się w Dzwonnicy Lille zostaje zastąpiony nowym i potężnym nadajnikiem dużego centrum Bouvigny , w pobliżu Lens , który nadaje na dwóch różnych kanałach, jednym w kierunku Lille i Nord-Pas-de-Calais , drugi w kierunku Amiens i Pikardii .

• 1960 - 1961  : sieć krajowa zostaje uzupełniona o regionalne centra Nantes ( Haute-Goulaine ), Le Mans ( Mayet ), Brest ( Roc Trédudon ), Vannes ( Moustoir'Ac ), Niort ( Maisonnay ) (ten nadajnik Niort umożliwiający obejmować kilka departamentów środkowo -zachodniej Francji), Troyes ( Les Riceys ), Bastia (Serra di Pigno), Gex ( Mont Rond ) oraz wzrost mocy nadajników Carcassonne ( Pic de Nore ), Ajaccio ( Coti) Chiavari ) i Pic du Midi .
• 11 lipca 1962 r : narodziny Mondovision , pierwszej transmisji na żywo przez satelitę Telstar 1 odebranej w Centrum Telekomunikacji Kosmicznej Pleumeur-Bodou we Francji ze Stanów Zjednoczonych.
• 1963  : Uruchomienie nadajnika Besançon ( Lomont ) i rozpoczęcie budowy nadajnika telewizyjnego Nordheim-Strasburg .
• 12 października 1963 : pierwsze doświadczenia wideo we Francji z Les Raisins Verdes autorstwa Jean-Christophe Averty .
• 21 grudnia 1963 : eksperymentalna transmisja drugiego kanału, tylko w Paryżu w paśmie V UHF z hercowskiej wieży Buttes-Chaumont .
• 18 kwietnia 1964 r. : inauguracja drugiego kanału czarno-białego z 625 liniami UHF, w celu ułatwienia wymiany z innymi krajami europejskimi, które prawie wszystkie posługują się tą definicją. Anteny na szczycie Wieży Eiffla zostały zmodyfikowane, dzięki czemu całkowita wysokość budynku wynosi 324 metry.
• 1964  : prezenterka TV Sunday , Noële Noblecourt , oficjalnie powróciła za pokazanie swoich kolan w powietrzu. W wywiadzie przeprowadzonym trzydzieści lat później przez Vincenta Perrota twierdzi, że została zwolniona za odrzucenie zalotów Raymonda Marcillaca , dyrektora prasowego pierwszego kanału RTF .

W latach 1964 - 1965 inauguracja przez Ministra Informacji Alaina Peyrefitte'a telewizyjnego centrum informacyjnego (CAT) w każdej prowincji Francji. Dwa mają dwa CAT: przyszły region Pays de la Loire ( Nantes i Le Mans ) oraz przyszły region PACA z Marsylią (który obejmuje również bieżące wydarzenia na Korsyce) i Niceą . Otwarte zostają również dwie lokalne stacje w Millau ( Quercy ) i Grenoble ( Alpy ).

ORTF: Francuskie Biuro Radiofonii i Telewizji

• 27 czerwca 1964 r. : ustawa o utworzeniu francuskiego Biura Radiofonii i Telewizji pod nadzorem (a już nie z upoważnienia) Ministerstwa Informacji
• 1965  : Inauguracja potężnego nadajnika telewizyjnego Nordheim-Strasbourg w celu zastąpienia nadajnika o małej mocy znajdującego się w centrum Strasburga . Moc nadawcza nowego nadajnika pozwala mieszkańcom Alzacji mieszkającym w Bas-Rhin na odbiór dwóch francuskich kanałów telewizyjnych w idealnym stanie.
• 7 maja 1967 : emisja pierwszego programu telewizji kolorowej na żywo i poza studiami (nad brzegami Loary) oraz emisja w całej francuskiej sieci drugiego kanału . Przez pół godziny nieliczni telewidzowie, którzy wyposażyli odbiorniki, mogli zobaczyć w kolorze, a inni w czerni i bieli, rekonstrukcję przejażdżki Joanny d'Arc, która,6 maja 1429, przekroczył Loarę w górę rzeki od Orleanu .
• 1 st październik 1967 : przejście z drugiego kanału do koloru, Francja wybrała wCzerwiec 1967SECAM IIIB (standard kodowania kolorów, wymyślone przez Henri de France ).
• 1 st październik 1968 : pierwsza reklama na pierwszym kanale (w 1971 r. wybuchł skandal wokół reklamy w podziemiu, kiedy w programie pojawiła się marka; wcześniej etykiety butelek pokazywane były naprzeciwko kamery, a marki pianin podczas koncertów były maskowane ).
• Czerwiec 1970 : André Frank zostaje mianowany sekretarzem generalnym komitetów programowych ORTF.
• 1 st styczeń 1972 : pierwsze napisy w kolorze dla drugiego kanału kolorów, a także cała seria napisów na tym kanale, w tym ten zaprojektowany przez Jean-Michel Folon , do muzyki Ennio Morricone do programu Italiques wyprodukowanego i prowadzonego przez Marca Gilberta .
• 31 grudnia 1972 r. : uruchomienie trzeciego francuskiego kanału naziemnego (C3 dla „Chaîne 3”, ale także dla „Couleur 3”). Podobnie jak drugi kanał w powijakach, odbiera go tylko 25% ludności francuskiej (głównie Île-de-France, Lyon, północna i wschodnia Francja), aby przeciwstawić się konkurencji programów w barwach Tele-Luxembourg , Belgia , szwajcarskie i niemieckie kanały . Następnie, jak w przypadku drugiego kanału, pierwszeństwo będą miały główne miasta na zachodzie, południowym wschodzie i południu.

Jego programy, bardzo niskie, zaczynają się o 19  wieczorem i kończą o 22  wieczorem . Składają się na nie głównie produkcje z różnych stacji regionalnych i filmy dokumentalne.

Post-ORTF i utrzymanie monopolu telewizyjnego dla trzech niezależnych kanałów publicznych

• 7 sierpnia 1974 : prawo dzielące ORTF na siedem niezależnych instytucji: Radio France , TF1 , Antenne 2 , FR3 , Télédiffusion de France (TDF), SFP (francuska firma produkcyjna) i INA (Narodowy Instytut Audiowizualny).
• 6 stycznia 1975 r. : oficjalne utworzenie Radio France , TF1 , Antenne 2 , FR3 , Télédiffusion de France (TDF), SFP (francuska firma produkcyjna) i INA (Narodowy Instytut Audiowizualny).
• 1 st Wrzesień +1.975 : Program TF1 jest nadawany w kolorze na FR3 w południe i po południu do godziny rozpoczęcia emisji FR3 18  godz .
• 20 grudnia 1975 r. : przejście TF1 w kolorze w rejonie Paryża na określonym nadajniku; lub na kanale 25 Wieży Eiffla.
• od 14 do 21 grudnia 1981 r. : TVL 22 nadawane w Lyonie , bezpłatne doświadczenie telewizyjne.
• 19 lipca 1983 : Zatrzymanie nadajników VHF 819 linii sieci TF1 w czerni i bieli.

Koniec monopolu kanałów publicznych

• 02 stycznia 1984 : uruchomienie na satelicie francuskojęzycznego kanału TV5 .
• 4 sierpnia 1984 : wystrzelenie satelity telekomunikacyjnego Telecom 1A.
• 4 listopada 1984 : Uruchomienie o godzinie 8:00 w 4 th  Air kanału telewizji francuskiej, jak Canal + , który jest również pierwszym francuski prywatny kanał. Jest to także wiodący kanał telewizji kodowanej i płatnej we Francji, ale także w Europie. Wykorzystuje w czerni i bieli pasmo częstotliwości nadajników VHF wydanych po zamknięciu w poprzednim roku TF1.
• 18 grudnia 1985 Kanały obwodowe TMC , RTL Television , zagraniczny kanał Sky kanału i kanału nadawanego przez satelitę TV5 nadawane są na pierwszych sieciach telewizji kablowej w Cergy Pontoise we Francji.
• 23 grudnia 1985 : Canal J zostaje zainaugurowany i uruchomiony przez grupę Lagardère. Jest to pierwszy francuski kanał telewizyjny o tematyce młodzieżowej i tematycznej, przeznaczony przede wszystkim dla dzieci w wieku od 3 do 14 lat i oferowany w tym czasie tylko za pośrednictwem telewizji kablowej. Tempo tworzenia kanałów telewizyjnych będzie rosło w kolejnych latach. Kanały te będą dostępne za pośrednictwem tej kabla , ale potem przez satelitę .
• 20 lutego 1986 : Wprowadzenie 20  h  30 z 5 th  francuski naziemnej kanał telewizyjny o nazwie The Five . Jest to również pierwszy prywatny i komercyjny francuski kanał powszechnego zainteresowania. Jest zarządzany przez Silvio Berlusconiego i będzie emitował, po różnych zmianach wspólników, do wieczora12 kwietnia 1992 r..
• 21 lutego 1986 : Utworzenie 20  h  50 z La Sept (edycja Towarzystwo programów telewizyjnych). Ten kanał używa sieci FR3 tylko w sobotni wieczór.
• 1 st marzec 1986 : Narodziny do 14  h od 6 th  francuskiej naziemnej telewizji, który jest również pierwszym bezprzewodowy kanał muzyczny, zwany TV6 i że potrwa tylko rok.
• 14 maja 1986 : François Léotard zapowiada prywatyzację TF1 i przydzielenie szóstego francuskiego kanału telewizyjnego innemu operatorowi, który ostatecznie zostanie przekazany grupie RTL .
• 15 grudnia 1986 : Paris Premiere jest uruchamiana tylko drogą kablową. Jest to pierwszy lokalny kanał telewizyjny we Francji.
• 1 st marzec +1.987 : Métropole Télévision znane jako M6 , należące do grupy RTL , zostaje uruchomione w celu zastąpienia TV6.
• 16 kwietnia 1987 r. : prywatyzacja TF1 . Państwo sprzedaje 50% grupie Bouygues za 3 miliardy franków francuskich (ponad 457 milionów euro).
• 2 sierpnia 1989 : wspólne przewodnictwo Anteny 2 i FR3 .
• 12 kwietnia 1992 r. : ostatni przystanek programów La Cinq o północy.
• 7 września 1992 : utworzenie France Télévision . Antena 2 staje się France 2 , a FR3 , France 3 .
• 28 września 1992 : Wprowadzenie Arte na 5 th  sieci bezprzewodowej (od 19  pm do 3  nad ranem w godzinach porannych, piąte i Francja 5 zajmując antena reszta czasu), francusko-niemiecki kanał kulturalny.
• 1992  : zniknięcie spikerów w TF1 .
• 13 grudnia 1994 : uruchomienie La Cinquième , łańcucha wiedzy, szkoleń i zatrudnienia .
• 1 st August 2000 : utworzenie France Télévisions , grupy usług publicznych składającej się z France 2 i France 3 , ale także La Cinquième , która stała się France 5 , Festival , która stała się France 4 , RFO Sat , która stała się France Ô i RFO .
• 26 kwietnia 2001 : uruchomienie Loft Story , pierwszego reality show w historii francuskiej telewizji .
• 5 stycznia 2009 Reklama zostanie usunięty ze służby publicznej ( France 2 , France 3 , France 4 , France 5 , Francja O ) między 20  wieczorem a 6  rano w godzinach porannych.

Pojawienie się telewizji cyfrowej

• 31 marca 2005 r. : stworzenie TNT ( naziemnej telewizji cyfrowej ) z 8 nowymi kanałami: Direct 8 przechodzącym w D8 następnie C8 , W9 , TMC , NT1 (który stanie się TFX w 2018 r.), NRJ 12 , The Parliamentary Channel - Public Senate oraz Francja 4 (dawniej Festiwal ). Potem pojawiły się: BFM TV , I-Télé przechodzące w CNEWS , Europe 2 TV (stające się Virgin 17 , Direct Star , D17, a teraz CStar ), Gulli i France Ô .
• Marzec 2007 : narodziny Nouveau Canalsat , połączenie grup Canalsat i TPS
• 30 października 2008 r. : oficjalna premiera TNT HD we Francji . W ofercie 4 bezpłatne kanały TF1 HD , France 2 HD , M6 HD i Arte HD
• 18 października 2009 : wyłączenie telewizji analogowej w Nord-Cotentin (pierwszy „region” odbierający wyłącznie telewizję cyfrową), z wyjątkiem Canal Plus, który ma określony harmonogram.
• 25 listopada 2009 : początek przejścia z Canal Plus na wszystkie cyfrowe w regionie Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże .
• 24 listopada 2010 : przejście z Canal Plus na całkowicie cyfrowy le-de-France . Canal Plus nie nadaje już analogowo.
• 29 listopada 2011 : zamknięcie telewizji analogowej w Langwedocji-Roussillon i ostatnich departamentach i terytoriach zamorskich, które nadal ją odbierały. To koniec telewizji analogowej.
• 12 grudnia 2012 : pojawienie się sześciu nowych kanałów telewizyjnych niekodowanych iw wysokiej rozdzielczości: HD1 staje się TF1 Séries Films , L'Équipe 21 staje się La channel L'Equipe , 6ter , Numer 23 staje się RMC Story , RMC Découverte i Chérie 25 .
• 5 kwietnia 2016 r. : koniec cyfrowego standardu nadawania MPEG-2 w naziemnej telewizji cyfrowej na rzecz mniej wymagającego MPEG-4 . Na obszarach miejskich większość kanałów przełącza się na wysoką rozdzielczość, z wyjątkiem niektórych kanałów regionalnych i LCI . Ten ostatni korzysta z okazji, aby przekazać niezaszyfrowaną telewizję naziemną naziemnej telewizji cyfrowej.
• 1 st Wrzesień 201619:59: uruchomienie France Info na kanale 27 TNT.
• 30 sierpnia 2020 r.: Na kanale 19 France O jest pierwszym, który został usunięty od czasu wprowadzenia telewizji cyfrowej. Wraz ze wzrostem liczby oferowanych kanałów i zmianami w zachowaniu widzów w stosunku do Internetu, w szczególności smartfonów i tabletów , od 2010 roku pojawia się pytanie o przyszłość kanałów ogólnego zainteresowania.

Załączniki

Uwagi i referencje

1. „  Constantin Senlecq, francuski pionier w przekazywaniu zdalnych obrazów  ” , w Histoire de la Television (dostęp 25 grudnia 2017 r. )
2. „  Telewizja: od jej początków do dzisiaj  ” , na lyc-galois-sartrouville.ac-versailles.fr
3. Christian Brochand, General historii radia i telewizji we Francji , t.  I: 1921-1944 , La Documentation française,1994, rozdz.  10 („Telewizja i dystrybucja”), s.  534-535
4. ORTF, „  Mikrofony i kamery: historia miłosna między wieżą Eiffla a telewizją  ” ,9 grudnia 1968
5. La Télévision , Paryż, redaktor Étienne Chiron, 25 numerów, listopad 1928 - lipiec 1932.
6. Dounia Hadni, „  80 lat temu: Radiovision-PTT nadaje pierwszy francuski program telewizyjny  ”, na radiotsf.fr , 88 grudnia 2015 r. (dostęp 27 kwietnia 2021 r . ) .
7. Thierry Kübler i Emmanuel Lemieux, Cognacq-Jay 1940. Francuska telewizja pod okupacją , Editions Plume,1990, „Usługa publiczna bez społeczeństwa”, s.  77
8. https://www.redsharknews.com/business/item/471-france-had-a-national-hd-tv-system-in-1949  : W ciągu czterech lat zaproponowano różne systemy (i było w tym czasie zarówno rozwoju, jak i zaciemniania, francuski przemysł naprawdę zaczął podążać własną drogą od pozostałych dwóch głównych standardów, brytyjskiej linii 405 i systemów linii US 525). W 1947 roku pojawiło się trzech głównych pretendentów, ustalonych odpowiednio na 729, 819 i 1015 linii, a rok później minister informacji, niejaki Francois Mitterand, wybrał system 819, który został opracowany przez Henri de France. Podczas gdy system 1015 byłby jeszcze bardziej imponujący, 819 był prawdopodobnie pierwszą usługą HD. Zarówno protekcjonizm, jak i bezpieczeństwo militarne były wymieniane we francuskim parlamencie jako powody jej wyboru, podczas gdy fakt, że kraj ten przez wiele lat miał znacznie lepszą usługę telewizyjną niż ktokolwiek inny, był z pewnością czynnikiem w utrzymaniu jej poza logiką jakiegokolwiek sensu ekonomicznego.
9. Cena odbiornika telewizyjnego w tym czasie wynosi 100 000 starych franków, a miesięczna płaca minimalna to 15 000 starych franków. Źródło: Jean-Jacques Ledos, Historyczny Słownik Telewizji: od ABC do Zworykina , Editions L'Harmattan,2013, s.  519
10. Marie-Françoise Lévy, Telewizja w Republice: lata 50. , Editions Complexe,1999, s.  112
11. Dokument Des femmes enchaînées, des femmes déchaînées , reżyseria Pascale Clark i Jean-Pierre Devillers , wyemitowany w France 3 na24 maja 2010.
12. Republikańskie Echo Beauce and Perche, 8 maja 1967: „Telewizja w kolorze. Całkowity sukces pierwszej transmisji na żywo”
13. Claude Régent, „  TV-Lyon canal 22: Darmowa telewizja  ”, Le Monde ,13 stycznia 1982 r.
14. http://www.tousaunumerique.fr/ou-et-quand/ma-region/region/nord-cotentin/
15. http://www.tousaunumerique.fr/ou-et-quand/
16. http://www.tousaunumerique.fr/ou-et-quand/ma-region/region/languedoc-roussillon/
17. http://outremer.tousaunumerique.fr/territoires/
18. "  Czy TF1 skończy jak France Soir?" Czy konwencjonalna telewizja będzie żyła z bólami prasy drukowanej?  » (Dostęp 19 czerwca 2013 )

Powiązane artykuły

• Chronologia telewizji francuskiej
• Historia przepisów dotyczących limitów nadawania telewizji francuskiej
• Komitet Historii Telewizji
• Nadawanie krajowe
• Nadawanie francuskie
• Francuskie nadawanie i telewizja
• Dziennikarstwo we Francji
• Francuskie Biuro Radiofonii i Telewizji
• Dom Radia Francja
• TF1
• Francja 2
• Francja 3
• Francja Telewizory France
• Lista reality show we Francji
• Naczelna rada audiowizualna
• W

Bibliografia

• Marie-Eve Chamard i Philippe Kieffer, TV, 10 lat tajnych historii , Flammarion, 1992.
• Christian Brochand, Ogólna historia radia i telewizji we Francji , Paryż, La Documentation Française, 3 tomy, 1994.
• Monique Sauvage i Isabelle Veyrat-Masson , Historia telewizji francuskiej od 1935 do współczesności , Paryż, Nouveau Monde éditions, 2012, 402 s.
• Léo Scheer, TV6, najmłodszy telewizor , Edycje Léo Scheer, 2016.

Linki zewnętrzne

• Narodowy Instytut Audiowizualny (INA)
• Naczelna rada audiowizualna
• Europejskie Obserwatorium Audiowizualne
• André Lange, Historia telewizji