José Miguel de Barandiarán Ayerbe

José Miguel de Barandiaran Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Ojciec Barandiaran w 1979 roku Kluczowe dane
Imię urodzenia José Miguel Barandiarán Ayerbe
Znany jako Aita Barandiaran (ojciec)
On Joxe Miel
Narodziny 31 grudnia 1889
Ataun , Hiszpania
Śmierć 21 grudnia 1991
Podstawowa działalność Kapłan
Badania
Scientist
Antropolog
lingwista
Etnolog
Autor
Język pisania Baskijski i hiszpański

José Miguel de Barandiarán Ayerbe lub Jose Miguel Barandiaran , zwany także Joxemielem Barandiaranem lub Aita Barandiaran (ojciec Barandiaran) jest księdzem, badaczem i naukowcem urodzonym31 grudnia 1889w Ataun w Guipuscoa , w hiszpańskim Kraju Basków i zmarł w 1991 roku w wieku 101 lat w tym samym miejscu,21 grudnia 1991. Jest autorem wielu badań z zakresu antropologii , językoznawstwa , archeologii i etnologii , uważany za patriarchę kultury baskijskiej.

Biografia

Dzieciństwo

José Miguel de Barandiaran, ostatnie z dziewięciorga dzieci Francisco Antonio Barandiarána i Antonii Ayerbe, urodził się 31 grudnia 1889, na farmie Perune-Zarre w Ataun, w Guipuzcoa, w sercu wiejskiego Kraju Basków , w którym głęboko zakorzenione były tradycje i przesądy.

Podobnie jak w wielu innych w tym czasie, powołanie zakonne wzrosło w nim, kierując się nauką jego matki Marii Antonii, która miała bardzo głęboką wiarę. W wieku czternastu lat wstąpił na stanowisko wykładowcy na Baliarrain, zdeterminowany, by zostać wyświęconym na kapłana, a następnie przeniósł się do seminarium w Vitoria-Gasteiz , gdzie kontynuował zarówno karierę teologiczną, jak i profesję nauczycielską.

Od 1914 do 1936

Święcenia kapłańskie przyjął pod koniec 1914 r. W Burgos , a od 1916 r. Rozpoczął badania nad etnografią i archeologią Basków . Podczas zwiedzania zamku San Gregorio in Ataun natrafia na kilka prehistorycznych dolmenów . Następnie skontaktował się z profesorem Telesforo de Aranzadi, profesorem Uniwersytetu w Barcelonie , który prowadził badania nad dolmenami po stronie masywu Aralar po stronie Nawarry . To z kolei proponuje wydobycie dolmenów odkrytych przez Barandiarana z geologiem i profesorem Egurenem latem 1917 roku . Trzej mężczyźni pracowali razem aż do ich separacji w 1936 r. , Kiedy rozpoczęła się hiszpańska wojna domowa .

W 1921 roku stworzył Eusko Folklore Society, magazyn Eusko Folklore Directory i cykl publikacji Eusko-Folklore. Materiały i kwestionariusze , które łączą mity i legendy. Podobnie w 1923 i 1924 r. Uczęszczał na zajęcia Abbé Breuila na jego prośbę. W tym czasie napotykał trudności, takie jak upolitycznienie swojej pracy, przy silnym opozycji ze strony przełożonych kościelnych z jednej strony i środowisk antyklerykalnych z drugiej. Nie przeszkadza mu to: jego twórczość jest jednak uznawana w nauce i poza nią. W 1930 r. Został mianowany patronem regionalnym Muzeum Ludu Hiszpańskiego w Madrycie , aw 1934 r. Członkiem stałej rady Międzynarodowych Kongresów Antropologii i Etnologii w Londynie. Wśród jego ówczesnych uczniów był m.in. Julio Caro Baroja (bratanek Pío Baroja ), który poprosił go o włączenie go do swojego zespołu badawczego. Na początku wojny ojciec Barandiaran wyjechał na wygnanie do francuskiego Kraju Basków , gdzie kontynuował swoje badania.

Wygnanie

Z portu Mutriku wypływa do portu Sokoa ( Ciboure ), w pobliżu miasta Saint-Jean-de-Luz . Będąc na francuskiej ziemi, z seminarium Vitoria-Gasteiz polecono mu udać się do seminarium w Bayonne, aby zająć się uchodźcami klerykami. Podczas wygnania osiadł najpierw w Biarritz, a następnie w 1941 r. Przeniósł się do Sare, gdzie pozostał do powrotu do Hiszpanii. W Sare lokalnie zajmuje się etnologią i archeologią, współpracując z różnymi francuskimi badaczami, takimi jak archeolog Georges Laplace . W 1953 roku wrócił do Hiszpanii i osiadł w Ataun.

Powrót do Hiszpanii

W październiku 1953 roku w końcu mógł wrócić do rodzinnego Ataun. Zbiegiem okoliczności z jego szczęśliwym powrotem, Uniwersytet w Salamance tworzy katedrę studiów baskijskich „  Larramendi  ”, której ks. Barandiaran jest pierwszym profesorem wizytującym. Przez resztę życia kontynuował badania w tej dziedzinie i prowadził ważną działalność ujawniania, aż do śmierci,21 grudnia 1991.

Daniny

Uważany za patriarchę kultury baskijskiej, Barandiaran jest czczony przez wiele gmin baskijskich, które nadały jego imię ulicom: na Biskaji , w Barakaldo , Bilbao , Durango , Galdakao , Ugao-Miraballes , Santurtzi i Sestao  ; w Guipuscoa , Beasain , Errenteria , San Sebastián , Zarautz i Zumarraga  ; oraz w Vitoria-Gasteiz , stolicy prowincji Alava . W Nawarrze ma plac w Pampelunie i ulicę w sąsiedniej gminie Orkoien . Poza Krajem Basków poświęcona jest mu ulica w Santa Fe , niedaleko Granady .

Został nazwany Doctor Honoris Causa przez Uniwersytet Alcalá de Henares , Kraju Basków i Deusto .

W 1989 roku otrzymał złoty medal za zasługi w dziedzinie sztuk pięknych od hiszpańskiego Ministerstwa Edukacji, Kultury i Sportu .

Grafika

Uwagi i odniesienia

  1. (es) Juan Carlos I st i Jorge Semprun Maura tam , „  REAL DECRETO 194/1989 z 17 lutego, por el przyznali, że jeśli Medalla al Mérito en las Bellas Artes, en su categoria de Oro, las personas, które są Citan  " , Boletin de Estado , Madryt, n O  47,24 lutego 1989, s.  5481 ( czytaj online ).

Linki zewnętrzne