Ruch społeczny we Francji
Ten artykuł zawiera różne informacje na temat ruchów społecznych we Francji .
Główne ruchy
Po wielkich strajkach 1936 i Frontu Ludowym największym ruchem był ten z maja-czerwca 1968 roku . Oczywiście tabele te nie uwzględniają studentów i po 15 maja 68 to przede wszystkim społeczny ruch robotniczy.
Z drugiej strony , ruch z końca 1986 roku przeciwko planowi Devaquet pozostał konfliktem między światem studenckim, stąd statystyki stagnacji strajków.
Wracają inne mniej pamiętane daty:
-
1944 : wkład strajku w ruch wyzwoleńczy , zwłaszcza w Paryżu, jest znaczący;
-
1947 : liczne strajki, zwłaszcza w Renault , prowadzą do odejścia ministrów komunistycznych z rządu. Ruchy prowadzone przez CGT mnożyć po maju na Citroëna , z SNCF , w bankach, w sklepach, w EFR , a potem na Peugeot , Berliet , Michelin , etc. Głównym powodem strajków jest żądanie wyższych płac;
-
1953 : poważne strajki w służbie publicznej, zauważalne także w sektorze prywatnym, przeciwko rządowemu planowi przesunięcia wieku emerytalnego latem. Projekt zostaje wycofany;
-
1963 : wielkie strajki w górnictwie .
Bliżej domu obserwujemy szczyt strajków w sektorze publicznym w 2003 roku, protestujących przeciwko projektowi Fillon, który ma na celu opóźnienie przejścia na emeryturę wszystkich pracowników (około 42 lat i ponad rok składek).
Rok 2000 obfituje również w konflikty. W sektorze publicznym dotyczy to w szczególności strajków w Ministerstwie Finansów, które doprowadziły do dymisji ministra socjalisty Christiana Sauttera oraz w Edukacji Narodowej wbrew polityce Claude'a Allègre'a .
W sektorze prywatnym pojawiają się żądania dotyczące stosowania 35-godzinnego tygodnia pracy , ale przede wszystkim, gdy bezrobocie spada , płace są ponownie głównym powodem strajku. To samo zjawisko wystąpiło, w mniejszym stopniu, podczas krótkiego ożywienia gospodarczego w 1989 r. , na przykład po strajkach Peugeota w Sochaux i Sausheim .
Ruchy z lat 1910, 1920, 1944, 1947, 1953, 1968, 1986 uzyskały zaspokojenie żądań, te z 1938, 1948 i 1971 zawiodły. Górnictwo to bardzo waleczny zawód. Rządy zwracają również uwagę na ruch nauczycieli i uczniów. Te strajki przeciwko reformie emerytalnej 2010 zdobył szerokie poparcie społeczne w sondażach . ● Ruch Żółtych Kamizelek, nadal obecny we Francji, ruch ten rozpoczął się w październiku/listopadzie 2018 r. i zrzeszał setki tysięcy ludzi. Ten ruch potępia nierówności, coraz bardziej dotkliwy cios w życie dla Francuzów, podatki, rząd, który nie słucha ludzi. Żółte Kamizelki, nawet po 2 i pół roku walk (w każdą sobotę na ulicach Francji) wciąż cieszą się ogromnym poparciem ludności. (Ponad 50%, ostatnie badanie przeprowadzone w 2020 r.).
Szczegółowa chronologia ruchów
średniowiecze
Epoka nowożytna
Okres współczesny
-
1789 - 1799 : Rewolucja Francuska
-
1830 : Trzy Chwalebne
-
1831 : Bunt Kanutów w Lyonie
-
1833 : zamieszki na cztery sosy w Compagnie des mines d'Anzin
-
1848 : Rewolucja 1848 ( dni czerwcowe itp.).
-
1870 - 1871 : kilka komun we Francji, w tym paryskiej i lyońskiej .
-
1884 : wielki strajk górników z Anzinzin
-
1890 : pierwsze francuskie i międzynarodowe obchody Międzynarodowego Dnia Robotników
-
1891 : Strzelanina Fourmies i afera Clichychy
-
1892 : strajk górników z Carmaux
-
1895 : strajk w hucie szkła Carmauxaux
-
1906 : strajk po katastrofie w Courrières . Pod rządami Clemenceau Francja doświadczyła szczytu strajków.
-
1907 : bunt langwedockich winiarzy w 1907 , quasi-powstańcze państwo na południu Francji.
-
1908 : Strajk na Draveil-Villeneuve-Saint-Georges (Departament Sekwany , kilka ofiar śmiertelnych i masowe aresztowania w CGT ).
-
1909 : strajki PTT . Pierwsze strajki urzędników państwowych.
-
1919 : czerwcowe strajki w paryskiej metalurgii z silnymi rewolucyjnymi akcentami.
-
1920 : strajk generalny pracowników kolei, kopalnie na północy i inne branże (np. odzież).
- maj-czerwiec 1936 : spontaniczny strajk generalny po zwycięstwie wyborczym Frontu Ludowego : okupacja fabryk. Wprowadzenie płatnych urlopów , podwyżki płac średnio o 20% (później skompensowane wyższymi cenami).
-
1941 : strajk górników w Nord-Pas-de-Calais przeciwko okupacji hitlerowskiej
-
1946 : Konstytucja IV RP w preambule zawiera prawo do strajku. Ta preambuła ma zawsze wartość konstytucyjną decyzją Rady Konstytucyjnej .
-
1947 : strajki generalne jesienią 1947 w wielu sektorach przemysłu.
-
1948 : strajk górników 1948 .
-
1950 : decyzja Dehaene Rady Stanu potwierdza, że prawo do strajku ma status podstawowej zasady
-
1953 : strajki z sierpnia 1953 w sektorze publicznym.
-
1963 : strajk generalny górników ze wszystkich zagłębi węglowych. Pierwszy poważny strajk od czasu powrotu do władzy generała de Gaulle'a w 1958 roku.
-
Maj 1968 : dziki strajk generalny. Po demonstracjach studenckich następuje okupacja pomieszczeń uniwersyteckich, a następnie strajkuje wielu pracowników z różnych sektorów gospodarki. Kraj jest sparaliżowany końcem dystrybucji paliw. 13 maja 68 parady zgromadziły w Paryżu od 200 000 do miliona ludzi, według różnych źródeł, oraz milion w około trzydziestu innych miastach w kraju, co doprowadziło do strajków w fabrykach następnego dnia. ten22 maja 1968 r., Francja ma 8 milionów napastników, a25 maja, dzień po Wniebowstąpieniu, zbliżyliśmy się do 9 milionów strajkujących, rekord poprzedniego wielkiego strajku z 1936 roku ( 6 milionów ) został pobity. Do porozumienia Grenelle , podpisanej w 7 rano, są odrzucane przez zgromadzenia ogólne. 30 maja demonstracja poparcia dla Prezydenta RP, który właśnie rozwiązał Zgromadzenie, gromadzi 800 tys. osób. Porozumienia z Grenelle prowadzą m.in. do wzrostu o 35% płacy minimalnej (gwarantowanej płacy minimalnej) i średnio 10% płacy.
- Wiosna 1973 : strajk samorządowców w fabryce zegarków Lip w Besançon .
- Październik 1973 : strajk generalny w regionie Laval ( Mayenne ).
- Marzec 1974 : strajk szkół średnich przeciwko ustawie Fontaneta.
- Październik-listopad 1974 : Strajk generalny na poczcie i telekomunikacji .
- Wiosna 1976 : strajk studencki przeciwko reformie II cyklu.
- Jesień 1978 : strajk szkół zawodowych.
-
1979 : demonstracja metalowców ogłosił w Paryżu na 23 marca .
-
23 marca 1979 Wykazanie uruchomiona przez CGT wobec planu restrukturyzacji hutnictwa w rządzie Barre , naznaczonym gwałtownych starć z siebie .
- Marzec 1980 : strajk nauczycieli paryskich.
- Maj 1980 : strajk studencki przeciwko dekretowi Imberta.
- z 5 maja 1980 do 10 czerwca 1981 : strajk górników w zagłębiu węglowym Alès z okupacją kopalni Ladrecht-Destival, tj. przez 13 miesięcy (najdłuższy strajk w Europie).
-
1982 : strajk hutników żelaza i stali w Vireux ( Ardeny ) przeciwko zwolnieniom (okupacja fabryk) i liczne strajki prowadzone w szczególności przez imigrantów samochodowych w fabryce Citroëna w Aulnay i fabryce Talbot w Poissy .
- Maj 1983 : strajk studentów przeciwko reformie Savary'ego . 22 września : początek okupacji zakładu SKF w Ivry-sur-Seine ; to trwa do28 maja 1985.
- Styczeń-luty 1984 : strajk francuskich celników , potem truckerów , którzy będą mieli decydujący wpływ na podpisanie układu z Schengen w następnym roku.
- ten 24 czerwca 1984zgromadziło w Paryżu ponad 1,5 miliona ludzi (850.000 według MSW) w obronie szkoły prywatnej przed socjalistyczną ustawą o szkole świeckiej.
- Listopad-grudzień 1986 : strajk studencki przeciwko projektowi Devaquet . ten4 grudnia 1986Według policji 200 tysięcy ludzi, według organizatorów milion, demonstruje w Paryżu przeciwko ustawie Devaquet .
- Grudzień 1986 - Styczeń 1987 : strajk kolejarzy .
-
1988 : po ruchu wśród strażników więziennych, uwagę zwróciły ruchy wśród pielęgniarek 29 września - 24 października i La Poste. Pojawienie się koordynacji strajków, skupiającej członków związkowych i nie-związkowych, sprzeciwianej przez CFDT .
-
1990 : Demonstracja liceum przeciwko reformie Lionela Jospina.
-
1993 : strajk pilotów w Air France .
- Marzec 1994 : Po demonstracji przeciwko rewizji ustawy Falloux z 16 stycznia , strajk uczniów i uczniów szkół średnich przeciwko CIP (umowa o integracji zawodowej).
- Listopad-grudzień 1995 : ruch studencki w listopadzie, następnie strajk, głównie w służbie cywilnej, przeciwko reformie ubezpieczeń społecznych , znany jako „plan Juppé ”. ten12 grudnia 1995to kulminacja strajków we Francji z 1995 r. przeciwko Planowi Juppé z 1995 r. , z dwoma milionami demonstrantów.
- Lato 1996 : strajk głodowy " sans - papierów " w kościele św . Bernarda .
- Koniec 1997 - początek 1998 : ruch okupacyjny Assedic przez bezrobotnych.
- November 1998 : głodówka przez „ nielegalnych ” studentów na uniwersytecie w Nanterre .
-
2000 : strajk w Cellatex w Givet ( Ardeny ) od 5 do 21 lipca ; Po likwidacji firmy pracownicy grożą wylaniem kwasu do rzeki, aby zwrócić uwagę na ich trudną sytuację.
- Listopad 2002 : strajk kierowców ciężarówek o skrócenie czasu pracy, strajk studentów przeciwko autonomii finansowej uniwersytetów.
- Marzec-czerwiec 2003 : strajk służby cywilnej przeciwko reformie systemu emerytalnego, znany jako „ plan Fillona ”. ten13 maja 2003 r., prawie 180 wieców zgromadziło 1,13 mln osób przeciwko reformie emerytalnej Fillona.
- Lato 2003 : przerywany strajk robotników rozrywkowych przeciwko reformie systemu zasiłków dla bezrobotnych.
- Styczeń-kwiecień 2005 : ruch szkół średnich przeciwko prawu Fillona .
- ten 28 marca 2006demonstracje gromadzą według źródeł od 1,055 do 3 mln ludzi, podczas ruchu przeciwko pierwszej umowie o pracę , stopniowo7 lutego 2006, z 400 000 demonstrantów, podczas gdy dwa dni później 9 lutego 2006, art. 49-3 pozwolił Parlamentowi przyjąć projekt ustawy. Miesiąc później7 marca 2006 r.demonstracje gromadzą od 400 000 do 1 000 000 osób. 18 marca według policji jest 530 000 demonstrantów, a według organizatorów 1,5 miliona.
- ten 19 marca 2009zrzesza 3 miliony ludzi, przez najważniejszy z czterech dni strajków i demonstracji zorganizowanych przez pierwsze osiem związków w 2009 roku .
-
Strajki przeciwko francuskiej reformie emerytalnej z 2010 r. po reformie emerytalnej we Francji w 2010 r . . ten23 września, 3 miliony ludzi demonstrowało w 239 miastach we Francji, według CGT i 2,9 miliona według CFDT , dwa związki szacujące paryską demonstrację na 300 000 ludzi, która została podzielona na dwie procesje trwające sześć godzin. Według Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, w całej Francji było 997 tys. demonstrantów, w tym 65 tys. w Paryżu, a Île-de-France zgromadziło tylko 6,5% demonstrantów. Inne wydarzenia odbywają się w dniach 6-7 września, 12 października, 16 października, 19 października, 21 października, Itd.
- Ruch Wiosna 2016 przeciwko prawu El Khomri, znanemu jako Prawo Pracy, w opozycji do reformy kodeksu pracy przeprowadzonej przez rząd Vallsa. Jednocześnie powstaje ruch społeczny Nuit Debout, który poprzez obywatelskie debaty okupuje miejsca publiczne.
- Jesień 2017: ruch przeciwko Prawu Pracy 2, w opozycji do reformy kodeksu pracy przez rozporządzenia za prezydentury Macrona.
- Wiosna 2018 : ruch strajków przez SNCF kolejarzy przed otwarciem kolejowego reform kolei we Francji aż do konkurencji i koniec wynajmu dla pracowników kolei.
- Od 17 listopada 2018 r. : ruch żółtych kamizelek, który ma na celu zablokowanie kraju przed wzrostem paliwa, ogólną politykę rządu i ustanowienie RIC we wszystkich sprawach, 287 710 osób demonstruje w całej Francji17 listopada 2018 r.(dane z MSW). ten16 listopada 2019 r. (Akt 53), pierwszy weekend jubileuszowy 28 000 osób demonstruje w całej Francji (dane z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych).
-
grudzień 2018 : strajk licealistów przeciwko reformie Blanquera , Parcoursup , likwidacja kilku tysięcy etatów nauczycielskich, wzrost życia studenckiego... Kilka szkół średnich jest zablokowanych.
- Od 5 grudnia 2019 r. : Ruch społeczny przeciwko reformie systemu emerytalnego we Francji w 2019 roku , uderzać o związkach , żółtych kamizelkach , pracowników SNCF i transportu publicznego , nauczycieli , etc. ; od 806 000 osób (dane z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych) i 1 500 000 osób (dane z CGT) demonstruje w całej Francji5 grudnia 2019 r..
- W latach 2018-2020 kilka innych ruchów społecznych we Francji pod przewodnictwem Emmanuela Macrona kwestionuje ogólne zubożenie służby publicznej.
- Od 14 lipca 2021Ruch protestacyjny przeciwko przepustce zdrowotnej .
Statystyki dni strajkowych
Sektor prywatny
Liczba dni nieprzepracowanych (1946-2005)
Używaną jednostką jest liczba dni strajku. Przykład: dwudziestu pracowników biorących udział w 5-dniowym sporze liczy się jako 100 dni strajku.
Liczba dni strajku na 1000 pracowników (2005-2015)
Zatrudnioną jednostką jest liczba dni strajkowych na 1000 pracowników rocznie w latach 2005-2015. Tym samym w 2015 r. liczba JINT (Indywidualnych Dni Nieprzepracowanych ) na 1000 pracowników wyniosła 69, co oznacza spadek w stosunku do 2014 r. Rok 2015 to spadek liczby dni strajkowych, po dwóch latach wzrostu, pomimo trzech głównych międzybranżowych dni akcji:
Sektor publiczny
Dane te dotyczą jedynie państwowej służby cywilnej, a zatem nie obejmują szpitalnej służby cywilnej ani terytorialnej służby cywilnej . Od 1996 r. wykluczają również PTT ( La Poste i France Télécom ).
Reprezentacja w mediach
Według historyka Ludivine'a Bantigny'ego prezentacja strajków i ruchów społecznych w telewizji jest generalnie poniżająca i dyskwalifikująca: „Od nocnego stania po demonstracje żółtych kamizelek , sceny przemocy są przedstawiane w telewizji, podczas gdy te obrazy nie są zazwyczaj reprezentatywne dla ruch jako całość. W telewizyjnej sekwencji w Grand Journal , w 2015 r. związkowiec Xavier Mathieu jest bardzo poruszony, bardzo zły, zdenerwowany traktowaniem zarezerwowanym dla strajków pracowników Air France, które wiele przemówień przeciągało się przez błoto po „rozdarciu koszuli”. ” romans, kiedy życie jest niszczone z niszczeniem miejsc pracy. Telewizory zachowały tylko tę koszulę zdartą z HRD, a nie przemoc, której doświadczają ci pracownicy, tracąc pracę z konsekwencjami, depresją, wypaleniem lub próbami samobójczymi. Tę reprezentację można wyjaśnić dwoma wymiarami: z jednej strony przemoc jest reprezentowana, ponieważ jest dramaturgiczna i tworzy telewizualny „szum”, z drugiej strony umożliwia zdyskwalifikowanie ruchu społecznego”.
Uwagi i referencje
Uwagi
-
Dane w milionach do 1968 włącznie i od 2000 oraz w tysiącach od 1969 do 1999 włącznie
-
dla lat 2001, 2002 i 2003, dane te uwzględniają tylko lokalne konflikty, z wyłączeniem strajków z powodów krajowych (przykład: strajk przeciwko prawu Fillona )
Bibliografia
-
Encyclopaedia Britannica , 15 th Edition, Vol. 19, hasło „Francja”, s. 517.
-
Alain Delale i Gilles Ragache, La France de 68 , éditions du Seuil
-
Jean-Francois Monier, „ Największe demonstracje we Francji od 15 lat ”, La Dépêche du Midi ,8 września 2010( przeczytaj online , skonsultowano 12 stycznia 2020 r. ).
-
http://www.gauchemip.org/spip.php?article1093
-
Temat w 20 godzinach TF1 z 4 grudnia 1986, przedstawiony przez Claude'a Sérillona , w archiwach telewizyjnych Iny
-
„ ina.fr/notice/voirTouteVideoSi… ” ( Archiwum • Wikiwix • Archive.is • Google • Co robić? ) .
-
"" Demonstracje stały się referendami ", wywiad z historykiem Danielle Tartakowsky, Guillaume Guichard, Le Figaro z 12.10.2010
-
Guillaume Guichard, „ Demonstracje stały się referendami ”, Le Figaro ,11 października 2010( przeczytaj online , konsultacja 7 sierpnia 2020 r. ).
-
WYZWOLENIE, „ Emerytury: od 1,1 mln do 2,7 mln demonstrantów ”, Wyzwolenie ,7 września 2010( przeczytaj online , konsultacja 7 sierpnia 2020 r. ).
-
„ Reforma emerytalna: 806 000 demonstrantów we Francji według Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, 1,5 miliona według CGT ” , w La Provence ,5 grudnia 2019 r.(dostęp 5 grudnia 2019 r . ) .
-
„ Mapowanie ruchów społecznych – uMap ” , na stronie umap.openstreetmap.fr (dostęp 29 stycznia 2020 r. )
-
https://www.lemonde.fr/planete/article/2021/07/17/passe-sanitaire-des-milliers-de-manifestants-en-france-contre-son-extension-et-contre-la-vaccination_6088599_3244 .html
-
https://www.liberation.fr/societe/sante/pass-sanitaire-les-opposants-selancent-pour-une-nouvelle-journee-de-manifestations-20210724_IE2OSZPKLFFXBNLPJMCOJ6KY4M/
-
OECD, „ Historical Statistics 1969-1988 ”, Main Economic Indicators ,Grudzień 1989, s. 335
-
[PDF] DARES , „ Strajki w 2015 r., Niewielki spadek intensywności ” , na dares.travail-emploi.gouv.fr ,październik 2017(dostęp 9 listopada 2017 )
-
[PDF] DARES , „ Spór pracowniczy 2004: płace, pierwszy temat popytu ” , na dares.travail-emploi.gouv.fr ,listopad 2005(dostęp 9 listopada 2017 )
-
[PDF] DARES , „ W 1996 r. spory pracownicze spadły do poziomu bliskiego temu z 1994 r. ” , na epsilon.insee.fr ,styczeń 1998(dostęp 9 lutego 2018 )
-
" " Reprezentacja mediów prowadzi do przekonania , że świat klasy robotniczej już nie istnieje " " , Przegląd mediów ,29 października 2019 r.( przeczytaj online )
Zobacz również
Bibliografia
- Guy Groux i Jean-Marie Pernot, La Grève , Presses de Sciences Po, 2008. ( ISBN 978-2-7246-1029-1 )
- Michelle Perrot, Młodzież strajku, 1871-1890 , Seuil, 1985. ( ISBN 2-02-006939-3 )
- Laurent Frajerman (reż), Strajk nauczycieli w poszukiwaniu efektywności , Paryż, Syllepse, 2013.
-
Xavier Vigna „Przemoc w strajkach robotniczych we Francji w XX wieku” w: Nicolas Hatzfeld , Michel Pigenet , Xavier Vigna [red.], Praca, robotnicy i robotnicy Europy w XX wieku, Dijon, EUD, 2016, s. 167-179 [ czytaj online ]
Powiązane artykuły
Linki zewnętrzne