Klasa królowej Elżbiety (pancernik)

Klasa królowej Elżbiety
Zdjęcie ilustracyjne przedmiotu Queen Elizabeth Class (pancernik)
HMS  Barham w 1930 roku , po jego przeprojektowania
Charakterystyka techniczna
Rodzaj Szybki pancernik
Długość 196,8  m²
Mistrz 27,6  m²
Wersja robocza 8,80  m²
Przesunięcie 27 940  t
Przy pełnym obciążeniu 32.004  t
Napęd Barham , Valiant  :
Brown-Curtis Turbines
24 Yarrow
Malaya , Queen Elizabeth , Warspite  : Parsons
Turbines24 Kotły Babcock & Wilcox
Moc 56 000  KM
Prędkość 23 węzły (43 km/h)
Cechy wojskowe
Zastawianie Pas: 102 - 330  mm
Wieżyczki  : 127 - 330  mm
Mostek  : 25 - 75  mm
Barbety  : 102 - 254  mm
Zamek  : 280  mm
Żarówki: 51 - 152  mm
Uzbrojenie 4 × 2 działa 15-calowe
14 dział 6 cali
(16 od królowej Elżbiety )
2 działa przeciwlotnicze 3 cale
4 TLT 533  mm
Zakres działania 4500 mil morskich (8300 km) przy 10 węzłach (19 km/h)
(3400 ton oleju opałowego)
Inne cechy
Załoga 925 do 951 mężczyzn
Historia
Budowniczowie Portsmouth Dockyard
Devonport Dockyard
Fairfield Shipbuilding
John Brown & Company
Armstrong Whitworth
Serwowane w  Royal Navy
Data rozpoczęcia zamówienia 1912
Okres
budowy 		1912 - 1916
Okres służby 1915 - 1948
Zbudowane statki 5
Planowane statki 6
Anulowane statki 1
Statki aktywne 0
Zagubione statki 1
Zburzone statki 4
Zachowane statki 0
Poprzedni Klasa Żelaznego Księcia Klasa zemsty następujący

Queen Elizabeth Class jest klasa okrętów z Royal Navy , zlecone przed i podczas pierwszej wojny światowej . Zbudowano pięć statków. Wszyscy brali udział w dwóch wielkich światowych konfliktach, a tylko jeden z nich, HMS  Barham , został zatopiony podczas II wojny światowej .

Projekt

Program 1912 przewiduje budowę trzech pancerników i krążownika bojowego . W związku z tym klasa Queen Elizabeth ma być klasą trzech okrętów, wzorowaną na poprzedniej, klasie Iron Duke . Jednak główne narody morskie z epoki, takich jak Japonia , w Stanach Zjednoczonych czy Niemczech wyposażyć albo wyposażyć swoje pancerniki pistolety kalibru 356  mm , podczas gdy Iron Duke przeważają kanony 13,5 cali (343 mm) . Produkcja broni Elswick Ordnance Company obiecuje stworzenie lufy 15 cali (381 mm) w ciągu kilku miesięcy. Projekt okrętów klasowych jest następnie całkowicie zmieniany; pilnie opracowano nowe plany dla okrętów z pięcioma wieżami, które rozpędzają się do 21 węzłów (39 km/h) . Wieża zostaje ostatecznie usunięta, mimo to siła ognia pozostaje niezmienna, a to usunięcie pozwala na zainstalowanie dodatkowych kotłów. Dzięki porozumieniom naftowym z Iranem przyjęto stosowanie oleju opałowego zamiast węgla, co pozwala statkowi osiągnąć prędkość od 24 do 25 węzłów (46 km/h) . W ten sposób klasa jest przechowywana w kategorii „  szybki pancernik  ” , krążownik bojowy z programu 1912 zostaje anulowany i do klasy zostaje dodana czwarta jednostka. Federacja Malezji Zjednoczone następnie zaproponował sfinansowanie piąty zespół, który będzie nazwany Malaya . Szósty statek został zaplanowany przez Program 1914 i nazwany Agincourt , ale został odwołany wkrótce po rozpoczęciu wojny .

Charakterystyka

Wreszcie pięć okrętów tej klasy jest wyposażonych w osiem 15-calowych dział morskich BL Mark I podzielonych na cztery wieże. Uzbrojenie dodatkowe składało się początkowo z 16 6-calowych dział BL Mk XII , które po pierwszych testach przeprowadzonych z królową Elżbietą zmniejszyły się do 14, z których dwa nie nadawały się do użytku przy złej pogodzie. Zainstalowano 2 działa przeciwlotnicze 3 cale QF 20 cwt oraz 4 wyrzutnie torped . Maszyny rozwijają moc 56 000 koni mechanicznych, która może osiągnąć moc 74 000 koni mechanicznych przy pracy wymuszonej, dla odpowiednich prędkości 23 i 24 węzłów (44 km/h) .

Opancerzenia głównego pasa wynosi od 6 do 13 cali (330 mm) grubości , a mianowicie w barbettes waha się od 4 do 10 cali (254 mm) , który w zamku jest 11 cali (279 mm) i z Urząd ds żarówki torpedowe wahają się od 4 do 6 cali (152 mm) . Wieże głównej baterii mają 13-calową (330 mm) osłonę przednią  ; tył i boki są chronione przez 11 cali (279 mm) pancerza, a dach ma 5 cali (127 mm) grubości .

Statki

Nazwisko Numer proporczyka Budowa Kil Uruchomić Usługa Przeznaczenie
HMS  Królowa Elżbieta 00 Stocznia w Portsmouth 21 października 1912 r. 16 października 1913 Styczeń 1915 Zniszczony w 1948
HMS  Warspite 03 Stocznia w Devonport 31 października 1912 r. 26 listopada 1913 Marzec 1915 Wycofany ze służby w 1947 roku.
HMS  Valiant 02 Fairfield Shipbuilding , Clydebank 31 stycznia 1913 4 listopada 1914 Luty 1916 Zniszczony w 1948
HMS  Barham 04 John Brown & Company , Clydebank 24 lutego 1913 31 października 1914 Październik 1915 Zatopiony przez U-331 25 listopada 1941 r
HMS  Malaya 01 Armstrong Whitworth , Tyneside 20 października 1913 18 marca 1915 Luty 1916 Zniszczony w 1948
HMS Agincourt Stocznia w Portsmouth - - - Anulowano dnia 26 sierpnia 1914

Historia

Queen Elizabeth jest uruchomiona16 października 1913i uzbrojony w styczniu 1915 roku . Bierze udział w bitwie pod Dardanelami i tęskni za bitwą o Jutlandię . W końcu dołączył do 5 th eskadrę i stał się sztandarowym od Beatty szefa Grand Fleet . Kapitulacja Hochseeflotte jest podpisana na pokładzie w dniu15 listopada 1918. Od 1919 do 1924 roku pancernik był flagowym Floty Atlantyku , następnie na śródziemnomorskiej floty od 1928 do 1939 roku . Queen Elizabeth następnie wziął udział w II wojnie światowej  : była poważnie uszkodzona przez włoskich torped podczas nalotu na port w Aleksandrii w 1941 roku i nie wznowić walkę aż do roku 1943  ; zostaje rozbrojony po zakończeniu konfliktu.

Warspite jest uruchomiona26 listopada 1913i uzbrojony w marcu 1915 . Krótko po tym, zderzyła się ze swoim siostrzanym statku Barham , ale został naprawiony w czasie, aby uczestniczyć w bitwie Jutlandii z 5 -go  Dywizjonu; poważnie uszkodzony w czasie bitwy (wziął 29 niemieckich pocisków), uciekł na długie naprawy w Rosyth . Statek nadal ma pecha, zderzając się z Valiantem krótko po tym. Podczas II wojny światowej Warspite brał udział w kilku bitwach na Morzu Śródziemnym, zanim został trafiony bombą w Salerno . Po naprawach brał udział w bombardowaniach przybrzeżnych lądowań w Normandii, zanim został rozbrojony po zakończeniu wojny.

Valiant jest uruchomiona4 listopada 1914i uzbrojony w lutym 1916 roku . Wstąpił do 5 th  eskadry i brał udział w bitwie Jutlandii bez poniesienia szkody. Po wojnie dołączył do Floty Atlantyckiej, a następnie do Floty Śródziemnomorskiej przed modernizacją. Podczas II wojny światowej brał udział w bitwie pod Mers el-Kébir, zanim został uszkodzony podczas najazdu na port w Aleksandrii w 1941 roku. Brał udział w kilku bitwach na Morzu Śródziemnym, zanim dotarł do Oceanu Indyjskiego . W 1944 został poważnie uszkodzony podczas zawalenia się remontu i dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie został wycofany ze służby po wojnie.

Barham jest uruchomiona31 października 1914i wzmocnione w październiku 1915 roku , dołączając do 5 th  eskadry. Po zderzeniu z Warspite został naprawiony na czas, aby wziąć udział w bitwie jutlandzkiej; uczestniczy w tym wszystkim pomimo poniesionej szkody. Po zakończeniu konfliktu, pancernik jest flagowym o 1 st  Eskadry z Floty Atlantyku przed przystąpieniem do śródziemnomorskiej floty . Barham jest zatopiony off Sollum na21 listopada 1941przez trzy torpedy z Unterseeboot 331 .

Malaya jest uruchomiona18 marca 1915i wzmocnione w lutym 1916 roku , dołączając również 5 th  eskadry. Wziął udział w bitwie jutlandzkiej, niszcząc kilka niemieckich pocisków, które zniszczyły jedną z jego wieżyczek i zabiły blisko stu marynarzy. Po wojnie brał udział w obchodach pokoju w Cherbourgu , następnie złożył kurtuazyjną wizytę w Malezji , która go finansowała. Po przejściu przez Flotę Atlantycką statek powraca do Floty Śródziemnomorskiej . Trafiony przez Unterseeboot 106 w 1941 roku, po przejściu napraw, eskortował kilka konwojów na Atlantyku ; podobnie jak jego koledzy z klasy został rozbrojony po zakończeniu II wojny światowej.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Dane pokazane w infoboksie dotyczą statków podczas ich początkowej budowy, bez późniejszych modyfikacji.

Bibliografia

  1. Gardiner i Gray 1985 , s.  33
  2. Gardiner i Gray 1985 , s.  34
  3. Friedman 2011 , s.  46
  4. Gardiner i Chesneau 1980 , s.  7
  5. Gardiner i Chesneau 1980 , s.  8
  6. Massie 2007 , s.  616
  7. Massie 2007 , s.  600-603

Bibliografia

Zobacz również

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne