Alexandre volkoff

Alexandre volkoff Obraz w Infobox. Biografia
Narodziny 27 grudnia 1885
Moskwa
Śmierć 22 marca 1942(w wieku 56 lat)
Rzym
Narodowość Rosyjski
Zajęcia Reżyser , scenarzysta , aktor , reżyser
Okres aktywności Od 1913
Inne informacje
Konflikt Pierwsza wojna światowa
Archiwa prowadzone przez French Cinematheque

Alexandre Volkoff (po rosyjsku  : Александр Александрович Волков ) to rosyjski aktor , scenarzysta i reżyser , urodzony27 grudnia 1885w obwodzie moskiewskim i zmarł dalej22 marca 1942 w Rzymie .

Biografia

Alexandre Volkoff początkowo pracował jako scenarzysta , autor napisów dla wytwórni Thiemann and Reinhardt. Jego debiut reżyserski Sny mimoletnye, sny nazabotnye snyatsya lish raz ( Dreams So Fleeting, Dreams So Carefree, Are Dreams Only Once ) został wydany wGrudzień 1913.

Po filmie biograficznym o Ismail Bey Gaspirali wyreżyserował w 1914 r. Haroul, tchórz lub Le Fuyard ( Garun bezhal bystree lani ). Następnie poznaje Ivana Mosjoukine'a i reżyseruje serię filmów dla Pathé / Le Film Russe ( Russian Golden Series ): The Heart of Evil , U szczytu swojej chwały , The Green Spider , a zwłaszcza The Father. Serge współreżyserował Jakow Protazanov po Léon Tołstoj i wyprodukowany przez Iossif Ermoliev . W tym samym duchu, Za kulisami ekranu , Konkurs piękności , Jest winny , Dość krwi , a Mężczyźni umierają za metal (1919) z Nicolasem Rimskim .

Rewolucja rosyjska zmusiła go do opuszczenia Rosji i dołączył do Francji Marzec 1920w towarzystwie Iossifa Ermolieva i ich niewielkiej grupy, Ivana Mosjoukine , Nathalie Lissenko , Nicolasa Rimskiego i producenta Alexandre Kamenka .

Tam staną się tymi, których historia nazwie białymi Rosjanami . Ermoliev założył firmę Albatros, dla której Alexandre Volkoff wyreżyserował L'Échéance fatale w 1921 roku z Nicolasem Rimskim i Laurentem Morléasem , La Maison du mystère na podstawie Jules Mary , 7-godzinnej rzeki filmowej z Ivanem Mosjoukine i Charlesem Vanelem , która otrzymywała nieustanne brawa. podczas pokazu w Nowym Jorku w 2003 roku.

Potem jest Kean, czyli Disorder and genius) , w 1924 roku, według Alexandre Dumas , z ponownie Ivanem Mosjoukine i Nathalie Lissenko i Nicolasem Kolinem, która zawiera najdłuższą scenę agonii i śmierci w historii kina, ponieważ trwa od 16 do 20 lat. minut w zależności od prędkości projekcji. Następnie zagorzali Le Brasier (współreżyserowany z Ivanem Mosjoukine ), Les Ombres qui passe (1924), Casanova (1927) i Szeherezada (1928).

Alexandre Volkoff staje reżyser asystent Abel Gance dla Napoleona w 1927. Jego pierwszy film Gadające jest Le Diable Blanc d'apres Léon Tołstoj , w 1930 roku, ze Iwan Mozżuchin , Lil Dagover , a po raz pierwszy na ekranie Peter Lorre , nakręcony w Grenoble i wyprodukowany przez Universum Film AG .

W 1934 roku Iossif Ermoliev wyprodukował Tysiąc i drugą noc w reżyserii Alexandre Volkoff z Ivanem Mosjoukine, a także Tania Fédor . Mosjoukine obozował tam książę Tahar, bohaterski żołnierz, ale gadające filmy zaczęły utrudniać aktorowi rosyjski akcent.

La Gaumont wyprodukował także swoje Carnival Child w 1934 roku z tą samą parą gwiazd, napisaną z Jeanem Sablonem , z Saturninem Fabre i Camille Bardou, której ostatnim filmem jest.

W 1936 roku wyreżyserował niemiecki film Wołga-Wołga (Stenka Razin) , wyprodukowany przez Badala, z Hansem Adalbertem Schlettowem, który muzycznie opowiada o buncie Stenki Razine w 1671 roku przeciwko carowi Aleksisowi Michałowiczowi .

Większość białych Rosjan we Francji była bezpaństwowcami, a trudności, z którymi boryka się on i jego żona Aleksandra, rosną.

Jego ostatni film Imperial Love został nakręcony we Włoszech w 1941 roku i wyprodukowany przez Titanusa .

Filmografia

Dyrektor

Autor scenariusza

Aktor

Uwagi i odniesienia

  1. (w) Alexandre Kamenka w internetowej bazie danych filmów

Linki zewnętrzne