Początkowy cel podróży | Koronna osłona mebli |
---|---|
Aktualny cel podróży | Miejsce wystawy, zabytek, biura |
Architekt | Anioł-Jacques Gabriel |
Budowa | 1757-1774 |
Właściciel | Narodowe Centrum Zabytków |
Ojcowieństwo | Niejawne MH ( 1923 ) |
Stronie internetowej | www.hotel-de-la-marine.paris |
Kraj | Francja |
---|---|
Region | Ile-de-France |
Gmina | Paryż |
Adres | Place de la Concorde i 2 rue Royale |
Szczegóły kontaktu | 48 ° 52 ′ 00 ″ N, 2 ° 19 ′ 23 ″ E |
---|
Marine Hotel (początkowo hotelu Meble Repository ) jest w 8 th arrondissement od Paryża , przy 2 Place de la Concorde .
Stanowi wschodni budynek zespołu dwóch bliźniaczych budynków otaczających rue Royale .
Jego odpowiednik, Hôtel des Monnaies , obecnie mieści Hôtel de Crillon i Automobile Club de France .
W 1748 Ludwik XV rządził samotnie przez 5 lat po śmierci kardynała Fleury . Stara się zapewnić i umocnić swoją osobistą władzę w obliczu opiekuńczego cienia legendarnego panowania Ludwika XIV oraz wspaniałości i dekadencji regencji .
Szczególnie dobrze prosperująca dzięki zagranicznemu handlowi morskiemu dochody Francji wzrosły z 80 do 308 milionów funtów w latach 1716-1748. Następnie król uruchomił szereg ważnych przemysłowych, religijnych lub prestiżowych dzieł w całym Królestwie.
W Paryżu radni Paryża proponują Władcy, jak to często było w zwyczaju, ofiarować Władcy pomnik poświęcony jego osobistej chwale w postaci konnego posągu rzymskiego Imperatora (jak Place des Victoires poświęcony Ludwikowi XIV).
Ten posąg został zamówiony u Edmé Bouchardona, ale projekt rozszerzył się na budowę monumentalnej esplanady poświęconej chwale króla na wzór Places des Conquêtes (Place Vendôme) , Place Royale (obecnie Place des Vosges) , z Place Dauphine lub Place des Victoires .
Rozważano kilka lokalizacji, w tym z wielkim wahaniem król ostatecznie wybrał bagnisty obszar położony u podnóża wzgórza Roule, między niesławnymi lasami Champs-Elysées i zachodnim krańcem parku swojego Château des Tuileries .
Ogłoszono wówczas konkurs architektoniczny na zagospodarowanie tego placu, na zakończenie którego zgłoszono dziewiętnaście propozycji. Żaden z nich nie zadowolił króla i tak samo było w drugim zorganizowanym konkursie.
W 1753 r. Ange-Jacques Gabriel , pierwszy architekt króla, zaproponował syntezę różnych projektów, aby stworzyć ostateczne plany przyszłego Placu Ludwika XV:
W 1757 r. zbudowano tylko fasady hoteli jako dekorację zamykającą Plac Ludwika XV od północy bez żadnego budynku z tyłu.
W 1765 roku fasady, które wciąż są jedynie dekoracjami, w końcu znajdą swoje przeznaczenie i po drugiej stronie rue Royale zaczną wznosić się dwa bliźniacze pałace .
Budowa budynku za fasadami Ange-Jacquesa Gabriela potrwa od 1757 do 1774 roku pod kierownictwem architekta i generalnego kontrolera King's Buildings, Louis-François Trouard . Jednak przydział do budynków nie został jeszcze znaleziony. Nastąpi to w 1767 roku.
Western Palace jest, aby pomieścić Hotel des Monnaies ale zbyt daleko od centrum biznesowego zostanie ostatecznie podzielony na 4 części z opłat dla kupujących budować domy prywatne tam na ich koszt.
Pałac Wschodni jest w części przeznaczony dla Królewskiej Straży Meblarskiej (Administracja zajmująca się meblami królewskimi). Miał zajmować tylko część budynku, Garde-Meuble przejął wszystkie mury w 1767 roku.
Protoplasta Mebli Państwowych, instytucja ta była odpowiedzialna za wybór, zakup i konserwację mebli i kolekcji królewskich: broni i zbroi, prezentów dyplomatycznych, tkanin, zasłon i gobelinów, wazonów z twardego kamienia, porcelany, chinoiserie, brązów, ciastek... ale także naczynia kuchenne i pościel.
Wreszcie Garde-Meuble przechowuje diamenty Korony Francji i osobiste klejnoty króla i rodziny królewskiej.
Główny rewizor Garde-Meuble i Intendent króla, Pierre-Elisabeth de Fontanieu , aranżuje hotel, aby zaspokoić różne potrzeby jego administracji: magazyny, warsztaty, oficjalne apartamenty, galerie wystawowe.
Z pewnym i świadomym gustem połączy kwintesencję tego, co w XVIII wieku najbardziej luksusowe, wyrafinowane i innowacyjne pod względem sztuki dekoracyjnej i wyposażenia wnętrz, ukierunkowując w ten sposób francuski i europejski gust i przesuwając go na niezrównany poziom doskonałości.
Kupcy, artyści, rzemieślnicy, mecenasi paradują po Garde-Meuble w salach wystawowych, czasem bogato zdobionych niż domy królewskie.
W hotelu znajduje się również kilka apartamentów, w tym mieszkanie kierownika Garde-Meuble. Znajduje się tu również tzw. kaplica kardynała de Richelieu , pralnia, biblioteka, warsztaty i stajnie.
W 1777 r. Fontanieu zainaugurował również zasadę ekspozycji i Muzeum otwierając galerie dla publiczności w każdy pierwszy wtorek każdego miesiąca w godzinach od 9 do 13 „od Quasimodo do Saint-Martin ” (od pierwszej niedzieli po Wielkanocy do listopada). 11).
To pierwsze publiczne muzeum zbudowane na zasadzie gabinetów osobliwości obejmuje trzy sale wystawowe:
Pierre-Élisabeth de Fontanieu poprosił o przejście na emeryturę w 1784 roku z powodów zdrowotnych i zmarł w tym samym roku.
Marc-Antoine Thierry de Ville-d'Avray , pierwszy kamerdyner króla, zastąpił markiza de Fontanieu w 1784 roku.
Od początku swojej administracji sporządzał regulaminy zamówień, wypożyczania mebli i zarządzania zakładem. Zamiast zamawiać meble u niezależnych rzemieślników, zdecydował się skontaktować z biurem zarządzającym znajdującym się pod opieką rzeźbiarza Jeana Hauré.
Są stolarze tacy jak Guillaume Benneman , stolarze, w tym Jean-Claude Sené i Jean-Baptiste Boulard , rzeźbiarze, tacy jak Nicolas Vallois i François Chatard, brązowcy, w tym Pierre-Philippe Thomire , Etienne-Jean Forestier i André Ravrio, a nawet tapicerzy tacy jak Claude- François Capin.
Ten system oszczędza pieniądze, ale promuje pewien patronat i faworyzowanie, które wywołują zazdrość. Świeżo uszlachetniony, z bardzo nachalnym charakterem, Intendent Garde-Meuble Korony szybko dorobił się fortuny, jego natarczywość budzi wokół niego zazdrość, a jego zarządzanie Garde-Meuble bywa kwestionowane.
Rankiem 13 lipca 1789 r. paryscy buntownicy weszli do budynku w poszukiwaniu broni.
Kontroler generalny Thierry de Ville d'Avray jest nieobecny i to jego zastępca stawia czoła rewolucjonistom.
Umiejętnie kieruje ich do pokoju z bronią, aby odeprzeć żądzę cenniejszych klejnotów i przedmiotów.
Powstańcy wychodzą z paradnymi kilofami i mieczami oraz armatami ceremonialnymi ofiarowanymi Ludwikowi XIV przez króla Syjamu w 1684 roku. Zamontowane na damasceńskich srebrnych karetach o symbolicznej wielkości okażą się szczególnie nieskuteczne.
11-16 września 1792: napad stulecia Fakty17 czerwca 1791 Konstytuanta postanawia przeprowadzić pełną inwentaryzację Garde-Meuble. Rzeczywiście, ucieczka rodziny królewskiej budzi obawy, że zabrała ze sobą swój skarb lub że zleciła odzyskanie go krewnym, aby zapłacić kontrrewolucyjnym armiom. Raport inwentarzowy nie ujawnia żadnego zniknięcia klejnotów koronnych, ale brak złota.
Podejrzany jest Thierry de Ville d'Avray i otrzymuje rozkaz wykonania "rozkazów komisarzy", teraz pod obserwacją ustawia mebel, aby ukryć dziewięć pudeł, w tym trzy czwarte klejnotów.
Po zdobyciu Tuileries podczas masakry we wrześniu 1792 r. minister spraw wewnętrznych Roland aresztował Thierry'ego de Ville d'Avray i mianował na jego miejsce Jean-Bernarda Restout dyrektorem Garde-Meuble.
Alexandre Lemoine-Crécy, szwagier Thierry'ego de Ville d'Avray, który był odpowiedzialny za Generalną Gwardię Koronną, przekazuje szkatułki z biżuterią Rolandowi i Restoutowi . W protokole z korekty wspomniano, że nie zostały one otwarte i zostały umieszczone w pomieszczeniu jubilerskim, natychmiast zapieczętowane, podobnie jak cały Magazyn, w obecności Rolanda i Restout.
Skarb składa się wówczas z ponad 10 000 kamieni gromadzonych od XVI wieku przez królów Francji, w tym unikatowe egzemplarze, takie jak „Wielki Szafir” Ludwika XIV, diament „Sancy”, „Regent”, perły, rubiny, szmaragdy, topazy i inne szafiry. Wartość całości szacowana jest wówczas na 23 mln funtów.
W nocy z 11 na 12 września 1792 około czterdziestu złodziei pod wodzą niejakiego Paula Miette wspięło się po linach na fasadę Garde-Meuble, opierając się o latarnie obecnego Place de la Revolution.
Docierają na balkon na pierwszym piętrze i chronieni przed wzrokiem ewentualnych przechodniów rozbijają dachówkę, a następnie wiercą (widoczny do dziś) otwór w wewnętrznej okiennicy salonu, w której przechowywane są drogocenne klejnoty.
Przez cztery dni i noce ucztują, organizują hałaśliwą imprezę wodną, wychowują prostytutki, a żaden strażnik nic nie słyszy. 16 czerwca dzięki odsieczce patrol odkrył, że pieczęcie zostały złamane.
UprzedzeniePoza obserwacją ogólnego nieładu, wydaje się, że nic nie zostało skradzione, z wyjątkiem klejnotów koronnych, których gablota, nawet nie złamana, mieści tylko puste pudła. Niektóre diamenty zostaną znalezione na ziemi, ale zniszczenia osiągnęły prawie 30 milionów franków.
Większość szabrowników zostaje zatrzymana wieczorem i następnego dnia. Osiem z nich, osadzonych w izolatce, uznano za winnych „spisku w celu grabieży Rzeczypospolitej” i natychmiast skazano na gilotynę.
Ville d'Avray został znaleziony zamordowany w więzieniu opactwa, gdzie był zamknięty.
Kto czerpie korzyści z przestępstwa?Śledczy zauważyli na miejscu wiele niekonsekwencji:
Więc kto czerpie korzyści z przestępstwa? możliwych jest kilka hipotez:
Większość klejnotów została odnaleziona dwa lata później i trafiła do kolekcji Museum d'Histoire Naturelle w 1795 roku. Zdeponowane w Luwrze można je teraz podziwiać w galerii Apollo .
„Bleu de France” pojawił się ponownie w Anglii w 1812 roku, ale został całkowicie zrekonstruowany, przez co stracił na zawsze swój pierwotny blask. Obecnie jest znany jako „ Diamentowa Nadzieja ” i jest wystawiany w Smithsonian Institution w Waszyngtonie .
21 stycznia 1793: egzekucja Ludwika XVI i podpisanie aktu zgonu Ludwika XVIGaspard Monge , minister marynarki wojennej od 1792 roku, uczestniczy w egzekucji króla ze swojego biura i kontrasygnuje królewski akt zgonu.
24 października 1793: podpisanie aktu zgonu Marii AntoninyKrólowa Maria Antonina została wykonana na Placu Rewolucji 16 października 1793.
