Johannes tinctoris

Johannes tinctoris Obraz w Infoboksie. Tinctoris na froncie rękopisu jego traktatów muzycznych Nardo Rapicano , Neapol , 1483. Biografia
Narodziny 1435  ?
Braine-l'Alleud
Śmierć 1511
Nivelles
Imię w języku ojczystym Jehan Le Teintenier i Jean de Vaerwere
Narodowość Brabancja
Trening Dawny Uniwersytet w Orleanie ( d )
Zajęcia Kompozytor , muzykolog , teoretyk muzyki , poeta , pisarz , matematyk
Inne informacje
Mistrz Guillaume Dufay

Johannes Tinctoris , latynizacja Jehana Tainteniera lub Johna Dyera , czyli Johna Vaerwere (ur. 1435 w Nivelles , zmarły w 1511 ) to kompozytor , muzyk i teoretyk muzyki Brabancji ze szkoły francusko-flamandzkiej . Autor pierwszego słownika terminów muzycznych, jego najsłynniejszym dziełem kompozytorskim jest msza, która rozwija motyw muzyczny pieśni często używanej wówczas w kompozycjach polifonicznych  : The Armed Man ( Missa "Cunctorum plazmator summus" ).

Biografia

Tinctoris, pochodzący z Księstwa Brabancji (obecnie Brabancja Walońska ), również można uznać za Orlean, gdyż studiował prawo na Uniwersytecie w Orleanie . Nie został on wybrany na prokuratora (przedstawiciela) z wielu studentów germańskiego Narodu i wykonywane zgodnie z rejestrów tego narodu, jak succentor ( sub-kantora w rzeczywistości mistrza muzyki i pueri cantores ) w katedrze Świętego Krzyża z 1460 do 1465 .

Od 1474 do 1476 pełnił te same funkcje kierownika chóru w katedrze Saint-Lambert w Liège (w Belgii walońskiej). Od 1476 do 1481 pełnił funkcję chórzysty kantora (tj. śpiewaka, członka chóru, chórzysty) i kapelana króla Ferdynanda I Neapolitańskiego w Neapolu . Od 1481 do 1483 był ponownie succentor w Liège. Następnie wrócił do Neapolu do 1487 roku. W tym samym roku przebywał na dworze Burgundii i króla Francji Karola VIII , gdzie Ferdynand Aragoński polecił mu rekrutować kantorów.

Inne wskazania są mniej lub bardziej niepewne. Tinctoris przebywał w Chartres jako magister puerorum (mistrz dzieci i mistrz chóru) katedry Notre-Dame (przed 1474). Brugia (w Belgii, Flandria Zachodnia ) również była na jego trasie (id.). Był także „małym wikariuszem” (kantorem zastępczym) w Cambrai (1460). W późniejszym czasie mógł również przebywać w Nivelles , gdzie miał prebendę kanoniczną . Wygląda na to, że przebywał w Rzymie, gdy w 1492 r. wybrano papieża Aleksandra VI Borgię . W 1495 r. nadal mieszkał we Włoszech i śpiewał jako członek kaplicy papieskiej do 1500 r.

Również muzykolog

Tinctoris napisał wiele dzieł poświęconych pisaniu muzyki. Nawet jeśli jego utwory nie błyszczą oryginalnością (Tinctoris w dużej mierze czerpie z wcześniejszych autorów, takich jak Boèce , Isidore de Seville i inni), dają nam bardzo szczegółowy obraz technik i procedur stosowanych przez kompozytorów czas. Napisał pierwszy słownik terminów muzycznych ( Diffinitorium musices ); książka o charakterystyce tonacji muzycznych ; a także traktat o proporcjach (1473) oraz książka poświęcona kontrapunkcie , szczególnie przydatna w tym przełomowym okresie między Guillaume Dufay a Josquinem Des Prés , gdzie stopniowo rozwijała się idea prymatu głosu wśród wewnętrznych kontrapunktów. , a pojęcie harmonii należy odczytywać w pionie. Oto jak Robert Wangermée wyjaśnia pozycję Tinctorisa zarówno jako muzyka, jak i teoretyka:

„Johannes Tinctoris (rodem z Nivelles), który żył na dworze króla Ferdynanda Aragońskiego w Neapolu [...] napisał ważne traktaty” Praktyka muzyki „[...] W XV TH i XVI -tego wieku wszystkie kompozycje muzyczne zostały rządzi się prawami kontrapunktu , ale mają one znane różnice w zależności od okresu. Dla Ockeghema i Tinctorisa kontrapunktem było zasadniczo pismo poziome, w którym każdy głos był postrzegany jako niezależny od pozostałych. "

Pisma Tinctorisa wpłynęły na kompozytorów i innych renesansowych teoretyków muzyki. Jak większość intelektualistów renesansu, Tinctoris interesował się wszystkimi dziedzinami wiedzy. Był znany jako duchowny, poeta, matematyk i prawnik; jedno źródło opisuje go nawet jako znakomitego malarza.

