Chiune Sugihara

Chiune Sugihara Portret Chiune Sugihary. Chiune Sugihara. Biografia
Narodziny 1 st styczeń +1.900
Mino
Śmierć 31 lipca 1986(w wieku 86 lat)
Kamakura
Pogrzeb Kamakura
Imię w języku ojczystym 杉原 千畝
Pseudonimy Sempo , japoński Schindler
Pseudonim Sempo Sugihara
Narodowość język japoński
Trening Uniwersytet Waseda (od1918)
Czynność Dyplomata
Małżonka Yukiko Sugihara ( d ) (od1936 w 1986)
Dziecko Haruki Sugihara ( d )
Inne informacje
Religia Szintoizm
Nagrody
Grób Chiune Sugihary.jpg Widok na grób.

Chiune Sugihara (杉原 千畝, Sugihara Chiune ) , Zwany także Sempo Sugiwara lub Chiune Sempo Sugihara i nazywany japońskim Schindlerem (1 st styczeń +1.900 - 31 lipca 1986), to japoński dyplomata prawosławny, który podczas II wojny światowej uratował tysiące Żydów . Następnie pełnił funkcję konsula w Japonii w Kownie , Litwa .

Biografia w Ikona interfejsu użytkownika OOjs play-ltr-progressive.svg toku.

Pochodzenie i początki

Chiune Sugihara urodził się 1 st stycznia 1900 (rok 33 cesarskiej Meiji ery ), w pobliżu świątyni buddyjskiej Kyosen-ji (教泉寺) w dzielnicy miejscowości Kitayama z Yaotsu (八百津) w pobliżu miejscowości Mino w Prefektura Gifu , ojciec z klasy średniej pracujący w urzędzie skarbowym w mieście Kozuchi, Yoshimi Sugihara (杉原 好 水Sugihara Yoshimi ) i matka z wyższej klasy średniej, Yatsu Sugihara (杉原 や つSugihara Yatsu ). Chiune jest drugim synem w rodzinie składającej się z pięciu chłopców i jednej dziewczynki.

Jego ojciec wraz z rodziną kilkakrotnie przeprowadzał się: do Nagoi ( prefektura Aichi ), w 1903 roku do Asahi ( prefektura Fukui ), w 1904 roku do Yokkaichi ( prefektura Mie ), w 1905 roku do Nakatsu ( prefektura Gifu ).

2 kwietnia 1906 roku Chiune wstąpił do Miejskiej Szkoły Podstawowej Nakatsu (obecnie Nakatsugawa w prefekturze Gifu). 31 marca 1907 r. Został przeniesiony do Miejskiej Szkoły Podstawowej Kuwana w prefekturze Mie (obecnie Miejska Szkoła Podstawowa Nissin). W grudniu tego samego roku, wstąpił do Nagoya Municipal Elementary School w Furuwatari (obecnie Heiwa Nagoya Municipal szkoły podstawowej), gdzie w 1912 roku uzyskał wyróżnienia szkoły. Następnie wstąpił do Aichi Prefecture High School (obecnie Zuiryo High School), grupy licealnej.

Pod koniec tej nauki jego ojciec chciał, aby został lekarzem, ale Chiune celowo nie zdaje egzaminu wstępnego, robiąc pustą kopię. Zamiast tego wstąpił na Uniwersytet Waseda w 1918 roku (7 n.e. ) i ukończył studia w języku angielskim . W tym czasie był również zapisany do Yuai Gakusha, chrześcijańskiej wspólnoty założonej przez pastora baptystów Harry'ego Baxtera Benninhofa, aby poprawić swój angielski.

W 1919 r. Zdał egzamin stypendialny Ministerstwa Spraw Zagranicznych . Od 1920 do 1922 roku, Sugihara służył w armii cesarskiej jako porucznik w 79 th Piechoty, stacjonującego w Korei , potem japońskiej kolonii. Zrezygnował ze stanowiska w listopadzie 1922 r. Iw następnym roku przystąpił do egzaminów językowych Ministerstwa Spraw Zagranicznych, zdając z wyróżnieniem egzamin z języka rosyjskiego. Japońskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych zwerbowało go i wysłało go do Harbinu w Chinach, gdzie studiował również języki rosyjski i niemiecki , dzięki czemu został później ekspertem od spraw rosyjskich.

Do Ministerstwa Spraw Zagranicznych Mandżurii

Kiedy Sugihara pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Mandżurii, brał udział w negocjacjach ze Związkiem Radzieckim w sprawie Kolei Północno- Mandżurskiej (東 清 鐵路), CER .

Choć w Harbin, Sugihara żonaty Klaudia Semionovna Apollonova iz tego małżeństwa konwertowane do chrześcijaństwa w Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej pod chrztu imię Siergiej Pavelovich.

W 1935 r. Sugihara opuścił stanowisko wiceministra spraw zagranicznych Mandżurii, aby zaprotestować przeciwko złemu traktowaniu miejscowych Chińczyków przez Japończyków .

Sugihara i jego żona rozwiedli się w 1935 roku, po czym wrócił do Japonii, gdzie poślubił Yukiko Kikuchi, która została Yukiko Sugiharą (杉原 幸 子Sugihara Yukiko , 1913-2008). Para będzie miała czterech synów (Hiroki, Chiaki, Haruki i Nobuki - ten ostatni, później, będzie reprezentował rodzinę Sugihara). Chiune Sugihara działa również w Departamencie Informacji Ministerstwa Spraw Zagranicznych i jako tłumacz dla japońskiej delegacji w Helsinkach , Finlandia .

W konsulacie na Litwie

W 1939 Sugihara został vice konsul Konsulatu japońskiego w Kownie , Litwa . Do jego obowiązków należy raportowanie ruchów wojsk radzieckich i niemieckich oraz badanie niemieckich ataków na Sowietów, aby w razie potrzeby zgłosić te szczegóły swoim przełożonym w Tokio i Berlinie.

Sugihara współpracuje z polskim wywiadem w ramach rozległego japońsko-polskiego planu współpracy. Podczas okupacji Litwy przez Związek Radziecki w 1940 r. Wielu żydowskich uchodźców z Polski ( Żydów polskich ), a także Żydów litewskich próbowało uzyskać wizę wyjazdową. Bez wizy podróżowanie jest niebezpieczne, ale w tym przypadku szczególnie niemożliwe jest znalezienie krajów gotowych do ich wydania. Setki uchodźców przybywają do drzwi wszystkich konsulatów, w tym konsulatu Japonii w Kownie, próbując uzyskać wizę do Japonii. W tym czasie, u progu wojny, litewscy Żydzi stanowili jedną trzecią miejskiej populacji Litwy i połowę mieszkańców każdego miasta.

Ratowanie Żydów z Litwy i Polski

Japoński rząd wymaga, aby wizy były wydawane tylko osobom, które przeszły odpowiednie procedury imigracyjne i mają wystarczające fundusze, ale większość uchodźców nie spełnia tych kryteriów. Sugihara trzykrotnie posłusznie zwraca się do japońskiego ministerstwa spraw zagranicznych o instrukcje w tej sprawie. Za każdym razem ministerstwo odpowiadało, że żadna wiza nie powinna zostać przyznana Japonii bez bez wyjątku kolejnej wizy do trzeciego celu podróży po opuszczeniu Japonii.

W okresie od 16 lipca do 3 sierpnia 1940 r. Holenderski konsul honorowy Jan Zwartendijk wydał Żydom ponad 2200 wiz, w tym trzecie oficjalne miejsce docelowe na Curaçao , karaibskiej wyspie i kolonii holenderskiej niewymagającej wizy, wjazdu lub w języku holenderskim Gujana ( Surinam uzyskał niepodległość w 1975 r.).

W dobrych stosunkach ze swoim holenderskim kolegą Zwartendijkiem - ponieważ podobnie jak on zdawał sobie sprawę z tego, że skarżący byliby w wielkim niebezpieczeństwie, gdyby tam pozostali - Sugihara postanowił zignorować rozkazy swoich przełożonych i od 18 lipca do 28 sierpnia 1940 r. wydaje dziesięciodniowe wizy tranzytowe do Japonii dla Żydów, którzy przybyli do jego biura. Biorąc pod uwagę jego podległe stanowisko oraz kulturę japońskiej biurokracji i hierarchii, jest to niezwykły akt nieposłuszeństwa. Sugihara dalej rozmawia z sowieckimi urzędnikami, którzy zgadzają się, aby Żydzi podróżowali po kraju drogą transsyberyjską za pięć razy więcej niż cena biletu standardowego.

