Specjalność | Diabetologia |
---|
CISP - 2 | T89 |
---|---|
ICD - 10 | E10 |
CIM - 9 | 250.x1, 250.x3 |
OMIM | 222100 |
ChorobyDB | 3649 |
MedlinePlus | 000305 |
eMedycyna | 117739 |
eMedycyna | średni / 546 |
Siatka | D003922 |
Objawy | Poliuria , polidypsja i polifagia |
Lek | Insulina glargine ( w ) , pramlintyd , insulina lispro , albiglutide ( w ) , Dulaglutide , preproinsuliny , dapagliflozyna , insulina detemir ( w ) , CANAGLIFLOZIN półwodzian ( d ) , empagliflozine , sitagliptyna , eksenatyd , insulina glulizynowa ( w ) , insulina aspart ( w ) , liraglutyd , metylodopa i insulina glargine ( w ) |
W cukrzycy typu 1 , cukrzyca insulina (lub insuliny ) (DID), wrodzone cukrzyca (dawniej zwana cukrzyca ) lub DT1 (termin coraz częściej stosowane w dziedzinie medycyny), pojawia się najczęściej brutalnie u dzieci i młodych dorosłych (lub znacznie więcej rzadko u osób starszych), ale czasami może również występować od urodzenia i pojawiać się dopiero w okresie dojrzewania. Objawia się to nadmiernym wydalaniem moczu ( poliuria ), intensywnym pragnieniem ( polidypsja ) i nienormalnie zwiększonym apetytem ( polifagia ). Powoduje również utratę wagi pomimo obfitego spożycia pokarmu, hiperglikemię (czyli nadmiar glukozy we krwi) większą niż 1,26 g /l (7 mmol/l) glukozy we krwi na czczo lub większą niż 2 g / l (11 mmol / l) o każdej porze dnia, czasami z acetonem w moczu lub krwi, któremu towarzyszy charakterystyczny oddech "reinette apple" .
Chorzy na cukrzycę typu 1 muszą kilka razy dziennie kontrolować poziom cukru we krwi, kilka razy dziennie wstrzykiwać insulinę , jeść w sposób zbilansowany i, jak wszyscy inni, regularnie uprawiać aktywność fizyczną, aby jak najlepiej zachować równowagę glikemiczną.
Nie są one jasno ustalone. Istnieją formy rodzinne, co sprzyja czynnikowi genetycznemu. Wspomina się o roli infekcji enterowirusowej , której ryzyko wzrasta o 50%.
Aktualne badania zdają się wskazywać, że wysoki poziom azotanów w wodzie pitnej może być czynnikiem ryzyka u dzieci, nawet gdy poziom ten nie przekracza przyjętego przez komisję progu alarmowego 50 mg /L Unia Europejska i WHO dla dorosłych. To zakładane ryzyko zniknęłoby poniżej progu 25 mg /L według holenderskiego badania opublikowanego w 2000 r. lub raczej poniżej progu 10 mg /L zgodnie z wnioskami Muntoniego i in. (2006).
Dane epidemiologiczne sugerują związek ze spożywaniem mleka krowiego przez dzieci (lub mleko matki ma działanie ochronne). Mechanizm polegałby na wytworzeniu przeciwciał skierowanych przeciwko peptydom pochodzącym z mleka krowiego, które u niektórych dzieci jest niecałkowicie trawione. Te przeciwciała mogą również atakować komórki beta trzustki, które są odpowiedzialne za produkcję insuliny. Uważa się również, że istnieje związek między infekcjami enterowirusowymi a spożyciem mleka krowiego, co sprzyja autoimmunizacji. Natomiast wydaje się, że karmienie piersią chroni przed infekcjami enterowirusowymi związanymi z cukrzycą typu 1.
Zaobserwowano, że suplementacja witaminy D u dzieci od pierwszego roku życia zmniejsza ryzyko wystąpienia cukrzycy typu 1 o 80%.
