Szkoła regionalna Pforta | ||
![]() Portal Schulpforte (1855) | ||
![]() Logo Wyższej Szkoły w Pforta |
||
Generał | ||
---|---|---|
kreacja | 1543 | |
Kraj | Niemcy | |
Akademia | Saksonia-Anhalt | |
Informacje kontaktowe | 51 ° 08 ′ szerokości geograficznej północnej, 11 ° 45 ′ długości geograficznej wschodniej | |
Adres | Schulstraße 12 06628 Schulpforte |
|
Stronie internetowej | http://www.landesschule-pforta.de | |
Ramy edukacyjne | ||
Dyrektor | Thomas Schödel | |
Nauczyciele | 48 | |
Studiowano języki | Niemiecki , łacina , starogrecki , angielski , francuski , hiszpański , rosyjski | |
Lokalizacja | ||
Geolokalizacja na mapie: Niemcy
| ||
Schulpforte Regionalna Szkoła ( Landesschule Schulpforte ), dawniej Royal Academy of Schulpforte, to internat szkoły dla najzdolniejszych uczniów szkół w Niemczech. Ta elitarna instytucja ma tradycję doskonałości datowany na XVI -tego wieku . Zajmuje ona teren dawnego opactwa cystersów z Schulpforte ( przedmieście z Bad Kösen ) w powiecie Burgenland , Saksonii-Anhalt .
W ramach reformacji książę Henryk Pobożny nakazał zamknięcie klasztoru cystersów w Schulpforte w 1540 r. I rozproszył zakonników. Po długich rozmowach na temat nowego przeznaczenia budynków sekularyzowanego klasztoru , książę Maurice de Saxe (który miał zostać księciem-elektorem w 1547 r.), Zainstalował tam w 1543 r. Jedną z trzech szkół, które zamierzał utworzyć, Schulpforta . Dwie siostrzane szkoły to Lycée Régional de Saxe Sainte Afra w Miśni i Gymnasium Saint-Augustin w Grimma . 150 chłopców ze wszystkich warstw społecznych mogło otrzymać tam wyższe wykształcenie, nauka była bezpłatna. Aby zaspokoić materialne potrzeby instytucji, książę Maurycy skonfiskował majątek bractwa Schulpforte. Szkoła powstała w latach 1573-1575.
Po wojnach napoleońskich i pod koniec kongresu wiedeńskiego w 1815 r. Królestwo Saksonii musiało oddać Prusom różne terytoria , w tym Burgenland . Dlatego w 1850 roku w pruskiej instytucji architekt Friedrich-August Stüler dokonał Wielkiego Wejścia do Szkoły.
W 1935 roku Narodowy socjalistyczne władze uczynił Schulpforta narodowy polityczna instytucja edukacyjna ( Nationalpolitische Erziehungsanstalten , NAPOLA lub NPEA), i było utrzymać ten stan aż do końca II wojny światowej w 1945 roku.
Następnie, aż do 1950 roku, placówka dążyła do odzyskania funkcji edukacyjnej, jaką pełniła za czasów późnej Republiki Weimarskiej . Ale reforma agrarna podjęta w radzieckiej strefie okupacyjnej doprowadziła do ewakuacji szkoły, a wraz z utworzeniem NRD w 1949 r. Fundacja Schulpforte została ostatecznie rozwiązana, a od 1958 do 1990 r. szkoły średnie, które w NRD nosiły nazwę Erweiterte Oberschule , co prowadziło uczniów do matury ( Hochschulreife ). W ten sposób miejscowi po raz pierwszy w swojej historii witali młode dziewczyny. W tej szkole z internatem było 360 miejsc . W 1981 i 1982 roku władze utworzyły dwie szkoły zawodowe (muzyczna i interpretacyjna).
Ale na zachodzie sodality byłych uczniów Schulpforta walczyły o odtworzenie książęcej fundacji: w 1968 roku otworzyli w małym miasteczku Meinerzhagen w Westfalii szkołę nawiązującą do tradycji ich czcigodnej szkoły, „ Evangelische Landesschule zur Pforte .
Podobnie jak w przeszłości, przyjęcie było uwarunkowane doskonałością wnioskodawcy, niezależnie od zasobów jego rodziny. Pod koniec lat 90., w wyniku zjednoczenia, które umożliwiło ponowne otwarcie pierwotnej Landesschule Pforta , teren Meinerzhagen został ewakuowany, a następnie rozebrany w 2005 r. W 1990 r. Stara szkoła Schulpforte znalazła się pod kuratelą kraju związkowego Saksonii. Anhalt , mieszczący 400 uczniów . W klasach od drugiej do terminala ( 9 th do 12 th Według niemieckiego systemu edukacji), edukacja jest ponownie języków klasycznych, muzyki i nauki eksperymentalne. W wyniku reformy szkolnictwa w Saksonii-Anhalt i wejścia w życie „ matury dwunastoletniej ” dla wszystkich szkół średnich w kraju związkowym Landesschule Pforta dostosowała się do programu maturalnego . Szkoła z internatem, w której mieszkają wszyscy uczniowie, i praca na rzecz społeczności nadal akcentują dzień mieszkańców. W 1992 r. Ponownie utworzono Stiftung Schulpforta ze statusem fundacji pożytku publicznego na mocy prawa publicznego.
Wraz z przejściem na emeryturę Lipiec 2005od byłego rektora Portensisa , Karla Büchsenschütza, tymczasową pomoc zapewnił dr Däumer. Po ogólnopolskim konkursie nowym rektorem Portensis został wybrany Bernd Westermeyer, dotychczasowy dyrektor Seminarium Ekumenicznego w Magdeburgu . Objął urząd jesienią 2007 roku.
Pierwszego dnia przyjęcia do Schulpforta uczniowie szkół średnich otrzymują prace zbiorowe, takie jak:
Prawa i obowiązki uczniów są stopniowane w zależności od poziomu studiów (więcej niż według wieku). W przeciwieństwie do innych publicznych szkół średnich, samodyscyplina ( Selbstverwaltung ) jest w centrum życia szkolnego. Tradycje Szkoły obejmują również hazing ( Neunerschwoof ).
Uczniowie podzieleni są na siedem domów. Domy I / V, II, VI i VIII są zarezerwowane dla dziewcząt, szkoły z internatem III i VII dla chłopców. Szkoła z internatem V ma oddzielne piętra dla chłopców i dziewcząt. W pokojach jest od 1 do 4 łóżek . Najczęściej najmłodsi uczniowie (ci drugich) gromadzą się w dużych salach, a pojedyncze pokoje są zarezerwowane dla uczniów ostatniej klasy.
Oprócz wielu tradycji życie szkoły z internatem jest przepojone kultem nauki: zachęca się do solidarności, rozwiązywania trudności i konfliktów za pomocą dialektyki i twórczości opartej na współpracy . W ten sposób studenci mają zapewnione idealne warunki do rozwoju swoich umiejętności.
Lekcje początkowo zajmowały tylko połowę planu lekcji uczniów, przeplatane klejem ( Repetierzeiten ) i godzinami nauki ( Arbeitszeiten ): uczniowie w grupach od 10 do 18 osiedlili się w sali, w której odrabiali prace domowe pod nadzorem terminala najstarsza ( 12 th klasa) lub pierwsza górna ( 13 th klasy), który działa się na szkicu. Uczniowie zostali podzieleni na cztery lub pięć osób przy każdym stole, pod opieką dziekana, aby w razie potrzeby przywrócić spokój. Spośród starszych, niektórzy zostali przydzieleni jako „nadzorcy” ( Inspektoren ), ze szczególną odpowiedzialnością za monitorowanie baraków (każdy z nich miał jeden lub dwa pokoje do zarządzania), w godzinach odpoczynku i podczas wycieczek po mieście. W zamian opiekunowie ci mogli rozdzielać kary na wszystkich uczniów do pierwszej klasy, nawet jeśli unikali uciekania się do nich w przypadku drugiej klasy. Najbardziej surowe kary zadecydowało kolegium nadzorców. Nauczyciel odpowiedzialny za dany tydzień ( Tygodnik ) był informowany tylko w przypadku najpoważniejszych naruszeń, a uczeń mógł wtedy stawić się przed radą dyscyplinarną ( Synod ).
Dziś przełożeni ustąpili miejsca „delegatom sal” i „delegatom klas”: ci pierwsi są zobowiązani do sprawdzenia stanu swojego pokoju, prawidłowego wykonywania prac domowych, na początku Silentium (godziny poświęcone na pracę domową), które rozpoczyna się o godz. 20:15 dla studentów drugiego roku, a następnie kwadrans później za każdy rok trwania kursu; terminale są zwolnione z prac konserwacyjnych. Posiłki są teraz również dzielone: każdy uczeń robi to przez rok.
Czas wolny pozostawiano na „rekreację”: uczniowie mogli opuścić sale do nauki i spacerować (w tym w -15 ° C ) po terenie szkoły. Przez długi czas prawo do opuszczenia murów szkoły i udania się do miasta było ograniczone, nawet w ostatnich klasach, do zaledwie kilku godzin: zwykle do trzech, a nawet wyjątkowo do czterech dla szczególnie wyróżniających się uczniów. Wpływ ruchów młodzieżowych i Nowej Edukacji spowodował, że to odosobnienie rozwijało się bardzo powoli: przez długi czas najmłodsi (trzecia i druga klasa) mogli opuścić placówkę tylko na jedną do jednej, dwie godziny tygodniowo. Dzisiaj uczniowie mogą opuścić internat, gdy tylko podpiszą ulotkę z imieniem i nazwiskiem, powodem wyjazdu i godziną powrotu.
Każdego roku uczniowie Szkoły regularnie zajmują pierwsze miejsca w egzaminach ogólnoniemieckiego konkursu ( Bundeswettbewerb ) z przedmiotów ścisłych i językowych. Często doceniane są także chóry szkolne (a także chór absolwentów), pod dyrekcją dyrygentów Kerstena Lachmanna i Matthiasa Jende. Dużym zainteresowaniem cieszą się koncerty dwóch chórów, młodych dziewcząt i chłopców, które odbywają się w kaplicy. W ostatnich latach zinterpretowano utwory uczniów lub absolwentów szkoły, jak np. Utwór Raphaela Michaelisa z jego cyklem Eine Reise mit Jesus czy melodramat Johna Maynarda Thomasa Krügera. Ten ostatni został wręczony w Phönix-Theaterwelt w Wittenberdze.
Podczas zajęć można swobodnie spacerować po parku przy Szkole. Można również odwiedzić starą kaplicę z cmentarzem i krużgankiem .
Ze względu na swoją długowieczność instytucja Schulpforta może być dumna z tego, że kształciła wybitne dzieci w kraju.
Oprócz Fryderyka Nietzschego (który studiował w Schulpforta w latach 1858-1864), najbardziej znanymi osobistościami, które uczęszczały do placówki, są:
Biblioteka licealna, założona w 1570 roku, licząca około 80 000 woluminów, ma jedną z najbogatszych starych kolekcji w Niemczech. Zawiera Schulprogramme (raporty sporządzane corocznie przez nauczycieli dla kierownictwa szkoły), treść kursów (w tym kursów pisanych ręcznie), kompozycje i inne pisma byłych uczniów Pforte, a także bogaty zbiór. Klopstock .
W 1884 r. Szkoła otrzymała organy od Friedricha Ladegasta , jednego z najsłynniejszych przedstawicieli romantycznego budownictwa organowego . Jego opus 106 zawiera 11 rejestracji dwóch klawiatur i pedałów w bufecie w stylu neogotyckim , prawdopodobnie zaprojektowanym przez Carla Schafera . Po dziesięcioleciach zaniedbań i ostatecznym demontażu instrumentu organy, naprawione przez Ets Rösel & Hercher, wróciły do użytku od 2005 roku.
Uczniów często uczyli wybitni nauczyciele, wśród których był Sethus Calvisius (1582–1594). Johann Joachim Gottlob am Ende jest znany jako mistrz poety Klopstocka . Krytyk literacki Karl August Koberstein , który nauczał w Schulpforta w latach 1820–1870 , był dziadkiem ze strony matki Georga Groddecka i jednym z nauczycieli Friedricha Nietzschego . Profesorowie Christian Gottlieb Kluge Młodszy, Johann Adolf Schlegel , Wilhelm Paul Corssen (1848-1868), latynoska, którego Nietzsche miał jako profesora, i Friedrich Gottlieb Barth , rektor w latach 1787-1794, również wykładali w tej placówce.