Francuskie wojny rewolucyjne
Francuskie wojny rewolucyjne
Combat de Varoux, 27 listopada 1792. Obraz Victora Adama na zamówienie króla Ludwika Filipa dla muzeum w Wersalu .
| Przestarzały |
20 kwietnia 1792 r - 25 maja 1802 r. ( 10 lat, 1 miesiąc i 5 dni ) |
|---|---|
| Lokalizacja | Europa , Egipt , Bliski Wschód , Ocean Atlantycki , Karaiby |
| Wynik |
Zwycięstwa francuskie |
|
1 200 000 do 1 500 000 mężczyzn (1791-1799) |
500 000 mężczyzn |
|
450 000 do 500 000 zabitych (1791-1799) 10 000 zabitych (w tym cywile) |
210 000 zabitych ~ 170 000 zabitych (w tym cywile) 5000 zabitych |
Bitwy
Powstania rojalistyczne i federalistyczne
Inwazja francuska na Szwajcarię w 1798 r.
Do wojny z Rewolucji Francuskiej są konflikty , które zaangażowane rewolucyjnej Francji w stosunku do innych krajów europejskich, często pokrewnych , w okresie od 1792 ( wojna przeciwko Imperium Świętego i królestw Czech i Węgier ) i Pokój w Amiens w 1802 roku , pierwszy faza wojen koalicyjnych . Rozróżnia mogą być wykonane w okresie między zwanej Pierwszej Koalicji ( 1.792 - 1797 ) i Drugiej Koalicji ( 1798 - 1801 ), choć niektóre kraje, a zwłaszcza Wielka Brytania , były w ciągłej wojnie przeciwko Francji od 1793 do 1802 roku .
Te liczne kampanie, charakteryzujące się rewolucyjnym zapałem i innowacjami militarnymi, ocaliły francuski reżim rewolucyjny, ale spotkały się z poważną opozycją ze strony Europejczyków. . Ponadto kolejne zwycięstwa przyczyniły się do znacznego poszerzenia władzy terytorialnej Francji.
Terminologia
We Francji odróżniamy wojny Rewolucji Francuskiej (1792 - 1802) od wojen napoleońskich (1803 - 1815), które są częścią wojen koalicyjnych (1792 - 1815), rozdzielonych pokojem w Amiens .
Początki
Od 1791 r. monarchie Europy z niepokojem przyglądały się rewolucji francuskiej i jej wstrząsom i zastanawiały się, czy powinny interweniować, aby pomóc Ludwikowi XVI , czy też wykorzystać chaos we Francji. Kluczową postacią w tej sytuacji był cesarz Leopold II , brat królowej Marii Antoniny , żony Ludwika XVI . Leopold początkowo patrzył na Rewolucję ze spokojem, ale coraz bardziej się niepokoi, gdy Rewolucja ulega radykalizacji. W dniu 27 sierpnia , Leopold II i król Fryderyk Wilhelm II z Prus , po otrzymaniu w porozumieniu z szlachetne francuskich emigrantów , opublikował deklarację Pillnitz który zadeklarował zainteresowanie monarchów Europy w dobrobyt Ludwika XVI i jego rodziny i groziły poważnymi, ale niejasnymi konsekwencjami każdemu, kto ich zaatakował. Chociaż Leopold II postrzegał deklarację Pillnitza jako wymijający gest dla uspokojenia francuskich monarchistów, deklaracja ta była postrzegana we Francji jako poważne zagrożenie i potępiana przez przywódców rewolucji.
Oprócz różnic ideologicznych między Francją a monarchicznymi mocarstwami Europy, nieustanne spory prowokował status dóbr cesarskich w Alzacji . Francuzi niepokoiły także niepokoje szlacheckich emigrantów za granicą, zwłaszcza w Niderlandach Austriackich i landach niemieckich .
