Wymowa włoska

Ten artykuł wskazuje, w jaki sposób język włoski jest transkrybowany za pomocą międzynarodowego alfabetu fonetycznego .

Stoły dźwiękowe

Spółgłoska API Przykład p p iano , am p io , p roprio pp lub pː pa pp a , a pp ena , zu pp a b b anca , ci b o , al b a bb lub bː ba bb o , fa bb ro t mi t o , t ranne , al t o tt lub tː fa tt o , a tt raverso re d unque , i d ra , cal d o dd lub dː ca dd e , a dd irittura t͡ʃ c inque , ci ao , fa c evo tt͡ʃ lub t͡ʃː ca cci are , a cc eso , a cci aio wszystko z occolo , can z one , mar z o wszystko gra z ie , pi zz a , ma zz o , pa zz a d͡ʒ gi ungla , end g ere , pa g ina dd͡ʒ ma ggi o , o gg i , pe ggi o d͡z z ulù , z elare , Mar z abotto dd͡z a z alea , me zz o , ro zz o k c avolo , a c uto kk lub kː pe cc ato , pi cc olo vs ch iesa , an ch e ɡ g atto , a g ro ɡɡ ma błąd gg ɟ gh ianda , gh etto fa f ATTO , F Rica , m os m oro ff lub fː e ff etto , e ff shine , ba ff o v v nastolatek , v olto , po v ero vv lub vː a vv ocato , so vv enire , e vv iva s s ano , pa s to , cen s imento ss lub sː po ss o , a ss a ss ino , pe ss imo z ro s a , a s ma , s bawariańska ʃ sc ena , sc immia , sci ame ʃʃ lub ʃː ca sc ina , a sci a , gu sci o m m ano , a m are , ca m po mm lub mː ma mm a , a mm ogliare , E mm a ɱ i n vece , a n fibio , ca n fora nie n a n o , pu n to , pe n sare nn lub nː no nn a , a nn o , ca nn a nie fa n go , u n ghia , pia n go ɲ gn omo , gn occo ɲɲ lub ɲː ba gn o , ten gn o , ca gn olino l pa l a , l ato , vo l a On lub L. pa ll a , mo ll e , mi ll e ʎ gli , gli elo ʎʎ lub ʎː pa gli a , lu gli o , fami gli a r R oma , quatt r o , mo r to rr lub rː bu rr o , ca rr o , te rr a jot sco i attolo , propr i o , ins i th w u omo , r u ota , g u erra

Samogłoski API Przykład w a lto , p a dre , sar at mi e Dicola , p e ra , perch ed ɛ e lica , m e mbro , c ' è ja i mposta , pr i ma , colibr ì o o mbra , c o me , poss o ɔ o tto , p o sso , com ò u u ltimo , p u re , caucci ù Dyftongi API Przykład mieć Kwiecień zrobił , Giam miał ok ei d ei ( przyimek ), qu ei ɛi andr ei , s ei oi n oi , v oi voda ɔi su oi , p oi w p do sa , r do co miał Eu ropa , f eu dale ɛu ermen eu tico , r eu ma ja p ia nie , ch ia rore ja sch ie tto , pens ie roso jot ie ri , s ie pe jo f io re , secch io jot p io ggia , io nico ju p iù , iu cca wa g ua do , q ua ndo my q ue llo , d ue cento wɛ g ue rra , g ue ffa wi q ui , tacc ui nie wo v uo tare , q uo tidiano wɔ v uo to , s uo cero wja Contin UIA MO , osseq UIA Ciebie wjε Q uie you , req uie

Inne symbole
API	Opis	Przykład
ˈ	Główny akcent toniczny, który należy umieścić przed akcentowaną sylabą	primo [ˈpriː.mo]
ˌ	Dodatkowy akcent	mangiatoia [ˌman.dʒa.ˈtoː.ja]
.	Separator sylab	chiamata [kja.ˈmaː.ta]
ː	Długi, aby wskazać długą samogłoskę lub podwójną spółgłoskę	andare [ãn.ˈdaː.re]
~	Nasalizacja, umieszczona nad nosową samogłoską	trzcina [ˈãŋ.ke]

Uwagi

• Litera „  n  ” zawsze przyswaja do punktu przegubu w następującej spółgłoski . Oznacza to, że „n” z „ng” lub „nc” to welar ([ ŋ ]), a „nv” lub „nf” to wargowo-zębowe ([ ɱ ]).
• W sylaba kończy się nosowego The poprzedzający samogłoska jest lekko nasalized (ale nie tak bardzo jak w języku francuskim: „sbancare” [zbãŋ.kaː.re] ).
• Wciąż na temat koartykulacji , niektóre z opisanych powyżej sylab są „zablokowane” na końcach, tak że nie ma asymilacji  : nosalizacja nie wpływa na poprzednią sylabę (jak w przypadku słowa „laska” dla psa ” [ˈKaː.ne]) ), ale oddziałuje na nią palatalizacja (jak na deflowane słowo „sgonfio” [ˈzgõɱ.fjo] ).
• Niektóre spółgłoski są zawsze długie, gdy znajdują się między dwiema samogłoskami lub na początku zdania. To są ʃ, t͡s, d͡z, ʎ, ɲ . Dlatego są przedstawiane jako podwójne spółgłoski.
• Samogłoski w otwartej sylabie akcentowanej (tj. Po których nie następują spółgłoski należące do tej samej sylaby) są zawsze długie, chyba że znajdują się na końcu słowa (jak w przypadku tłumu „sciame” [ˈʃaː.me] ).
• Sylaba zawsze zawiera jedną samogłoskę (długą lub krótką) lub dyftong . Jeśli pisemnie dwie samogłoski stykają się ze sobą bez tworzenia dyftong, następnie są one częścią dwóch różnych sylab (jak dla kraju słowo „Paese” [pa.'eː.ze] ).
• Pary samogłosek utworzony przez pół-samogłoski i samogłoski są uważane za dwugłosek (jak w przypadku człowieka słowa „uomo” [wɔː.mo] i wczoraj „ieri” [jɛː.ri] ).
• Sylaby w fonetyce niekoniecznie pokrywają się z sylabami w pisowni . W fonetyce sylabę definiuje się poprzez intensywność, która w przypadku samogłosek jest maksymalna i zmienia się w zależności od spółgłosek. Każda sylaba zaczyna się z minimalną intensywnością, szczytami, a następnie kończy się przed kolejnym minimum. Tak więc dla słowa głównego „testa” piszemy [ˈtɛs.ta] zamiast „te-sta”, ponieważ intensywność tarcia ( [s] ) jest większa niż intensywność okluzyjnego ( [t] ). W tym przykładzie [s] jest ogonem sylaby. Sylaba, która nie ma ogona (i dlatego kończy się samogłoską), nazywana jest sylabą otwartą ( [ˈkaː.ne] ). Sylaba, która kończy się ogonem, nazywana jest sylabą zamkniętą. Nie ma konieczności oddzielania sylab symbolem „  .  »Podczas transkrypcji fonetycznej, ale jej użycie daje pełniejszy rezultat.

Transkrypcja fonetyczna i transkrypcja fonologiczna

Istnieją dwa możliwe typy transkrypcji przy użyciu międzynarodowego alfabetu fonetycznego  :

• W transkrypcji fonetyka jest zainteresowany w dźwiękach jako jednostki fizjologicznych. Transkrybuje telefony , opisując każdy dźwięk, nie pomijając różnic w wymowie. Transkrybowane słowo jest otoczone nawiasami kwadratowymi [...]
• Transkrypcja fonologiczna jest zainteresowany w dźwiękach jako części struktury. Dokonuje transkrypcji fonemy , to znaczy tylko głosek mających znaczenie w odniesieniu do języka przynależności. Transkrybowane słowo jest otoczone ukośnikami /.../

Przykłady w poprzedniej sekcji „Uwagi” zawierają transkrypcje fonetyczne: transkrypcja fonologiczna pomija natomiast informacje niezbędne do poprawnej wymowy włoskiej, ale nie do jej zrozumienia. Na przykład w transkrypcji fonologicznej:

• Różne możliwe warianty fonemu / n / nie są transkrybowane, ponieważ welaryzacja lub labializacja n jest określona przez następującą spółgłoskę. Dlatego wystarczy napisać /in.ˈve.t͡ʃe/ i /ˈfan.ɡo/ dla [ĩɱ.ˈveː.t͡ʃe] i [ˈfãŋ.ɡo] .
• Nazalizacja nie ulega transkrypcji, ponieważ samogłoska następnie spółgłoski w tej samej sylaby zawsze nasalized ( /an.ce/ dla [ãŋ.ce] ).
• Spółgłoski ʃ, t͡s, d͡z, ʎ, ɲ (które są zawsze długie, gdy znajdują się między dwiema samogłoskami) są po prostu transkrybowane ( /ˈpe.ʃe/ dla [ˈpeʃ.ʃe] , /ˈra.ɲo/ dla [ˈrãɲ.ɲo] ).
• Długość samogłosek nie podlega transkrypcji, ponieważ zależy od kontekstu.

Odmiany lokalne

Istnieje kilka dźwięków, które nie są częścią standardowego włoskiego, ale które są używane w regionalnych odmianach języka włoskiego i które odpowiadają odchyleniom wymowy od standardu. Przykłady takich odmian obejmują:

• Dźwięk [h] nie istnieje w języku włoskim, nawet w rzadkich przypadkach, gdy pisownia przedstawia h : hanno 'oni mają' [ˈanːo] , podobnie jak anno 'rok'. Jednak w wymowie toskańskiej , zwłaszcza we Florencji , [h] jest powszechną realizacją fonemu / k / między dwoma dźwiękami wokalnymi (podczas gdy / kk / nie dotyczy): amico 'ami' [a'miːho] , ale arco ' arc ' [' arːko] , mucca 'cow' ['mukːka] .
• Na przykład na Sycylii i Sardynii stosuje się spółgłoski retrofleksyjne .
• Dźwięk [ə] , środkowa samogłoska środkowa , odnosi się do Kampanii w Abruzji w Basilicata oraz w Apulii na końcu słów (np. „Napoli” Napule [naː.pu.lə] ).

Nie należy mylić regionalnych odmian języka włoskiego z różnymi dialektami używanymi we Włoszech .

Bibliografia

• (it) F. Albano Leoni i P. Maturi, Manuale di fonetica , Carocci , Rzym , 2002

Zobacz też

• Alfabet włoski
• Gramatyka włoska
• Regionalne warianty języka włoskiego

Źródła

• (it) Ten artykuł jest częściowo lub w całości zaczerpnięty z artykułu Wikipedii w języku włoskim zatytułowanego „  Fonologia dell'italiano  ” ( zobacz listę autorów ) .