Kronika anglosaska

Kronika anglosaska ( Kronika anglosaska ) to zbiór kronik w staroangielskim kronikę historię Anglosasów . Ich pisanie rozpoczyna się w królestwie Wessex za panowania Alfreda Wielkiego w końcu IX XX  wieku. Wiele kopii kronik jest rozprowadzanych do klasztorów w Anglii, a następnie aktualizowanych niezależnie od siebie.

Oryginalny rękopis Kroniki zaginął, ale pozostało dziewięć kopii, różniących się stanem zachowania i znaczeniem historycznym. Pisanie najstarszy pozostały egzemplarz wydaje się zaczęło pod koniec panowania Alfreda, natomiast najnowsza się do Peterborough Abbey w początkach XII -go  wieku i aktualizowany aż do 1154 roku . Różne kopie Kroniki często odzwierciedlają zainteresowania i uprzedzenia opactw, w których zostały napisane. Czasami wykazują stronniczość w swojej historii, a nawet całkowicie pomijają pewne wydarzenia. Niektórzy też sobie zaprzeczają.

Pomimo tych problemów Kronika stanowi główne źródło historyczne okresu od opuszczenia Bretanii przez Rzymian w 410 r. Do podboju Anglii przez Normanów w 1066 r  .: Wiele informacji zawartych w Kronice nie pojawia się nigdzie indziej. Jego rękopisy są również ważnymi źródłami dla historii języka angielskiego  : koniec tekstu „  Peterborough Chronicle  ” jest jednym z najstarszych znanych przykładów języka średnioangielskiego .

Siedem z dziewięciu zachowanych rękopisów Kroniki Anglosaskiej znajduje się w Bibliotece Brytyjskiej . Pozostałe dwa znajdują się w Oksfordzie i Cambridge .

Pochodzenie

Data i miejsce

Ponieważ wszystkie znane rękopisy Kroniki Anglosaskiej są kopiami, data i miejsce powstania oryginalnej wersji tekstu są niepewne. Najczęstszym założeniem jest to, że pierwsza wersja Kroniki została napisana przez skrybę Wessex pod koniec IX wieku. Kilka kopii tej oryginalnej Kroniki jest następnie wykonywanych i rozprowadzanych do klasztorów. Następnie dodatkowe kopie są produkowane dla innych klasztorów lub w celu zastąpienia utraconych kopii. Niektóre wersje są aktualizowane niezależnie od siebie. Wśród tych późnych kopii znajdują się zachowane rękopisy.

Data pisania oryginalnych kronik jest trudna do oszacowania, ale jest powszechnie się za panowania Alfreda Wielkiego , króla Wessex od 871 do 899 . Znany z tego, że przewodził obronie swojego królestwa przed Wikingami , Alfred stara się również ożywić wiedzę i kulturę w swoim królestwie, w szczególności zachęcając do używania pisemnego języka angielskiego . Kompilacja Kroniki i jej dystrybucja w kilku ośrodkach kulturalnych mogła być wynikiem reform Alfreda.

Najstarszy zachowany rękopis, „  Kronika Winchester  ”, został napisany przez jednego skrybę do roku 891 . Na marginesie następnego wiersza nadal pisze „DCCCXCII” ( 892 ), ale reszta rękopisu jest dziełem innych skrybów. Być może należy z tego wywnioskować, że Kronika została napisana najpóźniej w 892 roku. Hipotezę tę potwierdza biskup Asser , który używa wersji Kroniki w swojej Historii króla Alfreda , napisanej w 893 roku . Z drugiej strony, ponieważ rękopis Winchester jest co najmniej kopia trzeciej ręki z oryginalnym Chronicle , nie ma dowodów, że to było w Winchester , że Kronika został skompilowany.

Źródła

Źródła Kroniki anglosaskiej są wielorakie. Tak więc wpis 755 , który opisuje, w jaki sposób Cynewulf przejmuje tron Wessex kosztem Sigeberht , jest znacznie dłuższy niż sąsiednie wpisy i zawiera bezpośrednie cytaty z zaangażowanych osób, co sugeruje, że skrybowie są oparte na typie sagi. źródło . Wpisy w pierwszym wieku naszej ery chrześcijańskiej pochodzi prawdopodobnie z małej encyklopedii historii świata, jak jechał do końca IX XX  wieku, natomiast chronologiczny streszczeniem historii kościelnej narodu angielskiego z Bedy Czcigodnego służy także jako źródło. Daty i genealogie królów Northumbrii i Mercji , a także lista biskupów Wessex pochodzą prawdopodobnie z odrębnych źródeł. W zapisie 661 wspomina się o bitwie stoczonej przez Cenwalha „na Wielkanoc  ” , precyzja sugerująca istnienie współczesnego źródła wydarzeń, na którym oparł się kompilator Kroniki .

Roczniki zaczynają się odbyć w Wessex od VII th  wieku. Kroniki zebrane za panowania Alfreda jako materiał do Kroniki Anglosaskiej odnoszą się w szczególności do historii Saksonów Zachodnich, ale dotyczą także Kent , Sasów Południowych i Mercji. Anglosaska tradycja kronikarska wywodzi się z tablic paschalnych, tablic zaprojektowanych, aby pomóc duchowieństwu w ustalaniu dat świąt na nadchodzące lata. Mają postać tabel wypełnionych informacjami astronomicznymi, które można uzupełnić zwięzłym wskazaniem wydarzeń, które miały miejsce w danym roku, aby łatwiej odróżnić go od innych. Z biegiem czasu coraz ważniejsze miejsce zajmują opisy wydarzeń. Późniejsze kroniki, zwłaszcza te pisane przez współczesnych, mogą więc osiągnąć znaczną długość.

Rękopisy

Lista rękopisów

Pozostało dziewięć rękopisów Kroniki anglosaskiej . Siedem z nich znajduje się w British Library w Londynie , a pozostałe dwa dzielą uniwersytety w Cambridge i Oksfordzie . Zgodnie z konwencją, litery od A do I są używane w odniesieniu do różnych kopii Kroniki . System ten został opracowany przez Benjamina Thorpe w jego wydaniu Kroniki opublikowanej w 1861 r. , Które przedstawia tekst sześciu rękopisów w sześciu kolumnach ponumerowanych od A do F. Zgodnie z tą konwencją, pozostałe trzy rękopisy są często określane jako G, H i I .

Siedem z dziewięciu rękopisów Kroniki jest napisanych w całości w języku staroangielskim . Rękopis F, „Dwujęzyczny przykład Canterbury”, przedstawia łacińskie tłumaczenie kronik jako uzupełnienie oryginalnego tekstu staroangielskiego. Rękopis E, czyli „  Peterborough Chronicle  ” jest również w staroangielskim, ale ostatni rekord, który opisuje roku 1154 , jest napisane we wczesnej postaci Bliski angielskim .

Wersja Nazwisko Lokalizacja Numer rękopisu online
W The Parker Chronicle lub The Winchester Chronicle
( Chronicle of Parker lub Winchester Chronicle )		 Corpus Christi College (Cambridge) MS 173 tak
b Abingdon Chronicle I
( Chronicle of Abingdon I )		 British Library ( Londyn ) Bawełna MS Tiberius A.vi tak
VS Abingdon Chronicle II
( Chronicle of Abingdon II )		 British Library (Londyn) Bawełna MS Tiberius Bi tak
re The Worcester Chronicle
( Chronicle Worcester )		 British Library (Londyn) Bawełna MS Tiberius B.iv tak
mi The Laud Chronicle lub The Peterborough Chronicle
( Chronicle Laud lub Peterborough Chronicle )		 Bodleian Library ( Oxford ) Leszczynska 636 tak
fa Dwujęzyczny przykład Canterbury
( dwujęzyczny przykład Canterbury )		 British Library (Londyn) Bawełna MS Domitian A.viii tak
G lub A² lub W Kopia Winchester Chronicle British Library (Londyn) Bawełna MS Otho B.xi, 2 Nie
H. Fragment bawełny
( Fragment cottonien )		 British Library (Londyn) Bawełna MS Domitian A.ix Nie
ja Kronika stołu wielkanocnego
( Kronika stołu wielkanocnego )		 British Library (Londyn) Bawełna MS Caligula A.xv tak

[A] Kronika Winchester

Wersja Anglo-Saxon Chronicle zajmuje folie od 1 do 32 ze 173 rękopisów z Parker Library  (w) , zachowanych w Corpus Christi College of Cambridge University . Jest to najstarszy zachowany rękopis Kroniki . Pisanie rozpoczęło się pod koniec panowania Alfreda w Old Minster w Winchester . Pierwszy skryba zaczyna od genealogii Alfreda, następnie pisze kroniki sięgające 60 roku pne. AD i 891 . Poniższe wpisy są dziełem serii skrybów całej X XX  wieku. Ósmy skryba, który pisze lata 925 - 955 , najwyraźniej pracuje w samym Winchesterze: jego wpisy przedstawiają wydarzenia, które miały miejsce w tym mieście, a na określenie Winchester używa potocznej nazwy ceaster „miasto”. Wyróżnia go również lakonizm: jego annały są krótkie i trafne. Tekst rękopisu różni się od pozostałych egzemplarzy po wpisie dla 975 .

Objętość, która zawiera również kopię kodów prawnych Alfred i Ine po wejściu do 924 , jest wysyłany do Canterbury na początku XI -tego  wieku. Podczas pobytu w Canterbury rękopis otrzymał kilka interpolacji, co wymagało usunięcia fragmentów tekstu. Te dodatki wydają się pochodzić z wersji, która służyła jako źródło dla E. Aktualizacja w języku narodowym trwa do czasu wprowadzenia 1070 . Po nim następuje Acta Lanfranci , łaciński tekst, który obejmuje wydarzenia dotyczące Kościoła, które miały miejsce między 1070 a 1093 (tj. Za czasów arcybiskupa Lanfranca ), a następnie listę papieży i arcybiskupów Canterbury , do których papieże wysłali pallium .

Po kasacie klasztorów rękopis nabył arcybiskup Canterbury Matthew Parker . Po swojej śmierci w 1575 r. Zapisał go w spadku Corpus Christi College (którego był dyrektorem) Uniwersytetu w Cambridge .

[B] Kronika Abingdona I.

B zajmuje folia od 1 do 34 manuskryptu Cotton Tiberius A.vi Biblioteki Brytyjskiej . Napisany przez jednego pisarza w drugiej połowie X XX  wieku, jego Annals obejmuje okres pomiędzy 60 BC. AD i 977 . Poprzedzono go genealogicznym wstępem podobnym do A, ale zakończonym aż do Edwarda Męczennika , który został z niego oddzielony i dziś stanowi odrębny rękopis, również przechowywany w Bibliotece Brytyjskiej pod własnym symbolem (MS Cotton Tiberius Aiii, f. . 178). Biorąc pod uwagę, że służył jako źródło C, B muszą występować do Abingdon Abbey w połowie XI -tego  wieku. Wkrótce potem został wysłany do Canterbury, gdzie otrzymał różne dodatki i poprawki. Niczym, to kończy się lista papieży i arcybiskupów Canterbury, którzy otrzymali paliusz aż Anselme abp od 1093 do 1109 .

[C] Kronika Abingdona II

C zajmuje folia 115v do 164 manuskryptu Cotton Tiberius Bi z British Library. Skomponowana w Abingdon Abbey , ta kopia zawiera informacje z lokalnych rejestrów. Rękopis zawiera również staroangielskie tłumaczenie historii świata Orozjusza , po którym następuje menolog i kilka wersetów dotyczących praw świata przyrody i ludzkości. Dopiero potem rozpoczyna się kopiowanie Kroniki , które rozpoczyna się w 60 roku pne. Pierwszy skryba skopiował rekordy aż do wpisu za 490 , potem drugi przejął aż do wpisu za 1048 .

B i C są takie same między 491 a 652 , ale różnice później wyraźnie pokazują, że drugi skryba miał do swojej dyspozycji inny egzemplarz Kroniki . Po wpisie 915 , umieścił w swoim tekście " Mercian Register" , serię zapisów obejmujących lata 902 - 924, która dotyczy głównie czynów i działań Æthelflæda , władcy Mercji . Rękopis kończy się na podartej stronie pośrodku opisu bitwy pod Stamford Bridge ( 1066 ). Niektóre linie dodano do XII -tego  wieku w celu uzupełnienia opisu konfrontacji.

[D] Kronika Worcester

D zajmuje folia od 3 do 86 manuskryptu Cotton MS Tiberius B.iv Biblioteki Brytyjskiej. Jego pisanie wydaje się mieć miejsce w połowie XI -tego  wieku. Po 1033 roku przedstawia pewne informacje odnoszące się konkretnie do Worcester , które mogą wskazywać, że powstał w tym mieście. Do pozycji 1054 można zidentyfikować pięciu różnych skrybów . Wydaje się, że po tej dacie kroniki zostały dodane punktualnie. Tekst zawiera informacje z historii kościelnej angielskiej Ludzie przez Bedy i zestaw annałach skomponowanych w Northumbrii w VIII -go  wieku. Niektóre wpisy w D mogą być dziełem Wulfstana (II) , arcybiskupa Yorku od 1002 do 1023 .

D zawiera więcej informacji o sprawach północnej Anglii i Szkocji niż inne rękopisy. Ta wersja może być przeznaczony do szkockiego sądu, który jest koniec XI XX  wieku w procesie zanglicyzował czasie panowania Malcolma III i jego żony, księżnej Saskiego Margaret . Obecność „Nordic” wersji Chronicle w Worcester jest wyjaśnione przez fakt, że biskupiej siedziby Jorku i Worcester były zajmowane przez tych samych ludzi, pomiędzy 972 i 1016  : pierwszy Oswald , potem Ealdwulf od od 992 i Wulfstana od 1003 .

Brakuje kilku stron rękopisu. Ich zniknięcie może być datowane sprzed XVI -tego  wieku, w którym to czasie osiemnastu stron zawierających alternatywne wejścia z innych źródeł na lata 262 - 633 zostały wprowadzone do tekstu. Te strony zostały napisane przez Johna Joscelyna , sekretarza Matthew Parkera.

[E] The Peterborough Chronicle

E zajmuje całą Laud 636 manuskrypt w Bodleian Library , Oxford University . Jest to najnowsza wszystkim: jego pisanie rozpoczął w pierwszej ćwierci XII XX  wieku i trwa do 1154 roku . Jego powstanie mogło mieć związek z pożarem, który spustoszył opactwo Peterborough w 1116 roku . Ta katastrofa zniszczyła znaczną część klasztoru, a przechowywana tam kopia Kroniki mogła spotkać ten sam los, wymagając wykonania nowej kopii. Tekst jest najwyraźniej skopiowany z wersji Kentic, prawdopodobnie z Canterbury. Ta zaginiona kopia musiała być podobna do D, ale nie identyczna, o czym świadczy brak w E „Mercian Register” i wiersza upamiętniającego bitwę pod Brunanburh .

E jest redagowany od razu do 1121 roku przez pierwszego skrybę, który dodaje informacje o Peterborough, których nie ma w innych wersjach Kroniki . Od czasu do czasu aktualizował rękopis aż do 1131 roku , kiedy to przerwał pracę po napisaniu modlitwy za swoją wspólnotę. Drugi skryba podjął pochodnię w 1154 r ., Spisując kroniki minionych lat, nie wykazując przy tym wielkiej rygoru w datowaniu wydarzeń, które opisuje. Jego pisma są jednym z najwcześniej znanych przykładów języka średnioangielskiego .

W 1566 roku antykwariusz wspomina o „saksońskiej historii kościoła Peterborowe”, która jest niczym innym jak tylko tym rękopisem. Następnie przeszedł w ręce arcybiskupa Canterbury Williama Lauda (1573-1645), stąd jego druga nazwa „Laud Chronicle”. W międzyczasie rękopis znalazł się również w zbiorach Williama Camdena i Williama L'Isle  (w :) . Prawdopodobnie to dzięki L'Isle William Laud nabył rękopis.

[F] Dwujęzyczny przykład Canterbury

F zajmuje folia od 30 do 70 manuskryptu Cotton MS Domitian A.viii z British Library. To jest kopia Kroniki sporządzona w klasztorze Christ Church w Canterbury około 1100 roku . Jego autorem jest prawdopodobnie jedna z osób odpowiedzialnych za interpolacje dokonane wobec A. Ta wersja jest napisana w języku staroangielskim i łacińskim  : po każdym wpisie w języku staroangielskim następuje jego łacińskie tłumaczenie. Wersja skopiowana przez skrybę jest podobna do tej używanej jako źródło dla E, chociaż wydaje się być wersją skróconą. Wprowadzenie tej kopii F jest identyczne z wersją D i jako jedyna z E pomija wiersz o bitwie pod Brunanburh . Rękopis zawiera wiele opisów interlinearnej, niektóre z piórem oryginalnego pisarza i innych kwestii późniejszych autorów, w tym uczony XVI -tego  wieku Robert Talbot.

[G] Kopia Kroniki Winchester

G to kopia A (stąd inna nazwa [A²], nadana przez Alberta Hugh Smitha) wykonana w Winchester , zanim A został wysłany do Canterbury. Ostatni skopiowany wpis dotyczy roku 1001 , co oznacza zatem najwcześniejszą datę, do której można prześledzić ten rękopis. Episkopatu lista w dodatku sugeruje, że został napisany przed 1013 - 1014 .

Ten rękopis został prawie całkowicie zniszczony w 1731 roku , kiedy Ashburnham House , londyńska rezydencja, w której przechowywano kolekcję bawełny , spłonęła . Spośród 34 stron oryginalnego rękopisu, to pozostaje tylko siedem folio 39 do 47. Jego zawartość nie jest całkowicie utracone przez transkrypcji wykonywane w XVI th  century przez Laurence Nowell'a , w tym Wheloc Abraham został użyty do jego edycji Kroniki wydrukowanej w 1643 roku . Dlatego ta wersja jest również nazywana [W], podobnie jak Wheloc.

[H] Fragment bawełny

Manuskrypt Biblioteki Brytyjskiej Cotton Domitian.ix składa się z jednego arkusza zawierającego kroniki 1113 i 1114 . Możliwe, że ta wersja również pochodzi z Winchester, ponieważ hasło 1113 zawiera zwrot „przybył do Winchester” . Jednak ta wersja jest zbyt fragmentaryczna, aby można ją było umiejscowić w odniesieniu do innych rękopisów Kroniki.

[I] Kronika stołu wielkanocnego

Rękopis Biblioteki Brytyjskiej Cotton Caligula A.xv, mocno zniszczony przez pożar, zawiera kilka wpisów z Kroniki w kartotekach od 133 do 137. Jest to bardzo eklektyczny rękopis, który zawiera również notatki o urokach, datach rachunkowych świąt chrześcijańskich i zapisach Kościół Chrystusa. Większość wpisów w Kronice odnosi się również do Christ Church. Są w języku angielskim do 1109 r. (Śmierć Anzelma ), a następnie wszystkie następne są po łacinie, z wyjątkiem jednego. Część I została napisana przez skrybę krótko po 1073 r. , Przy użyciu tego samego atramentu i pisma ręcznego, co reszta rękopisu. Po 1085 roku annały były pisane przez różnych skrybów w czasie opisywanych przez nich wydarzeń. Oryginalny wpis dotyczący podboju Anglii przez Normanów brzmi po prostu „  Her forðferde eadward kyng  ”  ; później inny skryba dodał „  7 her com willelm  ” . Rękopis pozostawał przez jakiś czas w opactwie św. Augustyna w Canterbury .

Zaginione rękopisy

Relacje między rękopisami

Chociaż przypuszczalnie wszystkie rękopisy mają wspólne źródło, relacje między nimi są bardziej złożone niż zwykłe przekazanie kopii. Oto podsumowanie znanych relacji:

Historia króla Alfreda z Aszera , napisany w 893 , zawiera wpisy tłumaczeniowe 849 - 887 z Chronicle . Z istniejących jeszcze rękopisów tylko A mogło istnieć w tym dniu, ale tekst Assera odbiega od niego w kilku punktach. Możliwe, że użył brakującej wersji.

Felietonista Æthelweard produkowane tłumaczenie łacińskiego w Kronice pod koniec X XX  wieku. Jego wersja niewątpliwie pochodzi z tej samej gałęzi co A. W niektórych miejscach tekst Assera jest spójny z A iz Æthelweardem, ale jest sprzeczny z B, C, D i E. Te cztery rękopisy muszą zatem mieć wspólne pochodzenie.

Między 1120 a 1140 rokiem nieznany autor napisał w Abingdon łacińską kronikę znaną jako Annals of St Neots . Tekst ten zawiera elementy kopii Kroniki , ale trudno powiedzieć, który z nich, gdyż kronikarz wybiórczo posługuje się tym tekstem. Mogła to być wersja nordycka lub łacińska pochodna wersji nordyckiej.