Pierwsza Koalicja (1792-1797)
Kampania 1792
Zgromadzenie , na wniosek króla Ludwika XVI, deklaruje wojnę „króla Czech i Węgier” , tego wyrażenia wyznaczającej Święty rzymski cesarz i jego członkowskie, podczas głosowania20 kwietnia 1792 rpo tym, jak minister spraw zagranicznych Dumouriez przedstawił mu długą listę skarg. Dumouriez przygotował natychmiastową inwazję na Niderlandy Austriackie, gdzie miał nadzieję na powstanie ludowe przeciwko dominacji Domu Austriackiego . Jednak rewolucja głęboko zdezorganizowała armię, a zgromadzone siły były niewystarczające do podjęcia próby inwazji. Po wypowiedzeniu wojny żołnierze francuscy masowo dezerterowali, a nawet w jednym przypadku zamordowali swojego generała.
Podczas gdy rząd rewolucyjny zebrał duże nowe oddziały i zreorganizował swoje armie , nękane dezercjami i emigracją , słabo wykształconą i słabo zdyscyplinowaną, armię sprzymierzoną, składającą się ze 112 000 ludzi (60 000 Prusów, 32 000 Imperialnych , 8 000 Hesów i 12 000 Emigrantów ), dowodzony przez Karola-Guillaume-Ferdinanda, księcia Brunszwiku , zebrał się w Koblencji nad Renem .
W czasie inwazji generał Dumouriez w asyście generałów Beurnonville , Moreton i Duval miał 30 000 ludzi w obozach Maulde , Maubeuge i Lille oraz 23 000 w Sedan, podczas gdy marszałek Luckner miał pod swoją kontrolą generał Biron w Strasburgu z 20 000 mężczyzn, generał Custine w Landau z 15 000 mężczyzn i generał Kellermann w Metz z 20 000 mężczyzn.
W lipcu rozpoczęła się inwazja pruski i wojsko Brunswick jest łatwo objęła fortece Longwy na 13 sierpnia i Verdun na 30 sierpnia . Książę podpisał kilka tygodni wcześniej manifest brunszwicki – napisany przez francuskiego szlachcica emigracyjnego, kawalera de Limon – który wyrażał pragnienie aliantów przywrócenia króla na jego stanowisko, nadania mu pełni władzy i leczenia każdej osoby lub miasto, które sprzeciwia się mu jako buntownikom podlegającym karze śmierci w stanie wojennym. Skutkowało to jedynie wzmocnieniem determinacji armii rewolucyjnej i rządu do przeciwstawienia się jej wszelkimi niezbędnymi środkami. 10 sierpniaThe tłum szturmem tuilerie gdzie Louis XVI i jego rodzina byli pobytu .
Inwazja kontynuowane, ale w bitwie pod Valmy na 20 września , sojusznicy wycofali przeciwko armii francuskiej prowadzony przez Dumouriez i Kellermann . Mimo, że wynik bitwy był taktycznie zerowy, podniósł morale Francuzów. Ponadto Prusacy, zauważając, że kampania była dłuższa i droższa niż oczekiwano, uznali, że koszt i ryzyko dalszej walki są zbyt duże i wycofali się z Francji, aby zachować swoją armię. Następnego dnia monarchia została oficjalnie zniesiona i zastąpiona przez I Republikę .
Francuzi odnieśli sukces na kilku innych frontach, okupując Sabaudię i Niceę , a następnie Królestwo Sardynii , podczas gdy generał Custine najechał Niemcy, zajął kilka miast wzdłuż Renu i dotarł do Frankfurtu . Dumouriez przechodzi do ofensywy w Belgii , zdobywając wielkie zwycięstwo nad Imperium w Jemappes na 6 listopada i zajmując cały kraj na początku zimy.
Kampania 1793
21 stycznia, Ludwik XVI zostaje stracony. Hiszpania i Portugalia dołączyła do koalicji anty-francuskiejStyczeń 1793i 1 st Luty, Francja wypowiedziała wojnę Wielkiej Brytanii i Zjednoczonych Prowincji .
Francja dekretuje nowy kontyngent trzystu tysięcy ludzi, rozpoczynając politykę kontrybucji en masse, aby móc rozmieścić więcej żołnierzy niż państwa arystokratyczne i być ofensywnym w celu odzyskania materiału wojennego wroga. Alianci rozpoczynają zdeterminowaną kampanię inwazji na Francję w ramach kampanii Flandrii .
Francja poniosła poważne niepowodzenia na początku. Została wypędzona z Belgii i musiała stawić czoła wewnętrznym buntom na zachodzie i południu kraju. Jeden z nich, w Tulonie , przygotował grunt dla nieznanego dotąd kapitana artylerii, Napoleona Bonaparte . Jego wkład w planowanie zwycięskiego oblężenia miasta i jego portu za pomocą dobrze rozmieszczonych baterii artyleryjskich był iskrą jego późniejszego błyskawicznego wzrostu.
Pod koniec roku powstanie nowych armii i Terror , wewnętrzna polityka zaciekłych represji z masowymi egzekucjami, umożliwiły odparcie najazdów i stłumienie buntów. Rok kończy się wraz z przewagą sił francuskich, ale wciąż w stanie wojny w pobliżu jego granic.
Wojna Wandei
Wojna w Vendée to nazwa nadana wojnie domowej, która na zachodzie Francji sprzeciwiała się republikanom (niebieskim) rojalistom (białym) między rokiem I a IV ( 1793 i 1796 ) podczas Rewolucji Francuskiej .
To było ściśle związane z Chouannerie , połączenie tych dwóch konfliktów jest czasami określane jako „wojny Zachodu”. Chouannerie miało miejsce na prawym brzegu Loary , a powstanie Wandei na lewym brzegu. Termin Vendée wojskowa oznacza również terytorium powstańcze na południe od rzeki.
Jak wszędzie w Francji , Wandei doświadczyli demonstracji chłopskie między 1789 a 1792 r . Ale to właśnie podczas zalewu masowego w 1793 r . wybuchła rewolta lub bunt Wandei, zwana także powstaniem Wandei, początkowo jako klasyczna chłopska żakaria , zanim przybrała formę ruchu kontrrewolucyjnego .
Trwająca trzy lata wojna przechodziła kilka faz, z krótkim okresem pokoju na wiosnę 1795 roku . Zakończył się na początku 1796 r. , pochłonął ponad 200 000 istnień ludzkich i spowodował wiele zniszczeń.
Kampanie 1794-1795
Rok 1794 przyniósł wzmożone sukcesy armii rewolucyjnych. Chociaż inwazja na Piemont nie powiodła się, Francja wypędziła wojska hiszpańskie podczas wojny w Roussillon i wkroczyła do Katalonii . 26 czerwca, wygrywa w Fleurus , co pozwala mu zająć całą Belgię i Nadrenię .
Na morzu, podczas bitwy 13 roku prerii , francuskiej flocie atlantyckiej udało się udaremnić brytyjską próbę zakazania przybycia istotnego konwoju zboża ze Stanów Zjednoczonych, ale kosztem utraty jednej czwartej jej siły .
W 1795 roku, po niespodziewanym ataku Holandii zimą, Francja utworzyła Republikę Batawską . Prusy i Hiszpania podjąć decyzję pokojowych i Hiszpanii podpisze Traktat z Bazylei na22 lipca 1795która ceduje lewy brzeg Renu na rzecz Francji i powoduje wycofanie wojsk francuskich poza Pireneje. To zakończyło okres kryzysu Rewolucji i Francja przez wiele lat mogła czuć się wolna od jakiejkolwiek groźby inwazji.
Wielka Brytania próbowała wesprzeć buntowników z Wandei, ale nie powiodła się, a w Paryżu próba obalenia rządu siłą została pokonana przez garnizon Napoleona Bonaparte, co doprowadziło do utworzenia Dyrektoriatu .
Na granicy Renu generał Pichegru , odpowiedzialny za negocjacje z rojalistami na wygnaniu, zdradził swoją armię, co doprowadziło do ewakuacji Mannheim i niepowodzenia blokady Moguncji przez Jourdana .
Wojna we Włoszech (1793-1795)
- Traktaty Bazylejskie ( 5 kwietnia i 22 lipca 1795 )
- W rzeczywistości kampania ta jest dziełem wielu zwycięstw nad głównymi rywalami . Rzeczywiście, Napoleon szkoli swoje wojska we Włoszech i Egipcie, co prowadzi do wielu zwycięstw i kilku porażek.
Kampania we Włoszech Bonapartego (1796-1797)
Bitwa pod Pierro Monto
Kampania w Niemczech (1796-1797)
Wojna Drugiej Koalicji (1798-1800)
Kampania egipska (1798-1800)
Kampania holenderska z 1799 r
Brytyjsko-rosyjska inwazja Holandii , znany również jako „Holland Kampanii” odbyła się w dniach27 sierpnia w 19 listopada 1799i jest naznaczony inwazją na region Holandii ( Republika Batawska ) przez koalicję złożoną z sił brytyjskich i rosyjskich . Kampania ma podwójny cel: zneutralizować flotę Batawów i promować powstanie zwolenników byłego stadhoudera Wilhelma V przeciwko rządowi Batawów , korzystne dla Francuzów. Tej inwazji przeciwstawia się koalicja armii francuskiej i batawskiej o równoważnej sile.
Konflikt jest początkowo korzystny dla Rosjan, zwycięskich w bitwie pod Callantsoog, a następnie w bitwie pod Zyp . Kolejne bitwy były jednak korzystne dla Franco-Batavians, którzy osiągnęli strategiczny sukces w Bergen pomimo ich liczebnej niższości i zdołali osłabić siły anglo-rosyjskie poprzez wykorzystanie terenu pomimo porażki Alkmaar . Ostatnia bitwa stoczona w Castricum zadaje ciężkie straty obu obozom, ale stanowi decydujące zwycięstwo obozu republikańskiego. Po tym ostatnim szef brytyjskiego sztabu generalnego Frederick of York , hrabia Ulsteru i książę Yorku i Albany , nakazał wycofanie swoich wojsk do poziomu początkowego przyczółka , położonego na dalekiej północy półwyspu. Konwencja Alkmaar , negocjowane18 październikaz generałem naczelnym wojsk francusko-batawskich, generałem Guillaume Brune , kładzie kres wrogom, pozwalając wojskom brytyjskim i rosyjskim opuścić strefę bez przemocy.
1800 kampania (w tym kampania włoska (1800))
Traktat z Lunéville (1801)
- Bitwa morska 23 kwietnia 1794
- Battle of the 1 st czerwca 1794
- Wyprawa Irlandzka (1796)
- Bitwa pod Cape Saint-Vincent (1797)
- Bitwa pod Kopenhagą (1801)
Traktat z Amiens (1802)
Traktat z Amiens oznacza koniec działań wojennych. Kolejne konflikty znajdziesz w artykule o wojnach napoleońskich .
Załączniki
Bibliografia
- Frank Attar , Do broni, obywatele! : narodziny i funkcje podżegania do wojny rewolucyjnej , Paryż, Éditions du Seuil, coll. „Historyczny wszechświat”,2010, 394 s. ( ISBN 978-2-02-088891-2 ).
- Marc Belissa , „Od praw narodów do wojny podboju (wrzesień 92-Vendémiaire, rok IV )” , w: Michel Vovelle (red.), Rewolucja i republika: wyjątek francuski , Paryż, Kimé,1994, 699 s. ( ISBN 2-908212-70-6 ) , s. 457-466.
- Marc Belissa ( pref. Domenico Losurdo), Universal Brotherhood and National Interest (1713-1795): les cosmopolitiques du droit des gens , Paris, Kimé , coll. „Znaczenie historii”,1998, 462 s. ( ISBN 2-84174-107-9 , prezentacja online ), [ prezentacja online ] .
- David A. Bell ( tłum. z angielskiego: Christophe Jaquet) Pierwsza wojna totalna: Europa Napoleona i narodziny współczesnej wojny [ „ Pierwsza wojna totalna: Europa Napoleona i narodziny działań wojennych, jakie znamy ”], Seyssel, Champ Vallon , kol. „Publiczna rzecz”,2010, 401 s. ( ISBN 978-2-87673-539-2 , prezentacja online ).
- Allain Bernède , „Wojny rewolucji i ich nauczanie w École supérieure de guerre” , w: Michel Vovelle (red.), Rewolucja i republika: wyjątek francuski , Paryż, Kimé,1994, 699 s. ( ISBN 2-908212-70-6 ) , s. 438-451.
- Jean-Paul Bertaud , Rewolucja zbrojna: obywatele-żołnierze i rewolucja francuska , Paryż, Robert Laffont, coll. „Mężczyźni i historia”,1979, 379 s. ( ISBN 2-221-00364-0 , prezentacja online ).
- Jean-Paul Bertaud , Życie codzienne żołnierzy rewolucji, 1789-1799 , Paryż, Hachette, coll. " Życie codzienne ",1985, 326 s. ( ISBN 2-01-009044-6 ).
- Jean-Paul Bertaud ( reż. ) And Daniel Reichel ( reż. ), Armia i wojna , Paryż, Éditions de l'École des Hautes Etudes en Sciences Sociales (EHESS), coll. "Atlas Revolution francuskiej" ( N ° 3),1989, 79 pkt. ( ISBN 2-7132-0927-7 , prezentacja online ).
- (en) Timothy Charles William Blanning , Początki francuskich wojen rewolucyjnych , Londyn/Nowy Jork, Longman, coll. „Początki współczesnych wojen”,1986, X -226 s. ( ISBN 0-582-49051-0 ).
- (en) Timothy Charles William Blanning , Francuskie wojny rewolucyjne, 1787-1802 , Londyn, Arnold,1996, 286 s. ( ISBN 978-0-34064-533-8 , prezentacja online ), [ prezentacja online ] , [ prezentacja online ] .
- Laurent Brassart, „Kierowanie wojną w czasie rewolucji”, w: Benjamin Deruelle i Arnaud Guinier (red.), La construction du militaire , t. 2: Kultury i tożsamości walczące w Europie od wojny stuletniej do okresu międzywojennego , Paryż, Éditions de la Sorbonne, coll. „Wojna i pokój”, 2017, 360 s., ( ISBN 978-2-85944-997-1 ) .
- Annie Crépin , „Le mythe de Valmy” , w: Michel Vovelle (red.), Rewolucja i republika: wyjątek francuski , Paryż, Kimé,1994, 699 s. ( ISBN 2-908212-70-6 ) , s. 467-478.
- Annie Crépin , Obrona Francji: Francuzi, wojna i służba wojskowa, z wojny siedmioletniej w Verdun , Rennes, Presses Universitaires de Rennes , coll. "Historia",2005, 431 s. ( ISBN 978-2-75350-070-9 , czytaj online ).
-
Harry T. Dickinson i Pascal Dupuy, Le temps des cannibales: Rewolucja francuska widziana z Wysp Brytyjskich , Éditions Vendémiaire,2019, 455 pkt. ( ISBN 978-2363583376 ).
- Alan Forrest , „Wpływ jakobinizmu w armii roku II ” , w: Michel Vovelle (red.), Rewolucja i republika: wyjątek francuski , Paryż, Kimé,1994, 699 s. ( ISBN 2-908212-70-6 ) , s. 418-427.
- Bernard Gainot, „Rewolucyjna chwała: akulturacja narodowa i wartości militarne w roku II”, w: Benjamin Deruelle i Arnaud Guinier (red.), La construction du militaire , t. 2: Kultury i tożsamości walczące w Europie od wojny stuletniej do okresu międzywojennego , Paryż, Éditions de la Sorbonne, coll. „Wojna i pokój”, 2017, 360 s., ( ISBN 978-2-85944-997-1 ) .
