Dunkierka (statek handlowy )

Obiekty lotnicze (hangar, katapulta i dźwig) były szczególnie kompletne i dobrze zaprojektowane; stanowiły znaczący postęp w stosunku do instalacji starszych pancerników z lat dwudziestych XX wieku, takich jak szybki pancernik HMS Hood, który został wyposażony w 1929 roku w katapultę z tyłu, usunięty w 1932 roku, ponieważ był często spłukiwany na wzburzonych wodach północnego Atlantyku z powodu braku wolnej burty na rufie.

Pojedyncza katapulta na sprężone powietrze o długości 22  m , sterowana, została zainstalowana w osi tylnego pokładu i mogła wyrzucić samolot o masie 3500  kg z prędkością 103  km / h . W drodze powrotnej wodnosamoloty wylądowały obok pancernika i zostały wciągnięte na pokład dźwigiem, który mógł unieść 4,5 tony. Trzy wodnosamoloty, początkowo Gourdou-Leseurre GL-832 HY, a następnie Loire 130s , mogły pomieścić, dwa ze złożonymi skrzydłami w dwupiętrowym hangarze, na platformach zainstalowanej tam windy, a trzeci na katapulty; czwarty mógłby prawdopodobnie znajdować się na dachu hangaru. W hangarze znajdowały się również warsztaty naprawcze i konserwacyjne.

Loire 130 były jednosilnikowymi wodnosamolotami (Hispano-Suiza z 12 cylindrami o mocy 720  KM ). Przy masie 3500  kg przy pełnym obciążeniu ich prędkość maksymalna wynosiła 210  km / h , pułap 6500  m, a wytrzymałość od 7:30 do 150  km / h . Mieli trzyosobową załogę, byli uzbrojeni w dwa karabiny maszynowe kal. 7,5  mm i mogli przenosić dwie bomby 75 kg  .

Ochrona

Ochrona okrętów typu Dunkierka , opancerzonym pasem o średnicy 225  mm , była najlżejszym z pancerników zbudowanych po 1920 r., Stąd też czasami nazywany jest „krążownikiem bojowym”. W każdym razie ucierpiały na skutek wybuchu i odrzutu podczas strzelania z własnych dział kal . 330  mm .

Ochrona na Dunkierce pochłonęła 35,9% przemieszczenia; był to najwyższy odsetek w tamtym czasie we francuskiej marynarce wojennej.

Pas pancerny rozciągał się na 126  m , czyli około 60% długości kadłuba, pozostawiając niezabezpieczoną długą plażę przednią. Był nachylony pod kątem 11 ° 30 'i miał grubość 225  mm , sięgającą od 3,42  m powyżej linii wodnej do 2,24  m poniżej i rozciągającą się od ładowni głównej artylerii z przodu do dodatkowych wież artyleryjskich z tyłu.

Grubość przedniej belki poprzecznej wynosiła 210  mm  ; do tylnej belki poprzecznej 180  mm  ; dla górnego pokładu pancernego od 115 do 125  mm  ; dla dolnego 40- milimetrowego pokładu pancernego   ; dla bunkra 270  mm z przodu, 220  mm z tyłu i 210  mm na dachu.

W przypadku wież głównych barbeta miała grubość 310  mm , czoło nachylone pod kątem 30 ° 330  mm , sufit 150  mm , tył 345  mm przy wieży I i 335  mm przy wieży II.

W przypadku poczwórnych wież 130  mm barbeta miała grubość 120  mm , przednia powierzchnia 135  mm , sufit 90  mm, a tył 80  mm  ; dla podwójnych wież 130  mm grubość wynosiła 20  mm .

Zasada zastosowana do ochrony podwodnej to „kanapka” z podłużnych pancernych grodzi o różnej grubości od 16  mm do 50  mm oraz przedziałów, niektóre wypełnione mieszanką na bazie gumy, „pianką ebonitową”, lub puste lub służące jako paliwo. czołgi.

Przedział poza pasem pancernym miał maksymalną głębokość 1,5  mi był wypełniony piankowym ebonitem. Następnie była przegroda o grubości 16  mm , następnie przedział o głębokości 0,9  m , następnie zbiornik paliwa o głębokości 3,90  m , następnie przegroda o grubości 10  mm , następnie komora o głębokości 0,70  m , na końcu specjalna stalowa ściana torpedy 30  mm . Na wysokości ładowni wieży 330  mm grubość grodzi torpedy została zwiększona do 50  mm  ; zbiornik paliwa jest zastąpiony komorą o tej samej grubości wypełnioną pianką ebonitową. Maksymalna szerokość wynosiła 7,50  m . Ta grubość ochrony podwodnej przekracza grubość istniejących pancerników, na których nie przekracza ona 5  m .

W Mers el-Kebir 6 lipca 1940 roku ochrona ta była dość skuteczna, gdy 14 ładunków głębinowych z patrolowego statku Esterel eksplodowało w pobliżu kadłuba Dunkierki, ale był to rozkaz zatopienia ładowni wież 330  mm , wydany od samego początku. ataku powietrznego, który uratował pancernik przed prawdopodobną całkowitą utratą.

Napęd

Napęd zapewniało sześć kotłów z Etablissement des Constructions Navales d'Indret, zasilających cztery grupy turbin przekładniowych Parsons napędzających cztery trójłopatowe śmigła o średnicy 4,20  m na Dunkierce . Urządzenia zostały rozmieszczone w pięciu pokojach: od przodu do tyłu, kotłowni n o  1, pod wieżą przed, w przestrzeni wypalania n o  1 i dwóch kotłów o numerach 11 i 12 z portu na prawą burtę, a przednia pokój turbina , w tym dwie grupy turbin, składających się z dwóch wysokich turbiny ciśnieniem, turbiny średniociśnieniowej i turbiny niskiego ciśnienia napędzany zewnętrzne śruby, a następnie dwa kotłowni umieszczone pod kominem, przy czym te dwa ulic odpowiednich grzejników n ö  2, a n ö  3 , a w centralnej kotły n o  21 i n o  22 w tylnych kotłów pokoju n o  31 i n o  32 wreszcie tylny pokój turbina, której wewnętrzne śruby. Turbogeneratory do produkcji energii elektrycznej zostały zamontowane w dwóch turbinowniach. Ten układ, grupujący maszyny w dwa zestawy, z których każdy składał się z kotłów i turbin, był innowacją dla pancerników. We francuskich planach pancerników o masie 17500 ton zachowano już to postanowienie, wdrożone na pierwszych francuskich krążownikach o mocy 10000 tW, aby zapobiec pozbawieniu tych bardzo słabo zabezpieczonych okrętów mocy napędowej przez pojedyncze nieszczęśliwe uderzenie, które mogłoby uszkodzić kotły lub turbiny.

Prędkość 15,5 węzła została osiągnięta przy 25% mocy na dwóch rzędach wałów, 22,5 węzła przy tej samej mocy na czterech rzędach wałów, a po osiągnięciu wymaganej mocy uruchomiono dwie turbiny wysokiego ciśnienia z każdej z czterech grup od 35 do 50% normalnej mocy. Normalna moc wynosiła 112 500  KM przy prędkości 29,5 węzła. W maju 1936 prób dla prędkości Dunkierki , a od lipca 1938 do Strasburga , prędkość 31 węzłów zostało osiągnięte, a nawet przekroczone testów wszystkie pożary pchnął „9 th godzinę” z odpowiednimi uprawnieniami rzędu 132.000  KM do 135.000  KM .

Maksymalna pojemność bunkrów wynosiła od 4500 do 5000 ton. Ale w przypadku operacji wojennych pozostawienie pewnej liczby przedziałów pustych było ograniczone do 3700 ton, nie tylko po to, aby móc je wypełnić, aby zrównoważyć listę, ale także dlatego, że pełny przedział nie tłumi, ale wzmacnia falę uderzeniową z torpedy. eksplozja. Zasięg waha się od 7850 mil morskich przy 15 węzłach do 2450 mil morskich przy 28 węzłach.

Próby morskie wykazały, że dym z komina był uciążliwy dla instalacji telepozycyjnych zamku. Dunkerque i Strasbourg zostały wyposażone w ten sposób w 1938 roku z kapturkiem komina o nazwie „Volute” ważniejsza niż stary kapturem „gwizdek”. Doświadczenia żeglugi zimą 1939–1940 pokazały również, że przód tych jednostek „ucierpiał” w ciężkich warunkach pogodowych na północnym Atlantyku. Jeden z admirałów, który miał swój ślad na pokładzie, nazwie je „kadłubami kadłubów”. Ten sam problem zaobserwowano na niemieckich Scharnhorst i Gneisenau zimą 1939–1940 i na początku kampanii norweskiej wiosną 1940 r., Chociaż w latach 1938/39 wyposażono je w tzw. Łuk „atlantycki”.

Kariera

Dunkierka jest zawieszone w Brześciu na24 grudnia 1932, w dorzeczu Salou . Jest uruchamiany2 października 1935a dokładniej niecka jest umieszczana w wodzie, a budynek, którego brakuje 17  m od frontu, ponieważ basen ma tylko 200  m , jest holowany do basenu Laninon , gdzie brakująca część jest umieszczana na miejscu. Ta procedura zostanie powtórzona dla Richelieu i Clemenceau . Próby prowadził od połowy kwietnia 1936 r. Do końca kwietnia 1937 r. I został przyjęty do czynnej służby w dniu1 st May +1.937. Reprezentował Francję w maju 1937 roku na przeglądzie brytyjskiej marynarki wojennej Spithead z okazji koronacji nowego króla Anglii Jerzego VI .

Strasbourg został zbudowany na luku budowlanej n ° 1 z Chantiers de Penhoët w Saint-Nazaire, gdzie Normandia transatlantycki został zbudowany od listopada 1934. Jest dołączył Brest do uzbrojenia i testowania w czerwcu 1938. Został on przyjęty w służbie czynnej w późno kwietnia 1939 i jest Dunkierka 1 st Linia Division, która zostanie rozwiązana po el-Kebir Mers .

Podczas śmiesznej wojny

Ponieważ 3 września 1939 r, Raid Force składający się z szybkich statków ( Dunkierka , Strasburg , krążowniki i duże niszczyciele) stacjonuje w Breście pod rozkazami wiceadmirała Gensoula, który ma swoje piętno na Dunkierce . W październiku i listopadzie 1939 roku Dunkierka uczestniczyła wraz z Królewską Marynarką Wojenną w ochronie morskich szlaków handlowych przed dużymi niemieckimi jednostkami nawodnymi. Podczas gdy Strasburg i lotniskowiec HMS Hermes szukają kieszonkowego pancernika Admiral Graf Spee u wybrzeży Wysp Zielonego Przylądka , francusko-brytyjska eskadra, która łączy Dunkierkę i HMS Hood , szuka północnego Atlantyku, Scharnhorst i Gneisenau , które odcisnęły swoje piętno. wysyłając pomocniczy krążownik HMS Rawalpindi na dno ,23 listopada 1939. W grudniu Dunkierka wzięła udział w przekazaniu do Kanady części rezerw złota Banque de France .

W obliczu niepokojącej postawy Włoch siły najazdowe ostatecznie przekroczyły Morze Śródziemne pod koniec kwietnia 1940 r. Po zawieszeniu broni w czerwcu 1940 r. , Kiedy stacjonowały w Mers el-Kebir w oczekiwaniu na demobilizację, francuskie okręty linii otrzymają brytyjskie ultimatum, aby zmobilizować się do angielskiego portu lub zatopić się, w przeciwnym razie będą musieli zostać zatopieni ( Operacja Katapulta ). To Force H , dowodzony przez admirała Somerville'a, który jest odpowiedzialny za egzekucję.

Od Mers-el-Kébir do zatopienia Tulonu

Sytuacja, ta 3 lipca 1940pod koniec popołudnia charakteryzuje się podwójną niespodzianką, strategiczną niespodzianką, bo do ostatniej chwili francuskie załogi zastanawiają się, czy brytyjskie pancerniki będą z nich strzelać, to hipoteza, do której okręty francuskie nawet nie zostały zaprojektowane, taktyczna niespodzianka, bo są zakotwiczone od frontu, w „ślepym zaułku”, zwrócone w stronę statków morskich, zdolnych do manewrowania. W rezultacie główna artyleria dwóch krążowników bojowych Dunkierka i Strasburg (2 poczwórne wieże 330 mm), skoncentrowana na pokładzie dziobowym, skierowana jest w stronę lądu.

Podczas bitwy , Dunkierka , próbując zrzucić jego cumowania, została trafiona cztery razy przez 381 mm pocisków  , pierwszy odbijając wieżyczce 2 głównego artyleryjskiej i zabijając wszystkich pracowników z prawej połowy wieży, z drugiej połowy wieży pozostanie operacyjnym. Drugie uderzenie uszkodziło urządzenia lotnicze, ostatnie dwa zneutralizowały podwójną wieżę 130  mm , zdewastowały ulicę grzewczą i odebrały krążownikowi wszelką energię elektryczną, zmuszając go do osiadania na mieliźnie od frontu po drugiej stronie portu. żeby nie tonąć.

Trafiony pancernik Provence również osiadł na mieliźnie, aby nie utonąć. Najstraszniejsze straty poniósł pancernik Bretagne , który wywrócił się i zatonął, zabijając 997 ofiar. Dzięki zręcznemu manewrowi Strasburg , eskortowany przez 5 niszczycieli, uciekł przed pociskami 381  mm w pogoni za HMS Hood , bombowcami torpedowymi Fairey Swordfish lotniskowca Ark Royal i następnego wieczoru dotarł do Tulonu .

Uszkodzenia na Dunkierce mogą wydawać się mniej dramatyczne, niż można się było obawiać, chociaż nie było zaskakujące, że pas pancerny 225  mm nie wytrzymał pocisków armat 381  mm ciągniętych na wysokości 16 000  m . Wiadomość radiowa od admirała Estevy , naczelnego dowódcy francuskiej marynarki wojennej na Morzu Śródziemnym (Admiral Sud), niewłaściwie mówi o minimalnych zniszczeniach w celu uspokojenia ludności. Brytyjska Admiralicja, ostrzeżona przez prasę orańską , nakazała admirałowi Somerville'owi powrót i definitywnie wyłączyła Dunkierkę z akcji.

Aby uniknąć dodatkowych szkód wyrządzonych przez artylerię morską ludności cywilnej w wiosce rybackiej, przed którą utknęła Dunkierka , atak rozpoczął się6 lipca 1940rano jest prowadzony przez trzy fale bombowców torpedowych z lotniskowca Ark Royal . Pechowy, kadłub Dunkierki został zniszczony przez eksplozję ładunków głębinowych z pomocniczej łodzi patrolowej, storpedowany, gdy jest zacumowany przy Dunkierce . Liczba ofiar dwóch ataków na Dunkierkę to ponad 200 zabitych.

W lutym 1942 r., Po doraźnych naprawach przeprowadzonych z powodu słabych kredytów, Dunkierka dołączyła do Tulonu . Jednak gdy tylko dotarła do suchego doku, skierowano ją w celu przeprowadzenia dalszych napraw.