Wszystkie znane rękopisy wykazują błąd w chronologii między rokiem 756 a 845 , ale najwyraźniej tak nie jest w przypadku kopii używanej przez kompilatora Roczników św . Kopia Æthelweard miała błąd chronologiczny, ale zawierała dodatkowe zdanie w pozycji 855, które zniknęło ze wszystkich znanych kopii. Błąd chronologiczny i brakujące zdanie odpowiadają dwóm oddzielnym etapom procesu kopiowania, co oznacza, że ​​istniejące rękopisy są w najlepszym przypadku kopiami oryginalnego rękopisu z trzeciej ręki.

Niezawodność

Jak każde źródło, Kronika anglosaska wymaga pewnego dystansu. Czasami zawiera oczywiste błędy, takie jak wzmianka o pewnym „Wihtgara”, który dałby swoje imię Isle of Wight . W rzeczywistości nazwa Wight pochodzi od łacińskiego Vectis , a ten Wihtgar jest najprawdopodobniej postacią wymyśloną (albo przez Kronikę, albo przez jej źródło), aby zapewnić popularną etymologię wyspy.

Randki również mogą być problematyczne. Niektóre fałszywe daty zostały uznane za takie przez skrybów, podczas gdy inne można im bezpośrednio przypisać. Tak więc w rękopisie D pisarz zapomniał wskazać rok 1044 na lewym marginesie. Dlatego wszystkie kolejne kroniki są przesunięte o rok do 1052 , które pojawia się w dwóch egzemplarzach. Bardziej delikatnym problemem jest ustalenie punktu początkowego każdego roku: niektóre wpisy rozpoczynają się w Boże Narodzenie (np. 1091 w E), podczas gdy inne wydają się zaczynać 25 marca (np. 1045 w rękopisie C) lub nawet we wrześniu , po rzymskim system wskazań .

Kronika jest czasami postrzegane jako dzieło propagandy oznaczało gloryfikować Alfred Wielki i jego królestwo, Wessex . Pogląd ten nie jest powszechnie podzielany, ale pozostaje pewne, że tekst Kroniki odzwierciedla jej pochodzenie, co ilustruje zapis dotyczący 829 , w którym stwierdza się, że mieszkańcy Northumbrii poddają się królowi Wessex Ecgberht, gdy prowadzi tam swoje armie. W przeciwieństwie do tego, Northumbrian zapisy zachowane przez Rogera z Wendover wskazują, że armie Ecgberht pustoszą region, zmuszając króla Eanreda do płacenia daniny.

Porównanie rękopisów Kroniki ze sobą może ujawnić uprzedzenia każdego skryby. W roku 1055 znajdujemy zatem trzy różne relacje z tymczasowego wygnania hrabiego Wschodniej Anglii Ælfgar  :

Te trzy wersje faktów ilustrują rozbieżne opinie skrybów, ale nie można stwierdzić, która z nich najlepiej odzwierciedla prawdę.

Pominięcie jest kolejnym aspektem omylności Kroniki . W 1058 r. Ælfgar został ponownie wygnany, ale C i E milczeli na ten temat. D jest jedynym z trzech, który wspomniał o nowym wygnaniu i powrocie Ælfgara z pomocą walijskiego władcy Gruffydda , podczas gdy norweska flota zagraża krajowi. Według skryby „byłoby męczące pełne wyjaśnienie sprawy” , ale źródła irlandzkie i walijskie pozwalają stwierdzić, że w rzeczywistości był to atak na dużą skalę przeprowadzony przez księcia Magnusa z Norwegii , sprzymierzonego z Gruffydd i Ælfgar. Ten przykład pokazuje, że nie powinniśmy uważać, że wydarzenie nie miało miejsca, jeśli Kronika o tym nie wspomina.

Znaczenie

Pomimo swoich słabości, Anglo-Saxon Chronicle jest głównym źródłem informacji o historii anglosaskiej Anglii . Bez Kroniki Bede i Historii kościelnej narodu angielskiego nie byłoby możliwe spisanie historii Anglików między odejściem Rzymian a podbojem Normanów. Jego znaczenie tkwi nie tylko w oryginalnej treści, ale także w treści zaczerpniętej ze starszych źródeł, które od tego czasu zniknęły.

Wszyscy główni kronikarze okresu anglo-normańskiego mają do dyspozycji kopię Kroniki, której używają do pisania własnych dzieł. Na tej podstawie można wysuwać hipotezy dotyczące tożsamości dostępnego im rękopisu. Jean de Worcester podejmuje informacje, które pojawiają się tylko w rękopisach A i C, ale jego relacja jest również bliska D; mógł mieć dostęp do wersji, której D jest kopią. Kopia używana przez Henri de Huntingdon jest bardzo podobna do rękopisu E. Może to być albo ten rękopis, albo kopia E sporządzona przed 1121 rokiem , po czym pisma Henry'ego odbiegają od Kroniki . Rękopis C jest również częścią źródeł Henri. Wilhelm z Malmesbury ma również dostęp do tekstu bliskiego E, ale prawdopodobnie nawet E, ponieważ w jego czasach rękopis ten znajdował się jeszcze w Peterborough. Jego źródłem jest zatem prawdopodobnie wersja, której E jest kopią, albo inna kopia tej wersji. Wydaje się, że nie miał dostępu ani do C, ani do D. Kronika służy również jako źródło dla historyków końca średniowiecza , których sami zajmują późniejsi historycy. W ten sposób Kronika odegrała ważną rolę w angielskiej tradycji historiograficznej.

Znaczenie Kroniki nie jest czysto historyczne. To także istotne świadectwo historii języka angielskiego . Ostatni skryba „  Kroniki Peterborough  ”, który napisał w 1154 r., Zdecydował się pisać swoje zapiski w języku, którym się posługuje. W ten sposób używa prymitywnej formy średnioangielskiej, która różni się od reszty tekstu, napisanego w staroangielskim, który stał się archaiczny w jego czasach. Wreszcie, choć większość kronik napisana jest lakonicznie, nie jest ona pozbawiona literackiego zainteresowania. Annałach X XX  wieku oraz XI -tego  wieku w szczególności zawierać kilka wierszy w alliterative wersecie świętuje monarchowie i ich sukcesy: the battle Brunanburh ( 937 ), biorąc pięciu gmin ( 942 ), koronacji króla Edgara ( 973 ) i jego śmierć ( 975 ), śmierć księcia Alfreda ( 1036 ) i króla Edwarda Wyznawcy ( 1066 ).

Wydania i tłumaczenia

W 1692 r. Prawnik i teolog Edmund Gibson opublikował Chronicum Saxonicum , jedno z pierwszych wydań Kroniki . To wydanie, które zawiera teksty w języku łacińskim i staroangielskiego w dwóch kolumnach vis-a-vis nawiązuje do XIX th  wieku. Został on wyparty w 1861 roku przez wydanie Benjamina Thorpe'a , które przedstawia sześć przeciwstawnych wersji, w kolumnach ponumerowanych od A do F. W 1865 roku John Earle  (w) publikuje Two of the Saxon Chronicles Parallel , poprawioną i zredagowaną przez Charlesa Plummera  (w ) w dwóch tomach w 1892 i 1899 . To wydanie przedstawia rękopisy A i E, a także fragmenty z innych wersji. Jest on powszechnie stosowany w pierwszej połowie XX -go  wieku i publikowane aż do 1952 roku . Od 1983 roku pod tytułem The Anglo-Saxon Chronicle: A Collaborative Edition ukazała się seria opatrzonych uwagami wydań , z których każdy odpowiada rękopisowi Kroniki . Niektóre pozostały do ​​wydania, w tym jeden poświęcony „wersji nordyckiej”, ale istniejące tomy, takie jak wydanie rękopisu A Janet Bately, już stanowią odniesienia.

Pierwszym tłumaczeniem na współczesny angielski opublikowanym w Anglo-Saxon Chronicle jest tłumaczenie własnej osoby Anna Gurney  (In)  : A Literal Translation of the Saxon Chronicle. By a Lady in the Country zostało opublikowane w 1819 roku . Ze względu na skromność, Gurney opublikował swoje tłumaczenie anonimowo i w ograniczonej liczbie z powodu ogłoszenia publikacji tłumaczenia profesora z Oksfordu Jamesa Ingrama  (in) , który urodził się cztery lata później, w 1823 roku . Tłumaczenie Gurneya jest jednak chwalone przez uczonych za jego klarowność i precyzję.

Opublikowane w 1996 roku tłumaczenie Michaela Swantona , The Anglo-Saxon Chronicle , przedstawia wersje A i E w porównaniu z wersjami A i E z wariacjami i wnioskami wyciągniętymi z innych rękopisów. Istnieje również francuskie tłumaczenie „  Chronique de Winchester  ” Marie Hoffmann-Hirtz, wydanej w 1933 roku .

Uwagi

  1. Na przykład Richard Abels zapewnia, że „historycy przynajmniej zgadzają się, że oryginalna Kronika rozciągała się przynajmniej do roku 890” ( Abels 2005 , s.  15). Keynes i Lapidge sugerują, że „ wydaje się, że powrót Wikingów do Anglii zaowocował 'opublikowaniem' pod koniec 892 lub na początku 893 roku Anglo-Saxon Chronicle  ” ( Keynes i Lapidge 2004 , s.  41).
  2. Frank Stenton uważa, że ​​wpis dotyczący 648 oznacza początek współczesnego opisu wydarzeń ( Yorke 1990 , s.  128).
  3. Na przykład, kiedy Asser śledzi pochodzenie Alfreda, nie wspomina o Esli, w przeciwieństwie do rękopisu A. Z drugiej strony, rękopis D zawiera Esla ( Keynes i Lapidge 2004 , s.  228-229).
  4. Keynes i Lapidge argumentują na przykład, że należy „oprzeć się pokusie wykorzystania Kroniki jako formy propagandy dynastycznej Zachodniej Saksonii” ( Keynes i Lapidge 2004 , s.  55).

Bibliografia

  1. Swanton 1996 , s.  xx-xxi.
  2. Hunter Blair 1966 , s.  12.
  3. Swanton 1996 , str.  xxi-xxviii.
  4. Keynes i Lapidge 2004 , s.  55.
  5. Campbell, John i Wormald 1991 , str.  158.
  6. Greenfield 1986 , s.  60.
  7. Swanton 1996 , s.  xviii-xix.
  8. Lapidge 2014 , s.  37-38.
  9. Swanton 1996 , s.  XI-XIV.
  10. Swanton 1996 , s.  xvi-xvii.
  11. Whitelock 1968 , str.  109-112.
  12. Swanton 1996 , s.  xxi.
  13. Swanton 1996 , str.  xxii.
  14. Swanton 1996 , s.  XXIII-XXIV.
  15. Swanton 1996 , str.  XXIV.
  16. Swanton 1996 , str.  xxv.
  17. Swanton 1996 , s.  xxvi.
  18. Swanton 1996 , str.  xxvi-xxvii.
  19. Swanton 1996 , s.  xxvii.
  20. Swanton 1996 , s.  xxvii-xxviii.
  21. Ker 1957 , str.  187.
  22. Swanton 1996 , str.  xxii-xxiii.
  23. Ker 1957 , str.  231.
  24. Ker 1957 , str.  174.
  25. Ker 1957 , s.  175.
  26. „  Cotton Catalog  ” (dostęp 11 kwietnia 2007 ) . Zobacz pod Caligula A.xv opis rękopisu.
  27. Whitelock 1968 , str.  113-114.
  28. Swanton 1996 , str.  xix-xx.
  29. Swanton 1996 , s.  16.
  30. Swanton 1996 , s.  xv-xvi.
  31. Campbell 2000 , s.  144.
  32. Swanton 1996 , s.  60-61.
  33. Campbell, John i Wormald 1991 , str.  139.
  34. Campbell, John i Wormald 1991 , str.  222.
  35. Hunter Blair 2003 , str.  355.
  36. Hunter Blair 1966 , s.  11.
  37. Lapidge 2014 , s.  38.
  38. Pełny tytuł tego tomu to: Chronicon Saxonicum; Seu Annales Rerum w Anglii Præcipue Gestarum, a Christo Nato ad Annum Usque MCLIV. Deducti, ac Jam Demum Latinitate Donati. Cum Rerum Chronologico Index; Accedunt Regulæ ad Investigandas Nominum Locorum Origins; Oraz Nominum Locorum ac Vivorum w Chronico Memoratorum Explicatio. Szczegółowy opis pierwszego wydania można znaleźć tutaj: „  Law Books - October 2002 List  ” (dostęp 19 lutego 2008 ) .
  39. Whitelock 1968 , s.  129.
  40. (w) Helen Brookman , „Gurney, Anna (1795–1857)” , w: Oxford Dictionary of National Biography , Oxford University Press ,2016( czytaj online ) Wymagamy rejestracji.
  41. André Crépin , „  Old English Studies in France  ”, Old English Newsletter , vol.  40, n o  3,2007( czytaj online ).

Bibliografia

Linki zewnętrzne