Kościół Świętej Trójcy | |||
Fasada zachodnia. | |||
Prezentacja | |||
---|---|---|---|
Kult | rzymskokatolicki | ||
Rodzaj | Kościół parafialny | ||
przywiązanie | Diecezja Beauvais | ||
Rozpoczęcie budowy | późno XV th century | ||
Koniec prac | 1543 | ||
Architekt | nieznany | ||
Inne kampanie robocze | 1559 (niektóre krypty) | ||
Dominujący styl | Ekstrawagancki gotyk , renesans (niektóre sklepienia i okna) | ||
Ochrona | Zarejestrowany MH ( 1948 ) | ||
Geografia | |||
Kraj | Francja | ||
Region | Hauts-de-France | ||
Departament | Oise | ||
Gmina | Święty Zbawiciel | ||
Informacje kontaktowe | 49 ° 19 ′ 04 ″ na północ, 2 ° 47 ′ 03 ″ na wschód | ||
Geolokalizacja na mapie: Oise
| |||
Kościół Trójcy jest katolicki kościół parafialny znajduje się w Saint-Sauveur (Oise) , Francji . Zastępuje średniowieczny kościół pod wezwaniem Saint-Michel , już zrujnowany, gdy wojska Hugues de Cézanne pokonały Anglików w pobliżu Verberie w Dzień Świętej Trójcy w 1359 roku . Kapitan następnie ślubował na budowę nowego kościoła pod tym terminem, ale projekt został ostatecznie oddany do wykonania aż do końca XV -go wieku najwcześniej. Wyraźnie wskazuje na to ekstrawagancki gotycki styl kościoła, widoczne w transepcie i nawach bocznych wpływy renesansu . Powłoka została zakończona prawdopodobnie w 1543 roku , datę, która może być odczytana na niezwykłych szczątków witraże w prezbiterium . Sklepienie nie skończy dopóki 1559 , ale kościół pozostał niedokończony, aby powiedzieć prawdę, bo pierwsze dwa przęsła nawy nigdy nie były sklepione, a nie mają nawy na południe. Pomijając tę wadę i brak elegancji dzwonnicy i elewacji, kościół Świętej Trójcy jest konstrukcją staranną, zwłaszcza wewnątrz, co świadczy o stylistycznych poszukiwaniach. Wygląd zewnętrzny jest trzeźwy, ale pięknie regularny. Kościół został wpisany do rejestru zabytków dekretem z27 stycznia 1948. Dziś jest powiązany z parafią Vallée de l ' Automne , której głównym miejscem kultu jest kościół Saint-Pierre de Verberie , a wczesne niedzielne msze święte są odprawiane w Saint-Sauveur dwa razy w miesiącu.
Kościół Świętej Trójcy znajduje się we Francji , w regionie Hauts-de-France oraz w departamencie Oise , na południe od Compiègne , w dolnej dolinie jesieni , w miejscowości Saint-Sauveur , w centrum wieś, rue Aristide-Briand . Fasada zachodnia poprzedzona jest skwerem, który jednocześnie pełni rolę parkingu. Dwa pasy ruchu biegną na północ i południe od kościoła i służą cmentarzowi, który znajduje się na wschód od kościoła. Bezpośrednio na wschód od chevet znajduje się trawnik, a pośrodku pomnik wojenny miasta. W ten sposób kościół jest oczyszczony z innych budynków ze wszystkich stron, wyraźnie widoczny i dobrze podświetlony.
Do 1359 roku wieś nosiła nazwę Giromesnil lub Géroménil , a jej kościół był poświęcony Saint-Michel . Według Louisa Gravesa , nazwa wsi pochodzi od Girard, biskupa Soissons w XI -tego wieku, który posiadał większość ziemi. Podczas wojny stuletniej , w 1359 roku , kapitan Béthisy-Saint-Pierre , Hugues de Cézanne, pokonał Anglików w pobliżu sąsiedniego miasta Verberie , w miejscu zwanym obecnie Champ Dolent . Zwycięstwo dokonujące się w dzień Trójcy Świętej ślubuje odbudować kościół, wówczas bardzo zniszczony, i poświęcić go Świętemu Zbawicielowi , czyli osobiście Jezusowi Chrystusowi . Brak zeznaje dokument do budowy kościoła, ale z analizy jego architektury, która jest w stylu gotyku późno, co sugeruje, że prace nie rozpoczną się przed końcem XV -go wieku, nawet po 1520 roku . Z całą pewnością znane są dwie daty. Rok 1543 można odczytać na witrażu w przęśle osi absydy i powinien on odpowiadać ukończeniu muszli . Według Philippe'a Bonnet-Laborderie i François Callais, data 1559 jest wyryta na zworniku , co wskazuje, że sklepienie zostało podjęte dopiero po fakcie (z wyjątkiem najwyraźniej dla chóru ). Płaski profil żeber sklepień naw bocznych przemawia w tym samym kierunku, a dwa pierwsze przęsła nawy nigdy nie były sklepione. Nowy kościół znajduje się pod wezwaniem Świętej Trójcy, czyli Boga Zbawiciela, ale drugim patronem pozostaje św. Michał. Wieś przyjmuje nazwę Saint-Sauveur-Géroménil , aw 1794 roku przypisuje się jej rewolucyjną nazwę Sauveur-Géroménil .
Pod Ancien Régime , Saint-Sauveur przeszedł pod dekanat Béthisy-Saint-Pierre , archidiakona rzeki i diecezji Soissons . Zbieraczka od wyleczenia jest przed od Pierrefonds ; następnie, po zjednoczeniu przeoratu Pierrefonds w parafii Chantilly , w 1724 r. , prawo to przeszło na biskupa diecezjalnego. Od rewolucji francuskiej diecezja Soissons odpowiada terytorium departamentu Aisne . Wszystkie parafie departamentu Oise są zgrupowane razem w diecezji Beauvais , z nawiasami na lata 1801 - 1822 , kiedy ta ostatnia została przyłączona do diecezji Amiens . W 1947 roku parafia Saintines została ponownie połączona z parafią Saintines , a proboszcz zamieszkał w Saintines. Kościół jest wpisany do rejestru zabytków dekretem z dnia27 stycznia 1948. Ostatnim księdzem powołanym do urzędowania jako proboszcz parafii Saintines i Saint-Sauveur jest ojciec Philippe Pamart, urodzony w 1931 roku . Kiedy został przeniesiony do Vieux-Moulin w 1990 roku , lekarstwo pozostało puste. Żaden były proboszcz Saintines już nie żyje; Ojciec Pamart zmarł przedwcześnie w 1997 roku . Przede wszystkim kościół Saintines był obsługiwany przez proboszcza Béthisy-Saint-Pierre , ówczesnego opata Jacquesa Monforta. Następnie w 1996 roku brak księży spowodował zdefiniowanie zaledwie czterdziestu pięciu nowych parafii w skali diecezji, a parafia Béthisy została połączona z parafią Verberie . Ta bardzo duża parafia pod nazwą „parafia Vallée de l'Automne / parafia Saint-Pierre” obejmuje czternaście gmin, z których dwie mają dwa lub nawet trzy kościoły ( Néry i Fresnoy-la-Rivière ). W kalendarzu parafialnym przewidziano niedzielną mszę św. Raz lub dwa razy w miesiącu, w soboty o 18.30 oraz mszę w dni powszednie w poniedziałki o 16.30, z wyjątkiem wakacji szkolnych.
Zorientowany nieco nieregularnie, z niewielkim odchyleniem od osi w kierunku południowo-wschodnim od strony apsydy, kościół odpowiada planie krzyża i składa się z nawy o czterech przęsłach; dzwonnica na północ od pierwszego przęsła nawy; północ nawa których boki pozostałe trzy przęsła nawy; południowa nawa, która towarzyszy tylko trzeciej i czwartej zatoce; nie wystające Transept ; i chór dwóch przęseł, przęsła prostego i pięciobocznej absydy . Podstawa dzwonnicy jest zamknięta murami, do której prowadzą drzwi z nawy. Na południe od chóru znajduje się zakrystia . Wieżyczka ze schodami otacza północno-zachodni róg północnego pająka . Pierwsze dwa przęsła nawy głównej nakryte są pozornym sklepieniem kolebkowym , a pierwsze przęsło nawy północnej strop płaski. Cała reszta kościoła jest sklepiona żebrami . Wejście prowadzi przez zachodni portal nawy lub przez małe drzwi na południe od pierwszego przęsła, które prowadzą do tego samego prześwitu pod zachodnią galerią zajmującą większą część pierwszego przęsła. Dachy nawy i transeptu kończą się trzema szczytami od północy, zachodu i południa. W nawach bocznych dachy jednospadowe opierają się o rynnowe ściany nawy.
Nawa ma dwa poziomy elewacji, a mianowicie podłogę dużych łuków i podłogę ślepych ścian nad dużymi łukami, co stanowi około jednej trzeciej całkowitej wysokości poniżej szczytu sklepień. Odpowiada to około półtora raza szerokości, co w związku z tym odpowiada wysokości dużych łuków. Brak wysokich okien i względna smukłość są charakterystyczne dla ekstrawaganckich kościołów na terenach wiejskich tego regionu. Pierwsze dwa przęsła są nieregularne, bo zamknięte murem od strony południowej, bez śladów dużych łuków, ale zachodni kraniec nawy południowej uwiarygodnia starożytne istnienie podwójnego łuku . Południowa ściana nawy pozbawiona jest charakteru i posiada dwa półkoliste okna bez maswerków. Z pewnością ta ściana i okna są w następstwie okresu ekstrawagancki, ale nie można powiedzieć, czy jest to tymczasowa ściana połowie XVI -go wieku, lub jeśli nawa istnieje na południe od pierwszych dwóch zatok nawa w tym czasie. Istnieje początek tego, co miało stać się drugim dużym arkadą na południu. Louis Graves uważa, że pierwsze dwa przęsła nawy zostałyby dodane po fakcie, który wnioskuje z braku sklepienia, ale w tym przypadku dzwonnica i pierwsze przęsło nawy północnej byłyby również nowsze niż reszta. Nic na to nie wskazuje, bo duże łuki i filary są identyczne z trzecim i czwartym przęsłem nawy. Przed dzwonnicą znajduje się duża, zablokowana arkada, a druga na zachodnim krańcu nawy północnej: podstawa wieży była więc pierwotnie połączona z nawą główną i nawą północną lub dzwonnica została dodana, gdy nawę boczną była już skończone.
Według Louisa Gravesa „ statek jest wysoki i dobrze wygląda w środku” . Charakteryzuje się zarówno falistymi filarami, dużymi łukami, jak i stropem lub sklepieniami. Filary należą do typu mało reprezentowanego w tym regionie, który składa się z czterech pofałdowań utworzonych przez dwa zwrócone do siebie ostrza , na przemian z taką samą liczbą wystających grzbietów utworzonych przez spotkanie tych linii. Ten typ filaru istnieje w Jambville , Lierville , Oinville-sur-Montcient , Sacy-le-Grand i Vaudancourt lub z ośmioma wypukłościami w Remy . Cokoły i cokoły o bardzo prostej konstrukcji są ośmiokątne. Duże łuki wtapiają się bezpośrednio w filary. Ich profil wywodzi się bezpośrednio z profilu słupków i odpowiada jednej powierzchni słupka, dodatkowo z wąskimi rowkami z każdej strony. Podobne arkady są na przykład w Armancourt , Baron , Survilliers , Vauréal i Saint-Firmin . Ponad dużymi łukami profil przedniej ściany filarów ciągnie się na wysokich ścianach nawy, aż do spadku wysokich sklepień. Są w ostro zakończonym łuku, a wszystkie ich żebra są penetrowane. Przyjmują złożony profil pryzmatyczny, na środku którego widać wąską nitkę. W przeciwieństwie do częstego użytkowania w tamtych czasach, sklepienia nie są ozdobione lierami i tierceronami , ale mają ciekawe zworniki. Trzecia zatoka przedstawia gołębicę Ducha Świętego na tarczy otoczonej girlandą . W czwartej zatoce znajdują się trzy splątane półksiężyce, które z pewnością symbolizują Trójcę Świętą. Pozostaje jeszcze wspomnieć o zachodnim oknie nawy, które ukazuje ekstrawagancką sieć dwóch lancetów z trójkątnymi głowami, zwieńczonych nietypowym miechem i dwoma wąskimi plamkami.
Klucz 3 e span.
Widok na wschód.
Widok na zachód.
Widok na zachód.
4 e obejmują stronie północnej.
Klucz do 4 -tego zakresu.
Rozpiętości korytarzy są prawie dwa razy głębsze niż szerokie. Wyróżniają się od nawy płaskim żebrowanym profilem: nitka na czole staje się szersza, a kształt nie wydaje się ostry. Podobne profile są charakterystyczne dla renesansu , a znajdziemy je np. W Mareil-en-France , Roissy-en-France i Théméricourt . Podobnie, charakterystyczny dla renesansu jest również półkolisty łuk okien i ich zarys dwóch półkolistych form zwieńczonych okulusem między dwoma ażurowymi spandrelami , który odpowiada okresowi późniejszemu niż zachodnie okno nawy. Oprócz tych dwóch różnic sklepienia mają inne osobliwości. Doubleaux przyjmują profil jednej strony falistych filarów, natomiast w nawie wzorowane są na żebrach. Ich średnica jest zwiększona, co umożliwia oparcie o filary, które muszą wytrzymywać napór sklepień nawy głównej. Filary zaangażowane w ściany łamią się z dość niezwykłą spójnością obserwowaną między filarami wielkich łuków, samymi łukami i podwójnymi nawami bocznymi. Są to filary faliste z trzema wypukłościami o zmniejszonej średnicy, zgodnie z typem szeroko stosowanym w regionie. W zasadzie żebra i szprosy są penetrowane, ale w południowo-wschodnim narożniku ostatniego przęsła nawy południowej są przyjmowane na ślepej lampie wyrzeźbionej z ludzką głową. Taki układ istnieje również w pobliżu doubleau przy wejściu do chóru lub z wykrzywionymi głowami w nawiasach transeptu. Jeśli chodzi o zworniki, unikają powtórzeń. W nawie południowej są to kwiaty z dwoma rzędami płatków. Jeden jest umieszczony na płycie, a drugi nie. Rzeźba jest wzbogacona architektoniczną polichromią, w której zastosowano czerwono-brązowy, zielony do turkusu i ultramarynowy błękit . Te kolory można znaleźć na malowidłach ściennych chóru. W nawie północnej pierwszym zwornikiem jest owalny medalion otoczony czterema małymi przegrzebkami . Główny motyw został wyryty podczas rewolucji. Medalion drugiego klucza jest okrągły i otoczony tylko dwoma łuskami. Motywem przewodnim jest trzmiel pielgrzyma (dwukrotnie), tykwa i przegrzebek: tu nawiązanie do pielgrzymki do Santiago de Compostela jest jednoznaczne.
Nawa południowa, zwornik przęsła 2 e .
Nawa południowa, widok na wschód.
Nawa południowa, widok na zachód.
Nawa południowa, ślepa lampa.
Nawa północna, patrząc na wschód.
Nawa północna, zwornik przęsła 3 e .
Skrzyżowanie transeptu jest prawie analogiczne do dwóch poprzednich przęseł nawy głównej, z tym że duże łuki zostały zastąpione podwójnymi o wysokości samego przęsła. Zwornik zwisa, ale jest stosunkowo mały i często ma postać piasty koła. Dekoracji zawiera szereg oves , wiersz dentils i szyszki. Szelki mają taką samą głębokość jak nawy boczne, ale jak już podkreślono, są tak wysokie, jak nawy środkowe, jak w Chevrières i Vétheuil . Ściśle mówiąc, transepty stają się rzadsze w okresie Flamboyant i często są tylko szkicowane, jak w Pont-Sainte-Maxence , gdzie są podkreślone przez architekturę zewnętrzną, ale nie są dostrzegalne w środku, jak w Vineuil. -Saint-Firmin . Armancourt i Baron dostarczają rzadkich przykładów wyraźnych transeptów; inną opcją jest sala chóralna , jak w Boran-sur-Oise , Fleurines , Jaux i Orrouy . Szelki są bogato oświetlone przez wysokie i szerokie okna od północy i południa. Są w ostrołukowym łuku, ale maswerk używa półkolistych kształtów i wskazuje na wpływy renesansu. Godna uwagi jest sieć południowego przęsła: składa się z czterech półkolistych form, zwieńczonych półrozetowym oknem z dwoma rzędami dziewięciu girland, ułożonych wokół małego okrągłego oculusa. Okna wschodnie mają taką samą sieć jak wykusze w nawach bocznych, ale ich ostrołukowy łuk wskazuje na niewielką przednią część. Zworniki mają ten sam styl, co w krzyżu, ale żebra mają płaski profil widoczny w nawach bocznych. Kilka szczegółów przykuwa naszą uwagę. Są ślepą lampą w postaci wykrzywionej głowy pod kątem północnej klamry; renesansowy liturgiczny basen na południe od południowego krzyża, z pół-sklepienie pokryte muszelki, doryckim belkowania z biglyphs i krople, dentil gzymsu i przyczółkiem w łuku; i pięć płytkich wnęk na szczycie południowego krzyża. Są również ozdobione muszelką i stanowią pozostałość po kamiennym ołtarzu .
Przejście przez transept, zwornik.
Przejście przez transept, widok na północ.
North cross, krzywa głowa.
Krzyż południowy, widok na wschód.
Krzyż południowy, basen liturgiczny.
Krzyż południowy, pozostałości ołtarza.
Refren ma piękną głębię. Swoją wysokością i szerokością jest jednorodny z resztą naczynia centralnego. Jednak przęsła są nieco krótsze i jest tylko jeden poziom wzniesienia, gdyż nawet prawe przęsło nie jest flankowane bocznymi kaplicami. W związku z tym cały chór może bezpośrednio wpuszczać światło przez wysokie okna, które są jednak dość daleko od ziemi, a fundamenty stanowią ponad jedną trzecią wysokości pod sklepieniami. Siedem okien jest w ostrołukowych łukach i wszystkie mają ten sam maswerk z dwoma lancetami z główkami koniczyny, zwieńczonymi trójpłatowym miechem, po bokach którego znajdują się dwa wąskie mouchety. Ten typ sieci jest dość reprezentatywny dla ekstrawaganckiego okresu iw porównaniu z transeptem i nawami bocznymi pokazuje, że chór jest rzeczywiście pierwszą częścią kościoła zbudowaną zgodnie z powszechnym zwyczajem. Ograniczenie jednego poziomu podniesienia wpływa również na skład podpór. Faliste słupki na poziomie wykładziny pośredniej odpowiadają zatem typowi z trzema pofałdowaniami i zmniejszoną średnicą, który występuje w korytarzach. Innym powodem takiego wyboru jest niewątpliwie chęć stylistycznej spójności z podporami w kątach między dwoma bokami apsydy, gdzie każdy filar ma tylko jeden ostrołuk i dwa formety do podparcia, a zatem może być cieńszy. Jako filary nawy .
Aby nie przeciążać filarów, formety pierwszego przęsła, a także boczne panele apsydy od strony wschodniej, nie są penetrowane: napotykają na ślepe uliczki. Kilka jest uszkodzonych lub nie zostało wyrzeźbionych, ale ten w północno-zachodnim rogu prawej przęsła przedstawia ludzką głowę, jak w nawie południowej. Pierwszy zwornik to mała ażurowa rozeta otoczona plecionym sznurkiem. Zwornikiem absydy jest rozeta, na której namalowana została gołębica Ducha Świętego, otoczona girlandą. Główną atrakcją chóru są jednak renesansowe witraże, które dotyczą przęsła osiowego i trzech przęseł od północy (patrz rozdział Meble ), a także malowidła ścienne. Według Philippe Bonnet-Laborderie i François Callais, tylko oni sięgają XIX -tego wieku. Mają proste geometryczne wzory, trójkąty i faliste linie na żebrach sklepień; gwiazdy na niebieskim tle dla skarbców ; z liści w połączeniu z diamentami do słupków; i listowie na filary i obramienia okien. Pozostaje wspomnieć o pożarze na południe od apsydy. Jest teraz pusty, a autorzy wspominają o nim, nie wskazując osoby, która miała tam swój pomnik pogrzebowy.
Zwornik absydy.
Widok na wschód.
Widok na zachód.
1 st zatoka, strona północna.
Malowidła ścienne.
Miejsce na ognisko na południe od apsydy.
Kościół jest w całości zbudowany z kamienia kamiennego i skrupulatnie wykonany , co kontrastuje z trzeźwością panującą na zewnątrz. Wokół biegnie profilowany cokół, aby ukryć odwrót po pierwszych rzędach , ale poziom tego cokołu nie jest wszędzie taki sam. Dzwonnica po lewej stronie fasady jest prawdopodobnie nowoczesna, jak podejrzewa Louis Graves. Wieża składa się z podstawy ślepej od strony zachodniej; kondygnacji pośredniej, ażurowej półkolistego wykusza od zachodu i północy; dzwonnica kondygnacji przebite dwoma wąskimi Twin zatoki okien z każdej strony, bez ozdób; oraz ośmiokątna kamienna piramida, masywna i przysadzista, ograniczona czterema smukłymi dzwonnicami . Ściany wieży cofają się lodowcem za podstawą. Każdy kąt jest wsparty na dwóch ortogonalnych przyporach , które cofają się trzykrotnie przez lodowiec, a także tłumią przez lodowiec. Ponadto, między pierwszym a drugim lodowcem istnieją rekolekcje owocami lub słabe występy.
Szczyt frontowy zwieńczony jest statuetką świętego biskupa jako przedrostkiem . Fasada jest flankowana dwoma przyporami, z których lewa przylega do zachodniej, prawej przypory dzwonnicy, co podkreśla ideę, że obie części nie były budowane jednocześnie. Niżej, na poziomie portalu, przypory mają zadaszenia niewątpliwie odpowiadające niszom lub konsolom z rzeźbami, które teraz zniknęły. Następnie przypory są przerywane krawędzią kroplówki i przechodzą od płaszczyzny kwadratu do płaszczyzny pięciokątnej, z kątem wystającym pośrodku przedniej ściany. Górną część przypór na poziomie zachodniego przęsła nawy zdobią fornirowane sterczyny zaopatrzone w haczyki. Za sterczynami przypory zakończone są przyzwoitkami w siodle . Płonące okno zostało już opisane. Poniżej, na ścianie znajduje się duża lodowiec, dwukrotnie większy niż w przypadku dzwonnicy. To rzadka funkcja. Portal dwa koszykowy drzwi otoczone pryzmatycznych elementów kształtowych, a wcześniej oddzielone Trumeau. Na tympanonie w trzecim punkcie, jeden czyta zatarte napis z XIX e wieku: „ Gloria in excelsis Deo ” , który niewątpliwie zastępuje motto okresu rewolucyjnego. Archiwolta portalu kończy się przytulić , gdy roboty których są wyposażone w haki, które są zauważalne przez ich grubej wykonania.
Oprócz dwóch pierwszych przęseł nawy pozbawionych nawy bocznej od południa elewacje boczne są symetryczne. Krawędź kroplówki przebiega na krawędzi spandreli , w tym na przyporach. Ze wspomnianym już formowanym cokołem jest to powracający element ekstrawaganckich kościołów tego regionu. Nawy boczne charakteryzują półkoliste przęsła, a ich przypory pokryte są zaokrąglonymi zwieńczeniami z łukowatym przyczółkiem. W ten sposób wykazano, że nawy boczne znajdują się za transeptem i chórem. Tutaj przypory są gotyckie i przerywane przez krawędź okapu, która otacza budynek, a także przez drugą krawędź okapu obecną tylko na przedniej ścianie, zanim zostaną wytłumione przez zlodowacenie tworzące krawędź okapową. Szczyty transeptu przepruto odpowiednio dwoma małymi kwadratowymi otworami lub okulusem, służącymi do wentylacji poddasza. Jedyne cechy szczególne, na które należy zwrócić uwagę, to ogień rozpalony przez oculus w postaci płonącego miecha na południe od apsydy oraz wieżyczka klatki schodowej zwieńczona skrzynką na pieprz w północno-zachodnim narożniku północnego krzyża. Poza tym transept i chór wyróżniają się tylko oknami, które wszystkie są ostrołukowe, ale z ekstrawaganckim maswerkiem dla transeptu i ekstrawaganckim maswerkiem dla chóru.
Elewacja południowa nawy i krzyż południowy.
Widok od strony południowo-wschodniej.
Widok od wschodu.
Widok od wschodu i pomnik wojenny.
Widok od strony północno-wschodniej.
Wśród wyposażenia kościoła, w ramach tytułu tytułowego, do zabytków zalicza się dwie figury. Wszystkie renesansowe witraże w północnym przęśle transeptu, w trzech przęsłach na północ od chóru i przęśle na osi chewetu również zostały sklasyfikowane jako obiekt od 1906 roku . W przypadku trzech z tych pięciu jagód są to tylko małe fragmenty.
Ecce homo.
Drzwi tabernakulum.
Saint Michel.
Święty Sebastian.
Tron łaski.
Dziewica i dziecko.
Zadaszenie nr 0, górny rejestr.
Zadaszenie nr 0, środkowy rejestr.
Zadaszenie nr 1.
Zadaszenie nr 3.
Zadaszenie nr 9.
Zadaszenie nr 9.