Sarakatsani (w nowogreckiego : Σαρακατσάνοι - Sarakatsanoi , bułgarski : Каракачани - Karakatchani ) to braterstwo wśród pasterzy grecki językiem nomadów z Albanii do Bułgarii i Grecji , które do początku XX th wieku , mieszkał w wypasu kontynuując przez Balkan Peninsula , praktykując małżeństwo w społeczności i nie mieszając się z otaczającymi ją osiadłymi populacjami.
W Sarakatsani wymienione są pod tą nazwą aż do końca XVIII -tego wieku. Postawiono kilka hipotez, aby wyjaśnić ich pochodzenie:
Według własnych legend, pochodzą one z Sirakou (w arumuński Sãracu), górskiej wioski w Pindus wschodzie Janina , stolicy Epiru , lub z Saraketsis (w arumuński Sãrãcutsi dzisiaj Perdikkas w północnej Grecji); dwie grupy byłych pasterzy osiedliły się i były rolnikami, spotkały się w 1959 roku w pobliżu Voskopojë w Albanii i niedaleko Sliven w Bułgarii przez rumuńskiego językoznawcę Petru Neiescu z Uniwersytetu w Cluj , zapytany o ich tożsamość, odpowiedział w języku arumuńskim , ich zwykłym języku : „jesteśmy Sarakatsańczykami z Grecji”.
Arumuński historyków i etnologów Theodor Capidan i Take Papahagi uwierzyć, że były pierwotnie Wołosi zhellenizowane przez głoszenie anchorite Kosmas etolskich, ponieważ ich grecki dialekt jest trudne do zrozumienia dla Greków i zawiera słowa. I samogłoski arumuński pochodzenia takie jak ã a także słowa słowiańskie i tureckie .
Bułgarska etnografia, ale także autorzy, tacy jak grecki Kóstas Krystállis , uważają, że Saracatsańczycy byli w stanie rozwinąć swój dialekt dzięki koczownictwu na terytoriach zamieszkałych przez Greków , Albańczyków , Wołochów , Bułgarów i Turków , niekoniecznie pochodzących z jednej z tych grup etnicznych. W tym bułgarskiej hipotezy Sarakatsan lub Karakatchan może mieć nic wspólnego z Sirakou, ale być odkształcenie tureckiej karakaçak ( „niejasne zbiega”, w sensie przemytnik). Na poparcie tej tezy, słowo karakatchan wyznacza także w Bułgarii i Turcji do rasy owiec , do kucyka z Bałkanów i Azji Mniejszej i rasy z owczarka z bułgarskich górach .
Brytyjczyk JK Campbell podaje, że w 1937 r. Wielu Saracatsańczyków nadal zajmowało się pasterstwem transhumanckim, a także kradzieżą i odsprzedażą bydła (po grecku zooklopi ) należącego do Wołochów . Podaje, że byli koczownikami i mieszkali w tkanych wiklinowych chatach ( kolibry lub kalives ), podczas gdy Kóstas Krystállis zauważa, że lud ten jest dość endogamiczny, a zatem izolowany z antropologicznego punktu widzenia: stwierdza, że prawdopodobnie żyli od wieków mniej więcej takie same warunki i te same obszary, gdzie były na początku XX -go wieku.
Grecki etnograf Angelikí Chatzimicháli (en) (1957) i autorzy tacy jak Evripídis Makrís (1990) czy Aris Poulianos (1993) uważają Saracatsańczyków za „archaiczny izolat”, zarówno „ etniczny ”, jak i „ językowy ”, interpretując elementy ich kultura jako „pierwowzór archaicznej kultury greckiej ”: ich duszpasterski sposób życia , ich organizacja społeczna i ich sztuka, którą nawiązują do „geometrycznego” stylu przedklasycznej Grecji. Jako tacy mogliby być uważani za najstarszą populację Grecji, którą starożytni Grecy nazywali „ Pelazgianami ”.
Poulianos wyszedł daleko poza 9 -go Międzynarodowego Kongresu IUAES w Chicago w 1973 roku, oraz w książce. Dla niego Saracatsanes, od kontynentalnej „Dynarskie” lub „ epirotic ” typu, byłby obecny w Europie znacznie dłużej niż typu śródziemnomorskiego i by zejść bezpośrednio z mezolitu populacji , a nawet z „Cro-Magnon w szerokim sens ”d Europa Zachodnia z górnego paleolitu . W 1970 roku uznał je za „ludy przedneolityczne ”, stwierdził, że miały niską (68 mm ) i dość szeroką (143 mm ) fację i zaklasyfikował je do „Proto-Europejczyków”. Według niego, oprócz gór Pindus , ten epirotyczny typ spotyka się również wśród mieszkańców północno-zachodniej Grecji - którzy nadali mu nazwę; w Czarnogórze (opisane przez KW Ehricha w 1948 r.); w północno-zachodniej Bułgarii (opisane przez Arisa Poulianosa w 1966 r.); w Rumunii (opisane przez Milcu i Dumitrescu w latach 1958-1961); na Ukrainie (opisane przez Djatchenko w 1965 r.).
Podejścia protochronistyczne można znaleźć u Ernesta Gellnera , socjologa z London School of Economics i Paula Roberta Magocsi (en) , etnologa z University of Toronto ( Kanada ), inne wyjaśnienie oparte na pojęciu „ pastoralnego tygla ” i według które Saracatsańczycy / Karakaczanie, podobnie jak inne bractwa koczowniczych pasterzy , byłyby „ grupą społeczną ” niedawnego pochodzenia, wynikającą z mieszanki biednych chłopów lub pasterzy oraz wszelkiego rodzaju wykluczonych i uciekinierów (takich jak „ klephtes ”), uchodźców w bałkańskich górach uciec wykorzystywanie przez Turków , konfiskatę ich zwierząt na rzecz tureckiej lub Islamized pasterzy i intensyfikacji represji osmańskiego w 18 wieku. th century (co by wyjaśniało, dlaczego nikt o nich wcześniej) .
Jeśli chodzi o duńskiego Carstena Høega, twierdzi, że nawet jeśli ich leksykon jest pełen terminów różnego pochodzenia, ani fonetyka, ani struktura gramatyczna ich greckiej mowy nie mają śladów elementów obcych współczesnej grece , co sugeruje niedawne zawłaszczenie. Podkreśla elementy osiadłego pochodzenia w kulturze Saracatsanów. Jednak w epoce osmańskiej , że osmańskie i Seldżuccy bejs utworzone z feudalnego systemu z Timariote domen , które skonfiskowanych najlepsze ziemie i pastwiska, wypędzili chrześcijańskich pasterzy (Grecy i Wołochów) i doprowadzono w Yörüks z Anatolii , znany Grekom jako Konariotes . Imigracja Yörüks kontynuowane aż do połowy XVIII e wieku i pozbawieni rodzime pasterze wziął Maquis: są Saracatsanes. W rzeczywistości na terytoriach, na których następnie się pojawiają, obserwujemy nierozerwalną mieszankę toponimów greckich, albańskich, słowiańskich i wołoskich, a ich lingua franca jest gramatycznie czystą greką, ale leksykalnie typu „ pidgin ”: z nomadyzmem kultura mieszana było nieuniknione w ramach identyfikatora społeczności nie ze względu na język, ale ze względu na styl życia osiadłych społeczeństw, i może wyjaśniać osobliwości sarakatsani, niekoniecznie odwołując się tylko do Wołochów lub przypuszczeń protochronistów powrotu do Pelazgów lub do Prehistorii .
W każdym razie, Sarakatsani były ledwie docenione siedzący tryb życia, a w 1938 roku, generał Metaxas , potem mistrz Grecji , wydał dekret n o 1223 z4 maja 1938, zmuszając Saracatsańczyków do osiedlenia się, zarejestrowania się jako pasterze we wschodniej Tracji i do edukacji swoich dzieci, pod groźbą więzienia, przymusowego werbunku i konfiskaty stad. Ci, którzy odmówili, wyjechali z kraju do Albanii, Jugosławii i Bułgarii, ale po II wojnie światowej w krajach komunistycznych podjęto podobne kroki , co doprowadziło do ich zniszczenia na całych Bałkanach. Zniknięcie jako grupa koczownicza. Z drugiej strony, pojawiają się ponownie jako zespoły kulturowe podczas festiwali ludowych , a ci, których Patrick Leigh Fermor spotkał w Grecji w latach 60. XX wieku, wyraźnie widzieli się jako „ Grecy ”, podobnie jak Aromani .