Racjonowanie jest to, że ograniczenie dystrybucji i dostaw surowców, towarów i usług , poprzez kontrolowanie ilości autorytarne, na ogół ograniczony okres czasu.
Termin „racjonowanie” lub „zatwierdzony bilet” pojawia się po francusku dopiero w 1846 r. wraz z Pierre-Josephem Proudhonem w jego eseju zatytułowanym System sprzeczności ekonomicznych . Pojawia się w księdze tylko raz i nie jest tam zdefiniowana. Victor Hugo używa go w 1870 r. w swoich Notatnikach intymnych , mówiąc o mięsie , w czasie wojny francusko-pruskiej ; w ich Journal , że bracia Goncourt mówić w tym samym okresie, w Paryżu, biletów żywnościowych .
Reglamentacja będąca faktem racjonowania - a więc określania racji żywnościowych, porcji żywności dla ludzi czy paszy dla zwierząt - jest jednak starą praktyką, która wynika z dobrego zarządzania przez autorytet jednostek, zwierząt lub zwierząt społeczności. W rodzinie to rodzice decydują, ile jedzenia dać dzieciom i zwierzętom. W wojsku i marynarce, administracja musi określić ilości pożywienia, które należy dostarczyć do ludzi i zwierząt ( Racje herbatniki , porcję brandy , porcję paszy , itp ).
W zależności od przyznanej ilości i percepcji użytkownika, rację można uznać za obfitą, normalną lub zmniejszoną; to jest często postrzegane jako restrykcyjny w kontekście a diet dietetyki.
Brak ze względu na klimatycznych lub ekonomicznych, wojen i katastrof, zawsze narzuca potrzebę racje żywnościowe. Racja jest wtedy określoną ilością pokarmu lub napoju rozdawaną w odstępach, której nie wolno przekraczać . Reglamentacja ta ma miejsce w sferze prywatnej lub zbiorowej; w tym ostatnim przypadku stanowi środek podejmowany przez władze w celu dystrybucji wśród ludności towarów lub artykułów spożywczych, które są dostępne tylko w ograniczonych ilościach.
W rachunkowości i finansach racjonowanie to zestaw ograniczeń odnoszących się do kwot, jakie należy przeznaczyć na nabycie środków trwałych, nałożonych przez kierownictwo przy ustalaniu budżetu inwestycji.
W okresie racjonowania ludność otrzymuje kartki lub talony zwane „ karnetami żywnościowymi ”, które można wymieniać w służbach administracyjnych, przychodniach lub w sklepach na niektóre podstawowe artykuły spożywcze: mleko, jajka, mięso itp. cukier, ale także benzyna, mydło itp.
W okresie rewolucyjnym I Republika Francuska doświadczyła okresu racjonowania: Zgromadzenie Narodowe w trybie pilnym uchwaliło szereg ustaw i dekretów, aby ograniczyć ilość chleba na osobę i ustalić cenę ( Ustawa o maksymalnej generalności ). Istotną inicjatywą jest inicjatywa gmin lub części dużych miast, które stopniowo przyjmują „karty chleba”, dające prawo do nabycia po kontrolowanej cenie określonej ilości chleba, w zamian za wymienne kupony, z których z kolei korzystają piekarze. dostarczyć mąkę. Kuponów tych nie należy mylić z zaufanymi banknotami wydrukowanymi w 1790 r. przez gminy i przedsiębiorców, aby stworzyć rodzaj waluty awaryjnej, która ma zarówno zrekompensować brak gotówki, jak i umożliwić każdemu obywatelowi dostęp do żywności.
W czasie wojny 1870 r. Paryż był oblegany i wprowadzono racjonowanie.
„Członek rządu, burmistrz Paryża,
DECYDUJE:
art. 1 ul . Od 10 lutego przestanie odbywać się racjonowanie chleba.
W rezultacie zgłoszono dekret z 18 stycznia.
Sztuka. 2. Odnotowano także dekrety burmistrza Paryża z 3 grudnia 1870 r. o ograniczeniu dostaw z kasy piekarniczej; z dnia 12 grudnia zakaz sprzedaży mąki; z 5 stycznia 1871 r. broniący wypuszczenia chleba z 12 stycznia, zakazu produkcji i sprzedaży luksusowego chleba oraz przesiewania mąki przez piekarzy.
Handel mąką, wypiekanie i sprzedaż chleba w jakiejkolwiek formie nie będzie odtąd podlegać żadnym ograniczeniom z wyjątkiem podatku miejskiego, który jest utrzymywany do odwołania.
Sztuka. 3. Chleb będzie teraz opodatkowany w cenie 47 centów za kilogram, tak jak przed dekretem z 18 stycznia.
Sporządzono w Paryżu, 8 lutego 1871
Burmistrz Paryża,
Jules Ferry »
W związku z brakiem żywności po wybuchu wojny już wprowadzono racjonowanie chleba grudzień 1914w częściach zajmowanego terenu. Następnie została rozszerzona na cały kraj i do dużej liczby środków spożywczych ( mąka , mięso , mleko , ropa naftowa , cukru , itd. ), A kontynuował po wojnie (do 1921 roku na cukier).
System racjonowania podobny do tego, który został wprowadzony podczas poprzedniej wojny, został wprowadzony od: Marzec 1940 którego 10 marca 1940 rw Paryżu i został przedłużony, dla niektórych produktów, takich jak chleb, do30 listopada 1949.
Od 10 marca 1940 roku w Paryżu paryskie restauracje nie mogły już serwować klientowi dwóch kolejnych talerzy. Przeciętny posiłek kosztował 15 franków, a klientowi przysługiwało 150 gramów chleba.
Zgodnie z polityką Business as Usual , rząd brytyjski początkowo był niechętny kontrolowaniu rynku żywności. Sprzeciwiał się ustanowieniu ceny minimalnej na zboża, powstrzymując się od kontrolowania importu niezbędnych towarów (cukier, mięso i zboża). Kiedy w końcu wprowadził te środki, przyniosły one niewielki skutek. W 1916 r. spożywanie więcej niż dwóch racji żywnościowych w miejscu publicznym lub spożywanie więcej niż trzech na obiad stało się nielegalne; kary nakładano na ludzi karmiących gołębie lub bezdomne zwierzęta.
W Styczeń 1917Niemcy podjęły politykę nadmiernej wojny podwodnej i uruchomiły swoje okręty podwodne, aby polować na statki w drodze do Wielkiej Brytanii, aby zagłodzić kraj i uzyskać jego kapitulację. W odpowiedzi rząd brytyjski wprowadził dobrowolne racjonowanie w lutym 1917 roku . Od września chleb był racjonowany; Kiedy krajowe rezerwy zboża spadły do mniej niż sześciu miesięcy, lokalne władze przejęły dostawy i wprowadziły progresywne środki racjonowania między grudniem 1917 a lutym 1918 . Beckett uważa, że ta „normalizacja podstawowych towarów” była korzystna dla zdrowia publicznego. Aby ułatwić realizację tych środków, 15 lipca 1918 r. wydano książeczki żywieniowe na masło, margarynę, boczek, mięso i cukier. W czasie wojny średnie spożycie kalorii spadło o 3%, a białka o 6%.
W oczekiwaniu na strajk generalny w 1926 r. rząd wprowadził w 1925 r. środki racjonowania i planował powołanie delegatów ds. kontroli żywności dla każdego regionu. Podczas tego strajku związki w londyńskich dokach zorganizowały blokadę, ale konwoje ciężarówek, flankowane przez jednostki wojskowe, zdołały utrzymać zaopatrzenie, a przygotowania te okazały się niepotrzebne.
Kiedy wybuchła II wojna światowa na początku wrzesień 1939pierwszym surowcem, który rząd zaczął monitorować, była ropa naftowa; wtedy od8 stycznia 1940racjonowaliśmy bekon, masło i cukier, a na koniec stopniowo mięso, herbatę, dżemy, ciastka, płatki śniadaniowe , ser, jajka, bekon, mleko i suszone lub konserwowe owoce.
W miesiącu czerwiec 1942, rząd powołał Combined Food Board , komisję do koordynowania dostaw dla aliantów, zwłaszcza importu ze Stanów Zjednoczonych i Kanady. W miesiącuSierpień 1942racjonowano prawie całą żywność (według wagi, z wyjątkiem mięsa, które było racjonowane cenowo), z wyjątkiem warzyw i chleba. Środki te nieuchronnie stworzyły czarny rynek .
Nie racjonowaliśmy dziczyzny ( królika i gołębia ), ani świeżych warzyw, ani owoców, bo i tak trudno było je znaleźć. Niektóre egzotyczne owoce całkowicie zniknęły: przez większość wojny nie można było uzyskać cytryn i bananów; nadal sprzedawaliśmy pomarańcze, ale ogrodnicy często odkładali je dla dzieci i kobiet w ciąży, które miały książeczkę żywnościową. Na półkach co jakiś czas pojawiały się produkowane lokalnie owoce, takie jak jabłka, ale znowu kupcy nałożyli własne ograniczenia, aby klienci często nie mogli kupić więcej niż jednego jabłka na raz. Kilku obywateli zaczęło uprawiać własne warzywa, zachęcone przez program „ ogrody zwycięstwa ”. Do 1942 roku wiele dzieci poniżej siódmego roku życia przyzwyczaiło się do ograniczeń i nigdy nie widziały bananów, sądziły, że to wynalazek.
Chleba, były największe trudności: nie było reglamentowane aż po zawieszeniu broni, ale biały chleb został zastąpiony przez krajowego bochenek z ciemnego chleba , ku rozczarowaniu gospodyń domowych uznały ją za zbyt miękkie, nie dowierzał jego szary kolor. i obwiniał go o problemy z trawieniem. Rozporządzenie zakazuje sprzedaży chleba mniej niż 24 godziny po upieczeniu, ponieważ ze świeżo upieczonego chleba trudno jest pokroić cienkie plasterki, a jego smak sprawia, że konsumenci jedzą go lekkomyślnie.
W miesiącu maj 1942nowe rozporządzenie zakazuje hotelom i restauracjom podawania dań powyżej 5 szylingów na gościa oraz serwowania im więcej niż trzech dań; tylko jedna z tych potraw musiała zawierać mięso (lub ryby). Środek ten był odpowiedzią na zbesztanie tych, którzy jedząc regularnie w restauracjach, mogli korzystać z nieracjonowanej „luksusowej” żywności.
Chociaż ryba nie była racjonowana, jej cena ogromnie wzrosła podczas wojny. Początkowo rząd odpuścił, świadom, że rybacy powinni korzystać z premii, biorąc pod uwagę ryzyko ataku wroga na morzu; ale od 1941 r. ceny były ograniczone. Podobnie jak inne nieracjonowane pokarmy, ryby były rzadkością (połowy stanowiły 30% połowów sprzed wojny), a u sprzedawców ryb i frytek tworzyły się długie ogony . Sama jakość frytek była słaba ze względu na słabą jakość oleju.
Wtedy racjonowanie objęło odzież , wycenianą w systemie punktowym. Wprowadzając ten środek,1 st czerwiec 1941, nie było kuponów na te przedmioty, a z książeczek żywnościowych najpierw wycinano niewykorzystane kupony na margarynę. Początkowo przyznawano prawo do zakupu jednego kostiumu rocznie, potem wartość punktowa spadła do tego stopnia, że zakup płaszcza wymagał wszystkich punktów w ciągu roku.
1 st lipca 1942, po ostrzeżeniu od 13 marca 1942racje benzyny domowej zostały zniesione (autor piosenek Ivor Novello został aresztowany i skazany na cztery tygodnie więzienia za majstrowanie przy kuponach benzynowych). Teraz benzyna była zarezerwowana dla „oficjalnych” pojazdów, takich jak służby ratunkowe, firmy autobusowe i rolnicy; ale przyszli oczywiście po wojsku. Benzyna dostarczana uprawnionym cywilom była barwiona, a używanie tego paliwa do celów prywatnych było wykroczeniem.
Niektóre egzotyczne potrawy, takie jak mięso wieloryba czy snoek w puszkach, importowane z RPA, nie były reglamentowane, ale rzeczywiście były niepopularne.
Poza środkami racjonowania, rząd brytyjski zharmonizował konsumpcję żywności poprzez subsydiowanie podstawowych artykułów żywnościowych na rzecz biednych i klasy robotniczej. W latach 1942-43 zainwestował £ 145,000,000 w tych dotacji, w tym £ 35.000.000 chleba, mąki i owsa , £ 23.000.000 mięsa i tyle ziemniaków, £ 11.000.000. Do mleka, wreszcie £ 13.000.000 jaj.
Okres po hiszpańskiej wojnie domowej był naznaczony niedoborem. Dekret ministerialny z dnia14 maja 1939, ustanowił system racjonowania towarów i podstawowych produktów spożywczych. Reglamentacja ta nie pokrywała podstawowych potrzeb żywnościowych ludności, która od lat zaznała ubóstwa i głodu. Były dwie karty żywnościowe, jedna na mięso, a druga na inne produkty spożywcze. Populację podzielono na kilka grup: dorosłych mężczyzn, dorosłych kobiet (80% racji dorosłych mężczyzn), dzieci do lat czternastu (60% racji dorosłych mężczyzn) oraz dorosłych powyżej sześćdziesiątki (80% racji dorosłych mężczyzn). . Przydział kwot może również różnić się w zależności od rodzaju pracy głowy gospodarstwa domowego. Początkowo kartki żywnościowe miały charakter rodzinny, by w 1943 r. zastąpić je kartami indywidualnymi, które umożliwiły ściślejszą kontrolę ludności. Od wejścia w życie indywidualnej karty, wmaj 1943liczba racjonowanych Hiszpanów wyniosła 27 071 978. Dystrybucja racji żywnościowych charakteryzowała się słabą jakością produktów i ujawniała powszechną korupcję oraz czarny rynek. Reglamentacja oficjalnie trwała domaj 1952, dla produktów spożywczych. W latach 1950-1960 konsumpcja mięsa i papieru na mieszkańca podwoiła się, podczas gdy konsumpcja cukru i elektryczności potroiła się.
Kryzys Kanał Sueski w 1956 roku doprowadziła do jego zamknięcia6 listopada 1956do połowy 1957 roku. Francja i Wielka Brytania muszą racjonować paliwo. Londyn szykuje to odgrudzień 1956 w 14 maja 1957.
Po pierwszym szoku naftowym w 1973 r. kilka krajów zachodnich wprowadziło politykę racjonowania benzyny: historyk Jean-Baptiste Fressoz podkreśla, że „ta racjonowanie jest uważane za bardziej skuteczne niż wzrost cen benzyny, ponieważ zachęca konsumentów do wydawania swoje pieniądze w innych sektorach działalności, zamiast powodować ogólny wzrost cen” .