Jego podejście wydaje się czysto humanistyczne i bezinteresowne, ponieważ nie tylko nie odniósł z niego żadnej korzyści, ale został zwolniony, a jego kariera została przerwana przez jego działanie: został wykluczony z japońskiego korpusu dyplomatycznego w 1945 roku. Dopiero po jego śmierci Państwo japońskie go zrehabilitowało. Zapytany, dlaczego ryzykował swoją karierę, a nawet życie, aby pomóc innym ludziom, podobno odpowiedział, cytując samuraja mówiącego  : „Nawet myśliwy nie może zabić ptaka, który leci w jego stronę, szukając schronienia”. "

Sugihara nadal pisze odręcznie wizy przez 18 do 20 godzin dziennie, codziennie wystawiając wizy o wartości normalnej miesięcznej (około 300 dziennie), aż do 4 września 1940 r., Kiedy to ma nastąpić. Opuścić stanowisko przed zamknięciem konsulatu. W tym czasie wydał tysiące wiz Żydom, z których wielu było głowami rodzin i dlatego pozwolił zabrać ze sobą swoje rodziny. Przed wyjazdem wydaje uchodźcy oficjalną pieczęć konsularną, aby można było wydać po nim więcej wiz. Przygotowując się do odejścia, Sugihara powiedział: „Proszę, wybacz mi. Nie mogę więcej pisać. Życzę wszystkiego najlepszego. Kiedy wita się głęboko z ludźmi zgromadzonymi przed nim, ktoś woła: „Sugihara, nigdy cię nie zapomnimy”. Na pewno jeszcze cię zobaczę! ”. Według świadków, po wyjściu z hotelu, w drodze na stację w Kownie i po wejściu do pociągu nadal pisał wizy, wyrzucając wizy przez okno tłumowi zdesperowanych uchodźców już wtedy, że pociąg opuścił stację. W desperacji pospiesznie przygotowywano i wyrzucano z pociągu czyste kartki papieru z tylko pieczęcią konsularną i podpisem.

Sugihara zakwestionował oficjalną reakcję na tysiące wiz, które wydał. Kilka lat później wspomina: „Nikt nigdy o tym nie mówił. Pamiętam, że pomyślałem, że prawdopodobnie nie zdawali sobie sprawy z numeru, który faktycznie wydałem. "

Po Kownie

Sugihara został przeniesiony do Królewca w Prusach Wschodnich, zanim został konsulem generalnym w Pradze w Czechosłowacji od marca 1941 r. Do końca 1942 r. Oraz w poselstwie w Bukareszcie w Rumunii od 1942 do 1944 r. Do stopnia trzeciego sekretarza awansował w 1943 r. i został odznaczony Orderem skarbu Najświętszego od 5 th klasy w 1944 roku.

Kiedy wojska radzieckie wkraczają do Rumunii , więzią Sugiharę i jego rodzinę w obozie jako jeńców wojennych ( jeńców wojennych ) przez osiemnaście miesięcy. Sugihary zostały uwolnione w 1946 roku i wróciły do ​​Japonii przez Związek Radziecki koleją transsyberyjską do rosyjskiego portu Nachodka z widokiem na Morze Japońskie .

Po wojnie

W 1947 roku japońskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych zwróciło się do Chiune Sugihary o rezygnację z powodu redukcji zatrudnienia. W związku z tym jest wykluczony z japońskiego korpusu dyplomatycznego. Niektóre źródła, w tym jego żona Yukiko Sugihara, twierdzą, że Ministerstwo Spraw Zagranicznych poinformowało Sugiharę, że został zwolniony z powodu „tego incydentu” na Litwie.

Sugihara wraz z żoną i trzema synami przeprowadził się do Fujisawa w prefekturze Kanagawa . Aby utrzymać rodzinę, musi wykonywać szereg dorywczych prac, w tym sprzedawać żarówki od drzwi do drzwi.

Osobista tragedia dotknęła go w 1947 roku, kiedy jego najmłodszy syn, Haruki, zmarł na białaczkę w wieku siedmiu lat, wkrótce po powrocie do Japonii. W 1949 roku Sugihara nadal miał jedno dziecko, Nobuki, który jest ich ostatnim żyjącym synem (reprezentującym rodzinę Sugihara) i mieszkał w Belgii . Sugihara później rozpoczął pracę w firmie eksportowej jako dyrektor zarządzający US Military Post Exchange . Posługując się biegle językiem rosyjskim, Sugihara spędził 16 lat pracując i prowadząc skromne życie w Związku Radzieckim, podczas gdy jego rodzina pozostała w Japonii.

Uznanie

Po wojnie wielu z tych, którzy zawdzięczają Sugiharę życie, próbuje go znaleźć, ale spotyka się z japońską administracją tylko dlatego, że nie mogą poprawnie wymówić jego nazwiska - chyba że japońskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych celowo chciało zignorować Sugiharę, nie odpowiadając na ich prośby , aby nie ponosić odpowiedzialności Japonii za konflikt w Azji i na Pacyfiku podczas II wojny światowej . W 1968 r. Yehoshua (Jehoshua, Joshua) Nishri, attache ekonomiczny ambasady Izraela w Tokio i były polski nastolatek, który otrzymał „wizę Sugihara” w latach czterdziestych XX wieku, w końcu go zlokalizował i nawiązał z nim kontakt. W następnym roku Sugihara został powitany wraz z rodziną przez izraelski rząd i kilku ocalałych Żydów, i odwiedził Izrael .

Odbiorcy wiz Sugihary zaczęli wówczas zabiegać o uznanie go przez Instytut Yad Vashem jako zbawiciela Żydów. Procedury zakończone w 1984 r. Yad Vashem uznaje Chiune Sugiharę za Sprawiedliwego wśród Narodów Świata (hebr. חסידי אומות העולם, tranzyt. Khasidei Umot ha-Olam ). Jego żona Yukiko i najmłodszy syn Nobuki przyjmują ten zaszczyt w jego imieniu, ponieważ Sugihara jest zbyt chory, aby podróżować do Izraela.

W 1985 roku, 45 lat po sowieckiej inwazji na Litwę, zapytano go o powody wydania wiz Żydom. Sugihara wyjaśnia następnie, że uchodźcy byli ludźmi, a jego pomoc była po prostu potrzebna:

Chcesz poznać moją motywację, prawda? Dobrze. Takie uczucia miałby każdy, gdyby zobaczył uchodźców twarzą w twarz, błagających ze łzami w oczach. Po prostu nie może pomóc, ale współczuje im. Wśród uchodźców byli ludzie starsi i kobiety. Byli tak zdesperowani, że posunęli się nawet do pocałowania moich butów. Tak, na własne oczy widziałem takie sceny. Czułem też wtedy, że japoński rząd nie ma jednolitej opinii w Tokio. Niektórzy japońscy przywódcy wojskowi bali się po prostu z powodu nacisków ze strony nazistów; podczas gdy inni urzędnicy MSW byli po prostu ambiwalentni. Ludzie w Tokio nie byli zjednoczeni. Uważałem, że opiekowanie się nimi jest głupotą. Postanowiłem więc nie czekać na ich odpowiedź. Wiedziałem, że w przyszłości ktoś na pewno będzie na mnie narzekał. Ale ja sam uważałem, że będzie to słuszne. Nie ma nic złego w ratowaniu życia wielu ludzi ... Duch ludzkości, filantropia ... dobrosąsiedzka przyjaźń ... z tym duchem odważyłem się zrobić to, co zrobiłem, w obliczu tej najtrudniejszej sytuacji - i za to powodu, poszedłem naprzód ze zdwojoną odwagą

Koniec życia

Sugihara zmarł 31 lipca 1986 roku w szpitalu Kamakura . Pomimo rozgłosu, jaki dał mu Izrael i inne kraje, pozostaje praktycznie nieznany w swoim kraju. Dopiero gdy liczna delegacja Żydów z całego świata, w tym ambasador Izraela w Japonii, przybyła na jego pogrzeb, jego sąsiedzi dowiedzieli się o tym, co zrobił podczas wojny. Dopiero po jego śmierci państwo japońskie zrehabilitowało go. Mógł stracić karierę dyplomatyczną, ale pośmiertnie otrzymał wiele pochwał.

Honory i wyróżnienia

Chiune Sugihara została oficjalnie przyjęta w Izraelu wraz z rodziną w 1969 roku.

Jej syn Nobuki z łatwością uzyskał stypendium na studia na Uniwersytecie w Jerozolimie . W rzeczywistości pozostanie w Izraelu przez dziesięć lat. W 1985 roku Izrael uhonorował Chiune Sugiharę tytułem Sprawiedliwego wśród Narodów Świata .

Jest również uhonorowany w Muzeum Uchodźców Żydowskich w Szanghaju , zlokalizowanym w dzielnicy Hongkou , w którym mieściło się żydowskie getto podczas japońskiej okupacji Chin.

Kilka krajów oddaje mu hołd, nadając jego imię ulicom, instytutom i innym miejscom lub wydarzeniom: Brazylia, Kanada, Stany Zjednoczone, Izrael, Japonia, Litwa itd.

W jego rodzinnym mieście Yaotsu znajduje się Izba Pamięci Sugihary Chiune.

Planetoida 25893 Sugihara , odkryta w 2000 roku, nosi jego imię.

Kino

Dokument poświęcony mu w 1983 roku przez telewizję Fuji  : Wiza, która niszczy przeznaczenie .

Amerykański film krótkometrażowy pt Wizy i Cnota i wyreżyserowany przez Chrisa Tashimę , został wydany w 1997 roku , i był inspirowany przez życie „  japońskiej Schindlera ”. Zdobył Oscara dla najlepszego krótkometrażowego filmu fabularnego w 1998 roku i inne nagrody.

Film Persona non grata (Toho) jest mu zadedykowany w 2015 roku.

Żydzi uratowani przez Sugiharę

Żydowscy uchodźcy uciekający przed barbarzyństwem na „wizach Sugihara” (i nie tylko) muszą następnie przejść przez cały Związek Radziecki, aby dotrzeć do Japonii. Większość z nich wróciła do Szanghaju, wówczas nadzorowanego przez Japonię, która nie wymagała wizy i gdzie w czasie II wojny światowej mieszkało 30 000 Żydów. Z Szanghaju część uchodźców uzyskuje wizy do Kanady lub Stanów Zjednoczonych z pomocą ambasadora RP w Tokio, (pl) Tadeusza Romera . Inni opuszczają Japonię, by dotrzeć na holenderską wyspę.

Całkowita liczba Żydów uratowanych przez Sugiharę pozostaje przedmiotem dyskusji, ale szacuje się ją na około 6000.

Jeśli chodzi o liczbę uchodźców, którzy przeszli przez Japonię, którzy posiadali japońskie wizy tranzytowe na Curaçao wydane przez Sugiharę (tzw. „Wizy Sugihara”), istnieją dwa dokumenty wskazujące na 2200 i 6000. „6000 osób” wskazanych w Visas for Life to pogłoski : K. Watanabe twierdzi, że może być 6 000 osób, ponieważ korzystanie z trzech rodzin na jedną wizę jest rozsądne, że w gazetach są artykuły wskazujące na 6 000, a większość uchodźców przyznała się obecnie do posiadania wizy Sugihara. 29 września 1983 roku telewizja Fuji wyemitowała „Wizę, która podzieliła los, Japończycy, którzy uratowali 4500 Żydów”. W 1985 r., Kiedy Chiune Sugihara został odznaczony tytułem „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata”, niektóre japońskie gazety donosiły, że uratował 6000 osób, a kolejne 4,5 tys.

Wydane zostały również wizy rodzinne „Sugihara”, które pozwalają rodzinom składającym się z kilku osób podróżować na jednej wizie, co oznaczałoby znacznie większą liczbę osób uratowanych. Centrum Simona-Wiesenthala oszacowało, że Chiune Sugihara wydała wizy tranzytowe dla około 6 000 Żydów, a dzięki jej działaniom do dziś żyje blisko 40 000 potomków żydowskich uchodźców. Polski wywiad wystawił fałszywe wizy. Szacunki dotyczące wdowy i najstarszego syna Sugihary są takie, że uratowałby on 10 000 Żydów przed pewną śmiercią; Profesor i autorka Uniwersytetu Bostońskiego Hillel Levine również szacuje, że pomogło to „aż 10 000 osobom”, ale ostatecznie przeżyło znacznie mniej osób. Rzeczywiście, niektórzy Żydzi, którzy otrzymali wizy od Sugihary, nie opuścili Litwy w odpowiednim czasie i zostali następnie schwytani przez Niemców, którzy najechali Związek Radziecki 22 czerwca 1941 r., Aby zginąć w litewskim Holokauście .

Żydowscy uchodźcy w Japonii

Europejskie żydowscy uchodźcy (niemiecki, litewski, czeski, polski ...) zaczęli przybywać w Japonii od lipca 1940 roku i we wrześniu 1941 roku opuścił przegląd trakcie tego okresu jest opisana w raporcie rocznym z 1940 i 1941 roku przez Komitet z American Jewish Joint Distribution (JDC).

W czerwcu 1940 roku Włochy przystąpiły do ​​wojny i szlak śródziemnomorski został zamknięty. Komitet w Wielkich Niemczech jest zmuszony szukać nowych miejsc dla emigracji i przewozi Żydów z Niemiec przez Europę i Azję drogą transsyberyjską do Władywostoku , a stamtąd do Japonii. Z Japonii uchodźcy mieli wyruszyć do krajów zachodniej półkuli. Podczas gdy zdecydowana większość polskich uchodźców przebywających na Litwie 1 września 1940 r., A złożyła je 31 grudnia 1940 r., Opowiedziała się za obywatelstwem sowieckim, grupa od 4000 do 5000 osób nie była w stanie go przyjąć, składająca się głównie z rabinów, studentów jesziwy. , przedstawiciele klas intelektualnych i rządzących różnych organizacji społecznych oraz robotnicy żydowscy, którzy natychmiast złożyli wniosek o zezwolenie na wyjazd z Litwy. Chociaż w pierwszych tygodniach 1941 r. Pozwolenia na wyjazd i japońskie wizy tranzytowe były łatwo wydawane, problem polegał na tym, jak znaleźć koszty transportu dla tysięcy ludzi, których życie byłoby zagrożone, gdyby pozostali na Litwie. Wspólna Komisja Dyscyplinarna, wraz z wieloma innymi amerykańskimi grupami żydowskimi, pomaga znaleźć niezbędne fundusze na transsyberyjską podróż do Japonii dla 1700 osób.

Dlatego w lipcu 1940 r. Do Tsurugi, Shimonoseki i Kobe w Japonii zaczęli przybywać żydowscy uchodźcy z Niemiec i innych krajów . Ambasady i konsulaty Japonii, z wyjątkiem Kowna, wydały 3448 japońskich wiz tranzytowych w okresie od stycznia 1940 r. Do połowy marca 1941 r. Większość posiadaczy posiada ważne ostateczne wizy i natychmiast opuszcza Japonię. Od października 1940 r. Do Tsurugi przybyli polscy uchodźcy z Litwy. Ich liczba gwałtownie wzrosła w styczniu 1941 r. „Pod koniec marca w kraju było prawie 2000 litewskich Żydów, głównie w Kobe. Ponad połowa z tych uchodźców nie posiadała ważnych wiz ostatecznych i nie mogła wyjechać poza Japonię ”. Uchodźcy, którzy mieli podrobione japońskie wizy tranzytowe wydane przez Sugiharę, ale nie mieli wiz do miejsca docelowego, skorzystali z chęci Sowietów, aby jak najszybciej pozbyć się polskich uchodźców, którzy utknęli na terytorium ZSRR z japońskimi wizami tranzytowymi i pozwolili im wejść na pokład pociąg do Władywostoku z wizą docelową lub bez. W związku z tym rząd japoński został zmuszony do przyjęcia tych podróżnych na wjazd. 8 kwietnia 1941 r. Do Kobe przybyło 500 bezwizowych żydowskich uchodźców, w większości Polaków. Wszyscy ci uchodźcy bez ostatecznej wizy są zatem zmuszeni do pozostania przez długi czas w celu znalezienia kraju imigracji.

Liczba żydowskich uchodźców, którzy przybyli do Japonii, różni się w zależności od źródeł, ponieważ nie zawsze istnieją wiarygodne dokumenty dyplomatyczne dla każdej z nich.

Jak wspomina ambasador RP w Tokio: „Oni (polscy uchodźcy) mieli tylko fikcyjne holenderskie wizy na wyspę Curaçao i japońskie wizy tranzytowe”. Według listy nazwisk uchodźców sporządzonej przez prefekturę Fukuyi, na 306 osób, które wylądowały w Porcie Tsuruga w październiku 1940 r., Było 203 Polaków. Ich celem było 89 do Stanów Zjednoczonych , 46 do Palestyny , 24 do Curacao i innych miejsc docelowych. W dokumentach USHMM i „  Refugee and Survivor  ” nie ma wzmianki o liczbie osób, które uratowały wizy Sugihary.

Ponad połowa uchodźców, którzy wjechali z nieważną wizą, w tym „wizą Sugihara”, uzyskuje ważne wizy z pomocą JDC, Jewcom i Ambasady RP i schroni się w kraju przyjmującym. W sierpniu-wrześniu 1941 roku władze japońskie przekazały do ​​Szanghaju około 850 uchodźców, którzy utknęli w Japonii, zanim Japonia i Stany Zjednoczone przystąpiły do ​​wojny. Według Jewcom, liczba polskich uchodźców opuszczających Japonię wyniosła 860 do Szanghaju , 532 do Stanów Zjednoczonych, 186 do Kanady , 186 do Palestyny , 81 do Australii , 59 do Afryki Południowej i 207 do innych krajów, co daje łącznie 2111 osób.

Załączniki

Bibliografia

Powiązane artykuły

Inne przykłady dyplomatów, którzy wydali dużą liczbę wiz, aby ratować życie:

Linki zewnętrzne

Zapisy autorytetów

Bibliografia

  1. (w) „  FEATURE: Story of Japan's 'Schindler' oferuje lekcje dla współczesnych xénophobie Tackling  ” w UN News ,26 stycznia 2017 r(dostęp 23 marca 2019 )
  2. (en-US) B. Tenembaum , „  Sempo” Chiune ”Sugihara, Japanese Saviour  ” , on The International Raoul Wallenberg Foundation (dostęp 13 kwietnia 2019 )
  3. Sugihara, Seishiro. Chiune Sugihara i japońskie ministerstwo spraw zagranicznych między niekompetencją a winą . Lanham, Md .: University Press of America, 2001.
  4. (w) „Asiatic Society of Japan, March 1995 reading” (wydanie z 16 lipca 2011 r. W Internet Archive ) , na www.tiu.ac.jp ,16 lipca 2011
  5. Cassedy, Ellen. „ Jesteśmy tutaj: w obliczu historii na Litwie ” . Bridges  : A Jewish Feminist Journal, 12, no. 2 (2007): 77–85.
  6. Jean Gregor i Pierre Pean , Żyli: W poszukiwaniu ostatnich Żydów Litwy , Le Seuil,8 marca 2018 r, 368  str. ( ISBN  978-2-02-136819-2 , czytaj online )
  7. (en) Yukiko Sugihara (1995). Wizy na całe życie . Edu-Comm Plus. ( ISBN  978-0-9649674-0-3 ) .
  8. Sakamoto, Pamela Rotner (1998). Japońscy dyplomaci i żydowscy uchodźcy: dylemat II wojny światowej . Nowy Jork: Praeger. ( ISBN  978-0-275-96199-2 ) .
  9. Levine, Hillel (1996). W poszukiwaniu Sugihary: nieuchwytnego japońskiego dyplomaty, który z narażeniem życia ratował 10 000 Żydów przed Holokaustem . New York: Free Press. ( ISBN  978-0-684-83251-7 ) .
  10. Sugihara, Seishiro. Chiune Sugihara i japońskie ministerstwo spraw zagranicznych między niekompetencją a winą. Lanham, Md .: University Press of America, 2001.
  11. (w :) Seishiro Sugihara ( tłum.  Norman Hu), Chiune Sugihara i japońskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Między niekompetencją a winą , t.  II, University Press of America,2001, 174  str. ( ISBN  978-0-7618-1971-4 , czytaj online ) , str.  1iv
  12. (w) Levine, Hillel, W poszukiwaniu Sugihary: nieuchwytnego japońskiego dyplomaty, który ryzykował życiem, by uratować 10000 Żydów przed Holokaustem , Nowy Jork, Free Press,1996
  13. Lee, Dom; Mochizuki, Ken (2003). Passage to Freedom: The Sugihara Story . Nowy Jork: Lee & Low Books. ( ISBN  978-1-58430-157-8 ) .
  14. Fogel, Joshua A. „Niedawny boom w badaniach szanghajskich”. Journal of the History of Ideas 71, no. 2 (2010): 313–33.
  15. „  Chiune Sugihara | Odwaga nieposłuszeństwa | Motywy | A tribute to the Righteous Among the Nations  ” , www.yadvashem.org , Yad Vashem (dostęp: 5 maja 2019 )
  16. Rua Cônsul Chiune Sugihara w Londrinie w Brazylii
  17. Sakura Prize od Japanese Canadian Cultural Centre (JCCC) w Toronto , listopad 2014
  18. (w) „  Ramon G. Velazco, Chiune Sugihara Memorial Hero of the Holocaust, Little Tokyo, Los Angeles  ” na www.publicartinla.com ,2002(dostęp 23 marca 2019 )
  19. „  Sugihara Memorial  ”, na www.templeemeth.org (dostęp 23 marca 2019 )
  20. Park w Jerozolimie  ; ulica w Netanji (2016); ulica w Tel Awiwie  ; tablica pamiątkowa odsłonięta w sali Holocaustu Mount Zion w Jerozolimie (2019) ...
  21. Artykuł (wygasły) "  Izrael wymienia ulicę na cześć dyplomaty Sugihary z II wojny światowej, który wydał dożywotnie wizy Żydom"  : Uroczystość na ulicy zaplanowanej w imieniu japońskiego dyplomaty Chiune Sugihary odbyła się we wtorek w Izraelu, Netanya, ukazała się we wtorek w "  The Japan Times  ”, 06.08.2016
  22. (en-US) conVistaAlMar.com.ar , „  Sempo” Chiune ”Sugihara, Japanese Saviour  ” , on The International Raoul Wallenberg Foundation (dostęp 23 marca 2019 )
  23. (w) „  Port of Humanity Tsuruga Museum  ” na www.tmo-tsuruga.com (dostęp 24 marca 2019 )
  24. (w) „www.sugiharahouse.lt” (wersja z 5 lutego 2011 r. W archiwum internetowym ) , na www.sugiharahouse.lt ,5 lutego 2011
  25. „  Sugihara Chiune, the Japanese Schindler  ” , na nippon.com ,30 listopada 2015(dostęp 24 marca 2019 )
  26. Autor Stéphane Giocanti , „  Sugihara Chiune, a Just in Japan  ” , on Night brushes ,28 lutego 2019 r(dostęp 24 marca 2019 )
  27. JDC, „ Aiding Jews Overseas, Report of the American Jewish Joint Distribution Committee, Inc. za rok 1940 i pierwsze 5 miesiecy 1941 ”, s. 27-28,39
  28. JDC, „ Aiding Jews Overseas, Report of the American Jewish Joint Distribution Committee, Inc. za 1941 i pierwsze 5 miesiecy 1942 ” str. 15-16, 33
  29. (en) Ilya Altman , „  Wydawanie wiz uchodźcom wojennym przez Chiune Sugiharę zgodnie z dokumentami archiwów rosyjskich  ” , Vytauto Didžiojo universiteto e. ,2017( ISSN  2335-8769 , czyt. Online , dostęp 13 kwietnia 2019 r. )
  30. JACAR.B04013209400, i-0882/0036
  31. JACAR.B04013209100, I0881 / 0448
  32. (w) „  Polscy Żydzi na Litwie: Ucieczka do Japonii  ” na encyklopedii.ushmm.org (dostęp 13 kwietnia 2019 )
  33. JACAR.B04013209700, I-0882/0326
  34. (pl-PL) „  Forgotten Hero: How an Irański dyplomata uratował żydowskie życie podczas II wojny światowej  ” , na BarakaBits ,27 września 2014(dostęp 13 kwietnia 2019 )