Smithsonian Astrophysical Observatory
Smithsonian Astrophysical Observatory
Na zewnątrz SAO, Cambridge, MA
| Rodzaj | Obserwatorium astronomiczne , instytut badawczy |
|---|---|
| Budowa | 1890 |
| Adres |
Cambridge , Hrabstwo Middlesex , Massachusetts Stany Zjednoczone |
| Informacje kontaktowe | 42 ° 22 ′ 53 ″ N, 71 ° 07 ′ 42 ″ W. |
| Stronie internetowej | (en) www.cfa.harvard.edu/sao |
Smithsonian Astrophysical Observatory ( SAO ) jest ośrodkiem badawczym w Smithsonian Institution . Instytucja ta została utworzona przez Kongres Stanów Zjednoczonych w 1846 roku, aby wykorzystać spuściznę pozostawioną rządowi przez Anglika Jamesa Smithsona, aby założyć w Waszyngtonie instytucję rozwoju i upowszechniania wiedzy.
Smithsonian Astrophysical Observatory jest dobrze znany wśród astronomów za opublikowanie w 1966 roku do katalogu gwiazd , które nosi jego nazwisko, w katalogu SAO .
Historyczny
Początek jąkania
Chociaż Smithson nie określił konkretnego obszaru badań, Prezydent John Quincy Adams w 1838 roku zażądał, aby część funduszy z tego zapisu została przeznaczona na założenie krajowego obserwatorium astronomicznego, ale w tym czasie przeważały inne interesy i instytucja skoncentrowała się na różne muzea i laboratoria. Dopiero w 1890 roku obserwatorium zostało założone przez Samuela Pierponta Langleya , sekretarza instytucji. Początkowo obserwatorium zajmowało mały hangar za budynkiem Smithsonian Institution, a jego badania koncentrowały się na badaniu promieniowania słonecznego i stałej słonecznej .
Langley był pierwszym reżyserem aż do swojej śmierci w 1906 roku . Najbardziej znany jest jako pionier aeronautyki, ale miał wykształcenie astronomiczne: wynalazł bolometr , odkrył słoneczne promieniowanie podczerwone i był jednym z pierwszych amerykańskich naukowców, którzy postrzegali astrofizykę jako odrębną dyscyplinę.
Nowe kierunki i kierunki
W 1907 r. Nowym dyrektorem został Charles G. Abbot, który od 1895 r. Był asystentem SAO. Pod jego kierownictwem powstało kilka stacji obserwacji Słońca w Stanach Zjednoczonych, Ameryce Południowej i Afryce.
W 1944 roku , kiedy Abbot przeszedł na emeryturę, nowym dyrektorem został Loyal B. Aldrich.
W 1955 roku SAO przeniosło się z Waszyngtonu do Cambridge w Massachusetts, aby dołączyć do Obserwatorium Uniwersytetu Harvarda i poszerzyć swój zespół i badania. Fred Whipple , ówczesny szef wydziału astronomii na Harvardzie, został mianowany dyrektorem tego nowego SAO, zastępując Aldricha, który przechodził na emeryturę. Pod jego kierownictwem SAO wniósł wkład w amerykański program kosmiczny, tworząc globalną optyczną sieć śledzenia satelitów. Podjęto również eksperymenty z obserwacjami astronomicznymi na orbicie, badaniami komet i meteorytów oraz badaniami z zakresu astrofizyki teoretycznej.
W 1973 roku powiązania między Smithsonian i Harvard zostały jeszcze bardziej wzmocnione i Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics (CfA) utworzono w Cambridge w celu koordynowania działań badawczych SAO i Harvard College Observatory pod jednym kierunkiem.
Innowacje i przywództwo technologiczne
Dziś SAO jest jedną z największych i najbardziej zróżnicowanych instytucji astrofizycznych na świecie. Zapoczątkował rozwój orbitujących obserwatoriów i duży naziemnej teleskopy , zastosowanie informatyki w celu rozwiązania problemów astrofizycznych, a także integracji pomiarów laboratoryjnych, astrofizyki teoretycznej i obserwacje na całym świecie. Zakresie widma elektromagnetycznego .
Badania programu CfA, choć powiązane i uzupełniające się, są podzielone na siedem działów: fizyka atomowa i molekularna, astrofizyka wysokich energii, astronomia optyczna i podczerwona , radioastronomia , fizyka słoneczna i gwiazdowa oraz astrofizyka teoretyczna. Dane obserwacyjne są zbierane przez rakiety, balony i statki kosmiczne, a także teleskopy naziemne: Obserwatorium Freda Lawrence'a Whipple'a w Arizonie, Obserwatorium Oak Ridge w Massachusetts i Milimetrowy Teleskop Radiowy w Cambridge.