Ngo Đình Diệm

Ngo Đình Diệm
Rysunek.
Ngo Anh Diem , w 1957 roku.
Funkcje
Prezydent Republiki Wietnamu
26 października 1955 - 2 listopada 1963
( 8 lat i 7 dni )
Wybór 9 kwietnia 1961
Poprzednik Boo Đại
(głowa państwa wietnamskiego )
Następca Dương Văn Minh
Przewodniczący Rady Ministrów Państwa Wietnamu
26 czerwca 1954 - 26 października 1955
( 1 rok i 4 miesiące )
Głowa stanu Boo i
Poprzednik Bửu Lộc
Phan Huy Quát  (en) (tymczasowy)
Następca Usunięto funkcję
Biografia
Imię i nazwisko Jean-Baptiste Ngo Đình Diệm
Data urodzenia 3 stycznia 1901
Miejsce urodzenia Huế ( Annam , Francuskie Indochiny )
Data zgonu 2 listopada 1963
Miejsce śmierci Sajgon ( Wietnam Południowy )
Natura śmierci Zamach
Pogrzeb Cmentarz Mc nh Chi
Narodowość wietnamski
Partia polityczna Cần lao
Rodzeństwo Pierre Martin Ngô Đình Thục (brat)
Ngô Ðình Nhu (brat)
Ngo Ðình Can (brat)
Ngo Ðình Luyen (brat)
Tran Lê Xuân (szwagierka)
Ukończyć Uniwersytet Michigan
Zawód Mandarynka
Religia katolicki
Podpis Ngo Đình Diệm

Jean-Baptiste Ngô Đình Diệm , urodzony w Hue on3 stycznia 1901, zamordowany w Sajgonie dnia2 listopada 1963, jest wietnamskim mężem stanu , premierem Państwa Wietnamu od 1954 do 1955 , następnie prezydentem Republiki Wietnamu od 1955 do 1963 .

Walcząc z ekspansją i wpływami komunistycznymi w kraju, Ngô Đình Diệm jest kluczową postacią w eskalacji wojny wietnamskiej, w szczególności z powodu odmowy, przy wsparciu swoich amerykańskich sojuszników, zorganizowania przewidzianego w tym celu referendum w sprawie samostanowienia. w deklaracji końcowej porozumień genewskich . Podajemy mu formułę: „raczej wojna niż obozy reedukacyjne” .

Pobożny i żyjący w celibacie, podczas swoich lat prezydenta Republiki Wietnamu , kazał żonie swojego brata Ngô Ðình Nhu pełnić funkcję „  Pierwszej Damy  ” . On sam przyczynił się do powstania tej republiki, w następstwie porozumień genewskich, które zakończyły pierwszą wojnę indochińską .

Ngô Đình Diệm jest często opisywany jako antybuddyjski w kraju o silnej większości buddyjskiej i antykomunistyczny, podczas gdy ruch nacjonalistyczny zawiera w sobie komponent komunistyczny wspierany przez ZSRR i Chiny .

Wielu historyków uważało go za bardziej skoncentrowanego na ideologii niż pragmatyzmie, w kontekście zimnej wojny wybrał obóz prozachodni. Jest więc w doskonałej opozycji do Hồ Chí Minha , pragmatycznego nacjonalisty, który przyłączył się do idei komunizmu, aby uzyskać wsparcie niezbędne dla uzyskania niepodległości swojego narodu.

Jednak jego proamerykańskie stanowisko i jego rzeczywista odpowiedzialność w eskalacji wojny wietnamskiej mają być postrzegane z dystansu i są przedmiotem kontrowersji, a liczne źródła świadczą o rosnącej wrogości do Stanów Zjednoczonych, która doprowadzi do zamachu stanu. dążyć do wyeliminowania go na rzecz junty wojskowej bardziej sprzyjającej interesom amerykańskim.

Ponadto nowsze badania uniwersyteckie i oparte bardziej na wietnamskich źródłach i punktach widzenia prezentują Ngô Đình Diệm jako kompetentnego lidera, z długoterminową wizją budowy narodowej i modernizacji Wietnamu Południowego .

Biografia

Początki

Ngo Đình Diệm urodził się w Hue , dawnej stolicy cesarskiej  Wietnamu , on3 stycznia 1901.

Jego imię na chrzcie to Jan Chrzciciel. Praktykujący katolik, Ngo Đình Diệm jest synem wielkiego mandaryna na dworze cesarskim w Hue , Ngo Dinh Kha .

Wysoki rangą mandaryński w rządzie cesarza BảoĐại przed II wojną światową , w czasie agitacji nacjonalistycznych, zrezygnował z oskarżania cesarza o bycie instrumentem w rękach Francuzów, którzy umieścili go na tronie w bardzo młodym wieku, po zdetronizowaniu i wygnaniu poprzedniego cesarza na wyspę Reunion.

Jego brat Pierre Martin Ngo Dinh Thuc , arcybiskup Huế , został uwięziony przez francuską administrację kolonialną za wietnamski patriotyzm i zesłany do Chin w 1945 roku .

Po ogłoszeniu niepodległości Wietnamu 2 września 1945 w Hanoi odmawia udziału w rządzie niepodległościowym, głosił 2 września 1945przez Hồ Chí Minha i udał się na emigrację do Stanów Zjednoczonych , które zaangażowały się w walkę o wpływy przeciwko ZSRR , a następnie przeciwstawiły się komunistycznemu reżimowi Hồ Chí Minha.

Przejęcie władzy

W tym samym czasie co konferencja w Genewie Czerwiec 1954, cesarz Bảo ,i , głowa wietnamskiego stanu Sajgon, przywoła Ngô Đình Diệm ze Stanów Zjednoczonych, aby uczynić go premierem państwa wietnamskiego, utworzonego w 1949 r. na terenie całego kraju. On nie podpisał, jak Stany Zjednoczone, ostatecznej deklaracji genewskiej Porozumień , która podzielona Wietnam na dwa: Demokratyczna Republika Wietnamu północy 17 th  równoległego , a to, co pozostało z państwa Wietnamu Nam na południe od tej linii.

W ten sposób uwolniony od zobowiązań do przestrzegania tych umów, Ngô Đình Diệm organizuje, in Październik 1955, w tej południowej części kraju, wyraźnie sfałszowane referendum, z większą liczbą głosów przychylnych niż wyborców, i zastępujące państwo Wietnam republiką wietnamską , jednocześnie ogłaszając się głową państwa.

Cesarz Bảo Đại musi abdykować.

Prezydent Republiki Wietnamu

Jej autorytaryzm zaczął się już tym referendum, o czym świadczy obecność policji i wojska przy wejściu do lokali wyborczych. Pod jego rządami Diem szczególnie faworyzuje mniejszość katolicką utworzoną głównie przez uchodźców z Północy „podążających za Dziewicą na Południu” ( Matka Boża z La Vang ), kosztem większości buddyjskiej na Południu .

Wiele mówi się o „dyktaturze reżimu Diem”, ale bardziej odpowiedni byłby termin „reżim autorytarny”. Rzeczywiście istniała Izba Deputowanych i konstytucja. Nikt nie był w stanie wykazać, że Ngô Đình Diệm nie przestrzegał konstytucji kraju, ale mimo to łatwo było mu zignorować jej istnienie. Z drugiej strony, fakt, że rząd był antybuddyjski pozostaje do wykazania: dochodzenie ONZ w 1963 roku stwierdza, że ​​kult buddyjski jest wolny . Ponadto, według historyka Marka Moyara, Diem przeprowadził politykę publiczną korzystną dla społeczności buddyjskich w Wietnamie Południowym, udzielając im pozwolenia na prowadzenie działalności religijnej, która była zakazana przez byłą francuską potęgę kolonialną, oraz finansując budowę buddyjskich szkoły, organizacja ceremonii i budowa nowych pagód.

Wśród osiemnastu członków gabinetu Diem było pięciu katolików, pięciu konfucjanistów i ośmiu buddystów, w tym wiceprezes i minister spraw zagranicznych. Tylko trzech z dziewiętnastu głównych urzędników wojskowych było katolikami.

Rząd Diem zawsze zaprzeczał wszelkim zarzutom prześladowania buddystów i przedstawiał te podpalenia i bunty jako owoc infiltracji komunistycznych partyzantów , przebranych za bonzes; niektórzy autorzy francusko-wietnamscy popierają tę tezę o infiltracji, która następnie pozwoliła na szeroką instrumentalizację tych niepokojów przez propagandę amerykańską i północnowietnamską w celu destabilizacji i demonizacji rządu Wietnamu Południowego.

W ten sposób przeszukania policyjne umożliwiły władzom Wietnamu Południowego wykrycie obecności broni wojennej w wielu pagodach, co doprowadziło do zamknięcia 12 z nich.

Pod jego prezydenturą założył rząd rodzinny ze swoim bratem Ngô Đình Nhu jako sekretarz generalny swojej partii politycznej  ; jego trzeci brat Ngo Đình Cẩn został przydzielony do cesarskiego miasta Huế, którym rządził jako prawdziwy watażka; jego czwarty brat Ngô Đình Luyện został mianowany ambasadorem w Wielkiej Brytanii, a także odpowiedzialny za mniejszość Chăm.

Na koniec możemy przytoczyć jego piątego brata, Ngô Đình Thục , mianowanego arcybiskupem Huế do 1968 roku .

Jego brat Nhu i jego żona (z domu Trần Lệ Xuân ), „Pierwsza Dama”, lepiej znana jako „Madame Nhu”, prowadzą reformę Sajgonu żelazną ręką, kierując się wartościami katolików.

Tym samym, choć zakorzeniona w tradycji tego społeczeństwa chińskiej cywilizacji, gra jest zabroniona. Pożądanie i przemyt są zakazane.

Antykomunistyczna polityka Diema zrodziła wiele komunistycznych powołań, podobnie jak francuscy skazani w swoim czasie przekształcili nacjonalistów w komunistów. Jego antybuddyjska polityka wywołuje powszechne powstanie, połączone wszystkie tendencje polityczne. Publiczne podpalenie bonzów było dzwonem śmierci dla jego reżimu, z buntem własnych generałów i utworzeniem Narodowego Frontu Wyzwolenia Wietnamu Południowego (znanego jako Viet Cong ).

Jednak jego polityka gospodarcza i społeczna okazuje się pozytywna, wraz z budową nowych szkół publicznych i szybkim wzrostem gospodarczym w Wietnamie Południowym .

Pomoc ze Stanów Zjednoczonych

Podczas wygnania w klasztorze w Stanach Zjednoczonych Diem nawiązał silne relacje, głównie z amerykańskimi katolikami, przydatne w uzyskaniu poparcia USA dla jego antykomunistycznej krucjaty w Wietnamie. Diệm wydawał się im wiarygodną kontr-mocą przeciwko Hồ Chí Minhowi .

Wraz z administracją katolickiego prezydenta w Stanach Zjednoczonych „czarna międzynarodówka” zwiększa poparcie dla Diem przeciwko „czerwonej międzynarodówce”, wysyłając w ramach kampanii coraz więcej doradców wojskowych do Wietnamu. do CEFEO ( Francuskie Siły Ekspedycyjne na Dalekim Wschodzie ). Tym samym niekombatant MAAG  ( Grupa Doradców Pomocy Wojskowej) zostanie przekształcony w MACV (Military Adviser Command Vietnam), nadzorujący dowódcę wojsk Wietnamu Południowego.

Chociaż wielu historyków przedstawił Ngô Đình Diệm jako bezwarunkowego sojusznika Stanów Zjednoczonych, nawet marionetkę amerykańskiej potęgi; niektórzy amerykańscy badacze i akademicy formalnie zaprzeczają tej uproszczonej i karykaturalnej wizji.

Wręcz przeciwnie, dla Keitha Taylora Diệm przejawiał rosnącą nieufność do Stanów Zjednoczonych, ze względu na prowadzoną w Laosie politykę amerykańską , która nie powstrzymała najazdów Północno-wietnamskich na terytorium Wietnamu Południowego. przez terytorium Laosu. Według niego narastały spory między Wietnamczykami Południowymi a Amerykanami w kwestii tego, jak reagować na zagrożenie komunistyczne. Diem, który obawiał się, że zwiększona obecność wojskowa USA w Wietnamie Południowym zagraża jego nacjonalistycznym poświadczeniom i niezależności jego rządu, odmówi wysłania wojsk amerykańskich na ziemię.

W 1963 roku bracia Ngo nawet kwestionowali i próbowali zerwać sojusz polityczno-wojskowy łączący ich kraj ze Stanami Zjednoczonymi. W związku z rosnącymi napięciami między oboma krajami, skorelowanymi ze wzrostem prób zamachu stanu przez armię południowowietnamską przeciwko reżimowi Diệm oraz nasileniem się kryzysu buddyjskiego , Stany Zjednoczone zdają sobie sprawę, że popełniły błąd obstawiając go, przestają wspierać go i są źródłem jego zabójstwa.

Po zabójstwie Diem za okres niestabilności nastąpił w 1964 roku, podczas którego Sajgon stracił kontrolę nad dużą częścią Południowego Wietnamu, a Stany Zjednoczone rozpoczęły masową interwencję zbrojną. Pewna stabilność polityczna powróciła do Sajgonu w 1967 roku , pod przewodnictwem tandemu Nguyen Cao Ky i Nguyen Van Thieu, działających od 1965 roku .

Zamach stanu i zabójstwo

Niepopularności Diem wychodzi na jaw z buntu buddyjskiej i publicznym wyniszczenia przez ogień Thích Quảng Ðức wCzerwiec 1963. Wzmacnia się to w świecie, zwłaszcza gdy „Madame Nhu” cynicznie mówi o „grilu”. Skandal był śmiertelny dla całej rodziny Ngo.

Na rozkaz prezydenta Kennedy'ego ambasador w Sajgonie Henry Cabot Lodge odmawia spotkania z Diem, tym samym nie ostrzegając go przed zamachem stanu przygotowanym przez jego generałów pod przywództwem generała Dương Văn Minh , znanego jako „Big Minh ”Za jego rozmiar: postać, którą Nguyễn Văn Thiệu zaproponował później jako rozmówcę do podpisania z siłami Północnowietnamskimi bezwarunkowej kapitulacji władz Wietnamu Południowego w30 kwietnia 1975 r.kończące wojnę w Wietnamie .

Aresztowanie i zabójstwo Ngô Đình Diệma, ówczesnego prezydenta Republiki Wietnamu , oznacza kulminację ułatwionego przez CIA zamachu stanu, prowadzonego przez generała Dương Văn Minh wListopad 1963. ten2 listopada 1963rano Diem i jego młodszy brat i doradca, Ngô Đình Nhu, zostają aresztowani przez armię Republiki Wietnamu ( ARVN ) po zdobyciu długiego pałacu Gia w Sajgonie . Przewrót oznacza koniec dziewięciu lat reżimu.

Kiedy siły rebeliantów wkroczyły do ​​pałacu, bracia Ngo opuścili go poprzedniej nocy, by schronić się w swojej kryjówce w Chợ L n . Odkryci, zgadzają się poddać wbrew obietnicy wygnania bez szwanku. Wychodzą więc z Mszy św. w kościele św. Franciszka Ksawerego w Cholon , zostają doraźnie zamordowani przez oficerów ARVN na tylnym siedzeniu pojazdu opancerzonego przewożącego ich do bazy lotniczej w Tan Son Nhat .

Jeśli generałowie początkowo próbowali ukryć te egzekucje, sugerując podwójne samobójstwo, zdjęcia ciał, publikowane w mediach, szybko zaczęły przeczyć tym twierdzeniom. Chociaż nie przeprowadzono formalnego śledztwa, odpowiedzialność za śmierć braci Ngo często przypisuje się ochroniarzom Minh, kapitanowi Nguyễn Văn Nhung  (en) i majorowi Dương Hiếu Nghĩa  (en) , którzy pilnowali ich podczas transferu.

Personel Minha i urzędnicy amerykańscy przyznali, że Minh zarządził egzekucje. Przedstawili kilka powodów, w szczególności obawę przed możliwym politycznym powrotem z ich strony.

Podczas wizyty w Stanach Zjednoczonych „Madame Nhu” usłyszała wiadomość o zamachu i zamachu stanu i natychmiast podejrzewała Stany Zjednoczone. Przepowiada im mroczną przyszłość. Później powiedziała: „Ktokolwiek ma Amerykanów jako sojuszników, nie potrzebuje wrogów. „ ( ” Kto ma Amerykanie jako sojusznicy nie potrzebuje wrogów. " ).

Rzeczywistość faktów zdaje się potwierdzać te podejrzenia: Amerykanie, którzy chcieli mocniej zaangażować się w Wietnamie Południowym (wysyłanie wojsk, zakładanie baz amerykańskich), czego Ngô Đình Diệm odmówił, obawiając się, że taka inicjatywa nie służy propagandzie północnowietnamskiej ; na rzecz współpracy między siłami Południowa wietnamskich i amerykańskich doradców wojskowych, weźmie pod uwagę, że ten ostatni nie był w stanie pokonać te Viet Cong partyzantów , a zatem będzie dążyć do obalenia go od władzy, a nawet go zabić, S'więc opierając się na juntę wojskową uznano za jeszcze bardziej przychylną zwiększeniu amerykańskiego zaangażowania przeciwko komunistom, co doprowadziło do eskalacji napięć i wojny w Wietnamie, która nastąpiła później . Odtajnione akta z Archiwum Bezpieczeństwa Narodowego mają tendencję do bezpośredniego przypisywania odpowiedzialności za ten zamach stanu i śmierć byłego prezydenta Wietnamu Południowego CIA i Kennedy'emu.

Republiki Wietnamu przetrwa aż30 kwietnia 1975 r.. Od tego dnia został zaanektowany przez Demokratyczną Republikę Wietnamu (RDVN),2 lipca 1976następuje zjednoczenie: rodzi się nowe niepodległe państwo pod rządami komunistycznymi , a mianowicie obecna socjalistyczna republika Wietnamu .

Bibliografia

Bibliografia

  1. Roger-Gérard Schwartzenberg, Polityka kłamstwa ,1998, 496  s. ( ISBN  978-2-7381-4083-8 , czytaj online ) , cxxxiii.
  2. (en) John Prados, „  JFK and the Diem Coup  ” , o The National Security Archive ,5 listopada 2003 r.(dostęp 8 lutego 2018 )
  3. (en) „  US and Diem’s Overthrow: Step by Step  ” , w The New York Times ,1 st lipca 1971(dostęp 8 lutego 2018 )
  4. (en) Andrew P. Napolitano, Lies Rząd Told You: Mit, Władza i Deception w American History ,2010, 368  s. ( ISBN  978-1-4185-8424-5 , czytaj online ) , s.  254.
  5. Edward Miller , Misalliance: Ngo Dinh Diem, Stany Zjednoczone i los Południowego Wietnamu , Harvard University Press ,2013, 13-18  s.
  6. Zaginiony mandat nieba: amerykańska zdrada prezydenta Wietnamu Ngo Dinh Diem . Shaw, Geoffrey. Ignacy Prasa, 2015. ( ISBN  978-1-58617-935-9 )
  7. Mark Moyar , Triumph Porzuceni : Wojna w Wietnamie, 1954-1965 , Nowy Jork, Cambridge University Press ,2006, s.  216
  8. Ngo-Dinh Quynh, Ngo-Dinh Le Quyen, Jacqueline Willemetz, La République du Viet-Nam et les Ngo-Dinh , Paryż 2013, s. 62 do 69.
  9. (w) Kelsey Leonard, „  Ngo Dinh Diem, First President of South Vietnam  ” w Muzeum Zimnej Wojny (dostęp 8 lutego 2018 r. )
  10. (w) Keith Taylor , Głosy z Drugiej Republiki Wietnamu (1967-1975) , Nowy Jork, Southeast Asia Program Publications,2014, s.  3
  11. (en) Edward Miller , op.cit. , 253–60  s.
  12. .
  13. (w) Howard Jones, Śmierć pokolenia: Jak zabójstwa Diema i JFK przedłużyły wojnę w Wietnamie , Oxford University Press ,2004, 592  s. ( ISBN  978-0-19-517605-6 ) , s. 423.
  14. (w) Van Nguyen Duong, Tragedia wojny wietnamskiej: analiza oficera południowowietnamskiego ,2014, 280  pkt. ( ISBN  978-0-7864-8338-9 , czytaj online ) , s.  82.

Linki zewnętrzne