Po lądowania aliantów w Afryce Północnej , na początku listopada 1942 roku Niemcy zajęli Free Zone oraz27 listopada 1942, wdarli się do arsenału w Tulonie , aby przejąć francuskie statki pod kontrolą Vichy . Prawie wszystkie statki na nabrzeżu zostały zatopione przez swoje załogi, w tym Dunkierka , w suchym doku w basenach Vauban i Strasburg , zacumowane przy nabrzeżu Milhaud, które na początku 1942 r. Otrzymały sprzęt do „elektronicznego wykrywania . magnetyczny ”, pierwszy francuski radar

Dunkierka , jak Strasburgu , jest wtedy w dużej mierze zdemontowane (wieża, wieżyczki, łuk ...), a następnie zmniejsza się do tuszy około 15000 ton, Allied bombardowanie w sierpniu 1944 uszkodzą więcej. Po wojnie oba statki zostaną odciążone, sprzedane do ostatecznego demontażu.

Siostrzany statek

• Strasburg

Uwagi i odniesienia

1. Labayle Couhat 1974 , str.  37-38
2. Breyer 1973 , s.  373
3. Breyer 1973 , s.  393-397 i 409-411
4. Lenton 1968 , s.  16
5. Breyer 1973 , s.  428
6. Breyer 1973 , s.  71-72
7. Lenton 1968 , s.  26–29
8. Lenton 1968 , s.  30-32
9. Lenton 1972 , s.  43–45
10. Watts 1971 , s.  18–21
11. Watts 1971 , s.  25
12. Breyer 1973 , s.  76-77
13. Masson 1983 , s.  331
14. Breyer 1973 , s.  74
15. Macyntire 1971 , s.  190-191
16. Breyer 1973 , s.  421
17. Breyer 1973 , s.  423-425
18. Jordan i Dumas 2009 , s.  17
19. Dumas, Dunkierka 2001 , s.  13-15
20. Jordan i Dumas 2009 , s.  17-19
21. Jordan i Dumas 2009 , s.  20-22
22. Le Masson 1969 , s.  95
23. Le Masson 1969 , s.  94
24. Jordan i Dumas 2009 , s.  26-27
25. Macyntire 1971 , s.  191
26. Breyer 1973 , s.  286
27. Lenton 1966 , s.  8
28. Breyer 1973 , s.  287
29. Jordan i Dumas 2009 , s.  28-29
30. Dumas, Dunkierka 2001 , s.  15
31. Giorgerini i Nanni 1973 , s.  31
32. Breyer 1973 , s.  381-383
33. Giorgerini i Nanni 1973 , s.  295-302
34. Masson 1983 , s.  334
35. Jordan i Dumas 2009 , s.  31
36. „  31 marca 1932 r .: nadanie kredytów na budowę Dunkierki  ” na krześle Colberta ,28 czerwca 2015(dostęp 29 czerwca 2015 )
37. Dumas, Dunkierka 2001 , s.  14-16
38. Breyer 1973 , s.  294
39. Breyer 1973 , s.  79
40. Dumas, Dunkierka 2001 , s.  16-17
41. Dumas, Dunkierka 2001 , s.  21
42. Le Masson 1969 , s.  17
43. Breyer 1973 , s.  176
44. Dumas, Dunkierka 2001 , str.  90
45. Le Masson 1969 , s.  69
46. Breyer 1973 , s.  433
47. Jordan i Dumas 2009 , s.  33
48. Dumas, Dunkierka 2001 , s.  16
49. Labayle Couhat 1974 , s.  37
50. Jordan i Dumas 2009 , s.  37
51. Dumas, Richelieu 2001 , s.  73
52. Breyer 1973 , s.  257
53. Breyer 1973 , s.  369
54. Breyer 1973 , s.  106
55. Jordan i Dumas 2009 , s.  36
56. Jordan i Dumas 2009 , s.  33-37
57. Lenton 1972 , s.  52
58. Jordan i Dumas 2009 , s.  37-38
59. Dumas, Dunkierka 2001 , s.  53
60. Dumas, Richelieu 2001 , s.  34
61. Dumas, Dunkierka 2001 , s.  62
62. Dumas, Jean Bart 2001 , s.  32
63. Dumas, Dunkierka 2001 , s.  23
64. Jordan i Dumas 2009 , s.  169
65. Jordan i Dumas 2009 , s.  41-42
66. Dumas, Dunkierka 2001 , s.  24 i 60
67. Breyer 1973 , s.  435
68. Jordan i Dumas 2009 , s.  39-41
69. Dumas, Dunkierka 2001 , s.  24
70. Jordan i Dumas 2009 , s.  51-53
71. Dumas, Dunkierka 2001 , s.  22
72. Jordan i Dumas 2009 , s.  85
73. Jordan i Dumas 2009 , s.  49-51
74. Dumas, Dunkierka 2001 , s.  23 i 40
75. Breyer 1973 , s.  295
76. Dumas, Dunkierka 2001 , s.  65
77. Dumas, Dunkierka 2001 , str.  67-68
78. LEPOTIER 1967 , s.  9-13
79. LEPOTIER 1967 , s.  14-15
80. Dumas, Dunkierka 2001 , s.  69-73
81. LEPOTIER 1967 , s.  15-27
82. LEPOTIER 1967 , s.  32-38
83. Dumas, Dunkierka 2001 , s.  73-75

Bibliografia

• (en) HT Lenton , Navies of the Second World War German surface units 1 , London, Macdonald & Co Publishers Ltd,1966
• Adolphe-Auguste Lepotier , The Last Battleships , Paryż, Francja-Empire Editions,1967
• (en) HT Lenton , Navies of the Second World War American pancerniki, lotniskowce i krążowniki , Londyn, Macdonald & Co Publishers Ltd,1968( ISBN  0-356-01511-4 )
• (en) Henri Le Masson , marynarki wojenne drugiej wojny światowej, francuska marynarka wojenna, tom 1 , Londyn, Macdonald & Co Publishers Ltd,1969( ISBN  0-356-02384-2 )
• Donald GFW Macyntire i Basil W. Bathe , Battleships Through the Ages , Paryż, Stock,1971
• (en) HT Lenton , Navies of the Second World War British pancerniki i lotniskowce , Londyn, Macdonald & Co Publishers Ltd,1972( ISBN  0-356-03869-6 )
• (en) Siegfried Breyer , Pancerniki i krążowniki bojowe 1905-1970 , Macdonald and Jane's,1973, 480  pkt. ( ISBN  0-356-04191-3 )
• (it) Giorgio Giorgerini i Antonio Nani , Le Navi di Linea Italiane 1861-1969 , Ufficio Storico della Marina Militare,1973
• (en) Jean Labayle-Couhat , French Warships of World War I , London, Ian Allan Ltd,1974( ISBN  0-7110-0445-5 )
• Philippe Masson , Historia marynarki wojennej. Tom 2: Od pary do atomu , Paryż-Limoges, Charles Lavauzelle,1983, 582,  str. ( ISBN  2-7025-0036-6 )
• Robert Dumas , Pancerniki "Dunkierka" i "Strasburg" , Paryż, Marine Éditions,2001, 125  pkt. ( ISBN  2-909675-75-0 )
• Robert Dumas , Pancernik "Richelieu" 1935-1968 , Paryż, Marine Éditions,2001, 125  pkt. ( ISBN  2-909675-75-0 )
• Robert Dumas , Pancernik „Jean Bart” 1939–1970 , Rennes, Marine Éditions,2001, 125  pkt. ( ISBN  2-909675-75-0 )
• (en) John Jordan i Robert Dumas , francuskie pancerniki 1922-1956 , Seaforth Punblishing,2009, 224  s. ( ISBN  978-1-84832-034-5 , czytaj online )
• (en) Anthony Watts , Japanese Warships of World War II , London, Ian Allen Ltd,1971, 400  pkt. ( ISBN  0-7110-0215-0 )

Powiązane artykuły

• Lista pancerników i krążowników bojowych zatopionych podczas II wojny światowej
• Zatopienie floty francuskiej w Tulonie
• Lista francuskich pancerników