Paul-Marie Coûteaux | |
![]() Paula-Marie Coûteaux w 2007 roku. | |
Funkcje | |
---|---|
Poseł europejski | |
20 lipca 1999 r. - 20 lipca 2009 ( 10 lat ) |
|
Wybór | 13 czerwca 1999 r. |
Ponowny wybór | 13 czerwca 2004 r. |
Legislatura | 5 p i 6 th |
Biografia | |
Data urodzenia | 31 lipca 1956 r |
Miejsce urodzenia | Paryż 14 th |
Narodowość | Francuski |
Partia polityczna |
RPF (1999-2000) MPF (2000-2011) RIF (2003-2011) SIEL (2011-2014) PCD (od 2019) |
Tata | André Couteaux |
Ukończyć |
IEP Bordeaux ENA |
Zawód |
Starszy oficjalny eseista |
Stronie internetowej | pmcouteaux.blogspot.fr |
Paul-Marie Coûteaux , ur.31 lipca 1956 rw Paryżu jest wysokim urzędnikiem , eseistą i politykiem francuskim .
Radca ministerialny w socjalistycznych rządów między 1981 i 1991 , a następnie doradcą Philippe Séguin od 1993 do 1996 roku , był sovereignist eurodeputowany od 1999 do 2009 roku , wybrany pod kolorami Rassemblement pour la France i ponownie wybrany na podstawie tych z Mouvement wlać la Francja . W 2008 roku został przewodniczącym Rajdu Niepodległości i Suwerenności Francji , następnie w 2011 stworzył własną partię Suwerenność, Tożsamość i Wolności (SIEL), blisko Frontu Narodowego . W 2014 roku jego nieporozumienia z Marine Le Pen spowodowały, że stracił stanowisko prezesa SIEL. Poparł François Fillon podczas kampanii prezydenckiej w 2017 roku , a następnie dołączył do Partii Chrześcijańsko-Demokratycznej w 2019 roku.
Paul-Marie Coûteaux jest synem Marie-Paule Girard i pisarza André Couteaux .
Były uczeń liceum Camille-Jullian, a następnie Institut d'études politiques de Bordeaux , posiada tytuł magistra prawa publicznego i DEA w stosunkach międzynarodowych. Jest także byłym uczniem ENA , promującym Henri François d'Aguesseau (1982) . Mieszka w Château de Charmant .
Dyplomata z wykształcenia, był doradcą w wielu firmach, które z Michel Jobert od 1981 do 1983 , z Philippe de Saint Robert od 1984 do 1987 roku , z Jean-Pierre Chevènement między 1988 i 1991 , z Butros Ghali od 1991 do 1993 następnie przez Philippe'a Séguina w Zgromadzeniu Narodowym od 1993 do 1996 roku . Jest także „ Murzyn ” z liczbą Paryża .
Działacz socjalistyczny i wyborca François Mitterranda w młodości, jest członkiem Centrum Studiów, Badań i Edukacji Socjalistycznej (CERES) Jean-Pierre Chevènement, następnie Ruchu Demokratów Michela Joberta . Mówi odkrył gaullizm przez przypadkowego znalezienia się w barze homoseksualnej kopię książki Les Chênes nous ABAT ... przez André Malraux . Stając się gorącym wielbicielem generała de Gaulle'a , kierował przez pewien czas przeglądem doktrynalnym Une Certain Idea , wydawanym przez RPR . Opublikował w 1998 Traktat o tym, jak zniknąć na użytek starszego pokolenia , esej w formie broszury przeciwko majowi 68 , a następnie w 2002 Le Génie de la France: de Gaulle philosopher , który Le Point porównał do „piosenki”. miłości do generała, napisany przez majaczącego Prousta ” .
W 1999 roku Paul-Marie Coûteaux dołączył do Charlesa Pasqua podczas jego oddzielenia od RPR i został wybrany eurodeputowanym z listy prowadzonej przez Charlesa Pasqua i Philippe'a de Villiersa . Członek Rassemblement pour la France założonej przez Pasqua, ostatecznie opuścił tę partię.
Od momentu powstania wstąpił do Narodowej Rady Suwerenności Sojuszu na rzecz Suwerenności Francji : historyk Christophe Le Dréau zauważa, że „swoją sławą i funkcją posła do Parlamentu Europejskiego przyczynia się do jej rozwoju” .
W 2001 roku utworzył L'Entente Sovereigniste, który w 2003 roku stał się Rajdem Niepodległości i Suwerenności Francji (RIF), partią polityczną, która potępiła „wspólną rezygnację osób odpowiedzialnych za interes narodowy i dobro wspólne Francuski ".
Podczas kampanii prezydenckiej 2002 aktywnie wspierał kandydaturę Jean-Pierre'a Chevènementa . Po obecności w drugiej turze Jean-Marie Le Pena nie wzywa do głosowania na Chiraca, podobnie jak William Abitbol i Florence Kuntz, dzięki którym został wykluczony z republikańskiego Polaka .
W 2004 roku zachował mandat posła do PE, będąc szefem listy MPF w Île-de-France .
W 2005 roku prowadził kampanię na rzecz prawicowego suwerennego „nie” w kampanii referendalnej w sprawie traktatu ustanawiającego konstytucję dla Europy .
W listopadzie 2002 r. stworzył miesięczny biuletyn L'Indépendance , który uzupełnił w 2006 r. tworząc kwartalnik Les Cahiers de l'Independence , poświęcony pogłębionym i szeroko zakrojonym analizom.
Podczas kampanii prezydenckiej 2007 był doradcą politycznym Philippe'a de Villiers. Pomiędzy dwiema rundami wzywa do głosowania białych, w przeciwieństwie do Philippe'a de Villiersa , który „zaprasza swoich wyborców” do głosowania na Nicolasa Sarkozy'ego w celu „zablokowania lewicy”; posunął się nawet tak daleko, że przywołał głos na Ségolène Royal jako lepszy od głosu na Sarkozy'ego . Podczas wyborów parlamentarnych w 2007 roku , kiedy w czternastej dzielnicy Pas-de-Calais utworzono front republikański przeciwko Marine Le Pen , wezwał do głosowania na kandydata FN.
Politolog Jean-Yves Camus zauważa, że Paul-Marie Coûteaux „był regularnym uczestnikiem bankietów Action Française od 2000 roku i mówcą używanym przez rojalistów ” .
W maju 2008 roku został wybrany prezesem Rajdu Niepodległości i Suwerenności Francji (RIF), zastępując Jean-Paul Bled .
Na Europeans 2009 nie został ponownie zainwestowany przez MPF, który wolał Jérôme'a Rivière'a na czele listy w Île-de-France. Następnie zbliża się do Nicolasa Dupont-Aignana i Debout la République , których opuściła liderka listy w Île-de-France, Anne-Marie Le Pourhiet ; ale sojusz nie został zawarty i Paul-Marie Coûteaux ogłosił swoją kandydaturę, popartą przez RIF i kolektyw „Angry Gaullists”. Wierząc, że żadna lista w wyborach europejskich nie ma na celu zerwania z Unią Europejską, a strategia podziału wybrana przez Libertas i Debout la République wpędza suwerenistyczną bazę ich elektoratu w impas, oficjalnie wycofuje się.28 kwietnia 2009i opowiada się za pustymi głosami lub wstrzymującymi się.
W 2009 roku Paul-Marie Coûteaux, chętny „pracować na rzecz unii praw” , już utrzymuje stosunki z Frontem Narodowym . Wprowadził różnych aktywistów do Marine Le Pen ; to za jej pośrednictwem przyszły prezes FN spotkał się z Florianem Philippotem na krótko przed wyborami europejskimi w 2009 roku . Marine Le Pen, prosząc go o pomoc w poprawie jego ogólnej kultury, zwrócił się do niego w:wrzesień 2010 dokument z szeregiem wskazówek dotyczących czytania.
W marzec 2011wzywa swoją partię RIF do zawarcia sojuszu z FN , DLR i MPF w terminach legislacyjnych 2012 . Po częściowym niepowodzeniu tych negocjacji Paul-Marie Coûteaux ostatecznie poparł kandydaturę Marine Le Pen . Odgrywa rolę „rekrutera”, aby sprowadzić kierownictwo FN z zewnątrz na skrajną prawicę, otwierając drzwi do rajdu do FN Bertranda Dutheila de La Rochere i Floriana Philippota, byłego bliskiego Jean-Pierre'a Chevènementa i Philippe'a Martel , były szef sztabu Alaina Juppé . Zrezygnował z RIF inpaździernik 2011, następnie tworzy własną partię, SIEL (" Suwerenność, niezależność i wolności "), której celem jest zgromadzenie "przyjaciół Philippe'a de Villiers" i "rozczarowanych Nicolasa-Duponta Aignana". Jednocześnie zostaje wyznaczony na jednego z pięciu rzeczników Marine Le Pen w ramach swojej kampanii prezydenckiej .
On jest kandydatem do Wybory parlamentarne we Francji w 2012 roku w Haute-Marne ( 2 XX dzielnicy, Saint-Dizier ). W pierwszej rundzie uzyskał 19%, przeciwko François Cornut-Gentille (UMP) i Denisowi Maillotowi (PS). Nie może stanąć w drugiej turze, nie uzyskawszy minimum 12,5% głosów rejestrowanych.
W 2012 roku dołączył do projektu „ Antena Notre ”, prowadzonego przez Gillesa Arnauda i Philippe'a Milliau, który w 2014 roku dał początek TV Libertés .
W lipcu tego samego roku oświadczył, że „Prezydent Republiki łamie prawdę historyczną, do której jednak się powołuje: jeśli ta zbrodnia ( obława na Velodrome d'Hiver ) została popełniona na terytorium kraju, jak wiele innych pod okupacją i gdyby policja paryska była u boku okupanta, odpowiedzialność za tę zbrodnię w żaden sposób nie można przypisać Francji. Żadna z władz uznanych przez Francuzów w tym czasie, władza Vichy nie więcej niż władza Londyn nie rządził strefą okupowaną ”. W sierpniu poparł Philippe'a Herlina w jego kandydaturze do UMP .
W wrzesień 2012, został ogłoszony przyszłym administratorem Rassemblement bleu Marine, ale później jego relacje z prezesem FN uległy pogorszeniu. W 2013 roku zadeklarował, że uważa wprowadzenie małżeństw jednopłciowych we Francji za „przemoc wobec natury” , wezwał do demonstracji przeciwko legalizującej ustawie i skrytykował strategię kierowaną wówczas przez prezesa FN.
W Styczeń 2014, popiera skrajnie prawicową demonstrację „Dzień gniewu”.
On jest kandydatem SIEL-RBM w 6 th dzielnicy Paryża do wyborów samorządowych w 2014 roku . Pod koniec pierwszej tury, w której ustępujący burmistrz Jean-Pierre Lecoq zostaje ponownie wybrany, Paul-Marie Coûteaux zajmuje czwarte miejsce z 4,80% głosów. Podczas tych wyborów, on wywołał kontrowersje, sugerując, na swoim blogu kampanii do „koncentratu” na Romów „w obozach” . Następnie deklaruje, że żałuje „źle zinterpretowanych” pism, ale ten epizod, dodany do serii napięć i niezręcznych wypowiedzi, prowadzi do pogorszenia jego relacji z Marine Le Pen . W kwietniu ta ostatnia wysyła mu list z informacją, że nie zamierza już z nim współpracować.
Po próbie zbliżenia z Nicolasem Dupont- Aignanem Paul-Marie Coûteaux został usunięty z SIEL. W dniu 22 czerwca , członkowie, zebrane w nadzwyczajnym kongresie, „brać pod uwagę” od „politycznego i operacyjnego niezdolności Paul-Marie Coûteaux” , odwołać go ze prezydencji i potwierdzają ich sojusz partii z FN. Karim Ouchikh zostaje tymczasowym prezydentem. Coûteaux następnie oskarża Marine Le Pen o „mianowanie Karima Ouchikha” , „na jego miejsce prezydenta” i twierdzi, że nadal jest prawowitym przewodniczącym swojej partii. 25 października Karim Ouchikh został potwierdzony na swoim stanowisku na nowym kongresie. The Obs analizuje te wydarzenia jako „ przejęcie ” przez Marine Le Pen na SIEL. Paul-Marie Coûteaux ze swojej strony potępia „niesamowity imperializm FN” i ogłasza zamiar powstrzymania polityki. Krytykuje Marine Le Pen za to, że porzuciła swoją strategię sojuszy, że nie rozwinęła „kultury rządów” i faworyzuje linię „ani prawica, ani lewica” do unii praw.
Wspiera Jean-Frédérica Poissona , przewodniczącego Partii Chrześcijańsko-Demokratycznej , w prezydenckich prawyborach Republikanów . Wstyczeń 2017, on zbiera zwycięzcę podstawowej gry François Fillon . Jeśli zapewni „zasugerowanie” formuły François Fillon podczas swojej kampanii, zespół tego ostatniego zaprzecza jakiejkolwiek aktywnej i oficjalnej roli, która go dotyczy. Aż do dnia poprzedzającego pierwszą rundę był w kontakcie zarówno z Philippem Olivierem , szwagrem i bliskim doradcą Marine Le Pen, jak z Bruno Retailleau , dyrektorem kampanii François Fillon. Podczas gdy Marine Le Pen jest oskarżona w międzyczasie o plagiatowanie fragmentu przemówienia François Fillona, Paul-Marie Coûteaux wskazuje, że jest on autorem, ale nie współpracuje z Marine Le Pen ani jej zespołem. Wreszcie FN dostrzega „domniemane mrugnięcie okiem” do prawicowych wyborców.
Od 2017 roku jest jednym z bliskich doradców Nicolasa Dupont-Aignana . Przedstawia się jako ten, który w 2018 roku zorganizował zbliżenie między tym ostatnim a grupą Europejskich Konserwatystów i Reformatorów . Popiera swoją listę na wybory europejskie w 2019 roku . Jest w szczególności jednym z filarów prawicowej platformy rajdowej „ Les Amoureux de la France ”. Została jednak pokonana przez Duponta-Aignana w związku z wyborami europejskimi w 2019 r. W obliczu tej polityki Couteaux twierdzi, że „stracił szacunek dla lidera Debout la France” , ale „nie dla swojego początkowego projektu konwergencji sił”. .
W czerwiec 2019wstąpił do Partii Chrześcijańsko-Demokratycznej , za którą odpowiada obecnie za „publikacje”.
Paul-Marie Coûteaux przez kilka lat uczestniczył w Radiu Courtoisie . Po interweniował bardzo regularnie w czasopiśmie Libre z Philippe de Saint Robert , bierze kierunek w czasopiśmie Libre de la nuit każdą środę wieczorem, wspieranego przez jego kolega z Uniwersytetu w Bordeaux, Hervé Coutau-Bégarie , aż po jego śmierci .
W 2016 roku Paul-Marie Coûteaux sprzeciwił się prezesowi Radia Courtoisie, Henrym de Lesquen , oskarżając go o krzywdzenie stacji serią komentarzy, które przyniosły mu oskarżenie o rasizm i negację . 9 czerwca, wysłał mu list otwarty na beżowy Le Salon, a dwa dni później podpisał wraz z kilkoma innymi kierownikami programu apel z żądaniem jego rezygnacji. W reakcji Lesquen ogłasza jego zwolnienie.
Paul-Marie Coûteaux stopniowo przeszedł od chęci zjednoczenia suwerennych prawicowych i lewicowych, w szczególności poprzez udział w kampanii Jean-Pierre'a Chevènementa w 2002 roku, do aktywizmu na rzecz unii praw, uznając, że „ wielki suwerenistyczny most jest w rzeczywistości niemożliwy, ponieważ lewy brzeg zawsze będzie unikał roszczeń o suwerenność kulturową i tożsamościową. Zbyt wiele jest różnic między tymi dwoma obozami” .
Sprawiedliwość otwiera się Maj 2019śledztwo sądowe przeciwko Paulowi-Marie Coûteaux, który został oskarżony przez 22-letniego mężczyznę o podanie MDMA – amfetaminy, która zwiększa pożądanie seksualne – bez jego wiedzy podczas kolacji w słynnej restauracji w Paryżu. Paul-Marie Coûteaux jest oskarżony wpaździernik 2019. Twierdzi, że „nie miał intencji seksualnych”.
W chronicznej powieści Frédérica Deslauriersa (2011), Les Deux Cents Jours de Marine Le Pen , w której Marine Le Pen wygrywa wybory prezydenckie w 2012 roku , Paul-Marie Coûteaux zostaje ministrem ds. młodzieży i sportu.