Niedokrwistość zakaźna koni (EIA) jest zakaźną i zaraźliwą chorobą koni, spowodowane przez wirusa z rodziny Retroviridae . Infekcja często pozostaje utajona , ale u niektórych osobników może być wyrażona klinicznie. Choroba objawia się najczęściej przebiegiem przewlekłym, usianym ostrymi epizodami, podczas których występuje gorączka, depresja, anemia, obrzęki i utrata masy ciała. Stanowi główną chorobę wirusową koni, ze względu na trwałość zakażenia u dotkniętych osobników i straty ekonomiczne, jakie może spowodować na wartościowych osobnikach i liczbach (konie wyścigowe).
Nie ma specyficznego leczenia OOŚ.
U zarażonych koni wirus z czasem ulega dryfowi swoich zewnętrznych antygenów, co bardzo utrudnia uzyskanie szczepionek zdolnych do ochrony przed wszystkimi szczepami tego wirusa. Biorąc pod uwagę istnienie podobnego zjawiska w ludzkim wirusie niedoboru odporności, wirus EIA może służyć jako model zwierzęcy do opracowywania szczepionek przeciwko chorobom ludzkim.
Zakaźna niedokrwistość koni występuje obecnie w większości krajów z bardzo zmienną częstotliwością. W Europie jest rzadkością w całej zachodniej części. Z drugiej strony jest częsty w Rumunii . Ruchy koniowatych z tego kraju były przyczyną pojawienia się ognisk w różnych krajach europejskich, w tym we Francji. Częstość zakażenia we Francji jest obecnie bardzo małe, ale są sporadycznie ogniska wykryte.
We Francji, poprzednio ujęty w wykazie chorób uważanych zakaźna , jest obecnie sklasyfikowana jako szkodliwa dla zdrowia 1 st kategorii .
Diagnoza jest zasadniczo serologiczna: test Cogginsa (immunodyfuzja agaru) jest jedyną metodą laboratoryjną oficjalnie uznaną na poziomie międzynarodowym.
AIE zaobserwowano i opisano po raz pierwszy we Francji, w Haute-Marne , w 1843 roku przez Ligne Prace Carré et Vallée w laboratorium badawczego Szkoły Weterynarii Alfort doprowadziło do początku XX th wieku (1906 -1907) do dwóch publikacji wykazujących w szczególności przenośność choroby i ultrafiltrowalność jej czynnika. Minęło kilkadziesiąt lat, zanim Coggins i Norcross (1970) opracowali pierwszą wiarygodną diagnozę serologiczną i przesiewową immunodyfuzję IEA w agarze , narzędzie, które umożliwiło zarówno badanie epidemiologii choroby, jak i wdrożenie skutecznych środków kontroli.
Kilka lat później kilka spotkań międzynarodowych umożliwiło wymianę informacji na temat wyników badań epidemiologicznych i programów zwalczania AIE pomiędzy osobami pracującymi w tej dziedzinie: Lyon (1977), Moskwa (1979) , Caracas (1980), Sao Paulo (1982)), Harbin (1983).
Moskwa , 1979; od lewej: Klingeborn, B. Toma, JE Pearson i K. Yurov.
Sao Paulo , 1982; od lewej do prawej: B. Toma, C. Lora, OM de Carvalho Jr, L. Coggins i H. Nakajima.
Harbin , 1983; od lewej: 5 e : B. Toma; 6 th : The .Coggins i 7 th H. Nakajima
W ostatnich dziesięcioleciach większość badań koncentrowała się na biologii molekularnej wirusa EIA.
Tylko koniowate są wrażliwe: koń, osioł, muł i jeż . OOŚ nie przenosi się na ludzi ani na gatunki zwierząt inne niż koniowate. Ostatnie testy wykazały wrażliwość na wirusa AIE u myszy transgenicznych na koński receptor 1 lentiwirusa i końską cyklinę T1.
Zakaźna niedokrwistość koni występuje obecnie w większości krajów, z bardzo różną częstością. W Europie jest rzadkością w całej zachodniej części. Z drugiej strony, jest to częste w Rumunii : w latach 2000-2004 kraj ten doświadczył 9953 ognisk AIE i zadeklarował 30 132 seropozytywnych koniowatych; ponad 2800 przypadków nadal odnotowano tam w 2010 roku i ponad 400 przypadków w 2014 roku. W ostatnich latach przemieszczenia koniowatych z tego kraju były przyczyną pojawienia się ognisk w różnych krajach europejskich, w tym we Francji.
Częstość infekcji we Francji jest obecnie bardzo niska, ale wybuchy są sporadycznie wykryte: 2001 (2 przypadki), 2005 (4 przypadki), 2007 (10 przypadków), 2009 (około piętnaście przypadków w Var na konie siodło, 1 przypadek Dordogne) , 2010 (10 koni uznanych za zarażone w 7 ogniskach zlokalizowanych w Dordogne, Lot-et-Garonne , Gironde , Ille-et-Vilaine , Nord i Sarthe , 2012 (8 przypadków rozprzestrzenionych w 2 ogniskach zlokalizowanych w Gard i Vaucluse ) i 2014 (2 pojedyncze przypadki w Gardzie).
Występuje również w Ameryce, Północnej, Środkowej i Południowej, a także w Chinach. Rzadko deklaruje się jego obecność w Afryce, na Bliskim i Dalekim Wschodzie, ale wirus tam krąży. W Stanach Zjednoczonych jego poprzednio wysoka częstość występowania (534 pozytywnych testów w 2001 r.) znacznie spadła ze względu na przeprowadzanie systematycznych kontroli.
Ekonomiczne znaczenie OOŚ wiąże się z jej dotkliwością medyczną i potencjalnie bardzo wysoką wartością niektórych dotkniętych nią koni (konie sportowe i wyścigowe). We Francji, poprzednio ujęty w wykazie chorób uważanych zakaźna , jest obecnie sklasyfikowana jako szkodliwa dla zdrowia 1 st kategorii .
Jest to również jedna z chorób zwierząt zgłoszonych do Światowej Organizacji Zdrowia Zwierząt (OIE). W Kodeksie zdrowia zwierząt lądowych OIE OOŚ została omówiona w rozdziale 12.5.
OIE wyznaczyła trzy laboratoria referencyjne dla MAE; obecnie jeden w Harbinie (Chiny) (dr X. Wang), gdzie w 1983 r. odbyło się Międzynarodowe Sympozjum na temat IEA, jedno w Ibaraki (Japonia) (dr M. Yamakawa) i jedno w Ames (Stany Zjednoczone). E. Ostlunda).
EIA wirusów jest to otoczką ribovirus kodującego odwrotną transkryptazę , sklasyfikowany w Retroviridae rodziny , w Lentivirinae podrodziny (co obejmuje również Visna-maedi wirusy owiec, zapalenie stawów - kozi zapalenie mózgu i wirusów odpowiedzialnych za ludzkie, małpie, koci i bydła z niedoborem odporności ). Odwrotnej transkryptazy umożliwia syntezę DNA z RNA wirusa i jego włączenia do jądra komórki i powoduje przewlekłe zakażenie.
Namnażanie wirusa EIA jest możliwe poprzez hodowanie makrofagów z zakażonych koni lub przez infekcję makrofagów z koni zdrowych. Pewne linie (na przykład linia Equine Dermis lub ED) mogą być przewlekle zakażone i mogą być stosowane do wytwarzania antygenu wirusowego, w szczególności do wytwarzania odczynników diagnostycznych.
Patogenność wirusa EIA różni się w zależności od szczepu: niektóre szczepy są bardzo zjadliwe (krótka inkubacja, śmiertelna choroba), takie jak szczep Wyoming ; inne nie są bardzo zjadliwe (długa inkubacja, łagodna choroba). In vivo wirus namnaża się w makrofagach .
Moc antygenowa wirusa EIA charakteryzuje się obecnością antygenów wewnętrznych (p15, p26) i zewnętrznych (gp90 i gp45).
Antygeny wewnętrzne są wspólne dla wszystkich szczepów wirusowych i można je wykryć za pomocą testu wiązania dopełniacza , immunofluorescencji, a zwłaszcza immunodyfuzji w agarze , techniki stosowanej w diagnostyce serologicznej (test Cogginsa).
Zewnętrzne, specyficzne dla szczepu antygeny są obecne na otoczce wirusa i indukują tworzenie przeciwciał neutralizujących . In vivo glikoproteiny te ulegają, pod naciskiem przeciwciał neutralizujących wytwarzanych przez gospodarza, dryfowi antygenowemu, co skutkuje pojawieniem się i selekcją wariantów antygenowych, do których organizm adaptuje się, wytwarzając z pewnym opóźnieniem przeciwciała neutralizujące o nowej swoistości. Ten dryf antygenowy wydaje się bardzo utrudniać uzyskanie szczepionek zdolnych do indukowania odporności humoralnej, co umożliwia ochronę przed kolejnymi wariantami.
Odporność obserwowano in vivo , w warunkach naturalnych, jest bardzo zmienny, w zależności od okoliczności, z utworzeniem niewidocznej infekcji, co świadczy o dobrą odporność gospodarza, aż do śmiertelnego ewolucji w ciągu kilku tygodni, odsłaniając braku odporności.
Trwa od kilku dni do kilku tygodni (średnio 10 do 15 dni).
EIA może występować w kilku postaciach klinicznych: nadostrej, ostrej, podostrej, przewlekłej, utajonej
Ostra formaJest rzadki i dotyka głównie młodych ludzi. Początek jest nagły z gorączką (41 ° C), intensywną depresją, anoreksją i uszkodzeniem jelit. Śmierć następuje w ciągu 1 do 3 dni.
Ostra formaObserwowane są takie same objawy jak w fazie ostrej, ale osłabione i rozłożone w czasie, występujące w postaci kilkudniowych kryzysów, przeplatanych fazami remisji (mniej lub bardziej długotrwałymi) symulującymi wyleczenie. W czasie kryzysów temperatura oscyluje między 38 a 39°C, zanikające obrzęki są wyraźne, a anemia zaznaczona. Zwierzę traci na wadze. Aborcja może wystąpić.
Kurs jest długi, co może prowadzić do śmierci (ostry atak) lub do postaci przewlekłej.
Zastępuje poprzednie formy lub może nastąpić natychmiast. Skutkuje to długim przebiegiem i prymitywnymi objawami : utrata masy ciała, utrata sylwetki, lekka hipertermia , tachykardia wysiłkowa. Błony śluzowe są podżółtaczkowe, a niedokrwistość jest mniej lub bardziej zaznaczona.
Mogą pojawić się ostre epizody. Śmierć następuje po kilku miesiącach lub latach.
Utajona formaPo jednym lub kilku atakach zwierzę wydaje się wyleczone; ale pozostaje nosicielem wirusa.
Można zauważyć różne zmiany hematologiczne: niedokrwistość, obecność sideroleukocytów (makrofagów zawierających hemosyderynę , katabolity hemoglobiny) w liczbie powyżej 14 na 100 000 leukocytów, czasami leukopenię , zmniejszenie stosunku albumin / globuliny , zwiększenie szybkości sedymentacji (podczas napadów padaczkowych) .
Są zmienne w zależności od formy ewolucyjnej.
Składają się one z limfocytowej i histiocytowego infiltracji z wątroby , śledziony i węzłów chłonnych , hemosyderoza w wątrobie, śledzionie, węzłach chłonnych i płuc.
Wiremii rozpoczyna się od 2 do 7 dni przed pierwszych objawów, szczyt w kryzysu, a następnie zmniejsza się wzrosnąć do następnego kryzysu, w wyniku wirulencji wszystkich narządów (zwłaszcza z wątroby, śledziony, nerek, płuc i węzłów ) i wydzielinie i wydzieliny ( w szczególności siara i mleko). U koni zakażonych, ale nie wykazujących objawów (między atakami lub u zdrowych nosicieli), wiremia ma zmienną intensywność, jak również stopień ryzyka przeniesienia.
Możliwa jest transmisja wrodzona (zakażenie źrebiąt w macicy ) (rzędu 10 p.100 u samic tak zakażonych latentnie ). Inne rodzaje transmisji (mleko, stosunek płciowy, pokarm) wydają się wyjątkowe.
OOŚ jest utrzymywana w stanie enzootycznym i jest rozpowszechniana przez niekonsekwentnie zakażone konie (trwałe zagrożenie). Jego przenoszenie jest ułatwione w regionach iw okresie występowania stawonogów (obszary wilgotne, lato, ...) oraz w populacjach, w których liczne iniekcje wykonuje się bez ostrożności.
Brak bezpośredniej transmisji, długość inkubacji, ewolucja, która różni się w zależności od osobnika (częstość zarażeń w niepozorny sposób) oznacza, że choroba często przybiera postać sporadyczną w liczbie zarażonych.
Jest to trudne ze względu na polimorfizm kliniczny choroby. AIE należy wywołać w następujących sytuacjach (elementy podejrzenia):
Diagnostyki różnicowej ma być wykonane z posocznicą chorób , tętnic wirusa , leptospirozy , afrykańskiej choroby koni ... w postaci ostrej; z gruźlicą , brucelozą , przewlekłą piroplazmozą , zarazą stadniczą , zapaleniem nerek , chorobą nowotworową ... w postaciach przewlekłych.
W przypadku podejrzenia klinicznego i wykrycia zdrowych nosicieli niezbędne jest skorzystanie z laboratorium.
Diagnostyka wirusologiczna jest możliwa, ale nie jest wykonywana rutynowo. Diagnostyka hematologiczna (morfologia krwi, poszukiwanie sideroleukocytów (makrofagi zawierające hemosyderynę , katabolit hemoglobiny: liczba większa niż 14 na 100 000 leukocytów) ... nie jest specyficzna i może być jedynie elementem domniemania Tak samo jest w przypadku diagnostyki histopatologicznej .
Diagnoza eksperymentalna i badania przesiewoweSą one zasadniczo serologiczne : test Cogginsa (immunodyfuzja agaru) jest jedyną metodą oficjalnie uznaną na poziomie międzynarodowym (Podręcznik OIE ) i we Francji. Międzynarodowy standard surowicę, zawierające minimalną ilość przeciwciał, które mają być wykrywane, w laboratoriach, został wyprodukowany w laboratorium referencyjnym OIE znajduje się Alfort w 1977 (PR Toma) i jest dostępne z laboratoriów odniesienia obecnych we Francji. OIE . Testy ELISA (wykrywanie antygenów powierzchniowych, gp90 i gp45) są stosowane w niektórych krajach; OIE zaleca jednak, aby surowice, które dają pozytywną odpowiedź w teście ELISA, zostały poddane testowi Cogginsa , ze względu na występowanie rzadkich nieswoistych odpowiedzi zapewnianych przez ten test.
Próbka to zazwyczaj krew w suchej probówce (bez antykoagulantu).
Do interpretacji wyniku testu niezbędne są elementy upamiętniające, takie jak wiek zwierzęcia, data wystąpienia pierwszych objawów i data ewentualnego ostatniego zanieczyszczenia.
We Francji tylko niektóre laboratoria są upoważnione do wykonywania testu Cogginsa. Krajowym laboratorium referencyjnym jest obecnie laboratorium patologii koni ANSES w Dozulé . Test Cogginsa może również wykonywać kilka zatwierdzonych departamentalnych laboratoriów analitycznych: są to laboratoria następujących departamentów: Manche , Loire-Atlantique , Mayenne , Orne , Pyrénées-Atlantiques , Sarthe i Seine-Maritime .
Zastosowana technika : test Cogginsa wykorzystuje antygen (p26) przygotowany z hodowli komórkowej (DE) i dodatnią surowicę. Ten test jest doskonale specyficzny i czuły. Wyniki są dostępne po 24 do 48 godzinach.
Interpretacja wyniku musi uwzględniać kinetykę wytrącania przeciwciał wykrytych w teście. Pojawiają się :
Dodatni wynik w teście Cogginsa uzyskany z surowicą dorosłego konia pozwala na stwierdzenie, że zwierzę to zostało zakażone wirusem EIA. Wynik ujemny u dorosłego zwierzęcia lub jakikolwiek wynik u źrebaka urodzonego z zakażonej matki należy interpretować zgodnie z sytuacją i dostępnymi dokumentami pamiątkowymi.
Nie ma specyficznego leczenia OOŚ.
Profilaktyka jest zasadniczo sanitarna. Rzeczywiście, różne próby stworzenia szczepionek przeciwko AIE były lub są w toku, ale poza Chinami, żadna szczepionka nie była stosowana w praktyce. Wyniki stosowania chińskiej szczepionki w latach 1975-1990 są trudne do poznania. Od tego dnia zaprzestano tam szczepień, aby uniknąć interferencji przeciwciał poszczepiennych z serologicznymi badaniami przesiewowymi pod kątem EIA.
Wykorzystując wirusa AIE jako model dla HIV , obiecujące okazały się próby szczepień z „konsensusowymi” immunogenami otoczki (gp90).
Podstawową zasadą obronnej profilaktyki sanitarnej jest wprowadzanie do nieuszkodzonej siły roboczej tylko koni, które dały wynik negatywny w teście Cogginsa i pochodzą z regularnie kontrolowanej populacji (w przeciwnym razie wskazane byłoby powtórzenie badania. nowa kontrola po kwarantannie okres od 45 do 60 dni).
Ponadto należy również stosować stałe środki higieny (sprzęt do pojedynczych iniekcji, walka ze stawonogami itp.).
Warunki sanitarne siły roboczej zarażonej AIE wymagają ścisłej izolacji pacjentów aż do ich eliminacji (ubój lub przetrzymanie w lazaretto ), wykrycia utajonych zarażonych wśród innych podmiotów siły roboczej i ich ścisłej izolacji aż do ich eliminacji, dezynfekcji pomieszczeń i sprzętu, walka ze stawonogami, stosowanie jednorazowych strzykawek itp.
Kontrole serologiczne należy przeprowadzać co 30 do 45 dni (z izolacją i eliminacją zwierząt z wynikami dodatnimi) aż do całkowitej higieny potwierdzonej dwiema kontrolami ujemnymi na wszystkich pracownikach w odstępie 45 do 60 dni.
We Francji AIE została włączona do nomenklatury chorób uznanych za zakaźne ; ona jest obecnie sklasyfikowany jako zagrożenie dla zdrowia o 1 st klasy.
Określają je dekrety 23 września 1992 :
EIA ujawniona pozytywnym wynikiem testu Cogginsa jest defektem okaleczającym od 1990 r. (Dekret z28 czerwca 1990 i kolejność 26 lipca 1990). Okres redhibicji ustalono na 30 dni.