Specjalność | Immunologia i reumatologia |
---|
CISP - 2 | K99 |
---|---|
ICD - 10 | M31.3 |
CIM - 9 | 446,4 |
OMIM | 608710 |
DiseasesDB | 14057 |
MedlinePlus | 000135 |
eMedycyna | 332622 |
eMedycyna | med / 2401 |
Siatka | D014890 |
Objawy | Zapalenie naczyń i zapalenie ziarniniakowe |
Lek | Cyklofosfamid |
Pacjent z Wielkiej Brytanii | z zapaleniem wielonaczyniowym Ziarniniakowatość z zapaleniem naczyń |
Ziarniniakowatość z zapaleniem naczyń (lub ziarniniak Wegenera) jest chorobą autoimmunologiczną , który został opisany w 1939 roku przez patologa niemiecki Friedrich Wegenera (1907-1990). Choroba ta jest układowym zapaleniem naczyń charakteryzującym się anatomopatologicznym aspektem ziarniniaka i dominującą lokalizacją otolaryngologiczną i płucną.
To zapalenie naczyń wpływa na małe i średnie naczynia krwionośne. W tego typu schorzeniach spotykamy również:
Ziarniniakowatość Wegenera jest rzadką chorobą . Jej częstość występowania wynosi 11 przypadków na milion rocznie.
Chorobę można zaobserwować w każdym wieku, ze szczytem między 40 a 50 rokiem życia i niewielką przewagą mężczyzn.
Występuje ostre martwicze zapalenie naczyń żylnych i tętniczek związane z wielojądrzastym ziarniniakiem olbrzymiokomórkowym, ale obraz rzadko jest specyficzny.
Infekcja bakteryjna, taka jak E. coli, jest często przyczyną początku choroby lub jej wybuchu. Ale jak dotąd żadne medyczne dowody nie potwierdzają tego twierdzenia.
Istnieją mocne argumenty przemawiające za procesem autoimmunologicznym ( chorobą autoimmunologiczną ) poprzez ANCA i / lub aktywację limfocytów T.
Predyspozycje genetyczne omówiono.
Występują najczęściej i najwcześniej w przebiegu choroby. Występuje zasklepiony i wrzodziejący nieżyt nosa z niedrożnością, ropnym i krwawym wyciekiem z nosa .
Mogą wystąpić powikłania, takie jak zniszczenie chrząstki lub kości.
Badanie TK pokazuje mniej lub bardziej poważne zajęcie zatok.
Objawy słuchowe, krtani i śliny są rzadsze.
Można zauważyć ból w klatce piersiowej, suchy kaszel, duszność i krwioplucie.
Na zdjęciu rentgenowskim i tomografii komputerowej widoczne są liczne zmiany guzkowe (czasem rzekome) i nacieki o różnym wyglądzie. Często przyczyną rozpoznania jest badanie endoskopowe z biopsją.
Zajęcie opłucnej jest rzadkie. Możliwe jest zwężenie oskrzeli.
Jest obraz kłębuszkowego zapalenia nerek z wysokim ciśnieniem krwi , białkomoczem (rzadki zespół nerczycowy ) i mikroskopowym krwiomoczem.
Ruch w kierunku szybko postępującej niewydolności nerek jest możliwy.
Biopsja nerki wykazuje segmentalne i ogniskowe martwicze zapalenie kłębuszków nerkowych z pozawłośniczkową proliferacją.
Występują w jednej trzeciej przypadków, z połową uszkodzeń nerwów obwodowych. Zajęcie obwodowe jest często wczesne i czasami może być jedynym objawem choroby.
Zajęcie ośrodkowego układu nerwowego dotyka około jednego na dziesięciu pacjentów.
Występuje duży zespół zapalny, w tym niedokrwistość. Możliwa jest „burza immunologiczna” obejmująca różne niespecyficzne autoprzeciwciała. Charakterystycznym testem jest obecność wysokiego poziomu przeciwciał typu ANCA .
Dowody histologiczne nie zawsze są oczywiste, ponieważ pojawienie się zmian może być niepełne. ANCA w szybkim tempie są wielkim argumentem, ale diagnoza nie powinna być odrzucona, jeżeli ujemny ten test. Gdy obraz jest kompletny, łatwo jest postawić diagnozę, ale możliwość wystąpienia postaci miejscowych, zwłaszcza bez uszkodzenia nerek, stwarza wiele problemów diagnostycznych. Zawsze możliwe jest skojarzenie z innymi chorobami narządu , tworząc czasami rozmyte „graniczne” formy: cukrzyca , zapalenie tarczycy typu Hashimoto , reumatoidalne zapalenie stawów , choroba Leśniowskiego-Crohna , twardzina układowa , rzekome rizomeliczne zapalenie stawów , choroba Hortona , nawracające zapalenie wielochrzęstne, zespół Gougerota-Sjögrena, toczeń układowy rumieniowaty itp.
Leczenie choroby Wegenera jest skuteczne. Łączy terapię kortykosteroidami w dużych dawkach (jako leczenie bolusa) z lekiem immunosupresyjnym , głównie cyklofosfamidem . To leczenie zmieniło rokowanie choroby, pozwalając jej przejść do remisji. Leczenie podtrzymujące polega na znalezieniu najniższej możliwej dawki. Jest kontynuowany przez kilka miesięcy po przejściu do remisji. To leczenie nie jest pozbawione niebezpieczeństw: powikłań nieodłącznie związanych z każdą terapią kortykosteroidami i każdym przedłużonym leczeniem immunosupresyjnym.
Zanim kortykosteroidy były dostępne, śmiertelność wynosiła 90% w ciągu jednego roku, przy średnim przeżyciu 5 miesięcy. Następnie steroidy przedłużały przeżycie do 8 miesięcy. Istotnym przełomem było wprowadzenie cyklofosfamidu (CYC) w latach 70. Początkowe leczenie to zwykle połączenie kortykosteroidów i doustnego cyklofosfamidu (CYC), odpowiednio 1 mg · kg -1 · d -1 i 2 mg · kg -1 · d -1 . Czasami CYC podaje się dożylnie. Monitorowanie liczby białych krwinek ma zasadnicze znaczenie dla powodzenia leczenia. Po osiągnięciu remisji (zwykle od 3 do 6 miesięcy) przepisuje się azatioprynę lub metotreksat , które są mniej toksyczne. Całkowity czas trwania leczenia powinien wynosić co najmniej jeden rok. W przypadku pacjentów z grupy ryzyka leczenie jest dłuższe. Kortykosteroidy są stopniowo redukowane do dawki od 5 do 10 mg · d -1 . Plazmaferezy może pomóc w leczeniu najcięższych przypadkach, lub w przypadku krwotoku płucnego. Dane eksperymentalne dotyczące innych metod leczenia są bardzo ograniczone.
W przypadku choroby zlokalizowanej zaleca się antybiotykoterapię kotrimoksazolem , w przypadku niepowodzenia leczenia steroidami.
W przypadku chorób zagrażających narządom zaleca się dożylne wstrzyknięcia cyklofosfamidu ze steroidami w bolusie . Po uzyskaniu remisji można zastosować azatioprynę i steroidy w leczeniu podtrzymującym.
W ciężkim zapaleniu naczyń nerkowych poprzedniemu leczeniu towarzyszy uzupełnienie osocza ( plazmafereza ).
W przypadku krwotoku płucnego można zastosować duże dawki cyklofosfamidu z bolusem metyloprednizolonem . Inną możliwością jest CYC, sterydy i wymiana osocza.
W ciężkich przypadkach, które nie reagują na leczenie, wyniki są pozytywne w przypadku stosowania mykofenolanu mofetylu, 15-dezoksyspergualiny, globuliny anty-tymocytarnej, rytuksymabu i infliksymabu . Wyniki eksperymentów są mniej pozytywne dla dożylnych immunoglobulin i etanerceptu .
U niektórych pacjentów z ciężkim zwężeniem podgłośniowym konieczna jest tracheostomia, aby umożliwić przepływ powietrza.
Obserwacja pacjenta obejmuje monitorowanie ogólnego samopoczucia i regularne badania laboratoryjne w celu zapewnienia utrzymania remisji.
Częste są zmiany pejoratywne (86%). Są szczególnie powiązane z uszkodzeniem nerek (przewlekłą niewydolnością nerek), ale także utratą słuchu, a nawet głuchotą.
25 do 40% pacjentów doświadcza później nawrotów, ale większość dobrze reaguje na leczenie.
Problemy anatomiczne (zapalenie zatok, zwężenie tchawicy) mogą wymagać niewielkich operacji.
Szkocki lekarz Peter McBride ( 1854 - 1946 ) jako pierwszy opisał tę chorobę w 1897 roku w artykule w British Medical Journal zatytułowanym „ Fotografie przypadku szybkiego zniszczenia nosa i twarzy . Heinz Karl Ernst Klinger ( ur. 1907 ) opublikował dalsze informacje na temat anatomii patologicznej, ale pełny opis był dziełem Friedricha Wegenera ( 1907 - 1990 ), niemieckiego patologa, w dwóch raportach z 1936 i 1939 roku .
Chorobę tę nazywano wcześniej „ziarniniakowatością pathergiczną”. Czasami jest mylony z dwoma złośliwymi chłoniakami, śmiertelnym ziarniniakiem linii pośrodkowej i ziarniniakiem limfomatoidalnym .
W 2006 roku Alexander Woywodt (z Preston (Anglia) ) i Eric Matteson ( Mayo Clinic w Stanach Zjednoczonych) na nowo odkryli, że Wegener był na pewnym etapie swojej kariery związany z partią nazistowską. Wegener był poszukiwany przez polskie władze, a jego dane zostały przekazane Komisji ds. Zbrodni Wojennych ONZ. W rzeczywistości Wegener pracował w miejscach w pobliżu łódzkiego obozu. Z powodu wątpliwości tych dwóch autorów co do postępowania dr. Wegenera podczas II wojny światowej sugerują, że nie nazywamy już tej choroby na cześć Wegenera i nazywamy ją „idiopatycznym ziarniniakowym zapaleniem naczyń” ( angielski : ziarniniakowe zapalenie naczyń towarzyszące ANCA ). Autorzy ci zaproponowali również rezygnację z używania innych, tytułowych nazwisk.
W 2011 roku ARA, ASN i EULAR wspólnie zdecydowali o wycofaniu nazwy „Wegener”. Choroba jest odtąd nazywana „ziarniniakowatością z zapaleniem naczyń (Wegenera)” ( angielski : ziarniniakowatość z zapaleniem naczyń (Wegenera) , akronim: GPA). Wzmianka o „Wegener” w nawiasach będzie stopniowo rezygnowana z użycia.