Obiekt bliski Ziemi

NEO (lub NEO The English Near Earth Object ) jest asteroida lub kometa Układ Słoneczny jako jego orbicie wokół słońca trwa niewielkiej odległości od orbity Ziemi , a potencjalnie blisko Ziemi . Biorąc pod uwagę ich masę i prędkość, NEO mogą spowodować poważną katastrofę ludzką, być może globalną, nawet jeśli prawdopodobieństwo takiego uderzenia jest niezwykle niskie.

Zagrożenie stwarzane przez te obiekty niebieskie zaczęło być brane pod uwagę w Stanach Zjednoczonych pod koniec lat 90. Od tego czasu prowadzone są kampanie obserwacyjne prowadzone przy użyciu teleskopów naziemnych. Ponadto NASA opracowuje dwie misje kosmiczne odpowiedzialne za ograniczenie ryzyka: NEOSM to obserwatorium kosmiczne poświęcone po raz pierwszy wykrywaniu tych obiektów (data uruchomienia około 2025 r.), natomiast DART (uruchom w 2021 r.) musi przetestować metodę impaktor do odwrócenia asteroidy od kursu kolizyjnego z Ziemią.

Programy obserwacyjne wykrywają każdego roku ponad 2000 nowych obiektów bliskich Ziemi: we wrześniu 2019 r. łączna liczba tych obiektów osiągnęła 21 000, w tym około 100 komet (NEC, Near Earth Comets ), na resztę składają się asteroidy bliskie Ziemi ( Asteroidy NEA w pobliżu Ziemi ). Spis największych obiektów (o średnicy ponad kilometra) jest już prawie ukończony, ale odkryto tylko 40% asteroid o długości powyżej 140 metrów.

Definicja

Układ Słoneczny jest przede wszystkim Składa się z planet (i satelitów tych ostatnich), których orbity wokół Słońca są stabilne w długich skalach czasowych i mają prawie okrągły kształt, będąc bardzo od siebie oddalonymi. Istnieje również wiele innych małych ciał, które z różnych powodów nie połączyły się podczas formowania się Układu Słonecznego . Są to z jednej strony asteroidy, az drugiej komety . Obiekty te krążą głównie w pasie asteroid pomiędzy Marsem a Jowiszem lub poza zewnętrznymi planetami Układu Słonecznego w pasie Kuipera . Jest ich bardzo dużo: na przykład w pasie asteroid znajduje się ponad milion asteroid o średnicy przekraczającej kilometr. Orbita tych ciał często nie jest stabilna na dłuższą metę: jest zaburzona grawitacyjnym wpływem planet, w szczególności Jowisza, lub zderzenia mogą wyrzucić je z obszaru przestrzeni, w którym krążą. Orbita wynikająca z tych zakłóceń może przeciąć orbitę Ziemi lub bardzo się do niej zbliżyć, a tym samym stwarzać ryzyko kolizji. Ciała, których perygeum znajduje się w odległości mniejszej niż 1,3 jednostki astronomicznej (AU) od Słońca (orbita Ziemi znajduje się w odległości 1 AU od Słońca, tj. 150 milionów kilometrów), uważa się za obiekty bliskie Ziemi, co oznacza, że ​​mogą uderzyć Ziemia na mniej lub bardziej odległym horyzoncie. Ciała, które przechodzą w odległości do 7 milionów kilometrów od Ziemi (= 0,05 AU) i mają średnicę większą niż 140 metrów, stwarzają zwiększone ryzyko (prawdopodobieństwo uderzenia i konsekwencje uderzenia): są one określane jako potencjalnie niebezpieczne obiekty i podlegają równie bliższemu monitorowanie.

Termin NEO został ukuty przez Alaina Maury'ego .

Planetoidy bliskie Ziemi

Planetoidy bliskie Ziemi to ogólnie ciała niebieskie, które pierwotnie krążyły w pasie planetoid i które zostały z niego wyparte nie więcej niż kilka milionów lat temu, albo pod wpływem zjawiska przyciągania, albo rezonansu orbitalnego z Jowiszem, albo zderzenia z innymi planetoidami. . Asteroidy stanowią przytłaczającą większość obiektów bliskich Ziemi. Są one pogrupowane w cztery rodziny określone przez ich charakterystykę orbitalną - peryhelium (p), aphelia (a) i średni promień orbity (R):

Skład planetoid bliskich Ziemi odzwierciedla skład obiektów w pasie planetoid . Istnieją zatem bardzo różne obiekty niebieskie. Główną kategorię (75%) stanowią asteroidy typu C, które są ciemnymi chondrytami węglowymi. Asteroidy typu S (17%) są bogate w krzemiany, żelazo, nikiel i magnez i są jaśniejsze. Asteroidy typu M (kilka procent) są metaliczne (stopy żelazowo-niklowe). Asteroida może być stertą gruzu o porowatej, rzadkiej strukturze. Konsekwencje zderzenia z Ziemią zależą po części od charakteru asteroidy (pozostałe czynniki to jej prędkość i średnica). Jeśli jest metaliczny, prawdopodobnie nie rozbije się podczas powrotu do atmosfery, a uszkodzenia będą znacznie większe niż w przypadku stosu gruzu (o identycznej średnicy).

Komety

W Komety są ciała niebieskie składające się głównie z lodu wodnego, że podróż na bardzo wydłużonych orbitach, ponieważ albo pochodzą z pasa Kuipera lub obłoku Oorta. Ze względu na swoją orbitę ich przejścia w pobliżu Słońca są bardzo odległe w czasie. Niektóre komety zbliżają się na tyle blisko Ziemi, że stanowią potencjalne zagrożenie. Centrum Near Earth Object Studies NASA wpada w kategorii bliskiej Ziemi komet, których peryhelium (p) (punkt ich najbliższego orbity Słońca) znajduje się mniej niż 1,3 jednostki astronomicznej od Słońca, a których okres jest wystarczająco krótki ( mniej niż 200 lat), aby porównanie z Ziemią w skali historycznej było statystycznie wiarygodne. Komety to bardzo mały podzbiór obiektów bliskich Ziemi. W 2019 roku zidentyfikowano około 110 komet należących do kategorii bliskich Ziemi.

Wyliczenie

Wyniki w 2019 r.

Okrąg ramka.svg
  •   Komety: 108 (0,5%)
  •   Apollo: 11444 (54,7%)
  •   Amor: 7800 (37,3%)
  •   Atira: 20 (0,1%)
  •   Atena: 1563 (7,5%)
NEO wykryte według kategorii
(wszystkie rozmiary łącznie)
( aktualizacja 25.09.2019 )

W 2019 roku obserwacje wykonane za pomocą teleskopów naziemnych lub kosmicznych pozwoliły na odkrycie jedynie niewielkiej części NEO większych niż 30 metrów (16 000 z około miliona, tj. 1,6%) i NEO o średnicy większej niż 140 metrów (około 5000 16 000 lub 31%). Na dzień 25 września 2019 r. CNEOS , oddział Laboratorium Napędów Odrzutowych , odpowiedzialny za centralizację wszystkich odkryć, zidentyfikował następującą liczbę obiektów bliskich Ziemi, wszystkich rozmiarów:

w sumie 20.935 NEO. Spośród asteroid znajdujących się w pobliżu Ziemi 900 ma średnicę co najmniej jednego kilometra, a 8785 średnicę większą lub równą 140 metrów.

Planetoidy bliskie Ziemi przelatujące blisko Ziemi są ściśle monitorowane, ponieważ stanowią większe zagrożenie. Są klasyfikowane jako potencjalnie niebezpieczne obiekty (lub PHO, z angielskiego potencjalnie niebezpiecznego obiektu ). Umownie PHO to asteroidy, które przelatują w odległości mniejszej lub równej 0,05 jednostki astronomicznej (tj. 7 480 000  km od Ziemi) i których średnica wynosi co najmniej 150 metrów. Na dzień 25 września 2019 r. było 2017 asteroid sklasyfikowanych przez NASA jako potencjalnie niebezpieczne.

Ewolucja

Liczba asteroid znajdujących się w pobliżu Ziemi wzrosła w 1998 roku wraz z uruchomieniem przez NASA systematycznego programu badawczego. Od tego czasu rocznych odkryć stale przybywa: około 200 w 1998, 500 w 2002, 1000 w 2012, 1500 w 2014, 2000 w 2017, 2500 w 2019 i nowy rekord (2 958) w 2020. Łącznie ponad Od 1998 roku odkryto 25 000 planetoid bliskich Ziemi.

Spośród planetoid bliskich Ziemi odkrytych w 2020 roku, co najmniej 107 przeleciało w pobliżu Ziemi w odległości mniejszej niż Księżyc. Należą do nich maleńka kwatera główna asteroidy 2020 , która przeleciała zaledwie 2950  km nad Oceanem Indyjskim w sierpniu (wtedy najbliższa w historii) oraz VT4 2020 , który trzy miesiące później wzrósł do mniej niż 400  km (nowy rekord) i został zauważony tylko 15 godzin. po jego przejściu.

Ryzyko kolizji z Ziemią

Ciągłe, ale rzadko niebezpieczne bombardowanie

Każdego dnia na Ziemię trafia około 100 ton materiałów z kosmosu. Najmniejsze cząstki to w większości drobny pył, który uciekł z komet podczas ich odgazowywania podczas przechodzenia w pobliżu Słońca. Większe obiekty, które docierają do powierzchni Ziemi, to fragmenty powstałe w wyniku zderzenia planetoid, które miało miejsce bardzo dawno temu (w skali człowieka). W średnim odstępie 10 000 lat skalista lub metalowa asteroida o średnicy większej niż 100 metrów uderza w powierzchnię Ziemi, powodując katastrofę naturalną na dużą skalę lub generując tsunami, które zalewa obszary przybrzeżne. W ciągu kilkuset tysięcy lat asteroida o średnicy ponad kilometra wywołuje katastrofę planetarną. W tym przypadku szczątki powstałe w wyniku uderzenia rozprzestrzeniają się w atmosferze ziemskiej. Kwaśne deszcze, katastrofalne pożary i ciemność generowana przez gęste chmury mogą pogrążyć Ziemię w nuklearnej zimie, zakłócając fotosyntezę przez długi czas.

Niezwykłe skutki

W przeszłości kilka dużych obiektów bliskich Ziemi zderzyło się z Ziemią i pozostawiło silny ślad w historii naszej planety. W 2014 roku na powierzchni Ziemi zidentyfikowano około 140 kraterów uderzeniowych . Niektóre z tych wpływów są lepiej znane, ponieważ pozostawiły spektakularne dowody na ziemi lub miały bardzo silny wpływ na ewolucję żywych organizmów lub ponieważ miały miejsce w czasach współczesnych:

Pomiar ryzyka kolizji

Obiekty bliskie Ziemi stanowią znaczne ryzyko długoterminowego oddziaływania kosmicznego . Poziom ryzyka mierzy się w stosunkowo niedalekiej przyszłości (200 lat) biorąc pod uwagę z jednej strony wielkość obiektu (małe NEO nie stanowią istotnego zagrożenia) oraz próbując ocenić przyszłą trajektorię obiektu. obiekt, aby zidentyfikować, czy przecina Ziemię.

Poziom ryzyka NEO określa się za pomocą skali turyńskiej i skali Palermo  :

W 2019 roku orbity 936 wykrytych NEO są monitorowane przez CNEOS, wyspecjalizowane centrum NASA CNEOS odpowiedzialne za obliczanie przyszłych orbit tych ciał niebieskich. 126 z nich ma średnicę większą lub równą 50 metrów. Żaden z tych elementów zostały umieszczone w „strefie żółtej” z Torino Scale , co oznacza, że prawdopodobieństwo uderzenia w 21 th century wynosi zero lub tak nisko, że jest on porównywalny do 0.

Główne cechy, potencjalny wpływ i stan zaawansowania badania NEO (2019)
Średnica : Od 3 do 29 metrów Od 30 do 139 metrów Między 140 a 1000 metrów Ponad 1000 metrów
Wpływ prawdopodobieństwa 1 na rok 1 co 100 lat 1% co 100 lat 0,002% co 100 lat
Wyrażenie Latarka Wybuch lotniczy (meteoryt porowaty)
krater o średnicy 1 kilometra (meteoryt metaliczny)		 Krater o średnicy kilku kilometrów Krater o średnicy 10 kilometrów lub więcej
Konsekwencje ludzkie Obrażenia od niewielkich do poważnych
Może spowodować kilka tysięcy zgonów.		 Może zniszczyć całe miasto bezpośrednim trafieniem (małe prawdopodobieństwo) Zniszczenie całego kraju
Straty ludzkie większe niż wszystkie poprzednie klęski żywiołowe		 Możliwe zniknięcie cywilizacji ludzkiej
Numer około 1 miliarda około 1 miliona około 16 000 około 1000
Odsetek zidentyfikowanych ∅ 3 metry: 0%
∅ 10 metrów: 0,02%		 ∅ 30 metrów: 1,4%
∅ 100 metrów: 25%		 ∅ 140 metrów: 40%
∅ 500 metrów: 77%		 ∅ 1000 metrów: 81%
∅> 6,5 km: 100%

W kierunku ustanowienia obrony planetarnej

Zagrożenie kometami: stary strach

Zagrożenie stwarzane przez asteroidy bliskie Ziemi zostało dopiero niedawno zidentyfikowane. Z drugiej strony, od czasów starożytnych zbliżanie się najbardziej widocznych komet na niebie budziło wielkie obawy. Komety są postrzegane jako zwiastuny katastrof o różnej charakterystyce. W dzisiejszych czasach zaczynamy bać się w dużo bardziej konkretny sposób przed uderzeniem komety, która grozi unicestwieniem ludzkości. Benjamin Franklin przywołuje katastrofę, która rozerwałaby Ziemię na kawałki (1757). Matematyk i astronom Pierre-Simon de Laplace stwierdza, że ​​człowiek nie powinien bać się takiego zdarzenia, gdyż jego prawdopodobieństwo w skali ludzkiego życia jest bardzo niskie, jednocześnie precyzując, że jego wystąpienie jest z drugiej strony prawdopodobne na przestrzeni wieków nadejść (1999).

Odkrycie planetoid bliskich Ziemi

Eros to pierwszy zaobserwowany obiekt w pobliżu Ziemi. Został odkryty wspólnie przez Gustava Witta i Auguste Charlois 13 sierpnia 1898 roku. Kilka tygodni po jego odkryciu można ustalić jego nietypową orbitę, przechodzącą bardzo blisko Ziemi. Eros będzie również pierwszym NEAR odwiedzonym przez statek kosmiczny ( NEAR Shoemaker w 2000 r.). Zagrożenie ze strony NEO od dawna jest pomijane, ponieważ zderzenie z Ziemią asteroidy o rozmiarach konsekwencji jest postrzegane jako bardzo rzadkie zjawisko. Ale między 16 a22 lipca 1994fragmenty komety Shoemaker-Levy 9 dramatycznie rozbijają się o gigantyczną planetę Jowisz . Podobny wpływ na Ziemię miałby skutki planetarne, podobne do tych, które doprowadziły do wyginięcia dinozaurów . Zagrożenie jest teraz namacalne i współczesne. To USA w pierwszej kolejności wezmą pod uwagę i zaczną wdrażać środki w ramach tak zwanej późniejszej obrony planetarnej ( obrona planetarna ).

Centralna rola NASA

Kongres USA pod wpływem zderzenia Shoemaker-Levy 9 i przez kilku naukowców, w tym Eugene Shoemaker popytu w 1998 roku do agencji kosmicznej amerykańskiej The NASA w celu wykrycia 90% obiektami bliskimi Ziemi z więcej niż jednego kilometra średnicy. Amerykańska agencja kosmiczna ma 10 lat na ich identyfikację i określenie ich trajektorii oraz ich głównych cech. W 2005 roku Kongres rozszerzył misję NASA, rozszerzając ją na obiekty bliskie Ziemi o średnicy powyżej 140 metrów. NASA ma 15 lat na osiągnięcie tego celu (termin do 2020 r.), ale Kongres nie przyznaje znaczącego budżetu na realizację tego zadania. Od 2005 do 2010 roku NASA ma symboliczną linię budżetową w wysokości 4 milionów USD na inwentaryzację asteroid znajdujących się w pobliżu Ziemi. Gwałtowny wzrost tego budżetu następuje od 2011 roku (20 mln USD) do 2014 roku (40 mln USD). W obu przypadkach chodzi o przygotowanie misji z załogą na asteroidę, która materializuje się w 2014 roku w postaci Asteroid Redirect Mission, która następnie zostanie ostatecznie porzucona.

W 2019 r. jasne jest, że NASA nie będzie w stanie osiągnąć celów w terminie wyznaczonym przez Kongres w 2005 r. Rzeczywiście, jeśli odkrycia są regularnie dokonywane przez teleskopy naziemne, takie jak Catalina Sky Survey i Pan-STARRS finansowane częściowo przez NASA, wiele bardzo ciemne obiekty bliskie Ziemi można wykryć tylko w podczerwieni, która jest filtrowana przez ziemską atmosferę. Dlatego konieczne jest użycie teleskopu umieszczonego w kosmosie. NASA posiada w tym celu od 2013 roku kosmiczny teleskop na podczerwień, który zakończył swój program naukowy (projekt NEOWISE ), ale ten, nie zaprojektowany do realizacji tego celu, przeprowadza ograniczoną liczbę detekcji obiektów bliskich Ziemi i powinien dotrzeć pod koniec życie około 2020 roku. Aby dokonać niemal wyczerpującej inwentaryzacji NEOS, obserwując mniej świecące asteroidy, które są trudne do wykrycia z ziemi, ponieważ emitują tylko w podczerwieni we wrześniu 2019 r., NASA postanawia opracować misję NEOSM . Ten kosmiczny teleskop na podczerwień musi być finansowany z określonej linii budżetowej, która jest przedmiotem dyskusji z Kongresem Amerykańskim i Białym Domem . Misja jest dołączona do programu obrony planetarnej NASA, który obejmuje również teleskop kosmiczny NEOWISE , którego zakończenie zaplanowano na około 2020 r., oraz projekt DART .

Ponadto NASA postanawia przetestować metody radzenia sobie z zagrożeniem zderzenia z obiektem znajdującym się w pobliżu Ziemi. W 2015 roku misja AIDA , maszyna typu impaktor zaprojektowana do odchylania trajektorii asteroidy (65803) Didymos poprzez nadanie jej siły kinetycznej, była badana przez Europejską Agencję Kosmiczną . Jednak pod koniec 2016 roku Europejska Agencja Kosmiczna postanowiła zrezygnować z projektu. NASA samodzielnie pracuje nad rozwojem impaktora DART . Misja ma wystartować w 2021 r. Obserwatoria naziemne będą odpowiedzialne za analizę wyników.

Składki Unii Europejskiej i Europejskiej Agencji Kosmicznej

W 2012 roku Unia Europejska uruchomiła finansowanie  projektu kosmicznego „  NEO-Shield ”, którego celem jest określenie najlepszej techniki ochrony Ziemi przed skutkami tych NEO. Program ten planuje wysłanie orbitera wokół asteroidy, aby lepiej zrozumieć jej charakterystykę (masę, prędkość, położenie), a następnie zboczyć z początkowej trajektorii. Główne scenariusze rozważane to powolne odchylenie przez „przyciąganie (grawitację) wywołane przez sondę lecącą w formacji z asteroidą” lub silne odchylenie przez impaktor wystrzelony z prędkością przekraczającą 10 000  km/h w celu uderzenia w NEO.

W 2019 roku Europejska Agencja Kosmiczna ze swojej strony wydała w ciągu ostatnich 10 lat od 3 do 10 mln euro na badanie metod wykrywania, charakteryzowania i odchylania NEO. Stworzyła biuro obrony planetarnej, którego celami są:

Program obserwacyjny

Aby wykryć obiekty bliskie Ziemi, Europejska Agencja Kosmiczna opracowuje i obsługuje kilka instrumentów. Głównym instrumentem, który ma wejść do służby pod koniec 2019 roku, jest Flyeye ( Fly's Eye ) to automatycznie obsługiwany teleskop naziemny, który wykorzystuje optykę typu fly-eye, składającą się z 16 zespołów optycznych.

NEOCC: centralizacja danych i identyfikacja ryzyk

Agencja kosmiczna centralizuje globalne obserwacje pobliżu górotworu obiektów w Object Near-Ziemia Centrum Koordynacji (NEOCC), który jest obsługiwany przez ESRIN , ustanowienie agencji znajduje się w Frascati , Włochy . Zebrane dane pochodzą z Centrum Minor Planet i wszystkich teleskopów i radarów Ziemi. NEOCC wyznacza orbity i szacuje zagrożenia. W tym celu wykorzystuje oprogramowanie NEODyS ( Near-Earth Objects Dynamic ) opracowane przez Uniwersytet w Pizie (Włochy).

Odchylenie NEO

W latach 2005-2007 Europejska Agencja Kosmiczna oceniła projekt misji Don Kichot , której celem jest wykazanie, że możliwe jest odbijanie asteroidy przy użyciu energii kinetycznej dostarczanej przez impaktor. Program nie urzeczywistnia się ze względów kosztowych. Na początku 2013 roku Europejska Agencja Kosmiczna i NASA podjęły decyzję o opracowaniu wspólnej misji obejmującej impaktor o nazwie DART (ang. Double Asteroid Redirection Test ) opracowany pod nadzorem Amerykańskiej Agencji Kosmicznej oraz orbiter AIM ( Asteroid Impact Monitoring ) opracowany przez ESA. i odpowiedzialny za analizę skutków oddziaływania.Program ten nazywa się AIDA . Jednak w grudniu 2016 roku Europejska Agencja Kosmiczna zdecydowała się zrezygnować z udziału w projekcie, czyli rozwoju AIM, po decyzji Niemiec o finansowaniu wyłącznie projektu ExoMars . Na prośbę kilku krajów członkowskich Europejska Agencja Kosmiczna podejmuje badania nad następcą AIM, który nazywa się Hera . Obejmuje to wszystkie cele przypisane do AIM. Hera wystartuje w 2023 roku i będzie badać wpływ Darta na Didymos trzy lata po tym, jak to się stało. Propozycja ta jest w trakcie analizy, a zgoda na jej opracowanie musi zostać wydana w 2019 roku.

Rola Organizacji Narodów Zjednoczonych

W 2013 roku, zgodnie z rekomendacją Komitetu Narodów Zjednoczonych ds. Pokojowego Wykorzystywania Przestrzeni Kosmicznej (COPUOS), Organizacja Narodów Zjednoczonych utworzyła Międzynarodową Sieć Ostrzegania o Asteroidach (IAWN), która jest odpowiedzialna za koordynację prac wykrywających, rozpowszechnianie zebranych danych i pomoc rządom różnych krajów dążących do zdefiniowania strategii unikania skutków. IAWN powołał grupę roboczą odpowiedzialną za rozwijanie współpracy między krajami i ustalanie w sposób ugodowy środków obrony przed zagrożeniami ze strony obiektów bliskich Ziemi: SMPAG ( Grupa Doradcza Planowania Misji Kosmicznych ) skupia przedstawicieli różnych agencji kosmicznych. trzydzieści). Grupa spotyka się na sesjach roboczych dwa razy w roku.

Programy wykrywania i monitorowania

Metody wykrywania

Wykrycie i określenie charakterystyki obiektu bliskiego Ziemi (dokładna orbita, rozmiar/ albedo itp.) wymagają użycia teleskopów o bardzo dużym polu widzenia (warunek konieczny do szybkiego wyczerpującego spisu) przy jednoczesnym zachowaniu rozdzielczości przestrzennej wystarczy, aby umożliwić rozróżnienie tych bardzo słabych obiektów. Większość teleskopów nie nadaje się do takich obserwacji, ponieważ są zoptymalizowane do obserwacji bardzo małych fragmentów nieba. Dlatego konieczne jest zaprojektowanie nowych teleskopów, aby móc obserwować obiekty bliskie Ziemi. Są one wykrywane, ponieważ ze względu na ich względną bliskość poruszają się szybko na tle gwiazd. Asteroidy pojawiają się w zależności od czasu naświetlania albo w postaci świecących linii, podczas gdy gwiazdy tworzą obrazy punktowe (obraz z długim czasem naświetlania) lub w postaci kropek poruszających się szybko od obrazu do obrazu, wtedy gwiazdy pozostają nieruchome (kilka kolejnych zdjęć z krótkim czasem naświetlania). Programy komputerowe są odpowiedzialne za automatyczną analizę dużej liczby wytworzonych obrazów i identyfikację asteroid. Wykonując kilka kolejnych zdjęć, można określić orbitę, a następnie stopniowo ją udoskonalać, aby móc znaleźć NEO w celu dokonania nowych obserwacji, zbliżyć nową detekcję do obiektów już zidentyfikowanych, a tym samym określić, czy istnieje ryzyko uderzenia w mniej lub bardziej odległą przyszłość. Obserwacje i obserwacje NEO są prowadzone przez teleskopy mające optykę od 1 do 2 metrów, które mogą zobaczyć te bardzo słabe obiekty tylko wtedy, gdy znajdują się blisko Ziemi i które tracą je, gdy już usiądą. . Teleskopy z bardzo dużym zwierciadłem (klasa 8 metrów, jak VLT), mogą udoskonalić orbitę, obserwując NEO z dużej odległości.

Programy obserwacyjne finansowane przez NASA

Programy wykrywania i charakteryzacji NEO rozpoczęły się w latach 90., zachęcone przez Stany Zjednoczone, w celu lepszej oceny zagrożenia stwarzanego przez te obiekty niebieskie. Z kilku asteroid wykrytych na początku tego okresu rozrosliśmy się do ponad 2000 nowych NEO wykrytych w 2018 roku. NASA odgrywa kluczową rolę w tej pracy:

  • Część czasu obserwacji teleskopu na podczerwień IRTF o średnicy 3 metrów, znajdującego się na wysokości 4168 metrów nad poziomem morza na szczycie Mauna Kea , poświęcona jest monitorowaniu małych ciał niebieskich w Układzie Słonecznym. Ten instrument NASA odgrywa ważną rolę w dokładnym określaniu ich orbity.
  • Projekt NEOWISE , który wykorzystuje kosmiczny teleskop na podczerwień , który zakończył swoją główną misję identyfikacji asteroid dzięki ich sygnaturze w podczerwieni. Odgrywa ważną rolę w określaniu wielkości asteroid.
  • NASA finansuje Center for Minor Planets, międzynarodowe ciało zależne od Międzynarodowej Unii Astronomicznej (IAU) i zarządzane przez Smithsonian Astrophysical Observatory, które centralizuje, przechowuje i przywraca wszystkie obserwacje dotyczące mniejszych obiektów, w tym obiektów bliskich Ziemi.
  • Centrum dla obiektów znajdujących się blisko Ziemi Studies (CNEOS) jest Computing Center dołączone do Jet Propulsion Laboratory , który oblicza z wielką precyzją orbity przyszłość z obiektami bliskimi Ziemi z danych dostarczonych przez Centrum planetoid . Określa potencjalne przyszłe zagrożenia i uruchamia alerty w przypadku potencjalnego wpływu.
  • Stan wykrycia planetoid bliskich Ziemi

  • Asteroidy bliskie Ziemi wykrywane każdego roku przez różne programy obserwacyjne (aktualizacja na koniec 2018 r.)

  • Odkryto asteroidy bliskie Ziemi sklasyfikowane według średnicy (aktualizacja z kwietnia 2019 r.)

Kilka amerykańskich zespołów uniwersyteckich odgrywa kluczową rolę w wykrywaniu NEO. Z pomocą finansową NASA przeprowadzają systematyczne spisy asteroid znajdujących się w pobliżu Ziemi i śledzą dokonane detekcje. W 2019 roku są one źródłem większości odkryć nowych obiektów bliskich Ziemi:

  • University of Arizona obsługuje Catalina Sky Survey, który jest jednym z dwóch programów kredytowanych z największą liczbą wykrytych NEO. Obejmuje trzy teleskopy, dwa w Stanach Zjednoczonych i jeden w Australii. Głównym teleskopem jest teleskop Schmidta o aperturze 98 centymetrów.
  • University of Hawaii został uruchomiony Pan-STARRS programu śledzenia od 2010 roku, który jest drugi program przypisuje się największą liczbą wykrytych NEO. Wykorzystuje dwa teleskopy o aperturze 1,8 metra i polu widzenia 3x3 °, które są zainstalowane na Hawajach. Detektor składa się z 1,4 miliarda pikseli. Całe niebo jest skanowane raz w tygodniu, a rozdzielczość przestrzenna pozwala na obserwację obiektów o pozornej jasności 24 magnitudo.
  • Uniwersytet Hawajski obsługuje również program ATLAS ( Asteroid Terrestrial-impact Last Alert System ).
  • Lincoln Laboratory w MIT zarządza Lincoln Near-Earth Asteroid Research Program (liniowy). Ten 1-metrowy teleskop, który rozpoczął pomiary NEO w marcu 1998 roku, odegrał kluczową rolę w odkryciu NEO w pierwszej połowie 2000 roku.

Aby dokładnie określić parametry orbity (niezbędne do obliczenia ryzyka zderzenia) oraz cechy fizyczne zidentyfikowanych planetoid bliskich Ziemi, wykonywane są dalsze obserwacje przy użyciu różnych technik obserwacyjnych ( radar , termiczna IR, widzialna itp.). Główne programy monitoringu to:

  • W dziedzinie optycznej:
  • na podstawie obserwacji radarowych wykonanych przez następujące obserwatoria:

LSST

Large Telescope synoptyczne Survey (Godzina ostatniej) jest bardzo duży amerykański optyczny teleskop (lustro ponad 8 metrów średnicy), w związku z tym bardzo wrażliwy, który jest zoptymalizowany dla całych przeglądów nieba . Zainstalowany około stu kilometrów od La Serena , w północnym Chile, charakteryzuje się bardzo szerokim polem obserwacji ( 3,5  stopnia w bok, czyli 40 razy powierzchnia Księżyca ), co pozwala na sfotografowanie całego południowego nieba. (18  000 stopni kwadratowych ) w nieco ponad trzy dni, z czułością pozwalającą na dostarczanie obrazów obiektów o jasności pozornej 24 lub mniejszej. Wejście do służby planowane jest w 2020 roku. Asteroidy ziemskie: w ciągu 10 lat może zidentyfikować i określić orbitę prawie 80 do 90% urządzeń znajdujących się w pobliżu Ziemi o średnicy większej niż 140 metrów.

Rola Europejskiej Agencji Kosmicznej

Pod koniec 2019 roku europejska agencja kosmiczna odegrała jedynie niewielką rolę w wykrywaniu obiektów bliskich Ziemi. Opracowywane lub używane instrumenty są następujące:

  • NEOSTEL ( Near Earth Object Survey Telescope ) zwany także Flyeye ( Eye Fly ) to teleskop naziemny działający automatycznie przy użyciu optyki podobnej do oka muchy, składający się z 16 zespołów optycznych (odpowiednik 1 metra średnicy teleskopu) zapewniających bardzo szerokie pole widzenia 6,7 x 6,7 °. Jego rozdzielczość przestrzenna wynosi 1,5 sekundy kątowej , co pozwala na wykrywanie obiektów o pozornej wielkości 21,5. Jest w stanie zmieść dwie trzecie nieba trzy razy w ciągu nocy. Dostępność 4 lub 5 teleskopów tego samego typu rozmieszczonych na wszystkich szerokościach geograficznych umożliwiłaby uzyskanie pełnego stałego pokrycia. Teleskop, który jest zainstalowany na szczycie Mount Mufara (1865  m ) na Sycylii , ma wejść do służby w 2021 roku. Dwa teleskopy zainstalowane w Madrycie i La Silla w Chile mają przetestować przetwarzanie danych przez Flyeye.
  • Stacja naziemna ESA Tenerife posiada teleskop optyczny o średnicy 1 metra, który jest używany w kierunku pełni księżyca do obserwacji w pobliżu Ziemi.
  • Europejska Agencja Kosmiczna pomaga finansować obserwacje NEO przez kilka europejskich teleskopów krajowych: obserwatorium Klet w Czechach oraz teleskopy w Tautenburgu w Niemczech i Hiszpanii . Agencja kosmiczna współpracuje również z Telescopi Joan Oró z 80-centymetrowym otworem w hiszpańskich Pirenejach , obserwatorium Makes na wyspie Reunion i Międzynarodową Naukową Siecią Optyczną .

Strategie unikania wpływu

W 2019 r. żaden kraj nie ma środków na porwanie obiektu znajdującego się w pobliżu Ziemi, który grozi zderzeniem z Ziemią. Opracowano jednak kilka metod, a niektóre z nich powinny zostać przetestowane w dekadzie 2020. Generalnie wiąże się to z nieznaczną modyfikacją orbity obiektu bliskiego Ziemi poprzez zastosowanie ciągu na ciało niebieskie. Jeśli pchnięcie jest punktowe, powinno być zastosowane, gdy ciało znajduje się w aphelium ( szczyt ). Możesz także wybrać słabsze, ale ciągłe pchnięcie. Im bardziej przewidujemy korektę trajektorii, tym mniej musi być ona ważna. Aby uniknąć zderzenia, konieczne jest zatem jak najwcześniejsze zidentyfikowanie wszystkich obiektów znajdujących się w pobliżu Ziemi, które mogą zagrażać Ziemi i bardzo precyzyjne oszacowanie ich trajektorii w nadchodzących dziesięcioleciach. Drugim warunkiem powodzenia jest możliwość zorganizowania misji kosmicznej, która z bardzo dużym prawdopodobieństwem powodzenia odbije zagrożenie. Główne metody modyfikacji trajektorii to:

  • Pierwsza metoda odchylania, zastosowana już w zupełnie innym celu przez sondę kosmiczną Deep Impact NASA, polega na wystrzeleniu statku kosmicznego na NEO. Prędkość asteroidy zmienia się ze względu na prawo zachowania pędu  :
M 1 x V 1 + M 2 x V 2 = (M 1 + M 2 ) x V 3 z M 1 masy sondy, M 2 masie komety, V 1 prędkości sondy, V 3 prędkością komety po uderzeniu, m 1 i M 2 odpowiedniej masy sondy i komety. Prędkości są wektorami
  • Spopularyzowana przez kino metoda ( Armageddon ) polega na wywołaniu wybuchu nuklearnego, którego celem jest rozdrobnienie asteroidy. To rozwiązanie jest technicznie wykonalne, ale ma poważne wady. Jego efekty są niekontrolowane, a jego skuteczność pozostaje do wykazania. Byłoby to rozwiązanie do rozważenia w ostateczności.
  • Bardziej wydajną metodą byłoby zdetonowanie ładunku jądrowego na powierzchni lub w niewielkiej odległości od NEO, aby przekazać mu impuls bez jego fragmentacji. Technika ta rodzi dwa problemy: z jednej strony konieczne jest skuteczne kontrolowanie wektora generowanego impulsu, az drugiej wybuch ładunku jądrowego może rodzić problemy polityczne. Jest to rozwiązanie do rozważenia, gdy okres wypowiedzenia jest bardzo krótki.
  • Ciągnik grawitacyjny to metoda wykorzystująca wzajemne przyciąganie grawitacyjne między urządzeniem bliskim Ziemi a statkiem kosmicznym. Ten ostatni utrzymuje stałą odległość od NEO za pomocą napędu elektrycznego. Dzięki swojej masie wywiera bardzo lekką siłę na asteroidę, która z czasem wystarczająco modyfikuje orbitę.
  • Wykorzystanie efektu Jarkowskiego , który jest siłą wytworzoną przez lukę pomiędzy absorpcją promieniowania słonecznego a promieniowaniem cieplnym. Siła ta, która trwale przyczynia się do kształtowania orbity maszyny bliskiej Ziemi, może być modyfikowana np. poprzez umieszczenie ekranu między Słońcem a planetoidą lub poprzez modyfikację albledo tej ostatniej (np. poprzez nałożenie na nią czarnej lub białej powłoki). powierzchnia). Intensywność tej siły jest bardzo niska, ale z czasem może pozwolić na uzyskanie pożądanego odchylenia.

Eksploracja i eksploatacja asteroid znajdujących się w pobliżu Ziemi

Te asteroidy blisko ziemi nie są zagrożeniem. Są również bardzo interesujące dla społeczności naukowej, ponieważ ich orbita stosunkowo blisko Ziemi pozwala sondom kosmicznym na dotarcie tam i badanie ich bez konieczności wydawania dużych ilości materiałów pędnych i kosztem „dosyć krótkiego tranzytu”. Jednak w przeciwieństwie do planet, które przeszły wiele przemian, te ciała niebieskie stanowią czasami prawie nienaruszone ślady pierwszych chwil formowania się Układu Słonecznego. Jako takie mogą dostarczyć ważnych informacji z dziedziny astronomii i geochemii . Kilka sondy kosmiczne do badania in situ bliskiej Ziemi asteroidy zostały uruchomione od początku XXI th  wieku:

W latach 2010-tych projekty wydobycia asteroid zostały uruchomione przez prywatne firmy kosmiczne , Planetary Resources i Deep Space Industries . Asteroidy są rzeczywiście bogate w cenne materiały, takie jak metale ciężkie i pierwiastki ziem rzadkich , obecne na ich powierzchni, ponieważ ciała te są zbyt małe, aby mogły podlegać zróżnicowaniu planetarnemu  : komercyjna wartość km 3 asteroidy, bez kosztów eksploatacji, szacowana jest na 5000 miliardów euro. NASA ma również na celu uchwycenia małą asteroidę (od 7 do 10 metrów, o średnicy o gramaturze maksymalnie 500 ton) i umieścić go na orbicie wokół stabilnego księżyca. Wykonalność i koszt tych projektów są przedmiotem debaty.

Wybitne obiekty bliskie Ziemi

  • (89959) 2002 NT 7 była pierwszą asteroidą z pozytywną oceną w skali Palermo , z szansą potencjalnego uderzenia do 1 lutego 2019 r., co według NASA wydaje się obecnie wykluczone.
  • Planetoida (53319) 1999 JM 8 jest największym potencjalnie niebezpieczna asteroida z 7  km średnicy.
  • 2007 VK 184 został sklasyfikowany jako najwyżej oceniana asteroida w skali Turynu, ale według najnowszych pomiarów NASA kolizja jest wykluczona.
  • Asteroida (29075) 1950 DA została odkryta w 1950 roku. Zagubiona w obserwacji, została ponownie odkryta 31 grudnia 2000 roku. Prawdopodobieństwo zderzenia się z Ziemią 16 marca 2880 szacuje się na 1 do 300
  • Największym znanym NEO jest (1036) Ganimedes o średnicy 32  km .
  • Asteroida (4769) Castalia , złożona z dwóch skał leżących blisko siebie 800 metrów, została zaobserwowana za pomocą radaru w 1989 roku .
  • 23 marca 1989 r. asteroida Apollo (4581) Asklepios o średnicy 300 metrów minęła Ziemię o około 700 000 kilometrów, mijając dokładnie miejsce, w którym planeta znajdowała się 6 godzin wcześniej . Asteroida przyciągnęła powszechną uwagę opinii publicznej i społeczności naukowej, ponieważ przeprowadzone obliczenia oszacowały jej przejście w odległości 64 000 kilometrów od Ziemi.
  • 18 marca 2004 r. LINEAR ogłosił, że asteroida 2004 FH o średnicy 30 metrów przeleci 42 600 kilometrów od Ziemi, czyli jedną dziesiątą odległości Ziemia-Księżyc. LINEAR szacuje, że obiekt tej wielkości również przechodzi blisko Ziemi mniej więcej raz na dwa lata.
  • 2008 TC 3 to pierwsza asteroida wykryta i śledzona w kosmosie, zanim spadła na Ziemię 7 października 2008 roku.
  • 2 marca 2009 o 13:40 UTC asteroida 2009 DD 45 przeleciała w szacowanej odległości 72 000 kilometrów od powierzchni Ziemi. Ta asteroida ma średnicę około 35 metrów.
  • 13 stycznia 2010 roku o godzinie 12 i 46 minut czasu UTC zbliżająca się do Ziemi asteroida 2010 AL 30 przeszła około 122 000 kilometrów od planety. Ma rozpiętość skrzydeł od około 10 do 15 metrów.
  • NEO J002E3 reprezentuje szczególny przypadek. Obiekt ten jest prawdopodobnie trzecim etapem rakiety Saturn V wykorzystywanej w misji Apollo 12. J002E3 opuściłby układ Ziemia - Księżyc na orbitę słoneczną w 1971 roku , zanim został ponownie przechwycony przez naszą planetę w 2002 roku . Uważa się, że J002E3 opuścił orbitę okołoziemską w czerwcu 2003 roku i może powrócić na orbitę około 2032 roku.
  • 15 lutego 2013 r. asteroida blisko Ziemi (367943) Duende ( 2012 DA 14 ) przeszła zaledwie 0,09 odległości księżycowej (34 000 km) od Ziemi.

Uwagi i referencje

  1. (w) "  Czym są NEO? Near Earth Object (NEO) Primer dla czytelników IAWN  ” , International Asteroid Warning Network (dostęp 29 września 2019 r. )
  2. Alain Maury, „  Kim jestem?  » , Na Niebiańskich Eksploracjach San Pedro de Atacama ,25 lutego 2011(dostęp 25 września 2020 r. )
  3. (en) „  Grupy Neo  ” , program obiektów bliskich ziemi, NASA, 30 listopada 2010 (ostatnia aktualizacja)
  4. Philippe Rousselot, „  Czy niebo może spaść na nasze głowy?  " ,2018
  5. (en) Center for NEO Studies (CNEOS), „  Discovery Statistics  ” , Jet Propulsion Laboratory (dostęp 27 września 2019 )
  6. (w) „  Unusual Minor Planets  ” na http://www.minorplanetcenter.org , Minor Planet Center , Międzynarodowa Unia Astronomiczna , 24 grudnia 2010 (ostatni dzień)
  7. (en) Alexandra Witze, „  Rekordowa liczba planetoid obserwowanych przejeżdżające obok Ziemi w 2020 roku  ” , Nature , vol.  591,11 marca 2021, s.  358 ( DOI  https://doi.org/10.1038/d41586-021-00641-8 ).
  8. (w) "  NEO Basics - Target Earth  " , na Center for Near Earth Object Studies (CNEOS) , Jet Propulsion Laboratory (dostęp 28 września 2019 )
  9. Philippe Rousselot, „  Czy niebo może spaść nam na głowy?  » , w Instytucie UTINAM ,15 listopada 2015
  10. Pierre Thomas, „  Uderzenia i kratery meteorytów  ” , o Planet Terre , ENS Lyon ,4 grudnia 2013 r.
  11. Benoît Seignovert, „  Upadek meteorytu czelabińskiego (Rosja) 15 lutego 2013 roku, rok później  ” , na planecie Ziemia , ENS Lyon ,25 lutego 2014
  12. (w) "  Asteroid Size Estimator  " on the Center for Near Earth Object Studies (CNEOS) , Jet Propulsion Laboratory (dostęp 28 września 2019 )
  13. (w) „  Statystyki odkryć – wprowadzenie  ” , na temat Centrum Badań Obiektów Bliskich Ziemi (CNEOS) , Laboratorium Napędów Odrzutowych (dostęp 28 września 2019 r. )
  14. Daniel D. Durda "  Asteroida, która grozi nam  " La Recherche , n o  405,luty 2007, s.  50-53
  15. François Colas, „Ziemskie pastorały, komety… zagrożenia dla Ziemi”, cykl wykładów Czy niebo spadnie nam na głowy? , Uniwersytet, 3 listopada 2012
  16. (w) „  Skala zagrożenia zderzeniem w Turynie  ” w Centrum Badań Obiektów Bliskich Ziemi (CNEOS) , Laboratorium Napędów Odrzutowych (dostęp 28 września 2019 r. )
  17. (w) „  Skala zagrożenia uderzeniem technicznym Palermo  ” w Centrum Badań Obiektów Bliskich Ziemi (CNEOS) , Laboratorium Napędów Odrzutowych (dostęp 28 września 2019 r. )
  18. "  Near-Earth Object Program  " , na CNEOS , Jet Propulsion Laboratory (dostęp 28 września 2019 )
  19. „  Torino Impact Hazard Scale  ” , na CNEOS , Jet Propulsion Laboratory (dostęp 28 września 2019 )
  20. (w) Jason Davis, „  NASA zbuduje nowy kosmiczny teleskop do polowania na asteroidy  ” , Towarzystwo Planetarne ,24 września 2019 r.
  21. (w) Joel Schwarz, „  Ludzie bali się komet, innych zjawisk niebieskich na przestrzeni wieków  ” , NASA ,24 marca 1997 r.
  22. (w) David Morrison, „  Zagrożenie uderzeniem asteroidy: perspektywa historyczna  ” , NASA ,Luty 2014
  23. (w) "  Asteroids, komety i meteory> Asteroidy> 433 Eros  " , na NASA Science - Solar eksploracji systemu , NASA (dostęp na 1 st październik 2019 )
  24. (in) "  Jak historycznych Jupiter Comet Impact Led do Planetary Defense  " , NASA (dostęp na 1 st październik 2019 )
  25. (w) Marcia Smith, „  Space-Based Infrared Telescope for Planetary Defense otrzymuje wsparcie od National Academies  ” na spacepolicyonline.com ,19 czerwca 2019 r.
  26. (w) „  Ustawa autoryzacyjna NASA z 2005 r. – podtytuł C (George E. Brown, Jr. Near-Earth Object Survey) sekcja 321  ” , Kongres USA,30 grudnia 2005
  27. (w) Casey Dreier, „  Jak budżet obrony planetarnej NASA wzrósł o ponad 4000% w ciągu 10 lat  ” , The Planetary Society ,26 września 2019 r.
  28. (w) Jeff Foust, „  naciska do przodu misję NASA Asteroid Mission POMIMO decyzji o finansowaniu ESA  ” na spacenews.com ,13 grudnia 2016
  29. Rémy Decourt, „  NEO-Shield, projekt kosmiczny mający na celu ochronę Ziemi przed asteroidami  ” , na Futura-Sciences ,9 lutego 2012
  30. (w) Detlef Koschny, „  How the European Space Agency Does Planetary Defense  ” , The Planetary Society ,27 września 2019 r.
  31. (w) "  Bezpieczeństwa Kosmicznej  " na ESA , Europejska Agencja Kosmiczna (dostęp na 1 st październik 2019 )
  32. (w) „  Opis usługi  ” na NEOCC , Europejskiej Agencji Kosmicznej (dostęp na 1 st październik 2019 )
  33. (w) „  Hera: Historia do tej pory  ” , Europejska Agencja Kosmiczna (dostęp 7 stycznia 2019 r. )
  34. (w) „  Historia  ” , International Asteroid Warning Network (dostęp 29 września 2019 )
  35. (w) „  Warunkach odniesienia (ToR) dla Grupy Doradczej ds. Planowania Misji Kosmicznych (SMPAG)  ” , Europejska Agencja Kosmiczna (dostęp 3 października 2019 r. )
  36. (w) „  Członkowie SMPAG  ” , Europejska Agencja Kosmiczna (dostęp 3 października 2019 r. )
  37. (w) Obiekty bliskie ziemi (NEO) , Herbert Zodet z [1] ]
  38. (en) "  Near-Earth Object Observations Program  " , z Planetary Defense , NASA (dostęp 28 września 2019 r. )
  39. (w) „  Dom  ” , Centrum Minor Planet (dostęp 28 września 2019 )
  40. (w) "  Instytut Badań Astronomicznych  " , Instytut Badań Astronomicznych (dostęp 28 września 2019 )
  41. (w) LSST Science Collaborations i LSST Project 2009, LSST Science Book Version 2 , OHSApaździernik 2009, 596  s. ( czytaj online ) , s.  128-132
  42. (w) A. Baker, „  Flyeye Observatory  ” na temat ESA , Europejskiej Agencji Kosmicznej ,14 lutego 2017 r.(dostęp na 1 st październik 2019 )
  43. ( luty 2019) „  The Fly-Eye Telescope, Development and First Factory Test Results  ” (pdf) na 1. konferencji poświęconej wykrywaniu NEO i zanieczyszczeń  : 8 p., Darmstadt (Niemcy): Biuro Programu Bezpieczeństwa Kosmicznego ESA. 
  45. Émeline Ferard, „  Chcą zniszczyć asteroidy bombą atomową jak w Armageddonie  ” , na maxisciences.com ,21 listopada 2012 r.
  46. (w) Dan Vergano , "  Near-Earth asteroids Could Be 'Steppingstones to Mars'  " , USA Today ,2 lutego 2007( przeczytaj online )
  47. (w) Paolo Ulivi i David M Harland Robotyczna eksploracja Układu Słonecznego Część 2 Przerwa i odnowa 1983-1996 , Chichester, Springer Praxis2009, 535  s. ( ISBN  978-0-387-78904-0 ) , s.  359-372
  48. (w) Paolo Ulivi i David M Harland Robotic Exploration of the Solar System Part 3 Wows and Woes 1997-2003 , Springer Praxis2012, 529  s. ( ISBN  978-0-387-09627-8 , czytaj online ) , s.  261-280
  49. (w) '  Home  ' na Hayabusa 2 (oficjalna strona) , JAXA
  50. (w) '  Home  ' na OSIRIS-REx (oficjalna strona) , University of Arizona
  51. Marielle Court, „  Wykorzystywanie rud z asteroid  ” , na lefigaro.fr ,15 lutego 2013 r.
  52. Jean-Pierre Luminet , „Dlaczego i jak eksploatować asteroidy? », Program Nauki Publicznej o Kulturze Francji , 26 kwietnia 2013 r.
  53. Tristan Vey, „  NASA chce umieścić asteroidę na orbicie Księżyca  ” , na lefigaro.fr ,12 kwietnia 2013
  54. Don Yeomans, Asteroid 2002 NT7: Potencjalny wpływ na Ziemię w 2019 r. Wykluczony . 28 lipca 2002 (oficjalna strona NASA).
  55. "  Upadek meteorytu: przepływ i ryzyko  " , na ens-lyon.fr ,25 stycznia 2010(dostęp 28 września 2019 )
  56. Don Yeomans, Asteroid 2007 VK184 Wyeliminowano jako zagrożenie dla Ziemi Biuro Programu Obiektów Bliskich Ziemi NASA / JPL. 2 kwietnia 2014 r.
  57. (w) JD Giorgini , SJ Ostro , LAM Benner , PW Chodas , SR Chesley , RS Hudson , MC Nolan , AR Klemola i EM Standish , „  Spotkanie asteroidy 1950 DA z Ziemią w 2880: fizyczne granice przewidywania prawdopodobieństwa zderzenia  ” , Nauka , tom.  296 n O  5565,5 kwietnia 2002 r., s.  132-136 ( PMID  11935024 , DOI  10.1126 / science.1068191 , czytaj online [PDF] )
  58. Brian G. Marsden, „  JAK HISTORIA ASTEROIDY: Astronom ujawnia, jak odkrycie wymknęło się spod kontroli  ” , The Boston Globe,29 marca 1998 r.(dostęp 23 października 2007 )
  59. Steven R. Chesley i Paul W. Chodas, „  Niedawno odkryta planetoida bliskiego Ziemi osiąga rekordowe podejście do Ziemi  ” , Narodowa Agencja Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej,17 marca 2004 r.(dostęp 23 października 2007 )
  60. (w) „  Asteroida przelatuje nad Ziemią  ” na http://www.space.com , Space.com,2 marca 2009
  61. Don Yeomans, Paul Chodas, Steve Chesley i Jon Giorgini, „  Mała asteroida 2010 AL30 przeleci nad Ziemią  ” , NASA,12 stycznia 2010
  62. (w) James L. Chen ( fot.  Adam Chen) Jak znaleźć lądowisko Apollo , Ham Springer al.  "Astronomia praktyczna Patricka Moore'a",2014, 253  pkt. ( ISBN  978-3-319-06456-7 i 978-3-319-06455-0 , OCLC  881467299 , czytaj online ) , s.  70.
  63. (w) "  NASA chroni przed przelotem obok asteroidy Ziemi  " na NASA / JPL ,13 lutego 2013 r.(dostęp 26 kwietnia 2016 )

Bibliografia

  • (en) A. Morbidelli, A., WF Bottke, Ch. Froeschle, P. Michel i in. , „  Program wpływu na Ziemię: Internetowy program komputerowy do obliczania regionalnych skutków środowiskowych uderzenia meteorytu w Ziemię  ” , Asteroids III , tom.  3,2002, s.  409-422 ( czytaj online )Pochodzenie i ewolucja obiektów bliskich Ziemi.
  • (en) Komitet ds. Przeglądu Badań Obiektów Bliskich Ziemi i Strategii Łagodzenia Zagrożeń Rada Studiów Kosmicznych, Defending Planet Earth: Near-Earth Object Surveys and Hazard Mitigation Strategies , THE NATIONAL ACADEMIES PRESS,2010, 152  s. ( ISBN  978-0-309-15721-6 , czytaj online ) - Bardzo szczegółowy raport z 2010 roku opracowany przez Amerykańską Akademię Nauk oceniający ryzyko związane z obiektami znajdującymi się w pobliżu Ziemi i sposoby ich leczenia.
  • (en) Clark R. Chapman , „  Zagrożenie uderzeniem asteroidy bliskiej Ziemi na Ziemię  ” , Earth and Planetary Science Letters , tom.  222 n o  1,maj 2004, s.  1-15 ( DOI  10.1016 / j.epsl.2004.03.004 , streszczenie )
  • (en) NASA, Biuro Polityki Naukowej i Technologicznej, Federalna Agencja Zarządzania Kryzysowego, ..., Narodowa Strategia i Plan Działania na rzecz Gotowości Obiektów Bliskich Ziemi (Strategia i Plan Działania) , Maison Blanche,2018, 23  pkt. ( przeczytaj online ) - Plan strategiczny Stanów Zjednoczonych w zakresie obrony planetarnej na najbliższe 10 lat.
  • (pl) Narodowa Agencja Aeronautyki i Przestrzeni Kosmicznej – BIURO GENERALNEGO INSPEKTORA, NASA Wysiłki na rzecz Identyfikacji Obiektów Bliskich Ziemi i Złagodzenia Zagrożeń , NASA,2014, 44  pkt. ( przeczytaj online ) - Audyt programu wykrywania obiektów bliskich Ziemi przez NASA przez inspekcję wewnętrzną (2014).

Zobacz również

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Podsumowanie metod wykrywania i zapobieganiaOrganizacjeProgramy do wykrywania i śledzenia NEOZapowiedzi przelotów przez NEO byInni