Dyrosauridae
Dyrosauridae
Kopalnych i rysunek czaszki z dyrozaurem z Arambourgisuchus khouribgaensis z Thanetian z Maroka .
† Dyrosauridae Stefano , 1903 Pozycja:
-
† Archosauria
-
† Crurotarsi
-
† Crocodyliformes
-
† Dyrosauridae
- † „ Phosphatosaurinae ”
- † „ Hyposaurinae ”
-
† Dyrosauridae
-
† Crocodyliformes
-
† Crurotarsi
Dyrosauridae są wymarły rodzina krokodyl (a takson grupujący kilka dobrych grup, z których tylko bieżąca grupa krokodyle szczątków ), który ukazał się prawdopodobnie nieco ponad 80 milionów lat temu ( Późne Kreda) i które wymarły. 40 milion lat temu. Dlatego tylko dzięki skamieniałościom znamy tę grupę.
Opis
Jest to grupa (z jednym lub dwoma wyjątkami) krokodyli morskich, dobrze przystosowanych do życia w wodzie (ich ogon, główny czynnik lokomocji u krokodyli, jest bardzo wysoki, umożliwiając aktywne i wydajne pływanie), ale są też bardzo wygodne na suchy ląd dzięki mocnym kończynom.
Anatomiczne osobliwości wspólne dla wszystkich gatunków z tej grupy są dość liczne:
- kufa ogólnie bardzo wydłużona (co wskazuje na dietę głównie rybożerną);
- okienka nadskroniowe (otwory za oczodołami do wprowadzenia mięśni żuchwy do czaszki) bardzo duże i wydłużone;
- siódmy ząb zawsze zredukowany i blisko ósmego.
65 milionów lat temu koniec kredy naznaczony był słynnym zniknięciem dinozaurów na suchym lądzie, ale także zniknięciem mozazaurów i plezjozaurów w środowisku morskim. Ze swojej strony Dyrosauridae przechodzą przez wielki kryzys biologiczny bez przeszkód i wydaje się nawet, że Dyrosauridae, zajmując nisze ekologiczne podobne do tych zajmowanych przez mozazaury i plezjozaury, wykorzystały ich zniknięcie do kolonizacji środowiska morskiego., gdzie kwitły w dużym stopniu, po czym gwałtownie spadły 40 milionów lat temu, być może z powodu konkurencji stworzonej przez pojawienie się pierwszych ssaków morskich, zanim całkowicie wygasły. Obecnie krokodyle (kuzyni Dyrosauridae) to zwierzęta rzeczne, dwa gatunki ( krokodyl morski i krokodyl nilowy , bardzo odległe od dyrozaurów) często żyją w środowisku morskim i tylko jeden żeruje na morzu ( krokodyl morski ).
Taksonomia
Rodzina Dyrosauridae została stworzona przez Stefano (1903) dla tunezyjskiego gatunku Dyrosaurus phosphaticus ; gatunek ten, opisany przez Thomasa (1893) pod nazwą Crocodilus phosphaticus na podstawie niektórych zębów i fragmentów pozaczaszkowych, został uznany przez Stefano (1903) za rhynchocephalus, a przez Pomel (1894a) za champosaurus. Ten ostatni opisał drugi gatunek w Algierii , D. thevestensis (Pomel, 1894b), przed synonimizacją go z D. phosphaticus (Pomel, 1894a).
W rzeczywistości najwcześniejsze szczątki należące do tej rodziny zostały po raz pierwszy opisane przez Owena (1849) z Hyposaurus rogersii , który uważał ten gatunek z mastrychtu i paleocenu stanu New Jersey za „teleozauroida”. Z kolei Sauvage (1904), Nopsca (1905) i Thévenin (1911a, b) zaklasyfikowali Dyrosauridae do grupy „Mesosuchians”.
Ważność tej rodziny była często dyskutowana, Thévenin (1911a, b), Dollo (1914) i Abel (1919) uznając Dyrosaurus za Teleosauridae, Piveteau (1935), Arambourg (1952), Bergounioux (1956) i Romer (1956) jako folidozaur oraz Roux i Douvillé (1910) jako Plesiosauridae. Tylko von Huene (1956), Kuhn (1968) i Steel (1973) uważali Dyrosauridae za oddzielną rodzinę.
Wiele nazw rodzin zostało również nadanych dla szczątków Dyrosauridae, tak więc Louis Dollo (1914) stworzył Congosauridae dla Congosaurus bequaerti , paleoceńskiego dinozaura z Kabindy ( Angola ), Swinton (1930) Rhabdognathidae dla swojego Rhabdognathus rarus z paleocenu z Nigerii , oraz Bergounioux (1955) Rhabdosauridae dla jego Rhabdosaurus acutidentatus z Tunezji . Nazwę Congosauridae przyjęło również kilku autorów, takich jak Kuhn (1968) i Steel (1973), którzy zaklasyfikowali do tej rodziny wszystkie znane wówczas dyrozaury, takie jak C. bequaerti, Dyrosaurus phosphaticus, Phosphatosaurus gavialoides, Rhabdognathus, Rhabdosaurus, Wurnosaurus i Sokotosaurus (wśród nich niektóre nazwy gatunków nie są już uważane za ważne). Wyjaśnienie statusu tej rodziny przyniósł dopiero Buffetaut, który zdecydowanie uważał Dyrosauridae za odrębną rodzinę samą w sobie (Buffetaut, 1976a, 1978b, 1981a), czyniąc ją synonimem wszystkich nazw zdefiniowanych później. Zgłosił się do tej rodziny, oprócz Dyrosaurus phosphaticus z Tunezji, Sokotosuchus ianwilsoni z mastrychtu Nigerii i wcześniej uważany za Teleosauridae (Halstead, 1975) i Hyposaurus rogersii z Ameryki Północnej i do tego czasu uważany za Goniopholididae (Mook, 1925; Steel, 1973) lub Pholidosauridae (Kälin, 1955). Buffetaut (1976) stworzył później grupę Tethysuchia, doskonale będącą synonimem nazwy Dyrosauridae, i podzielił ją na dwie grupy: Phosphatosaurinae (Dyrosauridae o solidnych zębach) i Hyposaurinae (Dyrosauridae z zębami wrzecionowatymi) (Buffetaut, 1981a).
Rozkład geograficzny
W Ameryce Północnej, gdzie opisano pierwszego dinozaura, zidentyfikowano kilka gatunków w osadach mastrychtu i paleocenu (danieńskiego). Pochodzą głównie z New Jersey (Owen, 1849; Leidy, 1865; Cope, 1868; Troxell, 1925c; Miller, 1955a; Wolfe, 1977; Parris, 1986; Denton i in. , 1994, 1997), ale ich obecność jest również odnotowano z Karoliny Południowej, Alabamy i prawdopodobnie Wirginii i Mississippi (Denton i wsp. 1994, 1997).
Wiele gatunków zostało nazwanych, na przykład Hyposaurus rogersii (Owen, 1849), Hyposaurus ferox (marzec 1871), Hyposaurus natator (Troxell, 1925c) i Hyposaurus natator oweni (Troxell, 1925c). Spośród nich tylko H. rogersii i H. natator zostały uznane za ważne gatunki przez Norell i Storrs (1989), podczas gdy Denton i in. (1994, 1997) rozważali tylko jeden gatunek, H. rogersii .
W Ameryce Południowej najlepiej zachowany okaz reprezentowany jest przez żuchwę oraz fragmenty czaszki i pozaczaszki z okresu kredy ze stanu Pernambuco w Brazylii (Cope, 1885, 1886; Oliveira Roxo, 1937). Cope (1886) nazwał ten okaz Hyposaurus derbianus , a Woodward (1888) przypisał temu gatunkowi nowy materiał z dolnej kredy Bahia, materiał później przypisywany Goniopholisowi (Mawson i Woodward, 1907), ale prawdopodobnie należący do Sarcosuchus (Buffetaut and Taquet , 1977; Norell i Storrs, 1989).
Z Brazylii w formacji Maria Farinha odkryto także fragmenty kręgów (Carvalho i Azevedo, 1997) lub zębów (Gallo i in. , 2000). Z pozostałych krajów Ameryki Południowej tylko kreda Kolumbii (Langston, 1965) i paleocen Boliwii (Argallo i in. , 1987; Buffetaut, 1991a) dostarczyły fragmentarycznych szczątków, gatunek Sulcusuchus erraini z mastrychtu w Argentynie ( Gasparini i Spalletti, 1990; Gasparini, 1996), nie będąc dyrozaurydem, jak go po raz pierwszy zidentyfikowano, ale plezjozaurem (Gasparini i Fuente, 2000).
W Azji, zaledwie kilka kręgów zostały zgłoszone w paleocenu i eocenu z Pakistanu (Buffetauta, 1976b, 1977a, 1978c; Storrs, 1986), górny eocen Birmy (Buffetauta, 1977a, 1978d), a górna kreda z. Indie (Rajendra, 1987). Inne szczątki z dolnej kredy Indii można również przypisać Dyrosauridae (Lydekker, 1879; Pilgrim, 1940), jednak ze względu na niewielką ilość materiału przypisanie to jest najbardziej ostateczne. Ze wszystkich tych skamieniałości najlepiej zachowane są szczątki łączącego kręgosłupa z paleocenu Pakistanu (Storrs, 1986), który, podobnie jak wszystkie inne skamieniałości azjatyckie, pozostaje niestety zbyt fragmentaryczny, aby można go było dokładniej zidentyfikować.
W Europie tylko spojenie żuchwy z cenomanu portugalskiego mogło odnosić się do dyrozaurów (Buffetaut i Lauverjat, 1978), które, gdyby ta taksonomiczna atrybucja była poprawna, reprezentowałyby najstarszą znaną pozostałość dyrozaurów. Inny fragment został rzeczywiście opisany w paleocenie Hiszpanii przez Costa i in. (1995), ale jego zredukowane okno nadskroniowe natychmiast wyklucza go z Dyrosauridae.
Tak więc, nawet jeśli dyrozaury są szeroko rozpowszechnione na prawie wszystkich kontynentach, na kontynencie afrykańskim są one znacznie liczniejsze. W Afryce Północnej przebywają w Tunezji (Thomas, 1893; Pomel, 1894a, b; Stefano, 1903; Thévenin, 1911; Joleau, 1922, a, b; Jouve, 2005), Algierii (Piveteau, 1935) i Maroku ( Brives, 1919; Gentil, 1922; Joleaud, 1922a, b, 1923, 1926; Depéret i Russo, 1924, 1925; Arambourg, 1934, 1952; Gigout, 1951; Ennouchi, 1957; Buffetaut, 1979a; Hua, 1995; Jouve, 2004; Jouve i in. , 2004, 2005a, 2005b). Arambourg (1952) i Bergounioux (1956) dostarczyli najbardziej szczegółowych badań tych północnoafrykańskich dinozaurów.
Arambourg (1952) opisał głównie materiał marokański, ale także tunezyjski i nazwał go Hyposaurus paucidens na podstawie żuchwy i niektórych szczątków pozaczaszkowych. Bergounioux (1955, 1956), jak dla niego, nazwał sześć nowych gatunków Dyrosaurus w dolnym eocenie Tunezji, podczas gdy tylko jeden nie został dotąd rozpoznany. Nazwał również dwa nowe rodzaje, Phosphatosaurus gavialoides i Rhabdosaurus acutidentatus . Buffetaut (1978b) oraz Moody i Buffetaut (1981) uznali tylko jeden gatunek Dyrosaurus za ważny podczas ich przeglądu, sprowadzili Rhabdosaurus do Rhabdognathus i przedstawili bardziej szczegółowy opis Phosphatosaurus gavialoides .
Obecność P. gavialoides odnotowano również w Nigrze i Mali (Buffetaut, 1979b, 1980b), krajach częściowo objętych basenem Iullemmeden od górnej kredy do eocenu, gdzie opisano liczne pozostałości dyrozaurów. Pierwsza skamielina została zebrana przez Cortiera (1908) i opisana przez Lemoine'a (1909) i Thévenina (1911b). Ze względu na ich liczebność w tym basenie, dinozaury były wielokrotnie opisywane (Nopsca, 1925; Bourcart i Keller, 1929; Pérébaskine, 1933a, b; Monod, 1939; Arambourg i Joleaud, 1943; Cornet, 1943; Jones, 1948; Karpoff i Visse, 1950; Radier, 1953, 1959; Lavocat i Radier, 1953; Lavocat, 1953a, b, 1955b; Karpoff i in. , 1954; Swinton 1930; Kogbe, 1975, 1979; Halstead i Middleton, 1976), ale Swinton (1930) był naprawdę pierwszym, który dostarczył pierwsze kompleksowe badanie, wymieniając trzy nowe gatunki: Wurnosaurus wilsoni, Sokotosaurus nopcsai i Rhabdognathus rarus . Rewizja gatunków Iullemmeden Basin umożliwiła Buffetautowi (1980b) przeniesienie W. wilsoni i S. nopcsai na Hyposaurus oraz ustanowienie dwóch nowych gatunków, R. Compressus i Tilemsisuchus lavocati . Szczególnie dobrze zachowana czaszka z Mali została opisana znacznie później i przypisana Rhabdognathus sp. przez Brochu i in. (2002). Ta czaszka, podobnie jak czaszka Dyrosaurus phosphaticus, opisana przez Jouve (2004), pozostaje najlepiej zachowaną i opisaną ze wszystkich znanych do tej pory okazów dyrozaurów.
Maroko dostarczyło ostatnio różnych nowych gatunków, takich jak Arambourgisuchus khouribgaensis (Jouve et al. , 2005) i Chenanisuchus lateroculi (2005), które są szczególnie dobrze zachowane.
Louis Dollo (1914) krótko opisał i nazwał Congosaurus bequaerti , paleoceńskiego dyrozaura z Angoli, okaz opisany bardziej szczegółowo przez Swintona (1950), który Arambourg (1952) i Antunes (1964) uważali za synonim Dyrosaurusa . Z kolei Buffetaut (1976a, 1980b) uznał go za należący do rodzaju Hyposaurus , przy czym ta ostatnia atrybucja jest obecnie akceptowana przez większość autorów.
Liczne szczątki odkryto w wielu innych krajach afrykańskich, takich jak mastrycht w Egipcie (Gemmellaro, 1921), paleocenie w Togo (Stromer, 1910; Furon i Kouriatchy, 1948), paleocenie i eocenie Senegalu (Tessier, 1952), eocen Libii (Arambourg i Magnier, 1961), mastrycht Sudanu (Buffetaut i in. , 1990, Werner, 1993, 1994, 1996), paleogen Etiopii (Wood i in. , 1993; Werner, 1995; Goodwin i in., 1994) i paleocen Arabii Saudyjskiej (Langston, 1995). W tym ostatnim kraju wiele szczątków przypisuje się Hyposaurus sp. i Rhabdognathus sp.
Galerie Dyrosauridae
Załączniki
Bibliografia
- Jouve i in. (2008)
- ^ Skocz do: a b Hastings, AK, Bloch, J. and Jaramillo, Kalifornia (2011). „Nowy dyrozauryd longirostrine (Crocodylomorpha, Mesoeucrocodylia) z paleocenu północno-wschodniej Kolumbii: implikacje biogeograficzne i behawioralne dla nowoświatowych dyrozaurów” (PDF). Paleontology 54 (5): 1095–116. doi: 10.1111 / j.1475-4983.2011.01092.x. Źródło 14 września 2011 r.
- Wskocz do góry ^ Greigert, J. (1966). „Opis formacji kredowych i trzeciorzędowych dorzecza Iullemmeden (Afryka Zachodnia)”. Dyrekcja ds. Kopalń i Geologii, Niger . Publikacja 2: 1–273.
- Jump up ^ Reyment, R. (1980). „Biogeografia saharyjskiej kredy i paleocenu transgresji epikontynentalnej”. Cretaceous Research 1 : 299–327. doi: 10.1016 / 0195-6671 (80) 90041-5.
- Wskocz ^ Buffetaut, E.; Bussert, R .; Brinkmann, W. (1990). „Nowa fauna kręgowców niezwiązana z morzem w górnej kredzie północnego Sudanu”. Berliner Geowissenschaftlische Abhandlungen 120 : 183–202.
- Skocz do góry ^ Hastings, A. K; Bloch, JI; Cadena, EA; Jaramillo, Kalifornia (2010). „Nowy mały dyrozaury o krótkich pyskach (Crocodylomorpha, Mesoeucrocodylia) z paleocenu północno-wschodniej Kolumbii”. Journal of Vertebrate Paleontology 30 (1): 139–162. doi: 10.1080 / 02724630903409204.
- Wskocz do góry ^ Głowa, JJ; Bloch, JI; Hastings, AK; Borque, JR; Cadena, EA; Herrera, FA; Polly, PD; Jaramillo, Kalifornia (2009). „Gigantyczny wąż boid z neotropów paleoceńskich ujawnia wyższą temperaturę w okresie równikowym”. Naturę 457 (7230): 715–717. doi: 10.1038 / nature07671. .