- ( fr ) Jordan R. Hayworth , „ Ewolucja czy rewolucja na polu bitwy? Armia Sambry i Mozy w 1794 r. ” , Wojna w historii , t. 21 N O 2kwiecień 2014, s. 170-192 ( JSTOR 26098306 ).
- (en) Jordan R. Hayworth , Rewolucyjna francuska wojna podbojowa w Nadrenii: Conquering the Natural Frontier, 1792-1797 , Cambridge/Nowy Jork, Cambridge University Press, coll. "Historia Wojskowe Cambridge",2019, XVIII -340 pkt. ( ISBN 978-1-10849-745-9 , prezentacja online ).
-
Jacques Hussenet (reż.), „Zniszcz Vendée! »Różne spojrzenia na ofiary i zniszczenia wojny w Vendée , La Roche-sur-Yon, Vendée centrum badań historycznych ,2007, 634 s.
- Hugues Marquis , „ Przemoc wojny podczas kampanii 1792 r. na północnej granicy ”, Revue du Nord , t. 91, n o 379styczeń-marzec 2009, s. 123-143 ( DOI 10.3917 / rdn.379.0123 , przeczytaj online ).
-
Jean-Clément Martin , Nowa historia Rewolucji Francuskiej , Perrin , coll. „Dla Historii”,2012, 636 s.
- Jean-Louis Roche, Mit wojny o niepodległość od Robespierre'a do Lénine , Éditions du pavé, 2005.
- Thierry Roquincourt , „Mit o „Avenger” , w: Michel Vovelle (red.), Rewolucja i republika: wyjątek francuski , Paryż, Kimé,1994, 699 s. ( ISBN 2-908212-70-6 ) , s. 479-495.
- (en) Gunther E. Rothenberg , „ Początki, przyczyny i rozszerzenie wojen rewolucji francuskiej i Napoleona ” , Journal of Interdisciplinary History , tom. 18, n o 4 "Pochodzenie i zapobieganie poważnym Wars" ,wiosna 1988, s. 771-793 ( DOI 10.2307 / 204824 , JSTOR 204824 ).
- Samuel F. Scott , „The Royal Army and the First Republic” , w: Michel Vovelle (red.), Rewolucja i republika: wyjątek francuski , Paryż, Kimé,1994, 699 s. ( ISBN 2-908212-70-6 ) , s. 428-437.
Powiązane artykuły
- Francuskie wypowiedzenie wojny Austrii (1792)
- Francuska armia rewolucyjna
- Armia Rewolucyjna (1793)
- Lista generałów rewolucji i pierwszego cesarstwa
- Chronologia Rewolucji Francuskiej
- Chronologia Rewolucji Francuskiej i Pierwszego Cesarstwa
Uwagi i referencje
Uwagi
Bibliografia
- A. Forrest, Dezerterzy i buntownicy pod rządami rewolucji i cesarstwa, Paryż, 1988, 327 s.
- P. contant, Studium chorobowości we francuskich szpitalach wojskowych podczas rewolucji francuskiej w okresie od 20 kwietnia 1792 roku do 19 Brumaire'a VIII , praca doktorska w historii na Uniwersytecie Paris IV, 1992, 687 str.
- A. Soboul (reż.), Słownik historyczny rewolucji francuskiej , PUF, 1989.
- Dickinson i Dupuy 2019 , s. 177.
- J. Houdaille, Armie Rewolucji według rejestrów ewidencyjnych , Ludność, lipiec-październik 1983, s. 842-849.
- J.-P. Bertaud, Życie codzienne żołnierzy w czasie Rewolucji 1789-1799 , Paryż 1985, 331 s.
- Dickinson i Dupuy 2019 , s. 251-253.
- Hussenet 2007 , s. 148.
- Marcin 2012 , s. 559.
- Abel Hugo, Wojskowa Francja , tom 1, strona 1.