Przestarzały |
Faza 1: 30 stycznia - 28 marca 1968 Faza 2: 5 maja - 15 czerwca 1968 Faza 3: 17 sierpnia - 23 września 1968 |
---|---|
Lokalizacja | Wietnam Południowy |
Wynik |
Zwycięstwo taktyczne Ameryki i Wietnamu Południowego. Strategiczne i polityczne zwycięstwo Wietnamu Północnego. Wyczerpanie się sił Viet Congu prowadzi do wzrostu zaangażowania Wietnamu Północnego |
Wietnam Południowy Stany Zjednoczone Korea Południowa Australia Nowa Zelandia Tajlandia |
Viet-Cong North-Viet Nam |
Cao Van Vien William Westmoreland |
Hoàng Văn Thái (en) Võ Nguyên Giáp |
1000000 żołnierzy | Faza 1: 80 000 żołnierzy Ogółem: 323 000-595 000 żołnierzy |
Faza 1: Wietnam Południowy : 4954 zabitych, 15917 rannych i 926 zaginionych. Inne narody: 4124 zabitych, 19295 rannych i 604 zaginionych. Całkowite straty w 3 fazach: nieznane Straty materialne: 123 zniszczone samoloty, 214 poważnie uszkodzone i 215 średnio uszkodzone. |
Faza 1:17 000 zabitych, 20 000 rannych. . |
Bitwy
BitwyFaza partyzancka (w) :
Interwencja amerykańska (w) :
1968 , przełomowy rok :
Amerykańskie wycofanie się (1969–1971):
Porozumienie pokojowe po Paryżu (1973–1974):
Tet Offensive była kampania wojskowa prowadzona w 1968 roku przez połączone siły Narodowego Frontu Wyzwolenia Wietnamu Południowego (lub Viet Cong) i Armii Ludowej Wietnamu podczas wojny wietnamskiej . Celem było powstanie ludności Wietnamu Południowego przeciwko Republice Wietnamu , pokazanie fałszywych twierdzeń Amerykanów o poprawie sytuacji oraz odwrócenie presji militarnej, jaka ciąży na wsi, w kierunku miast południowowietnamskich.
Ofensywa zaczyna się przedwcześnie 30 stycznia 1968, dzień przed księżycowym nowym rokiem, Tet . Plik31 stycznia80 000 żołnierzy z północnego Wietnamu atakuje ponad 100 miast w całym kraju w ramach największej operacji wojskowej przeprowadzonej na tym etapie wojny.
Ataki zaskakują Amerykanów i Wietnamczyków z południa, ale są powstrzymywane i odpierane, a FNL ponosi ogromne straty. Pierwsza faza ofensywy częściowo osiągnęła swoje cele, nawet jeśli nie udało jej się uzyskać oczekiwanego powstania powszechnego. Ponadto szokuje opinię Amerykanów w przekonaniu, że Północnowietnamczycy byli niezdolni do takiego ataku, i głęboko wpływa na administrację Lyndona Johnsona , którego wiele osobowości jest przeciwnych tej wojnie, co zdecydowanie zmienia jej kurs.
Podczas jesieni 1967 roku , dwa pytania zajęte Amerykanów: najpierw robi wojna stanowisk , którego celem jest wyczerpanie Przeciwnika, pracy? , a następnie kto wygrywa wojnę? CIA szacuje liczbę mężczyzn z Narodowego Frontu Wyzwolenia Wietnamu Południowego (FNL) na około 430 000. Z kolei wywiad dowództwa wojskowego w Wietnamie utrzymuje, że liczba ta nie przekracza 300 000. wpływ, jaki miałoby ujawnienie zbyt wysokich liczb, co pokazałoby, że FNL i armia północnowietnamska mogą kontynuować wojnę o pozycje. Znaleziono kompromis, który wyklucza nieregularne liczby z liczb.
W drugiej połowie 1967 r. Rząd obawiał się krytyki, która napływała z zewnątrz i wewnątrz, oraz doniesień wskazujących na spadek poparcia społecznego dla wietnamskiej polityki. Według sondaży, odsetek obywateli wierzących, że Amerykanie popełnili błąd wysyłając wojsko do Wietnamu, wzrósł z 25% w 1965 r. Do 45% wGrudzień 1967. Tendencję tę napędzają nie moralne osądy wojny, ale rosnące straty, podwyżki podatków i poczucie, że konflikt nie dobiega końca. Z listopadowego sondażu wynika, że 55% woła o zaostrzenie polityki, co odzwierciedla poczucie, że niezależnie od powodów amerykańskiej obecności w Wietnamie, ważne jest zwycięstwo. Rząd rozpoczyna kampanię, aby rozwiać przekonanie, że konflikt jest zablokowany i przekonać opinię publiczną o powodzeniu swojej polityki. Media są zasypywane optymistycznymi wiadomościami. Do kampanii przyczyniają się statystyki, oficjalne deklaracje generałów i polityków.
Generał Westmoreland , przemawia do National Press Club w dniu21 listopada, ogłasza, że pod koniec 1967 r. komuniści nie są w stanie przeprowadzić wielkiej ofensywy. Do końca roku poparcie rządu wzrośnie o 8%, ale na początku stycznia sondaż Gallupa pokazuje, że 47% Amerykanów nie zgadza się z prowadzeniem wojny przez prezydenta Johnsona .
Hanoi przygotowuje ofensywę na zimę-wiosnę 1968 r. Od początku 1967 r. Niewiele wiadomo o przygotowaniach do ofensywy „Generalna Ofensywa, Powstanie Generalne” z powodu niechęci Wietnamczyków do jej ujawnienia i do rzeczy historyków wojskowości. dekady później. W oficjalnej literaturze reżimu decyzja o uruchomieniu Tet jest często przedstawiana jako wynik niepowodzenia Amerykanów w szybkim wygraniu wojny, niepowodzenia bombardowań Wietnamu Północnego i narastających nastrojów antywojennych. .
W rzeczywistości decyzja ta sygnalizuje koniec dziesięcioletniego sporu w kierownictwie partii. Umiarkowani wierzyli, że ekonomiczna żywotność północy ma pierwszeństwo przed konwencjonalnymi i masowymi wysiłkami wojennymi; podążali za sowiecką linią pokojowego współistnienia, która opowiadała się za zjednoczeniem za pomocą środków politycznych. Na czele tej frakcji stoją teoretyk Trường Chinh i minister obrony Võ Nguyên Giáp . Działacze natomiast skłaniali się ku polityce zagranicznej nakreślonej przez Chińską Republikę Ludową, wzywali do zjednoczenia sił zbrojnych i odrzucali negocjacje. Na czele tej grupy stanęli „Le bracia” - pierwszy sekretarz partii Lê Duẩn i Lê Đức Thọ . Od połowy lat 60. bojownicy dyktują przebieg wojny w Wietnamie Południowym.
Generał Nguyễn Chí Thanh , który kieruje wysiłkiem zbrojnym w południowym Wietnamie, komisarz polityczny i naczelny dowódca był częścią obozu bojowników. Pod jego dowództwem, co dziwnie nie naśladowało formy wojny partyzanckiej stosowanej przez Mao, Północnowietnamczycy krok po kroku śledzili militarną eskalację konfliktu.
W latach 1966-67, po tym, jak alianci zadali ogromne straty i zniszczyli północnowietnamską gospodarkę, umiarkowani wezwali do rewizji strategii w kierunku bardziej partyzanckiej wojny i argumentowali, że Amerykanów nie da się pokonać konwencjonalną wojną. Głoszą jednoczesne prowadzenie bitew i negocjacji. W 1967 roku sytuacja pogorszyła się do tego stopnia, że Le Duan nakazał Thanh zwiększenie sił partyzanckich.
Pojawia się wtedy trzeci trend, na którego czele stoją lider partii Ho Chi Minh , Lê Đức Thọ i wzywający do negocjacji minister spraw zagranicznych Nguyinn Duy Trinh . W pierwszych miesiącach 1967 r. Nad strategią wojskową debatowano przez radio między Thanhem a jego rywalem o przywództwo wojskowe, Giapem. Ten ostatni opowiada się za wojną partyzancką w przeciwieństwie do Thanh.
Negocjacje te mają istotne implikacje dla kontynuacji dostaw sprzętu, od których Wietnam Północny jest całkowicie zależny. Pekin opowiada się za modelem wojskowym używanym przez Mao, rodzajem mobilnej wojny i wojny partyzanckiej, Chiny chcą uniknąć wciągnięcia w konflikt, tak jak podczas wojny koreańskiej . Odrzuca ideę negocjacji, gdy opowiada się za nimi Moskwa, a także prowadzenia wojny konwencjonalnej. Stanowisko Wietnamu Północnego polega zatem na utrzymaniu równowagi.
Plik 27 lipca 1967setki prosowieckich, partyjnych moderatorów, oficerów i administratorów zostaje aresztowanych za zapewnianie niepodległości kraju od zagranicznych sojuszników w tak zwanej niekiedy aferze rewizjonistycznej antypartyjnej. Wyjaśnieniem tych aresztowań jest to, że Biuro Polityczne zdecydowało się na ogólną ofensywę. Triumfuje pozycja bojowników: odrzucenie negocjacji, porzucenie partyzantów, powstanie generalne w miastach Wietnamu Południowego.
Plan „Generalna Ofensywa, Powstanie Generalne” jest sporządzany w dzielnicach Thanh in Maj 1967. Plik6 lipcaPo przyjęciu planu przez Biuro Polityczne Thanh umiera z powodu zatrzymania akcji serca po wypiciu zbyt dużej ilości alkoholu.
Aktywiści uważają, że popularność rządu Wietnamu Południowego i Amerykanów jest bardzo niska, a populacja wzrośnie na ich korzyść podczas ofensywy, co pozwoliłoby na szybkie zwycięstwo. Nieskuteczność armii południowej wzięli za coś oczywistego. Uruchomienie ofensywy położyłoby kres gołębim wezwaniom do negocjacji, krytyce strategii wojskowej, chińskim diatrybom na temat radzieckiej perfidii i sowieckiej presji negocjacyjnej.
Decyzja o rozpoczęciu ofensywy podczas Tet zapadła w październiku. Od początku konfliktu Tet "Nguyên Đán", czyli obchody Nowego Roku, które miały miejsce między20 stycznia i 19 lutego, oznaczał okres rozejmu w walkach. Dlatego właśnie wLipiec 1967przywódcy Narodowego Frontu Wyzwolenia Wietnamu Południowego i Demokratycznej Republiki Wietnamu zdecydowali się wówczas na atak z zaskoczenia. Wbrew powszechnemu przekonaniu Giap nie jest autorem planu. Generał znowu go zobaczył, prawdopodobnie uciszając swoich krytyków, by nie paść ofiarą czystki bojowników. Tak czy inaczej, winą za jakąkolwiek porażkę byliby aktywiści.
Operacja miałaby zostać podzielona na dwie fazy: ataki graniczne mające na celu odwrócenie uwagi sił amerykańskich od rzeczywistych celów; jednoczesne ataki na bazy amerykańskie i miasta w Wietnamie Południowym, w szczególności Hue i Sajgon. Jednoczesny atak na Khe Sanh odepchnąłby siły zbrojne Wietnamu Północnego, ale Giap uważa za konieczne zabezpieczenie dostaw i odwrócenie uwagi Amerykanów. Ofensywa ma na celu przekonanie opinii południowowietnamskiej, a nie amerykańskiej, i skłonienie ich do powstania.
Według generała Tran Van Tra, który zastępuje Thanha, ofensywa dzieli się na trzy fazy: pierwszą z 31 stycznia, szturm na terenie całego kraju głównie sił FNL. Jednocześnie: aktywna propaganda podżegająca do powstań i dezercji. Celem jest całkowite zwycięstwo lub utworzenie rządu koalicyjnego, a także wycofanie się Ameryki. Gdyby to się nie powiodło, dalsze operacje osłabiłyby wroga i doprowadziły do wynegocjowanego porozumienia. Faza 2 jest planowana od5 Majai faza 3 z 17 sierpnia.
W Styczeń 196881 000 ton materiału i 200 000 żołnierzy przeszło już podróż do Wietnamu Południowego szlakiem Ho Chi Minha . Aby zakończyć swoją operację, Hanoi pod koniec 1967 r. Rozpoczął ofensywę dyplomatyczną, wzywając do jednostronnego zakończenia bombardowań Wietnamu Północnego, operacji Rolling Thunder .
Południowowietnamski i amerykański wywiad szacuje siły komunistyczne w Wietnamie Południowym w r styczeń 1969 do 323 000 ludzi, w tym 160 000 z FNL, 130 000 regularnych żołnierzy armii północnej i 33 000 osób przydzielonych do logistyki.
Alianci dostrzegają oznaki gotowości wojskowej. Latem i jesienią 1967 r. Dwa amerykańskie i południowo-wietnamskie służby wywiadowcze odnotowały poważną zmianę w planowaniu wojskowym FNL i armii północnowietnamskiej. Do połowy grudnia alianci byli przekonani, że szykuje się coś ważnego. Liczba wyliczonych ciężarówek zjeżdżających na południe szlakiem Ho Chi Minha rośnie z 480 miesięcznie do 1116 w październiku. W listopadzie było ich 3823, aw grudniu 6315.20 grudniaGenerał William Westmoreland ostrzega Waszyngton przed przewidywalnym wzrostem wysiłków komunistycznych w całym kraju przez ograniczony czas.
Mimo tych wskazówek alianci byli zaskoczeni skalą ataku. Z perspektywy amerykańskiej taki atak nie był wiarygodny.
Od wiosny do końca 1967 roku amerykańskie dowództwo było zdumione, widząc różne akcje północnowietnamskie i wietnamskie na terenach przygranicznych. Khe Sanh zostaje zaatakowany przedwcześnie. Najważniejsza z tych bitew toczy się wokół Dak To w październiku i listopadzie, gdzie życie straciło od 1200 do 1600 żołnierzy północnowietnamskich i 262 amerykańskich. Wywiadowi nie udało się określić celu Wietnamu Północnego, wywołując szeroko zakrojone działania na odległych obszarach, gdzie wojsko USA może wziąć odwet bez przymusu. Pod względem taktycznym i strategicznym operacje te wydają się nie mieć sensu. W rzeczywistości komunistom udało się skierować uwagę amerykańskiego dowództwa na granice i odsunąć na bok amerykańską tarczę chroniącą najbardziej zaludnione obszary wybrzeża i miast.
Westmoreland jest zaniepokojony sytuacją w Khe Sanh, gdzie 21 stycznia 1968szacowana siła licząca od 20 do 40 000 Wietnamczyków północnowietnamskich oblega amerykański garnizon. Dowództwo jest przekonane, że wróg usiłuje zająć bazę przed zajęciem najbardziej wysuniętych na północ prowincji za pomocą znacznego wysiłku militarnego. Dlatego rozmieszcza 250 000 ludzi.
Rozwój ten rodzi pytania. Do generał Frederick C. Weyand siły amerykańskie dowództwo w organizmie II. Były oficer wywiadu Weyand uznał działania w jego okolicy za alarmujące i powiadomił Westmorelanda o swoich obawach10 stycznia 1968. Następnie rozkazał 15 batalionom przerzucić się z pozycji w pobliżu granicy z Kambodżą na przedmieścia Sajgonu. To przesunięcie będzie miało decydujące konsekwencje.
Na początku Styczeń 1968Amerykanie rozmieścili 331 098 żołnierzy i 78013 marines, czyli dziewięć dywizji , jeden pułk pancerny i dwie brygady w Wietnamie Południowym. Dołączają do nich siły australijskie, tajskie i koreańskie. Siły południowowietnamskie liczą 350 000 regularnych żołnierzy. Wspiera ich 151 000 mężczyzn z sił regionalnych i 149 000 mężczyzn z lokalnych milicji.
W dniach poprzedzających ofensywę sojusznicy odprężyli się. Wietnam Północny ogłasza rozejm dla Tet, od27 stycznia w 3 lutego 1968.
Plik 8 styczniaKadry FNL są aresztowane z nagraniami wzywającymi do powstania ludności w „już okupowanych miastach Sajgon, Hue i Da Nang”. Żołnierze są w stan pogotowia, ale alianci już się tym nie martwią. Plik30 styczniadwustu starszych oficerów uczestniczy w przyjęciu, niczego nie podejrzewając.
Jeśli Westmoreland miał jakieś obawy, słabo o nich informował. Nawet jeśli zaalarmował Waszyngton między 25 a30 stycznia jeśli chodzi o przygotowania do wielkich ataków komunistycznych, nikt w Waszyngtonie czy Sajgonie nie spodziewa się, co się stanie.
Czy to przypadkowo, czy celowo, pierwsza fala ataków zaczyna się wkrótce po północy 30 styczniakiedy pięć stolic prowincji w Korpusie II i Da Nang w Korpusie I zostaje zaatakowanych. Nha Trang , jedna z kwater głównych sił amerykańskich, została uderzona jako pierwsza, a wkrótce potem Buôn Ma Thuột , Kontum , Hôi An , Tuy Hoa , Da Nang , Qui Nhon i Pleiku . Podczas wszystkich tych operacji komuniści stosują tę samą metodę: ataki moździerzowe lub rakietowe, po których szybko następują masowe ataki lądowe prowadzone przez siły FNL wielkości batalionu (czasami wspierane przez armię Wietnamu Północnego). Siły te następnie łączą się z lokalnymi kierownictwem FNL, którzy prowadzą ich do najważniejszej siedziby i stacji radiowej. Operacje nie były jednak dobrze skoordynowane na szczeblu lokalnym, a do świtu prawie wszystkie siły komunistyczne zostały usunięte z ich celu. Generał Phillip B. Davidson , nowy szef wywiadu sił zbrojnych USA, powiadamia Westmoreland, że „ma się to wydarzyć w pozostałej części kraju dziś wieczorem i jutro rano”. Wszystkie siły amerykańskie są w stanie maksymalnej gotowości, prośby w tym kierunku kierowane są do sił ARVN. Główni interesariusze nie rozumieją jednak pilności: rozkazy odwołujące wyjazdy z powodu rozejmu przychodzą zbyt późno lub są ignorowane.
31 stycznia o 3:00 w nocy siły FNL i Wietnamskiej Armii Ludowej zaatakowały Sajgon, Cholon i Gia Định w Wojskowym Okręgu Stołecznym; Quảng Tín (ponownie), Hue, Quang Tin , Tam Kỳ i Quảng Ngãi oraz bazy USA w Phu Bai i Chu Lai w Korpusie I; Phan Thiết , Tuy Hoa i instalacje w USA w Bong Son i An Khê w Corps II; oraz Cần Thơ i Vĩnh Long w Corps IV. Następnego dnia Bien Hoa , Long Thanh, Bình Dương w Korpusie III i Kien Hoa, Dinh Tuong, Go Cong, Kiên Giang , Vinh Binh, Bến Tre i Kien Tuong w Korpusie IV zostali zaatakowani. Ostatni atak z początkowej operacji został przeprowadzony na Bạc Liêu w Korpusie IV 10 lutego . W atakach uczestniczy łącznie około 84 000 komunistów, a tysiące pomagają im jako posiłki lub w blokowaniu. Siły komunistyczne strzelają moździerzami lub rakietami we wszystkich głównych alianckich lotniskach i atakują 64 dzielnice stolicy i dużą liczbę wiosek.
W większości przypadków obroną przed ogólną ofensywą kierują władze Wietnamu Południowego. Lokalne bojówki lub siły ARVN, wspierane przez policję krajową, generalnie odrzucają napastników w ciągu dwóch lub trzech dni, czasem w ciągu kilku godzin; ale ciężkie walki trwały przez kilka dni w Kontum, Ban Me Thuot, Phan Thiet, Can Tho i Ben Tre. O wyniku decydują zwykle kompetencje lokalnych dowódców - jednych imponujących, innych tchórzliwych lub niekompetentnych. Podczas tego kluczowego kryzysu żadna południowowietnamska jednostka nie uciekła przed komunistami.
Generał Westmoreland, chociaż twierdzi, że zareagował optymistycznie na ataki, wydaje się otaczającym go osobom oszołomionym i głęboko zszokowanym. Według Clarka Clifforda, w momencie pierwszych ataków reakcja amerykańskiego dowództwa wojskowego ma tendencję do paniki. Westmoreland utrzymuje się do12 lutego że Khe Sanh jest prawdziwym celem komunistów, chociaż wydaje się ryzykowne traktowanie 155 ataków przeprowadzonych przez 84 000 ludzi jako dywersję.
Chociaż Sajgon jest centralnym punktem ofensywy, komuniści nie dążą do całkowitego podboju. Mają główne cele: dowództwo ARVN, Pałac Niepodległości, ambasada USA, baza morska Long Binh i krajowa stacja radiowa. Plan wymaga, aby te początkowe siły utrzymały swoją pozycję przez 48 godzin przed zwolnieniem.
Słaba inteligencja i bardzo słaba koordynacja lokalna od początku utrudniały komunistyczne ataki. Na przykład komuniści planowali użyć czołgów i dział artyleryjskich, które muszą znajdować się w jakiejś sztabie armii, ale czołgi zostały przeniesione dwa miesiące wcześniej, a artyleria nie działa. Jednym z najważniejszych celów jest ogólnopolska stacja radiowa. Żołnierze FNL przywieźli nagranie, na którym Hồ Chí Minh zapowiadał wyzwolenie Sajgonu i wzywał do powstania generalnego przeciwko reżimowi Thieu. Budynek jest zajęty i przetrzymywany przez sześć godzin, ale jego mieszkańcy nie mogą nadawać, ponieważ linie zostały odcięte ze studia w innym miejscu, gdy tylko stacja została zajęta. Na antenie emitowane są walce wiedeńskie i piosenki Beatlesów .
Ambasada Stanów Zjednoczonych w Sajgonie, masywny sześciopiętrowy budynek mieszczący się w dużym kompleksie, została właśnie ukończona we wrześniu. O 14:45 został zaatakowany przez 19-osobową grupę saperów, którzy otworzyli wyrwę w ogrodzeniu, a następnie zaatakowali. Po zabiciu ich oficera w ataku i niepowodzeniu próby dostępu do budynku, saperzy błąkają się po ambasadzie, aż do wyeliminowania ich przez posiłki. O godzinie 9:20 ambasada i jej okolice zostały zabezpieczone.
Po całym mieście małe grupy FNL rozproszyły się, by zaatakować funkcjonariuszy, baraki poborowe, domy funkcjonariuszy ARVN i okręgowe komisariaty policji. Wyposażeni w „czarne listy” oficerów wojskowych i urzędników państwowych, zabijają każdego, kogo napotkają. Brutalność rodzi brutalności: the 1 st lutego generał Nguyen Ngoc Loan , szef Policji Narodowej, wykonuje publicznie Nguyen Van Jezioro Genewskie , przechwycone FNL funkcjonariusz w cywilu z przodu fotografa i kamerzysty. Obraz zszokuje cały świat, jednak nie zostanie wyjaśniony w mediach, które go transmitują, że podejrzany został właśnie schwytany w miejscu masowego zabójstwa, w którym był podejrzany o udział, a które obejmowało 34 ofiary, w tym 7 południowowietnamskich oficerów.
Ogółem 35 batalionów komunistycznych, z których większość pracowała i mieszkała w mieście przez lata, zostało przydzielonych do zadań w Sajgonie. O świcie światło ataków w centrum miasta zostało wyeliminowane, ale ciężkie walki między FNL a siłami alianckimi toczyły się na chińskich przedmieściach Cholon w pobliżu drogi Phu Tho, używanej jako centrum dowodzenia przez FLN. Trwa walka uliczna, dom po domu4 lutegomieszkańcom Cholon nakazuje się opuszczenie swoich domów, a obszar zostaje uznany za strefę wolnego ognia . Bitwa kończy się7 Marca dzięki wzmocnieniu elitarnych wojsk Wietnamu Południowego.
Oprócz Hue i operacji porządkowych w Sajgonie i jego okolicach, pierwsza fala ofensywy zakończyła się w drugim tygodniu lutego. Amerykanie szacują, że w pierwszej fazie ( 30 stycznia - 8 kwietnia ) zginęło około 45 000 żołnierzy FNL i Wietnamu Północnego, a nieznana liczba została ranna. Przez lata szacunek ten był uważany za zawyżony, ale został potwierdzony przez Stanleya Karnow w Hanoi w 1981 r. Westmoreland twierdzi, że w tym samym okresie zginęło 32 000 komunistów, a 5 800 do niewoli. W tym samym okresie Wietnamczycy ponieśli 2788 zabitych, 8299 rannych i 587 zaginionych. Stany Zjednoczone i ich pozostali sojusznicy poniosły śmierć 1536, 7 764 rannych i 11 zaginionych.
O 15:40 w mglisty poranek 31 stycznia pozycje aliantów zostały zaatakowane w Hue. Obrońcom ARVN udało się utrzymać pozycje, na czele z generałem Ngo Quang Truongiem , ale większość cytadeli wpadła w ręce komunistów. Bitwa będzie krwawa i potrwa 28 dni.
Sojusznicy szacują, że siły północnowietnamskie mają od 2500 do 5000 zabitych i 89 schwytanych w mieście i wokół niego. W walkach zginęło 216 amerykańskich marines i żołnierzy, a 1609 zostało rannych. Zginęło 421 żołnierzy ARVN, 2123 rannych i 31 zaginionych. Ponad 5800 cywilów umiera, 116 000 jest bezdomnych z początkowej populacji wynoszącej 140 000.
Po wznowieniu miasta odkryliśmy masowe groby zawierające łącznie około 2800 osób. Pochodzenie tych egzekucji pozostaje kontrowersyjne.
Atak na Khe Sanh, który rozpoczyna się 21 stycznia , mógł w kategoriach bezwzględnych służyć dwóm celom - próbie zajęcia pozycji lub odwrócenia uwagi Amerykanów i sił od skupisk ludności. Z perspektywy generała Westmorelanda racją bytu tej bazy było sprowokowanie północnowietnamskich do ukierunkowanej i długotrwałej konfrontacji na ograniczonym obszarze geograficznym, która umożliwiłaby użycie artylerii i masowego bombardowania z powietrza oraz spowodowanie ciężkich strat na stosunkowo słabo zaludnionym region. Do końca 1967 roku MACV przeniósł prawie połowę swoich batalionów manewrowych do Korpusu I w oczekiwaniu na taką bitwę.
Westmoreland (i amerykańskie media, które obszernie relacjonowały tę akcję) często dokonywały nieuniknionych porównań między działaniami w Khe Sanh a bitwą pod Dien Biên Phu , gdzie francuska baza została oblężona, a następnie zdobyta przez dowodzone siły Vi Mint Minh . Przez generała Giap podczas pierwszej wojny indochińskiej. Westmoreland, który wiedział o skłonnościach Nguyena Chi Thanha do operacji na dużą skalę (ale nie o jego śmierci), wierzył, że spróbuje powtórzyć swoje zwycięstwo. Zamierzał wystawić własne „Dien Bien Phu do góry nogami”.
Khe Sanh i jego 6000 obrońców, ARVN, US Marines i US Army razem, są otoczeni przez dwie lub trzy dywizje PAVN, w sumie około 20 000 ludzi. Bitwa zmienia się w dużej mierze w pojedynek artyleryjski. Samoloty amerykańskie dokonują masowych bombardowań swoimi B-52 . Transport powietrzny dostarcza żołnierzy.
Każda ze stron twierdziła, że bitwa służyła własnym celom. Amerykanie szacują, że 8000 PAVN zostało zabitych i znacznie bardziej rannych w porównaniu z 730 zabitymi aliantami i 2642 rannymi.
Aby zwiększyć swoją pozycję polityczną w czasie porozumień paryskich, które otwarto 13 maja , Wietnamczycy północni rozpoczęli drugą fazę ofensywy na przełomie kwietnia i maja. Amerykański wywiad szacuje, że między lutym a majem Wietnamczycy wysłali szlakiem Ho Chi Minha 50 000 ludzi, aby zastąpić straty poniesione w poprzednich bitwach. Jedna z najdłuższych bitew wojny toczy się od29 kwietnia w 30 majaw pobliżu amerykańskiej bazy Dong Ha : bitwa pod Dai Do. Północnowietnamczycy stracili 2100 ludzi po zadaniu strat aliantom 290 zabitych i 946 rannych.
Wczesnym rankiem 4 maja jednostki komunistyczne rozpoczynają drugą fazę ofensywy (czasami nazywaną „Mini-Tet”), atakując 119 celów w całym Wietnamie Południowym, w tym Sajgon. Tym razem nie było elementu zaskoczenia. Większość sił zostaje przechwycona, chociaż niektóre sprowadzają chaos do stolicy.
Siły amerykańskie w prowincji Quang Tin poniosły klęskę w bitwie pod Kham Duc , zaatakowanej10 maja. Alianci ewakuują bazę.
Komuniści wracają do Sajgonu 25 maja i odpalają drugą falę ataków na miasto, bez ataków na amerykańskie instalacje. FNL zajmuje sześć pagód w błędnym przekonaniu, że w żaden sposób nie będą one celem ostrzału artyleryjskiego lub bombardowań powietrznych. Najcięższe walki wciąż toczą się w Cholonie. 18 czerwca poddało się 152 członków FNL, najwięcej w czasie wojny. 87 000 dodatkowych mieszkańców jest bezdomnych, 500 zginęło, a 4500 zostało rannych. W drugiej fazie ( 5 maja - 30 maja ) straty Amerykanów to 1161 zabitych i 3954 rannych. 143 żołnierzy Wietnamu Południowego zostało zabitych, a 643 rannych.
Faza III ofensywy rozpoczyna się 17 sierpnia , zaatakowane zostają Korpusy I, II i III. Co istotne, w tych akcjach uczestniczą tylko siły PAVN. Ataki graniczne to odwrócenie uwagi sił zbrojnych z miast.
Sajgon jest nadal atakowany, ale napastników można łatwo odeprzeć. W ciągu pięciu tygodni walki i straty 20 000 walczących nie osiągnięto ani jednego celu w tej „ostatecznej i decydującej fazie”. Ale, jak zauważył historyk Ronald Spector , „porażki komunistów nie były ani ostateczne, ani decydujące”. W tym okresie 700 amerykańskich żołnierzy zginęło.
Zaczynały być odczuwalne znaczące straty i cierpienia, jakie żołnierze FLN / PAVN znosili podczas tych operacji. Fakt, że nie istnieje żaden wyraźny zysk militarny, który uzasadniałby wysiłek i rozlew krwi, zaostrza tę sytuację. W pierwszej połowie 1969 r. Do sił alianckich przyłączyło się ponad 20 000 komunistów. Plik5 kwietnia 1969, COSVN ogłasza, że już nigdy więcej nie zostanie narażona cała siła militarna w takiej ofensywie.
Dowództwo w Hanoi musiało najpierw zostać pokonane przez wynik jego wielkiego rzutu kośćmi. Jego pierwszy i bardziej ambitny cel, jakim było wywołanie powstania powszechnego, zakończył się niepowodzeniem. W sumie około 85 000-100 000 żołnierzy FNL i APNV brało udział w początkowej fazie ataku i kolejnych fazach. Ostatecznie podczas bitew granicznych w 1967 r. I dziewięciomiesięcznej kampanii zginęło 75 000–85 000 żołnierzy FNL i APVN.
Przyczyny niepowodzenia są łatwe do zidentyfikowania. Komunistyczni przywódcy nie docenili strategicznej mobilności sił alianckich, która pozwoliła im na swobodne przemieszczanie się na zagrożone obszary; ich plan bitwy był zbyt złożony i trudny do skoordynowania, o czym świadczą ataki30 stycznia ; ich naruszenie zasady masy, atakowanie wszędzie zamiast skoncentrowania sił na kilku wybranych celach, narażało ich na łatwe pokonanie; przeprowadzanie masowych ataków głową w górę przeciwko znacznie większej sile ognia; i wreszcie błędne założenia, na których opierała się cała kampania.
Według generała Trần Văn Trà z APNV, nie ocenili poprawnie równowagi sił między sobą a wrogiem, nie zdawali sobie sprawy, że wróg wciąż ma znaczne możliwości, że ich własne możliwości są ograniczone i postawili sobie cele poza ich prawdziwa siła.
Nieco bardziej udany był komunistyczny wysiłek odzyskania kontroli nad wnętrzem kraju. Według Departamentu Stanu USA, FNL uniemożliwiła jakąkolwiek pacyfikację. W delcie Mekongu FNL wzmocniło się, a inne wewnętrzne regiony znalazły się w rękach Viet Congu. Te ogólne Wheeler (w) informuje, że ofensywa została wstrzymana przed programami rebelii i Viet Cong w dużej mierze kontrolowane wewnątrz pays.Malheureusement dla FLN, ten stan nie trwał. Ciężkie straty i wstrząsy wtórne południowych Wietnamczyków i Amerykanów spowodowały jeszcze większe straty terytorium i ludzi.
Ogromne straty wyrządzone jednostkom FNL poruszyły serce niezastąpionej konstrukcji budowanej przez 10 lat. Od tego momentu Hanoi zostało zmuszone do uzupełnienia szeregów FNL żołnierzami Wietnamu Północnego w proporcji jednej trzeciej. Niektórzy historycy zachodni doszli do wniosku, że podstępnym i późniejszym motywem kampanii była eliminacja konkurujących ze sobą członków partii południowej, a tym samym zwiększenie kontroli tych na północy, gdy wojna została wygrana. Jednak ta zmiana miała niewielki wpływ na wojnę, ponieważ Wietnam Północny miał niewielkie trudności w odbudowie strat zadanych przez ofensywę.
Dopiero pod koniec pierwszej fazy ofensywy Hanoi zdał sobie sprawę, że jego ofiary niekoniecznie poszły na marne. Generał Tran Do, dowódca APNV w bitwie o Hue, daje pewien wgląd w to, jak porażka zmieniła się w zwycięstwo:
„Z całą uczciwością nie osiągnęliśmy naszego głównego celu, którym było sprowokowanie powstań na południu. Jednak zadaliśmy duże straty Amerykanom i ich marionetkom, co było dla nas dużym zyskiem. Podobnie jak uderzenie w Stanach Zjednoczonych, nie było to naszym zamiarem, ale okazało się, że był to szczęśliwy wynik. "
Hanoi w żaden sposób nie przewidział politycznych i psychologicznych skutków, jakie ofensywa wywrze na rząd i naród amerykański. Kiedy władcy północy zobaczyli, jak Stany Zjednoczone reagują na ofensywę, zaczęli propagować swoje „zwycięstwo”. Otwarcie negocjacji i walki dyplomatycznej, opcja, której bojownicy partyjni obawiali się przed ofensywą, szybko zajęła miejsce równe walce militarnej.
5 maja Truong Chinh przemawia na kongresie członków partii, krytykuje działaczy partyjnych i stawia na szybkie zwycięstwo. Jego atak wywołał debatę w kierownictwie, która trwała cztery miesiące. Jako lider frakcji opowiadającej się za szybkim zwycięstwem i konwencjonalną strategią wojskową, Le Duan jest poddawany ostrej krytyce. W sierpniu raport Chinha został przyjęty, opublikowany i wyemitowany przez Radio Hanoi. Samodzielnie odszedł od strategii wojennej i przywrócił mu ideologiczny prymat. W tym czasie FNL przekształca się w tymczasowy rząd rewolucyjny i bierze udział w negocjacjach pokojowych pod nową nazwą. Do zwycięstwa minie jeszcze siedem lat.
Wietnam Południowy był krajem, w którym panowało zamieszanie podczas i po ofensywie. Tragedia przybrała na sile, gdy miasta zostały zaatakowane po raz pierwszy. Wraz z wycofywaniem się wojsk rządowych w obronie obszarów miejskich, FNL wypełnia pustkę w kraju. Przemoc i zniszczenia zaobserwowane podczas ofensywy pozostawiają głęboką psychologiczną bliznę na ludności cywilnej Wietnamu Południowego. Zaufanie do rządu jest zachwiane, ponieważ ofensywa wydaje się pokazywać, że nawet przy masowym wsparciu Ameryki rząd Wietnamu Południowego nie był w stanie chronić swoich obywateli.
Koszty ludzkie i materialne dla Wietnamu Południowego były ogromne. Liczba ofiar cywilnych została oszacowana przez rząd na 14 300, a rannych 24 000. Pojawiło się 630 000 nowych uchodźców, dołączając do 800 000 innych wysiedlonych już przez wojnę. Pod koniec 1968 r. Jeden na dwunastu Wietnamczyków z południa mieszkał w obozie dla uchodźców. W walkach zniszczono ponad 70 000 domów, a być może 30 000 zostało poważnie uszkodzonych. Krajowa infrastruktura została praktycznie zniszczona. Armia południowo-wietnamska, mimo że jej wyniki przewyższały oczekiwania amerykańskie, cierpiała z powodu niskiego morale, a wskaźniki dezercji wzrosły z 10,5 na tysiąc przed Tet do 16,5 na tysiąc w lipcu.
Jednak na początku ofensywy rząd Thieu wykazał prawdziwą determinację. 1 st Luty, przewodniczący ogłasza stan wojenny, a15 czerwcaZgromadzenie Narodowe głosuje nad wnioskiem o ogólną mobilizację ludności i dodanie 200 000 poborowych do sił zbrojnych do końca roku (środek, któremu opozycja zapobiegła pięć miesięcy wcześniej). Ten wzrost sprowadziłby wojska Wietnamu Południowego do ponad 900 000 ludzi. Mobilizacja wojskowa, polityka antykorupcyjna, demonstracje jedności politycznej i reformy administracyjne są szybko wdrażane. Thieu ustanawia komitet nadzorujący dystrybucję żywności, przesiedlenia i budowę schronisk dla nowych uchodźców. Rząd i Amerykanie byli podbudowani nową determinacją obywateli republiki. Wielu mieszkańców miast było oburzonych, że FNL przeprowadziła ataki podczas Tet, a wielu wcześniej neutralnych ludzi zaczęło aktywnie wspierać rząd. Dziennikarze, politycy i przywódcy religijni - nawet działacze buddyjscy - potwierdzili swoje zaufanie do planów rządu.
