Edouard Daladier
.png)
Édouard Daladier , ur18 czerwca 1884 rw Carpentras i zmarł dnia10 października 1970w Paryżu , to polityk francuski , postać Partii Radykalnej i III e Rzeczypospolitej podczas okresu międzywojennego .
Poseł na Sejm z ramienia Vaucluse , był wielokrotnie ministrem, m.in. ministrem wojny w latach 1933-1934, a następnie międzyCzerwiec 1936 i maj 1940i trzykrotny przewodniczący Rady : w 1933, krótko na początku 1934, następnie między thenKwiecień 1938 i Marzec 1940. Jako szef rządu podpisał Układ Monachijski .
W czasie okupacji więziony we Francji, a następnie w Niemczech, po wojnie ponownie został deputowanym, pełniąc służbę do 1958 r. Był także burmistrzem Carpentras (1912-1919), a następnie Awinionu (1953-1958).
Pochodzenie i formacja
Syn piekarza z Carpentras, Daladier wziął zajęcia w khâgne z Edouard Herriot w Ampere szkole w Lyonie. W agregacji historyczno-geograficznej otrzymuje pierwsze miejsce . W 1909 roku został nauczycielem historii w gimnazjum dla chłopców w Nîmes , a następnie docentem historii i geografii w Lycée Saint-Charles (przybudówce cesarskiego liceum , przyszłego liceum Thiers) w Marsylii.
Początki w polityce
W 1911 został wybrany burmistrzem Carpentras . Wyjechał na front w 1914 roku i powrócił w 1918 roku w randze porucznika , w Legii Honorowej i cztery cytowań. Po pierwszej porażce w 1914 roku Daladier został wybrany na radykalnego zastępcę Vaucluse w latach 1919-1940. W latach 1927-1930 był przewodniczącym Partii Radykalnej , a następnie w latach 1936-1938. Wojowniczy i zadziorny Daladier był nazywany „bykiem Vaucluse”. w polityce (brytyjski przywódca Neville Chamberlain nazywa go „bykiem z rogami ślimaka” z powodu jego ostrożności i wahania, jego energia jest bardziej widoczna niż prawdziwa).
Uczestniczył w rządach Cartel des Gauche (1924-1926) iw następnych latach jako minister kolonii (1924), wojny (1925), oświaty publicznej (1926) i robót publicznych (trzykrotnie w latach 1930-1932). Sam został mianowany przewodniczącym Rady w 1933 r., potem w 1934 r., ale w ubiegłym roku musiał ustąpić po przedpowstaniowym rozruchu z 6 lutego 1934 r .
Podczas radykalnego kongresu w Nantes w 1934 r. Zainicjował temat „ Dwieście rodzin ”, podjęty przez skrajną prawicę i komunistów ( „Dwieście rodzin jest mistrzami francuskiej gospodarki, a właściwie francuskiego politycznego ” ).
Lider Partii Radykalnej, brał udział w wiecu lewicy przed wyborami w czerwcu 1936 r. , co pozwoliło na sojusz Partii Komunistycznej (PC-SFIC), Francuskiej Sekcji Międzynarodówki Robotniczej (SFIO) i radykałów . W latach 1936-1937 został wiceprzewodniczącym Rady i ministrem obrony narodowej w rządzie Frontu Ludowego .
Jest ponownie Prezesem Zarządu w dniu 10 kwietnia 1938 r. Szybko interweniował na froncie walutowym, poprzez porozumienie z amerykańskim i brytyjskim skarbem, by frank spadł do parytetu 179 franków za funt (wobec 147,28 w1 st styczeń 1938), a następnie ustabilizować ten parytet.
Chcąc zatrudnienia rezerwowej pracowników francuskich, on ogłosił dekret z mocą ustawy z2 maja 1938 na policji cudzoziemców, która jest uzupełniana przez 12 listopada 1938. Ten ostatni przewiduje internowanie „obcych niepożądanych”; jest rozszerzona przez prawo18 listopada 1939co pozwala na internowanie „każdej jednostki, francuskiej lub obcej, uważanej za niebezpieczną dla obrony narodowej lub bezpieczeństwa publicznego”, w tym czasie zwłaszcza Żydów Europy Środkowej , co niektórzy nazywają „Vichy przed Vichy” . Od 1939 roku we francuskich obozach internowania przebywali także uchodźcy z hiszpańskiej wojny domowej .
W listopadzie 1938 r. wydał dekrety z mocą ustawy, zwane przez jego przeciwników „dekretami ubóstwa” , które powróciły do działań Frontu Ludowego. Daladier wywołuje Obowiązujące przepisy prawa 40 godzin z „prawem lenistwo i zdrady narodowej” . W odpowiedzi strajki robotnicze miały miejsce na północy, w Marsylii, Lyonie i Lotaryngii. Kierownictwo Renault zwalnia 28 000 pracowników za „naruszenie umowy o pracę” . Generalna Konfederacja Pracy (CGT), a następnie podejmuje decyzję o strajku generalnego dla osób30 listopada. Rząd zleca transport i wysyła wojska przed wejścia do fabryk. 1 grudnia 36 000 pracowników zostało zwolnionych z aeronautyki i arsenałów, 8 000 z chemikaliów i samochodów. Ponad połowa to urzędnicy związkowi z CGT. Sześć miesięcy później 40% strajkujących nie znalazło pracy.
Umowa monachijska
Inicjator 7 czerwca 1933„paktu czterostronnego”, podpisanego z Wielką Brytanią , Niemcami i Włochami w celu promowania integracji Niemiec z Ligą Narodów , jest sygnatariuszem, jako przewodniczący Rady, monachijskiego w 1938 r.
Został wzmocniony polityką ustępstw brytyjskiego Chamberlaina i Lorda Halifaxa . Ponadto informacje francuskiego sztabu generalnego, ubolewające nad słabością jego lotnictwa, chęć nie angażowania kraju na ścieżkę nowej wojny z Niemcami oraz silny francuski nurt pacyfistyczny skłaniają go do ratyfikacji tych porozumień wynikających ze spotkania, które następnie kwalifikuje się jako „pułapka”.
Po podpisaniu porozumień, po powrocie do Francji, Daladier wyobraża sobie, że zostanie wygwizdany za zrzeczenie się na rzecz Hitlera porozumień monachijskich przyznających nazistom część Czechosłowacji bez znaczących rekompensat, poza obietnicami pokoju. Ku jego zaskoczeniu, gdy opuścił samolot w Le Bourget , został okrzyknięty przez tłum, który widział w nim zbawcę pokoju. Mruczałby wtedy przed dyplomatą Alexis Leger (Saint-John Perse): „ Ach idioci! Gdyby tylko wiedzieli ” . W swoich Pamiętnikach Daladier powie w bardziej umiarkowany sposób: „Oczekiwałem, że dostanę pomidory, a dostałem kwiaty” .
W Marzec 1939wojska niemieckie zaatakowały czeską część Czechosłowacji : Czechy i Morawy . Wsierpień 1939Daladier odwołuje generała Weyganda do czynnej służby.
Kilka godzin po Wielkiej Brytanii ,3 wrześniaDaladier ogłasza wypowiedzenie wojny Niemcom po ataku na Polskę . 13 wrześniaprzetasowuje swój gabinet i tworzy swój piąty gabinet .
Co więcej, odnotowując istnienie paktu niemiecko-sowieckiego i sowiecką inwazję na Polskę wspólnie z nazistami, podjął kroki przeciwko Francuskiej Partii Komunistycznej (PCF), uważanej za prawdopodobną do zdrady: z jednej strony PCF była zabroniono wydawania L'Humanité , az drugiej strony wybrani komuniści zostali pozbawieni mandatów.
W wyniku wojny zimowej przeciwko Finlandii , rozpoczętej przez Związek Radziecki (Listopad 1939 - Marzec 1940) i nieinterwencja Francji, Daladier został obalony w dniu 20 marca 1940. Jest jednak obecny jako minister obrony narodowej i wojny w gabinecie swojego następcy, Paula Reynauda .
Próba kontynuowania walki i więzienia
10 maja 1940 r, podczas niemieckiego ataku na Belgię i Holandię wybuchł kryzys rządowy, który doprowadził do rezygnacji Paula Reynauda . Daladier i Generalissimo Gamelin to przeciwnicy Reynauda, który ma zamiar zastąpić Gamelina. Z powodu wybuchu niemieckiej ofensywy prezydent Albert Lebrun odmawia dymisji rządu. Daladier, który miał w poprzednich dniach projekt wyjazdu do Brukseli, by zachęcić belgijski rząd i króla do wypowiedzenia wojny Niemcom, nie realizuje tego projektu, który stał się przestarzały. Rzeczywiście, od10 maja, król i rząd belgijski odmówili niemieckiego ultimatum, które chciało przekroczyć Belgię przez Wehrmacht w celu zaatakowania Francji. To, co Daladier ignoruje lub nie chce wziąć pod uwagę, to fakt, że generał Gamelin, jak wynika z jego pamiętników, był w tajnej komunikacji z królem Leopoldem III od 1938 roku. przekazane do Paryża. Jednak pomimo ostrzeżeń dotyczących niemieckich zamiarów ataku Ardenów na Sedan, Gamelin podtrzymuje swój plan sprowadzony pod koniec 1938 r., aby sprowadzić armię francuską do Belgii, aby przyjść z pomocą Belgii i Holandii.
Daladier zdołał jednak spotkać się z Léopoldem III 12 dnia w Casteau, na granicy francusko-belgijskiej. W tym czasie król, który opuścił stolicę od10 majadołączyć do belgijskiego sztabu w kwaterze głównej Breendonck, na północ od Brukseli, zgodził się już podporządkować się rozkazom francuskiego sztabu. Ponadto gen. Champon , oficer łącznikowy Gamelin, był obecny obok belgijskiego sztabu generalnego z .10 maja. Co więcej, zatłoczenie dróg i linii kolejowych najechanych przez uchodźców, którzy ścierają się z francuskimi pułkami zmierzającymi na północ, sprawiło, że podróż Daladiera do Belgii była niebezpieczna, jeśli nie niemożliwa. Ponadto belgijska przestrzeń powietrzna jest zabroniona dla wszelkich samolotów, które nie są samolotami bojowymi. Ta sytuacja przeczy niektórym twierdzeniom, jakoby Daladier pospieszył do Brukseli, by spróbować przekonać Belgów do oporu.
Pod koniec pierwszego dnia działań wojennych Holendrzy pospiesznie wycofują się i pozostawiają armię belgijską odsłoniętą na północ, a obrona francuska i belgijska zostaje zepchnięta do Ardenów po zaledwie trzech dniach walk. Trzy tygodnie później brytyjskie ponowne zaokrętowanie Dunkierki pozostawiło Belgów odsłoniętych na południe. Armia niemiecka przygotowuje się do ataku na południe. W tych warunkach autorytet francuskich ministrów może być utrzymany tylko wtedy, gdy unikną oni niemieckiej ofensywy. Podczas gdy osiem milionów uchodźców zostaje wyrzuconych na drogi, Daladier wyrusza do Bordeaux wraz z innymi politykami, w tym Pierre Mendes France i Jean Zay , na pokładzie liniowca Massilia płynącego do Maroka, aby „kontynuować walkę”. Po przybyciu został aresztowany w oczekiwaniu na repatriację do Francji na początku sierpnia. Internowany bez procesu, pojawił się na procesie Rioma z Léonem Blumem oraz innymi politykami i oficerami sztabowymi, oskarżonymi o odpowiedzialność za porażkę. Proces, zamieniając się w zamieszanie, został przerwany „dla dalszych informacji”. Daladier odbyło się w Château de Chazeron iw Fort du Portalet .
Po wkroczeniu na wolną strefę Daladier został przekazany Niemcom. Internowany dnia4 kwietnia 1943w rejonie Weimaru , w pobliżu obozu Buchenwald , został przeniesiony dalej2 maja 1943na zamku Itter w Tyrolu . Pozostał tam w towarzystwie Léona Jouhaux i jego partnera Augusty Bruchlen, Paula Reynauda ze współpracownikiem i przyszłą żoną Christiane Mabire, generałami Gamelin i Weygandem , pułkownikiem de la Rocque , Michelem Clemenceau i Jeanem Borotrą . Kohabitacja jest tam trudna ze względu na różnice polityczne między tymi różnymi osobowościami. Zwolnili je Amerykanie dwa lata później5 maja 1945.
Po II wojnie światowej
Przegrywa w wyborachPaździernik 1945do pierwszego Narodowego Zgromadzenia Ustawodawczego, ale zostaje wybrany do drugiego Konstytuanty wCzerwiec 1946. Ponownie wybrany na posła w wyborach parlamentarnych w listopadzie 1946 r. , zachował mandat w wyborach 1951 i 1956 r., aw 1953 r. zdobył ratusz w Awinionie . Poparł rząd Pierre'a Mendesa France i jego próbę odbudowy Partii Radykalnej . Wraz z innymi „ortodoksyjnymi” postaciami Partii Radykalnej był jednym z liderów nadzwyczajnego zjazdu majowego 1955 roku .
W 1957 przewodniczył Zlotowi Lewiców Republikańskich . W 1958 głosował przeciwko inwestyturze generała de Gaulle'a i przyznaniu rządowi pełni uprawnień . Zdobywszy trzecie miejsce w pierwszej turze wyborów parlamentarnych z listopada 1958 r., nie podtrzymuje swojej kandydatury do drugiej tury. Następnie zrezygnował z mandatu burmistrza Awinionu.
Zmarł w Paryżu dnia 10 października 1970. Został pochowany na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu (rejon 72). Jego druga żona zmarła w 1987 roku w wieku 83 lat.
Szczegóły funkcji ministerialnych
- Minister kolonii z14 czerwca 1924 w 17 kwietnia 1925w rządzie Édouarda Herriota (1)
- Minister wojny z29 października w 28 listopada 1925w rządzie Paula Painlevé (3)
- Minister Edukacji Publicznej i Sztuk Pięknych28 listopada 1925 w 9 marca 1926w rządzie Aristide Brianda (8)
- Minister Oświaty Publicznej i Sztuk Pięknych od 19 do 23 lipca 1926w rządzie Édouarda Herriota (2)
- Minister Robót Publicznych z21 lutego w 2 marca 1930w rządzie Camille Chautemps (1)
- Minister Robót Publicznych 13 grudnia 1930 w 27 stycznia 1931w rządzie Théodore Steeg
- Minister Robót Publicznych 3 czerwca w 18 grudnia 1932w rządzie Édouarda Herriota (3)
- Przewodniczący Rady i Minister Wojny31 stycznia 1933 w 24 października 1933w rządzie Édouarda Daladiera (1)
- Minister Wojny 26 października 1933 w 30 stycznia 1934w rządach Alberta Sarrauta (1) i Camille Chautemps (2)
- Przewodniczący Rady i Ministra Spraw Zagranicznych z30 stycznia w 9 lutego 1934w rządzie Édouarda Daladiera (2)
- Minister Obrony Narodowej 4 czerwca 1936 w 10 kwietnia 1938 rw rządach Léon Blum (1) , Camille Chautemps (3) , Camille Chautemps (4) i Léon Blum (2)
- Przewodniczący Rady i Minister Obrony Narodowej 10 kwietnia 1938 r w 21 marca 1940 rrządów Édouarda Daladiera (3) , (4) i (5)
- Minister Obrony 21 marca w 18 maja 1940w rządzie Paula Reynauda
- Minister Spraw Zagranicznych 18 maja w 5 czerwca 1940w rządzie Paula Reynauda
Dekoracje
-
Kawaler Legii Honorowej w 1918 r.
Opublikowanie
- Édouard Daladier (tekst przygotowany i przedmowa przez Jeana Daladiera; adnotacje Jean Daridan ), Journal de captivité: 1940-1945 , Paris, Calmann-Lévy ,1991, 381 s. ( ISBN 2-7021-1936-0 , prezentacja online ).
Podstawowe źródła
Osobiste dokumenty Édouarda Daladiera są przechowywane w Archiwum Narodowym pod numerem 496AP.
Załączniki
Bibliografia
- Élisabeth Du Réau , Édouard Daladier: 1884-1970 , Paryż, Fayard , coll. „Dla historii XX -go wieku”1993, 581 s. ( ISBN 2-213-02726-9 , prezentacja online ), [ prezentacja online ] .
- Frédéric Monier , Polityka skarg: patronat i żądania społeczne w Vaucluse autorstwa Édouarda Daladiera, 1890-1940 , Sèvres, La Boutique de l'histoire,2007, 411 s. ( ISBN 978-2-910828-40-0 ).
- René Rémond ( reż. ) i Janine Bourdin ( reż. ), Édouard Daladier, szef rządu (kwiecień 1938-wrzesień 1939): kolokwium Narodowej Fundacji Nauk Politycznych, Paryż, 4-6 grudnia 1975 , Paryż, Presses de la Narodowa Fundacja Nauk Politycznych ,1977, 319 s. ( ISBN 2-7246-0377-X , prezentacja online ), [ prezentacja online ] .
- René Rémond ( reż. ) And Janine Bourdin ( reż. ), La France et les Français en 1938-1939: kolokwium Narodowej Fundacji Nauk Politycznych, Paryż, 4-6 grudnia 1975 , Paryż, Presses of the National Science Foundation policy ,1978, 365 pkt. ( ISBN 2-7246-0412-1 , prezentacja online ).
- Benoît Yvert (reż.), premierzy i przewodniczący Rady. Historyczny i racjonalny słownik szefów rządów we Francji (1815-2007) , Paryż, Perrin, 2007, 916 s.
Linki zewnętrzne
-
Ewidencja organów :
- Plik wirtualnego organu międzynarodowego
- Międzynarodowy identyfikator standardowej nazwy
- Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
- Archiwa Narodowe (Francja)
- Uczelniany system dokumentacji
- Biblioteka Kongresu
- Gemeinsame Normdatei
- Służba Biblioteki Narodowej
- Biblioteka Narodowa Hiszpanii
- Królewska Biblioteka Niderlandów
- Biblioteka Narodowa Izraela
- Biblioteka Uniwersytecka w Polsce
- Sieć Bibliotek Zachodniej Szwajcarii
- Watykańska Biblioteka Apostolska
- Biblioteka Narodowa Australii
- Norweska Baza Biblioteczna
- Czeska Biblioteka Narodowa
- Biblioteka Narodowa Portugalii
- ŚwiatKot
- Zasoby dotyczące życia publicznego :
Uwagi i referencje
Uwagi
-
Jean-Paul Sartre umieszcza wtrącenie w ustach Daladiera na końcu drugiego tomu swojej powieści Les Chemins de la liberté , wydanej przez Gallimarda w 1945 roku.
W grudniu 1990 roku Jean Daladier napisał, że jego ojciec wypowiedziałby tę tyradę w Bourget w bardziej zwięzłej formie „Ach, idioci! " Przed dodaniem: " Wierzą, że przynoszę im pokój. „ Tego samego wieczoru przewodniczący Rady odciął się swojemu synowi, rozczarowany, że perspektywa konfliktu odchodzi: „Wojno, bądź cicho, zrobisz to i potrwa to znacznie dłużej, niż chcesz. "
Jean Daladier ponownie potwierdza okrzykiem Le Bourget w audycji dokumentalnych o17 września 2008na Arte .
Bibliografia
- Rollin, Paweł, 1932-2003. , 26 wieków edukacji w Marsylii: kronika przeszłości , Marsylia, Wyd. Europejczycy w Marsylii-Prowansji,1999, 269 s. ( ISBN 2-911988-16-7 i 9782911988165 , OCLC 469443733 , czytaj online ).
- „ Special 1940: Klęska i rozpacz ”, Le Monde ,maj-czerwiec 2010, s. 23.
- Christian Delporte i Francois Pin, III e Republic, 1919-1940: Raymond Poincaré Reynaud , Pigmalion ,1998, s. 371.
- Alfred Colling , The Prodigious History of the Stock Exchange , Paris, Economic and Financial Publishing Company,1949, s. 387.
- „Paul-François Paoli:” Wezwanie do wartości republikańskich, ten kęs myśli” , wywiad z Paulem-François Paoli , lefigaro.fr, 11 grudnia 2015 r.
- „ Zamknięcie i represje: 1931-1944 ” , Muzeum Historii Imigracji (konsultacja 8 lutego 2014 r . ) .
- Anne Vallaeys, " Gdy Daladier powiedział" Welcome " , na liberation.fr , Liberation ,25 marca 2009(dostęp 8 lutego 2014 ) .
- " Co to jest francuskie słowo „niepożądane”? (lato 1940) ” , Amicale du camp de Gurs (konsultacja 8 lutego 2014 ) .
- " Dziewięćdziesiąt lat temu prawo ośmiu godzin pracy dziennie " , na L'Humanité ,23 września 2011(dostęp 30 listopada 2019 r . ) .
- „ Dekrety Daladiera”. 1938, czarny listopad ruchu robotniczego ” , o L'Humanité ,30 listopada 2018 r.(dostęp 30 listopada 2019 r . ) .
- Jean-Paul Sartre , Ścieżki do wolności , t. 2: Le Sursis , Paryż, Gallimard ,1945, 351 s.Cytat z tylnej okładki wydania „Folio”, 1976 ( ISBN 2-07-036866-1 ) .
- Daladier 1991 , s. 15.
- Film dokumentalny The Underside of the Munich Agreement ( Die Wahrheit über das Münchner Abkommen ) Christine Rütten .
- Éric Keslassy, Cytaty polityczne wyjaśnione , Paris, Eyrolles , coll. "Praktyczne Oczy",2012, 140 pkt. ( ISBN 978-2-212-55374-1 , czytaj online ) , s. 23
- Serwować , gen. Gamelin, 2 tomy, red. Plon, Paryż, 1946-1947.
- W pracach poważnych autorów, czy to belgijskich, czy francuskich, nie ma śladu podróży Daladiera do Brukseli, wbrew twierdzeniom Maxa Gallo w jego książce 1940, o otchłani nadziei , s. 92, Paryż 2010 .
- Christiane Rimbaud , Afera Massilia , lato 40 , Paryż, Le Seuil, 1984.
- Daladier 1991 , s. 207.
- reż. Serge Berstein i Marcel Ruby , Stulecie radykalizmu , Presses Universitaires du Septentrion, coll. „Historia i cywilizacje”,2004, 281 pkt. ( ISBN 978-2-85939-814-9 , czytaj online )
- Archiwa Państwowe .