Tych, którzy mieli prawo przedstawić kandydata na wolne zasiłki, nazywano zbieraczami lub szefami. Zasadniczo prawo to przysługiwało założycielowi lub wybitnemu dobroczyńcy kościoła; przekazał go swoim spadkobiercom lub scedował na innych.
Jednak pewna liczba tych parafii zależała od kapituły , kolegiaty , jeszcze węższego klasztoru : były one „ zjednoczone ”, włączone do wspólnoty. Opactwo, kolegiata czy kapituła były, jak się wówczas mówiło, prymitywnym kapłanem . Otrzymywał dochody i zarządzał parafią przez wikariusza , któremu porzucił przypadek i zapewnił rentę zwaną częścią kongrue , to znaczy odpowiednią. Sobór Trydencki ogłosił tych wikariuszy, których początkowo można było usunąć ze szkodą dla parafii . W tego rodzaju parafiach zbieracze, mimo swego prawa patronatu, nie posiadali jurysdykcji, w całości należała do przedstawionych przez nich i zatwierdzonych przez biskupa wikariuszy .
Zbieracz lub patron był oddanym, opiekunem parafii: miał obowiązek jej bronić, dbać o zachowanie swojej ziemi i swoich dochodów, dbać o jej utrzymanie w razie niebezpieczeństwa. W zamian miał zalety: nie tylko przedstawił kandydata do wolnej parafii, ale także otrzymał dwie trzecie, a czasem całą dziesięcinę , miał prawo pierwszeństwa w kościele i otrzymywał to prawo. .
Kandydaci na zbieracze zostali zbadani przez archidiakona , zatwierdzeni przez biskupa i zainstalowani przez dziekana .
Monografia Abbé Petitjeana (proboszcza La Neuveville-sous-Châtenois , przed 1914), opublikowana w biuletynie parafialnym gminy.