Jego protokół egzekucji i akt zgonu zostały sporządzone i podpisane 24 października 1793 r. w Salon des Bijoux du Garde-Meuble.
Oryginał aktu zaginął po zniszczeniu archiwów paryskich w 1871 r. , ale został skopiowany przez archiwistów:
„Od trzeciego dnia drugiego miesiąca Drugiego Roku Republiki Francuskiej (24 października 1793).
Akt zgonu Marie-Antoinette Lorraine z Austrii z dnia dwudziestego piątego ostatniego miesiąca (16 października 1793 r.) w wieku trzydziestu ośmiu lat, wdowa po Louisie Capet, widziała wyciąg z wyroku Rewolucyjnego Sądu Karnego i sporządzony protokół z dnia 25. zeszłego miesiąca.
Podpisany Woeff, urzędnik. Oficer publiczny Deltroit. "
6 października 1789 Ludwik XVI wyjechał z Wersalu do Paryża i wszystkie administracje Królestwa musiały pójść tą samą drogą i znaleźć miejsce zamieszkania w Paryżu.
Hrabia César Henri de La Luzerne i Jean-Baptiste Berthier , odpowiednio, Sekretarz Stanu w Navy i kartograf Gubernatora Generalnego Hotels-ministerstwa marynarki, wojny i kolonii następnie zajmują pomieszczenia na drugim piętrze i na na zachód od pierwszego piętra.
Symbol Ancien Regime, Garde-Meuble, został początkowo całkowicie i po prostu zlikwidowany w 1793 roku. Część mebli i dzieł sztuki została następnie sprzedana na aukcji lub spalona, w szczególności w celu odzyskania metali szlachetnych do 1798 roku.
W 1800 roku został odtworzony pod nazwą Garde-Meuble des Consuls, później stał się Mobilier Impérial i wreszcie Mobilier National w 1870 roku. Mobilier National nadal odpowiada za meble do różnych Pałaców Narodowych, takich jak Pałac Elizejski . Przeniósł się do Quai d'Orsay, a następnie Rue Berbier-du-Mets ( 13. dzielnica Paryża ) i nigdy nie odnalazł jego oryginalnych murów.
Marynarka Wojenna zainwestowała cały budynek w 1799 roku i od gabinetu Szefa Sztabu do galerii dużych prefektur Marynarki Wojennej przebuduje to miejsce zgodnie ze swoimi potrzebami: podział przestrzeni w celu zwiększenia wielkości biur, zabudowa związane z rozwojem technologicznym w XIX i XX wieku (elektryczność, telefon, windy itp.) przy jednoczesnym zachowaniu i uszlachetnieniu oryginalnych dekoracji.
Serce dyplomacji ekonomicznej, rynkowej i wojskowej mury salonu dyplomatycznego Hôtel de la Marine mają teraz uszy w odpowiednim znaczeniu. Rzeczywiście, ponownie wykorzystując XVIII-wieczny korytarz służbowy za ścianą kominka, ukryto ciasną kryjówkę, aby słuchać i odnotowywać debaty toczące się w salonie dyplomatycznym.
Bal de l'Europe, pierwszy bal wydany od czasu Terroru, oznacza odrodzenie paryskiego życia społecznego.
Ale zorganizowana przez Ministra Marynarki Wojennej Denisa Dicesa na prośbę Pierwszego Konsula Bonaparte skupia ambasadorów obcych mocarstw, aby powiadomić ich o powrocie Francji na Koncert Narodów.
Francuscy szlachcice z Ancien Regime, którzy właśnie wrócili z wygnania, również zostali zaproszeni, ale ogłoszeni bez tytułu szlacheckiego, w przeciwieństwie do zagranicznych gości. To sposób na poinformowanie ich o zmianie diety
Gaspard Monge , minister marynarki wojennej w latach 1792-1793, który z okna swojego biura w Hôtel de la Marine uczestniczył w egzekucji Ludwika XVI i podpisał akt zgonu króla, był obecny w celu dalszego wzmocnienia przesłania Bonapartego .
Z okazji koronacji Karola X 29 maja 1825 r. w Paryżu w następnych tygodniach odbyło się wiele balów. Cały Paryż jest zapraszany na wspaniałe przyjęcia, każdy bardziej imponujący i bardziej luksusowy niż następny.
Minister Marynarki Wojennej, który odgrywa kluczową rolę dyplomatyczną i gospodarczą, nie jest wyjątkiem i organizuje bal o tematyce morskiej.
Wieczór pozostał w annałach między dekoracją a damskimi toaletami, świadkowie tamtych czasów byli pod wrażeniem przepychu tego wieczoru, który lśnił tysiącem świateł, oświetlenie zapewniały również niebieskie szklane lampki z wyciętymi kotwicami morskimi.
Ludwik Filip I uczestniczył w wznoszeniu obelisku w Luksorze na placu z loggii wzniesionej z wielką pompą 25 października 1836 r. przez inżyniera Apollinaire'a Lebasa za pomocą podnośników i gigantycznych kabestanów.
Ludwik Filip I st , który był pierwszym większym publicznym wystąpieniem od czasu ataku na Alibaud 25 czerwca 1836 r., nie chciał narażać się na ryzyko w przypadku niepowodzenia operacji. Został więc zainstalowany dyskretnie, wraz z rodziną królewską, w oknach salonów i dokładnie w momencie, gdy obelisk stoi na cokole, król i jego rodzina pojawiają się na balkonie w scenerii idealnie dostosowanej do zebrania owacji na stojąco od tłum tłoczący się, by być świadkiem operacji.
W tym samym pokoju dyplomatycznym Victor Schœlcher , podsekretarz stanu ds. marynarki wojennej w rządzie tymczasowym, podpisuje27 kwietnia 1848 r.dekret o zniesieniu niewolnictwa na biurku na nowo i nadal widoczne dzisiaj.
W kwietniu 2018 r. prezydent Emmanuel Macron ogłosił utworzenie Fundacji Pamięci Niewolnictwa , której przewodniczy Jean-Marc Ayrault , oraz wskazał, że będzie miała swoją siedzibę w Hôtel de la Marine.
W środku cesarskiego święta markiz de Chasseloup-Laubat , minister marynarki wojennej Napoleona III, dał słynny bal kostiumowy 12 lutego 1866 roku.
3000 gości zostaje zaproszonych do 18 pokoi nowo wyremontowanych apartamentów na pierwszym piętrze, kiedy o jedenastej wieczorem wchodzą również zamaskowani cesarz Napoleon III i cesarzowa Eugenia . W prywatnej jadalni podano wykwintną dwudziestoosobową kolację.
Wieczór upłynął pod znakiem „pochodu narodów”: przebrane kobiety, otoczone procesją, paradowały po salonach, symbolizując Francję i różne części świata: Europę, Azję, Afrykę i Francję. Francja jest ubrana w długą białą sukienkę i trójkolorowy szalik. W dłoni trzyma gałązkę oliwną, symbol pokoju.
Ta inscenizacja, pożądana przez samego ministra, miała na celu pokazanie siły francuskiej marynarki wojennej i polityki kolonialnej Cesarstwa.
Po upadku Cesarstwa w 1870 r. III Republika szukała sojuszników. Po podpisaniu francusko-rosyjskiej umowy wojskowej w 1892 r. Minister Marynarki Wojennej wydał wielki obiad, po którym odbył się bal na cześć Marynarki Wojennej Rosji
Goście są tak liczni, że loggia z widokiem na Place de la Concorde zamienia się w salę balową, która daje gościom możliwość powitania tłumu zgromadzonego na placu.
Bal ten był ostatnim wielkim przyjęciem wydanym w salonach Hôtel de la Marine przed I wojną światową.
Budynek został uznany za zabytek w 1923 r. (w inwentarzu uzupełniającym figurował od 1862 r.).
Podczas okupacji hitlerowskiej Sztab Generalny Kriegsmarine (niemiecka marynarka wojenna) wkroczył na miejsca pospiesznie opuszczone w 1940 roku. Podczas wyzwolenia Paryża w sierpniu 1944 r. ostatnie walki skoncentrowały się wokół Place de la Concorde i w związku z powstaniem 2e DB rue de Rivoli, w którym mieściło się wiele niemieckich kwater, wielu nazistowskich żołnierzy schroniło się w 'Hôtel de la Marine.
Hotel ma tę zaletę, że oferuje, w szczególności z narożnego salonu mieszkania Intendenta, na pierwszym piętrze, strategiczną pozycję do obserwowania przybycia francuskich kombatantów. Ukryci za wewnętrznymi okiennicami budynku Niemcy mogli dyskretnie obserwować swoich wrogów przez muszlę oczną przebitą pośrodku okiennicy, można by nawet zainstalować stanowisko strzeleckie, ale podatność fasady i postęp pod osłoną alianckich żołnierzy pod arkadami de la Rue de Rivoli sprawiają, że jest to niepotrzebne.
Ostatni komandosi schronili się na dachach przed poddaniem się bez wystrzelenia kilku salw podczas zejścia z Pól Elizejskich przez generała de Gaulle'a .
W 1947 r. rząd Paula Ramadiera był ostatnim, który zintegrował Ministerstwo Marynarki Wojennej pod tą nazwą iw jego integralności (Admiralicja Wojskowa, Handel, Marynarka Handlowa, Transport, Rybołówstwo...) Stopniowo włączano wszystkie służby cywilne. do innych administracji i opuszcza Hôtel de la Concorde.
Pierwsza restauracja Salonów Napoleona III i kolumnady została podjęta przez Marynarkę Wojenną w 2009 roku.
W 2015 roku top Marine dowódca przeniósł się do zbrojnego Hexagon Command Center w 15 th dzielnicy , mające na celu zgromadzić wszystkie służby cywilnej i wojskowej Obrony Narodowej.
13 i 14 lipca 1989 roku goście Prezydenta Republiki François Mitterranda mogą śledzić z loggi paradę upamiętniającą dwusetną rocznicę Rewolucji Francuskiej, zaprojektowaną przez Jean-Paula Goude'a .
Państwa , właściciel budynku, planuje czas, aby przypisać go do odbioru przyjęć prywatnych i publicznych poprzez zaproszenia do kandydatów powierzyć ją dzierżawy do prywatnego operatora ale opozycje są podnoszone przeciwko prywatyzacji dziedzictwa i szewskiej pasji stworzenie luksusowego hotelu na seminaria biznesowe.
Prezydent Rzeczypospolitej , Nicolas Sarkozy nakłada moratorium i powołuje5 lutego 2011jeden z jego poprzedników, Valéry Giscard d'Estaing , na czele komisji, której zadaniem było zbadanie przyszłości budynku.
Komisja przedstawia swój raport w: wrzesień 2011i proponuje, aby budynek pozostał własnością państwa, aby uczynić z niego „galerię francuskiego skarbu” i miejsce na wystawy czasowe lub sprzedaż w częściach historycznych. Proponuje również stworzenie restauracji oraz sklepu/księgarni. Górne kondygnacje i stare biura oferuje do wynajęcia po remoncie. W hotelu mogą znajdować się również biura Trybunału Obrachunkowego .
Prezydent Sarkozy zgadza się z opinią komitetu i inicjuje zaproszenie do składania projektów z Luwru i Centre des Monuments Nationaux. Oba projekty powinny mieć na celu udostępnienie najbardziej prestiżowych części budynku po remoncie.
Projekt Luwr planuje zaprezentować zbiory kilku instytucji, m.in. Mobilier National , Manufacture de Sèvres czy Muzeum Sztuki Dekoracyjnej . Podczas gdy Centre des monuments nationaux rozważa bardziej innowacyjny projekt w podejściu przewidującym kontekstualizację mieszkania recepcyjnego w XVIII wieku.
Hotel nadal organizuje różne ceremonie w salonach Drugiego Cesarstwa (ceremonia wręczenia złotego pióra, francuskiego konkursu organizowanego przez Stowarzyszenie Obrony Języka Francuskiego (DLF)).
W 2012 roku orędzie prezydenckie z 14 lipca odbyło się po raz pierwszy w Hôtel de la Marine, a nie jak zwykle w Pałacu Elizejskim .
W 2016 roku, Luwr wycofało się z projektu i CMN zobowiązuje obszerny remont budynku 2017 w 2021 roku do końca którego 6000m 2 powinny być otwarte dla publiczności (w tym pokoje państwowych i mieszkań z okresu od XVIII th wieku) i 6000m 2 wynajęty firmom (najemcy obejmują FIFA (FIFA), która zajmuje się 3 th piętrze budynku).
Na parterze między rue Royale a placem Concorde otwarte jest przejście , które umożliwia dostęp do sklepów, księgarni i trzech restauracji.
Otwarcie pomieszczeń dla publiczności daje dostęp do kolumnady, uroczystych salonów i przestrzeni związanych z historią marynarki wojennej. Hôtel de la Marine przez dwadzieścia lat mieścił również kolekcję Al Thani z Kataru.
Pomnik został zainaugurowany przez Prezydenta Republiki Emmanuela Macrona 10 czerwca 2021 r. i ponownie otwarty dla publiczności w dniu 10 czerwca 2021 r.12 czerwca 2021 po 4 latach pracy i roku pandemii.
Budynek ma łączną powierzchnię 12.000 m 2 , w tym 4.000 m 2 powierzchni zabudowanej i posiada nie mniej niż 553 pokoje, w tym słynną "Pokój Admirałów".
Fasada zaprojektowana przez Ange-Jacques Gabriel , pierwszy architekt króla , autor planów na placu Ludwika XV (obecnie Place de la Concorde).
Jej dwa frontony zdobią płaskorzeźby przedstawiające alegorie publicznego Wspaniałości i Felicity, dzieła Wilhelma II Coustou i Michała Anioła Slodtza .
W 1976 r. zdeponowano tympanon Michała Anioła Slodtza i zastąpiono go kopią autorstwa rzeźbiarza André Lavayssego; w wyniku złej koordynacji służb państwowych praca Slodtza, która była w złym stanie, została rozbita i skierowana na składowisko.
Sam hotel został zbudowany według planów Gabriela pod kierunkiem Jacques-Germain Soufflot . Wnętrza, z wielkim przepychem, są dziełem architekta Jacques'a Gondouin , zainspirowany Piranesiego i są ważnym krokiem w ewolucji smaku w XVIII -tego wieku .
„Chociaż przebudowane w okresie Drugiego Cesarstwa , duże salony ceremonialne, a zwłaszcza Złota Galeria, nadal zachowują pewne elementy pierwotnego wystroju” .
Hotel posiada cztery wewnętrzne dziedzińce: Atelier Courtyard, Poultry Courtyard, Cour d'Honneur i Intendant's Courtyard, ten ostatni przykryty spektakularnym szklanym dachem o powierzchni 300 m 2 zaprojektowanym przez brytyjskiego architekta Hugh Duttona .
Loggia przylegająca do salonu Admirals, nazywana „balkonem państwowym”, oferuje zapierający dech w piersiach widok na Place de la Concorde . To właśnie z tego loggią, że król Ludwik Filip I uczestniczyło wzniesienie obelisku Luxor na placu, w 1836 roku, czy ostatnio, że goście prezydenta Republiki François Mitterranda może obserwować paradę. Pamiątkowy zaprojektowany przez Jean -Paul Goude w lipcu 1989 r.
Replika tego budynku znajduje się w Filadelfii w USA, w miejscu dawnego „ Sądu Rodzinnego Filadelfii ”.
Poniższe zdjęcia przedstawiają stan przed odbudową 2016-2021 podczas Dni Dziedzictwa organizowanych przez Naczelne Dowództwo Marynarki Wojennej.
Salon honorowy w Hôtel de la Marine.
Jadalnia.
Poczekalnia dyplomatyczna.
Przedpokój.
Salon VIP.
Pokój znany jako Marie-Antoinette.
Pokój Marii Antoniny Austrii .
Kryształowy żyrandol w hotelu de la Marine.
Ozdoba ścienna na drzwiach złocona płatkiem złota.
Louis-Antoine de Bougainville , portret pojawiający się na wysokiej boazerii Pokoju Admirałów.
René Duguay-Trouin , portret pojawiający się na wysokiej boazerii Pokoju Admirałów.
Abraham Duquesne , portret pojawiający się na wysokiej boazerii Pokoju Admirałów.
Kominek w salonie Admirals.
Szczegóły panelu tapety.
Szczegóły panelu tapety.
Wnętrze hotelu de la Marine.
Widok na Place de la Concorde .