Cukrzyca typu 1 może również czasami występować w rzadkich chorobach genetycznych, takich jak autoimmunologiczna poliendokrynopatia typu 1 .
Cukrzyca typu 1 jest chorobą autoimmunologiczną w 90% przypadków (10% idiopatyczną ) prowadzącą do prawie całkowitego zniszczenia komórek beta wysepek Langerhansa . Zatem 90% dzieci chorych na cukrzycę nie ma historii rodzinnej. Komórki te są odpowiedzialne za kontrolowanie glikemii (poziomu glukozy we krwi) poprzez produkcję insuliny na podstawie poziomu cukru we krwi: tak więc w przypadku hiperglikemii insulina jest produkowana w większej ilości. Insulina jest hormonem hipoglikemizującym, który umożliwia wykorzystanie glukozy w koordynacji z glukagonem (hormonem hiperglikemicznym), wydzielanym również przez wyspy Langerhansa trzustki ( komórki alfa ), którego działanie przeciwstawia się tej insulinie.
Insulina jest silnie wydzielana po posiłkach; wysokie stężenia sprzyjają magazynowaniu glukozy w wątrobie, mięśniach i tkance tłuszczowej. Stężenie insuliny spada z posiłków, umożliwiając uwolnienie tych zapasów, głównie glikogenu powstałego w wątrobie po posiłku z glukozy zawartej w pożywieniu. Jeśli post przedłuża się o więcej niż 12 godzin, stężenie insuliny dalej spada, umożliwiając produkcję glukozy z innych substratów: glicerolu z tkanki tłuszczowej, mleczanu i białka z mięśni. Jednocześnie, gdy post jest wydłużony, funkcjonowanie organizmu, w szczególności mózgu, zorientowane jest na wykorzystanie innych substratów energetycznych: kwasów tłuszczowych i ketonów. Zniszczenie komórek wydzielających insulinę znajdujących się w trzustce skutkuje zatem brakiem insuliny we krwi i wysokim poziomem glukozy.
Całkowity brak insuliny powoduje zarówno masową produkcję glukozy przez wątrobę, jak i masową produkcję ciał ketonowych, które, gdy nie są używane, gromadzą się we krwi: jest to kwasica ketonowa .
Cukrzyca typu 1 ma przebieg dwufazowy, początkowo bezobjawowy. Objawy pojawiają się dopiero kilka miesięcy, a nawet lat po wystąpieniu choroby: hiperglikemia nie pojawia się, dopóki nie zostanie zniszczonych ponad 80% komórek beta w wysepkach Langerhansa.
W krajach rozwiniętych częstość występowania jest zmienna: około 0,25 na 100 we Francji lub około 180 000 osób z cukrzycą insulinozależną (IDD).
Częstość występowania zależy od kraju i waha się od jednego przypadku na milion w Chinach i Wenezueli, 10 przypadków na 100 000 osób we Francji i do 40 przypadków na 100 000 osób w Finlandii. Ta częstość występowania ma tendencję wzrostową w prawie wszystkich krajach.
Aktualne kryteria diagnostyczne (ustanowione przez WHO od 1997 r.) dla cukrzycy to:
Musisz mieć te wyniki dwa razy, aby postawić diagnozę. Jednak po zdiagnozowaniu cukrzycy typu 1 poziom cukru we krwi jest bardzo często już znacznie wyższy i w większości przypadków wymaga hospitalizacji. Obecność przeciwciał przeciwwyspowych umożliwia potwierdzenie tej diagnozy, a także pomiar HbA1c (lub hemoglobiny glikowanej), która u zdrowej osoby musi wynosić mniej niż 6%.
Początek jest szybki, w 80% nawet brutalny. Przebieg choroby przyspieszają infekcje, stres i inne wstrząsy, co powoduje, że diagnozę często stawia się podczas konsultacji na coś innego. Nie oznacza to jednak, że obecna infekcja jest przyczyną cukrzycy.
Są stereotypowe. Ważny jest polidypsja (silne pragnienie), równolegle wielomocz (oddawanie nadmiaru moczu), czyli sama cukrzyca . Łaknienie (nienormalnie zwiększona apetytu) jest mniej wyraźna, ale kontrastuje z szybką utratą masy ciała kilku kilogramów. Ta utrata masy ciała jest zarówno tłuszczowa, jak i mięśniowa, co wyjaśnia astenia (wielkie osłabienie fizyczne) diabetyków.
Ponadto, zakażeniom sprzyja hiperglikemia, więc diabetycy będą często bardziej podatni na przykład na infekcje dróg moczowych i infekcje drożdżakowe. Mogą również występować bóle głowy i brzucha oraz nudności.
Fizyczne znakiKontrast między nasileniem objawów ogólnych i czynnościowych a niedoborem objawów fizycznych sugeruje diagnozę choroby metabolicznej, a tym samym DID.
W blisko 96% przypadków cukrzycy typu 1 u dzieci obserwuje się obecność autoprzeciwciał: przeciwwysepkowego (ICA), przeciwinsulinowego (IAA), przeciw dekarboksylazie kwasu glutaminowego (GAD) i błonowej fosfatazy przeciwtyrozynowej (IA2). ). Potwierdza to, że większość przypadków cukrzycy typu 1 u dzieci i młodzieży ma charakter autoimmunologiczny. Gdy tylko zostanie znalezione co najmniej jedno z czterech autoprzeciwciał przeciwcukrzycowych, cukrzyca ta jest klasyfikowana jako typ 1A. Jeśli pochodzenie jest nieznane, mówi się, że są idiopatyczne i są klasyfikowane jako 1B.
Hemoglobina glikowanaJest to pomiar frakcji hemoglobiny (HbA1C), która wychwytuje glukozę proporcjonalnie do cukru we krwi. Hemoglobina odzwierciedla średni poziom cukru we krwi w okresie około 2 do 3 miesięcy. Normalny poziom to mniej niż 6% całkowitej Hb. U osoby z niezrównoważoną cukrzycą wskaźnik ten może być wyższy niż 10%. Cukrzyca typu 1 jest uważana za zrównoważoną przy HbA1C bliskim 7,5%. Zaleca się również, aby nie mieć zbyt niskiego HbA1c u chorego na cukrzycę (poniżej 7%), ponieważ prawdopodobnie odzwierciedlałoby to obecność zbyt częstej hipoglikemii.
HiperglikemiaHiperglikemia to nadmiar glukozy we krwi. Jest między 1,8 a 5 g / l (11 a 33 mmol / l) lub nawet więcej.
Te dwa elementy zostaną znalezione w ocenie biologicznej wymaganej od laboratorium w celu oceny natychmiastowej dotkliwości.
glukozuriaGlikozuria jest miarą ilości glukozy w moczu. U osoby zdrowej wynosi ona zero (z wyjątkiem kobiet w ciąży, u których próg glukozy w nerkach spada). Ważne jest, aby była większa niż 1,5 g /l. Glikozuria występuje od 1,8 g /l glukozy we krwi.
Ciała ketonoweW moczu widać obecność ketonów. Ten objaw nie dotyczy jednak wyłącznie DID, ponieważ może wystąpić u osób bez cukrzycy podczas długotrwałego postu lub nawet po diecie wysokobiałkowej.
Cukrzycy nie umierali na cukrzycę od czasu odkrycia insuliny w 1922 roku . Szanując ich traktowanie (patrz paragraf „Leczenie”), mogą prowadzić praktycznie normalne życie.
Muszą jednak zachować równowagę, aby w jak największym stopniu uniknąć powikłań związanych z hiperglikemią ( retinopatia , nefropatia , miażdżyca , neuropatia ...).
Kwasica ketonowa, objaw dekompensacji cukrzycowej, wynika z braku insuliny (zwiększone zapotrzebowanie z różnych przyczyn bez wystarczającego zwiększenia dawek, choroby itp .). Bez insuliny glukoza nie może dostać się do komórek i zostaną wykorzystane inne źródła energii. Wykorzystywanie kwasów tłuszczowych i aminokwasów do wytwarzania energii wytwarza ciała ketonowe, które są szybko toksyczne dla organizmu i obniżają pH krwi. Obecność ketonów diabetyk może sprawdzić za pomocą pasków z moczu (lub krwi za pomocą niektórych glukometrów), aby przed kwasicą ketonową zniwelować ją poprzez przyjmowanie insuliny i cukru.
Cukrzycowej kwasicy ketonowej nie należy mylić z alkoholową kwasicą ketonową, która nie wymaga insulinoterapii, gdy towarzyszy jej hiperglikemia (11% przypadków według jednego badania ). Rzeczywiście, istnieje ryzyko ciężkiej hipoglikemii. Leczenie alkoholowej kwasicy ketonowej opiera się głównie na nawodnieniu z podaniem glukozy i tiaminy .
HipoglikemiaNajczęściej występuje w przypadku niedopasowania dawek insuliny do potrzeb (wysiłek fizyczny lub intelektualny, dieta, alkohol powodujący niekiedy ciężką hipoglikemię), niedopasowania powodującego zbyt niski poziom glukozy we krwi. Może się również zdarzyć, że stan moralny cukrzyka wpływa na jego poziom cukru we krwi, co może obniżyć próg. Zjawisko to jest znane, ale wciąż trudne do precyzyjnego określenia. Hipoglikemia jest ogólnie przyjętym progiem 0,6 g · s -1 ( 3,3 mmol · s -1 ), jednak objawy są dość zróżnicowane (często zimne poty, niewyraźne widzenie, mowa lub równowaga) i mogą występować w bardzo różnych częstościach w różnych ludzi, ogólna kontrola poziomu cukru we krwi i wiele innych czynników. Aby temu zaradzić, musimy szybko spożyć węglowodany, najlepiej o wysokim indeksie glikemicznym (cukier, dżem itp.), następnie, jeśli hipoglikemia wystąpi w okresie działania tzw. szybkiej insuliny, konieczne jest spożycie węglowodanów o wysokim indeksie glikemicznym. niższy indeks glikemiczny (chleb, owoce itp.), aby zapobiec ponownemu wystąpieniu hipoglikemii. Cukrzyca powinien zawsze mieć przy sobie wystarczającą ilość cukru na wypadek hipoglikemii.
W niektórych przypadkach mówi się, że hipoglikemia jest ciężka: poziom cukru we krwi spada bardzo nisko, co powoduje utratę przytomności, a w niektórych przypadkach drgawki . W takich przypadkach osoba potrzebuje pomocy z zewnątrz: należy podać dożylnie glukozę lub glukagon (hormon o właściwościach przeciwnych do insuliny).
śpiączka hiperosmolarnaNajczęściej jest to spowodowane ostrym odwodnieniem .
Są one tym częstsze i bardziej dotkliwe, ponieważ:
Obecnie nie ma sposobu na wyleczenie cukrzycy typu 1, chociaż ostatnie badania sugerują możliwy wpływ mikrobiomu jelitowego na ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 1, a także możliwe korzystne działanie związane z modulacją odpowiedzi immunologicznej trzustki przez obecność pewnych pożytecznych bakterii w jelicie.
Obecnie istniejące terapie pozwalają choremu na cukrzycę prowadzić normalne życie i znacznie ograniczają szkodliwe skutki choroby.
Leczenie cukrzycy typu 1 to połączenie diety i insuliny. To pacjent z cukrzycą dostosowuje dawkę insuliny do każdego posiłku; jego zaangażowanie i wiedza na temat leczenia są zatem ważne.
Jednak zdrowa dieta, regularna aktywność fizyczna, leki, regularne badania poziomu cukru we krwi i leczenie powikłań mogą leczyć cukrzycę i unikać lub opóźniać jej konsekwencje.
