Jacques Foccart | ||
Jacques Foccart (po lewej), Hubert Maga (w środku), prezydent Republiki Dahomeju i Guy Chavanne (po prawej), burmistrz Torcy podczas wizyty w szkole w Torcy ( Seine-et-Marne ) w 1961 roku . | ||
Funkcje | ||
---|---|---|
Sekretarz Generalny Pałacu Elizejskiego do spraw Afryki i Madagaskaru | ||
1960 - 1974 ( 15 lat ) |
||
Prezydent |
Charles de Gaulle Georges Pompidou |
|
Poprzednik | Tworzenie pracy | |
Następca | René Journiac | |
Sekretarz Generalny RPF | ||
1954 - 1954 ( mniej niż rok ) |
||
Poprzednik | Louis Terrenoire | |
Następca | Michela Anfrola | |
Biografia | ||
Imię i nazwisko | Jacques Koch-Foccart | |
Przezwisko | Pan Afryka | |
Data urodzenia | 31 sierpnia 1913 r. | |
Miejsce urodzenia | Ambrières-le-Grand ( Francja ) | |
Data śmierci | 19 marca 1997 r. (w wieku 83 lat) | |
Miejsce śmierci | Paryż ( Francja ) | |
Narodowość | Francuski | |
Partia polityczna | RPF | |
Tata | Guillaume Koch-Foccart | |
Matka | Elmire Courtemanche de la Clémandière | |
Jacques Foccart , urodzony jako Jacques Koch-Foccart on31 sierpnia 1913 r.w Ambrières-le-Grand ( Mayenne ) i zmarł dnia19 marca 1997 r.w Paryżu , jest francuskim biznesmenem i politykiem .
Były bojownik ruchu oporu, historyczny gaullista, prowadził różne działania komercyjne, zanim został sekretarzem generalnym Elizei do spraw Afryki i Madagaskaru w latach 1960-1974 pod dowództwem generała de Gaulle'a, a następnie pod dowództwem Georgesa Pompidou , stając się centralną postacią w tej polityce, która zostanie mianowana później pod nazwą „ Françafrique ”.
Uważany za jednego z ludzi znajdujących się w cieniu gaullizmu , jest także jednym z założycieli SAC .
Jacques Foccart jest synem Guillaume Koch-Foccart (1876-1925) - założyciel-eksporterem bananów , konsul z księstwa Monako w Gwadelupie , burmistrza z Gourbeyre (Gwadelupa) od 1908 do 1921 roku - i Elmire Courtemanche de la Clémandière, Gwadelupa Beke .
Jacques Foccart dorastał w Château du Tertre w Mayenne do trzeciego roku życia, kiedy jego rodzice wrócili na Gwadelupie. W 1916 roku jego ojciec, który wrócił do Francji po śmierci własnego ojca, zabrał ze sobą syna na Gwadelupę. Jacques miał sześć lat, gdy jego rodzice wracali do metropolii . Jacques Foccart utrzymuje silne powiązania z tą kolonią, która w 1946 r. stała się departamentem zamorskim . Student Lycée de l'Immaculée-Conception w Laval d'Kwiecień 1921 w Kwiecień 1935Wszedł w życie zawodowe jako poszukiwacz handlowy w Renault . Następnie zostaje zatrudniony w firmie zajmującej się importem-eksportem, która zajmuje się handlem zagranicznym .
Po jego służba wojskowa przeprowadzone w 1930 roku , Jacques Foccart stał sierżant z rezerwą . Został zmobilizowany w koszarach Chanzy w Châlons-sur-Marne insierpień 1939jako podoficer w sztabie lotniczym . Zdemobilizowany wsierpień 1940w Agen po zawieszeniu broniczerwiec 1940wraca do Paryża.
Powiązania z organizacją TodtW 1941 roku Jacques Foccart założył wraz z jednym ze swoich wojskowych powiązań Henry Tournet , główną firmę operacyjną drewna w Forêterie, miejscowości gminy Ranes ( Orne ). Do wycinania sześćdziesięciu hektarów drewna zatrudnia duży zespół: drewno jest przeznaczone w szczególności do produkcji węgla drzewnego , paliwa do pojazdów zgazowujących , niezbędnego w tym okresie ograniczenia. Firma najpierw współpracowała z Citroënem przy dostawach gazogeneratorów, a następnie poszerzyła swój leśny majątek o sto hektarów, zakupiony od młynarza jesienią 1942 roku , a następnie zakupił duży kawałek drewna, sprzedany przez lokalnego dziedzica Claude'a Richarda. , ograniczony przez problemy gospodarcze.
W jesieni 1942 roku , przez Georges Desprez , zaczął pracować dla Niemców : dwa konwoje były dostarczane w każdym tygodniu - dzięki pośrednikom - z Organizacji Todta , z którą nawiązała stosunki handlowe.
W 1943 Organizacja Todt podejrzewała o oszustwo Jacquesa Foccarta, Henri Tourneta i Georgesa Despreza. Foccart i jego partner zostają uwięzieni wSierpień 1943w Argentan i Saint-Malo . Są one zwalniane po wpłaceniu kaucji miliona franków; ich biznes jest również rekwirowany.
Następnie policja z Rouen zbadanie możliwego zaangażowania Jacques Foccart i Henry Tournet w zabójstwie w 1944 roku z François Van Aerden , byłego urzędnika konsularnego Belgii do Havre , który był świadkiem ruchu pomiędzy ich działalności i funkcjonariusz Organizacji Todta . W przypadku braku przekonujących elementów materialnych plik jest zamykany.
OdpornośćW 1942 roku Jacques Foccart nawiązał kontakt z ruchem oporu w swojej ojczyźnie w Mayenne. Zastępca Régis des Plas ds. sieci Action-Tortue dla strefy centralnej i południowej, tworzy sieć Action-Tortue Foccart ze stanowiskiem dowodzenia w Rânes i centrum łącznikowym w Ambrières-les-Vallées w Mayenne.
Nazwisko Foccart zostało wymienione w 1953 r. przez SRPJ w Rouen jako powiązane z dwiema kryminalnymi zagadkami z 1944 r., aferą François Van Aerden ( patrz wyżej ) w Rânes i aferą Émile'a Buffona w Joué-du-Plain .
Podczas lotu do Paryża stworzył 16 maja 1944 rpod własną nazwą sprawa, której przedmiotem jest „prowizja-import-eksport”. Ta firma przyjęła nazwę „Safiex” w dniu16 października 1945 r, a następnie pozostaje podstawą działalności zawodowej Jacquesa Foccarta.
WydanieWraz ze swoją grupą oporu brał udział w bitwie o Normandię , nękając Niemców. Wytropiony ponownie, wycofał się do Mayenne z dwoma amerykańskimi lotnikami, których poprowadził na spotkanie awangardy Francuskiej Armii Wyzwolenia . Od połowy lipca do końcasierpień 1944wstąpił do amerykańskiej dywizji i został dowódcą .
Po wyzwoleniu Paryża Jacques Foccart dołączył do państwowych służb wywiadowczych: Generalnej Dyrekcji Studiów i Badań (DGER), przyszłej Służby Dokumentacji Zewnętrznej i Kontrwywiadu (SDECE) kierowanej przez Jacquesa Soustelle , historycznego gaullistę. Biegnie czas do Angers na IV th dowódca wojskowy regionu, gdzie udaje mu Jean-François Clouet z Pesruches .
Misje specjalneJacques Foccart wskazuje, że dołączył w miesiącusierpień 1944Anglia jak podpułkownika , by dołączyć specjalne sprzymierzył usług. Uczestniczy w Operacji Plebania . Według jego biografa Pierre'a Péana , w rzeczywistości jest tokwiecień 1945że Jacques Foccart bierze udział w tej operacji. Dla Pierre'a Péana Jacques Foccart żegluje między zachodnią Francją a Paryżem, zanim przydzielono mu1 st październik 1944na usługi Spółki n o 1 PRB i służb specjalnych, który stanie się SDECEE. Walczy do końcaMarzec 1945 odzyskać swój depozyt w wysokości miliona franków, który pan Courballée, szef „Société franco-belge de brokerage et de gestion” pożyczył, aby umożliwić Jacquesowi Foccartowi i Henri Tournetowi wydostanie się z więzienia Saint-Malo w dniu 24 sierpnia 1943. Zwrotu kaucji dokonuje państwo z zachowaniem absolutnej tajemnicy działalności Foccart i Tournet w okresie od jesieni 1942 r. do24 sierpnia 1943. Płatności dokonuje państwo w dniu18 grudnia 1945.
Niekwestionowany gaullista, jesienią 1944 roku przebywał w gabinecie Misji oficerów łącznikowych inspekcji armii, kierowanej w Paryżu przez Jacquesa Chaban-Delmasa . Wraz z Tournetem prowadzą specjalne misje w towarzystwie Tourneta, Clouet des Pesruches i Leberta.
W kwiecień 1945, Jacques Foccart uczestniczy jako część Special Allied Airborne Reconnaissance Force w operacji Vicarage.
Zdemobilizowany na 1 st czerwiec 1945, rozpoczął działalność importowo-eksportową specjalizującą się w produktach zachodnioindyjskich , zachowując jednocześnie swoje wyręby i był zatrudniony w administracji w Ministerstwie Zaopatrzenia.
Popiera Jacquesa Soustelle'a , " zrzuconego na spadochronie" w Mayenne w 1945 roku. Jest trzecim na liście kandydatem Demokratycznej i Socjalistycznej Unii Ruchu Oporu (UDSR) złożonej z trzech bojowników ruchu oporu: Jacquesa Soustelle'a, Francisa Le Bassera i Jacquesa Foccarta. Wybrany zostanie tylko Jacques Soustelle.
Jest on przede wszystkim jednym z ludzi zaufania generała de Gaulle'a , odpowiedzialnym bardziej za istotne i delikatne misje polityczne niż za formalne reprezentacje polityczne i wybory. Na przykład w latach 1947-1954 był odpowiedzialny za utworzenie RPF w Indiach Zachodnich i Gujanie, gdzie odbył kilka podróży i nawiązał trwałe przyjaźnie w kręgach politycznych tych departamentów zamorskich.
Niemniej jednak, jest to krajowy członek zarządu i zastępca sekretarza generalnego i sekretarza generalnego w 1954 RPF ramach IV th Republiki , zastępując Louis Terrenoire , gdzie aktywnie działa, aby powrócić głowę Francji bezpłatnym u władzy. Zajmuje się problematyką afrykańską w RPF od 1954 roku. Jest jednym z organizatorów Operacji Zmartwychwstanie .
Członek założyciel SAC wraz z Achille Peretti i Charlesem Pasqua , jest bezpośrednio zaangażowany jako główna osoba odpowiedzialna za zabójstwo Roberta Boulina wPaździernik 1979, w szczególności w filmie telewizyjnym Crime d'État w 2013 r., przy możliwym współudziale jego kolegów z SAC i Jacquesa Chiraca . Motywacją byłaby obawa, że Robert Boulin, ówczesny minister Valéry Giscard d'Estaing , ujawni pewną liczbę akt dotyczących finansowania RPR .
Pan Afryka Kontekst: strategia polityczna Francji i bloku zachodniegoWraz z odzyskaniem niepodległości przez Algierię w 1962 roku Francja straciła eksploatację saharyjskiej ropy naftowej . Charles de Gaulle, dla którego nie ma wielkiej potęgi bez niezależności energetycznej, postanawia zatem zwrócić się do krajów byłego francuskiego imperium kolonialnego w czarnej Afryce , które obfitują w bogactwa mineralne i naftowe . Eksploatacja tych zasobów , które są przeprowadzane w długich cyklach 5 do 10 lat pomiędzy odkryciem złóż, a oddanie do eksploatacji, wymaga w zainteresowanych krajach prawdziwej stabilności politycznej tak, że zostanie podjęta decyzja. Politykę bardzo aktywne wspieranie szczególnie frankofilskich i uległych przywódców tych krajów, które w 1960 r. uniezależniły się od Francji.
Tę silną wolę polityczną wzmacnia chęć państw NATO , by w kontekście zimnej wojny zablokować drogę do Afryki do komunizmu . W ten sposób Francji pośrednio powierzono rolę „policjanta Afryki”, w zamian za co tolerowany jest jej szczególnie autorytarny aktywizm energetyczny.
Wdrażanie strategii Francji w AfryceW 1952 roku Jacques Foccart został dokooptowany przez gaullistowską grupę senatorską do udziału w Unii Francuskiej , która miała zarządzać stosunkami Francji z jej koloniami. W 1953 roku towarzyszył de Gaulle'a w afrykańskiej trasy, podczas której spotkał się w Abidżanie dnia Felix Houphouët-Boigny .
Wrócił do biznesu w 1958 roku, mianowany przez de Gaulle'a na stanowisko doradcy technicznego w Hotelu Matignon , odpowiedzialnego za sprawy afrykańskie. Od 1959 prowadził Sekretariat Generalny Wspólnoty, następnie Sekretariat Generalny Prezydencji Republiki do spraw Afryki i Madagaskaru w hotelu de Noirmoutier, a od 1970 przy 2 rue de l'Élysée .
Następnie twierdził, że jest niezastąpionym „panem Afryki” gaulizmu, człowiekiem w cieniu generała de Gaulle’a, a następnie Georgesa Pompidou , któremu powierzono zadanie Pierre’a Guillaumata , innego podstawowego człowieka gaulizmu i dyrektora generalnego Elfów do organizowania polityki afrykańskiej Francji .
Skutecznie i bez skrupułów orkiestruje wsparcie jednych i destabilizację innych, dysponując znacznymi zasobami ludzkimi i finansowymi. Rzeczywiście ma on przewagę nad działalnością zarówno tajnych służb, jak i francuskiej dyplomacji w Afryce i może liczyć na liberalność Elfów. Następnie stał się jedynym i wyłącznym pasem transmisyjnym między francuskimi i afrykańskimi głowami państw od 1964 roku. W każdą środę przeprowadzał telefoniczny wywiad z prezydentem Houphouët-Boigny na temat sytuacji w jego kraju i ogólnie francuskojęzycznej Afryki.
Ustanowił Gabon , ówczesne naftowe El Dorado, jako kamień węgielny polityki afrykańskiej Francji. Początkowo prezydent Léon Mba otrzymał w ten sposób czynną pomoc w organizowaniu swojej administracji, zanim został przywrócony do władzy po przewrocie wojskowym, a następnie otoczony przez gwardię prezydencką, zanim został zaproszony do wyposażenia „obiecującego” wiceprezydenta Omara Bongo .
Uważany jest również za inicjatora interwencji zbrojnych, spisków i zamachów stanu w innych krajach byłego francuskiego imperium kolonialnego w Afryce. W Gwinei wspiera przeciwników Ahmeda Sékou Touré ; w Kongo-Kinszasie wspiera marszałka Mobutu . Już w 1967 r. był również ważnym graczem we wsparciu udzielanym przez Francję secesjonistom biafrańskim w Nigerii , poprzez dostarczanie broni i zastępowanych najemników (m.in. Boba Denarda i Jeana Kaya ).
Metody i sieci FoccartMetody Jacquesa Foccarta, niezwykle dyrektywne, mają na celu utrzymanie głów państw byłych kolonii francuskich pod wpływem dawnej metropolii.
Podobnie jak ruchy oporu, które znał od wewnątrz, stworzył scentralizowaną i podzieloną na przedziały strukturę, aby pozostać jedynym organizatorem. Ta organizacja sieciowa jest organizacją terenową, całkowicie nastawioną na efektywność operacyjną. W czasie wojny algierskiej zarządzono więc kilkaset zabójstw lub ataków.
Sieci te są zarówno sieciami wywiadowczymi, jak i sieciami działania. Jeśli chodzi o informacje, to naturalnie czerpią oni z szeregów wywiadu, tajnych służb i dyplomacji, ale także biznesmenów i notabli działających lokalnie („korespondenci”). Do działania obok tajnych służb często mobilizuje się najemników.
Jego inne misjePoza Afryką został oskarżony przez de Gaulle'a zarówno o monitorowanie tajnych służb, jak i wyborów, a w szczególności inwestytur w latach 60. Podczas kampanii wyborczych był kilkakrotnie oskarżany o używanie barbouz i czarnych kurtek przeciwko kandydaci lewicowi . W 1969 r., podczas krótkiego pobytu Alaina Pohera w Pałacu Elizejskim, był jedynym wysokim rangą urzędnikiem prezydenta, który został natychmiast odwołany, zanim został zastąpiony przez Georgesa Pompidou ; odkryto komodę, która umożliwiała rejestrację pozostałych pomieszczeń pałacu. Sprawa została odsłonięta przez Le Canard Enchaîné i znana jako Commode à Foccart .
Był współzałożycielem Służby Akcji Obywatelskiej (SAC), służby porządkowej i podziemnego ramienia ruchu gaullistowskiego, który ostatecznie został rozwiązany w 1982 roku po zamordowaniu Auriola . Jest także inicjatorem powstania Narodowego Związku Międzyuczelnianego (UNI), ruchu uniwersyteckiego powstałego po maju 68 .
Prezydent Jacques Chirac wręczył mu medal Wielkiego Oficera Legii Honorowej w 1995 roku.
Ewolucja FrançafriqueTen system wpływów Francji w Afryce, powszechnie nazywany przez krytyków „ françafrique ” – termin zapożyczony od Félixa Houphouët-Boigny, podjęty przez François-Xavier Verschave w dziele La Françafrique, najdłuższym skandalu republiki , który założył, wtedy, głęboko zakorzeniona, obowiązuje do dziś, nawet jeśli równowaga sił została znacząco zrównoważona z powodu zakończenia zimnej wojny. W rzeczywistości był kontynuowany przez kolejnych prezydentów Valéry'ego Giscarda d'Estaing (który zastępuje Jacquesa Foccarta, którego podejrzewa o zbyt bliskie stosunki z gaullistami, ale zatrzymuje swojego zastępcę René Journiaca, byłego sędziego w koloniach), François Mitterranda Jacques Chirac i Nicolas Sarkozy , każdy potwierdzający samo istnienie afrykańskiej komórki Elizejskiego, niezależnej od władz premiera i MSZ i powierzającej zarządzanie nią krewnemu. Co więcej, według Gasparda-Huberta Lonsi Koko w Mitterrand l'Africain? „Nieuchwytna zasada ciągłości polityki afrykańskiej Francji narzucała się w przeszłości wszystkim francuskim głowom państw, do tego stopnia, że zmusiła François Mitterranda do podjęcia raportu na temat programowania wojskowego. siedmioletnia kadencja Valéry'ego Giscarda d'Estaing oraz wykorzystanie w szczególności tych samych sieci utworzonych przez Jacquesa Foccarta, Monsieur Africa kolejno Charlesa de Gaulle'a i Georgesa Pompidou ”. Francusko- libański prawnik biznesowy , Robert Bourgi , twierdził, że jest następcą Jacquesa Foccarta , ale przekazywał wiadomości tylko między niektórymi afrykańskimi i francuskimi przywódcami i „nosił walizki”.
On regularnie otrzymuje głów państw w Afryce „przyjaciół” lub w jego mieszkaniu na rue de Prony w 17 th dzielnicy Paryża , albo w „fetysze kontrolnych”, jego nazwa biuro na strychu swojego domu Charlotte w Luzarches , na północ od Paryża.
Foccart jednak dużo pisał i był bardzo przywiązany do konserwacji licznych archiwów, aby rzucić światło na historię i pozostawić ślad swoich działań. Jego archiwa są szczególnie duże, ponieważ głoszenie III e Republiki w 1870 roku do 1974 roku, fundusz Foccart jest największym ze wszystkich zasobów archiwalnych (410 mb archiwum).