Dyskoglos sardyński, malowana żaba tyrreńska
Discoglossus sardus Dorosły osobnik Sardynii Discoglossus ( Discoglossus sardus ).Królować | Animalia |
---|---|
Klasa | Gady |
Zamówienie | Anura |
Rodzina | Alytidae |
Dobry | Dyskoglos |
LC : Najmniejsza troska
Tyrreńskiego Malowane Frog The discoglossus sardyński , rzadko nazwie Malowane Frog Tyrreńskiego , jest to gatunek małych płazów Anura rodzina z ropuszkowate i rodzaju discoglossus .
Zakwalifikowany jako endemiczny dla Morza Tyrreńskiego , dyskoglos sardyński ma obszar występowania ograniczony do kilku wysp w zachodniej części Morza Śródziemnego , w szczególności na Korsyce i Sardynii . Gatunek o silnych walorach ochronnych, morfologicznie bardzo zbliżony do korsykańskiego Discoglossus ( Discoglossus montalentii ), z którym dzieli część swojego zasięgu na Korsyce.
Niewymagający pod względem siedliskowym gatunek, tolerujący nawet niewielkie zanieczyszczenia wodne, występuje na wszelkiego rodzaju terenach podmokłych , od poziomu morza do ponad 1700 metrów nad poziomem morza. Żywi się głównie małymi bezkręgowcami lądowymi.
Gatunek nie jest zagrożony krótkoterminowego wyginięciem i jest wymieniony jako „ najmniejszej troski ” (LC) na Czerwonej Liście z Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN), niemniej jednak jest krucha i podatna. Na wiele zagrożeń, które uzasadniają jego silny status ochronny, zarówno we Francji , jak i we Włoszech , gdzie jest w pełni chroniony i wymieniony w załączniku 2 dyrektywy siedliskowej . Oprócz niszczenia swojego siedliska, w szczególności poprzez urbanizację , jest podatny na chytridiomikozę , chorobę skóry zagrażającą wielu gatunkom płazów na całym świecie.
Mało znany ogółowi społeczeństwa, dyskoglos sardyński jest jednym z emblematycznych gatunków kilku obszarów chronionych, w szczególności parku narodowego Port-Cros we Francji.
Sardinian Discoglossus to niewielki gatunek płazów o mocnej sylwetce, która mierzy od 5 do 7,5 centymetra długości.
Kolorystyka jest zmienna, od ciemnobrązowej do szarej, w tym czarnej i czerwonawej. Jaśniejsze plamy są prawie zawsze obecne, zjednoczone jednostki są rzadkie. Przez większość czasu duża jasna plamka znajduje się między ramionami, a duża ciemna plamka znajduje się między oczami, z jaśniejszą, prostoliniową przednią krawędzią. Na czubku głowy, między pyskiem a środkiem oczu, na obręczy barkowej może znajdować się wyraźna łata w kształcie półksiężyca .
Brzuch jest żółtawy lub białawy ( kremowy ). Źrenicy jest odwrócony kropelek ukształtowane i górna połowa tęczówki wynosi zazwyczaj blado (Golden), natomiast dolna część jest ciemny, a w każdym Discoglosses. Jak u wszystkich gatunków z rodzaju, błona bębenkowa jest ledwo widoczna.
Skóra jest zwykle stosunkowo gładka. Jednak w czasie lęgów samce odznaczają się specjalnym ubarwieniem, charakteryzującym się szorstką, suchą skórą. Gładkie brodawki są obecne na plecach i kończynach, a czasem są wyrównane. Zrogowaciałe kubki smakowe są dobrze rozwinięte na udach. Czubek czwartego palca jest węższy niż jego podstawa. Wreszcie kufa jest lekko spiczasta i zwężająca się, co szczególnie dobrze widać z profilu. Głowa jest szersza niż długa.
Osobnik z rzucającymi się w oczy plamami.
Osobnik ciemniejszy, na próchnicy bukowej w środkowej Korsyce .
Porównanie z ludzką dłonią .
Detal głowy.
Ciemno ubarwiony dorosły.
Lżejszy dorosły.
Dymorfizm płciowy jest najbardziej widoczny w okresie rykowiska, ale eksperci mogą rozróżniać płcie przez cały rok. Istnieje różnica między proporcjami ciała mężczyzn i kobiet.
Poza sezonem lęgowym samce mają dobrze rozwiniętą bulwę wewnętrzną nadgarstka , a samice nie. Ponadto u mężczyzny kciuk jest spłaszczony w kształcie półksiężyca, a u samicy nie.
W okresie rozrodu u samca guzek wewnętrzny, kciuk i palec pierwszy pokryte są brązowym kalusem i zauważamy obecność czarnych kolców na dolnej żuchwie , czasami gardle, a także na brzuchu, udach, goleniach i stopy u mężczyzn. Samice w okresie rozrodu nie wykazują brązowych modzeli ani czarnych kolców.
Te jaja są dwukolorowe, czarno na brązowo z bieguna szaro-biały. Mają średnicę od 1 do 1,5 mm i są zawarte w pojedynczej żelatynowej kapsułce 3 do 4 mm .
W kijanki discoglossus mieć czarniawo-brązowy kolor i ma membranę ogon nierozwiniętych, ozdobione cienkich wiązań, widoczne jedynie pod szkłem powiększającym. Mierzące mniej niż 35 mm , charakteryzują się brzuszną rurką odprowadzającą wodę (spiralą), podczas gdy jest ona boczna, po lewej stronie, u innych gatunków płazów korsykańskich. Ich ogon jest półtora raza dłuższy od ich ciała. Ponadto kijanki te od bardzo wczesnego stadium rozwoju prezentują sieć zamkniętych wielokątów w swoim naskórku , strukturę unikalną dla korsykańskich kijanek płazów. Ta struktura jest widoczna przez szkło powiększające. Ich identyfikacja jest zatem stosunkowo łatwa.
Jednak bardzo trudno jest odróżnić kijanki sardyńskiego discoglossusa od discoglossus korsykańskiego. W celu obserwacji krążka ustnego konieczne jest badanie przez lupę dwuokularową. W sardyńskim Discoglossus granica brodawkowata jest niekompletna, a suma podzakresów (warga dolna i warga górna) zębów jest mniejsza niż 9, podczas gdy w dyskoglossusie korsykańskim granica brodawkowata jest pełna, a suma podzakresów jest większa niż lub równy 10.
Kilka przypadków częściowo albinosów kijanki były rejestrowane, zwłaszcza w populacji na wyspie Giglio , w 1969 roku . Obserwacje histologiczne wykazały brak śladów melaniny w tkankach osobników albinosów.
Najbliższym gatunkiem do sardyńskiego Discoglossus jest korsykański Discoglossus ( Discoglossus montalentii ) , podniesiony do rangi gatunku w 1984 roku . Gatunek ten, ściśle endemiczny dla Korsyki, różni się od sardyńskiego Discoglossus subtelnymi kryteriami. Oba gatunki współistnieją w tym samym miejscu w wielu punktach Korsyki. Mówimy o syntopii .
Widziany z profilu pysk jest zaokrąglony, podczas gdy jest spiczasty w sardus . W sardus czubek czwartego palca jest węższy niż jego podstawa, podczas gdy w montalentii jest szerszy niż podstawa . Ponadto część między okiem a nozdrzem jest pozioma u montalentii , podczas gdy w sardus jest lekko pochylona w kierunku czubka kufy . Możemy również przytoczyć długość tylnych nóg, które może osiągnąć co najmniej kącika oka i najczęściej końcówkę lufy w montalentii , gdy osiągnie co najwyżej punkt między okiem a pysk napiwek w Sardus .
Inne kryteria rozróżniają te dwa gatunki (bardziej szorstka skóra u montalentii , stosunek długości kufy do urostylu (homologiczny do zrośniętych żeber): piszczel od 1,71 do 1,76 u montalentii i od 1,90 do 1,94 u sardus ). Ogólnie rzecz biorąc, sardyński Discoglossus ma większą wewnątrzgatunkową zmienność morfologiczną niż korsykański Discoglossus.
Wreszcie, ich wymagania ekologiczne i siedliska, które zajmują, pozwalają czasem na ich oddzielenie lub przynajmniej na prowadzenie identyfikacji. Rzeczywiście, Corsican Discoglossus jest prawie podatny na nienaruszone potoki wysokości, do 1900 metrów (z kilkoma wyjątkami nad morzem), podczas gdy Discoglossus z Sardynii zajmuje bardziej zróżnicowane siedliska aż do wybrzeża.
Ich pieśń jest również bardzo inna, montalentii przypomina pieśń żółtobrzucha ( Bombina variegata ).
Gatunek prowadzi siedzący tryb życia. Dorośli są aktywni w dzień iw nocy i zawsze spotykają się w pobliżu punktów wodnych. Ich aktywność związana jest zarówno z temperaturą, jak i wilgotnością powietrza. Gdy temperatura spada poniżej 7 stopni lub wilgotność jest niewystarczająca (poniżej 45%), dorosłe osobniki znajdują schronienie w różnych schronieniach (pod kamieniami, stertami liści) i stają się nieaktywne. Zimowanie i estywacja są głównie uwarunkowane wysuszającym działaniem mistralu .
Obserwacja z 1998 r. pozwala również na postawienie hipotezy, że podczas ulewnych deszczy, które mogłyby doprowadzić do powodzi, osobniki będą mogły opuścić brzeg wody i dotrzeć do miejsc osłoniętych przed potencjalną powodzią, przy czym dwa osobniki młodociane były obserwowane daleko powyżej poziom rzeki, gdy opady były wysokie. Obserwacja ta dotyczy jednak blisko spokrewnionego gatunku Discoglossus montalentii i pozostała jedynie na etapie hipotezy. Inna hipoteza mówi o możliwej zdolności osobników do zakopywania się latem we wciąż wilgotnym korycie strumieni.
Sezon lęgowy trwa przez większość roku, od końca lutego do listopada-grudnia. Pieśń samca jest ledwo słyszalna i przypomina gardłowy warkot, monotonne ćwierkanie trwające do 20 sekund. Jest emitowany w nocy i pod wodą i powstaje w fazie wdechu i wydechu. Tylko samce wykonują zawołania godowe. Z analiz wynika, że pieśń składa się z dwóch grup pulsów ułożonych szeregowo i że czas trwania tej pieśni zależy od temperatury wody, a także od wielkości śpiewających samców. Zanotowano pewne niewielkie różnice w śpiewie między osobami korsykańskimi i sardyńskimi przy użyciu sprzętu rejestrującego.
Ampleksus jest szybki i lędźwiowego (przednie samca otaczać talię samicy na tylnych kończynach) i tworzy w dzień iw nocy, ale występuje zwykle o zmierzchu. Modzele godowe obecne na jego palcach pomagają mężczyźnie utrzymać chwyt.
Znoszenie, od dwóch do czterech rocznie, odbywa się głównie między kwietniem a czerwcem, ale może nastąpić wcześniej, od końca stycznia lub później, aż do listopada. Jaja, zdysocjowane, po kilkaset na lęg (między 300 a 1500), osadzane są na roślinach wodnych lub na dnie wody, w często zacienionych miejscach i zwykle tworzą arkusze, a nie skupiska. Rodzą kijanki w ciągu dziesięciu dni lub mniej, a wylęganie następuje po 3 dniach. Należy zauważyć, że plemniki są mało ruchliwe, co skutkuje wysokim odsetkiem niezapłodnionych komórek jajowych, które mogą sięgać nawet 60% całości. Czas rozwoju larw waha się od 30 do 45 dni w zależności od zasobów pokarmowych, temperatury wody i zasolenia. Rozwój jest przyspieszany przez zasolenie wody, ponieważ kijanki mogą rzeczywiście rozwijać się w wodzie słonawej (zawierającej do 5 gramów NaCl na litr). Młodzi ludzie pozostają blisko miejsca urodzenia. Mierzą 16 mm po 1 roku, 30 mm po 2 latach i 45 mm po 3 latach. Dojrzałość płciową dyskoglosa sardyńskiego osiąga się pod koniec trzeciego roku rozwoju.
Na przykład na stanowisku Ospedale na Korsyce (945 m n.p.m.) dorosłe osobniki są aktywne od marca, kiedy temperatura wody wynosi 6 stopni, do października. Jaja składane są od końca kwietnia do końca maja, na podłożu skalistym, przy temperaturze wody powyżej 11 stopni. Kijanki obserwuje się od maja do sierpnia, a metamorfozy występują od końca czerwca do końca sierpnia. Dla porównania na północno-zachodnim wybrzeżu (od 550 m do 720 m n.p.m.) czas nieśności jest nieco dłuższy, od połowy kwietnia do trzeciego tygodnia czerwca. Na Rizzanese i Fiumicicoli (od 80 metrów do 200 metrów nad poziomem morza) jaja wykluwają się już od połowy marca do początku kwietnia. Wreszcie badania przeprowadzono również w dolinie Asco, a daty tarła są następujące:13 kwietnia na wysokości 350 metrów 18 kwietnia na wysokości 500 metrów 8 maja na wysokości 800 metrów i nie wcześniej 4 czerwca na wysokości 1000 metrów.
Ponieważ jaja są rozłożone przez długi czas, możemy jednocześnie obserwować jaja, kijanki i dorosłe osobniki w tym samym miejscu.
Długość życia dorosłego wynosi co najmniej 9 lat, a być może 15 lat.
Sardinian Discoglossus to oportunistyczny drapieżnik, który pożera wiele różnych ofiar, ale specjalizuje się w chwytaniu małych osobników. Dorosłe osobniki żywią się głównie bezkręgowcami lądowymi, w tym równonogami (14% połkniętej ofiary), larwami muchówek (10%) i pająkami (9%). Gatunki wodne stanowią jakościowo mniej niż jedną trzecią schwytanych ofiar (mniej niż 15% objętości). Szczegółowe badania nad gatunkami wykazują, że zjada on w wodzie, kilka larw i dorosłych chrząszczy wodnych (z wyłączeniem chrząszczy nurkujących ), larwy chruścików , niektóre dorosłe Heteroptera i na lądzie, równonogi , myriapody , pająki , ślimaki , niektóre skoczogonki , niektóre Diptera , chrząszcze, mrówki i larwy motyli , a także oligochaetes .
Porównanie nisz ekologicznych sardyńskiego Discoglossus, korsykańskiego Discoglossus i korsykańskiego Euprocte ( Euproctus montanus ) pokazuje, że sardyński Discoglossus jest niszą ekologiczną o największej szerokości. Gatunek może wykazywać kanibalizm , zwłaszcza u dorosłych osobników młodych. Kijanki żywią się resztkami roślin i glonami.
Młode i dorosłe mogą być drapieżne przez różne drapieżniki, w tym dzika ( Sus scrofa ) i są drapieżne w szczególności przez węże, takie jak zaskroniec korsykański ( Natrix helvetica corsa ), wąż zielony i żółty ( Hierophis viridiflavus ), a także jako zaskroniec zwyczajny ( Natrix maura ) na wyspie Lewant . Na wyspie Port-Cros drapieżnik węża Montpellier ( Malpolon monspessulanus ) jest możliwy również u dorosłych, natomiast młode mogą być zjadane przez jaszczurkę murarską ( Podarcis muralis ).
Kijanki mają dużą liczbę drapieżników, takich jak mięsożerne owady wodne, a zwłaszcza ryby, rodzime, takie jak pstrąg pospolity ( Salmo trutta ) na Korsyce, ale także wprowadzone, takie jak Gambusia ( Gambusia affinis ) na Korsyce i Port-Cros lub Rotengle ( Scardinius erythrophtalmus ) w Port-Cros. Inne płazy mogą również poprzedzać kijanki, takie jak korsykańska Euprocte ( Euproctus montanus ). Wreszcie ptaki wędrowne mogą również spożywać jaja i larwy.
Gatunek występuje w pobliżu wody i nie jest bardzo wymagający w zajmowanych siedliskach. Ma dość szeroki zasięg ekologiczny i występuje w różnych siedliskach, od tymczasowych stawów po powolne strumienie, przez zbiorniki wodne i wszelkie otaczające środowiska ( suche zarośla lub wilgotne lasy iglaste ), faworyzując jednak obszary ograniczone roślinnością. Często bywa też mniej lub bardziej słonawe bagna przybrzeżne (mogą się tam rozwijać kijanki) i to od poziomu morza, fontann, a także kanałów irygacyjnych, kałuż, kolein i potoków górskich, do 1300 m na Korsyce i prawie 1800 m na Sardynii (1770 m). metrów, a dokładniej w dolinie Tavignano ). Choć zwykle preferuje chłodne miejsca, gatunek można jednak spotkać w wodzie o wysokich temperaturach w ciągu dnia, skądinąd silnie skolonizowanej przez glony. Posiada wysoką tolerancję, w szczególności na rozpuszczone w wodzie czynniki tlenowe.
Jest również zdolny do przystosowania się do środowisk zaburzonych lub zmodyfikowanych przez działanie człowieka i rozmnaża się miejscami w mniej lub bardziej sztucznych biotopach. Toleruje również lekkie zanieczyszczenia organiczne.
Kilka siedlisk sklasyfikowanych w standardzie EUNIS (European Union Nature Information System) jest domem dla tego gatunku. Tak jest w przypadku tymczasowych stawów śródziemnomorskich (kod EUNIS 3170), siedliska priorytetowego w skali kraju, uważanych za bardzo ważne i w złym stanie ochrony w regionie PACA, rzek od stadiów płaskich do górzystych z roślinnością Ranunculion fluitantis i Callitricho-Batrachion (kod EUNIS 3260) oraz śródziemnomorskie rzeki przerywane Paspalo-Agrostidion (kod EUNIS 3290).
Gatunek ten jest uważany za endemiczny tyrreński i występuje tylko na niektórych wyspach w zachodniej części Morza Śródziemnego , zwłaszcza na Sardynii i Korsyce , gdzie można go spotkać w większości regionów, od Cap Corse do skrajnego południa wyspy.
Występuje również na kilku małych anektowanych wyspach Sardynii ( Caprera , La Maddalena , San Pietro i Asinara ) oraz na Korsyce ( wyspy Lavezzi ), a także na archipelagu Toskanii, na wyspie Giglio , wyspie Montecristo i półwysep Monte Argentario , jedyny gatunek naturalny ze stacji kontynentalnej.
Ponadto gatunek występuje również w departamencie Var , na dwóch wyspach Hyères , wyspie Port-Cros i wyspie Levant . Na Port-Cros gatunek ten występuje tylko w kilku miejscach: w dolinie Fausse Monnaie, w dolinie Solitude, w dziale wodnym Notre-Dame, co najmniej w jednym z przybrzeżnych wadi w Port-Man, a także w Pointe de Marma i Calanque Longue (północny zachód wyspy). Znanych było kilka innych sektorów, które nie były już zajmowane w 2018 roku : dolina Janet (ostatnia znana wzmianka w 2015 roku ), dolina Port-Man (ostatnia znana wzmianka w 2016 roku ) oraz osiem małych sztucznych punktów poboru wody tego typu (ostatnia znana wzmianka w 2001 r. ), wszystkie te ostatnie są suche podczas poszukiwań. Ponadto gatunek odnotowano również w słonawych wodach szuwary Manoir, gdzie rozmnażanie jest potencjalnie silne, ale bardzo nieregularne, a także na terenach podmokłych nad morzem iw dolinie Vallée Noir. Wreszcie gatunek rozmnażał się również w zbiorniku zapory w 2002 r. i od tego czasu rozmnaża się tam regularnie. W Lewancie gatunek ten występuje w znacznie mniejszej liczbie i jest ograniczony przez bardzo małą liczbę potencjalnych miejsc lęgowych. Są one małe, odizolowane od siebie i wszystkie znajdują się w zachodniej części wyspy.
Wreszcie, wprowadzono populacji, pochodzący z Korsyki (identyfikowane poprzez zmianę genetyczną mitochondrialnego genu od cytochromu b ), ustala się na kontynencie od co najmniej 2011 roku w departamencie Delta Rodanu , w gminie Marsylii . Jest to druga kontynentalna populacja tego gatunku. Maksymalna liczebność zaobserwowana na tej stacji wyniosła w 2018 roku 60 osobników, w tym kijanki, a obszar dotknięty obecnością gatunku szacuje się na 0,66 km 2 . Przypadkowe wprowadzenie osobników na teren poza pierwotnym zasięgiem gatunku stwarza trudny do rozwiązania problem konserwatorski, gdyż gatunek jest w pełni chroniony.
Kijanki z populacji wyspy Port-Cros zostały wprowadzone do dopływu Môle , w Var, na zasadzie eksperymentalnej w 1955 roku , co dało populację lęgową obecną co najmniej do 1959 roku .
Dystans genetyczny , obliczone według wzoru Nei, na podstawie 35 loci wskazuje 0.92 pomiędzy discoglossus sardus i discoglossus montalentii , 1.06 pomiędzy discoglossus montalentii i discoglossus pictus i 0,42 pomiędzy discoglossus sardus i discoglossus pictus . Oznacza to, że sardyński Discoglossus ( Discoglossus sardus ) jest genetycznie bliższy Discoglossusowi malowanemu ( Discoglossus pictus ), gatunku występującego historycznie tylko w Maghrebie , Sycylii i Malcie (również wprowadzonego do Hiszpanii i południowej Francji), niż Discoglossus korsykański ( Discoglossus montalentii ), ale bardzo podobny morfologicznie i zamieszkujący ten sam obszar geograficzny.
Specjacji z rodzaju discoglossus wystąpiło izolację geograficznej, o czym świadczy paleobiogeograficzne i genetyczne dowodów. Rodzaj pochodzi z późnego miocenu . Najbardziej prawdopodobną hipotezą ewolucyjną jest to, że przodek korsykańskiego Discoglossus ( Discoglossus montalentii ) dotarł do Korsyki z południa Francji przez przejście uwolnione podczas wysychania Morza Śródziemnego podczas mesyńskiego kryzysu zasolenia 5,33 mln lat temu. Pochodzenie sardyńskiego Discoglossus ( Discoglossus sardus ) wydaje się być znacznie nowsze, ponieważ gatunek prawdopodobnie dotarł do Korsyki i Sardynii z Toskanii , przez most lądowy utworzony podczas jednej z regresji morskich , 1 do 2 milionów lat temu. Z wyjątkiem starszego korsykańskiego Discoglossus, wszystkie specjacje, w wyniku których powstały obecne gatunki z rodzaju Discoglossus, miały miejsce mniej więcej jednocześnie, a specjacja jest allopatryczna .
Badania genetyczne opublikowane w 2020 r. ujawniają, że populacje Korsyki i Sardynii nie są wzajemnie monofiletyczne w oparciu o mitochondrialne DNA . Rzeczywiście, osobnik z Korsyki (Col de Eustache) jest, wbrew wszelkim oczekiwaniom, zgrupowany razem z haplotypami sardyńskimi.
Sardyński Discoglossus i Corsican Discoglossus mogą krzyżować się , co zostało już zrobione w laboratorium, ale jest to bardzo rzadkie w przyrodzie, ze względu na mechanizm izolacji etologicznej (różne pieśni samców w obu gatunkach), co zapobiega krzyżowaniu się dwa gatunki.
Sardyński Discoglossus ma 2n = 28 dwuramiennych chromosomów , jak prawie wszystkie gatunki tego rodzaju, z organizatorami jąderkowymi (NOR) zlokalizowanymi na krótkim ramieniu siódmej pary chromosomów.
Jedyną poprawną francuską nazwą w języku narodowym jest „Discoglosse sarde”, ale czasami spotykamy nazwę „Grenouille peinte tyrrhénienne”. W języku angielskim gatunek ten nosi nazwę Tyrrhenian Painted Frog lub Sardinia Painted Frog, a po włosku Discoglosso sardo .
Nazwa ludowa to francizacja nazwy łacińskiej. W przypadku tego ostatniego, discoglossus pochodzi od greckiego dίskos, co oznacza „dysk” i glôssa, co oznacza „język”. Odnosi się to do języka tego płazów o okrągłym kształcie. Jeśli chodzi o łaciński sardus, oznacza to „z Sardynii”, miejscowości, w której został po raz pierwszy zidentyfikowany.
Gatunek został opisany przez szwajcarskiego przyrodnika Johanna Jakoba von Tschudi w 1837 roku . Oryginalny opis gatunku został opublikowany w artykule szwajcarskiego przyrodnika Carla Adolfa Ottha , zatytułowanym " Beschreibung einer neuen europäischen Froschgattung, Discoglossus " (Opis nowego rodzaju żab europejskich, Discoglossus), w czasopiśmie Neue Denkschriften der Schweizer Allgemeinen Gesellschaft für die Gesammten Naturwissenschaften (Nowe memoranda Szwajcarskiego Towarzystwa Generalnego dotyczące całości nauk przyrodniczych).
Discoglossus sardus ma następujące synonimy :
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uważa się gatunki z „ najmniejszej troski ” (LC). Gatunek nie jest bardzo zagrożony w krótkim okresie.
Jednak gatunek jest wymieniony jako „ wrażliwy ” (VU) na czerwonej liście płazów i gadów Prowansji-Alp-Lazurowego Wybrzeża , gdzie populacje theles d'Hyères są bardzo małe i odizolowane od głównej populacji. , z siedzibą na Korsyce. Na czerwonej liście płazów korsykańskich gatunek ten jest uważany za „ blisko zagrożony ” (NT). Stan ochrony gatunku jest uważana za „niekorzystne niewystarczające”, zgodnie z kryteriami zawartymi w ich siedlisk, fauna dyrektywy Flore z siecią Natura 2000 .
We Włoszech gatunek jest wymieniony jako „wrażliwy” (VU) na Czerwonej Liście Kręgowców Włoch.
Istnieją różne zagrożenia dla dyskoglosu sardyńskiego, niektóre dla całej populacji, a inne tylko dla niektórych mniejszych subpopulacji.
Gatunek jako całość nie wydaje się być poważnie zagrożony przez ekspansję działalności człowieka. Poważnym zagrożeniem jest jednak zniszczenie jego preferowanych siedlisk . W rzeczywistości, małe tereny podmokłe są bardzo podatne na rozwój i odwodnienia , napełnianie, czyszczenie i piętrzenia z cieków wodnych, które je karmią, sztuczny sadzenia, sprostowania banków, jak również channeling przeznaczone dla nich. Urbanizacji i różnych zanieczyszczeń. Istotnym ryzykiem jest również bezpośrednie zniszczenie osób przez przygniecenie podczas pracy, jak również bezpośrednie zakłócenie przez obecność człowieka (hałas, deptanie) lub pośrednie zakłócenie przez narzędzia pracy. Nawet jeśli gatunek toleruje zanieczyszczenie światłem, zbyt duża degradacja jakości wody również może być szkodliwa. Deptanie spowodowane bydła na podmokłych gdzie gatunku znajduje może być również szkodliwe dla tego ostatniego. Kreskowanie pstrąga w niektórych rzek jest także niekorzystnym czynnikiem dla utrzymania gatunku na etapie kijanki. Brak czyszczenia zarośli wokół cieków wodnych może być szkodliwy dla rozwoju larw sardyńskich Discoglossus, zmniejszając nasłonecznienie sprzyjające jajom i larwom. Wreszcie obecność inwazyjnej rośliny egzotycznej (IAS), jaką jest trawa pampasowa ( Cortaderia selloana ) prowadzi do przedwczesnego wysychania mokradeł sprzyjających rozmnażaniu gatunku, a także uczestniczy w zamykaniu środowiska, zwłaszcza na wyspie Ile. du Lewant. Na tej samej wyspie wprowadzenie żaby trawnej ( Pelophylax ridibundus ) również stanowi potencjalne zagrożenie dla utrzymania populacji zamieszkującej wyspę.
Na całym świecie obecny trend populacji ma się zmniejszać. Gatunek wciąż stosunkowo pospolity na Sardynii i Korsyce (w 1999 r. gatunek nie był tam uważany za rzadki). Ta wyspa jest prawdopodobnie domem dla najważniejszych populacji tego gatunku.
Najbardziej narażone populacje to te znajdujące się na małych wyspach i wysepkach, których populacje są izolowane genetycznie i które stanowią mniejszą liczebność. Ponadto na tych niewielkich terytoriach potencjalne miejsca lęgowe są ograniczone. Dotyczy to szczególnie przypadku na Wyspach LAvezzi , gdzie gatunek znajduje się tylko w jednym punkcie wody wynoszącej 10 m ² .
Na wyspach Hyères populacja jest również niewielka i spada. W 1956 r. szacowano ją na około 5000 osób dorosłych (w sumie naliczono ponad 3500), podczas gdy w 2008 r . szacowano ją na około 2000 osobników . Na Île du Levant liczona populacja nie przekroczyła w 2008 roku 250 osób dorosłych i jest uważana za bardzo zagrożoną w krótkim okresie. W 2005 roku oszacowane zagęszczenie osobników lęgowych w Port-Cros wyniosło 27,5 osobników na 100 metrów. Badania z 2018 r. wskazują na gwałtowny spadek populacji na wyspie Port-Cros w porównaniu z rokiem 1956, rzędu 25 do 43 razy mniej w dolinie Notre-Dame, od 122 do 244 razy mniej w dolinie Fausse Monnaie i od 115 do 279 razy mniej w dolinie Samotni. W 1956 r. młode osobniki były bardzo liczne, podczas gdy w 2018 r. stanowiły one zaledwie od 4% do 14% kontaktów. Różne czynniki tłumaczą ten znaczący spadek w ciągu nieco ponad sześćdziesięciu lat, w tym wprowadzenie ryb drapieżnych z rodzaju Gambusia w 1992 r. , zwłaszcza w tamie (wyeliminowanej pod koniec 2001 r. ), a także spontaniczne przybycie dzików ( Sus scrofa ) w 2007 roku , którego populacja na wyspie rosła od 2013 roku , osiągając od 40 do 45 osobników w 2017 roku . Ten ostatni w rzeczywistości wyprzedza różne płazy, w tym sardyński dyskoglosik na wyspie, zwłaszcza że zasoby żywności są tam ograniczone. Z drugiej strony instalacja suchych kamiennych progów w korycie tymczasowych strumieni spowodowała brak dogodnych miejsc lęgowych. Wzrost liczebności zaobserwowano na wyspie Port-Cros, w szczególności w latach 1996-2001 ze względu na znaczne nagromadzenie opadów, które skutkowały utrzymywaniem się wody w miejscach tarła, co sugeruje, że część sukcesu reprodukcyjnego z roku na rok rok jest powiązany z rozkładem opadów, którym nie można zarządzać.
Zmiany klimatyczne to globalne zagrożenie, które dotyczy również ludności wysp Hyères, długotrwałe wysychanie staje się coraz bardziej powszechne i może zaszkodzić postępowi reprodukcji.
Wreszcie, inne zagrożenie dotyczy tego gatunku: obecność chytridiomycete Batrachochytrium dendrobatidis , patogennego i pasożytniczego grzyba , odpowiedzialnego za chytridiomycosis , chorobę skóry, która może być śmiertelna dla płazów i odpowiedzialna za zanikanie i zanikanie wielu gatunków na całym świecie. Ten grzyb jest w stanie pasożytować prawie wszystkie gatunki płazów na całym świecie. Rozwija się między 6 a 28 stopniami, a optimum termiczne wynosi od 17 do 23 stopni. Dorosłe płazy dotknięte śmiertelną postacią choroby wykazują łuszczenie się skóry, szczególnie kończyn i brzucha. Choroba dotyka również kijanki, ale na tym etapie nie jest systematycznie śmiertelna. Na całym świecie istnieją różne linie tego grzyba o różnej zjadliwości, przy czym linia odpowiedzialna za fale śmiertelności to linia bd- LPG.
Na Korsyce próbki pobrane z populacji płazów w 2009 r. wykazały obecność patogenu, szczególnie obecnego w korsykańskim Euprocte , a także w dwóch gatunkach Discoglosses obecnych na wyspie. Na wyspie nie zgłoszono żadnych przypadków obrażeń ani śmierci związanych z grzybem (stan na 2015 rok). Na wyspie Port-Cros grzyb wykryto u pięciu osobników w 2011 r. (spośród 30 badanych osobników), ale nie wykryto go w 2017 r. Wreszcie na Sardynii kilka przypadków śmiertelności obserwuje się w sardyńskim dyskoglossusie. między 2006 a 2008 r. i są przypisywane chorobotwórczemu grzybowi. Dotyczy to trzech lokalizacji (Laghetto dei Pompieri, Monte Olia i Af fl uente Pisciaroni) w Monte Limbara na północy wyspy. Kilkadziesiąt osobników, niektóre w stadium larwalnym, inne w stadium dorosłym, znaleziono martwe. Jest to pierwszy przypadek zgonu z powodu chytridiomikozy poza Hiszpanią , gdzie choroba jest dobrze ugruntowana. Zaskakujące jest również umiejscowienie epizodów śmiertelności, gdyż siedlisko nie odpowiada klasycznym zjawiskom pojawienia się patogenu, rzeki wysychają latem, natomiast zazwyczaj epizody śmiertelności z powodu choroby mają miejsce w miejscach, gdzie obecność wody jest stała.
Gatunek jest ściśle chroniony we Francji na mocy art. 2 dekretu 8 stycznia 2021ustalenie wykazu płazów i gadów reprezentowanych na obszarze metropolitalnym chronionych na całym terytorium kraju oraz warunków ich ochrony. Zabrania się niszczenia lub usuwania jaj i gniazd, a także niszczenia, okaleczania, chwytania lub porywania osobnika. Zabrania się również celowego niepokojenia zwierząt, pod warunkiem, że niepokojenie stawia pod znakiem zapytania prawidłowy przebieg cykli biologicznych danego gatunku. Zabronione jest również niszczenie, przerabianie lub degradacja terenów rozrodu i odpoczynku zwierząt. Wreszcie we Francji zakazane jest posiadanie, transport, naturalizacja, handel, oferowanie do sprzedaży, kupna lub sprzedaży, wykorzystanie w celach handlowych lub nie, zebranych okazów.
We Włoszech gatunek jest również chroniony ustawą nr 503 z 1981 r. (załącznik 2), która polega na stosowaniu Konwencji Berneńskiej na terytorium kraju.
Gatunek jest również wymieniony w załączniku 2 (fauna) Konwencji Berneńskiej , międzynarodowej konwencji, której celem jest zapewnienie ochrony dzikiego życia i środowiska naturalnego Europy.
Wreszcie, gatunek jest wymieniony w załączniku 2 (gatunki fauny i flory będące przedmiotem zainteresowania społeczności) i załączniku 4 (środki niezbędne do ścisłej ochrony gatunku w załączniku) dyrektywy „ Habitats Faune Flore ” sieci Natura 2000. , którego celem jest zachowanie różnorodności biologicznej środowisk Unii Europejskiej , przy jednoczesnym uwzględnieniu wymagań ekonomicznych, społecznych, kulturowych i regionalnych w logice zrównoważonego rozwoju.
Podejmowane są różne środki zarządzania w celu zagwarantowania dobrego stanu populacji gatunku, zwłaszcza gdy występuje on na chronionych obszarach przyrodniczych, jak ma to miejsce w parku narodowym Port-Cros , na wyspach Hyères lub w sieci Natura 2000 obszary objęte dokumentami obiektywnymi (DOCOB), dokumentem diagnostycznym i wytycznymi w zakresie zarządzania obszarami Natura 2000. Na wyspach Hyères, w ramach dokumentu obiektywnego dla obszarów Natura 2000, określono kilka szczególnych środków ochronnych i być realizowane, w szczególności tworzenie małych zbiorników wodnych nadających się do rozrodu, utrzymanie już istniejących miejsc lęgowych i ograniczenie do nich dostępu, likwidacja wprowadzonych ryb (tylko na Île du Levant, gdzie występują one na trzech z czterech wzgórz zbiorników wodnych), zagospodarowanie brzegów zbiorników wodnych oraz likwidację trawy pampasowej na Île du Levant, a także podnoszenie świadomości o obecności gatunku wśród ogółu społeczeństwa i mieszkańców wysp (mieszkańców, specjalistów od turystyki, żołnierzy itp.). ).
Na Korsyce zachowanie sardyńskiego dyskoglosu zależy głównie od utrzymania wysokiej jakości sieci hydrograficznej. Ważne jest również zachowanie, a nawet odtworzenie niewielkich przybrzeżnych terenów podmokłych, aby zwiększyć liczbę miejsc korzystnych dla gatunku.
We Włoszech gatunek ten występuje na kilku chronionych obszarach przyrodniczych, a zatem korzysta z zarządzania i ochrony z nimi związanej. Tak jest w przypadku wyspy Montecristo , obszaru dzikiego , objętego parkiem narodowym Archipelagu Toskańskiego , Parkiem Narodowym Archipelagu La Maddalena oraz Parkiem Narodowym Zatoki Orosei i Gennargentu , a także Parkiem Regionalnym Seven Brothers - Mont Genis , wszystkie trzy zlokalizowane na Sardynii.
: dokument używany jako źródło tego artykułu.