Masakra w Hebronie (1929)

Brytyjska komisja ds. Zamieszek, na czele której stał sędzia Walter Shaw , były prezes Straits Settlements, odwiedza Palestynę od października doGrudzień 1929, a następnie prześlij raport do Marzec 1930. Oprócz Shawa w skład komitetu wchodzi trzech brytyjskich parlamentarzystów: Henry Betterton (konserwatysta), Rhys Hopkin Morris (liberał) i Henry Snell (Partia Pracy). W swoim raporcie komisja uważa, że ​​arabscy ​​wieśniacy spoza Jerozolimy byli szeroko zachęcani do podróżowania do stolicy, że hierarchia muzułmańska odegrała tam rolę, ale odrzuca tezę prowokatorów agentów wielkiego muftiego z Jerozolimy, w szczególności należną tezie. do tego, że najbardziej gwałtowne zamieszki miały miejsce w miastach takich jak Hebron czy Safed, gdzie wpływ tego ostatniego był bardziej ograniczony. Analiza ta jest krytykowana przez Martina Kolinsky'ego zarówno dlatego, że komisji nie udało się zidentyfikować punktów wspólnych różnych zamieszek (pogłoski, gromadzenie się w meczetach, atak na dzielnice żydowskie), jak i dlatego, że podkreśla słabość wpływu muftiego, a nie roli grany przez jego rywali lub korelacja między wagą zamieszek a słabością lub brakiem przewidywania policji. Z wyjątkiem Snella, większość komisji uważa, że ​​ataki nie były zaplanowane z premedytacją i zwalnia muftiego z odpowiedzialności za nie: „mufti z Jerozolimy musi zostać uwolniony od oskarżeń o współudział lub podżeganie. Do kłopotów wiszących nad nim. . „ Większość członków komisji woli podkreślać, że rozpowszechnianie plotek było ułatwione dzięki analfabetyzmowi arabskich mieszkańców wioski, a rozpowszechniających pogłoski uważa za wolnych agentów. Podsumowując, raport komisji szacuje, że zamieszki w Palestynie rozpoczęły się od niezamierzonych ataków Arabów, a nie zostały sprowokowane przez Żydów. Uważa, że ​​te zamieszki mają jako "podstawową przyczynę ... poczucie wrogości i wrogości, jakie Arabowie odczuwają wobec Żydów, powszechną wrogość wobec Żydów, konsekwencję ich obawy o ich przyszłość gospodarczą" oraz pogardę dla ich politycznej i narodowej aspiracje. „ Raport wspomina ” o „obawie przed kontynuacją żydowskiej imigracji i zakupu ziemi w Palestynie, aby nie utrudniać żadnego postępu w kierunku samostanowienia i ostatecznie przekształcić arabską ludność kraju w prywatną mniejszość ziemską. "

Odnośnie wydarzeń w Hebronie komisja stwierdza, że „około 9 rano24 sierpniaArabowie z Hebronu z największą zaciekłością zaatakowali żydowskie getto, a także odizolowane żydowskie domy położone z dala od najbardziej zaludnionych obszarów miasta. Ponad 60 Żydów, w tym kobiety i dzieci, zostało zamordowanych, a ponad 50 zostało rannych. Temu okrutnemu atakowi, którego żadne potępienie nie mogło być wystarczająco dotkliwe, towarzyszyły masowe zniszczenia i grabieże. Żydowskie synagogi zostały zbezczeszczone, żydowski szpital, który opiekował się Arabami, został napadnięty i splądrowany, a to tylko osobista i wyjątkowa odwaga okazana przez pana Caffereta, jedynego brytyjskiego policjanta w kraju. można zapobiec przekształceniu się tego wybuchu przemocy w ogólną masakrę Żydów w Hebronie. „ Pomimo pochwały Cafferaty, raport ostro krytykuje brytyjską policję w Palestynie.

Pochwała Cafferaty przez komisję Shawa, przekazywana przez brytyjską prasę, kontrastuje z krytyką, jaką wzbudza w Palestynie. Arabska prasa nazwała go „człowiekiem ołowiu” ze względu na liczbę zabitych przez niego Arabów. Prasa żydowska zauważa, że ​​przyznaje przed komisją Shawa, że „Żydów można było uratować, gdyby byli wcześniej zebrani i chronieni” i zarzuca mu „rażące zaniedbanie i obojętność podczas masakry” . Pro-syjonistyczny pamfleta Maurice Samuel potwierdza w ten sposób, że w ciągu dwóch godzin masakry24 sierpniaani gubernator Hebronu, ani policjant nie interweniowali; Samuel cytuje jako uzasadnienie memorandum Żydów z Hebronu skierowane do Wysokiego Komisarza Kanclerza: „Mówimy z całą pewnością, że wystarczyłoby ostrzec, oddać kilka strzałów w powietrze i tłum się rozproszył. Dopiero po tym, jak było już dość rzezi, grabieży i gwałtów oraz gdy pogromiści mieli zaatakować angielskiego oficera, padły strzały, a tłum natychmiast się rozproszył. „ Dodał, że wszyscy świadkowie zgodnie stwierdzili, że poranna masakra, policja została rozbrojona przez gubernatora Kardousa, a kiedy otrzymała nową broń, po dwóch godzinach z łatwością rozproszyła tłum. Pułkownik Josiah Wedgwood poprosił parlament o13 listopada 1929jeśli prawdą jest, że policjanci arabscy ​​zostali rozbrojeni w obawie, że zwrócą broń w złym kierunku, to 20 listopada 1929jeśli to prawda, że ​​Cafferata odłożyła przemówienie na półtorej godziny. Pierre van Paassen , korespondent New York Evening World, który odwiedził Hebron w noc masakry, uważa, że ​​Cafferata nie interweniował. Mimo że zeznania Cafferaty przed komisją Shawa i wnioski z nich kładą nacisk na „heroizm” policjanta, za którego również otrzymuje medal, Żydzi z Hebronu obarczają go większą odpowiedzialnością za zamieszki. do niego i czuć się przez niego zdradzonym, obwiniając go za jego niezdolność do zapobieżenia morderstwom dokonywanym na jego oczach, takim jak braci Heichal, i opóźnienie w rozstrzelaniu morderców.

Reperkusje i analizy masakry

Postrzeganie masakry jako pogromu

Masakra w Hebronie wywarła wielkie wrażenie na społeczności żydowskiej w Palestynie. Emocję tę charakteryzuje w szczególności powtarzające się używanie przez żydowską prasę Palestyny ​​pojęcia pogromu i których przedstawiciele natychmiast obwiniają władze brytyjskie za brak działań w obronie Żydów z Hebronu.

Gazeta Haaretz zatytułowała „W mieście masakry” relację z krwawej łaźni, zgodnie z którą „Arabowie z Hebronu dokonali tam prawdziwej masakry Żydów, takich jak Gonta i Petlioura  ”. Gazeta Davar jeszcze bardziej podkreśla analogię z pogromami rosyjskimi , opisując, jak Żydzi z Hebronu uciekali przed zabójcami i ukrywali się w najbrudniejszych miejscach, w kategoriach zaczerpniętych z klasycznego wiersza Bialika . , W mieście masakry inspirowanej pogromem w Kiszyniowie .

Prasa przyzwyczaja się do określeń w rodzaju „owce na rzeź”, podkreślając negatywny stosunek do takich zachowań i przeciwstawiając je pozytywnemu przykładowi samochodu. - Obrona żydowska. „Stary jeszuw”, który „poszedł na rzeź jak owca”, nie próbując się opierać, wzbudza w nowym syjonistycznym nowym jiszu uczucie odrazy i odrazy. Bezradność studentów jesziwy w Hebronie i rzekome tchórzostwo religijnych Żydów przeciwstawiają się odwadze „nowego jeszuwu”. Pomimo jego upadku opór kibucu Houlda po bitwie z arabskimi napastnikami jest postrzegany jako pozytywna antypoda wstydu zainspirowanego wydarzeniami w Hebronie.

Według Anity Shapiry , „proces, który tu zachodzi, jest podstawową ideologią zawartą w W masakrze w mieście Bialik i On powiedział jej o Brennerze , dniach rosyjskich pogromów , zastosowanych do sytuacji w Palestynie. Z punktu widzenia tej ideologii brak samoobrony był postrzegany jako moralne bankructwo. Poprosiła Żyda, aby udowodnił swoją wrodzoną ludzką wartość przez gotowość do powstania i odparcia napastnikom. Wydarzenia 1929 r., Charakteryzujące się zjawiskami przypominającymi pogromy i dwoma typami reakcji, które po raz pierwszy ujawniły się w Palestynie, ponownie postawiły temat odpowiedniej fizycznej reakcji na ataki jako kluczową kwestię dla etosu narodowego. Wielokrotnie podkreślano różnicę między tradycyjną reakcją Żydów a stanowiskiem narodowym: osoba broniąca się wypełniała obowiązki etosu narodowego. Każdy, kto tego nie zrobił, nie był częścią rodzącej się tożsamości narodowej ”. Shapira cytuje na ten temat Abrahama Szarona , według którego „święci z Hebronu, niech będą błogosławieni ich pamięć, którzy w 1929 roku, prawie dwadzieścia pięć lat po rozpoczęciu ruchu samoobrony wśród Żydów, nie próbowali się bronić i nie udało im się nawet zabić ani jednego ze swoich rzeźników, zginęli absolutnie niemoralną śmiercią ”oraz Abba Ahiméir , który używa wyrażenia„ rząd Hebronu ”do opisania brytyjskiego reżimu mandatowego, zwanego także„ rząd pogromów ”, czemu Żydzi byli przeciwni jako ludność„ lokalna ”.

Porównanie z rosyjskimi pogromami opiera się również na złości z powodu niewystarczającej ochrony Żydów przez rząd brytyjski. Po opublikowaniu raportu komisji Shaw, angielski periodyk Jewish Chronicle porównał go z raportami rządu carskiego na temat pogromów w Rosji.

W innym kontekście termin pogrom jest również używany przez część ówczesnej amerykańskiej prasy żydowskiej, z wyjątkiem Morgena Freiheita , który po opisaniu ataków postrzega go raczej jako bunt przeciwko imperializmowi. Starcia między syjonistami i amerykańskimi komunistami na ten temat doprowadziły do ​​zamieszek w ChicagoWrzesień 1929. Ze swojej strony amerykański dziennikarz Vincent Sheean, uważany za antysyjonistę, używa pojęcia „psychologii pogromu” do opisania uczuć palestyńskich Żydów, którzy czują się porzuceni przez Brytyjczyków i proszą Amerykanów o ich wsparcie.

Analiza Kominternu jest taka, że „pomimo faktu, że ruch powstańczy był odpowiedzią na anglo-syjonistyczną prowokację, na którą arabscy ​​reakcjoniści (feudalni i duchowni) próbowali odpowiedzieć pogromem ...” niemniej jednak pozostaje narodowym ruchem wyzwoleńczym, panarabski ruch antyimperialistyczny ”  ; Komintern uważa, że „masakry i pogromy zostały sprowokowane przez brytyjskich agentów. „ Ze swojej strony Żydzi z Palestyńskiej Partii Komunistycznej reagują zamieszaniem, biorąc udział w obronie niektórych dzielnic żydowskich, pociągając rząd do odpowiedzialności za masakry i podkreślając fakt, że Arabowie mają świadomość polityczną, w której„ nie brali udziału ” pogromy ”.

Asymilacja przemocy w Hebronie do pogromów w Rosji nie ogranicza się do prasy syjonistycznej. Według Catherine Nicault, „barbarzyństwo agresji” i fakt, że są to „zbrodnie sąsiedzkie popełnione przez dobrze znanych ich ofiarom Arabów”, popychają większość współczesnych obserwatorów, „Żydów i nie-Żydów, aby dostrzegli w tej przemocy orientalną wersję o strasznych pogromach, jakie miały miejsce w byłej carskiej Rosji ” , chociaż historyk ten zauważa, że „ bardzo rozpowszechniony w tamtych czasach obraz pogromu w Rosji ” , który uważa za „ nierównowagę analogii w ten sposób ustanowiony między starciami między społecznościami w Palestynie a najbardziej skrajnym przejawem antysemityzmu państwa carskiego ” .

Tom Segev krytykuje użycie terminu pogrom na określenie tej masakry, podkreślając, że „policja nie zachęcała ani nie była objęta ochroną” oraz że większość Żydów z Hebronu została uratowana przez arabskich sąsiadów. Z drugiej strony, według Efraima Karsha błędne jest twierdzenie, że większość Żydów w Hebronie została uratowana przez Arabów, a według niego Segev wyolbrzymia znaczenie brytyjskich prób powstrzymania przemocy.

Historiografia i pamięć wydarzeń

Przemoc w Hebronie jest różnie nazywana i postrzegana w zależności od punktu widzenia.

Komisja Shawa postrzegała to jako „bardzo gwałtowne ataki Arabów na Żydów”; Politolog William Quandt przedstawia je jako „ataki na społeczności żydowskie”; raport opublikowany w 1998 r. na stronie internetowej Autonomii Palestyńskiej przypisuje „prowokacje żydowskich ekstremistów religijnych” faktowi, że „przemoc wyszła na ulice”; „Żydzi mówili o„ pogromach ”, określeniu, które implikowało współudział Wielkiej Brytanii, tak jak reżim carski był współwinny pogromów w Rosji, co sprawiło, że wrogość arabska zbiegła się z wieloletnim doświadczeniem antysemityzmu”. Źródła są jednak zgodne, co do wydarzeń z 1929 roku jako punktu zwrotnego w walce o kontrolę nad Palestyną.

Według Alexa Windera większość wyjaśnień wydarzeń podąża za jednym z dwóch następujących paradygmatów : pierwszy, etnoreligijny, widzi w nim wyraz muzułmańskiego fanatyzmu i arabskiego antysemityzmu; druga skupia się na rozwoju konfliktu politycznego w Palestynie, aw szczególności na roli muftiego Jerozolimy. Każde podejście, zdaniem tego autora, ma swoje słabości: pierwsze zakłada istnienie pewnych zasadniczych cech, takich jak bezbronność Żydów lub przemoc muzułmanów, i łączy przemoc z 1929 r. W Palestynie z innymi wydarzeniami w średniowiecznej Europie, współczesnej lub gdzie indziej. w świecie arabskim; druga wyolbrzymia kontekst polityczny i pomija głębsze struktury społeczne. Ponadto kilku autorów podkreśla zbieżność obu paradygmatów, podkreślając religijny motyw popularyzujący projekt polityczny.

Badając podręczniki historii w Izraelu, Elie Podeh zauważa, że ​​pierwsza generacja tekstów przedstawiała przemoc w Hebronie jako „najgorsze i najkrwawsze morderstwa ... charakteryzujące się strasznymi aktami okrucieństwa, a uczestnicy zamieszek brutalnie znęcali się nad swoimi ofiarami [..] .] buntowników ogarnęło szaleństwo na cały tydzień ”. Druga generacja podręczników jest napisana mniej emocjonalnie i bardziej zwięźle, ale generalnie zachowuje to samo pejoratywne słownictwo. W udanym podręczniku uniwersyteckim z 1990 roku Arabowie są opisywani jako „napominany tłum”, który przeprowadza „pogromy” pod „dzikim podnieceniem” „przywódców ruchu arabskiego”. Według Podeha główną wadą tych podręczników jest to, że ani nie wspominają, że wydarzenia te stanowią punkt zwrotny w historii stosunków arabsko-żydowskich, ani też, że konflikt ten był nie tylko religijny, ale odzwierciedlał złożoną rzeczywistość społeczną i społeczną. przeciwstawne aspiracje do kontrolowania kraju. Wreszcie Podeh zauważa, że ​​prezentacja nowszych podręczników jest bardziej neutralna. Z podręcznika uniwersyteckiego wynika, że ​​w Hebronie kilka rodzin arabskich (których lista jest zamieszczona) broniło swoich sąsiadów. Inne podręczniki wskazują, że rok 1929 był punktem zwrotnym w syjonistycznym rozumieniu kwestii arabskiej. Jednak według Podeh w tych pracach utrzymują się tendencyjne określenia, takie jak „podekscytowany arabski tłum”, „buntownicy” i „zamieszanie”. Uważa, że ​​główną wadą tych podręczników jest nacisk, jaki kładą na gwałtowny charakter wydarzeń, zamiast podkreślać wydarzenia, które doprowadziły do ​​przemocy.

W książce wydanej w 2013 roku izraelski historyk Hillel Cohen podejmuje analizę wydarzeń. Analizuje w szczególności tezy palestyńskiego historyka Szehady al-Rajabiego, nie biorąc ich na swój rachunek i nie uznając ich za całkowicie bezpodstawne, na temat czynników, które przyczyniły się do wyjaśnienia, dlaczego zamieszki arabskie w 1929 r. Były najbardziej gwałtowne w Hebronie. wśród nich, według tego ostatniego, „prowokacje” ze strony studentów jesziwy i „arogancja” studentów amerykańskich, którzy byliby szczególnie celem przemocy; interwencja Hagany i ukrywanie przez jej członków broni w skarbcach Kompanii Anglo-Palestyńskiej  ; więzi rodzinne między Arabami z Hebronu i Jerozolimy; „kontrola” przez Żydów w Hebronie w gospodarce przez Anglo-Palestine Spółki oraz kredytów na zainteresowanie przez członków lokalnej społeczności żydowskiej do Arabów. Według Cohena „żaden czynnik nie przyczynił się bardziej do zgromadzenia się pod wspólnym politycznym dachem dawnych gmin żydowskich i syjonistycznego Jiszuwu, wówczas w procesie odnowy, niż zamieszki z 1929 r. Ataki arabskie zmusiły Żydów wschodnich i maghrebińskich, którzy mieszkał tam w kraju, aby przyłączyć się do syjonistów, szukać u nich schronienia i prosić o ich ochronę, także tych, którzy do tej pory niechętnie to robili. Albo mówiąc wprost: w 1929 roku Arabowie stworzyli żydowskiego jeszuw w Palestynie ”. Cohen podkreśla radykalną zmianę, jaką w stosunkach politycznych i społecznych w Palestynie przyniosła działalność syjonistów. Według niego „wielu członków dawno istniejącej starożytnej społeczności żydowskiej [w Palestynie], którzy początkowo dążyli do równości ze swoimi [arabskimi] sąsiadami, a nie do ustanowienia państwa żydowskiego w duchu europejskiego syjonizmu, zaczęło przyjmować koncepcja nacjonalistyczna, w tym atrakcyjność dla utworzenia państwa żydowskiego w tym kraju ”. Podkreśla, że ​​Arabowie zdali sobie sprawę z tego rozwoju i że rozróżnienie między syjonistycznymi i niesyjonistycznymi Żydami w dyskursie palestyńskim, naznaczone, na przykład, według niego, leksykalnym rozróżnieniem między „arabskimi Żydami” a „syjonistami”, to ostatnie określenie wyznaczając Żydów z Europy Wschodniej na obcy styl życia, zaczęli się rozpychać w czasie zamieszek. W swoim przeglądzie pracy Benny Morris uważa, że ​​Cohen wyolbrzymia wagę wydarzeń z 1929 roku i że jego książka nie wnosi nic nowego poza podkreśleniem zgromadzenia Żydów wschodnich w projekcie syjonistycznym. Zauważa, że ​​Cohen "rozumie bez usprawiedliwiania" masakry w Hebronie, zgłaszając argument Arabów, że ataki te były uzasadnionym wyrazem ich oporu wobec syjonistycznego zdobywcy. Cohen zwraca uwagę, relacjonuje Morris, że nie tylko zbawicielami, ale i agresorami byli Arabowie z Hebronu, a nie z okolicznych wiosek, i że mieli określone powody, takie jak pożyczki z odsetkami od Żydów dla Arabów lub „prowokacje” niektórych studenci jesziwy (którzy zaglądali do arabskich domów lub przez pomyłkę weszli do ich ogrodów). Podsumowując, dla Cohena Żydzi z Hebronu, mimo że byli a-syjonistami lub antysyjonistami, byli postrzegani przez swoich arabskich sąsiadów jako syjoniści i zostali zabici za domniemane wykroczenia, a nie jako niewinni cywile. Według Rana Greensteina, poza analizą wydarzeń historycznych, książka Cohena podkreśla, że ​​znaczenie masakry polega na tym, jak została ona następnie zrekonstruowana i przedstawiona.