Thieu dostrzegł okazję do umocnienia swojej osobistej władzy i wykorzystał ją. Jego jedynym rywalem był wiceprezydent Ky, były dowódca sił powietrznych, pokonany przez Thieu w wyborach prezydenckich w 1967 r. Po Tet zwolennicy Ky w armii i administracji zostali zwolnieni, aresztowani lub wygnani. Prasa południowowietnamska była również obiektem cenzury lub represji, a także obawiano się powrotu członków partii Can Lao byłego prezydenta Ngô Đình Diệma . Latem 1968 roku prezydent Nguyen Van Thieu otrzymał przydomek „małego dyktatora” wśród ludności Wietnamu Południowego.
Co więcej, Thieu stał się bardzo podejrzliwy wobec swoich amerykańskich sojuszników, nie mogąc się zmusić do zaakceptowania (a także swoich rodaków), że Stany Zjednoczone zostały zaskoczone ofensywą. Spotykając się z amerykańskim urzędnikiem, poprosił go o potwierdzenie ( „ Teraz, kiedy już się skończyło, naprawdę wiedziałeś, że to nadchodzi, prawda? ” ) Jednostronna decyzja Lyndona Johnsona z 31 marca o powstrzymaniu bombardowań w Wietnamie Północnym potwierdziła obawy Thieu - Amerykanie zamierzali oddać Wietnam Południowy komunistom. Ta przerwa i rozpoczęcie negocjacji z Północą nie przyniosły nadziei na zakończenie wojny, ale utajony lęk przed pokojem. Thieu został uspokojony dopiero po kolejnym spotkaniu18 czerwca z Johnsonem w Honolulu, gdzie prezydent USA zapewnił, że Sajgon będzie pełnoprawnym partnerem we wszystkich negocjacjach i że USA nie poprą narzucenia rządu koalicyjnego ani żadnej innej formy rządu na ludność południowo-wietnamskiej.
Ofensywa Tet wywołuje kryzys w administracji, która stopniowo nie jest w stanie przekonać amerykańskiej opinii publicznej, że komuniści ponieśli poważną klęskę. Optymistyczne wypowiedzi administracji i Pentagonu wygłaszane przed ofensywą są ostro krytykowane i wyśmiewane, załamuje się wiarygodność administracji, która ma trudności od 1967 roku.
Wstrząsy z przodu są wzmacniane: 18 lutego MACV odnotował największą liczbę tygodniowych strat Amerykanów w całej wojnie - 543 zabitych i 2547 rannych. W dniu 23 lutego , 48.000 mężczyzn powołany, drugi najwyższy wynik w wojnie. 28 lutego Robert S. McNamara , sekretarz obrony, który nadzorował eskalację wojny w latach 1964-1965, ale w końcu zwrócił się przeciwko niemu, złożył rezygnację.
Prośba o żołnierzyW ciągu pierwszych dwóch tygodni lutego generałowie Westmoreland i Wheeler informowali o potrzebie wzmocnienia lub zwiększenia liczby żołnierzy w Wietnamie. Westmoreland jest zaniepokojony brakiem pilności, który dostrzega u swojego rozmówcy, który 20 lutego udaje się do Sajgonu w celu ustalenia potrzeb wojskowych. Wheeler i Westmoreland są bardzo zadowoleni z zastąpienia McNamary przez sokoła Clarka Clifforda i mają nadzieję, że wojsko może uzyskać pozwolenie na przedłużenie wojny. Raport Wheelera nie wspomina o żadnej nowej strategii, ale sugeruje, że zapotrzebowanie na 206 756 mężczyzn jest kluczowe. Westmoreland pisze w swoich wspomnieniach, że Wheeler celowo ukrywał prawdę, aby zmusić prezydenta do walki w sprawie rezerw wojskowych.
27 lutego Johnson i McNamara omawiają propozycję zwiększenia liczby żołnierzy. Jej przyjęcie wymagało zwiększenia siły militarnej o około 400 000 ludzi oraz wydatków w wysokości 10 miliardów dolarów w roku podatkowym 1969 i 15 miliardów dolarów w roku 1970. Jesienią 1967 i wiosną 1968 roku Stany Zjednoczone walczyły z tym problemem. poważny kryzys walutowy. Bez zwiększonych podatków i cięć budżetowych inflacja wzrosłaby, a system monetarny mógłby się załamać. Clark Clifford, przyjaciel Johnsona, martwi się reakcją opinii publicznej na eskalację.
Według dokumentów Pentagonu prośba Wheelera stawia Stany Zjednoczone pod ścianą: zaakceptowanie jej oznacza pełne zaangażowanie militarne, a odmowa oznacza, że Stany Zjednoczone osiągnęły szczyt swojego zaangażowania.
PrzeszacowanieAby ocenić prośbę Westmorelanda i jej potencjalny wpływ polityczny na kraj, 28 lutego Johnson ustanawia „Grupę Clifford” i instruuje jej członków, aby całkowicie przedefiniowali prowadzoną politykę. Niektórzy uważają, że ofensywa stwarza okazję do pokonania Wietnamu Północnego, inni uważają, że żaden obóz nie może wygrać militarnie, że Wietnam Północny będzie w stanie wesprzeć eskalację militarną, że bombardowania na północy muszą być i konieczna była zmiana strategii. uzyskać już nie zwycięstwo, ale wynegocjowane porozumienie. Wymagałoby to mniej agresywnej strategii, która chroniłaby populacje Wietnamu Południowego. Raport grupy, podzielony, dotarł dalej4 marca, „Nie wykorzystuje okazji do zmiany kierunku… i wydaje się zalecać, abyśmy kontynuowali stopniowe hamowanie na tej samej drodze”.
Plik 29 lutegoClifford zastąpił McNamarę na stanowisku Sekretarza Obrony. W ciągu tego miesiąca Clifford, który objął urząd jako zagorzały zwolennik wojny i sprzeciwił się poglądom McNamary na rzecz deeskalacji, zwrócił się przeciwko wojnie. Przekonuje się, że zwiększenie liczby żołnierzy doprowadziłoby tylko do bardziej gwałtownej blokady i stara się przekonać innych członków rządu, aby pomogli mu przekonać prezydenta do odwrócenia eskalacji, zmuszenia sił do 550 000 ludzi, do podjęcia negocjacji z Hanoi. i powierzyć odpowiedzialność za walki Południowym Wietnamczykom.
W jego sprawach pomagali mu tzw. „Grupa 8:30” - Nitze, Warnke, Phil G. Goulding (zastępca sekretarza obrony ds. Publicznych), George Elsey i pułkownik sił powietrznych Robert E. Pursely. Według Clifforda wojsko nie przedstawiło żadnego argumentu na poparcie swojego stanowiska. Między wynikami Tet a jego spotkaniami z grupą, która nosiła jego imię, sekretarz obrony przekonał się, że jedynym rozwiązaniem dla Stanów Zjednoczonych jest deeskalacja.
27 lutego sekretarz stanu dziekan Rusk zaproponował częściowe wstrzymanie bombardowań Wietnamu Północnego i rozszerzenie oferty negocjacyjnej na Hanoi. 4 marca Rusk powtarza swoją propozycję, wyjaśniając, że w porze deszczowej bombardowania są mniej skuteczne i w rzeczywistości nie było ofiary wojskowej. To był manewr polityczny, Północnowietnamczycy prawdopodobnie odmówiliby ponownych negocjacji, ściągając na siebie odpowiedzialność i tym samym uwalniając rękę Waszyngtonu. Ale jednocześnie kwestia początkowych zalet tych bombardowań została skierowana do Kongresu. Zastanawialiśmy się, czy rozpoczął się incydent w Zatoce TonkińskiejSierpień 1964 co uzasadniało bombardowanie, nie było wyczynem administracji Johnsona.
Tymczasem zapotrzebowanie na żołnierzy wyciekły do The New York Times na 10 marca . Artykuł ujawnia również, że wniosek zainicjował debatę w administracji. Artykuł dowodzi, że wielu urzędników uważa, że zwiększenie liczby żołnierzy mogłoby zostać poparte przez komunistów i po prostu utrzymałoby blokadę na wyższym poziomie przemocy. Artykuł twierdzi nawet, że urzędnicy mówią sobie na osobności, że duże i głębokie zmiany w nastawieniu, poczucie, że nadszedł kluczowy moment. Historycy dużo przyglądali się temu, jak media zmieniły Tet w punkt zwrotny w publicznym postrzeganiu wojny. Jednak daleka od utraty morale, większość Amerykanów zebrała się wokół prezydenta. Ankieta Gallupa przeprowadzona przezStyczeń 1968ujawnia, że 56% badanych uważa się za jastrzębie na wojnie, a 27% za gołębie, 17% nie ma zdania. Na początku lutego, u szczytu pierwszej fazy ofensywy, 61% zadeklarowało się jako jastrzębie, 23% gołębie, a 16% bez zdania. Johnson jednak niewiele komentuje w prasie w trakcie i bezpośrednio po popełnieniu przestępstwa, sugerując niezdecydowanie z jego strony. To właśnie ten brak komunikacji powoduje wzrost niezadowolenia z przebiegu wojny. Pod koniec lutego jego ocena akceptacji spadła z 63% do 47%. Do końca marca odsetek Amerykanów, którzy wyrażali zaufanie do polityki wojskowej w Azji Południowo-Wschodniej, spadł z 74% do 54%.
Plik 25 marcaJohnson gromadzi „Mędrców” na konklawe . Z kilkoma wyjątkami wszyscy członkowie tej grupy byli wcześniej uważani za jastrzębi podczas wojny. Do grupy dołączyli Rusk, Wheeler, Bundy, Rostow i Clifford. Ostateczne oszacowanie większości zaskoczyło grupę. Wszyscy członkowie, z wyjątkiem czterech, wzywają do wycofania się, pozostawiając prezydenta w głębokim szoku. Według dokumentów Pentagonu rady grupy są decydujące w przekonaniu Johnsona do ograniczenia bombardowania Wietnamu Północnego.
Lyndon Johnson jest przygnębiony i zniesmaczony rozwojem wydarzeń. Artykuł w New York Times ukazał się zaledwie dwa dni przed prawyborami w New Hampshire o nominację Demokratów, prawyborach, w których prezydent poniósł nieoczekiwaną porażkę, ledwo wyprzedzając senatora Eugene'a McCarthy'ego . Niedługo potem senator Robert Francis Kennedy ogłosił, że przystępuje do konkursu o nominację Demokratów, co ilustruje spadek poparcia dla rządu Johnsona ze strony Tet.
Prezydent przygotowywał się do wypowiedzenia się narodu w sprawie polityki wietnamskiej 31 marca i rozważał zarówno prośby o przybycie żołnierzy, jak i swoją reakcję na sytuację militarną. 28 marca Clifford ciężko pracował, aby przekonać go do stonowania swoich wojennych przemówień. Ku zaskoczeniu Clifforda, Rusk i Rostow (którzy wcześniej sprzeciwiali się jakiejkolwiek formie deeskalacji) nie sprzeciwiali się jego sugestiom. 31 marca prezydent Johnson ogłosił jednostronną (aczkolwiek częściową) przerwę w zamachu bombowym podczas swojego telewizyjnego przemówienia. Następnie zaskakuje naród, odmawiając konkurowania o drugą kadencję. Ku zaskoczeniu Waszyngtonu 3 kwietnia Hanoi ogłosiło, że poprowadzi negocjacje, które mają rozpocząć się 13 maja w Paryżu.
9 czerwca prezydent Johnson zastąpił Westmorelanda na stanowisku dowódcy MACV generałem Creightonem W. Abramsem . Chociaż ta decyzja została podjęta wGrudzień 1967a Westmoreland został mianowany szefem sztabu armii, wielu uważa jego dymisję za karę za klęskę Tet. Nowa strategia Abramsa została szybko wdrożona wraz z zamknięciem „strategicznej” bazy w Khe Sanh i zakończeniem operacji poszukiwania i niszczenia . Zniknęły również dyskusje o zwycięstwie z Wietnamem Północnym. Nowa doktryna Abramsa, Jedna wojna , skupia się na przeniesieniu walki na Wietnamczyków południowych (poprzez wietnamizację ), pacyfikacji kraju i zniszczeniu komunistycznej logistyki. Nowa administracja prezydenta Richarda Nixona miała nadzorować wycofanie sił amerykańskich i kontynuację negocjacji.