Imię urodzenia | José Miguel Barandiarán Ayerbe |
---|---|
Znany jako |
Aita Barandiaran (ojciec) On Joxe Miel |
Narodziny |
31 grudnia 1889 Ataun , Hiszpania |
Śmierć | 21 grudnia 1991 |
Podstawowa działalność |
Kapłan Badania Scientist Antropolog lingwista Etnolog |
Język pisania | Baskijski i hiszpański |
---|
José Miguel de Barandiarán Ayerbe lub Jose Miguel Barandiaran , zwany także Joxemielem Barandiaranem lub Aita Barandiaran (ojciec Barandiaran) jest księdzem, badaczem i naukowcem urodzonym31 grudnia 1889w Ataun w Guipuscoa , w hiszpańskim Kraju Basków i zmarł w 1991 roku w wieku 101 lat w tym samym miejscu,21 grudnia 1991. Jest autorem wielu badań z zakresu antropologii , językoznawstwa , archeologii i etnologii , uważany za patriarchę kultury baskijskiej.
José Miguel de Barandiaran, ostatnie z dziewięciorga dzieci Francisco Antonio Barandiarána i Antonii Ayerbe, urodził się 31 grudnia 1889, na farmie Perune-Zarre w Ataun, w Guipuzcoa, w sercu wiejskiego Kraju Basków , w którym głęboko zakorzenione były tradycje i przesądy.
Podobnie jak w wielu innych w tym czasie, powołanie zakonne wzrosło w nim, kierując się nauką jego matki Marii Antonii, która miała bardzo głęboką wiarę. W wieku czternastu lat wstąpił na stanowisko wykładowcy na Baliarrain, zdeterminowany, by zostać wyświęconym na kapłana, a następnie przeniósł się do seminarium w Vitoria-Gasteiz , gdzie kontynuował zarówno karierę teologiczną, jak i profesję nauczycielską.
Święcenia kapłańskie przyjął pod koniec 1914 r. W Burgos , a od 1916 r. Rozpoczął badania nad etnografią i archeologią Basków . Podczas zwiedzania zamku San Gregorio in Ataun natrafia na kilka prehistorycznych dolmenów . Następnie skontaktował się z profesorem Telesforo de Aranzadi, profesorem Uniwersytetu w Barcelonie , który prowadził badania nad dolmenami po stronie masywu Aralar po stronie Nawarry . To z kolei proponuje wydobycie dolmenów odkrytych przez Barandiarana z geologiem i profesorem Egurenem latem 1917 roku . Trzej mężczyźni pracowali razem aż do ich separacji w 1936 r. , Kiedy rozpoczęła się hiszpańska wojna domowa .
W 1921 roku stworzył Eusko Folklore Society, magazyn Eusko Folklore Directory i cykl publikacji Eusko-Folklore. Materiały i kwestionariusze , które łączą mity i legendy. Podobnie w 1923 i 1924 r. Uczęszczał na zajęcia Abbé Breuila na jego prośbę. W tym czasie napotykał trudności, takie jak upolitycznienie swojej pracy, przy silnym opozycji ze strony przełożonych kościelnych z jednej strony i środowisk antyklerykalnych z drugiej. Nie przeszkadza mu to: jego twórczość jest jednak uznawana w nauce i poza nią. W 1930 r. Został mianowany patronem regionalnym Muzeum Ludu Hiszpańskiego w Madrycie , aw 1934 r. Członkiem stałej rady Międzynarodowych Kongresów Antropologii i Etnologii w Londynie. Wśród jego ówczesnych uczniów był m.in. Julio Caro Baroja (bratanek Pío Baroja ), który poprosił go o włączenie go do swojego zespołu badawczego. Na początku wojny ojciec Barandiaran wyjechał na wygnanie do francuskiego Kraju Basków , gdzie kontynuował swoje badania.
Z portu Mutriku wypływa do portu Sokoa ( Ciboure ), w pobliżu miasta Saint-Jean-de-Luz . Będąc na francuskiej ziemi, z seminarium Vitoria-Gasteiz polecono mu udać się do seminarium w Bayonne, aby zająć się uchodźcami klerykami. Podczas wygnania osiadł najpierw w Biarritz, a następnie w 1941 r. Przeniósł się do Sare, gdzie pozostał do powrotu do Hiszpanii. W Sare lokalnie zajmuje się etnologią i archeologią, współpracując z różnymi francuskimi badaczami, takimi jak archeolog Georges Laplace . W 1953 roku wrócił do Hiszpanii i osiadł w Ataun.
W październiku 1953 roku w końcu mógł wrócić do rodzinnego Ataun. Zbiegiem okoliczności z jego szczęśliwym powrotem, Uniwersytet w Salamance tworzy katedrę studiów baskijskich „ Larramendi ”, której ks. Barandiaran jest pierwszym profesorem wizytującym. Przez resztę życia kontynuował badania w tej dziedzinie i prowadził ważną działalność ujawniania, aż do śmierci,21 grudnia 1991.
Uważany za patriarchę kultury baskijskiej, Barandiaran jest czczony przez wiele gmin baskijskich, które nadały jego imię ulicom: na Biskaji , w Barakaldo , Bilbao , Durango , Galdakao , Ugao-Miraballes , Santurtzi i Sestao ; w Guipuscoa , Beasain , Errenteria , San Sebastián , Zarautz i Zumarraga ; oraz w Vitoria-Gasteiz , stolicy prowincji Alava . W Nawarrze ma plac w Pampelunie i ulicę w sąsiedniej gminie Orkoien . Poza Krajem Basków poświęcona jest mu ulica w Santa Fe , niedaleko Granady .
Został nazwany Doctor Honoris Causa przez Uniwersytet Alcalá de Henares , Kraju Basków i Deusto .
W 1989 roku otrzymał złoty medal za zasługi w dziedzinie sztuk pięknych od hiszpańskiego Ministerstwa Edukacji, Kultury i Sportu .