Dla izraelskich Żydów, a zwłaszcza od powrotu żydowskich osadników do Hebronu po 1967 r., Zdarzenie to pozostaje, według Matthew Levitta , „wyryte w psychice narodowej”. Według Michelle Campos jest to „centralny symbol prześladowań Żydów przez krwiożerczych Arabów”. Z drugiej strony, według Michaela Feige, masakra w Hebronie „popadła w zbiorowe zapomnienie”. Zauważa, że ​​jego urodziny nigdy nie stały się dniem żałoby narodowej, w przeciwieństwie do innych tragicznych wydarzeń, które, jak powiedział, mają "wiele wspólnego z niesyjonistycznym charakterem" społeczności żydowskiej. Hebron w 1929 r. zbawieniem dla brytyjskich organów ścigania i dobrych stosunków z arabskimi sąsiadami, co z syjonistycznego punktu widzenia było zachowaniem „na wygnaniu, a nie heroicznym” . Z drugiej strony Feige zauważa, że osadnicy żydowscy osiadli w Hebronie od 1967 r. Dokonali asymilacji między masakrą w 1929 r. A Shoah  ; co uważa za „mit założycielski” ich społeczności. Uważa, że ​​ma ona podwójną wadę: z jednej strony, w przeciwieństwie do sytuacji Żydów uciekających z nazistowskiej Europy, osadnicy z Hebronu chcą przyjechać i mieszkać w pobliżu społeczności określanej jako mordercy; z drugiej strony pomijają fakt, że zamordowani w 1929 r. Żydzi nie byli syjonistami, lecz ultraortodoksami, a przeważnie sefardyjczykami, podczas gdy sami są w większości aszkenazyjczykami. Odnosząc się do koncepcji miejsca pamięci opracowanej przez Pierre'a Norę , Feige podkreśla symboliczne znaczenie muzeum upamiętniającego masakrę w Hebronie, zasymilowanego przez osadników z pomnikiem Yad Vashem . Uważa, że ​​izraelscy osadnicy usiłowali stworzyć w Hebronie „środowisko pamięci” , wspólnotę zakorzenioną w pamięci i starali się legitymizować swoją obecność w Hebronie jako „bezpośrednią kontynuację wcześniej zniszczonej społeczności, biorąc pod uwagę zbrodnie miejscowych Arabów [przeciwko niemu] ] jako zbrodnie przeciwko sobie ” . Jako przykład podaje, oprócz odbudowy synagogi Abrahama Avinou , odrestaurowanie starego cmentarza żydowskiego w mieście, który według niego był „pierwszym symbolicznym miejscem, przez które identyfikowali się osadnicy” , podkreślając, że był nie tylko traktowany jako relikt przeszłości, osadnicy wykorzystali go ponownie do grzebania nowych zmarłych z własnej społeczności. Jest to według Feige „wyjątkowa i bezprecedensowa sytuacja w historii upamiętnień. Nowi osadnicy mieszkają w tym samym mieście, co poprzednia społeczność, z tymi samymi sąsiadami, którzy, gdyby byli wówczas potencjalnymi mordercami, faktycznie stali się nimi […] Tym samym nowe miejsce zawiera w sobie dawnych i nowych osadników symbolicznie unieważniając własne osoby, przyjmując tożsamość pomordowanej społeczności ” .

Załączniki

Bibliografia

• (en) Jerold S. Auerbach , Hebron Jews: Memory and Conflict in the Land of Israel , Rowman & Littlefield,2009
• (en) Rana Barakat , Thawrat Al-Buraq w British Mandate Palestine: Jerusalem, mass mobilization and colonial policy, 1928-1930 (thesis), University of Chicago,2007( prezentacja online )
• (en) John Bowyer Bell , Terror Out of Zion: The Fight for Israeli Independence , Transaction Publishers,1976
• (en) Michael Cohen , Britain's Moment in Palestine: Retrospect and Perspectives, 1917-1948 , Routledge ,2014
• (en) Hillel Cohen , rok zerowy konfliktu arabsko-izraelskiego 1929 , Brandeis University Press,2015
• (w) Michael Feige , „  Jewish Hebron Between Past and Present: A Case of Collective Memory  ” , Israel Studies Bulletin , t.  10 N O  21995( JSTOR  41805312 )
• (en) Michael Feige , „  Jewish Settlement of Hebron: The Place and the Other  ” , Geojournal , vol.  53, n o  3,2001( JSTOR  41147617 )
• (en) Joseph B. Glass i Ruth Kark , Sephardi Entrepreneurs in Jerusalem: The Valero Family 1800-1948 , Gefen Publishing House ,2007
• Henry Laurens , Kwestia Palestyny: święta misja cywilizacji , Fayard ,2002
• Benny Morris , Victims: Revisited History of the arab-syionist Conflict , Complex,2003
• Catherine Nicault , „  Dyplomacja i przemoc polityczna: wokół niepokojów palestyńskich w 1929 r.  ”, Revue d'histoire moderne et contemporaine ,styczeń 2000( czytaj online )
• (en) Maurice Samuel , What Happened in Palestine , Stratford,1930( czytaj online )
• (en) Tom Segev , One Palestine, Complete: Jews and Arabs Under the British Mandate , Fayard ,2000
• (en) Uziel Oskar Schmelz , „Charakterystyka populacji regionów Jerozolimy i Hebronu według spisu osmańskiego z 1905 r.” , w: Gād G. Gîlbar, Ottoman Palestine, 1800–1914: Studies in Economic and Social History , Brill,1990
• (en) Anita Shapira , Land and Power: The Zionist Resort to Force, 1881-1948 , Stanford University Press ,1999
• (en) Martin Sicker , Pangs of the Messiah: The Troubled Birth of the Jewish State , Greenwood,2000
• (en) Alex Winder , "  W" Western Wall "Zamieszki 1929: Granice religijne i Gminny Violence  " , Journal of Studies Palestine ,listopad 2012( DOI  jps.2012.XLII.1.6 )

Powiązane artykuły

• Masakra w Hebronie (1994)
• Zamieszki w Jerozolimie w 1920 r
• Zamieszki w 1929 r. W Obowiązkowej Palestynie
• Konflikt izraelsko-palestyński

Uwagi i odniesienia

Uwagi

1. Liczba Żydów, którzy zginęli podczas lub w wyniku rzezi w Hebronie, jest przedmiotem różnych obliczeń w zależności od źródeł: 64, 64 do 66, 66, 67, 65 do 68, 68, 69, 65 do 70, prawie 70, nawet ponad 70.
2. Michelle Campos donosi, że żydowska prasa w Palestynie donosi o zamordowaniu Żyda w 1910 roku za nieprzestrzeganie tego zakazu.
3. Według 1922 spisem Hebron caza ma 59,400 muzułmanów, w porównaniu do 600 Żydów i 100 chrześcijan.
4. Według Encyclopaedia Judaica , możliwe jest, że Żydzi wznowili osiedlanie się w Hebronie pod koniec okresu rządów krzyżowców . Na początku XIII -go  wieku, w 1210, tam przebywać do Dyer żydowskiego i jego „grupa” , a w 1260 roku Żydzi są tam pochowani.
5. Encyclopaedia Judaica sugeruje jednak do „wzrostu populacji żydowskiej Hebron początku XVI th  century wytłumaczyć faktem, że część Żydów wypędzonych z Hiszpanii osiedlili się w Hebronie” .
6. Pod koniec XVIII -go  wieku, około 200 Jewish Chabad wyniosła Safed . Na początku XIX -go  wieku, stoją one w sprzeczności z resztą społeczności chasydzkiej, ze względów duchowych i finansowych. W rezultacie około piętnastu rodzin ruchu osiedliło się w Hebronie, obok społeczności sefardyjskiej. Od tego czasu Hebron stał się centrum chasydyzmu Chabad w Palestynie, a członkowie tego ruchu stanowią większość populacji aszkenazyjskiej w Hebronie.
7. Z drugiej strony turecki spis ludności z 1905 r., Który bierze pod uwagę tylko poddanych osmańskich, liczy około 600 sefardyjczyków i 100 aszkenazyjczyków w Hebronie.
8. W 1914 roku Turcy konfiskują dom Romano i wypędzają studentów z Imperium Osmańskiego. W 1917 roku Brytyjczycy skonfiskowali go z kolei i utworzyli tam swoją administrację.
9. Według Hillela Cohena przeniesienie tej jesziwy z Litwy do Hebronu jest odpowiedzią na szereg rozważań: niepokój wywołany niestabilnością sytuacji politycznej na Litwie, perspektywa uzyskania większego wsparcia finansowego w Palestynie niż w Stanach Zjednoczonych. oraz własny lobbing Słonima, który przekonuje administrację Keness i Izraela, by nie osiedlały się w Jerozolimie, mimo że należy on do emblematycznej rodziny ruchu Chabad, a litewska jesziwa znajduje się w centrum opozycyjnego intelektualistów wobec tego ostatniego.
10. synagoga Abraham Avinu został zbudowany z inicjatywy rabina sefardyjskich Malkiel aszkenazyjskich , którzy osiedlili się w Hebronie w 1540 roku jego nazwa jest sugestywny z legendarnej opowieści, które odzwierciedla niewielką liczbę Żydów w XVII th  wieku w Hebronie: Zgodnie tę historię, a W 1619 roku na modlitwie Jom Kippur zaginął dziesiąty człowiek, a sam Abraham miałby przybyć, aby uzupełnić kworum.
11. Leo Gottesman donosi, że „chłopcy z jesziwy czasami popadali w poważne kłopoty z Arabami z całą niewinnością”. Mężczyzna nie może wejść do arabskiego domu bez uprzedniego wyraźnego zapukania [do drzwi] i głośnego ogłoszenia swojej obecności, aby ostrzec każdą kobietę, która jest w środku, aby mogła się wycofać. Czasami jednak przybysz do jesziwy, jeszcze nie zaznajomiony z ulicami, wziął arabski dom ze swoim własnym mieszkaniem i nieoczekiwanie wszedł do niego. Jeśli fizycznie uniknął gniewu arabskich mieszkańców, prawdopodobnie miał trafić do więzienia ” . Hillel Cohen, który relacjonuje to świadectwo, widzi w nim przykład tego, jak „na najprostszym poziomie życia codziennego te same fakty były postrzegane w zupełnie inny sposób” przez obie społeczności.
12. Michelle Campos zauważa jednak obecność zdjęcia Theodora Herzla w jesziwie Słobódki i Pierre'a van Paassena , innej w domu Eliezera Don Słonima. Rabin Franco, naczelny rabin społeczności sefardyjskiej, również powie komisji śledczej w sprawie masakry: „Wszyscy jesteśmy syjonistami. W naszych biurach w naszych modlitwach trzy razy dziennie wymieniamy imię Syjonu i modlimy się o odbudowę Syjonu ” .
13. Według Aleksandra Flores, tych wydarzeń, aw szczególności ich pretekst religijne, znacząco przyczynił się do pomylenia anty-syjonizmu i „  Judeophobia  ” . We wcześniejszych latach Żydzi w Palestynie byli postrzegani i traktowani z jakąś formą protekcjonalności, jako dhimmi , i chociaż w tradycji muzułmańskiej istniał nurt „judeofobiczny” , nie był on porównywalny z formami dhimmi. ” Antysemityzm Europejski i arabski sprzeciw wobec ruchu syjonistycznego nie spowodował powszechnego antagonizmu wobec miejscowych Żydów. Równoległe kampanie podjęte przez przywódców palestyńskich i syjonistów w celu ochrony ich świętych miejsc i poszerzenia publiczności odpowiednio o muzułmanów i Żydów, pomogły zmienić tę sytuację. Po stronie palestyńskiej Alexander Flores podkreśla kilka czynników: chęć zmobilizowania ludności arabskiej bez bezpośredniego atakowania Brytyjczyków, co doprowadziło do traktowania Żydów jako wrogów; polityczne i gospodarcze osłabienie społeczeństwa palestyńskiego; pragnienie elit palestyńskich utrzymania własnej przewagi nad tymi ostatnimi. Z tych wszystkich powodów elity te miały tendencję do opisywania sytuacji w kategoriach konfliktu etnicznego lub religijnego między Żydami a Arabami, z punktu widzenia, z którego łatwo mógłby się przyłączyć lud, który czuł się bardziej zagrożony ingerencją syjonistów niż władzą brytyjską.
14. Według Pierre'a van Paassena rozpowszechniane są sfałszowane zdjęcia zrujnowanego meczetu Omara po rzekomym ataku syjonistów
15. Patrz poniżej .
16. Tłumaczenie: Żydowskie skandale propagandowe: Bezstronny przegląd zaprzecza raportom żydowskich lekarzy: Żadnych okrucieństw, żadnych okaleczeń w Hebronie. rzeczywiste fakty nie potwierdzają stwierdzenia JE Wysokiego Komisarza w proklamacji z 1 września „w towarzystwie aktów niewypowiedzianej dzikości” . Na usilne prośby różnych podmiotów żydowskich, rząd wysłał w dniu 9/11/29 grupę trzech brytyjskich lekarzy, aby ekshumowali Żydów zabitych w zamieszkach w Hebronie, aby zweryfikować raporty żydowskich lekarzy dotyczące rzekomych okaleczeń i okrucieństw popełnionych przez Arabów. Rząd towarzyszył tej grupie trzech lekarzy reprezentujących Arabów, dwóch lekarzy żydowskich i żydowskiego prawnika. Ciała 28 Żydów ekshumowano i dokładnie zbadano. Nie znaleziono żadnego okaleczenia, żadnego aktu okrutnego okrucieństwa . Lekarze żydowscy zwrócili się do biegłych o zaprzestanie śledztwa, uznając, że liczba zbadanych ciał jest wystarczająca, aby wyciągnąć wnioski. Arabscy ​​lekarze nalegali na ekshumację i zbadanie zwłok wszystkich Żydów. Trzej brytyjscy oficerowie wycofali się z kontynuowania egzaminów po otrzymaniu pisemnego oświadczenia w tej sprawie od [lekarzy] żydowskich. Ten raport jest dokumentem historycznym , po przeczytaniu którego świat będzie wiedział, że żydowska propaganda dotycząca tych zamieszek jest zbudowana na fałszywych zarzutach oszukiwania opinii publicznej, gromadzenia większej ilości pieniędzy oraz podważania godności i honoru. Arabowie. Zapraszamy do bezstronnych zapytań. Precz z fałszywą propagandą . Sekretariat arabskiej władzy wykonawczej .
17. Opierając się na przeważającej części Żydów aszkenazyjskich wśród zmarłych, palestyński historyk Al-Rajabi konkluduje, że „ intifada w Hebronie była skierowana nie przeciwko Żydom w ogóle, ale raczej przeciwko zwolennikom ruchu syjonistycznego, z których większość stanowili aszkenazyjczycy ” . Hillel Cohen zamiast tego wskazuje, że wśród ofiar jest 13 „arabskich Żydów” , że jeśli weźmie się pod uwagę zwolenników ruchu Chabad, liczbę Żydów mieszkających od dawna w Hebronie i tych, którzy nie są zwolennikami ruchu. przeciwnie, przeważa i że, zgodnie z niektórymi zeznaniami, Żydzi Mizrahim byliby szczególnie celem.
18. Tłumaczenie: Proklamacja. Wróciłem z Wielkiej Brytanii, aby ku mojemu przerażeniu znaleźć kraj pogrążony w chaosie i bezprawnej przemocy. Z przerażeniem poznałem okropne czyny popełnione przez bezwzględne i krwiożercze bandy łajdaków oraz okrutne mordy bezbronnych członków ludności żydowskiej, niezależnie od wieku i płci, którym towarzyszyły, jak w Hebronie, akty niewypowiedzianej dzikości, palenie gospodarstw i domy, w mieście i na wsi, a także grabieże i niszczenie. Te zbrodnie przyniosły swoim sprawcom potępienie wszystkich cywilizowanych ludów na całym świecie. Moim pierwszym obowiązkiem jest przywrócenie porządku w kraju i surowe ukaranie winnych aktów przemocy. Podjęte zostaną wszelkie niezbędne kroki, aby osiągnąć te cele i proszę wszystkich mieszkańców Palestyny ​​o pomoc w wykonywaniu tych obowiązków. Zgodnie z moim zobowiązaniem w Arabskim Komitecie Wykonawczym przed opuszczeniem Palestyny ​​w czerwcu, podczas mojego pobytu w Anglii, podczas mojego pobytu w Anglii, podjąłem rozmowy na temat zmian konstytucyjnych w Palestynie. W związku z ostatnimi wydarzeniami zawieszę te rozmowy z rządem Jej Królewskiej Mości. Aby położyć kres fałszywym twierdzeniom, jakie ostatnio krążyły na temat Ściany Płaczu, informuję, przy wsparciu rządu Jego Królewskiej Mości, że zamierzam wprowadzić w życie zasady określone w Białej Księdze z listopada 1928 r. jak określono warunki ich stosowania.
19. Ekstrakty z Haim Bialik w  poemacie „  Miasta masakry  ” , na Akadem stronie .
20. tłumaczenie: Budynek ten został zbudowany w 1893 r. Przez żydowską społeczność Hebron jako centrum działalności charytatywnej i leczniczej. Klinika, prowadzona przez organizację chasydzką, oferowała bezpłatną opiekę zdrowotną żydowskim i arabskim mieszkańcom miasta. Pobliskie budynki zajmowali rabini gminy, Hanoch Hasson i Shmuel Castel, farmaceuta Benzion Gershon i ich rodziny. Podczas zamieszek w 1929 roku tysiące arabskich maruderów zaatakowało swoich żydowskich sąsiadów i dokonało makabrycznej masakry, w której 67 Żydów, w tym kobiety, dzieci i osoby starsze, zostało torturowanych, zgwałconych, spalonych i brutalnie zabitych. Rodziny Hasson, Castel i Gershon zostały okrutnie zamordowane. Żydzi wrócili do Hebronu w 1931 r., Ale zostali ponownie wydaleni w 1936 r. Jordańczycy, którzy okupowali Hebron do 1948 r., Założyli szkołę w Beit Hadassah. Hebron zostało wyzwolone w 1967 r. W 1976 r. Grupa pionierów i ich dzieci ponownie połączyła się z obecnością Żydów w Beit Hadassah. W 1980 roku izraelski rząd zezwolił na przywrócenie społeczności żydowskiej w Hebronie po ataku terrorystycznym, w którym zginęło 6 Żydów przy wejściu do budynku. W 2000 roku Beit Ha-Shisha (dom sześciu osób) został poświęcony pamięci tych męczenników.

Bibliografia

1. Cohen 2015 , s.  XXI
2. Cohen 2015 , s.  158
3. (w) P R. Kumaraswamy , Historical Dictionary of the Arab-Israeli Conflict , Rowman & Littlefield,2015( czytaj online ) , s.  218
4. (w) Ted Swedenburg , Memories of Revolt: The 1936-1939 Rebellion and the Palestinian National Past , University of Minnesota Press,1995( czytaj online ) , s.  220
5. (w) Benny Morris , Droga do Jerozolimy: Glubb Pasha, Palestine and the Jews , IB Tauris,2002( czytaj online ) , s.  139
6. (w) AT Wolf , Hydropolitics wzdłuż rzeki Jordan; Niedobór wody i jego wpływ na konflikt arabsko-izraelski , United Nations University Press,1995( czytaj online ) , s.  33
7. (w) Hagit Lavsky , Przed Disaster: Charakterystyczna Path niemieckiego syjonizmu , Wayne State University Press,1996( czytaj online ) , s.  185
8. (w) Harry Defries , Conservative Party Attitudes to Jews 1900-1950 , Routledge ,2014( czytaj online ) , s.  164
9. (w) Mark Levine , Reapproaching Borders: New Perspectives on the Study of Israel-Palestine , Rowman & Littlefield,2007( czytaj online ) , s.  63
10. (en) Robin Bidwell , Słownik współczesnej historii arabskiej , Routledge ,2012( czytaj online ) , s.  183
11. Eve Spangler , Understanding Israel / Palestine: Race, Nation, and Human Rights in the Conflict , Springer,2015( czytaj online ) , s.  100
12. (w) Spencer C. Tucker i Priscilla Roberts , Encyklopedia konfliktu arabsko-izraelskiego, The: A Political, Social, and Military History: A Political, Social, and Military History , ABC-Clio,2008( czytaj online ) , s.  437
13. (w) Alexander Mikaberidze , Okrucieństwa , masakry i zbrodnie wojenne: encyklopedia , ABC-Clio,2013( czytaj online ) , s.  238
14. (w) Haggai Eshed , Reuven Shiloah : The Man Behind the Mossad Secret Diplomacy in the Creation of Israel , Routledge ,2012( czytaj online ) , s.  28
15. (w) Jonathan Matusitz , Symbolizm w terroryzmie: motywacja, komunikacja i zachowanie , Rowman & Littlefield,2014( czytaj online ) , s.  160
16. (w) Paul R. Abramson , Polityka w Biblii , Wydawcy transakcji,2011( czytaj online ) , s.  10
17. (w) Matthew Levitt , Negotiating Under Fire: Preserving Peace Talks in the Face of Terror Attacks , Rowman & Littlefield,2008( czytaj online ) , s.  28
18. (w) John B. Judis , Genesis Truman, Amerykańscy Żydzi i pochodzenie konfliktu arabsko-izraelskiego , Macmillan ,2014( czytaj online ) , s.  96
19. (w) Jerold S. Auerbach , Against the Grain: A Historian's Journey , Quid Pro Books2012( czytaj online ) , s.  183
20. (w) Barry Rubin i Judith Colp Rubin , Chronology of Modern Terrorism , Routledge ,2015( czytaj online ) , s.  2074
21. (w) „  8 Amerykanów z listy IN 70 Hebron martwych  ” , New York Times ,27 sierpnia 1929 :

    „  Najnowsze, poprawione raporty o ofiarach w Hebronie mówią o ponad siedemdziesięciu zabitych .  "

22. Auerbach 2009 , s.  36
23. (w) Raport Komisji powołanej przez Rząd Jego Królewskiej Mości w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, za zgodą Rady Ligi Narodów, w celu określenia praw i roszczeń muzułmanów i Żydów w związku z Ściana Płaczu lub Płaczu w Jerozolimie , ONZ,1930( czytaj online )

    „  Abraham został pochowany w Hebronie, gdzie Arabowie wznieśli meczet na jego cześć. Żydom nie wolno wchodzić do meczetu, ale do 1929 r. Mieli zwyczaj oddawać się nabożeństwu w dolnej części zewnętrznej ściany meczetu.  "

24. (w) Michelle Campos , Ottoman Brothers: Muslims, Christians, and Jews in Early Twentieth-Century Palestine , Stanford University Press ,2010( czytaj online ) , s.  149
25. Cohen 2015 , s.  136
26. Barakat 2007 , s.  232
27. Schmelz 1990 , s.  22
28. (w) Ann Mosely Lesch , Arab politics in Palestine, 1917-1939: the frustration of a nationalist traffic , Cornell University Press ,1979, s.  211
29. (w) Avraham Sela , „  Zamieszki w„ Ścianie Płaczu ”(1929) jako przełom w konflikcie palestyńskim  ” , The Muslim World ,Styczeń 1994( czytaj online )
30. (w :) Philip Mattar , „  Mufti Jerozolimy i polityka Palestyny  ” , Middle East Journal , t.  42 N O  21988( JSTOR  4327735 , czytaj online )
31. (w) Johann Büssow , Hamidian Palestine: Politics and Society in the District of Jerusalem od 1872 do 1908 , Brill,2011( czytaj online ) , s.  195
32. Barakat 2007 , s.  231-238
33. (w) Mordechai Twersky , „  Blizny roku Izraelski ocalały z masakry w Hebronie  ” , Haaretz ,29 sierpnia 2012( czytaj online )
34. (w) Jerold Auerbach , „  Remembering the Hebron Massacre  ” , Wall Street Journal ,27 sierpnia 2009( czytaj online )
35. (i) Michael AVI-Yonah i in. , „Hebron” , w: Michael Berenbaum i Fred Skolnik, Encyclopedia Judaica , t.  8, Keter,2007( czytaj online )
36. (w) Abraham David i Dena Ordan , To Come to the Land: Immigration and Settlement in 16th-Century Eretz Israel , University of Alabama Press ,2010( czytaj online ) , s.  24-25
37. (w) Y Barnay , Żydzi w Palestynie w XVIII wieku: pod patronatem Stambulskiego Komitetu Urzędników ds. Palestyny , University of Alabama Press ,1992( czytaj online ) , s.  147
38. (w) Naftali Loewenthal , Communicating the Infinite: The Emergence of the Habad School , University of Chicago Press ,1990( czytaj online ) , s.  272
39. Segev 2000 , str.  314-317
40. (w) Dovid Rossoff , Safed: The Mystical City , Feldheim Publishers,1991( czytaj online ) , s.  207
41. (w) Alanna E. Cooper , Żydzi z Buchary i dynamika globalnego judaizmu , Indiana University Press,2012( czytaj online ) , s.  273
42. Cohen 2015 , s.  137
43. Auerbach 2009 , s.  56
44. Cohen 2015 , s.  141
45. Glass i Kark 2007 , s.  175
46. Schmelz 1990 , s.  35
47. Auerbach 2009 , s.  60
48. Cohen 2015 , s.  139
49. (w) „  Opieczętowana okładka książki Haim Yisrael Romano  ” na Shimeon Brisman Collection in Jewish Studies
50. Auerbach 2009 , s.  62-63
51. (w) Pan Chevroni , „  Osiemdziesiąt lat dla Yeshivas Chevron  ” , Dei'ah veDibur ,20 października 2004( czytaj online )
52. (w) „Finkel Nathan Zevi Ben Moses” w Fred Skolnik, Michael Berenbaum, Encyclopaedia Judaica , t.  7, Granitowe Wzgórze,2007( czytaj online ) , s.  32
53. Segev 2000 , str.  316-321
54. Laurens 2002 , str.  174
55. Segev 2000 , str.  318„  Kilkudziesięciu Żydów mieszkało w głębi Hebronu, w czymś w rodzaju getta, gdzie było też kilka synagog. Ale większość mieszkała na przedmieściach, wzdłuż dróg do Beer-Szeby i Jerozolimy, wynajmując domy należące do Arabów, z których wiele zbudowano specjalnie w celu mieszkania żydowskich najemców . "
56. (en) Shelomo Alfessa , "  Perspektywy na sefardyjskich Hebron część I  " , Arutz Sheva ,24 stycznia 2006( czytaj online )
57. Chlomo Messica , „  Synagoga Abrahama Avinou  ”, Hamodia ,4 grudnia 2013( czytaj online )
58. Glass i Kark 2007 , s.  97
59. (en) Gotthard Deutsch et al. , „Hebron” , w Jewish Encyclopedia , Funk and Wagnalls,1906( czytaj online )
60. (w) Palestine: A Study of Jewish, Arab and British Policies , vol.  1, Yale University Press ,1947, s.  608
61. (w) „  Long shadow of 1929 Hebron Massacre  ” , BBC News ,26 sierpnia 2009( czytaj online )
62. (en) Leo Gottesman , Męczennicy z Hebronu: osobiste wspomnienia niektórych mężczyzn i kobiet, którzy ofiarowali swoje życie podczas masakry z 24 sierpnia 1929 r. W Hebronie w Palestynie i niektórych ocalonych ,1930
63. (en) Michelle Campos , „Remembering Jewish-Arab Contact and conflict” , w: Sandra Marlene Sufian i Mark Levine, Reapproaching Borders: New Perspectives on the Study of Israel-Palestine , Rowman & Littlefield,2007( czytaj online ) , s.  41-65
64. (en) Ran Greenstein , „  Recenzja książki: rok, w którym Palestyna stała się grą o sumie zerowej - 1929  ” , Magazyn 972 ,10 stycznia 2014( czytaj online )
65. Cohen 2015 , s.  148-149
66. (w) Edward Horne , A Job Well Done: Being a History of the Palestine Police Force from 1920-1948 , The Book Guild,2003, s.  143cytowane przez Winder 2012
67. Cohen 2015 , s.  143
68. (w) Anita Shapira , Land and Power: The Zionist Resort to Force, 1881-1948 , Stanford University Press ,1999( czytaj online ) , s.  176
69. (w) Baruch Kimmerling , The Invention and Decline of Israeliness: State, Society, and the Military , University of California Press ,2001( czytaj online ) , s.  68
70. (en) Kai Bird , Crossing Mandelbaum Gate: Coming of Age Between the Arabs and Israelis, 1956-1978 , Simon and Schuster ,2010( czytaj online ) , s.  22-23
71. Auerbach 2009 , s.  74-75. Te modlitwy są rzeczywiście wypowiadane przez wszystkich uważnych Żydów.
72. Cohen 2015 , s.  140
73. (w) Gudrun Krämer , A History of Palestine: From the Ottoman Conquest to the Founding of the State of Israel , Princeton University Press ,2011( czytaj online ) , s.  232
74. Cohen 2014 , s.  213
75. Morris 2003 , s.  131
76. (w) Richard Andrew Cahill , "  " Idąc beserk ":" Black and opala "w Palestynie  " , Jerozolima Quarterly , n o  38,2009( czytaj online )
77. (w) David Anderson and David Killingray , Policing and Decolonization: Politics, Nationalism, and the Police, 1917-1965 , Manchester University Press ,1992, s.  79
78. (w) David Schmidt , Partnerzy razem w tym wielkim przedsięwzięciu , Xulon,2011, s.  139
79. (w) Horace Barnett Samuel , Unholy Memories of the Holy Land , L. and Virginia Woolf,1930, s.  292
80. Morris 2003 , str.  132„Kiedy usłyszałem krzyki w pokoju, wszedłem czymś w rodzaju korytarza lub tunelu i zobaczyłem, jak Arab odrąbuje dziecku głowę mieczem. Już go uderzył i miał zadać kolejny cios, ale kiedy zauważył moją obecność, próbował zadać mi cios. Jednak tęskniłem za nim. Był prawie na końcu lufy mojego karabinu. Strzeliłem mu w krocze. Za mną leżała zakrwawiona Żydówka obok mężczyzny, którego rozpoznałem, pomimo jego cywilnego stroju, jako [arabskiego] policjanta z Jaffy, imieniem Issa Sherif. Pochylał się nad kobietą ze sztyletem w dłoni. Zobaczył mnie i wbiegł do pokoju niedaleko stąd, gdzie próbował się zamknąć, krzycząc po arabsku „Wysoki Sądzie, jestem policjantem”. Wszedłem do pokoju i go zestrzeliłem. "
81. (w) Aaron S. Klieman , Zwrot ku przemocy, 1920-1929 , Garland,1987, s.  64
82. Tom Segev , Jedna Palestyna. Kompletny. , Część 1, rozdz. 4, Ego versus Ego , s. 85-101.
83. Tom Segev , Jedna Palestyna. Kompletny. , Część 1, rozdz. 6, Nebi Musa, 1920 - sekcja 2, s. 128-139.
84. Daniel Levine, The Birth of the Irgun Zvai Leumi - A Jewish Liberation Movement , rozdz.2 - The Rise of the Self-Defense Movement (1917-1929) , 1991, s. 27-29.
85. (w) Alexander Flores , „  Judeophobia in Context: Anti-Semitism Among Modern Palestinians  ” , Die Welt des Islams , vol.  46, n o  3,2006( DOI  10.1163 / 157006006778942044 , JSTOR  20140740 )
86. Tom Segev , Jedna Palestyna. Kompletny. , Część 2, rozdz. 13, Nerwy Jerozolimy , s. 295-314.
87. Chory 2000 , str.  80
88. (w) Simon Goldhill , Jerozolima: Miasto tęsknoty , Harvard University Press ,2009, s.  80
89. (w) William Spencer , Political Evolution in the Middle East , Lippincott,1962
90. (w) David Levi-Faur , Gabriel Sheffer i David Vogel , Israel: The Dynamics of Change and Continuity Commuterture , Frank Cass,1999, s.  216
91. Barakat 2007 , s.  183-184
92. Bowyer Bell 1976 , str.  1-3
93. (w) Michael Dumper i Bruce Stanley , Miasta Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej: encyklopedia historyczna , ABC-Clio ,2007( czytaj online ) , s.  80
94. (w) Aref Abu Rabia , „  Beduin Health Service in Mandated Palestine  ” , Middle Eastern Studies ,Maj 2005
95. (in) „  Memorandum uchodźców z Hebronu do Wysokiego Komisarza  ” , Biuletyn Palestyny ,8 września 1929( czytaj online )
96. Chory 2000 , str.  82
97. (w) „  Arab Świadek przyznaje, że Żydzi zabrali malarię i bagna i sprawili, że ich celem było życie, mówi, że pożerają  ” , Żydowska Agencja Telegraficzna ,9 grudnia 1929( czytaj online )
98. Raport Komisji ds. Zamieszek w Palestynie z sierpnia 1929 r., Dokument dowodzenia Cmd. 3530, strona 55, czytaj online
99. (w) Martin Gilbert , Jerozolima Ilustrowany atlas historii , Rada Deputowanych Brytyjskich Żydów,1977, s.  79
100. (w) David Zabecki , „Hebron Massacre (1929)” , w: Alexander Mikaberidze, Okrucieństwa , masakry i zbrodnie wojenne: encyklopedia , ABC-CLIO,2013( czytaj online ) , s.  237
101. Auerbach 2009 , s.  67
102. (on) Baruch Katinka , מאז ועד הנה , קרית ספר,1961( czytaj online ) , s.  271Tłumaczenie: „Dwa dni przed masakrą powiedziano nam o konieczności udania się do Hebronu z 10-12 uzbrojonymi ludźmi, aby bronić tego miejsca. Wydaje mi się, że było tam 10 mężczyzn i 2 kobiety… Przyjechaliśmy do Hebronu tuż po północy i udaliśmy się do domu Eliezera Dana Słonimia, miejscowego szefa banku [Kompanii Anglo-Palestyńskiej] i szefa gminy. Obudziliśmy go i powiedzieliśmy, że przywieźliśmy broń i ludzi. Zaczął krzyczeć i mówić nam, że gdyby chciał broni, poprosiłby nas o nią, ale nie potrzebował ich, ponieważ był w doskonałej harmonii z Arabami, że musimy ich zdobyć. Zaufanie, że są pod jego wpływem i że nie wyrządzą krzywdy. Wręcz przeciwnie, kontynuował, nowi ludzie w Hebronie mogliby ich sprowokować. Podczas tej kłótni przyjechało dwóch arabskich policjantów i kazali nam udać się na komisariat. Oficer Cafferata przyjął nas w swojej piżamie i zapytał, kim jesteśmy i co robimy. Powiedzieliśmy mu, że idziemy. Oficer zwrócił nam uwagę, że chodzenie w tym czasie jest szczególnie niebezpieczne i zmusił nas do powrotu do Jerozolimy pod eskortą policji. Dwóch naszych ludzi zostało w Słonimie z walizkami. Te zawierały bomby, ale i oni musieli wrócić do Jerozolimy zmuszeni przez Słonima. Następnego dnia doszło do masakry. "
103. (w) A New Shoah: The Untold Story of Israel's Victims of Terrorism , Encounter Books,2013( czytaj online ) , s.  87
104. Cohen 2015 , s.  148
105. Laurens 2002 , s.  172
106. (w) Tom Segev , One Palestine , Picador,2001, 612  s. ( ISBN  0-8050-6587-3 ) , str.  315
107. (in) "  Wyznaczona komisja śledcza Palestyny  " , Biuletyn Palestyny ,4 września 1929, s.  3 ( czytaj online )
108. (w) „  Gorzki apel rabina Słonima  ” , Biuletyn Palestyny ,23 grudnia 1929( czytaj online )
109. Samuel 1930 , s.  118
110. (en) „  Plotki w Hebronie  ” , Biuletyn Palestyny ,24 grudnia 1929( czytaj online )
111. (i) "  39 arabska policji, 1 Żydów lewej do obrony 600 Żydów Hebronowi w arabskiej Populacja 20000 oszalał.  " , Żydowska Agencja Telegraficzna ,10 listopada 1929( czytaj online )
112. (w) Pierre van Paassen , Dni naszych lat , Hillman-Curl,1940, s.  370
113. (w) „  Naoczni świadkowie opisują okropności ataków muzułmańskich Arabów w Hebronie w sobotę 24 sierpnia  ” , Jewish Telegraphic Agency ,1 st wrzesień 1929( czytaj online )
114. (w) Michael Omer-Man , „  This Week in History: The 1929 Hebron Massacre  ” , Jerusalem Post ,26 sierpnia 2011( czytaj online )
115. (en) Rehavam Zeevi , „The Hebron Pogrom of 1929” , w: Michal Rachel Sussa, Hebron: Rebirth from Ruins , Jewish Community of Hebron and Centre against Antisemitism,2009( czytaj online ) , s.  39
116. (w) "  " Daily Express "Korespondent pochwala odwagę pana Cafferaty  " , Biuletyn Palestyny ,6 września 1929( czytaj online )
117. (w) Aharon Reuven Bernzweig i B. Zuch Bernzweig , "The Hebron Scroll of Blood" w: Michal Rachel Suissa Hebron: Rebirth from Ruins , Jewish Community of Hebron and Centre contre Antisemitism,2009( czytaj online ) , s.  86-87
118. Masakra w Hebronie z 1929 r. Autorstwa Shiry Schoenberg ( Żydowska Biblioteka Wirtualna )
119. (en) Jacob Eli'av , Poszukiwany , Shengold,1984( czytaj online ) , s.  12

     „  Tylko w tym domu, domu Słonima, zabili 24 osoby i ranili 13. W rzezi wzięło udział wielu Arabów z Hebronu, w tym szanowani obywatele, którzy byli przyjaciółmi Słonima  ”

120. Albert Londres , „  Dramat rasy żydowskiej: od gett Europy do ziemi obiecanej  ”, Le Parisien ,30 października 1929przedrukowany w Albert Londres , The Wandering Jew came , Albin Michel ,1930( czytaj online ) , s.  271
121. (w) Edward Platt , Miasto Abrahama , Pan Macmillan,2012, s.  136
122. (ar) Abd al-'Aziz al-Sayyid Ahmad, al-Khalil: Sira 'bayna al-tahwid wal-tahrir min intifada 1929 ila intifada 2000 [Hebron: konflikt między judaizacją a wyzwoleniem, od intifady w 1929 r. Intifada z 2000 r., Amman, Al-mu'assasa al-'arabiyya al-dawliyya lil-nashr wal-tawzi ', 2001, s.  75 ( OCLC 50139525 ) cytowane przez Winder 2012
123. Weinstock 2011 , s.  201
124. (en) Raport Komisji ds. Zamieszek w Palestynie z sierpnia 1929 r. , Dokument Dowództwa Parlamentarnego nr 3530,1930( czytaj online ) , s.  64

     „  Około godziny 9 rano 24 sierpnia Arabowie w Hebronie dokonali najbardziej zaciekłego ataku na żydowskie getto i odizolowane żydowskie domy leżące poza zatłoczonymi dzielnicami miasta. Ponad 60 Żydów - w tym wiele kobiet i dzieci - zostało zamordowanych, a ponad 50 zostało rannych. Temu okrutnemu atakowi, którego potępienie nie mogło być zbyt surowe, towarzyszyło bezmyślne niszczenie i grabieże. Zbezczeszczono żydowskie synagogi, zaatakowano i splądrowano żydowski szpital, w którym leczył się Arabów, a tylko wyjątkowa odwaga osobista pana Cafferaty - jedynego brytyjskiego policjanta w mieście - uniemożliwiła wybuch epidemii generała. masakra Żydów w Hebronie.  "

125. (w) Solomon Zeitlin , "  Zwoje znad Morza Martwego i nowoczesny stypendium  " , The Jewish Quarterly Review , n O  3,1956, s.  72
126. (w :) Solomon Zeitlin , „  Pogrom w Hebronie i zwoje hebrajskie  ” , The Jewish Quarterly Review , vol.  43 N O  21952, s.  142 ( JSTOR  1452876 )
127. (w) Amnon Rubinstein , Od Herzla do Rabina: zmieniający się obraz syjonizmu , Holmes & Meier,2000, s.  113
128. (en) Meyer Greenberg , Hebron Masakra 1929: niedawno Revealed List Survivor ( czytać online )
129. (w) „  Surowy przewodnik po Hebronie: Najdziwniejsza wycieczka z przewodnikiem na świecie ukazuje znęcanie się nad Palestyńczykami  ” , The Independent ,26 stycznia 2008( czytaj online )
130. (w) David Zabecki , „Masakra w Hebronie” w: Spencer C. Tucker, Priscilla Mary Roberts, The Encyclopedia of the Arab-Israeli Conflict: A Political, Social, and Military History , ABC-Clio,2008( czytaj online ) , s.  437
131. (w) „  Chrześcijanie trzymali się z daleka  ” , Biuletyn Palestyny ,6 września 1929( czytaj online )
132. (w) „  Ocalała z 1929 masakry w Hebronie opowiada o swojej męce  ” , Haaretz ,10 sierpnia 2009( czytaj online )
133. (ET) Zmira Mani (później przemianowana na Zmira Meshorer), „What I saw in Hebron” ( my shera'iti beħevron ), Haaretz , 12 września 1929, przedruk w: Yehoshua Knaz (red.), Ha'aretz - the 75th Year , Schocken Publishing, Jerozolima 1996 s.  33–34
134. (w) Benny Morris , Jedno państwo, dwa państwa: rozwiązanie konfliktu izraelsko-palestyńskiego ,2009
135. (w) Sarah Irving , Palestine , Bradt Travel Guides ,2011( czytaj online ) , s.  171
136. (w) Sallyann Amdur Sack i Gary Mokotoff , Avotaynu przewodnika genealogii Żydów , Avotaynu,2004, s.  388
137. (w) Avraham Sela , „  Zamieszki w„ Ścianie Płaczu ”(1929) jako zlewisko konfliktu palestyńskiego  ” , Świat muzułmański , t.  84, nr .  1-2,1994( DOI  10.1111 / j.1478-1913.1994.tb03589.x )
138. (w :) Hanne Eggen Røislien , „  Życie z sprzecznością: badanie światopoglądu żydowskich osadników w Hebronie  ” , International Journal of Conflict and Violence , t.  1, N O  21997( czytaj online )
139. Komitet Wykonawczy Arabskiego Kongresu Palestyny  ( fr ) .
140. Segev 2000 , str.  324.
141. (in) Komitet ad hoc ds. Kwestii palestyńskiej: Komunikat Delegacji Zjednoczonego Królestwa przy ONZ , ONZ,1947( czytaj online )
142. (w) „  Odpowiedź lekarzy żydowskich  ” , Biuletyn Palestyny ,29 września 1929( czytaj online )
143. cytowane przez Cohen 2015 , s.  157
144. Cohen 2015 , s.  165
145. Segev 2000 , str.  324
146. (w) „  Ekshumuj ciała żydowskich ofiar masakry w Hebronie  ” , Żydowska Agencja Telegraficzna ,12 września 1929( czytaj online )
147. (w) „  Ekshumacja ciał ofiar przerwanych w Hebronie  ” , Żydowska Agencja Telegraficzna ,13 września 1929( czytaj online )
148. Segev 2000 , str.  330Zgodnie z raportem Departamentu Zdrowia dla Komisji Shaw, „Pełne zestawienie pośmiertne z przyczyn śmierci zabitych osób nie mogło być w tamtym czasie dostępne ze względu na dużą liczbę obrażeń, którymi należało się zająć. ograniczony zespół medyczny. Z oględzin zewnętrznych, których zażądały władze medyczne i policyjne, wynika, że ​​nie zaobserwowano okaleczania ciał. Władze żydowskie zażądały kolejnej ekshumacji w celu ustalenia, czy 11 września doszło do dobrowolnych okaleczeń. Dwadzieścia ciał zostało ekshumowanych i zbadanych przez rządowego patologa, dr G. Stuarta i dwóch brytyjskich lekarzy, dr. Orra Ewinga i Strathearna. Przedstawiciele władz żydowskich zażądali zakazu ekshumacji pozostałych ciał. Domniemane okaleczenia nie mogły zostać ustalone przez Komitet ” Protokół dowodów , Dowód rzeczowy 17 (strona 1031).
149. (w) „  The Horror Hebron: Official Report on The Domed okaleczenie - Strange Statement by Cafferata  ” , The Palestine Bulletin ,22 września 1929( czytaj online )
150. (w) „  okaleczenie  ” , The Palestine Bulletin ,25 września 1929( czytaj online )
151. Cohen 2014 , s.  217
152. Georges Samné , „  Kłopoty Palestyny  ”, La Correspondance d'Orient ,Wrzesień 1929, s.  111-121 ( czytaj online , sprawdzono 24 czerwca 2014 )
153. Sicker 2000 , s.  78
154. Samuel 1930 , s.  143
155. (w) Weldon Matthews , Confronting an Empire, Constructing a Nation: Arab Nationalists and Popular Politics in Mandate Palestine , IB Tauris,2006, s.  64
156. (w) „  Dekret British Broadside Emergency w sprawie zamieszek w Palestynie w 1929 r.  ” , Na temat rzadkich książek Baumana (dostęp 24 czerwca 2014 r. )
157. Cohen 2014 , s.  219
158. (w) Rana Barakat , „  Złote męczennicy przestępców? Niech sądy decydują - British Colonial Legacy w Palestynie i kryminalizacji Resistance  ” , Omran , centrum Arab na badania i Policy Studies, n o  6,2013( czytaj online )
159. (w) Raport rządu Jego Królewskiej Mości w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej dla Rady Ligi Narodów w sprawie Administracji Palestyny ​​i Trans-Jordanii za rok 1929 , Liga Narodów,1929( czytaj online )
160. Barakat 2007 , s.  295-298
161. (en) Raport rządu Jego Królewskiej Mości w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej dla Rady Ligi Narodów ds. Administracji Palestyny ​​i Trans-Jordanii za rok 1930 , Liga Narodów,1930( czytaj online )
162. Cohen, 2015 , str.  161
163. (w) „  Szejk staje w obronie własnej w procesie o zainicjowanie masakry w Hebronie  ” , Żydowska Agencja Telegraficzna ,18 października 1929( czytaj online )
164. (w) „  Trial of Hebron Ring Leader  ” , The Palestine Bulletin ,16 października 1929( czytaj online )
165. (w) „  Sheikh Taleb daje dowody  ” , The Palestine Bulletin ,18 października 1929( czytaj online )
166. (w) „  Dalsze dowody w procesie Sheikh Taleb Markha's  ” , The Palestine Bulletin ,22 października 1929( czytaj online )
167. Cohen 2015 , s.  157
168. (w) „  Szejk dostaje dwa lata więzienia jako inicjator masakry w Hebronie  ” , Żydowska Agencja Telegraficzna ,25 października 1929( czytaj online )
169. (w) „  Dwa lata dla Sheikh Taleb Markah  ” , The Palestine Bulletin ,25 października 1929( czytaj online )
170. (w) „  Czterech z 12 Arabów oskarżonych o morderstwo zwolniono  ” , Żydowska Agencja Telegraficzna ,2 marca 1930( czytaj online )
171. Barakat 2007 , s.  300
172. (w) „  Dwóch Arabów skazanych na śmierć za morderstwa 24 w domu Słonimia  ” , Żydowska Agencja Telegraficzna ,18 maja 1930( czytaj online )
173. (w) „  Dwóch skazanych na śmierć w sprawie Słonima  ” , Biuletyn Palestyny ,16 maja 1930( czytaj online )
174. (w) „  Jewish Agencies Criticism of The Report  ” , The Palestine Bulletin ,6 czerwca 1930( czytaj online )
175. (w) Uczyć się historycznej narracji nawzajem: Palestyńczycy i Izraelczycy , Instytut Badań nad Pokojem na Bliskim Wschodzie,2003( czytaj online ) , s.  15
176. (w) Mohsen Mohammed Saleh , History of Palestine: A Methodical Study of the Palestinian Struggle , Al-Falah Foundation,2005( czytaj online ) , s.  213
177. (w) Laleh Khalili , Heroes and Martyrs of Palestine: The Politics of National Commemoration , Cambridge University Press ,2007( czytaj online ) , s.  127
178. (in) „  Mordercy żydowskich cywilów w 1929 r. Obchodzona rocznica ich śmierci jest  ” w Palestinian News Watch ,2013(dostęp 24 czerwca 2014 )
179. Weinstock 2011 , s.  204
180. (w) Issa J. Boullata , „Ibrahim Tuqan's Poem Red Tuesday  ” w Tradition & Modernity in Arabic Literature , University of Arkansas Press,1997( czytaj online ) , s.  87
181. Barakat 2007 , s.  305
182. (w) Tamir Sorek , „  Kalendarze, męczennicy i partykularyzm palestyński pod rządami brytyjskimi  ” , Journal of Palestine Studies , tom.  43, n o  1,2013( DOI  10.1525 / jps.2013.43.1.6 , czytaj online )
183. (w) Adnan Abu-Ghazaleh , „  Arabski nacjonalizm kulturowy w Palestynie brytyjski mandat podczas  ” , Journal of Palestine Studies , t.  1 n O  3,1972( DOI  10.2307 / 2535866 )
184. (w) „  Hebron nie lubi zbiorowych grzywien  ” , The Palestine Bulletin ,15 grudnia 1932( czytaj online )
185. Morris 2003 , str.  134
186. Cohen 2014 , s.  219-220
187. Laurens 2002 , s.  183
188. (en) Martin Kolinsky , „  Premeditation in the Palestine Disturbances of August 1929?  » , Middle Eastern Studies , t.  26, n o  1,1990( JSTOR  4283346 )
189. (w) Mark Tessler , A History of the Israeli-Palestinian Conflict , Congresture , Indiana University Press,1994( czytaj online ) , s.  236
190. (w) David Anderson and David Killingray , Policing and Decolonization: Politics, Nationalism, and the Police, 1917-65 , Couverture , Manchester University Press ,1992( czytaj online ) , s.  65
191. (en) Georgina Sinclair , „  Cafferata, Raymond Oswald  ” , Oxford Dictionary of National Biographies (dostęp 24 czerwca 2014 )
192. (en) „  Arabowie kontynuują ataki na Żydów, 22 zabitych w masakrze w Safedzie; Kanclerz wydaje proklamację  ” , Wisconsin Jewish Gazette ,6 września 1929( czytaj online )
193. Samuel 1930 , s.  119
194. Samuel 1930 , s.  119-120
195. Samuel 1930 , s.  121
196. (en) Hansard
197. (w) A. Cooperman i D. Makovsky , „  Hebron's old blood feud  ” , US News & World Report ,13 stycznia 1997, s.  40„  Pierre van Paassen, reporter New York Evening World, pośpieszył tej nocy do Hebronu” i ujrzał całą upiorną scenę przy świetle lampy: zabitych uczniów na dziedzińcu seminarium, martwych mężczyzn w synagodze i zwłoki 38 zabitych w domu, poderżniętych w gardła i okrutnie okaleczonych.  "
198. (w) Levi Soshuk i Azriel Louis Eisenberg , Momentous Century: Personal and Eyewitness Accounts of the Rise of the Jewish Homeland and State, 1875-1978 , Associated University Presses,1984( czytaj online ) , s.  168
199. (w) Pierre van Paassen , Zapomniany sojusznik , Dial Press,1943, s.  165-166

     „  Nazywasz to bezstronnością, kiedy przychodzi taki człowiek jak kapitan Caffaretta z Hebronu i spokojnie opowiada, jak patrzył, jak tłum najechał dom rabina i dokonał tam rzezi dwudziestu siedmiu osób. [...] Tak, dwudziestu sześciu dorosłych i jedno dziecko w wieku trzech miesięcy, to według moich obliczeń daje dwadzieścia siedem ... Patrz na zabijanie ludzi, on jest oficerem armii brytyjskiej, z policyjnym strażnikiem na wyciągnięcie ręki zadzwoń i służbowy rewolwer w kieszeni. Jeden czy dwa strzały w powietrze wykonane przez Caffarettę i ten tłum nigdy nie wszedłby do domu rabina Słonima.  "

200. Cohen 2015 , s.  125
201. Bowyer Bell 1976 , s.  6
202. Shapira 1999 , s.  173
203. Shapira 1999 , str.  176
204. (w) Anita Shapira , Berl: Biografia socjalistycznego syjonisty, Berl Katznelson, 1887-1944 , CUP Archive,1984( czytaj online ) , s.  167
205. (w) Oz Almog , The Sabra: The Creation of the New Jew , University of California Press ,2000( czytaj online ) , s.  190
206. Campos 2007 , s.  50
207. (w) Barbara Mann , Przestrzeń i miejsce w badaniach żydowskich , Rutgers University Press,2012( czytaj online ) , s.  66
208. Auerbach 2009 , s.  74
209. (w) „  Palestine Jewry Official Officer Wskazuje Wielkiego Muftiego i Urzędników Rządowych na Krwawą Masakrę  ” , Żydowska Agencja Telegraficzna ,6 września 1929( czytaj online )
210. „W mieście masakry” to tytuł słynnego wiersza Chaima Nahmana Bialika poświęconego pogromowi w Kiszyniowie .
211. Shapira 1999 , str.  177
212. Shapira 1999 , s.  199
213. (en) Colin Shindler , Triumph of Military Zionism : Nationalism and the Origins of the Israeli Right , IBTauris,2009( czytaj online ) , s.  113
214. (en) Rafael Medoff , Syjonism and the Arabs: An American Jewish Dilemma, 1898-1948 , Greenwood Publishing Group ,1997( czytaj online ) , s.  51-67
215. (w) Zvi Gitelman , The Emergence of Modern Jewish Politics: Bundism and Syionism in Eastern Europe , University of Pittsburgh,2003( czytaj online ) , s.  191
216. (w) Yosef Gorny , The Jewish Press and the Holocaust, 1939-1945: Palestine, Britain, United States and the Soviet Union , Cambridge University Press ,2011( czytaj online ) , s.  93
217. (w) Tony Michels , Jewish Radicals: A Documentary History , NYU Press,2012( czytaj online ) , s.  298-303
218. (w) Jonathan Frankel , Kryzys, rewolucja i rosyjscy Żydzi , Cambridge University Press ,2009( czytaj online ) , s.  228-230
219. Weinstock 2011 , s.  205
220. (w) „  Remembering the Hebron Riots 1929  ” , Forwards ,20 sierpnia 2004( czytaj online )
221. (w) „  Komuniści, syjoniści, zamieszki w Chicago  ” , Jewish Daily Bulletin ,10 września 1929( czytaj online )
222. (w) „  Vincent Sheehan odrzuca zarzuty, że stał się antysyjonistą, ponieważ odmówiono mu 1500 dolarów  ” , Żydowska Agencja Telegraficzna ,5 stycznia 1930( czytaj online )
223. (w) Naomi Wiener Cohen , The Year After The Riots: American Responses to the Crisis of Palestine from 1929-1930 , Wayne State University Press,1988( czytaj online ) , s.  26
224. (w) Yaacov Ro'i i Avi Beker , Jewish Culture and Identity in the Soviet Union , NYU Press,1992( czytaj online ) , s.  313
225. (w) Ran Greenstein , „Syjonizm, rewolucyjny nacjonalizm i socjalizm: radykalna lewica i model kolonialny w Izraelu / Palestynie” w Ilan Pappe, Peoples Apart: Israel, South Africa and the apartheid Question , Palgrave,2012( czytaj online )
226. (w) Walter Laqueur , Komunizm i nacjonalizm na Bliskim Wschodzie , Praeger,1956, s.  83
227. (w) Jane Degras , Communist International: Documents , Routledge ,2013( czytaj online ) , s.  76-77
228. (w) Diner and Gennady Estraikh , 1929: Mapping the Jewish Worldprénom1 = Hasia R. , New York University Press,2013, s.  132-133
229. Nicault 2000 , str.  168
230. Nicault 2000 , str.  171
231. Tom Segev , „  Masakra w Hebronie nie była pogromem  ”, Międzynarodowy kurier ,27 sierpnia 2009( czytaj online )
232. (en) Efraim Karsh , „  Review of One Palestine, Complete  ” , Middle East Quarterly ,lato 2001( czytaj online )
233. (en) Gershom Gorenberg , The End of Days: Fundamentalism and the Struggle for the Temple Mount , Oxford University Press ,2002( czytaj online ) , s.  83
234. (w) William B. Quandt , Paul Jabber i Ann Mosely Lesch , Polityka nacjonalizmu palestyńskiego , University of California Press ,1973, s.  30

     „  Incydenty z użyciem przemocy niezwiązane z tematem przekształciły się w szybko rozprzestrzeniające się ataki na społeczności żydowskie w Jerozolimie, Hebronie i Safadzie.  "

235. Winder 2012
236. (w) Esco Foundation For Palestine , Palestine: A Study of Jewish, Arab and British Policies , vol.  2, Yale University Press ,1947, s.  530
237. Barakat 2007 , s.  282-285Analizując osobiste archiwa Johna Chancellora , Rena Barakat zauważa, że „wyraźnie rozumiał, że źródło problemów ma podłoże polityczne, a wymiar religijny jest jednym z aspektów [arabskiej] metodologii oporu. "
238. Kirshenboim , Historia Izraela ,1974, s.  107
239. Ziv , Ettinger i Landau , Chronicles , t.  4,1964, s.  493
240. Cohen i Gelber , Podsumowanie historii syjonizmu ,1962, s.  179–80
241. Syjonizm na próbę ,1984, s.  145–46
242. Idea syjonistyczna , t.  II,1985, s.  93
243. Oren , naród żydowski ,1988, s.  282–84
244. Lifshitz , The History of the Jewish Nation , t.  JA,1985, s.  150
245. Junior Britannica , t.  9,1977, s.  168–69
246. „Żydowska imigracja w czasach Hibat Syjon” , w Tarbu , t.  10,1978, s.  1813
247. „Krwawe zamieszki” , w Leksykonie Syjonizmu ,1982, s.  212
248. Shahar , From the Diaspora to Independence , t.  JA,1990, s.  261-265
249. Tabibyan , Podróż w dół ścieżki pamięci ,1999, s.  81
250. Barnavi , 20 th  century ,1998, s.  92
251. Barnavi i Naveh , Modern Period: Part Two ,1999, s.  112
252. (w) Elie Podeh , Konflikt arabsko-izraelski w podręcznikach historii Izraela, 1948-2000 , Bergin i Garvey,2002, s.  97
253. (on) Hillel Cohen , תרפתרפ, שנת האפס בסכסוך היהודי-ערב [„1929: rok zero konfliktu judeo-arabskiego”], Keter Publishing & Ivrit,2013
254. (ar) Shehada al Rajabi , Al-Jaliya al-Yahudiyya fi al-Khalil 1917–1936 , Al-Najah University,2000
255. Cohen 2015 , s.  143-150
256. (w) Moshe Sakal , "  Prawdziwe punkty bez powrotu w konflikcie żydowsko-arabskim  " , Haaretz ,4 stycznia 2014( czytaj online )
257. (en) Hillel Cohen , „  Jak masakra w Hebronie w 1929 r. Ożywiła ruch syjonistyczny  ” , Magazyn 972 ,5 marca 2013( czytaj online )
258. (CO) Benny Morris , „  ביקורת ספר: תרפ"ט, שנת האפס בסכסוך היהודיערבי  ” , Mida ,22 listopada 2013( czytaj online )
259. (w) Matthew Levitt , Negotiating Under Fire: Preserving Peace Talks in the Face of Terror Attacks , Rowman & Littlefield,2008, s.  28
260. (en) Michael Feige , Settling in the Hearts: Jewish Fundamentalism in the Occupied Territories , Wayne State University Press,2009( czytaj online ) , s.  152-154 ° C
261. Feige 2001 , str.  327
262. Feige 1995 , str.  7
263. Michael Feige , „  Praying or Dancing in Hebron. Fundamentalizm i protest w świętym miejscu  ”, French Ethnology ,luty 2015( DOI  10.3917 / ethn.152.0235 )
264. Feige 1995 , s.  8
265. Feige 2001 , str.  328
266. Feige 1995 , s.  6
267. Feige 2001 , s.  324