Ménil-en-Xaintois | |||||
Kościół Saint-Jacques-le-Majeur. | |||||
Administracja | |||||
---|---|---|---|---|---|
Kraj | Francja | ||||
Region | Wielki Wschód | ||||
Departament | Wogezy | ||||
Miasto | Neufchâteau | ||||
Międzyspołeczność | Wspólnota gmin zachodnich Wogezów | ||||
Mandat burmistrza |
Didier Druaux +2.020 -2.026 |
||||
Kod pocztowy | 88500 | ||||
Kod wspólny | 88299 | ||||
Demografia | |||||
Miły | Ménilois, Méniloises | ||||
Ludność miejska |
150 mieszk. (2018 ) | ||||
Gęstość | 35 mieszk./km 2 | ||||
Geografia | |||||
Informacje kontaktowe | 48 ° 18 ′ 28 ″ na północ, 5 ° 58 ′ 32 ″ na wschód | ||||
Wysokość | 326 m Min. 322 m Maks. 403 m |
||||
Powierzchnia | 4,23 km 2 | ||||
Rodzaj | Gmina wiejska | ||||
Obszar atrakcji | Gmina z wyłączeniem atrakcji miejskich | ||||
Wybory | |||||
Oddziałowy | Kanton Mirecourt | ||||
Ustawodawczy | Czwarty okręg wyborczy | ||||
Lokalizacja | |||||
Geolokalizacja na mapie: Grand Est
| |||||
Ménil-en-Xaintois jest francuski gmina znajduje się w dziale z Wogezów w regionie East Grand .
Jej mieszkańcy są nazywane przez Ménilois .
Ménil-en-Xaintois to małe wiejskie miasteczko na Równinie Wogezów, przez które przebiega stara droga RN 66 , obecnie departamentalna 166, wzdłuż której koncentruje się siedlisko. Wieś otoczona jest pastwiskami i polami. Sąsiednie miasta to Dombasle-en-Xaintois 2 km na wschód, Gironcourt-sur-Vraine 6 km na zachód i Saint-Menge 5 km na południowy zachód. Inne gmin graniczących ale bez bezpośrednich środków komunikacji z Ménil: Biécourt i Totainville na północy, Gemmelaincourt i rouvres-en-xaintois na południu. Ménil dzieli las Bois sous Haye z Dombasle i tym ostatnim .
Biecourt | Totainville | |
Gironcourt-sur-Vraine | Dombasle-en-Xaintois | |
Saint-Menge | Gemmelaincourt | Rouvres-en-Xaintois |
Ménil-en-Xaintois jest gminą wiejską, ponieważ należy do gmin o małym lub bardzo małym zagęszczeniu w rozumieniu miejskiej siatki gęstości INSEE . Gmina jest również poza atrakcjami miejskimi.
Historyk z Lotaryngii Dom Calmet uważał, że wioska jest taka sama, jak ta z Ménil la Tour, o której wspomniano w starych tytułach. Dom Ménil la Tour nosił Argent z trzema szewronami Gules , którym towarzyszyło dziewięć gronostajów . Wieś najpierw zależała od markiza Removille, a następnie Baudricourt. Wspomina o wsi w potwierdzeniu dóbr przeoratu Deuilly (wioska gminy Sérécourt, kanton Lamarche ) przez Pierre'a, biskupa Toul, w 1118 roku.
Załącznik administracyjny: 1594: bailiwick of Vosges , prepost of Mirecourt and Remoncourt 1710: ten sam bailiwick, prepost of Mirecourt 1790: bailiwick of Mirecourt , master of Neufchâteau, canton of Rouvres en Xaintois
Wysoka sprawiedliwość należała do księcia Lotaryngii (część Saint-Pierre), środkowa i niska do opata Chaumousey (część Chaumousey). Opatką Remiremont był również panie (a procesu, XVI th wieku pomiędzy nią a opat Chaumousey świadczy). Mieszkańcy musieli płacić kanałem roczną opłatę licencyjną w postaci odsprzedaży owsa i kury za prawo burżuazji. Z duchowego punktu widzenia wieś zależała od opata Chaumousey, który otrzymał 2/3 dziesięciny, resztę przekazał proboszczowi. Sąsiednia wieś Dombasle-en-Xaintois była zależna od kapłaństwa parafialnego, który należał do zakonu Saint-Augustin.
Kościół pod wezwaniem św Jacques Le MAJEUR , został zbudowany pod koniec XIV th lub początku XV th wieku. Basen powstaje w południowej ścianie był dobrze zachowany aż do XIX -tego wieku. W zakrystii znajdowała się zakrystia, która służyła jako kaplica dla klasztoru zbudowanego na zachodnim krańcu wsi i zależnego od opactwa Chaumousey. Jest częstym czytać, od XIX e wieku, że w południowo-zachodniej części wsi, nie było na miejscu Seucherey, innego klasztoru, które zależało od tego samego opactwa.
Dopiero w wykopaliskach z lat 80. XX wieku, podjętych z inicjatywy kanonika Jeana Colsona, stwierdzono, że jest to w rzeczywistości galijsko-rzymska willa .
Pierwszy implant Seucherey willi musi wrócić do końca I st lub na początku II -go wieku. Wpadnie pod barbarzyńską falę 275 . Przebudowany, to odzyskuje normalną aktywność aż najazdy 352- 366 , gdzie była, podobnie jak wielu wiejskich osiedli regionu, całkowicie zniszczone. Serie monetarne odkryte na stronie potwierdzają to datowanie. Ogólny stan tego miejsca i wysoka koncentracja zwęglonego drewna świadczą o dewastacji i spaleniu Seucherey. Biorąc pod uwagę brak znaczących znalezisk archeologicznych, można pomyśleć, że eksploatacja została splądrowana, chyba że mieszkańcom udało się uciec z nielicznymi bogactwami willi. We wszystkich przypadkach część mieszkańców została zmasakrowana podczas zniszczeń i porzucona na gruzach. Podczas badaniaMarzec 1985odkopano dwa szkielety: dwoje nastolatków w wieku odpowiednio 12-14 i 15-17 lat (ich ciała leżały obok siebie na środku kamieni, które z pewnością stanowiły ścianę w pobliżu), a także czaszkę dziecka w wieku 8 lat lub mniej. Ponadto na ziemi można również zaobserwować duże stężenia szczątków kostnych. Każdego roku przygotowanie ziemi pod zasiew pszenicy, kukurydzy… wydobywa fragmenty czaszek, szczęk, zębów i innych ludzkich kości… Gospodarstwo Seucherey zajmowało oprócz ziemi uprawnej około 4 hektarów. Stosunkowo duży rozmiar jak na willę. Budynki zostały zbudowane z wapienia uszczelnionego mieszaniną wapna, piasku i łupanych płytek. Dachu, składającego się z charakterystycznych płytek ( imbrex i tegula ) był obsługiwany przez drewniane ramy. Budynki składające się z częściowo utwardzonego gruntu przeznaczone były głównie na cele gospodarcze. Bardziej bogato urządzona część, która mogła być domem pana, znajdowała się na północny zachód od willi. Zauważamy obecność mozaiki głównie z czarnych i białych tesser, aw mniejszym stopniu z tesser w kolorze ochry. Okładzina ścienna została częściowo pomalowana na czerwono i zielono z obecnością płytek z terakoty z wyciętymi w bryłę geometrycznymi dekoracjami. Działalność miała skupić się na hodowli zwierząt (w tym trzody chlewnej, według wielu znalezionych kości) i uprawie pszenicy.
Z pomocą prałata Foucaulta , biskupa Saint-Dié i zgody parafian, marzenie się spełniło. Spektakl odtworzył losy Joanny d'Arc z jej dzieciństwa na stosie i zatytułowany był Tajemnica Joanny d'Arc reprezentowanej przez jej rodaków . Był to winien monsiniorowi Foucaultowi. Na potrzeby spektaklu rekrutowano mieszkańców Ménil i Dombasle-en-Xaintois. We wsi zbudowano drewnianą salę mogącą pomieścić 2000 osób. O dekoracje zadbali malarze-dekoratorzy Albert Minoux i Paul Mangin, my wykonaliśmy kostiumy. Było 110 aktorów. Przedstawienia odbywały się od 1896 do 1901 roku, kiedy to burza zniszczyła wnętrze teatru. Wznowiono je do 1907 roku, ale sukcesów już nie było. W 1908 roku teatr i jego meble zostały zlicytowane. Dziś w miejscu dawnego teatru znajduje się budynek rolniczy.
W okresie swojej świetności teatr gościł liczne rzesze, pochodzące z okolicznych miejscowości uzdrowiskowych, ale także pielgrzymów, polityków ( Jules Méline , Maurice Barres , Szach Persji) i zakonnice. Fachowcy bili brawa, teatr porównywano z najlepszymi niemieckimi teatrami tamtych czasów, mówiono o wystawieniu sztuki w Paryżu na Wystawie Światowej w 1900 r. , W prasie chwalono jej zasługi. L'Illustration , słynna ówczesna gazeta, poświęciła mu podwójną stronę w swoim wydaniu22 lipca 1899.
W latach 1987-1997 pod przewodnictwem kanonika Jeana Colsona, Ménilois wskrzesił na kilka przedstawień teatr popularny.
Na wysokościach wioski, skąd rozciąga się rozległy widok na okolicę, podczas II wojny światowej Niemcy ustawili bazę radarową . Baza ta, która działała od 1941 r. Do miesiącaWrzesień 1944składał się w szczególności z bunkra , drewnianych baraków i betonowego zbiornika do zbierania wody ze zlewni prowadzonej przez rekwirowanych mieszkańców wsi. Służył do naprowadzania radiowego na nocne polowania i do naprowadzania artylerii przeciwlotniczej. Został ewakuowany przed natarciem wojsk amerykańskich.
W 1996 roku wioska została postawiona w centrum uwagi po tym, jak plugawe odkrycie dziecka bitego przez wszystkich dorosłych w jego rodzinie.
Kropka | Tożsamość | Etykieta | Jakość | |
---|---|---|---|---|
Brakujące dane należy uzupełnić. | ||||
1792 | 1798 | Claude Bertrand | ||
1798 | 1803 | Etienne Rolin | ||
1803 | 1830 | Charles Claude Fournier Drouin | ||
1830 | 1831 | Claude Rolin | ||
1831 | 1837 | Joseph Nicolas Maucotel | ||
1837 | 1848 | Benjamin Drouin | ||
1848 | 1865 | Emile Maucotel | ||
1865 | 1876 | Joseph Désiré L'Huillier | ||
1876 | 1881 | André Poulet | ||
1881 | 1884 | Desire Drouin | ||
1884 | 1884 | André Poulet | ||
1884 | 1891 | Desire Drouin | ||
1891 | 1892 | Victor Thouvenel | ||
1892 | 1896 | Kurczak Arsene | ||
1896 | 1897 | Desire Drouin | ||
1897 | 1904 | Charles Georges | ||
1904 | 1908 | Emile maldeme | ||
1908 | 1912 | Aime Poirot | ||
1912 | 1920 | Emile drouin | ||
1920 | 1925 | Emile maldeme | ||
1925 | 1936 | Raynal Drouin | ||
1936 | 1945 | Leon L'Huillier | ||
1945 | 1977 | Antoine Cablé | ||
1977 | 1985 | Michel Gadaut | Nadzorca w fabryce BSN | |
1985 | 1999 | Alain Viriot (1948-2008) | Kierownik ds. Płac w fabryce BSN | |
1999 | W toku (stan na 18 lutego 2015 r.) |
Marcel Mathis | Przedsiębiorca |
Ewolucja liczby mieszkańców jest znana ze spisów ludności przeprowadzanych w gminie od 1793 r. Od 2006 r. Legalne populacje gmin są publikowane corocznie przez Insee . Spis powszechny opiera się obecnie na corocznym zbieraniu informacji dotyczących kolejno wszystkich terytoriów miejskich przez okres pięciu lat. W przypadku gmin liczących mniej niż 10 000 mieszkańców co pięć lat przeprowadza się badanie spisowe obejmujące całą populację, a legalne populacje w kolejnych latach szacuje się za pomocą interpolacji lub ekstrapolacji. W przypadku gminy pierwszy wyczerpujący spis objęty nowym systemem został przeprowadzony w 2006 r.
W 2018 roku miasto liczyło 150 mieszkańców, o 17,58% mniej niż w 2013 roku ( Wogezy : -2,43%, Francja bez Majotty : + 2,36%).
1793 | 1800 | 1806 | 1821 | 1831 | 1836 | 1841 | 1846 | 1856 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
155 | 166 | 184 | 200 | 204 | 229 | 223 | 275 | 252 |
1861 | 1866 | 1876 | 1881 | 1886 | 1891 | 1896 | 1901 | 1906 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
238 | 224 | 224 | 213 | 218 | 206 | 201 | 199 | 199 |
1911 | 1921 | 1926 | 1931 | 1936 | 1946 | 1954 | 1962 | 1968 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
196 | 193 | 210 | 185 | 189 | 167 | 152 | 161 | 162 |
1975 | 1982 | 1990 | 1999 | 2006 | 2011 | 2016 | 2018 | - |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
163 | 172 | 142 | 125 | 138 | 178 | 153 | 150 | - |
W kościele zachowało się malowane tło, zaliczane do zabytków od 1994 roku. Reprezentuje miejsce urodzenia Joanny d'Arc , kościół parafialny przed przebudową starego chóru lub obecnego ganku wejściowego, ratusza i mostu.