Cukrzyca może normalnie jeść, pod warunkiem, że ta dieta jest zbilansowana. Rzeczywiście, leczenie cukrzycy opiera się na stałej optymalizacji poziomu cukru we krwi. W związku z tym należy mierzyć spożycie węglowodanów podczas posiłków, aby odpowiednio dostosować dawkę szybkiej insuliny.
W ramach tej diety preferowane są produkty spożywcze o niskim indeksie glikemicznym: warzywa, nietłoczone owoce i produkty pełnoziarniste.
Bardzo polecane są również zielone warzywa, które powodują niski poziom cukru we krwi i dostarczają organizmowi niezbędnych składników odżywczych.
Aktywność fizycznaLekarze generalnie zalecają aktywność fizyczną osobom z cukrzycą typu 1, ponieważ poprawia to jakość ich życia i zmniejsza ryzyko powikłań związanych ze źle kontrolowanym IDD. Niektórzy sportowcy, tacy jak Sébastien Sasseville, wykorzystują wydarzenia, aby podnieść świadomość na temat tej choroby.
Dodatkowo aktywność fizyczna sprawia, że organizm staje się bardziej wrażliwy na działanie insuliny, co skutkuje spadkiem wstrzykiwanych dawek insuliny. Ponadto, ponieważ mięśnie zużywają glukozę podczas aktywności fizycznej, pomaga to obniżyć poziom cukru we krwi.
Codzienna samokontrolaDiabetycy muszą codziennie monitorować poziom cukru we krwi na wyciągnięcie ręki. Wiąże się to z użyciem urządzenia do pomiaru poziomu cukru we krwi zwanego glukometrem . Ta samokontrola jest niezbędna, ponieważ pozwala diabetykom łatwiej kontrolować cukrzycę, optymalizować dawki insuliny i ograniczać ryzyko związane z chorobą. Istnieją również czujniki glukozy we krwi z elektrodą w ramieniu, które umożliwiają wielokrotne monitorowanie poziomu cukru we krwi.
Insulina nie może być przyjmowana doustnie, ponieważ jest niszczona przez trawienie. Dlatego musi być wstrzykiwany. Leczenie powinno być przyjmowane przez całe życie bez przerwy, inne metody leczenia są w trakcie badań. Ale obecnie insulina jest jedyną terapią, która pozwala na normalne życie bez zbytniego stresu.
Lekarz podążający za pacjentem pełni rolę doradcy, aby ograniczyć ograniczenia, trzeba umieć samodzielnie leczyć. Aby jak najlepiej dostosować insulinę, konieczne jest codzienne monitorowanie poziomu cukru we krwi. To monitorowanie powoduje zwiększenie lub zmniejszenie dawek insuliny, dlatego ważne jest, aby zanotować poziom cukru we krwi w zeszycie, aby mieć przegląd monitorowania i być w stanie zrównoważyć cukrzycę. Obecnie nowoczesne glukometry przechowują w pamięci dane z 3 miesięcy, co pozwala pacjentom śledzić zmiany poziomu cukru we krwi.
Pompa insulinowaPompa insulinowa umożliwia leczenie typu „podstawowy/bolus”. Jest to niewielkie urządzenie wielkości telefonu komórkowego, które trzeba stale nosić przy sobie. Jest on podłączony do cewnika podskórnego, który diabetyk musi regularnie wymieniać, i wstrzykuje szybką lub ultraszybką insulinę w sposób ciągły, odpowiadający powolnej insulinie klasycznego wzoru. Zaletą tego systemu jest możliwość regulacji godzinowego wypływu insuliny, co jest korzystne w przypadku zróżnicowanych potrzeb w zależności od pory dnia i pozwala na zmniejszenie liczby ciężkich hipoglikemii, zwłaszcza w okresie noc. Ta „dawka podstawowa” jest uzupełniana, jak w poprzednim przypadku, suplementami insuliny w porze posiłku lub w przypadku hiperglikemii, które są również podawane przez pompę. Jednak pompa insulinowa jest całkowicie kontrolowana przez cukrzyka: urządzenie nie jest w stanie samodzielnie określić, ile insuliny należy wstrzyknąć. Podobnie jak w przypadku leczenia zastrzykami, diabetyk musi zatem wiedzieć, ile insuliny potrzebuje, kiedy iw jakich okolicznościach. Ten zabieg jest odpowiedni dla każdego. Jest często polecany kobietom w ciąży , ze względu na elastyczność, jaką daje i jest przystosowany do szybkich zmian potrzeb spowodowanych zmianami hormonalnymi w czasie ciąży. Polecany jest również dla dzieci, ze względu na tę samą elastyczność: ułatwia postępowanie z cukrzycą w przypadku choroby i zapobiega konieczności spożywania przez dziecko tych samych ilości codziennie o tej samej porze.
