Fundacja | 1880 (École normale de Fontenay-aux-Roses), 1987 (przeniesienie z ENS Saint-Cloud do Lyonu), 2010 (spotkanie ENS Lyon Sciences i LSH). |
---|---|
Rodzaj | Ecole normale supérieure ( EPSCP ) |
Forma prawna | Instytucja publiczna o charakterze naukowym, kulturalnym i zawodowym |
Prezydent | Jean-Francois Pinton |
Motto | „Nauczanie przez badania, dla badań” |
Członkiem | CGE , AGERA , RESCIF , CHEL [s] |
Stronie internetowej | www.ens-lyon.fr |
Studenci | 2469 (2020) |
---|---|
Nauczyciele-naukowcy | 548 (2020) |
Badacze | 273 (2017) |
Budżet | 130 000 000 euro (2017) |
Kampus | Site Descartes (LSH) - 15 Parvis René Descartes / Site Monod (Sciences) - 46 Allée d'Italie |
---|---|
Miasto | Lyon |
Kraj | Francja |
![]() ![]() |
![]() ![]() |
École Normale Supérieure de Lyon (lub ENS Lyon ) jest liceum nauka i literacki francuski , jeden z czterech absolwentów college'ów . Kształci studentów w zakresie nauczania i badań w zakresie nauk podstawowych i eksperymentalnych, a także humanistycznych i literackich. Pierwotnie stworzony do szkolenia wyłącznie studentów- służb cywilnych , rekrutowanych w drodze egzaminów konkursowych, obecnie ENS szkoli również bezpłatnych studentów-normalnych, audytorów i studentów zagranicznych. Szkoła gości około 2200 studentów, 1000 naukowców oraz dużą liczbę laboratoriów i ośrodków badawczych, podzielonych na dziesięć wydziałów. Odniesienia we francuskim szkolnictwie wyższym, jest ważnym ośrodkiem badawczym, a jednym z najważniejszych ośrodków szkolenia francuskich naukowców z XIX th wieku , w szczególności przez jego historii, w dziedzinie edukacji i kształcenia .
Wywodzi się z dawnych wyższych szkół normalnych Fontenay-aux-Roses i Saint-Cloud , założonych odpowiednio w 1880 i 1882 roku, jest wynikiem decentralizacji i reorganizacji tych szkół w latach 1987-2010, roku zjednoczenia przeniesionych wydziałów. Obejmuje francuski Instytut Edukacji (dawniej INRP) i znajduje się na kampusie miejskim Gerland w Lyonie . ENS de Lyon jest częścią Uniwersytetu w Lyonie .
École Normale Supérieure de Lyon wynikały z reorganizacji, między 1981 i 1987 , byłego École Normale Supérieure de Saint-Cloud dla chłopców i Fontenay-aux-Roses dla dziewcząt. Szkoły te zostały założone przez Julesa Ferry'ego na mocy dekretów z13 lipca 1880 r (Fontenay-aux-Roses) i 22 grudnia 1882 r.(Święta Chmura). Ich misją do 1945 roku było kształcenie nauczycieli w kolegiach nauczycielskich i wyższych szkołach podstawowych oraz inspektorów oświaty podstawowej . Po wojnie placówki te utraciły swoją początkową funkcję, przygotowującą swoich uczniów do agregacji i zwracania się do badań naukowych.
Były one u swoich podstaw nietypowymi instytucjami, które miały odpowiadać na ENS Ulm , uważane przez republikanów za zbyt niedemokratyczne i zbyt elitarne, a jednocześnie stawiać się na szczycie hierarchii tworzonego przez Jules systemu oświaty. Prawa promowe . Od tego czasu pozycja ENS de Saint-Cloud była, aż do II wojny światowej , niezgodna z systemem uniwersyteckim, aw szczególności z rue d'Ulm; będąc znacznie mniej placówką badawczą, niż „sztabem czarnej huzary ”, jak mówi Jean-Noël Luc .
Jeśli ENS Ulm utworzona na początku XIX th wieku nauczycieli kolegium i uniwersytet , głęboka transformacja systemu edukacji po klęsce 1870 , postrzegane jako oznaka słabości edukacji popularnej, wywraca tę hierarchię. Wraz ze zwycięstwami republikanów w wyborach w 1877 i 1879 r. szkolenie i rekrutacja nauczycieli uległa radykalnej zmianie, kosztem duchowieństwa. Od 1879 r. zreformowano szkoły normalne (EN), dla dziewcząt i chłopców, które stały się świeckie i obowiązkowe w stolicy każdego wydziału, a ich programy były precyzyjnie określone. Jako zwornik tego systemu instytucjonalnego, Jules Ferry stworzył ENS Fontenay i Saint-Cloud , które szkolą nauczycieli szkół normalnych i wyższych szkół podstawowych , jednocześnie ucieleśniając szczyt promocji społecznej poprzez edukację, ponieważ rekrutują najlepszych studentów nauczycieli z kolegiów nauczycielskich na wszystkich wydziałach, w przeciwieństwie do rue d'Ulm, która skierowana jest do uczniów, głównie z bardzo zamożnych rodzin, z klas przygotowawczych paryskich. Saint-Cloud szkoli nauczycieli szkół podstawowych, a Ulm szkoli nauczycieli szkół średnich, co jest wciąż dość rzadkie. Dwa tak zwane „pierwotne” ENS korzystają zatem z bardzo demokratycznego wizerunku i są postrzegane jako „najbardziej owocna praca Julesa Ferry'ego”.
ENS de Fontenay przejmuje dawny dom Madame Tallien ( 48 ° 47 ′ 21 ″ N 2 ° 17 ′ 34 ″ E ), podczas gdy w Saint-Cloud szkoła znajduje się w parku , w „Pavillon de Valois ” , oficyna starego zamku ( 48 ° 50 N 20 ″ N 2 ° 13 ′ 06 ″ E ). Wybór tych miejsc jest w równym stopniu symboliczny, co pragmatyczny; jest to kwestia zarówno przyjęcia „dzieci ludu […] w pałacu królów, aby otrzymać książęce wykształcenie”, jak i trzymania ich z dala od Paryża i jego rozrywek. W Saint-Cloud dyscyplina jest rzeczywiście surowsza niż w ENS Ulm ; lokale, jakkolwiek okazałe, zachowały spartański układ aż do 1906 roku . Do studentów , z których większość lokatorów, są poddawane rygorystycznym stylu życia; wstawanie o piątej, nauka w próżni, bez dostępu do kursów uniwersyteckich; pobyty w Paryżu rzadko przyznawane. Te ramy i ta szczególna dyscyplina rodzą „ducha Saint-Cloud”; ci nauczyciele-studenci, których łączy najczęściej zawód , pochodzenie społeczne i prowincjonalne , społeczna promocja bardzo selektywnej rywalizacji i pragmatycznie izolacja Szkoły, zbiegają się wokół wspólnych praktyk i idei: aktywizmu edukacyjnego, nieprzejednanego republikanizmu i sekularyzm , rywalizacja ze studentami rue d'Ulm postrzegana jako odcięta od ludzi i czasami zachowująca się jak dyletanci. Bardziej pragmatycznie, niedzielny popołudniowy odpoczynek jest okazją do (z miłością) obcowania z młodymi dziewczynami z ENS de Sèvres , po drugiej stronie parku Saint-Cloud . Wielu normalnych Saint-Cloud spotkało się więc w ogrodach Le Notre ze swoimi żonami, jak Jean Sarrailh .
Pochodzenie społeczne studentów było więc zupełnie inne niż studentów przy rue d'Ulm. Większość Cloutiers , do lat 20. XX wieku, była już nauczycielami lub studentami w normalnej szkole. Są to najczęściej najlepsi uczniowie szkół podstawowych wszystkich wydziałów, którzy samodzielnie przygotowują w czwartym roku szkoły pedagogicznej lub w pierwszym roku służby bardzo wybiórczy konkurs Saint-Cloud i Fontenay- aux-Rose. Ta rygorystyczna rekrutacja poszerzyła się w 1895 r. wraz z otwarciem pierwszej klasy przygotowawczej do ENS Saint-Cloud w Lycée Chaptal w Paryżu ; jak licea Louis-Le-Grand i Henri IV, które przygotowują się w Ulm. Efektem tego jest sprowadzanie uczniów szkół pozapodstawowych, którzy do II wojny światowej będą coraz liczniejsi i coraz częściej będą zwracać się ku badaniom . W 1900 roku École normale de Versailles stała się również najważniejszym przygotowaniem do ENS. Założenie Saint-Cloud jest wspólne dla naukowców i literatury i wyróżnia się oryginalnymi profilami socjologicznymi dla dużej szkoły. Udział paryżan w liczbie uczniów nie przekraczał 8% przed 1919 r., a wydziały były mniej lub bardziej sprawiedliwie reprezentowane. Szkolących nauczycieli na szczycie hierarchii oświatowej III RP , „pierwotne” ENS rozumiane są również jako sam obraz awansu społecznego przez kształcenie , przy czym zasadą jest, że każdy młody prowincjał, bez względu na pochodzenie społeczne, może się poruszać. ze szkoły w jego wiosce do normalnej szkoły jego wydziału, a stamtąd do ENS w Saint-Cloud lub Fontenay. Wydaje się zatem, że są to „szkoły [szkoły] ludu”. Synowie klas zamożnych (średnia lub starsza kadra kierownicza) stanowili do 1914 r. niespełna 2% uczniów, podczas gdy synowie rzemieślników, kupców, rolników, a zwłaszcza nauczycieli, byli nadreprezentowani. W latach 1882-1913 23% normalnych z Saint-Cloud stanowili synowie rolników , 19% nauczycieli , 35% rzemieślników , 0,4% wolnych zawodów . Burżuazja niechętnie robi ze swoich dzieci nauczyciele czy profesorowie, słabo płatnymi zawodami.
Podczas okresu międzywojennego , gdy ENS Fontenay i Saint-Cloud żył, w pewnym sensie kryzys tożsamości; zachowując swoją rolę jako centrum edukacji publicznej, widzą, że ich status staje się bardziej niejednoznaczny; ich uczniowie znacznie częściej pochodzą z klas przygotowawczych i zamożnych środowisk i coraz bardziej orientują się na nauczanie lub badania naukowe.
Pierwszej wojny światowej miały poważne konsekwencje dla funkcjonowania ENS Saint-Cloud, jak co Ulm lub Polytechnic przeszedł . Najmłodsi promocje ( 1911 , 1912 i 1913 ) są szczególnie uszkodzony, a ENS Saint-Cloud całkowicie zamyka swoje drzwi między 1914 i 1918 roku prawie jedna trzecia z 1900 - 1914 promocjach zniknął podczas konfliktu, na przykład przez Jules Leroux lub Alberta Thierry'ego . Uczniowie Amicale des Anciens wznoszą pomnik zmarłym; od tego czasu został przeniesiony, w 2010 roku , do hali kampusu Kartezjusza w budynkach Lyonu.
Ten okres bezczynności podważa prymat tych placówek w systemie oświaty. Reformy lat dwudziestych zostały dokonane w świetle obserwacji poczynionej przez powszechną mobilizację w 1914 r., że przepaść dzieląca edukację burżuazyjną, szkolną i ludową, często zbyt słabą. Zasada normalnych szkół i szkół średnich jest krytykowana, w szczególności przez Ferdinanda Buissona , i że zasadnicza jest demokratyczna, jednolita szkoła, ogólnokształcąca szkoła średnia. Ruch Compagnons de l'Université Nouvelle w swoim programie reform z lat 1918-1919 przewidywał nawet zamknięcie ENS w Saint-Cloud i Fontenay w tym samym czasie, co w normalnych szkołach i wyższych szkołach podstawowych. Jeśli to zamknięcie nie będzie poważnie brane pod uwagę, rola Cloutiers zostanie zachwiana; w systemie zdominowanym przez liceum i maturę, z wyłączeniem szkół ponadpodstawowych, potrzeba szkolenia nauczycieli w tym zakresie nie jest oczywista. Kwestionuje się wtedy miejsce ENS; zamiast szkolić „wychowawców ludu”, zajęli się szkoleniem inspektorów naczelnych i dyrektorów kolegiów nauczycielskich. Seria dekretów z lat 30. jeszcze bardziej ograniczyła ich rolę i została zawieszona jedynie przez działania Jeana Zaya i Frontu Ludowego .
Studenci ENS mają również problem z tożsamością. Rekrutacja, rozszerzona na krótko przed I wojną światową, nieco oddaliła Saint-Cloud od jego popularnych początków; uczniowie coraz częściej pochodzą z klas przygotowawczych i bardziej niż przed wojną reprezentują klasy zamożne. W ten sam sposób niejasność pozostająca w ich prawdziwym miejscu otwiera się na Uniwersytet; od 1909 Cloutierowie mieli prawo uczęszczać na kursy na Sorbonie , aw latach 30. coraz częściej przygotowywali się do agregacji. Saint-Cloud w poszukiwaniu tożsamości coraz bardziej podąża za modelem ENS Ulm.
Reżim Vichy brutalnie zakończył debatę o jednej szkole, poprzez hamowanie normalnych szkół , z18 września 1940. ENS Fontenay i Saint-Cloud, nie mające już rzeczywistej roli, są okupowane przez Niemców, budynki Saint-Cloud częściowo zniszczone, więźniowie nauczyciele. Republika Nauczycieli przeżyła. Jednak w 1942 roku na krótko przekształciły się w Krajowe Szkoły Przygotowawcze do Nauczania Kolegium .
Po wyzwoleniu obydwa placówki zostały symbolicznie przywrócone do dawnych prerogatyw, jednak zjednoczenie kadry nauczycielskiej ze szkół normalnych i średnich we współczesnym systemie uniwersyteckim zmusiło je do ponownej zmiany funkcji. Są w ten sposób w pełni zintegrowani ze szkolnictwem wyższym , całkowicie zrywając z początkowym powołaniem, szkolnictwem podstawowym . Biorą również wzór rue d'Ulm , stając się dekretem19 lutego 1945, Wyższe Szkoły Podstawowe przygotowujące do kształcenia średniego z misją kształcenia nauczycieli dyplomowanych . Dlatego Czwarta Republika tworzy ENS wyższe ośrodki szkoleniowe na uniwersytetach w celu szkolenia nauczycieli. W ten sposób promuje ich asymilację z ENS Ulm; prawo26 sierpnia 1948ujednolicił statut czterech ENS , a urzędy państwowe wszystkich normaliów zadekretowali w 1954 r. ministrowie André Marie i Yvon Delbos .
Jeśli Saint-Cloud oficjalnie przygotowuje swoich uczniów do CAEC, które będą zgodne z CAPES , a dla inspektorów studenckich do agregacji pedagogiki, większość uczniów zwraca się do agregacji , podczas gdy kształcenie nauczycieli drugiego stopnia, których podliczba musi zostać zmniejszona podczas szkolnej eksplozji lat pięćdziesiątych, staje się prerogatywą uniwersytetu. Ponieważ wykształcenie średnie staje się normą, trudno im polegać na tak selektywnych instytucjach. Utworzenie CAPES wListopad 1951dalsze dystanse ENS od szkoły średniej; te odnoszą się wyłącznie do agregacji . Dekret o4 lipca 1956 rtylko potwierdza fakt dokonany; ustala kurs trwający cztery lata, którego zasadniczym celem jest przygotowanie się do agregacji . Program ten obowiązuje do dziś. ENS z Saint-Cloud brało udział w tworzeniu agregacji współczesnych liter w 1957 roku , za pośrednictwem reżysera René Vettiera.
Reżim czterech ENS ( Ulm , Fontenay , Saint-Cloud i Sèvres ) jest zatem całkowicie ujednolicony, wszystkie dążą do tej samej konkurencji i tych samych rynków zbytu. Rekrutacja jest również ujednolicona, Saint-Cloud i Fontenay są teraz przygotowywane we wszystkich naukowych klasach przygotowawczych lub khâgnes , już nie w konkretnych klasach przygotowawczych. Stają się atrakcyjniejsze niż przed wojną, przyciągając w 1969 r. ponad 1000 kandydatów naukowych na pięćdziesiąt miejsc. Saint-Cloud staje się zasadniczo ośrodkiem naukowym, wyposażającym się w laboratoria badawcze , prowadzone w szczególności przez Daniela Roche'a czy Rolanda Mousniera w historii, Pierre'a Barbérisa w literaturze. Badacze szkoleniowi i nauczyciele szkół wyższych, Fontenay i Saint-Cloud, w tym okresie postrzegali swoje dziedzictwo w świetle dziennym dzięki najsłynniejszym absolwentom, szczególnie w naukach społecznych (patrz sekcja Byli uczniowie ).
Ta nowa widoczność przynosi jednak szkole nowe problemy. Ich identyczne prerogatywy, w połączeniu z bliskością geograficzną, stymulują patentową rywalizację między ENS z Ulm i Saint-Cloud, między Sèvres i Fontenay. Monopolem elit intelektualnych w Paryżu , które istniały przed wojną o ENS Ulm jest przestarzały, ENS widzą siebie w konkursie, natomiast U lmiens są lepiej reprezentowane w organach politycznych, Saint-Cloud jeszcze nie tworząc że kilku wyższych urzędników . Kwestia przeniesienia tego (patrz niżej ) przepuszcza debatę w politycznym medium. Partie prawicowe nie doceniają uczuć politycznych, które przypisuje się Saint-Cloudowi i chcą je usunąć lub stłumić, podczas gdy partie lewicowe, sprzeciwiając się uznanej za niedemokratyczną zasadzie wielkich szkół , bronią ENS z Saint-Cloud przeciwko tej z Ulm, zwiększając społeczną różnorodność uczniów pierwszego w porównaniu z uczniami drugiego. Prasa, relacjonując, często w zjadliwy sposób, tę kłótnię, przekazuje bardziej wymyślony niż prawdziwy obraz demokratycznej szkoły, czołówki społecznej promocji.
Ponadto wszystkie ENS w latach 70. i 80. stanęły w obliczu problemów z placówkami szkoleniowymi w kontekście ograniczenia liczby dostępnych stanowisk w szkolnictwie wyższym . Szczególnie cierpi Saint-Cloud, mając mniej prestiżu i wsparcia niż Ulm. System ENS , z natury elitarny, znajduje się w przeciwstawnej sytuacji, szkoląc menedżerów w przypadku braku wakatów. Podatny na ataki, staje się obiektem najbardziej zjadliwej krytyki przeciwko elitaryzmowi republikańskiemu; Saint-Cloud, oszczędzony w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych , również musi stawić temu czoła, o ile jego tradycyjna popularna rekrutacja ma tendencję do znikania przed nowymi studentami o bogatym pochodzeniu społecznym. Socjologiczna transformacja szkoły jest ceną jej akademickiego sukcesu; również coraz więcej Cloutier przechodzi następnie przez ENA , jak Jean-Michel Gaillard . Rozwiązaniem tych problemów jest przeniesienie Szkoły.
Od 1935 roku, w którym wybudowano autostradę w Normandii i odnowiono Pont de Saint-Cloud , terenowi Saint-Cloud groziło zniszczenie, aby zrobić miejsce dla tych inwestycji. Nowe powołanie naukowe ENS ożywia problemy logistyczne; laboratoria, centra konferencyjne, akademiki, których jest znacznie więcej niż przed wojną, domagają się bowiem nowych budynków. W 1969 roku , decyzja o podwojeniu tunelu na autostradzie A13 , w bezpośrednim sąsiedztwie szkoły, nagle przyniósł potrzebie ruchu. Planowane jest kilka miast ( Orsay , Marsylia , Orlean , Saint-Quentin-en-Yvelines ) przed30 września 1975 r.Premier Jacques Chirac zapowiada przeniesienie Szkoły do Lyonu w ramach szerokiego zestawu projektów dotyczących aglomeracji. W 1976 r. podjęto decyzję o restrukturyzacji wszystkich ENS i niektóre działy literackie ENSET zostały przeniesione do École normale supérieure w Fontenay-aux-Roses i École normale supérieure w Saint-Cloud . Restrukturyzacja ta doprowadzi do zniesienia ENS z Sèvres w 1985 r. , aw 1981 r. do zmieszania trzech pozostałych ENS; Fontenay-Saint-Cloud , Ulm i Cachan , który zastępuje ENSET. Postanowiono również, że sekcja naukowa Saint-Cloud przesunie się przed sekcję literacką, która zadomowi się w Fontenay-aux-Roses .
Nowa siedziba, która dziś stanowi kampus Monod , została zbudowana w robotniczej dzielnicy Gerland , obok Halle Tony Garnier , w trosce o równowagę urbanistyczną, przez architektów Philippe Dubois-Bruneta i Daniela Barrauda. Ta przeniesiona sekcja naukowa została przemianowana na École normale supérieure de Lyon i została zainaugurowana w 1986 roku przez Jacquesa Chiraca . Objęła urząd w 1987 roku . Ta relokacja nie przebiega gładko; prasa oskarża przywódców politycznych o „zamordowanie” ENS Saint-Clouda lub po prostu o przeniesienie elitarnej szkoły bez uczynienia jej bardziej dostępną. Również kadra pedagogiczna Szkoły nie akceptuje tej zmiany; w 1987 roku , kiedy pozostawiono im wybór, czy chcą kontynuować naukę w szkole, czy zintegrować się z inną placówką paryską, prawie wszyscy nauczyciele zdecydowali się pozostać w regionie paryskim.
Dział literacki, przemianowany w latach 80. na ENS Fontenay-Saint-Cloud , przeniósł się w 2000 roku . Po rozważeniu przeprowadzki do Villa Gillet , przeniosła się do sekcji naukowej, w budynkach stworzonych przez Henri Gaudina i ogrodzie Gillesa Clémenta . Następnie przyjął nazwę ENS-LSH (Letters and Human Sciences), a jako dyrektora lingwista Sylvain Auroux, a następnie historyk Olivier Faron . Instalacja ta jest okazją do restrukturyzacji dzielnicy Gerland , popularnej i dawniej przemysłowej dzielnicy, poprzez przybycie wielu prywatnych laboratoriów badawczych, w tym laboratorium P4 Mérieux , czy światowej siedziby Sanofi Pasteur , budowę biblioteki Diderot w początek XXI wieku, największa biblioteka uniwersytecka w Lyonie lub budowa stacji metra Debourg w 2000 r. przed wejściem na teren Kartezjusza.
Dwa zakłady w Lyonie, ENS de Lyon scientifique i ENS-LSH littéraire, łączą 1 st styczeń 2.010, nowy zunifikowany zakład noszący nazwę ENS de Lyon. Pomieszczenia są oddzielone od kampusu Monod dla naukowców i kampusu Kartezjusza , w którym znajdują się ogrody, dla ludzi literackich. W grudniu 2011 r. Rada Stanu odwołała - wyznaczając datę wejścia w życie tego odwołania na 30 czerwca 2012 r. - połączenie, powołując się na błędy proceduralne w procesie połączenia. Nowy dekret o połączeniu został opublikowany 8 maja 2012 roku.
W 2010 roku przeniesiono i zintegrowano również francuski Instytut Edukacji (dawniej INRP ) z ENS de Lyon. Dołączył do kampusu Kartezjusza. ENS ponownie łączy się ze swoim dziedzictwem pedagogicznym, które przekłada się również na goszczenie głównych ośrodków badawczych w dziedzinie nauk o edukacji . Wwrzesień 2010jest również otwarta, w ramach szkoły, klasa przygotowawcza do szkolnictwa wyższego (CPES), mająca na celu ułatwienie dostępu do klas przygotowawczych, a co za tym idzie, do grandes écoles , dla zasłużonych uczniów szkół średnich ze skromnych środowisk lub wrażliwych obszarów miejskich .
École normale supérieure de Lyon: kampus Sciences („Monod”).
École normale supérieure de Lyon, Campus des Lettres et Sciences Humaines („Descartes”).
Od momentu utworzenia nowej placówki w 2010 r. ENS de Lyon oferuje szkolenia w zakresie nauk ścisłych, literatury i nauk humanistycznych.
Istnieje sześć wydziałów nauk ścisłych i eksperymentalnych: biologii , chemii , nauk o ziemi , informatyki , matematyki i fizyki .
Istnieje pięć wydziałów humanistycznych i humanistycznych: edukacja cyfrowa i humanistyczne , języki obce, literatura i cywilizacje , litery i sztuki , nauk humanistycznych i nauk społecznych .
Ponadto Centrum Językowe i Centrum Sportu oferują kursy otwarte dla wszystkich studentów, niezależnie od ich działu rejestracji. Każdy z wydziałów jest kierowany przez dyrektora wydziału, wybieranego na odnawialną trzyletnią kadencję, przez profesorów naukowych, naukowców, nauczycieli i doktorantów kontraktowych realizujących wymiar dydaktyczny wynoszący co najmniej 64 godziny TD na danym wydziale.
W nauce na rok Licencji 3 jest możliwych pięć ścieżek : „biologia podstawowa”, „informatyka podstawowa”, „matematyka podstawowa”, „nauki o materiałach ze specjalizacją w fizyce lub chemii”, „nauki o Ziemi i planetach”.
W Letters & Human Sciences, biorąc pod uwagę niską liczbę studentów integrujących ENS w "kwadracie" (po zaledwie 2 latach CPGE ) sekcje nie oferują Licencji, a studenci, którzy integrują Bac + 2 muszą ukończyć L3 na uniwersytecie ( ogólnie Lyon 2 lub Lyon 3 ), z niektórymi sekcjami uzupełniającymi szkolenie w ENS.
ENS oferuje również szeroką gamę mistrzów:
Studenci Normaliens są rekrutowani na podstawie egzaminów konkursowych. Konkurs przeznaczony jest głównie dla uczniów klas przygotowawczych i składa się z banku testów wspólnych dla czterech ENS. W nauce możliwe jest również dołączenie do ENS Lyon dla studentów z kierunków uniwersyteckich poprzez „drugi konkurs”. W ten sposób co roku przyjmowanych jest około stu tzw. normaliens-uczniów , którzy uzyskują status urzędnika-stażysty i są opłacani przez cztery lata, z możliwością dodatkowego dofinansowania na trzy lata dla studentów decydujących się na zrobienie doktoratu. Są winni 10 lat służby państwu, w ramach dziesięcioletniego zobowiązania podpisanego po wejściu do szkoły.
Dla Państwa informacji, miejsca oferowane w Naukach w 2010 r. to: 34 w „Biologii i Naukach o Ziemi”, 34 w „Naukach o Materiałach” (Fizyka i Chemia), 19 w „Matematyce”, 20 w „Informatyce”.
Oferowane miejsca w piśmiennictwie i naukach humanistycznych to: 37 w „Literarze i sztuce”, 35 w „Języku współczesnym”, 38 w „Naukach humanistycznych” (Historia, Geografia, Filozofia), 5 w „Naukach Ekonomicznych i Społecznych” (Ekonomia, Socjologia).
Normalni-studenciInni studenci są rekrutowani w aktach i przyjmowani w celu przygotowania do dyplomu ENS de Lyon: pochodzą z zajęć przygotowawczych lub z uniwersytetu i są nazywani „normaliens-students” (lub, historycznie, wolnymi audytorami ). Przechodzą te same kursy, tę samą pracę praktyczną i otrzymują te same dyplomy, co uczniowie Normaliens. Ci „normaliens-studenci” nie mają statusu urzędnika państwowego i dlatego nie otrzymują wynagrodzenia za studia. Nie są jednak związani dziesięcioletnim zobowiązaniem.
AudytorzyENS przyjmuje również studentów non-normaliens rekrutowanych na akta i niezarejestrowanych do dyplomu ENS de Lyon, studentów zagranicznych, doktorantów lub innych typów profili (stażystów w ramach kształcenia ustawicznego, stypendystów BAC +1).
ENS Lyon jest upoważniony do nadawania tytułów magistra, doktora i dyplomu szkolnego. Przygotowuje również do licznych egzaminów konkursowych w agregacji. Tylko naukowa „połowa” ENS wydaje licencje (współakredytowane z University of Lyon1 ): studenci kursu LSH, którzy integrują się w kwadracie, muszą zatem spędzić pierwszy rok na uniwersytecie (zazwyczaj w Lyon 2 ), aby uzyskać 3 licencja.
Kurs normalnego uczniaW ciągu pierwszych trzech lat nauki uczniowie ci podążają następującą ścieżką: Licencja, Master 1, Master 2. Uczniowie rozpoczynający Szkołę w „kostce” (po trzech latach prac przygotowawczych) mogą również przystąpić bezpośrednio do Mistrza (tylko w kurs LSH oraz z wyjątkiem historii i geografii). Możliwe jest również przygotowanie agregacji pomiędzy badaniami Master 1 i Master 2. Pod koniec tego roku przygotowań do agregacji uczniowie i studenci otrzymują tytuł Master 2 „Teaching”, który pozwala im przystąpić do egzaminu konkursowego. Jednak, aby kontynuować badania, uczniowie i studenci muszą zarejestrować się w następnym roku na Master 2 Recherche.
Kurs Normalien-studentW nauce, studenci mogą zintegrować ENS w 1 st roku i są zapisane w licencjatów 3. Są z klas przygotowawczych, uniwersytety (studenci z Bachelor 2) i ewentualnie IUT lub uczelni zagranicznych. Niektórzy mogą także wprowadzić 2 nd lub 3 rd rok: studenci są zatem w Mistrza 1 lub 2, lub w ramach przygotowań do agregacji. Mogą w szczególności pochodzić z uniwersytetów, ale także ze szkół weterynaryjnych lub pokrewnych kursów.
Litery i biologiczne człowieka, pochodzą one z ENS w 1 ul a często 2 -go roku (L3 lub M1). Większość z nich pochodzi z zajęć przygotowawczych (po kostkach ), a czasem z uniwersytetów francuskich lub zagranicznych.
Podczas 4 -tego roku wszystkie Normaliens mogą śledzić różne kursy: przygotowanie do agregacji, rok przerwy (np zagranicy), przygotowanie projektu tezy, 1 st roku dr ... Możliwe jest również dla nich do naśladowania Mistrza w innym dziale . Rzeczywiście, zmiany działu są autoryzowane za zgodą dyrektorów działów.
Podróż audytoraPodobnie jak normaliens, audytorzy mogą integrować się od pierwszego roku, nawet jeśli częściej ci ostatni ponownie przystępują do konkursu lub procedury dot. przyjęcia w celu przygotowania do dyplomu. Dlatego mogą być dopuszczone w L3, M1 lub M2. Są też audytorzy, którzy przychodzą tylko po to, by przygotować się do agregacji.
Studenci korzystają z kształcenia badawczego na bardzo wysokim poziomie, z licznymi stażami laboratoryjnymi w sekcjach naukowych (przynajmniej raz w roku na większości kursów naukowych). Na przykład w ramach kursu z biologii uczeń wykona:
W 1 st roku (licencja): 7 tygodni praktycznej pracy nad rozprzestrzenianiem się przedmiotu, który jest następnie przez 7 tygodni praktyki laboratoryjnej (minimum).
W 2 nd i 3 -cim roku (Master): pierwszy semestr przeznaczony jest do kursów, następujące trzy badania. Każdy z ostatnich trzech semestrów składa się z minimum 14-tygodniowego stażu laboratoryjnego i „Europejskiej Europy”. EU Europe to cykle tematycznych konferencji organizowanych przez ENS de Lyon, na których francuscy i zagraniczni naukowcy są zapraszani do zaprezentowania swoich wyników.
Studenci, którzy chcą kontynuować doktorat, mogą pisać pracę magisterską w jednym z laboratoriów ENS lub gdzie indziej. Normalianie korzystają ze stypendiów dyplomowych opartych na „kwotach normaliens”, stypendiów ministerialnych, o których kwestii decyduje Szkoła i które mają rozprzestrzenić się po całej Francji: stypendium wydawane jest przez ENS, ale student może pisać pracę w dowolnym Francuska szkoła doktorska. Obecnie ENS liczy około 400 doktorantów.
ENS de Lyon organizuje przygotowania do zewnętrznego egzaminu konkursowego agregacji w 16 dyscyplinach:
Według szkoły wskaźnik sukcesu agregacji w 2009 r. dla nauk ścisłych wyniósł około 70%, co czyni go jednym z najlepszych przygotowań do agregacji we Francji.
Od 2013 roku ENS de Lyon oferuje szkolenia z wewnętrznej agregacji nauk fizycznych . Nauczanie to jest zorganizowane w ramach kształcenia ustawicznego.
Jak wiele grandes écoles, ENS stworzył specyficzny dyplom. Aby go uzyskać, trzeba mieć tytuł magistra, który jest przygotowany do szkoły. Ponadto należy zwalidować dwie jednostki nauczania, które należy wybrać w dwóch różnych dziedzinach spośród:
Te jednostki uzupełniające nie mogą być wybrane spośród jednostek używanych do walidacji tytułu magistra.
Do złożenia wniosku o potwierdzenie tego dyplomu potrzebne są dwie rejestracje.
W szkole mieści się duża liczba laboratoriów badawczych. Szkoła jest również partnerem zrzeszonego międzynarodowego laboratorium SALADYN utworzonego w 2013 roku .
W Szkole działa Laboratorium Obliczeń Równoległych (LIP), które od marca 2020 r. kieruje Nicolas Trotignon i które zrzesza 7 zespołów badawczych:
Oprócz ENS de Lyon, LIP jest powiązany z CNRS , Inria i Uniwersytetem Claude-Bernard-Lyon-I . Jest częścią Labex MILYON („Matematyka i Informatyka w Lyonie”).
Zakład Matematyki Czystej i Stosowanej (UMPA), utworzony w 1991 roku, kierowany przez Frédérica Deglise .
Laboratorium fizyczne (LPENSL) kierowane przez Jean-Christophe Géminarda . Laboratorium to zajmuje się bardzo różnymi dziedzinami fizyki teoretycznej i eksperymentalnej, od fizyki statystycznej lub nieliniowej po turbulencje hydrodynamiczne, w tym fizykę matematyczną, przetwarzanie sygnałów, materię miękką lub skondensowaną.
Laboratorium Geologii Lyonu, Ziemia, Planety, Środowisko (LGL-TPE) kierowane przez Érica Debayle'a . Narodowy Instytut Nauk Wszechświata CNRS (INSU) wiele lat temu podjął decyzję o zainstalowaniu niektórych krajowych przyrządów pomiarowych w LGL-TPE.
Od 18 kwietnia 2011 r. działalność Narodowego Instytutu Badań Edukacyjnych (INRP), z wyjątkiem Narodowego Muzeum Edukacji, przejął komponent francuskiego Instytutu Edukacji ENS Lyon (IFÉ).
Biblioteka Narodowego Instytutu Badań Edukacyjnych stała się częścią kampusu biblioteki Diderot w 2011 roku.
Wyniki Times Higher Education 2010 rangi ENS de Lyon (w nowej formie) jako 100 th uniwersyteckiej świat, to znaczy 3 rd francuskiego zakładu tył polytechnique École (Francja) oraz ENS Ulm . W rankingu najlepszych małych uniwersytetów świecie 2016 Times daje tym samym rankingu francuskich i 5 th miejsce uniwersytetów na świecie pod 5000 studentów. Uniwersytet QS Światowy Ranking 2013 zamiast do 156 th miejsce na całym świecie, aby Instytut Nauk Politycznych w Paryżu lub ParisTech .
2013 Szanghaj rankingu tylko plasuje ENS Lyon pomiędzy 201 i 300 th miejsce, wraz z École Polytechnique . Należy jednak zauważyć, że kryteria rankingu szanghajskiego dyskwalifikują małe struktury oparte bardziej na ilości publikacji niż na jakości studentów, które znalazłyby się w centrum strategii ENS ze względu na sposób rekrutacji. Ponadto klasyfikacja, jaką nadaje różnym zakładom francuskim, bardzo różni się od klasyfikacji podanej przez wyspecjalizowanych obserwatorów tego kraju.
Budynki kampusu Monod znajdują się przy 46 allée d'Italie, w dzielnicy Gerland . Zaprojektowali je i wybudowali architekci Philippe Dubois-Brunet i Daniel Barraud ( architekci DPLG ), po dwuetapowym konkursie architektonicznym w latach 1981 i 1982. Szczególnie zaangażowany w ten projekt był Francis Dubus, ówczesny dyrektor szkoły w Saint-Cloud. . Pierwszy etap został zainaugurowany przez Jacquesa Chiraca w 1986 roku, a Szkoła rozpoczęła działalność w 1987 roku .
Ta strona jest obsługiwana przez stacje metra Debourg i Stade de Gerland . Od lutego 2014 r. tramwaj T1 obsługuje obie placówki ENS Lyon.
Budynki na kampusie Kartezjusza są dziełem architekta Henri Gaudina , którego syn Bruno Gaudin jest autorem Biblioteki Denisa Diderota. Duży ogród został zaprojektowany przez architekta krajobrazu i ekologa Gillesa Clémenta , uważany za oazę bioróżnorodności w środku miasta. Kampus, początkowo „ENS LSH” (do momentu połączenia z „Naukami” ENS w 2010 roku), oddano do użytku w 2000 roku. Budynek szkoleniowy (sala lekcyjna, gimnazjum, amfiteatr i teatr Kantora ), budynek badawczy (laboratoria i zespoły badawcze ), budynek administracyjny i budynek zasobów skupiający środki produkcji (studio nagrań, reprografia, centrum zasobów IT itp.) łączy Forum Félix Pécaut , mistrzowskie wejście do szkoły przy placu René-Descartes , pomyślany przez architekta w istocie jako miejsce cyrkulacji. Forum krystalizuje prawie wszystkie powtarzające się elementy tak specyficznej architekturze Henri Gaudin. Akademik, hotel dla gości i oficjalne zakwaterowanie tworzą prywatne przestrzenie na wzór tego miejskiego kampusu.
„Ogród ewolucyjny” to koncepcja stworzona przez projektanta krajobrazu Gillesa Clémenta , mająca na celu odtworzenie żywotnego i spójnego ekosystemu w obrębie kampusu. W ten sposób wiele gatunków roślin ewoluuje swobodnie, poruszając się, przesadzając i ewoluując samodzielnie, tylko częściowo z pomocą zespołu ogrodników, a całość jest całkowicie poddawana samorecyklingowi przy minimalnych nakładach. jest używany jako środek chwastobójczy, kompost wytwarzany na miejscu dostarcza nawozu, a różne zwierzęta odgrywają rolę w tym mikrobiotopie. Ogrody ENS słyną również z zaskakująco bogatej jak na miejski kampus fauny, m.in. królików , wielu jeży , żabiego stawu , trzech uli , budek lęgowych dla osmii i innych owadów oraz płodnej hodowli owiec z Soay , których baran jest uważana za jedną z maskotek szkoły.
Architekt Bruno Gaudin jest autorem Biblioteki Denis-Diderot, do której dostęp jest bezpośrednio z wyjścia ze stacji metra Debourg. Odbywają się dwie placówki: biblioteka szkolna (w tym CADIST Education z biblioteki INRP ) oraz biblioteka międzyuczelniana. Restauracja to także realizacja Bruno Gaudina. Zespół przedstawia w perspektywie południowy profil wzgórza Fourvière . Całość architektury jest zintegrowana z jej bezpośrednim otoczeniem dzięki skromnym wysokościom i prześwitom na arteriach i budynkach dzielnicy.
Ta strona jest obsługiwana przez stację metra Debourg .
Wejście do ENS „Sciences” (kampus Monod)
Widok naprzeciw, nocą
Plac Kartezjusza pod śniegiem
W 2006 r. ENS de Lyon otworzył uprzywilejowane partnerstwo z Uniwersytetem w Nicei Sophia Antipolis polegające na ustanowieniu 3-letniego kursu najpierw z informatyki, a następnie z matematyki, opartego na L3 z ENS de Lyon, a następnie magisterskich. stopień naukowy na Uniwersytecie w Nicei Sophia Antipolis . Partnerstwo to mogłoby stanowić pierwszy element tworzenia oddziału ENS de Lyon w Nicei Sophia Antipolis.
Logo ENS de Lyon
Dawne logo ENS-LSH
Kolejni dyrektorzy to:
Szkołą przez trzy lata kierował zarówno dyrektor generalny, jak i prezes.
Od wejścia w życie umowy spółki 1 st styczeń 2014, Szkołą kieruje prezes. Prezydentowi towarzyszą mianowani przez niego wiceprezesi, dyrektor Francuskiego Instytutu Edukacji oraz dyrektor generalny służb. Powołano następujących prezesów:
Od 2014 roku wiceprezesem ENS de Lyon są kolejno:
Rada dyrektorów składa się z prezesa i 24 członków, w tym pięciu wykwalifikowanych osobistości, francuskich i zagranicznych, powołanych przez prezesa ENS de Lyon oraz przedstawiciela pięciu partnerskich instytucji akademickich wybranych przez prezesa ENS z Lyonu. W zarządzie jest również przedstawiciel z regionu Auvergne-Rhône-Alpes oraz przedstawiciel z Métropole de Lyon .
W 2021 r. w skład rady dyrektorów wchodzą:
Normaliens z ENS de Lyon (lub jego poprzednika ENS Fontenay-Saint-Cloud ), w porządku chronologicznym promocji: