Giacomo Casanova

Giacomo Casanova Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Portret Casanova ubrany w ultramarynowe aksamitne spodnie i surdut , kamizelkę i złocone brokat koronki falbanką i trzyma otwartą książkę. ( Raphaël Mengs , ok. 1760)
Kluczowe dane
Imię i nazwisko Giacomo Girolamo Casanova
Narodziny 2 kwietnia 1725
Wenecja , Republika Wenecka 
Śmierć 4 czerwca 1798 r
Dux , Królestwo Czech ( Święte Cesarstwo Rzymskie )
Autor
Język pisania francuski (głównie)
włoski
Gatunki Majtki

Podstawowe prace

Giacomo Girolama Casanova [ dʒ ma ˂ k, o, m, O dʒ i R ɔ ː l m o, k Ż n ɔ ː V o ] b2 kwietnia 1725w Wenecji ( Republika Wenecka , obecnie we Włoszech ) i zmarł dnia4 czerwca 1798 rw Dux ( Królestwo Czech , obecnie Czechy ), jest weneckim poszukiwaczem przygód . Jest na przemian skrzypkiem , pisarzem , magikiem (którego jedynym celem jest oszukanie Madame d'Urfé ), szpiegiem , dyplomatą , a potem bibliotekarzem , ale zawsze twierdzi, że jest "weneckim".

Posługuje się wieloma pseudonimami , najczęściej rycerz Seingalt (czyt. Saint-Gall); opublikował po francusku pod nazwą „Jacques Casanova de Seingalt”.

Casanova pozostawia po sobie obfite dzieło literackie, w szczególności jego wspomnienia znane pod tytułem Historia mojego życia . Przede wszystkim imię tego poszukiwacza przygód stało się synonimem „  uwodziciela  ” kobiet, pod każdym względem, nawet nieuczciwych. Historia mojego życia , napisany w języku francuskim i uważana za jedną z najbardziej autentycznych źródeł na temat zwyczajów i etykiety stosowanych w Europie w XVIII th  wieku i wymienia czterdzieści i dwie kobiety, z którymi uprawiał seksu, w tym ledwo dojrzewania córki i jego własną córkę, następnie poślubioną jednemu z jego „braci” masonów , z którym miałby jedynego syna, którego znał, jeśli wierzyć jego zeznaniom.

Chociaż tego uwodziciela często porównuje się do Don Juana , jego życie nie wywodzi się z tej samej filozofii, ponieważ nie był kompulsywnym kolekcjonerem. Niekiedy przedstawiany (stąd w filmie The Casanova Felliniego ) jako marionetka lub mechaniczny cudzołożnik, który odwraca się od jego podbojów, gdy tylko mu się oddała, to nie był, był przywiązany, ostatecznie pomógł jego podbojom. Postać historyczna, a nie legenda, radosna i żywiołowa, żył jako wolny człowiek, zarówno w myślach, jak i zachowaniach, i to przez całe życie, od pierwszych sukcesów młodości do długiego upadku. Jest bratem malarza Francesco Casanova .

„Człowiek może cieszyć się tylko tym, co wie, o ile może to komuś przekazać. "

-  Icosameron

Życie pełne przygód

Najstarszy syn Gaetano Casanova  (it) , aktor w Wenecji i Zanetta Farussi  (it) , córką szewca i aktorka, urodzona Giacomo w n o  2993 Rue de la Comédie (obecnie ul Malipiero w pobliżu kościoła San Samuele gdzie jest ochrzczony). Biograf Rives Childs wątpi w tę genealogię opisaną w Histoire de ma vie  : „istnieją silne powody, by sądzić, że nie może być synem Gaetano, ale patrycjuszem Wenecji, Michele Grimani  (it) , którego brat, ojciec Alvise Grimani zostanie tutorem Jacquesa”. Słabe i chore dziecko, jego rodzeństwo to Francesco Giuseppe (1727–1803), Giovanni Battista (1730–1795), Faustyna Maddalena (1731–1736), Maria Maddalena Antonia Stella (1732–1800) i Gaetano Alvise (1734–1783) . W dzieciństwie otaczały go kobiety, które odgrywały dla niego pierwszoplanową rolę, w szczególności babka ze strony matki, Marsia Farusso, która wychowywała go w latach 1725-1734, ponieważ jego rodzice najczęściej wyjeżdżali na tournee. Od 1734 do 1742 uczył się znakomicie w szkole ks. Gozziego, a następnie na uniwersytecie w Padwie , podczas którego studiował chemię, matematykę, filozofię i prawo. Chcąc zostać prawnikiem kościelnym, uzyskał doktorat z prawa cywilnego i prawa kanonicznego wCzerwiec 1742.

Otrzymał tonsurę dnia 14 lutego 1740 potem cztery drobne zamówienia dalej 22 stycznia 1741, zostając opatem kościoła San Samuele, ale jego kariera kościelna została szybko skompromitowana. Musi zrezygnować z funkcji kaznodziei w San Samuele po katastrofalnym kazaniu, które wygłasza pijany. Ale kontynuował karierę w Kościele wśród prałatów Wenecji dzięki swojemu protektorowi, senatorowi Malipiero (który wypędził go z pałacu, gdy odkrył, że Casanova miał romans z jego protegowaną Teresą Imer), w Neapolu, a następnie w Rzymie. podoba się kardynał Acquaviva, w którego służbę wchodzi i u którego przebywa. Dobrze przyjęty przez Benedykta XIV wydawał się skazany na świetlaną przyszłość, kiedy w 1744 r. nagle wypadł z łask, po odkryciu porwania córki swojego nauczyciela francuskiego, którą ukrywał w pałacu Acquaviva. Zmuszony do porzucenia sutanny, w 1745 rozpoczął życie pełen przygód, wykonując wiele czynności - skrzypka, zawodowego gracza, oszusta, finansisty, bibliotekarza itp. -, marszcząc jego Grand Tour Europy XVIII th  wieku , z więzień podczas suwerena, mieszka przez jego rozum. Pogoń za przyjemnością prowadzi jego życie i aby ją osiągnąć, nie gardzi oszukiwaniem głupców i wyszydzaniem praw.

Pod koniec krótkiej kariery wojskowej w marynarce wojennej, gdzie został porucznikiem , zrezygnował, zirytowany brakiem możliwości uzyskania stopnia porucznika . Zajmując w 1746 r. pracę na skrzypcach w teatrze Saint-Samuel z rodziny Grimani, zostaje zbawicielem senatora sybaryckiego Matteo Bragadina , przekonanego, że został wyleczony przez nauki okultystyczne, w których Casanova twierdzi, że jest inicjowany. Senator adoptuje go, traktuje jak syna i znacząco dokłada się do jego fortuny finansowej, wspierając go do końca życia i pozwalając mu prowadzić życie w szaleństwie i nieporządku. W tym czasie uprawiał hazard w Wenecji, dzięki czemu zyskał reputację siarkowego.

Podczas swojego pierwszego pobytu w Paryżu w Czerwiec 1750, w towarzystwie swojego najlepszego przyjaciela Antonio Ballettiego, jest witany jako syn komików w kręgu włoskich komików, początkowo mieszkając z Mario i Silvią Balletti, których córka Manon Balletti przeżyje platoniczną historię miłosną i zostanie zaręczona z wielkim uwodzicielem. Nie mając protektora, nie znając języka i kodów doczesności, nie udaje mu się przeniknąć do kręgów arystokratycznych. On spotyka Claude-Pierre Patu , który wprowadza go do paryskich przyjemności.

Wracając do Wenecji w 1755 spotkał tam innego libertyna, opata Bernis , akademika i przyszłego kardynała, ambasadora w Wenecji króla Francji Ludwika XV, z którym dzielił przez kilka miesięcy łaski zakonnicy (Marina Maria Morosini, zakonnica). klasztoru Anielskiej Murano, który kończy się wyznając do Casanovy, że ich wybryki mają od początku były obserwowane przez ambasadora voyeurist przez gobelin przewiercone z mnóstwa maleńkich otworów), które znajdują się naprzemiennie w. kasynie - rodzaj Opulent apartament kawalerski. Ojciec de Bernis wraca do Francji. Po swoich romantycznych i finansowych eskapadach, jego wywrotowych pozycjach, Casanova powinien był uciec z Wenecji, jak sugeruje mu Bragadin. Ale on odmawia i mówi w swoich Pamiętnikach, że inkwizytorzy państwowi aresztowali go za libertynizm, ateizm, okultyzm i członkostwo masońskie, a także za zamknięcie26 lipca 1755w słynnym weneckim Więzieniu Ołów - przydomek nadawany więzieniom w Wenecji ze względu na zadaszenie ołowianych dachów, które zimą przenoszą chłód, a latem upał. Ani jego potężni zwolennicy, ani jego upór w głoszeniu swojej niewinności nie mogą zapewnić jego uwolnienia. Mówi jednak, że dzięki pracy, odwadze, zapałowi, z nadzieją na wieczną przygodę, dzięki łasce i kreatywności, udaje mu się po 14 miesiącach uciec z innym więźniem, księdzem Marin Balbi,31 października 1756. Bardzo fabularyzowaną relację o tej ucieczce napisał sam Casanova w „ Historii mojej ucieczki” , wydanej w Pradze w 1787 r., z doskonałą precyzją i znajomością miejsc, nie zapominając o sprecyzowaniu, że była to jedyna znana ucieczka z więzienia Leads.

5 stycznia 1757dotarł do Paryża, gdzie Bernis – który został czołowym ministrem – wspierali go masoni (wtajemniczony do masonerii w Lyonie wstyczeń 1750 17). Niesamowita historia jego ucieczki, którą lubi opowiadać za każdym razem, gdy zostaje zaproszony do arystokratów, bardzo przyczynia się do jego sławy i powodzenia drugiego pobytu w Paryżu. Poszukiwacz przygód dorobił się tam wówczas fortuny, uruchamiając królewską loterię, której celem było sfinansowanie Szkoły Wojskowej bez dalszego obciążania podatników – ludu – loterią, o której wiedział, dzięki zręcznym manewrom i odwadze, była odpowiednia autorstwa i duży udział w zyskach. Przez sześć lat wymusza duże sumy pieniędzy od markizy d'Urfé, wykorzystując łatwowierność tej bogatej wdowy w alchemii i naukach okultystycznych. Mówi, że rząd powierzył mu misje finansowe, dzięki opiece księcia Choiseul  : tajny agent, misja śledcza, za którą jest hojnie wynagradzana, zostałaby mu powierzona przez Francję w celu osądzenia stan jego okrętów wojennych. Oszust, oszust i manipulator (choć temu zaprzecza - w swoich pismach pyta: kim jest człowiek, któremu potrzeba nie skłania ludzi do podłości? ), chwali się też nadużyciem łatwowierności bogatej Madame d'Urfé pozwalając mu uwierzyć, że został doskonale wtajemniczony w tajemnice Kabały . Jednak według jego wspomnień otrzymał od Choiseul ważną misję u kupców w Amsterdamie, a po powrocie prowadził dobre życie bogatego mieszczanina we wspaniale urządzonej willi, z końmi, karetami, stajennymi i lokajami. Po utracie swoich protektorów zainwestował w malowaną fabrykę jedwabiu, a jego spektakularne bankructwo doprowadziło go do zamknięcia w For-l'Évêque , z którego wyjechał tylko dzięki markizie d'Urfé.

W swoich wspomnieniach wspomina również, że uczestniczył w egzekucji Roberta-François Damiensa ,28 marca tego samego roku.

W grudniu 1759 wyjechał z Paryża do Holandii, gdzie odnalazł swojego rywala hrabiego Saint-Germain, po czym kontynuował podróż po Europie, wchodząc na salony dzięki biletom rekomendacyjnym i paszportowi masońskiemu. W ten sposób został przyjęty z ciekawością przez króla Zjednoczonego Królestwa Jerzego III , króla Prus Fryderyka II czy cesarzową Rosji Katarzynę II, nigdy nie zdołał uzyskać godnego miana stanowiska, w szczególności doradcy tych monarchów.

W 1766 r. na skutek obelg pod adresem włoskiej baletnicy stoczył pojedynek na pistolety z Franciszkiem Ksawerym Branickim , podkomorzem króla polskiego Stanisława II ( co dało Casanovie praktycznie tytuł szlachecki ). Konfrontacja ma miejsce w dniu5 marca 1766 rw Woli pod Warszawą . Obaj mężczyźni są ranni, a ich przygoda jest opisana we wszystkich gazetach europejskich.

W 1769 przekroczył Langwedocję, aby dotrzeć do Aix-les-Bains  : Perpignan , Béziers , Montpellier , Lunel i wreszcie Nîmes, gdzie pozostał około dwudziestu dni.

Dzięki jego wielokrotnym prośbom i weneckim przyjaciołom Casanova otrzymuje 3 września 1774 r sejf wydany przez inkwizytorów Wenecji, który pozwala mu wrócić do rodzinnego miasta w dniutown 15 listopada, po 18 latach wygnania. Na początku powrót jest serdeczny i jest celebrytą. Zakłada małą grupę teatralną, otrzymuje niewielki zasiłek od Dandolo i ma nadzieję, że będzie zarabiał na życie ze swoich pism. Od 1776 do 1782 ponownie stał się niechętnym szpiegiem Wenecji. W wieku 49 lat, lata beztroskiego życia i tysiące kilometrów podróży zasłużyły sobie. Blizny po ospie, zapadnięte policzki i haczykowaty nos stały się bardziej zauważalne. W spirali w dół i po sporze finansowym Casanova, który czuje się pokrzywdzony i upokorzony przez markiza Spinola i braci Grimani, pisze wSierpień 1782broszura Ne amori nie daje, ovvero la stalla ripulita kpiąca z weneckiej szlachty. To przyniosło mu drugie wydalenie z Wenecji w 1783 roku.

Zmuszony do wznowienia podróży, Casanova przybywa do Paryża, Listopad 1783poznaje Benjamina Franklina podczas prezentacji na temat aeronautyki i przyszłości transportu balonowego. Przez pewien czas Casanova pełnił funkcję sekretarza i pamfleta Sebastiana Foscariniego, ambasadora Wenecji w Wiedniu. Spotyka też Lorenza Da Ponte, librecistę Mozarta .

W Luty 1784Casanova osiadł w Wiedniu, gdzie został sekretarzem ambasadora Wenecji. Podczas kolacji poznał hrabiego Józefa Karla von Waldsteina, masona pasjonującego się okultyzmem, który zaproponował mu posadę bibliotekarza w swoim Château de Dux w Czechach, gdzie osiadł wwrzesień 1785. Jego ostatnie lata spędza smutno w tym odosobnionym zamku Duchcov , zamieszkałym tylko przez drobnych służących, którzy drwią ze starego człowieka, w którym widzą postać z minionej przeszłości. Zrujnowany i przygnębiony niepowodzeniem swojej fantastycznej i filozoficznej powieści Icosameron  (it) w 1789, zaczął pisać Histoire de ma vie za radą swojego lekarza. KoniecLuty 1798udar zmusza go do przerwania pracy. Chory, pozostaje zamknięty w swoim skromnym mieszkaniu z jakimkolwiek towarzyszem, siostrzeńcem Carlo Angiolinim i psem Finette. Przybity do swojego fotela w stylu Ludwika XV , zmarł4 czerwca 1798 r. Został pochowany w biegu w małej zagrodzie pogrzebowej kościoła Santa Barbara w Duchcovie  ; na cmentarzu wiejskim (obecnie zastąpiony przez ogród publiczny). Nikt nie dbał o jego grób, jego lokalizacja zniknęła po śmierci hrabiego Waldsteina. Legenda głosi, że kilka miesięcy po rewolucji francuskiej ubolewa, że ​​postanowił wrócić do Wenecji, gdzie zakończył życie w anonimowości. Inna legenda głosi, że Casanova dręczył kobiety nawet po swojej śmierci: hrabia Waldstein umieścił duży żelazny krzyż na swojej płycie pogrzebowej, ta ostatnia zardzewiałaby, rozpieczętowałaby się i pogrzebała w chwastach, tak że w bezksiężycowe noce żelazo Kły chwytały spódnice przerażonych wielbicieli, gdy przechodzili.

Potomkowie

Pamięć o wyczynach Casanovy została zapomniana w rewolucyjnej zawierusze i wojnach napoleońskich, o czym świadczy biografia Księcia Linii , Fragmenty o Casanovie z 1809 roku, gdzie Giacomo Casanova jest cytowany jako „M. Casanova, brat malarza” ( słynny malarz bitew Francesco Casanova ) i brat dyrektora Akademii Drezdeńskiej Giovanniego Battisty Casanova . Odkryto ją na nowo od lat 20. XIX wieku podczas różnych tłumaczeń Histoire de ma vie i późniejszego stworzenia grupy badaczy, Casanovists, którzy poświęcili się badaniu życia i twórczości Casanovy.

Duchowieństwo, dobrzy myśliciele, ale także dzieła, takie jak Le Casanova Felliniego, uczyniły z niego prototyp libertyna obyczajów zbierającego kobiece podboje, podczas gdy on praktykował tylko przyziemny libertynizm swoich czasów i że jego pisma bronią rzadko transgresywnego libertynizmu seksualnego i libertynizmu intelektualnego.

W 1984 roku powstał Pośrednik Casanowistów , roczny przegląd periodyczny rozprowadzany w trzech językach (francuski, angielski, włoski) w 12 krajach (Niemcy, Austria, Belgia, Kanada, Finlandia, Hiszpania, Stany Zjednoczone, Francja, Włochy , Holandia), Bas, Wielka Brytania, Szwajcaria), w tym ostatnie badania Casanovists i inne informacje (konferencje, wystawy, sztuki teatralne, filmy itp.).

Casanova, wielki uwodziciel

Młody już jest otoczony młodymi kobietami, które zaczyna uwodzić. Jako nastolatek "biega za halkami". W 1740 roku służąca jej domu powiedziała nawet, że spędziła upalną noc z młodym, zaledwie 15-letnim Casanovą, stąd wyrażenie, które przychodzi jej do głowy: „Niebo! Wiatr wolności ”. Jako wielki uwodziciel, udało mu się przyciągnąć młode kobiety z włoskiej burżuazji. On exhilarates swoich partnerów poprzez pokazanie im puttana errante , a Księgozbiór biblioteki z dowolnego erotycznej lepiej znany jako Księdze erotycznych pozycjach od Aretine .

Kiedy ucieka z Leadów , z zamiłowania do skandalu, mówi „odnaleźć córkę i zapłodnić ją”. W rzeczywistości jest tylko małą kuzynką.

Poznaje Isabel da Glia , młodą hiszpańską kucharkę, z którą ma dziecko.

Nadal uwodzi i poznaje podczas przygody Marię de Liattio , córkę ambasadora. Zakochuje się w niej. Ich związek trwa trzy lata, przed jego śmiercią.

Niedawna książka Iana Kelly'ego , opublikowana w 2008 roku i oparta na wykorzystaniu funduszy archiwalnych z europejskich miast, w których mieszkał Casanova, wspomina, że ​​legendarny kobieciarz Casanova również utrzymywałby kilka relacji z mężczyznami , potwierdzając w ten sposób dwie aluzje. sam robi w swojej Histoire de ma vie . Biograf skomentował „że wydaje się, że Casanova był człowiekiem, który dla seksualności, jak i życia w ogóle, chciał poznać wszystkie smaki egzystencji. "

Niejednoznaczny związek z pisaniem

Jak wszyscy poszukiwacze przygód, Casanova wie, jak się zainscenizować, aby być jak najbardziej wiarygodną i jak najmniej podejrzliwą w kontekście mniej lub bardziej legalnych działań, takich jak szpiegostwo lub oszustwo. Ale ta inscenizacja ma też wymiar literacki: rzeczywiście, od 1791 roku Casanova osiedlił się w Dux w Czechach, co pozwoliło mu w pełni poświęcić się pisarstwu, po długim jedynie tłumaczeniu.

Następnie zaczyna pisać swoje Pamiętniki, ponownie stając na scenie i wykorzystuje całą swoją libertyńską retorykę, by przedstawić się w zaskakująco szczerym świetle: oszalałym egoistą, który z trudem może stać się wielkim pisarzem i uczonym, jakim chciał być. Rzeczywiście, przez całe życie pisał Casanova. Pisząc swoje wspomnienia, maluje portret przedrewolucyjnego społeczeństwa, portretując zarówno pokojówki, jak i najwybitniejszych ministrów, dając tym samym wiodące świadectwo o przełomowej epoce, w której poznał m.in. Woltera , Goethego , Mozarta , Jeana -Jacques Rousseau i papież Klemens XIII .

Jego wspomnienia – studiowane i porównywane z faktami historycznymi przez zapalonych kazanowistów – choć prezentują nieścisłości co do dat, wydają się jednak być sporządzane pod kierunkiem dobrej wiary. Autor chyba jednak upiększył własną postać, nie ukrywając pewnych wątpliwych aspektów, takich jak nawracające choroby weneryczne, kazirodcze relacje z własną córką, które lubił opisywać – prawdopodobnie wynalazek od podstaw – czy zakup od jakiegoś 13-letnia wieśniaczka w Rosji - kolejna fantazja polegająca na zabawie w liczbę lat "kupionych", aby zaspokoić pragnienia starzejącego się mężczyzny. Doceniono go jednak nie za pióro, ale za czyny, frywolność i libertyński charakter.

W podziwie znanego i uznanego za swoje pisarstwo Diderot, Casanovy, nie udaje mu się zrealizować swoich aspiracji, o czym świadczy donośna porażka po wydaniu „Icosameronu”. Można przypuszczać, że odczuwał pewne niezadowolenie ze swoich publikacji, które nie były uznawane inaczej niż za dzieła libertyna, a nawet bardzo ostro krytykowane przez część ówczesnej publiczności.

73 lata istnienia opowiedziane przez tego wielkiego libertyna są pełne przygód, anegdot i szczegółów dotyczących tej epoki rozkwitu nowych idei i społeczeństwa tamtych czasów. Napisane są w stylu literackim, czasami zawiłymi lub wyrafinowanymi zwrotami „cennego” narratora - może tłustego - ale są zrozumiałe, czasami godne podziwu, często smaczne, jak wtedy, gdy Casanova pisze z prostotą: nie mam nigdy w swoim życie zrobiło cokolwiek innego niż praca, aby rozchorować się, kiedy cieszyłem się swoim zdrowiem, i pracować, aby odzyskać zdrowie, kiedy je straciłem . Jego dzielne przygody zajmują pierwotne miejsce w jego wspomnieniach: ponad sto kobiet jest tam wymienianych jako „podboje”; zgodnie z tym bogatym „don Juanem” mężczyzna jest stworzony do dawania, kobieta do otrzymywania . Te miłości są źródłem nieskończonego szczęścia i nieszczęścia dla poszukiwacza przygód, który osądził, że skoro przyjemności przemijają, tak samo są ze smutkami . Przedstawiając się jako zbyt hojny, by złamać los młodych kobiet, które zasłużyły na wiele, zbyt uczciwe, by poddać się romantycznym maskaradom z powodów finansowych, a przede wszystkim nie mogący znieść myśli, że są skute tak potężnymi więzami jak te małżeńskie – zdobycie żonaty to głupota, ale gdy mężczyzna robi to w czasie, gdy jego siła fizyczna maleje, staje się śmiertelny… - woli pominąć kilka ważnych propozycji zawarcia małżeństwa w sprawiedliwym małżeństwie. Przekonany, że za najsmaczniejsze miejsce na świecie, nie podobają, to wystarczy, że ktoś jest skazany, aby tam żyć , Casanova wędruje w całej Europie przez całe życie, z Wenecji do Paryża, Madrytu czy Wiednia, kończąc swe dni na zamku Duchcov , w Czechy, jako pisarz-bibliotekarz hrabiego Józefa Karla von Waldsteina, po otrzymaniu od cesarza świętego rzymskiego honoru szambelanowskiego , widząc w śmierci potwora, który goni uważnego widza z wielkiego teatru, zanim sztuka, która go interesuje nieskończenie się kończy . Nie mogąc już uczestniczyć w sztuce konwersacji z powodu utraty zębów, pisał tam swoje wspomnienia.

Portret starszego Casanovy autorstwa jednego z jego współczesnych

Współczesnym autorem tego portretu jest książę de Ligne, którego tekst ukazał się pod tytułem Aventuros in Mémoires et mixes historique et littéraires. Paryż, 1828, t. IV, s.  291.

Książę Ligne napisał w swoich wspomnieniach dłuższy tekst o Casanovie:

„Byłby bardzo przystojnym mężczyzną, gdyby nie był brzydki; jest wysoki, zbudowany jak Herkules, ale ma afrykańską karnację; bystre oczy, wprawdzie pełne dowcipu, ale które zawsze zwiastują podatność, niepokój lub urazę, sprawiają, że wygląda trochę drapieżnie, łatwiej się gniewać niż wesoło. Mało się śmieje, ale rozśmiesza ludzi. Ma sposób mówienia rzeczy, które są jak niezrównoważony Arlekin i Figaro, co czyni go bardzo przyjemnym. Są tylko rzeczy, o których twierdzi, że wie, że nie zna: zasady tańca, zasady języka francuskiego, gustu, posługiwania się światem i dobrych manier. To tylko jego dzieła filozoficzne, w których nie ma filozofii; wszystkie inne są ich pełne; zawsze jest coś nowego, coś ostrego i coś głębokiego. To studnia nauki; ale tak często cytuje Homera i Horacego , że jest to obrzydliwe. Obrót jego umysłu i jego wypukłości to ekstrakt z soli attyckiej. Jest wrażliwy i wdzięczny; ale bez względu na to, jak mało mu się nie podoba, jest podły, gburowaty i obrzydliwy. Milion, który mu daliśmy, nie odkupiłby małego żartu, który mu daliśmy. Jego styl przypomina dawne przedmowy; jest długa, rozproszona i ciężka; ale jeśli ma coś do powiedzenia, na przykład o swoich przygodach, to wkłada w to taką oryginalność, naiwność, ten rodzaj dramatu, by wszystko wcielać w życie, że nie można go zbytnio podziwiać i że bez tego. jest lepszy od Gila Blasa i Kulawego Diabła . Nie wierzy w nic poza tym, co najmniej wiarygodne, jest przesądny we wszystkich sprawach. Na szczęście ma zaszczyt i delikatność, bo wyrokiem „  Bogu to obiecałem  ”, albo „  Bóg tego chce  ”, nie ma na świecie rzeczy, której by nie był w stanie zrobić. On lubi. Pożąda wszystkiego, a mając już wszystko, wie, jak się bez wszystkiego obejść. Szczególnie kobiety i małe dziewczynki są w jego głowie; ale nie mogą już go zostawić, aby pójść gdzie indziej. To go złości, gniewa na płeć piękną, na siebie, na niebo, na naturę, a zwłaszcza na rok 1725 . Za to wszystko mści się na wszystkim, co jadalne, do picia; nie może już być bogiem w ogrodach, satyrem w lasach, jest wilkiem przy stole: nic nie robi, zaczyna wesoło, a kończy smutno, przepraszam, że nie może zacząć od nowa.

Jeśli czasami wykorzystywał swoją wyższość nad kilkoma zwierzętami, mężczyznami i kobietami, aby zbić fortunę, to właśnie po to, aby uszczęśliwić otaczających go ludzi. Wśród największych niepokojów najbardziej burzliwej młodości i najbardziej ryzykownej, a czasem nieco niejednoznacznej kariery, wykazał się delikatnością, honorem i odwagą. Jest dumny, bo jest niczym. Z rentierem, finansistą lub wielkim panem, z którym być może łatwo byłoby żyć; ale żeby go nie denerwować, zwłaszcza że się nie śmieje, ale że się go czyta lub się go słucha; bo jego samoocena jest wciąż pod bronią. Nigdy nie mów mu, że znasz historię, którą ci opowie; wygląda na to, że słyszysz to po raz pierwszy. Nie omieszkaj mu się pokłonić, bo wszystko uczyni cię wrogiem. Jego niesamowita wyobraźnia, żywiołowość jego kraju, jego podróże, wszystkie zajęcia, które wykonywał, jego stanowczość przy braku wszelkich dóbr moralnych i fizycznych, czynią go człowiekiem rzadkim, cennym, godnym nawet uwagi. przyjaźni od nielicznych, którzy znajdują u niego łaskę. "

Pracuje

Pozostawił m.in. Historię swojej niewoli , Praga , 1788 , oraz Pamiętniki pisane po francusku i wydane w Lipsku , 1826 - 1832 , 10 t. . w-8. Te wspomnienia zostały umieszczone w Indeks ksiąg zakazanych w Rzymie .

Prace zdigitalizowane przez Gallica

Załączniki

Bibliografia

Zasoby

Dokumenty dotyczące Casanovy są bardzo liczne; aby zbliżyć się do postaci, jego pisma stanowią niezbędną podstawę:

Komiczny

Filmografia

Kino Telewizja Utwory muzyczne

Casanova (2016), opera pasticcio Juliana Perkinsa  (en) i Stephena Pettitta, po raz pierwszy wykonana w serii Baroque Unwrapped na Kings Place w Londynie.

Linki zewnętrzne

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Pod książką kobiety topless wydają się przyglądać tekstowi, podczas gdy putto o szkarłatnych skrzydłach wydaje się patrzeć na Casanovę. Źródło: (w) Michelle Lovric, Carnevale , Bloomsbury Publishing,2013, s.  47.
  2. Portret profilowy malowany w kolorze brązowoszarym i terakoty , z guzkiem na nosie i włosami związanymi w kucyk wstążką.
  3. „Tajna trasa” z przewodnikiem po Pałacu Książęcym w Wenecji obejmuje wizytę w celach, w których rzekomo przetrzymywany był pisarz, choć przewodnicy zdradziecko dodają, że prawdopodobnie jest to fabrykacja, ponieważ nie można znaleźć śladu postaci. rejestru więziennego, ale z drugiej strony mamy pewność, że był wówczas informatorem policji weneckiej
  4. Został przyjęty do loży „Przyjaźń i Wybrani Przyjaciele” w Lyonie, a dwa miesiące później przeszedł do etapu towarzysza w loży hrabiego de Clermont w Paryżu, przed uzyskaniem tytułu magistra w sierpniu 1750 roku. sieć relacyjna w całej Europie dzięki paszportowi masońskiemu i przewodnikom podróżującym masonom. Źródło: Jean-Didier Vincent , Casanova, zaraza przyjemności , Odile Jacob,1990, s.  190.
  5. Opowieść ta była tematem osobnej publikacji, Historia mojej ucieczki z więzień Republiki Weneckiej, zatytułowanej Przewody , Praga, 1788, w-8 o .
  6. „Sześć procent prowizji od wszystkich dochodów plus roczna emerytura w wysokości czterech tysięcy franków”. Źródło: Guy Endore, Casanova: 1725-1798 , Payot,1934, s.  151.
  7. Dzielnica „Mała Polska” przy obecnym placu Marcela-Pagnola , krakowska rezydencja w Bel Air
  8. Złożył w nim swoje jedyne publiczne oświadczenie, że Grimani był jego prawdziwym ojcem
  9. Biblioteka zawierająca 40 000 źle uporządkowanych i nieskatalogowanych tomów. Źródło: (de) Thomas Medicus: „Der Bibliothekar von Dux: Casanovas letzte Jahre”, w: Freibeuter , 25, 1985, s.  86-90 .
  10. Określenie biseksualizm , jednak nie jest w użyciu podczas XVIII -tego  wieku.
  11. Pięć stóp i dziewięć cali (ponad stopy) to w tamtym czasie bardzo trudne zadanie dla Włocha. Źródło: Guy Endore, Casanova: 1725-1798 , Payot,1934, s.  21.

Bibliografia

  1. Wymowa w standardowym języku włoskim w transkrypcji zgodnie ze standardem API .
  2. Jean-Paul Enthoven , „  Casanova, skarb narodowy  ” , na Le Point ,22 lipca 2010
  3. Dodajì 5 kwietnia 1725 . Giacomo Girolamo fig.o di D. Caietano Giuseppe Casanova del q. (Uondam) Giac.o Parmegiano comico i di Da Giovanna Maria, giogali, nato li 2 corr. battezzato da P. Gio. Kapelusz Batta Tosello. di Chiesa de licentia, Comp. il signor Angelo Filosi q. (uondam) Bartolomeo stà a S. Salvador. Lew. Regina Salvi. (W P. Molmenti, Carteggi Casanoviani , t. I, s.  9 przyp.)
  4. (w) J. Rives Childs , Casanova: A New Perspective , Nowy Jork, Paragon House,1988, 346  s. ( ISBN  0-913729-69-8 )
  5. Giacomo Casanova, Historia mojego życia , FA Brockhaus,1960, s.  214
  6. Jean-Didier Vincent , Casanova, zaraza przyjemności , Odile Jacob,1990, s.  227
  7. Giacomo Casanova de Seingalt (1725-1798)
  8. Frédéric Manfrin, Biografia Casanovy
  9. Michel Delon , „Casanova”, La Marche de l'Histoire , 21 listopada 2011
  10. Anaïs Kien, „Poszukiwacz przygód oświecenia, Casanova w Paryżu”, w La Fabrique de l'histoire , 29 listopada 2011
  11. Alain Buisine , Casanova: l'Européen , Éditions Tallandier,2001, s.  133
  12. (w) Dennis Poupard, James P. Draper, James E. Person, Mark Scott, Krytyka literacka od 1400 do 1800: Fragmenty krytyki dzieł z XV, XVI, XVII i XVIII wieku, powieściopisarze, poeci, dramaturdzy, Filozofowie i inni kreatywni pisarze , Gale,1990, s.  92
  13. A. Compigny des Bordes, Casanova i markiza d'Urfé. Najbardziej ciekawy romans z XVIII -tego  wieku: od wspomnień i niepublikowanych archiwów: 1757-1763 , Paryż, Librairie H. Champion, Champion E., 1922
  14. „  Atak i egzekucja Damiensa w pamiętnikach Casanovy – Utpictura18 Krytyka i teoria  ” , na stronie utpictura18.univ-montp3.fr (dostęp 26 września 2016 r. )
  15. Charles Wright, Casanova czyli istota Oświecenia , Bernard Giovanangeli,2008, s.  169
  16. Charles Samaran , Jacques Casanova, Wenecjanin. Życie przygód XVIII th  century , Calmann-Levy,1914, s.  405
  17. Helmut Watzlawick, „Casanova”, w „Fabryce historii” , 28 listopada 2011
  18. Jos Jullien, Casanova à Nîmes, La Cigale – wydanie Uzès, 1930
  19. Bvevallabrix , "  Valabris Istoria: Casanova en Langwedocja  " , na Valabris Istoria ,7 maja 2019(dostęp 30 kwietnia 2020 )
  20. Mistrzowie (1969), s.  255 .
  21. Mistrzowie (1969), s.  263 .
  22. Childs (1988), s.  281 .
  23. Alain Buisine , Casanova: l'Européen , Éditions Tallandier,2001, s.  396
  24. Alain Vircondelet , The Last Days of Casanova , Flammarion Editions,2005, s.  221
  25. (it) Alberto Toso Fei, Leggende Veneziane E Storie Di Fantasmi , Elzeviro,2002, s.  185
  26. Charles Samaran , Jacques Casanova, Wenecjanin. Życie przygód XVIII th  century , Calmann-Levy,1914, s.  443
  27. Meunier Emmanuelle, „Giacomo Casanova czyli mit libertyna wystawiony na próbę małego ekranu”, w „ Images of the Enlightenment” w telewizji – Budowa wspólnej kultury poprzez fikcję , pod redakcją Bernarda Papina, Éditions INA-De Boeck, 2010
  28. Pośrednik Casanowistów
  29. Patrick Wald Lasowski, Praktyczna nauka o miłości: rewolucyjne podręczniki erotyczne , Picquier,1998, s.  26
  30. (en) Guy Dammann „Oświecenie preferencji seksualnych Casanovy” The Guardian , 27 czerwca 2008 roku ( czytaj on-line )
  31. Giacomo Casanova, Historia mojego życia , wyd. Robert Laffont, 1993, t. II, t. 8, rozdz. IX, s.  892-893
  32. „  Casanova, noc Drezna  ” , na triartis.fr (dostęp 22 stycznia 2019 )
  33. Fabien Randanne, „  Jean-Pierre Jeunet:” Caro i ja, dostaliśmy się do ust nad estetyką naszych filmów  ”, 20 Minut ,11 września 2017 r.( przeczytaj online )
  34. „  Casanova: miłość w Wenecji  ” , na Le Figaro (dostęp 25 listopada 2020 r. )