insuliny NPH i mieszaneInsulina typu NPH jest insuliną powolną, której szczyt osiąga około 5-6 godzin po wstrzyknięciu. Schemat dla tego typu insuliny to zwykle dwa wstrzyknięcia wolnej insuliny, rano i wieczorem, oraz wstrzyknięcia szybkiej insuliny rano i wieczorem. Posiłek południowy często nie wymaga szybkiej insuliny, ponieważ jest objęty szczytem powolnego działania insuliny. Wady tego schematu są następujące: konieczność jedzenia o ustalonych porach i niemożność pominięcia posiłku (ryzyko hipoglikemii), budzenie się o ustalonej porze do porannego wstrzyknięcia, ryzyko hipoglikemii w nocy w czasie szczytu powolnego działania insuliny. Insuliny mieszane, czyli mieszanka insuliny wolnej i szybkiej, są wygodne, ponieważ umożliwiają wykonanie dwóch wstrzyknięć w jednym. Oferują jednak mniejszą swobodę, ponieważ nie jest możliwa zmiana dawki insuliny szybkiej bez zmiany dawki insuliny wolnej.
Wstrzykiwany wstrzykiwacz do insuliny: schemat „podstawowy / bolus”Tak zwany schemat „podstawowy/bolus” to taki, który pozostawia cukrzykowi największą swobodę w zakresie czasu i treści posiłków, a także aktywności fizycznej, radzenia sobie z nieprzewidzianymi zdarzeniami itp. Składa się z jednego lub dwóch wstrzyknięć wolno lub bardzo wolnej insuliny na dobę o płaskiej krzywej działania (brak działania szczytowego), a także jednego wstrzyknięcia szybkiej lub ultraszybkiej insuliny do każdego posiłku lub przekąski. Powolna insulina, zwana „bazową”, pokrywa zatem podstawowe potrzeby organizmu, oprócz przyjmowania jakichkolwiek pokarmów: opóźnianie lub pomijanie posiłku nie stanowi już problemu. Pojedyncze wstrzyknięcie może być wystarczające (novo), a czas wstrzyknięcia należy dostosować indywidualnie. W innych przypadkach (leczenie Actrapid) insulina działa krócej i potrzebne są dwa wstrzyknięcia dziennie (zwykle rano i wieczorem). Szybka insulina (bolus) obejmuje każde spożycie pokarmu w ciągu dnia, a tym samym umożliwia zmianę ilości przyjmowanych węglowodanów poprzez zmianę liczby wstrzykniętych jednostek. Szybka insulina jest również stosowana do korygowania hiperglikemii poza przyjmowaniem pokarmu. Jednak tego leczenia nie można przepisać każdemu: insuliny o płaskim działaniu pojawiły się niedawno i nie znamy jeszcze wszystkich konsekwencji. Dlatego generalnie nie są zalecane dla kobiet w ciąży i małych dzieci.
We Francji cukrzyca typu 1 znajduje się na liście chorób przewlekłych lub Affection de Longue Duration (ALD), co oznacza, że leczenie tej ostatniej jest w 100% objęte ubezpieczeniem zdrowotnym .
Wiele terapii jest w trakcie badań, niektóre mają na celu wyleczenie cukrzycy typu 1.
Kilka badań wykazało korzystny wpływ wchłaniania świeżego mleka wielbłądziego u szczurów z indukowaną cukrzycą, w tym w szczególności obniżenie poziomu cukru we krwi. Inne badania na ludziach wydają się jednocześnie torować drogę do możliwej „terapii adjuwantowej” ( terapia wspomagająca ). Jednak różne ograniczenia techniczne – w szczególności konieczność stosowania mleka surowego, nietermizowanego i nienagannego pod względem higienicznym – znacznie komplikują sytuację w zakresie długotrwałego przechowywania składników aktywnych, co w istocie utrudnia stwierdzenie najmniej perspektywa zdrowej konsumpcji na większą skalę.
Sztuczna trzustka jest jednym z najbardziej obiecujących metod leczenia. Polega na wszczepieniu pod skórę zminiaturyzowanej elektrody, która integruje wartości stężenia glukozy we krwi i programuje dawkę insuliny do wstrzyknięcia w czasie zbliżonym do rzeczywistego, zgodnie z algorytmami fizjologicznymi.
W lipcu 2010 r. w San Diego ogłoszono, że prototyp podskórnego glukometru zdołał dostarczyć przez 500 dni dane na temat poziomu glukozy we krwi świni, której został wszczepiony.
We wrześniu 2016 roku Agencja ds. Żywności i Leków (FDA ) zatwierdziła do obrotu w Stanach Zjednoczonych pierwszą sztuczną trzustkę o nazwie MiniMed 670G.
Przeszczep polega na wszczepieniu przeszczepu trzustki od zdrowego dawcy choremu pacjentowi. To leczenie jest stosowane tylko w ostateczności, ponieważ jest to poważna operacja i istnieje ryzyko odrzucenia narządu. Pacjent będzie również musiał przez resztę życia przyjmować leki zapobiegające odrzuceniu.
Do wysepki Langerhansa są grupy komórek pochodzących z trzustki i wydzielającego szereg hormonów, w tym insuliny. Stanowią mniej niż 2% masy trzustki. Przeszczep polega na wszczepieniu wysepek Langerhansa pacjentowi z DID. Trzustka dawcy jest poddawana obróbce mechanicznej i enzymatycznej w celu wyizolowania wysepek przez odwirowanie. W praktyce do uzyskania optymalnej ilości wysepek dla biorcy potrzebne są dwie do trzech trzustek. Po sprawdzeniu ich jakości są wstrzykiwane do żyły wrotnej biorcy (nakłucie pod kontrolą USG). Ta technika wymaga chronicznego przyjmowania leków zapobiegających odrzuceniu. Sukces jest czasami częściowy, z uporczywą potrzebą wstrzykiwania insuliny, ale w niższych dawkach. Ta zależność rośnie z czasem.
Naukowcy opracowali wysepki kapsułek Langerhansa. Wielkość kapsułek ogranicza przeszczep do jamy otrzewnej pacjenta, która nie jest idealnym miejscem do podawania insuliny. Ta technika zmniejszyłaby zapotrzebowanie na leki zapobiegające odrzuceniu, ale wymaga również kilku trzustek w celu zebrania wystarczającej liczby wysepek. Jest jeszcze wiele przeszkód do pokonania, zanim ta technika zostanie opracowana i dostępna na dużą skalę.
Ostatnie badania na myszach wskazują, że krótki post indukuje tworzenie nowych komórek beta produkujących insulinę. To badanie jest jednak kwestionowane.
W ciągu ostatnich kilku lat pojawiła się „superszybko” działająca insulina. Tak jest w przypadku insuliny FIASP stworzonej przez laboratorium Novo Nordisk , która ma tę zaletę, że jest dwukrotnie szybsza niż insulina ludzka, a jednocześnie działa krócej, co pozwala zredukować szczyt hiperglikemii po posiłkach.
Oto niektóre osobowości cierpiące na cukrzycę typu 1: