Szlachetność Imperium to nazwa konsekrowany przez francuskiego historiografii, która łączy wszystkich ludzi, którzy otrzymali tytuł ramach Pierwszego Imperium czy podczas Stu Dni i ich spadkobierców zgodnie z zasadą męską primogenitury . Napoleon I najpierw chciał być stabilną elitą, po rewolucji francuskiej , inspirowany nadawaniem tytułów starego reżimu , z wyjątkiem tytułów wicehrabiego i markiza oraz dodawaniem księcia, któremu towarzyszyła primogenitura .
Ta nazwa szlachty cesarskiej, czyli „nowa szlachta”, nie oznacza nobilitacji ze strony Napoleona, ale podział nagród w postaci tytułów . W 1814 r. podczas Pierwszej Restauracji osoby, które zostały odznaczone tytułem przez Napoleona, zostały uznane przez króla Ludwika XVIII za „nową szlachtę” artykułem 71 Karty Konstytucyjnej z 4 czerwca 1814 r . Współcześni autorzy jednak kwestionują to pojęcie szlachty.
W 1804 roku pojawiają się pierwsze kreacje tytułów książęcych w rodzinie cesarskiej. W 1806 r. utworzono tytuły książąt, aw 1808 r . tytuły hrabiowskie, baronowe i rycerskie.
Anne Sandrine de Luca, w swojej pracy doktorskiej z Historii prawa i instytucji (2006), uważa, że „szlachta Imperium jest zjawiskiem prawnym, zanim stanie się zjawiskiem społecznym”.
Celem Napoleona I , zgodnie z utworzeniem Legii Honorowej i senatoriów życia, jest ustanowienie nowej, stabilnej elity i lojalnej wobec imperialnego reżimu.
Tytuły te nie stanowiły porządku społecznego i nie posiadały przywilejów (szlachta prawnie jako uprzywilejowany porządek społeczny została zniesiona od 1790 r.) z wyjątkiem majoratu (który był niezbędny, by tytuł mógł przypaść kolejnym spadkobiercom), który był zbiorem aktywów ziemskich lub stałych, niezbywalnych czynszów i przynoszących stały dochód, którego wysokość była proporcjonalna do stopnia ważności tytułu wyróżnienia. Uciekając od podziału dziedziczenia, majorat ten był przekazywany wraz z tytułem, zgodnie z zasadami dziedziczenia w bezpośrednim i prawowitym pochodzeniu, naturalnym lub adopcyjnym, przez męski primogenitur.
Dekret z 1 st marca 1808 w odniesieniu do tytułów nadawanych przez cesarza wymienia „tytuły” (książęta, książęta, hrabiów, baronów, rycerzy) nadawane „posiadaczom”, ale nie zawiera słowa „szlachta”.
Podczas Restauracji król Ludwik XVIII uznał szlachtę Cesarstwa za „nową szlachtę” na podstawie artykułu 71 Karty Konstytucyjnej z 4 czerwca 1814 r., który stanowi, że:
„Stara szlachta odzyskuje tytuły. Wiadomości mają swoje własne. Król tworzy szlachtę do woli: przyznaje im tylko stopnie i zaszczyty, bez żadnego wyjątku od opłat i obowiązków społeczeństwa. "
The National Archives wskazują, że „to jest w tym artykule, że słowa” szlachta Cesarstwa „pojawiają się po raz pierwszy w sposób pośredni. [...] Odtąd tytuły i szlachta były odrębne. "
Wyrażenie „Noblesse d'Empire” zostało uświęcone przez współczesną historiografię poprzez publikacje wielu autorów.Jean Tulard , historyk i specjalista od Pierwszego Cesarstwa, w swojej książce Napoléon et la szlachta d'Empire (2003) określa jako „cesarską szlachtę” i „nową szlachtę” beneficjentów tytułów nadanych w okresie Pierwszego Cesarstwa. Określa różnicę między tytułami cesarskimi a szlachtą Ancien Regime:
„Cambaceres mówi o„ koniecznych rozróżnieniach ”, o„ cesarskich tytułach ”, o„ nowym porządku rzeczy ”, ale nigdy nie używa słowa„ szlachta ”. Nie ma tego też w statutach (...) „Ale pod cesarstwem, kontynuuje autor, jest inaczej, Napoleon może tytułować, nie może uszlachetnić”. szlachta do woli (…) Nie ma nobilitacji ze strony cesarza, ale po prostu rozdzielanie nagród (słowo to znajduje się w drugim statucie) w postaci ozdobnych tytułów nawiązujących do szlachty Ancien Regime. Założył „klasę utytułowaną”, zgodnie z wyrażeniem z 1813 r., a nie „zakon szlachecki”.
Historyk prawa Frédéric Bluche w swojej pracy Le Bonapartisme: aux origines de la right authoritaire, 1800-1850 (1980) pisze:
„W zasadzie nie jest to kwestia uprzywilejowanej szlachty. Są to tytuły mające na celu nagrodzenie wybitnych zasług cywilnych i wojskowych oddanych państwu (...) Trzeba wreszcie wyróżnić zdeklarowany cel polityczny, a może ważniejszy: zniszczenie autonomicznych wpływów starej arystokracji (...) ) Jedyną uznaną szlachtą jest teraz Cesarstwo. "
Régis Valette w swojej książce Catalog de la nobility française subsistante (2002) pisze:
„Szlachta Imperium: Nazwa jest kontrowersyjna, ponieważ słowo szlachta nie pojawia się ani razu w tekstach Napoleona ustanawiających w 1808 r. to, co ogólnie nazywa się szlachtą Imperium. (...). Wprawdzie tytuły te mogą stać się dziedziczne dopiero po dość ciężkich formalnościach, ale narodziła się nowa szlachta i jest to ważny fakt historyczny. "
Naukowiec i prawnik Marc Bouvet w swojej książce The Council of State under the Monarchy of July (2001) pisze:
„Możemy sklasyfikować szlachtę według trzech źródeł: starej szlachty nabytej przed 1789 r., szlachty cesarskiej uzyskanej między 1808 a 1814 r. i niedawnej szlachty uzyskanej od Restauracji. "
Historyk Natalie Petiteau w swojej książce Élites et mobilités: la nobility d'Empire au XIXe siècle, 1808-1914 (1997) analizuje „integrację” ustanowioną przez artykuł 71 Karty w następujący sposób :
„Kontynuator poprzedniego reżimu w sprawach prawa szlacheckiego, Ludwik XVIII jest zresztą pierwszym, który oficjalnie nadał grupie tytułów cesarskich nazwę „szlachta”: nobilitowani Napoleona otrzymują w ten sposób prawdziwe królewskie błogosławieństwo i mogą być uspokojeni ich los w obliczu monarchy lojalnego wobec nieograniczonej interpretacji artykułu 71 Karty. "
Inni autorzy, nie zgadzający się z tą historiografią, wyraźnie rozróżniają tytuły cesarskie i szlacheckie.Tak więc naukowiec i prawnik Alain Texier w swojej książce Czym jest szlachta? (1995) nie przywołuje pojęcia szlachty imperium. W całej części poświęconej obowiązującemu ich prawu mówi o „tytułowanym” Imperium. Określa w szczególności:
„Wraz z tworzeniem tytułów cesarskich narodziło się rozróżnienie między tytułami szlacheckimi, które zakładają szlachectwo dla całej rodziny (Ancien Regime i, w większości, tytułami Restauracji), a tytułami szlacheckimi, które nie mają przypisanej szlachty i nie cześć jedna osoba na pokolenie ( XIX th century wyjątkiem Restoration). W 1814 r. komisarz królewski przy Komisji Pieczęci napisał: „tytuły utworzone przez ostatni rząd nie przypisywały rodom szlachectwa, a jedynie tytuły osobiste, które stały się lub mogą być przekazywane tylko najstarszym”, a na posiedzeniu 16 września 1814 r. komisja pieczęci dodała: „podczas gdy szlachta nadana przez króla jest przekazywana wszystkim potomkom”. "
Pisze też:
„Napoleon był zbyt chętny, by być na linii rewolucji, aby spróbować wskrzesić szlachtę. Co najwyżej – a było już dużo – stworzyliśmy tzw. „tytuły cesarskie”, bez przywiązanej szlachty. Jedynym dowodem, jakiego pragniemy, jest przekazanie tytułu z męskiego na męskiego w kolejności pierwotności, podczas gdy pozostali potomkowie nie otrzymali ani tytułu dziedzicznego, ani szlacheckiego. Jeśli tytuł cesarski został cofnięty, pozostał tylko jeden obywatel, taki jak pozostali. Wręcz przeciwnie, jak pokazał Levesque, w ramach Ancien Regime i Restauracji, jeśli tytuł został cofnięty, pozostawał szlachcic i jego potomkowie, jednocześnie odznaczeni tytułem dziedzica ad infinitum. Przywrócenie niczego nie zmieniło. Artykuł 71 statutu z 4 czerwca 1814 stwierdza: „Stara szlachta odzyskuje tytuły , nowa zachowuje swoje”. "
Pisze też:
„(…) Cesarstwo nie uchyliło ustawy abolicznej [prawo zniesienia szlachty] z 23 czerwca 1790 r.”
Dodaje, że nie należy mylić tego, co nazywa tytułami szlacheckimi, które podlegają prawu szlacheckiemu i które zdobią tylko jednego posiadacza na pokolenie, tak jak w Cesarstwie, z tytułami szlacheckimi Ancien Regime.
Dalej precyzuje:
„Imperium nie uchwaliło żadnego postanowienia dotyczącego szlachty, ponieważ nie ma szlachty Imperium. Teksty o wartości niekonstytucyjnej regulowały sytuację tytułów cesarskich. "
Philippe du Puy de Clinchamps , specjalista od francuskiej szlachty i autor prac o tej ostatniej, pisze w „Que sais-je?” o szlachcie La (1959):
„Napoleon I nie nobilitowałem tych, których uhonorował jednym ze swoich tytułów. (...). Ponadto te ozdobne tytuły nie były dziedziczone same w sobie. Aby móc należeć do kolejnych spadkobierców pierwszego odznaczonego, konieczne było, aby ci ostatni złożyli wniosek i uzyskali upoważnienie do ustanawiania majoratu. "
Na art. 71 statutu 4 czerwca 1814 r on pisze :
„Porzucając oficjalne tytuły Cesarstwa, Ludwik XVIII przywrócił nobilitację bez konieczności łączenia tego z przyznaniem tytułu. Był to powrót do dawnego obyczaju, który odróżniał dwie rzeczy od szlacheckiej jakości i godności. (...). Prawie cała stara szlachta była, jak wiemy, bez stałego tytułu. Wręcz przeciwnie, zniknięte Imperium przyznało tylko tytuły, a nie nobilitację. "
The National Archives określić w swojej prezentacji kolekcji tytułów i herbami Pierwszego Imperium i późniejszego okresu, który:
„Nie było kwestii 'szlachty' (słowo to nigdy nie pojawia się w ustawodawstwie Pierwszego Cesarstwa); istnieje ponadto zasadnicza różnica między tytułem, który dotyczy tylko jednej osoby na raz, mężczyzny, a szlachtą, która dotyczy całej rodziny, w tym dziewcząt. "
François de Coustin, eseista i autor książki Gens de noblesse pisze dziś :
„Szlachta Restauracji jest szlachetna, pozostali, czy pochodzą z Cesarstwa, monarchii lipcowej czy II Cesarstwa, są posiadaczami tytułów szlacheckich, najczęściej bez przywiązanej szlachty, nawet jeśli obyczaj chce, aby byli uważani za szlachciców. jako rodziny, których szlachta sięga czasów Ancien Regime. "
Eric Mension-Rigau w jednym ze swoich dzieł zatytułowanym Enquête sur la nobility w fragmencie, który nazywa Les titrés d'Empire , pisze:
„Napoleon, jeśli był wielbicielem obyczajów Ancien Regime, był przywiązany do idei równości, a przede wszystkim świadomy wagi, w opinii publicznej, uprzedzeń antyinobiliarnych. Dlatego zawsze bronił się przed byciem „twórcą szlachty”. Utrzymuje zniesienie szlachty, a słowo to nie pojawia się nigdzie w cesarskim ustawodawstwie opublikowanym w Biuletynie praw . Nadaje tylko tytuły cesarskie, tytuły ozdobne, proste odznaczenia honorowe. "
Szlachta Imperium składa się z 22,5% szlachty z Ancien Regime (proporcja ta wzrasta nawet do 40% w kategorii hrabiów), 58% z burżuazji i 19,5% z armii klas ludowych.
W sumie przyznanych zostanie około 3300 tytułów, nagradzających osiągnięcia wojskowe i służby cywilnej, w podziale na 34 książąt i książąt, 417 hrabiów, 1550 baronów i 1317 rycerzy.
E. Campardon sporządził Listę szlachty imperium w 1889 roku, którą Jean Tulard opublikował z poprawkami w 2003 roku w dziele Napoléon et la nobility d'Empire .
Hierarchia szlachecka Pierwszego Cesarstwa | ||||
Rycerz | Baron | Hrabstwo | Książę | Książę |
W ramach tej grupy hierarchia tytułów przyznawanych niektórym automatycznie w zależności od ich przynależności do rodziny cesarskiej, rangi w wojsku lub kariery administracyjnej (administracja cywilna lub religijna) jest taka sama jak w dawnej szlachcie:
Wymienione funkcje umożliwiają niemal automatyczne uzyskanie tytułu. Ta szlachta to przede wszystkim szlachta służbowa, zdecydowana większość składa się z żołnierzy (67,9%), do których dodani są urzędnicy państwowi (22%) oraz szlachta Ancien Regime . Ta szlachta nie jest później zniesiona, ale stopniowo zanika z przyczyn naturalnych, z powodu dużej liczby żołnierzy, którzy ją tworzą.
Oprócz członków rodziny cesarskiej – jego najstarszego syna, tytularnego króla Rzymu , księcia cesarskiego i innych książąt francuskich , korzystających z różnych królestw lub suwerennych księstw w ramach Cesarstwa – którzy posiadali własny status prawny, a obok książęta wielcy dostojnicy (których tytuł był związany z ich godnością) wyróżnia się dwie kategorie książąt dziedzicznych:
Tytuł | Osobowość | Przestarzały | Obserwacje |
---|---|---|---|
Książę Neufchâtel | Louis-Alexandre Berthier | 30.03.1806 |
Książę de Wagram w 1809 roku (patrz niżej). Księstwo Neuchâtel przywrócone w 1814 roku Fryderykowi Wilhelmowi III Prus po abdykacji Berthiera, ale marszałek pozostał księciem (z Wagram). |
Książę Pontecorvo | Jean-Baptiste Jules Bernadotte | 06.05.1806 | Crown Prince of Sweden (i temat szwedzki) on 5 listopada 1810 rprzez adopcję przez króla Karola XIII (którego następcą został w 1818 r. jako król Szwecji i Norwegii ). Księstwo Pontecorvo powróciło w 1810 roku do Napoleona, który w 1812 miał przyznać suwerenność swojemu bratankowi Lucienowi Muratowi . |
Książę Benewentu | Charles-Maurice de Talleyrand-Périgord | 06.05.1806 | Książę Talleyrand 6 grudnia 1814patentem Ludwika XVIII . Księstwo Bénévent przywrócone w 1815 do Stolicy Apostolskiej , ale Talleyrand pozostał księciem (między innymi tytułami) z powodu patentu z 1814 roku. Tytuł księcia Talleyrand wygasł wraz z jedynym posiadaczem w 1838 roku. |
Książę Eckmühl | Louis Nicolas Davout | 15.08.1809 | Zmarł wraz z synem w 1853 roku (patrz poniżej Duc d'Auerstaedt ). |
Książę Wagram | Louis-Alexandre Berthier | 31.12.1809 | Również książę Neufchâtel do 1814 roku (patrz wyżej). Tytuł księcia Wagram wymarł wraz z prawnukiem w 1918 roku. |
Książę Esslinga | André Masséna | 31.01.2010 | Zawsze noszony (patrz Duc de Rivoli poniżej ). |
Książę Moskiewski | Michel Ney | 25.03.1813 r | Wymarły wraz ze swoim ostatnim męskim potomkiem w 1969 (patrz Książę Elchingen poniżej ). |
Zauważ, że Książąt Montebello (patrz niżej) kwalifikują się zawsze książąt Sievers (jak twierdził z 5 th książę Montebello) marszałek Lannes , 1 st książę Montebello, która była odbiorcą w 1807 roku w Księstwie Sievers (w Polsce) pod zwierzchnictwem administracyjnym i biskupim biskupów krakowskich . Sam Lannes korzystał z tego tytułu tylko w ramach administracji tego księstwa, choć nigdy nie otrzymał tytułu księcia Sievers .
The Grand-Fiefs księstwa położone są poza granicami imperium, ale tytuły księcia Cesarstwa odpowiadające im nie obejmują prawa państwowego. Te tytuły zwycięstw są porównywalne do książęcych tytułów z tej samej kategorii. Inne tytuły oparte są na samym nazwisku (Dalberg, Decrès) lub nazwie zamku ( Château de Navarre ).
Tytuł książęcy staje się dziedziczny tylko wtedy, gdy jego posiadacz uzasadni 200 000 franków rocznego dochodu i że stanowi majorat , niezbywalny zestaw własności. Tytuł ten przypisywano jedynie ministrom, generałom, marszałkom cesarstwa, a nawet cesarzowej Józefinie po rozwodzie.
ten 21 czerwca 1815 r., General Girard , ostatni, został stworzony Duke of Ligny przez cesarskiego dekretu; ale zmarł sześć dni później, nie otrzymawszy patentu na listy: tytuł pozostał niedokończony.
Tytuł | Osobowość | Przestarzały | Obserwacje |
---|---|---|---|
Książę Gdański | Francois Joseph Lefebvre | 27.05.1807 | Wymarły z jedynym posiadaczem w 1835 roku. |
Książę Padwy | Jean-Thomas Arrighi z Casanova | 19.03.1808 | Zmarł wraz z synem w 1888 roku. |
Książę Auerstaedt | Louis Nicolas Davout | 28.03.1808 | Zmarł wraz z synem w 1853 roku, wraz z tytułem księcia Eckmühl (patrz wyżej). Powrót w 1864 r. jedynego tytułu książęcego na rzecz bratanka pierwszego księcia, Léopolda Davouta (którego potomkowie nadal noszą ten drugi tytuł książęcy). Zawsze noszony . |
Książę Parmy | Jean-Jacques-Régis de Cambaceres | 24.04.1808 | Nazywany księciem Cambacérès od 1815 r. Zmarł w 1824 r. Przywrócenie w 1857 r. tytułu księcia (Cambacérès) na rzecz jego siostrzeńca Marie Jean Pierre Hubert de Cambacérès (wyginięcie w 1881 r.). |
Książę Plaisance | Charles-Francois Lebrun | 24.04.1808 | Zmarł wraz z wnukiem w 1872 r. Powrót w 1872 r. na rzecz zięcia trzeciego księcia Ludwika Armanda Józefa de Maillé de La Tour-Landry (drugie wymarcie w 1926 r.). |
Książę Rivoli | André Masséna | 24.04.1808 | Przekazywany jego młodszemu synowi, François Victor Masséna , specjalnymi przepisami Ludwika XVIII w 1818; ten tytuł książęcy nie mógł być łączony z tytułem księcia d'Essling (patrz wyżej), dopóki istniały dwie gałęzie w domu Masséna; spotkanie dwóch tytułów od 1821 do 1863 i od 1898. Nadal noszony przez księcia Essling. |
Książę Castiglione | Charles Pierre Francois Augereau | 26.04.1808 | Wymarły z jedynym posiadaczem w 1816 roku. |
Książę Frioul | Géraud Christophe Michel Duroc | 05/1808 | Przekazywane jego córce Hortense Eugénie Marie-des-Neiges przez Michela du Roc, w specjalnych ustaleniach; wymarły wraz z tym ostatnim w 1829 roku. |
Książę Valmy | Francois Christophe Kellermann | 05/1808 | Zmarł wraz z wnukiem w 1868 roku. |
Książę Rovigo | Anne Jean Marie René Savary | 05/1808 | Zmarł wraz z synem w 1888 roku. |
Książę Elchingen | Michel Ney | 6.06.1808 | Przekazywane jego młodszemu synowi, Michelowi Louisowi Félixowi Neyowi , przez specjalne ustalenia; tego tytułu książęcego nie należy łączyć z tytułem księcia moskiewskiego (patrz wyżej), byleby w domu Neyów istniały dwie gałęzie; zjednoczenie obu tytułów w 1928 r.; zmarł wraz z ostatnim księciem moskiewskim w 1969 roku. |
Książę Vicenzy | Armand de Caulaincourt | 06/07/1808 | Zmarł wraz z synem w 1896 roku. |
Książę Montebello | Jean Lannes | 15.06.2018 | Zawsze noszony . |
Książę Ragusa | Auguste Frédéric Louis Viesse de Marmont | 28.06.1808 | Wymarły z jedynym posiadaczem w 1852 roku. |
Książę Dalmacji | Nicolas Jean-de-Dieu Soult | 29.06.1808 | Zmarł wraz z synem w 1857 roku. |
Książę Conegliano | Dobry Adrien Jeannot de Moncey | 2.07.1808 | Wymarły w 1842. Odwrócenie przyznane z góry przez Karola X w 1825, przy braku potomków męskich z Moncey, na rzecz jego zięcia Alphonse Duchesne de Gillevoisin (drugie wyginięcie w 1901). |
Książę Treviso | Adolphe Édouard Casimir Joseph Mortier | 2.07.1808 | Zmarł wraz z prawnukiem w 1946 roku. |
Książę Bellune | Claude-Victor Perrin | 09/10/1808 | Zmarł wraz z prawnukiem w 1917 roku. |
Książę Tarentu | Etienne Jacques Joseph Macdonald | 12.09.1808 | Zmarł wraz z wnukiem w 1912 roku. |
Książę Abrantes | Jean Andoche Junot | 15.01.2018 | Zmarł wraz z wnukiem w 1859 r. Powrót w 1869 r. na rzecz zięcia trzeciego księcia, Maurice'a Le Raya (drugie wymarcie w 1982 r.). |
Książę Istrii | Jean-Baptiste Bessières | 28.05.1809 | Zmarł wraz z synem w 1856 roku. |
Książę Otranto | Józef Fouché | 15.08.1809 | Dotknięci prawem królobójstwa z 12 stycznia 1816 rFouché nie ma już prawa pobytu we Francji i zostaje naturalizowanym Austriakiem w 1818 r.; jego potomkowie pozostali we Francji do 1886 roku i kontynuowali działalność w Szwecji. Kontrowersyjna egzystencja : tytuł „sporny” , noszony w Szwecji do dziś przez rodzinę Fouché z Otranto – niektórzy autorzy przedstawiają go jako tytuł normalny, inni go ignorują; w rzeczywistości prawnicy nie mają jednomyślnej opinii w kwestii utraty tytułu i skutków prawnych, w sprawach szlacheckich, utraty obywatelstwa francuskiego. |
Książę Cadore | Jean-Baptiste Nompère de Champagny | 15.08.1809 | Zmarł wraz z piątym synem w 1893 roku. |
Książę Feltre | Henri Jacques Guillaume Clarke | 15.08.1809 | Zmarł wraz z synem w 1852 r. Powrót w 1864 r. na rzecz prawnuka w linii żeńskiej pierwszego księcia Charles-Marie-Michel de Goyon (którego potomkowie nadal noszą ten drugi tytuł). Zawsze noszony . |
Książę Gaëte | Martin Michel Charles Gaudin | 15.08.1809 | Wymarły z jedynym posiadaczem w 1841 r. |
Książę Massa | Claude Ambroise Regnier | 15.08.1809 | Zmarł wraz z prawnukiem w 1962 roku. |
Książę Bassano | Hugues-Bernard Maret | 15.09.1809 | Zmarł wraz z wnukiem w 1906 roku. |
Książę Nawarry | Cesarzowa Józefina | 09.04.1810 | Tytuł ten wziął swoją nazwę od imienia zamku Nawarry . Przekazywany męskim potomkom jego syna Eugène de Beauharnais , w drodze specjalnych ustaleń; nieuprawnione przekazanie majoratu przez Ministra Finansów w 1853 r. (decyzja zatwierdzona dekretem Rady Stanu10 sierpnia 1858 r) do Beauharnais , francuskich książąt, którzy stali się bawarskimi książętami Leuchtenberg, a następnie książętami Romanowskimi i rosyjskimi cesarskimi wysokościami, z powodu niemożności złożenia przysięgi z powodu utraty obywatelstwa francuskiego – „którzy zresztą nie mają tytułu francuskiego [...], nie są w stanie domagać się dóbr wchodzących w skład darowizny przyznanej tytułowi księcia Nawarry”. Dom Beauharnais jest nadal reprezentowany. |
Książę Dalberg | Emmerich Józef z Dalberg | 14.04.1810 | Wymarły z jedynym posiadaczem w 1833 roku. |
Książę Reggio | Nicolas Charles Oudinot | 14.04.1810 | Sukcesja przez adopcję przez ostatniego męskiego i prawowitego potomka pierwszego księcia jego naturalnego syna w 1956 r. Nadal noszony . |
Książę Albufera | Ludwik Gabriel Suchet | 24.01.1812 r | Zawsze noszony . |
dekrety książąt | Denis dekret | 28.04.1813 | Wymarły z jedynym posiadaczem w 1820 roku. |
Podczas Pierwszego Cesarstwa zginęło czterech książąt. W ten sposób odziedzicz tytuły Imperium:
Tytuł hrabiego jest umieszczony przed nazwiskiem. Podlega on takim samym zasadom jak tytuł książęcy, ale z obowiązkiem dochodu tylko 30 000 franków. Senatorowie, ministrowie, arcybiskupi wszyscy się liczą. Od 1808 do 1814 roku , 388 tytuły hrabiego zostały więc stworzone.
Aby uzyskać tytuł barona, trzeba wykazać dochód przekraczający 15 000 franków. Burmistrzowie dużych miast i biskupi automatycznie uzyskują ten tytuł. Wielu generałów to także utytułowani baronowie Imperium, tacy jak Louis de Lauberdière , Louis Lepic , Marie-Antoine de Reiset , Jean-Baptiste Eblé , Marcellin Marbot i Louis Gay . Do tej „szlacheckiej rangi” mianowanych jest bardzo niewielu pułkowników, weźmy chociażby Joachima Hippolyte Lepica (później feldmarszałka) i Claude Testot-Ferry z Gwardii Cesarskiej. Od 1808 do 1814 roku , 1,090 Baron tytuły zostały stworzone.
Tytuł rycerski noszono również przed nazwiskiem, trzeba było uzasadnić 3000 franków dochodu. Rycerz Cesarstwa posiadał pierwszy stopień szlachecki bez konieczności posiadania Legii Honorowej. Od 1808 do 1814 roku , 1.600 tytuły rycerskie powstały. Wielu rycerzy Legii Honorowej otrzymało tytuł Rycerzy Cesarstwa, ale trzeba było trzech pokoleń kolejnych rycerzy, które zostały opatentowane, aby stał się dziedziczny. Rodzina Flury-Herardów jako ostatnia uzyskała potwierdzenie tytułu rycerskiego na podstawie tego przepisu.
Napoleon upoważnił władców, których stworzył wśród swoich poddanych, do nadawania tytułów. Nie wszyscy mieli takie same prawa: podczas gdy królowie Józef i Murat byli upoważnieni do tworzenia tytułów, ale także do przywracania w ich tytułach dawnej szlachty swoich państw ( Królestwa Neapolu i Królestwa Hiszpanii ), Ludwik Bonaparte , król Holandii , miał zabroniono uznania starej szlachty.
Władcy państw wasalnych mogli tworzyć takie same tytuły, jakie istnieją w Cesarstwie (książęta, hrabiowie, baronowie), ale także markizów; nie mieli prawa stworzyć księcia.
Pod rządami Józefa Bonaparte , króla Neapolu (1806-1808) |
Pod rządami Joachima Murata , króla Obojga Sycylii (1808-1815) |
|
---|---|---|
Książęta | Charles Saligny ( 1772 - +1.809 ), generał dywizji , neapolitański książę-San Germano (3 marca 1806 r.) | Marzio Mastrilli ( 1753 - +1.833 ), markiz de Gallo, były premier i Viceroy z Sycylii pod Burbonów , negocjator w Campo-Formio , Duke of Gallo, Minister Spraw Zagranicznych od Murat. |
Liczy się |
|
|
Napoleon uważał za niewłaściwe przywracanie praw dawnej holenderskiej szlachcie, biorąc pod uwagę, że republikańskie tradycje Holandii były temu przeciwne i że kraj ten nie dokonał „swojej” rewolucji, ale że „rewolucja była” dokonana (w tym kraju) przez Francję ”.
Cesarz wyraził w dwóch listach, niezwykle brutalnym tonem, swoje idee swojemu bratu Ludwikowi.
30 kwietnia 1807 r. „ Twoja kancelaria nadaje szlachcie dawne tytuły... Moim zamiarem jest, abyś natychmiast rozkazał swoim szambelanom nie nadawać żadnych tytułów”. Rewolucji dokonała w Holandii Francja: odzyskała niepodległość tylko pod warunkiem, że zostanie utrzymany system równości... Co tu przesyłam, tego żądam. Nie chcę, aby stare tytuły pojawiały się ponownie; szkodzi to mojemu systemowi we Francji. „ Pierwszy projekt tego listu, dłuższe i znacznie trudniejsze, zawiera następujące dane: ” Co mi powiesz o króla Neapolu ( Joseph Bonaparte ) nie ma sensu; ten książę nie robił nic poza moimi przyjaciółmi: to dzięki moim radom zachował (starą) szlachtę . Czy jest coś wspólnego między jego stanami a twoimi? To tak, jakbyś mi mówił, że Bawaria zachowała szlachtę... Będę czekać na twoją odpowiedź, by wiedzieć, czy jestem przyjacielem, czy wrogiem Holandii. " Bajonna ,6 maja 1808 r. „ Przeczytałem w paryskich gazetach, że nazywasz książąt. Apeluję, żebyście tego nie robili. Królowie (wasale) nie mają prawa mianowania książąt: to prawo jest nieodłączne od cesarskiej korony. Możesz, gdy założysz szlachtę, robić hrabiów, baronów, markizów i książąt, chociaż myślę, że jest to bezużyteczne w Holandii, gdyby te tytuły tam dawniej nie istniały; ale nie możesz stworzyć księcia. Obrażałbyś mnie niezmiernie, gdybyś to zrobił, i czujesz, że z różnych powodów mam prawo tego żądać. Moje instytucje nie są stworzone do wyśmiewania... Ech! Co zresztą zrobił admirał de Winter , by zasłużyć na tak wysokie wyróżnienie, jeśli mógłbyś je przyznać? Stworzyłeś marszałków, którzy nie zrobili tego, co zrobili moi generałowie brygady . Na Boga, nie bądź zbyt śmieszny! " Liczy sięW Belgii, rodziny belgijskie mianowano przez Napoleona I er : Baron Ryckman Betz w jego Herbarz szlachty belgijskiej 1957 ( 2 e edycja) przytacza następujące rodziny:
Inne rodziny niewymienione w tej książce: