Pedał jest klawiatura dla instrumentu muzycznego specjalnie zaprojektowany, aby grać na instrumencie z nóg . Jest to jeden z podstawowych elementów narządu .
Znacznie rzadziej występuje również na klawesynie i fortepianie.
Pierwszy pomysł na pedał narodził się, gdy organiści poczuli potrzebę zastąpienia klawiszy blokujących niektórych niskich tonów, aby łatwiej zmienić nuty basowe, aby wspierać rodzącą się polifonię (dron lub tenor). Było to wtedy po prostu kilka kołków umieszczonych na wysokości stóp, które umożliwiały uruchamianie najniższych dźwięków klawiatury za pomocą mechanizmu ciągnącego (prawdopodobnie zwykłego sznurka rozciągniętego między kostką a stopniem klawiatury). To narodziny tego mechanizmu do XIII -go wieku.
Spotykamy właściwe wykorzystanie pedałów powiedział z XV th wieku i prawdopodobnie ze względu na złożoność mechaniczną, to często być niezależne, to znaczy bez pełnej łącznika. Pedały lub „klawiatury pedałowe” dawnych organów francuskich do początku XIX wieku składały się z czopów lub małych kawałków drewna wystających z podłogi w dwóch rzędach, które mogły być płaskie, nieco lub bardzo nachylone. Jednocześnie w organach niemieckich istniały już wygodniejsze pedały, złożone z wydłużonych „stopni” przybliżonych do siebie, tak aby wykonawca mógł nimi operować albo czubkiem stopy, albo piętą. Rozstaw stopni został tak wyregulowany, że podczas wchodzenia stopa wchodziła tylko na raz.
Od początku XVII -tego wieku, pedał z głównych narządów już pocałował 28-30 Ocena nawet z 36 dużym liftingu we Francji. Był wielkości pedału Bacha . W Anglii korby zostały zbudowane dopiero w 1790 roku bez odpowiedniej gry i mówienia tylko za pomocą pasków. Aby to zrekompensować, czasami dodawaliśmy ręczne klawiatury do basu, serię 16-stopowych rur. Pedał „à la française” bardzo utrudniał grę w połączeniu i wykonywanie szybkich pasaży. Dlatego właśnie około 1836 r. Zastąpiono je pedałami „w stylu niemieckim”; w tym czasie na prośbę Boëly'ego przerobiono pedały Saint-Germain-l'Auxerrois w Paryżu i wielu innych.
Kongres Katolicki, który odbył się w Mechelen w 1864 r., Ustalił w swojej sekcji muzyki religijnej większość „standardów”, które będą stosowane przy budowie organów, a zatem wymiary standardowego pedału zaproponowane dla czynników mających na celu ujednolicenie konstrukcji i gra na instrumencie.
Określono również położenie deski pedałów w stosunku do klawiatur ręcznych: Trzecie D pierwszej klawiatury ręcznej jest ustawione pionowo w stosunku do drugiego D deski pedałów.
Ten standard został zaktualizowany przez dodanie 32-krokowego formatu pedalboardu, który można znaleźć w większości nowoczesnych organów, zwłaszcza gdy mają one klawiatury 5-oktawowe (61-klawiszowe).
Pomimo tych testów standaryzacyjnych na świecie istnieje co najmniej pięć typów mechanizmów korbowych:
Standardowa korba BDO
Korba radialna BDO
Mechanizm korbowy AGO
Techniki dotykowe różnią się między amerykańską deską pedałową (AGO) a europejską deską pedałową (BDO). Po pierwsze, odległość między stopniami jest różna, więc przy tym samym zakresie 32 stopni mechanizm korbowy AGO jest o 5 cm węższy . Podczas gdy wklęsła równoległa korba bieżnika BDO sprzyja grze kolców, sprawiając, że gra pięty jest nieco trudniejsza. Amerykańska korba z krokami w kształcie wachlarza sprzyja większej grze legato z naprzemienną piętą i palcami.
W przeciwieństwie do BDO, mechanizm korbowy AGO sprzyja ćwiczeniu glissando, ponieważ jest bardziej ergonomiczny.
Równowaga pedału w stosunku do klawiatur ma ogromne znaczenie dla ergonomii konsoli. Idealna konsola powinna mieć pozycję korby tak, aby ostry przód znajdował się ledwie przed palcami, gdy nogi zwisają pionowo. Zbyt głęboko osadzony pedał w podstawie (co jest często spotykane) zmusza organistę do pozostania w zwisie, co jest wyjątkowo niewygodne i wyczerpujące (grozi skurczami i bólem w dole pleców). Ponieważ jednak nie każdy ma taką samą długość nóg, kilka nowoczesnych konsol oferuje możliwość przesuwania korby do przodu lub do tyłu, nie wspominając o ławce z regulacją wysokości.
Jak sama nazwa wskazuje, pedał to klawiatura przeznaczona do gry stopami. dlatego wymaga specjalnego szkolenia, które jest częścią szkolenia organisty .
Istnieją dwie szkoły organowe pod względem techniki pedałowania, które można podsumować w następujący sposób:
Technika punktowa uczy sposobu dotykania mechanizmu korbowego polegającego na używaniu wyłącznie czubków stóp, a a priori zakazuje używania pięt. Ta technika opiera się na dwóch uzasadnieniach:
Technika pięt i palców uczy sposobu dotykania korby, polegającego na wykorzystaniu podwójnego ruchu artykulacji i rotacji stawu skokowego w celu użycia palca lub pięty w zagłębieniu i podniesienia go ze stopni. Ta technika ma również swoich obrońców i swoje uzasadnienia:
Jeśli w przeszłości zaobserwowaliśmy kilku zaciekłych obrońców, z których każdy był zamknięty w swoim własnym obozie, współczesne nauczanie organów nie faworyzuje żadnej z tych dwóch technik, ale raczej zaleca technikę najbardziej odpowiednią do stylu wykonywanego utworu. Chociaż nie ma ustalonej zasady, możemy powiedzieć, że ogólnie technika punktowa będzie stosowana w muzyce dawnej, w szczególności we francuskiej muzyce barokowej, podczas gdy technika pięt-pointy będzie dobra w muzyce symfonicznej, gdy jest nie jest po prostu obowiązkowe w muzyce współczesnej.
Należy zauważyć, że pedał jest używany nie tylko w organach. Były klawesyny , fisharmonie i fortepiany wyposażone w pedał. Jednak instrumenty te są dziś rzadko używane. Z drugiej strony nadal używane są pedały do carillonu , pozwalające na bicie największych dzwonów (choć bardzo rzadkie i zajmujące niewiele więcej niż oktawę).
Różne organy (organy jazzowe, organy Hammonda ) mają również skrócone pedały obejmujące tylko jedną oktawę (13 kroków). Organy Hammonda B3 oferują płaską 25-stopniową (dwie oktawy) pedał.
Od czasu pojawienia się standardu MIDI stało się możliwe standardowo podłączenie pedału do pianina cyfrowego lub komputera w celu korzystania z oprogramowania do emulacji organów. Pozwala to ćwiczyć pracę nóg w domu.