Sprzeciw wobec wojny w Wietnamie jest zbiorem protestów, zaczynając w 1946 roku z demonstracji we Francji sprzeciwiać się Indochiny Wojna i kontynuuje od 1964 roku z demonstracji przeciwko zaangażowaniu militarnym Amerykanów w wojnie, która przekształciła się w szerokim ruchem społecznym w kolejnych latach.
Historycy twierdzą, że pierwsza faza sprzeciwu Wietnamu wobec wojny odegrała rolę w decyzji Francji o zakończeniu wojny w 1954 roku. Tak więc „wojna w Indochinach jest niepopularna, to prawda”, uznał ostatni przewodniczący Rady w tym pierwszym okresie wojny, Joseph Laniel . Francuski generał Henri Navarre , w tym pochodzenia walkach prowadzonych przed klęską Dien Bien Phu, ze swej strony uznał, że Indochiny Wojna była „nie wojna narodowa” , lecz „odległy przedsiębiorstwo, prowadzone przez armię tylko zawodowej, iw którym naród, który nie rozumiał znaczenia, absolutnie nie brał udziału ” .
Od 7 grudnia 1946 r. Trockiści Salle Wagram zorganizowali spotkanie w Paryżu, które zostało zakazane. Prowizoryczna demonstracja jest rozproszona. 26 grudnia 1946 r. W Bordeaux rozproszono demonstrację tysiąca Wietnamczyków przeciwko wojnie w Indochinach . Inne odbywają się tego samego dnia w Moulins, Montluçon, Mont de Marsan i Fontenay-le-Comte, gdzie odbywa się strajk głodowy. Lingwista i bojownik ruchu oporu René L'Hermitte, zwerbowany przez komunistyczny dziennik L'Humanité po wyzwoleniu, został wysłany do Londynu i Sajgonu . W artykule z 22 marca 1947 roku cytuje oficera, który potępia tortury wobec więźniów Viet-minh.
W lutym 1948 r. Odbyło się pierwsze spotkanie przeciwko tej wojnie, w którym uczestniczyło 600 osób, w Maison de la Mutualité , zorganizowanym przez PCF, grupy Esprit, z Jean-Marie Domenachem, Stowarzyszeniem Francja-Wietnam i mniejszością. socjaliści., wokół Jeana Rousa , który odejdzie wkrótce po zarządzie SFIO .
Pod koniec sierpnia 1948 roku Światowy Kongres Intelektualistów we Wrocławiu ogłosił pokój priorytetem dla komunistycznego świata. PCF będzie czekać do końca, w grudniu 1948 r. Strajku górników, aby się zaangażować, a jej sekretarz generalny Maurice Thorez nie wygłosi przemówienia w tym kierunku do 6 lutego 1949 r. Przed Federacją Sekwany, najbardziej wojowniczą. Po przemówieniu następuje demonstracja na głównym bulwarze, a następnie na innych na przedmieściach Paryża.
PCF zorganizowała 96 w roku 1949, od tego miesiąca lutego. 22 lutego 1948 r. Około sześćdziesięciu osobistości ruchu oporu założyło już w paryskim Hôtel des Deux Mondes „The Fighters for Freedom”, ale ich ruch został przejęty przez komunistów przed końcem roku: „The Fighters for Freedom” wolność „stało się” bojowników o pokój i wolność”, w ciągu 1 st «assises du peuple français pour la Paix et la Liberté», w Paryżu w dniu 27 i 20.28 listopada 1948 którzy widzą dodanie do Indochinów kwestii zbrojenia Niemiec, użycia broni atomowej i ogólnego rozbrojenia w celu poparcia linii komunistycznej.
PCF następnie umieszcza kilku urzędników, takich jak Laurent Casanova , na szkodę byłych bojowników ruchu oporu.
Następnie w 1949 roku René L'Hermitte opisał w swojej gazecie pierwsze demonstracje uliczne i pierwsze odmowy załadunku broni przeznaczonej dla Indochin , co doprowadziło do strajku dokerów w latach 1949-1950 .
Z sondaży wynika, że od maja 1953 r. Zmieniło się nastroje opinii publicznej: 28% wyborców RPF opowiedziało się za negocjacjami i wycofaniem wojsk. Dotyczy to również 38% „umiarkowanych”, 41% wyborców MRP, 43% wyborców RGR (głównie radykalnych), 61% wyborców socjalistów i wszystkich wyborców komunistycznych.
Nieufność do wojny była podsycana przez serię „skandali” i „spraw” o wymiarze finansowym i osobistego wzbogacenia, jak na przykład sprawa piastra .
25 grudnia 1945 r. Ministerstwo Finansów ustaliło oficjalną cenę piastra, lokalnej waluty, na 17 franków, czyli dwukrotność jej rzeczywistej wartości, bliżej 8,50 franka: wystarczyło to na zamieszkanie w Republice Cochinchina i uzyskanie zezwolenie na transfer piastrów do Francji kontynentalnej w celu osiągnięcia 100% zysku kapitałowego. Operacje te są zarezerwowane dla wojska i innych dostawców dla armii, a rząd zrezygnuje z dewaluacji piastrów, aby ich nie zrazić, ale krewni i dłużnicy będą na tym korzystać coraz więcej.
Transfery piastrów do Francji znacznie przekraczają, począwszy od 1950 r., Pensje wojska, z których wielu uważa się obecnie za bardzo oszczędnych, grających duże sumy w „Grand Monde” w Cholonie , chińskim przedmieściu Sajgonu. lub zapłacić hojnie prostytutkom z „Buffalo Park”. François-Jean Armorin , jeden z najsłynniejszych francuskich dziennikarzy, autor wielu informacji, został wysłany przez dziennik Franc-Tireur w celu zbadania ruchu, za co podejrzewał, że odpowiedzialny jest Mathieu Franchini, właściciel hotelu Continental przy rue Catinat. W czerwcu 1947 roku otrzymał już Nagrodę Claude'a Blancharda za dwa główne raporty „Sur un trawler” i „Terre promise, terre forbidden”, wyprodukowane na statku towarowym żydowskich imigrantów zmierzających do Palestyny, a następnie aresztowanych w towarzystwie Garry Davis i Albert Camus w listopadzie 1948 roku podczas spotkania ONZ .
Powrót we Francji, grozi śmierć przez handlarzy z Sajgonu , François-Jean Armorin zniknął w katastrofie lotniczej w Bahrajnie (Perskiej) (w) , w dniu 12 czerwca 1950. Jego samolot eksplodował w tajemniczych okolicznościach, zabijając 46 osób.. Jego artykuły zostały odzyskane i opublikowane z wielkim sukcesem. Książka: Jego ostatni raport , poprzedzony przez Josepha Kessela , opowiada o swojej przygodzie w Indochinach. Przemyt ten był również śledzony przez Georgesa-Félixa Grosjeana, przyszłego dyrektora ds. Informacji ogólnych Sud-Ouest i specjalnego korespondenta tej gazety w Indochinach, która przywołuje je w dziennikach z 22 i 30 kwietnia 1950 r. ten sam samolot.
W drugiej fazie konfliktu w Wietnamie, prowadzonej przez Amerykanów, ruch antywojenny stara się informować opinię publiczną o konflikcie i stawić mu czoła, głównie w Stanach Zjednoczonych, ale także w Europie.
W drugiej połowie lat sześćdziesiątych i na początku lat siedemdziesiątych , kiedy skończyła się wojna, sytuacja uległa radykalnej zmianie.
Emocje po spaleniu bonze w 1963 rokuNapięcie w międzynarodowej opinii publicznej została rekindled kiedy został zamordowany w Sajgonie na2 listopada 1963, Jean-Baptiste Ngô Đình Diệm , Prezydent Republiki Wietnamu od 1955 r. , Który od połowy lat pięćdziesiątych XX wieku był kluczową postacią w eskalacji wojny w Wietnamie, głównie z powodu odmowy, przy wsparciu amerykańskich sojuszników, zorganizowania referendum o samostanowieniu przewidziane w końcowej deklaracji porozumień genewskich kończących pierwszą wojnę indochińską .
Opisywany jako anty-buddyjski w kraju z silną buddyjską większością, ucieleśniał bardzo twardą opozycję Hồ Chi Minh . Stany Zjednoczone dokonały zamachu stanu, aby go zlikwidować na rzecz junty wojskowej, bardziej sprzyjającej amerykańskim interesom. Zorganizował sięPaździernik 1955, w południowej części kraju, wyraźnie sfałszowane referendum, w którym głosy są bardziej przychylne niż wyborcy.
Diem zawsze zaprzeczał oskarżeniom o prześladowania buddystów pomimo ofiar i buntów oraz publicznego spalenia w ogniu Thích Quảng Đức wCzerwiec 1963, tym bardziej, że „Madame Nhu”, żona młodszego brata prezydenta celibatu, cynicznie mówi o „grillu”. Międzynarodowe emocje pozwoliły na wykorzystanie tych problemów przez propagandę amerykańską i północnowietnamską do demonizowania rządu Wietnamu Południowego. Jego antybuddyjska polityka prowokuje powszechne powstanie, wszystkie polityczne tendencje. Publiczne spalenie bonzów przez ogień wywołało bunt jego własnych generałów i utworzenie Narodowego Frontu Wyzwolenia Wietnamu Południowego (znanego jako Viêt Cong ).
Międzynarodowy wpływ kryzysu podkreślają David Halberstam z New York Times i fotograf Malcolm Browne , szef biura Associated Press w Sajgonie. Gdzie11 czerwcaobecny na miejscu spalenia. Ich zdjęcie otrzyma nagrodę Pulitzera w 1964 roku. Amerykański dziennikarz i dyplomata John Mecklin , który służył jako urzędnik ds. Publicznych w ambasadzie amerykańskiej w latach 1962-1964, mówi: „To zdjęcie wywołało efekt szoku. Konsekwencje były nieobliczalne dla Sprawa buddyjska, stając się symbolem stanu sytuacji w Wietnamie. ” . Następnie rząd wietnamski próbuje uwierzyć, że mnich został odurzony i doprowadzony do samobójstwa, oskarżając Malcolma Browne'a o zepsucie go, aby zgodził się samospalić. Zdjęcia są sprzedawane na ulicach w formacie pocztówkowym. Komunistyczne Chiny rozpowszechniają i rozprowadzają miliony kopii w Azji i Afryce, potępiając „ amerykański imperializm ”.
Amerykańskie media i artyści raczej przychylni przed 1968 rokiemMimo tego epizodu amerykańskie media audiowizualne opowiadały się raczej za wojną do 1968 r. Okładka ogólnodostępnego magazynu Life została więc poświęcona w 1964 r. Relacji z życia żołnierzy amerykańskich wysłanych do Wietnamu, aw 1967 r. Oficjalnym oświadczeniom zapewniającym, że wojna Wietnam jest już prawie wygrał są zgłaszane przez telewizorów. W świecie artystycznym, piosenka Witam Wietnam , przez Johnny Wright w 1965 wywyższa amerykański żołnierz w walce i popiera wojnę, podczas gdy w roku 1968, bardzo popularny aktor, John Wayne wyreżyserował Zielone berety , popełnione filmu uzasadniające ' USA interwencja w Wietnamie , wyrażająca osobiste zaangażowanie tego poparcia dla Partii Republikańskiej i żarliwego patrioty. Hello Vietnam bardzo dobrze wypadł w radiu w 1965 roku, w czasie, gdy poparcie dla wojny zaczęło już słabnąć w USA, a jej popularność wynikała również z faktu, że autor przegrał dwa lata wcześniej. drogi przyjacielu Jack Anglin, który śpiewał z nim w duecie w grupie Johnnie and Jack .
Sondaże i ożywienie amerykańskiej opiniiWzględne poparcie artystów i mediów nie wystarczy, aby zapewnić masowe poparcie społeczne w Stanach Zjednoczonych. Sondaż Louisa Harrisa ze stycznia 1968 r. Co prawda wykazał, że 45% Amerykanów było wrażliwych na argument, zgodnie z którym „chodzi o powstrzymanie raz na zawsze agresji komunistycznej w Azji Południowo-Wschodniej”, ale poprzeczka 50% nie została osiągnięta. Według Gallupa Polls do 1967 roku rosnąca większość Amerykanów postrzegała zaangażowanie wojskowe USA w Wietnamie jako błąd.
Wydarzenia zimy 1967-1968 zmieniają opinię publicznąPod koniec 1967 r. I na początku 1968 r. Sytuacja uległa zmianie, gdy transport powietrzny połączył bazę Khe Sahn, strategiczne miejsce do blokowania dostaw pasa startowego Ho Chi Minh, oraz że kilku dziennikarzy telewizyjnych, w szczególności Daniel North , korespondent ABC, jedź tam: z zeznań opublikowanych na antenie wynika, że żołnierze nie widzą sensu takiej wojny i rodzi się hipoteza nowego „Dien Bien Phu”. Następnie, w lutym 1968 r., Była to ofensywa Tết , połączona kampania Frontu Narodowego Wyzwolenia Wietnamu Południowego (lub Wietnamu C andng) i Wietnamskiej Armii Ludowej , przeprowadzona na południu kraju, w której wszystkie kamery i fotoreporterowie w celu wykazania, że Stany Zjednoczone twierdzą, że sytuacja się poprawiała, były fałszywe. To „przedsięwzięcie destabilizacji amerykańskiej opinii, podjęte świadomie przez Wietnam Północny” ujawnia, że Stany Zjednoczone nie są nawet w stanie ochronić swoich tylnych baz. Na początku 3 marca 1968 r. 200 żołnierzy żołnierzy zginęło już w Hue po 28-dniowych walkach, dom po domu, na oczach olbrzymich relacji w mediach. Gwiazda dziennika CBS, Walter Cronkite , dotychczas otwarcie opowiadająca się za amerykańskim zaangażowaniem, kończy na żywo po powrocie do faktu, że jest to ślepa uliczka.
Zdjęcie Associated Press z 1972 roku27 czerwca 69 roku magazyn Life zmienił zdanie, tym razem pokazując twarze 242 amerykańskich żołnierzy zabitych w ciągu jednego tygodnia, co wzbudziło ogromne emocje w całym kraju. Wtedy to zdjęcie cywilnej ofiary wywołuje emocje. W 1972 roku Nick Ut , zatrudniony jako fotograf przez Associated Press po śmierci swojego starszego brata, miał zaledwie 21 lat, kiedy stał się autorem najsłynniejszego ujęcia wojny, przedstawiającego małą dziewczynkę. 9-latek dziewczyna, zrozpaczona wojną, zabrana do swojej wioski Trang Bang w południowym Wietnamie, niecałą godzinę drogi od Sajgonu. Za kilka dni ten frazes z 8 czerwca 1972 r. Jest istotny w „jednej” gazecie całego świata, „budząc oburzenie i złość przeciwników wojny, żałosne zażenowanie jej partyzantów” . Associated Press jest spółdzielnia agencja informacyjna dla wszystkich amerykańskich mediach, a słynie z niezależności.
Jednak dla historyka mediów, Christiana Delporte'a , jego wpływ nie był tak naprawdę decydujący, ponieważ „obrazy zatem nie kształtują opinii, to opinia tworzy obrazy” . Według niego „kanały telewizyjne podążały za opinią, nie kształtowały jej” . Sława tego obrazu byłaby zatem bardziej symbolem zmiany opinii niż jej wyzwalaczem. W sumie w czasie tej wojny nagrano prawie 4000 relacji telewizyjnych, ale tylko 10% z nich można uznać za znaczące.
Zdjęcie będzie miało ponadto rozproszony wpływ na przestrzeni czasu, zinstrumentalizowane cztery lata później, w 1976 roku przez wietnamskich komunistów, zostanie wykorzystane w kampanii propagandowej w latach 80. , w tym na Kubie. Prezydent USA Richard Nixon jest jednak wtedy bardzo zirytowany i podejrzewa, że zdjęcie zostało sfałszowane, co pokażą nagrania Białego Domu po latach.
Kontekst prawie nie potwierdza tej hipotezy. Nick Ut jest na tym zdjęciu zaskoczonym świadkiem spektakularnej smugi: są to dwa samoloty armii południowowietnamskiej, które wierzą, że celują w punkt orientacyjny Viêt-congs, który zbombardował pagodę chroniącą własnych żołnierzy i rodziny cywilne. Fotoreporter widział cztery spadające bomby z napalmem, płonące pola, płonące drzewa, uciekające ludzkie postacie, w tym małą dziewczynkę, która napisała „Nong qua, nong qua!”. ("Za gorące !"). Christopher Wain, dziennikarz brytyjskiego kanału ITN, daje dziewczynce drinka i szparagi. Nick Ut idzie po poncho i zawiezie ją do szpitala Cu Chi, na drogę do Sajgonu, gdzie pielęgniarki przejmują kontrolę, zanim rozwinie negatywny efekt. Zdjęcie zdobędzie nagrodę Pulitzera .
Socjologia ruchu opozycyjnegoMłodzi działacze na czele tego ruchu pokojowego w Stanach Zjednoczonych to studenci, matki lub hipisi . Opozycja rośnie wraz z zaangażowaniem działaczy ruchu na rzecz praw obywatelskich , obrońców praw kobiet czy związkowców.
Jego popularność rośnie dalej przy wsparciu wielu innych grup, w tym nauczycieli, duchownych , naukowców, dziennikarzy, prawników, lekarzy (jak Benjamin Spock ) i weteranów. Ich działania polegały głównie na pokojowych protestach , chociaż kilka wydarzeń było celowo prowokacyjnych i brutalnych. W niektórych przypadkach policja użyła brutalnych środków przeciwko pokojowym demonstrantom.
Sprzeciw wobec wojny w samej armiiPodobnie jak dwie dekady wcześniej, podczas wojny indochińskiej prowadzonej przez Francję, opozycja wobec wojny stopniowo zdobywała przyczółek w samej armii amerykańskiej. Historycy szacują, że podczas wojny w Wietnamie pojawiło się około 300 czasopism GI, gdy żołnierze odkryli tajne sposoby ich drukowania, a także humorystyczne nagłówki i komiksy. Każdy, kto przyłapano na czytaniu lub rozpowszechnianiu podziemnej gazety, narażał się na rozprawę przed sądem wojennym i więzieniem. Slogany rekrutacyjne do wojska „Zabawa, podróże i przygoda” zostały zamienione na „Fuck The Army” . W 1971 roku stał się Show FTA (in) , sztuką pomyślaną jako odpowiedź na patriotyczną wojnę pro-wojną i zwrócił się do Boba Hope'a . Jules Feiffer i dramatopisarze Barbara Garson i Herb Gardner napisali piosenki i skecze do serialu.
Szwecja daje dezerterom możliwość ubiegania się o azyl polityczny, a sieci humanitarne organizują wyjazdy do Skandynawii. Sprzyjały one rekordowym poziomom dezercji, prawie 50 000 w trakcie wojny, przez prawie dekadę.
Demonstracje, petycje i różne akcje przeciwko amerykańskiej interwencji w Wietnamie szybko rozprzestrzeniły się na Europę, w szczególności do Francji, gdzie doświadczenie działań przeciwko wojnie algierskiej sięga zaledwie 4 lub 5 lat, a sieci antykolonialne są zawsze gotowe do mobilizacji. . Krajowy Komitet Wietnam utworzona w dniu 30 listopada 1966 roku, aby zaprotestować, często przy wsparciu UNEF studenckiej unii , a przewodniczy matematyk Laurent Schwartz , który dziesięć lat wcześniej pod przewodnictwem innego komitetu, Maurice- komisję. Audin w kontekście z wojny algierskiej .
Rola „Trybunału Russella” w EuropieRussell Tribunal została założona w 1966 roku przez francuskiego filozofa Jean-Paul Sartre i słynnego matematyka , filozofa i epistemologa angielskiej Bertranda Russella , aby wypowiedzieć politykę USA w czasie wojny wietnamskiej . Inicjatywa, która przyczynia się do tego ograniczenia, odpowiadając z wyprzedzeniem na książkę, którą Bertrand Russell opublikuje w styczniu 1967 r. Zbrodnie wojenne w Wietnamie , apel do tego sądu , zwanego także „Międzynarodowym Trybunałem ds. Zbrodni Wojennych”. Oprócz Lelio Basso , Ken Coates , Ralph Schoenman (w) , Julio Cortázar i inni badali interwencję wojskową USA w Wietnamie .
Pierwotnie zaplanowano na początek 1967 roku w Paryżu , we Francji , pierwsze spotkanie może mieć miejsce jedynie w Sztokholmie , Szwecja , ponieważ prezydent Republiki Francuskiej Charles de Gaulle nie chce otrzymywać swojego prezydenta, a druga miała miejsce w Roskilde , Dania , pod koniec 1967 roku.
Mobilizacja uczniów szkół średnich we Francji Powstanie opozycji wśród młodych komunistówW marcu 1966 r. Kilka kółek licealnych Ruchu Młodych Komunistów w Colbert, Lavoisier, Carnot, Voltaire, Decour, Louis-Le-Grand, Condorcet, Charlemagne, Henri IV, Turgot stało się „opozycyjnymi” , ponieważ walczyły o różnorodność. kręgi, a dla innej prasy „edukacja teoretyczna”. Podczas kongresu MJCF w 1966, niewielka grupa kierowana przez Maurice'a Najmana ostro skrytykowała brak mieszania.
Spotkanie wzajemności w maju 1966 rokuWe Francji CVN jest centralnym punktem dla uczniów i licealistów aktywnych na pierwszych spotkaniach w celu podniesienia świadomości młodych ludzi na temat wietnamskiej sprawy . Stworzył własną gazetę Wietnam i zorganizował „Six heures de la Mutualité” w Maison de la Mutualité w Paryżu, na25 maja 1966, spotkanie w dużej mierze poparte przeglądem Modern Times , jak podczas działań przeciwko wojnie algierskiej iw tym samym miejscu. Komitet liceum w Wietnamie powstał w szczególności w Lycée Henri-IV i był punktem wyjścia dla komitetu akcyjnego liceum. Wśród działaczy, przyszłego dziennikarza z Wyzwolenia , Nicolas Dziecko lub ambasadorem przyszłego męża i Marisol Touraine , Michel Reveyrand-Menthon .
CVN jest wspierane przez wielu lewicowych, ale niekomunistycznych intelektualistów, takich jak historyk Pierre Vidal-Naquet (również były członek komitetu Maurice-Audin i bojownik przeciwko torturom podczas wojny w Algierii ), Jean-Paul Sartre lub Vladimir Jankélévitch (inny filozof) lub fizyk Alfred Kastler . PCF ze swojej strony stworzył własną sieć komitetów wietnamskich, zlokalizowanych najczęściej w szkołach średnich, w regionach, gdzie ma liczną publiczność. Ze swojej strony Schwartz, Sartre i Jankélévitch przemawiają przed kilkoma tysiącami ludzi podczas „Six heures de la Mutualité”.
Utworzenie komitetów szkół średnich w Wietnamie we wrześniu 1966 rokuWe wrześniu 1966 r. Powstały wietnamskie komitety licealne, do których w grudniu dołączyli młodzi działacze, udostępnieni przez wykluczenie licealnej opozycji z komunistycznej młodzieży.
Następnie, na początku roku szkolnego 1966, Maurice Najman założył wraz z Michelem Recanatim zarys pierwszego komitetu wietnamskiego liceum (CVL) w liceum Jacques Decour. Zaraz potem nastąpiły licea Turgot i Henryka IV.
Tej zimy 1966-1967 czterech przyszłych przywódców ruchu Maja 68 utworzyło w ten sposób pierwsze komitety wietnamskich szkół średnich: Joël Grynbaum w Lycée Turgot , Nicolas Baby w Lycée Henri-IV , Maurice Najman i Michel Recanati w Lycée Jacques Decour . Te komitety we wrześniu 1966 roku w liceach Decour, Turgot i Henri-IV są zapowiedzią komitetów wietnamskich szkół średnich (CVL) oficjalnie założonych w grudniu, których sukces niepokoi PCF, która wyklucza swoich działaczy, gdy są członkami, z JC w Grudzień 1966r.
W Europie sprzeciw wobec wojny wyraża się, niekiedy w bardziej rozproszony sposób, w klimacie bardziej powszechnego protestu w liceum. Tak więc w Paryżu, wyższa klasa matematyki z Lycée Condorcet, po wysłaniu jednego ze swoich nauczycieli do służby wojskowej w latach 1966/1967 wysłała list do świata i wydała ulotkę. W demonstracji uczestniczy 300 uczniów, nauczyciel zostaje zwolniony ze zobowiązań wojskowych. Jakiś czas później ulotka potępiająca sankcje grożące uczniom ze zbyt długimi włosami podsuwa hasło: „nie dla baraków liceum”.
28 lutego 1967 roku w Paryżu zorganizowano spotkanie kilkuset licealistów w Cinéma Monge wokół Jacquesa Decornoya , Léo Matarassa , prawnika Henri Allega , Jean-Pierre'a Vigiera , sekretarza generalnego Trybunału Russella , powracającego z Wietnamu Północnego aby zeznawać na temat amerykańskich zbrodni wojennych, Claude Roy , piosenkarz Marcel Mouloudji i wielki reporter Roger Pic , działacz PCF, który pokazuje swój film Mimo eskalacji , nakręcony w Wietnamie. Jean-Pierre Vigier należał do sztabu generała de Lattre de Tassigny, gdy ten był generalnym inspektorem armii. "
W październiku 1967 roku na scenę wkraczają maoiściJesienią 1967 r. Na scenę wkroczyli maoiści Związku Młodzieży Komunistycznej Marksistowsko-Leninowskiej (UJCml), który stworzył konkurencyjną sieć walczącą na ten sam temat z Komitetami Podstawowymi Wietnamu (CVB) , utworzonymi głównie wśród studentów, w szczególności na Sorbonie, gdzie powołano „Komitet Historii Wietnamu”, który regularnie przywołuje historyczne początki konfliktu, „Wojnę w Indochinach i jej konsekwencje”, konflikt, podczas którego studenci i intelektualiści nie wyrażali zbyt wiele. CVH Sorbony stara się zmobilizować studentów historii za pośrednictwem gazety, której dwa numery zostały opublikowane w lutym i kwietniu 1967 roku.
Na szczeblu krajowym, Podstawowe Komitety Wietnamu publikują gazetę Victoire for Vietnam .