Pracuje

traktaty muzyczne

Kompozycje muzyczne

- Vostre Attention et Hélas , 3 głosy (red. In Harmonice Musices Odhecaton , Venice, Petrucci, 1501). Ta kolekcja została ponownie opublikowana od 1502 do 1504.

- Pamięć  : dwa zestawy do muzyki (jeden na 4 głosy, a drugi na 2 głosy).

- Ze wszystkich towarów grane  ; Kolejny gorzki  ; Wszystko ma za pomocą środków  ; Jako kobieta ta czwórka ma dwa głosy.

Analiza historyczna

Pierwsza biografia Johannesa Tinctorisa została napisana za jego życia przez Johannesa Trithemiusa w jego Catalogus illustrium virorum germanorum wydanego w Moguncji w 1497 roku .

historiografia Walonii

Historiografia walońska kwestionuje określenie Tinctorisa na „kompozytora flamandzkiego” i odrzuca kategoryzację w szkole „francusko-flamandzkiej”. Rzeczywiście, wraz z powstaniem dyskursu społecznego w Belgii na początku XX th  wieku , belgijski historiografia ma do czynienia z kilku odmiennych głosów którzy kwestionują unitarianizm i charakter „flamandzki” niektórych artystów lub prądów prezentowanych jako takie. W ten sposób Maurice Wilmotte , belgijski romanista i aktywista waloński, skrytykował Flamandów za przywłaszczenie sobie dziedzictwa Walonii  :

„The Fleming miał interes w kultywowanie i wzmacnianie tej legendy, mają, z piratem spokoju, załączonego albo naszych muzyków, Dufay , Pierre de la Rue , Roland de Lassus , lub naszych malarzy, a Roger de le Pasza i Patinier , może hipotetyczny mistrz Madonny z Flémalle. "

Leopold Genicot , belgijski historyk blisko Ruchu Walonii , wpisuje również Tinctoris w Walonii „sztuki”:

„Znowu jesteśmy w muzyce, która pozostała wielką sztuką walońską. W Hainuyers nadal dowodzić jego ewolucję tak długo jak polifonia pozostał na korzyść. Dufay nadał mu jednolitą masę, zbudowaną na jednym temacie. Tinctoris, kanonik Nivellesa , poświęcił mu dwanaście traktatów, w tym Terminorum musicæ definitiorum , przodek słowników muzycznych. "

Załączniki

Uwagi i referencje

  1. François Lemaire, Nota historyczna o mieście Nivelles i o opatach, które kolejno nim rządziły od założenia do rozwiązania jego rozdziału , Nivelles, F. Guisenaire redaktor drukarz, 1848, s.  124-125 , 335  s. Przeczytaj online .
  2. Marc Honeggera , Dictionary of Music: Volume 2, Mężczyźni i ich dzieła. LZ , Paryż, Bordas ,1979, 1232  s. ( ISBN  2-04-010726-6 ) , s.  1111
  3. Słownik muzyczny: pod kierunkiem Marca Vignala , Paris, Larousse,2011, 1516  s. ( ISBN  978-2-03-586059-0 ) , s.  1402
  4. Por. infra: Marlène Britta, etc, ... Orlean, miasto renesansu , s. 123, przyp. 21.
  5. Robert Wangermée
  6. Możemy również przetłumaczyć Complexus przez Ensemble lub Enchaînement .
  7. Pirotte Jean , „Belgia i Walonia wobec swojej przeszłości: historia w służbie spraw? „W Bastia Francja (EDS), ogólnego przeglądu , 125 th roku N O  6-7, Editions Duculot, czerwiec-lipiec 1989, str.  131-141 , ( ISSN  0770-8602 ) .
  8. Wilmotte Maurice , „L'équation Flamand = Belge” w La Belgique française , Bruksela, 1911.
  9. Léopold Genicot, Korzenie nadziei. Dwadzieścia wieków w Walonii poprzez teksty, obrazy i mapy , Didier-Hatier, Bruksela 1984 s.  136 [ ( ISBN  2-87088-581-4 ) ]

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne