Aleksander II (cesarz Rosji)
Aleksander II ( po rosyjsku : Александр II Николаеви ) ) ( Moskwa ,29 kwietnia 1818 r.- Sankt Petersburg ,13 marca 1881 r.), cesarz Rosji (3 marca 1855 - 13 marca 1881 r.), znany jako „ Wyzwoliciel ”, był także Wielkim Księciem Finlandii i Królem Polski do 1867 roku, kiedy Polska została formalnie zaanektowana przez Imperium Rosyjskie .
Najbardziej znany jest ze swoich reform, w tym zniesienia pańszczyzny . Pomimo wielkich liberalnych reform w miejscu, został zamordowany na 1 st marca 1881 (13 marca 1881 r.w kalendarzu gregoriańskim ), podczas ataku zorganizowanego przez rosyjską grupę terrorystyczną Narodnaja Wola .
Papiery wartościowe
- 1818 - 1825 : Jego Cesarska Wysokość Wielki Książę Aleksander Nikołajewicz Rosji
- 1825 - 1855 : Jego Cesarska Wysokość carewicz Aleksander Nikołajewicz Rosji
- 1855 - 1881 : Jego Cesarska Mość Cesarz Aleksander II Nikołajewicz Rosji
Dzieciństwo
Od swojego cywilnego nazwiska Aleksander Nikołajewicz Romanow ( ros . Александр Николаевич Романов ) urodził się wielki książę Aleksander Rosji29 kwietnia 1818 r.w Moskwie . Jest najstarszym synem wielkiego księcia Mikołaja Pawłowicza , brat panującego cesarza, Aleksandra I st , i Wielkiej Księżnej Charlotte Prus . Po śmierci Aleksandra I st ,1 st grudzień 1825Jego ojciec wstępuje na tron i staje się cesarzem pod imieniem Nicolas I er . Aleksander, mający wówczas siedem i pół roku, został carewiczem .
W dzieciństwie był skąpany w reakcyjnych przekonaniach i duchu, które dominują w kręgach rządzących Świętego Przymierza . Po awarii decabrist rebelii The14 grudnia 1825aw ciągu trzydziestu lat, gdy był następcą tronu, atmosfera Petersburga nie sprzyjała rozwojowi intelektualnemu ani innowacjom politycznym. Rząd zniechęca do wolności myśli i osobistej inicjatywy. Cenzura jest bardzo surowe i każda krytyka władz uważane za przestępstwo.
Od szóstego roku życia jego edukację powierzono kapitanowi Karlovichowi Mörderowi (ru) , weteranowi wojen z lat 1805 i 1807, który stara się zaszczepić swojemu młodemu uczniowi odwagę i dyscyplinę wojskową. Później pod okiem liberalnego poety Wasilija Żukowskiego otrzymał surowe wykształcenie, które otrzymują wszyscy młodzi Rosjanie z dobrych rodzin: solidną kulturę ogólną, a przede wszystkim opanowanie kilku języków europejskich: rosyjskiego , polskiego , francuskiego , angielskiego , niemieckiego … Wysportowany i kulturalny książę, z liberalnymi i germanofilskimi ideami, nie wykazywał jednak zainteresowania sprawami wojskowymi, ku ubolewaniu ojca.
Dziedzic
W 1837 odbył dwie „podróże studyjne”, pierwszą, trwającą siedem miesięcy, do europejskiej Rosji. Wrócił do Petersburga dnia10 grudnia 1837 r.. Druga w Europie Zachodniej ma miejsce w 1838 roku . Alexandre wyrusza na29 maja 1838 r.dla Szwecji. Podróż trwa: Prusy , Wiedeń , Włochy , Wirtembergia ( Darmstadt ), Anglia , powrót do Darmstadt...
Po rozważeniu poślubienia księżniczki Aleksandryny z Baden ,16 kwietnia 1841w Petersburgu ożenił się z Marią z Hesji-Darmstadt, przeszedł na prawosławie i przemianował na Marię Aleksandrowną .
W 1845 roku , Ivan Golovin - prześladowany przez Nicolas I er - ale napisany w bardzo krytycznym książce opublikowanej w Paryżu:
„Wielki książę dziedzic tronu nie obiecuje wiele, według ludzi, którzy zbliżyli się do niego; ale nie zawsze ci, którzy obiecują, mają najwięcej, a jego ojciec, poprzez sposób, w jaki rządzi, ułatwi mu to zadanie. Po tak surowych rządach będzie mu łatwo zadowolić ludzi. Pewne jest to, że ma dobre serce, a to dużo. Ojciec, jeszcze jako dziecko, spytał go, co by zrobił ze spiskowcami czternastego - "wybaczyłbym im" odpowiedział carewicz. Znajdujemy w nim duże podobieństwo do swojego wuja Aleksandra, co również przemawia na jego korzyść. Jego wykształcenie nie było tak błyskotliwe, jak sądził jego ojciec, który wziął na siebie jego ukończenie. Musimy mieć nadzieję, że nie uda mu się wszystko przerobić na swój sposób i na swój obraz. "
- Ivan Golovin , Rosja pod Nicolas I er .
Cesarz Rosji
Wielkie liberalne reformy lat 60. XIX wieku
Kiedy zmarł jego ojciec 2 marca 1855wstępuje na tron pod imieniem Aleksandra II . On wieńczy wraz z żoną Maria Aleksandrowna26 sierpnia / 7 września 1856 rw Katedrze Zaśnięcia Najświętszej Marii Panny znajdującej się na Kremlu .
Po wojnie krymskiej w 1856 r. , w której Rosja została pokonana przez Francję, Wielką Brytanię i Imperium Osmańskie, próbował dostosować monarchię rosyjską, dokonując poważnych reform.
Zniesienie pańszczyznyPo klęsce Rosji w wojnie krymskiej i w obliczu rozprzestrzeniania się lokalnych buntów chłopskich młody cesarz Aleksander II uważa, że siła i spokój Imperium zależą od rozstrzygnięcia kwestii agrarnej, a w szczególności od zakończenia poddaństwo .
Polityka kierowana przez cara spotkała się z dużym oporem ze strony szlachty i sześć lat debat w wielu komisjach i komisjach było konieczne, aby doprowadzić do ustanowienia nowego statutu: 19 lutego 1861, Aleksander II ogłoszony przez ukaz osobistej wolności chłopów (chłopi domen państwa już go od 1858 roku).
Ukaz przede wszystkim reguluje status prawny chłopów: te ostatnie stają się „wolne tematy wiejskie”. Nie można ich już sprzedawać, kupować ani wymieniać; są wolni w życiu prywatnym (uzyskują prawo do wykonywania zawodu, posiadania majątku, wyboru małżeństwa), ale w ciągu dwóch lat po akcie wyzwolenia chłopi nadal podlegają dawnym obowiązkom i obowiązkom ekonomicznym do pana i nie może poruszać się bez zgody pomieszczika przez dwa lata, a następnie bez zgody gminy (mir) później.
Najtrudniejszy problem dotyczy własności gruntu. Wyzwolony chłop nie staje się właścicielem ziemi, którą uprawia. Połowa ziemi trafia do chłopów, reszta do właścicieli. Każdy rolnik otrzymuje partię 3,5 decyatyny (około 4 ha ), ale ta koncesja nie jest bezpłatna: musi odkupić ziemię, płatną w 49 rentach na rzecz państwa, które ze swojej strony przekazuje tę sumę właścicielom. Wycena gruntów dokonana przez administrację jest bardzo korzystna dla właścicieli .
Co więcej, ziemia nie jest przydzielana bezpośrednio każdemu chłopowi, ale gminie chłopskiej ( mir ), która następnie rozdziela ją między chłopów.
Stworzenie zemstvosw Styczeń 1864W prowincjach i okręgach tworzone są zgromadzenia wybierane pośrednio ( zemstvos ) , które odpowiadają za budżet lokalny, edukację publiczną, budowę dróg i mostów oraz tworzenie przychodni. W 1870 r. zarządzanie miastami powierzono doumom na mniej więcej takiej samej zasadzie, jak w przypadku ziemstw .
Instytucje te są bardzo niedoskonałe na poziomie demokratycznym, ale po raz pierwszy w zarządzaniu przynajmniej lokalnymi sprawami wezwana jest niemała część ludności rosyjskiej. Jednak po pierwszych dekretach wpływy partii konserwatywnej doprowadziły do opublikowania nowych dekretów ograniczających początkowo przyznaną autonomię, powodując wzrost niezadowolenia wśród ludności.
Reforma sądownictwaPod koniec 1864 r. ogłoszono reformę wymiaru sprawiedliwości. „Prawda i miłosierdzie rządzą sprawiedliwością” , taki jest sens tej reformy. Rosyjski system sądowniczy, który był daleko w tyle, zbliża się do innych modeli europejskich.
Sprawiedliwość jest teraz oddzielona od administracji: śledztwo powierza się sędziom nieusuwalnym, debaty stają się jawne i sprzeczne, prawnicy bronią oskarżonych, aw przypadku procesów karnych ustanawia się ławy przysięgłych.
Procedury odwoławcze organizowane są na różnych szczeblach: na Zjeździe Sędziów Pokoju dla okręgów, w Sądzie Apelacyjnym dla najpoważniejszych spraw, w Senacie dla kasacji.
Jednak arbitralność nie znika: internowania i deportacje na Syberii nadal odbywają się na podstawie prostej decyzji administracyjnej.
Reformy edukacjiAleksander II rozkazy jego Poutiatin następnie Gołownin ministrowie edukacji w celu podniesienia poziomu kształcenia.
Szkolnictwo podstawowe zostaje oderwane od nadzoru Kościoła i przejęte przez ziemstw (w ten sposób powstaje ponad 10 000 szkół). Gimnazja (lycées) dzielą się na dwie kategorie, klasyczną i nowoczesną, teoretycznie otwarte dla wszystkich uczniów bez względu na pochodzenie czy religię. Kolegia z jednym czteroletnim cyklem przyjmują dzieci z najmniej uprzywilejowanych środowisk.
Statut Uczelni (1863) daje im bardzo szeroką autonomię i pewne przywileje (profesorowie, dziekani i rektorzy są obecnie wybierani przez rówieśników i nie jest już powołany przez ministerstwo). Są teraz otwarte dla wszystkich młodych ludzi bez względu na ich pochodzenie społeczne, z wyjątkiem młodych dziewcząt.
Ruch zapoczątkowany w reformującej się arystokracji doprowadził do powstania szkół i prywatnych uniwersytetów dla młodych dziewcząt (w Petersburgu i Moskwie), kształcenia pielęgniarek i lekarzy wbrew radom władzy.
Reforma wojskowaReforma wojskowa była konieczna z powodu klęski Rosji w wojnie krymskiej . Minister wojny Dimitri Miloutine zamierza powołać się na przykład armii pruskiej, która zwycięży w wojnie francusko-pruskiej w 1870 roku .
Najważniejsze innowacje dotyczą służby wojskowej. Wszyscy Rosjanie – i to nie tylko niższe kategorie – muszą służyć w wojsku. Poborowi są losowani z wyjątkami w sprawach socjalnych, a staż czynnej służby zostaje skrócony z 25 do 6 lat, przy czym służba jest skrócona dla wykształconej młodzieży.
Inne ważne zmiany wprowadzane są w regulaminie i sądownictwie wojskowym: zakazane są kary cielesne, podnoszona jest kwalifikacja korpusu oficerskiego i tworzone są w tym celu szkoły wojskowe.
Reforma cenzuryW 1865 r. światło dzienne ujrzała nowa ustawa o cenzurze: w rzeczywistości składała się z szeregu szczegółowych przepisów, które nakładały się na siebie.
Uprzednia cenzura zostaje zniesiona w dwóch stolicach, gdzie zostaje zastąpiona przez system ostrzegania, a trzecia polega na usunięciu danej publikacji. Ponadto sprawy prasowe są przekazywane do sądów powszechnych.
W rezultacie cenzura ma większą władzę, zabraniając propagowania dzieł pisanych przez europejskich socjalistów i reformistów. Książki z Niemiec, Anglii, Francji, Szwajcarii, głównie przemycane przez Polskę, a środowiska studenckie potajemnie wymieniają zakazane książki i gazety .
Trudności lat 60. XIX wieku i twardnienie reżimu
Niepełne reformyAleksander II okazał się niezdolny do rozwiązania problemu, jaki stwarza żadna polityka zmian: gdzie się zatrzymać? Pozostał bardzo przywiązany do rosyjskiej struktury imperialnej: w latach 1855-1880 nie odnotowano postępu na drodze konstytucjonalizmu i parlamentaryzmu ; podczas gdy monarchie europejskie zadają sobie pytanie jak Wielka Brytania , główna potęga europejska.
Tak więc, po rozpoczęciu rządów reformistycznych, ciepło przyjętych przez wszystkie warstwy ludności (car został okrzyknięty w Operze wieczorem, kiedy opublikowano dekret o zniesieniu pańszczyzny), byliśmy świadkami wycofywania się w coraz więcej i bardziej konserwatywne stanowiska, które mocno ograniczają projekty liberalizacji początku panowania, a także silne represje wobec „nowych duchów” (studentów i nihilistów), zainteresowanych ruchami reformatorskimi z Europy. Mnożą się arbitralne aresztowania dokonywane przez trzecią sekcję żandarmerii, wielu reformistycznych intelektualistów zostaje uwięzionych w słynnej twierdzy Piotra i Pawła .
Dopiero pod koniec panowania minister spraw wewnętrznych Michaił Loris-Melikow , nie będąc naprawdę liberalnym, uznał, że należy zmienić sposób rządzenia: jest wrogo nastawiony do każdego projektu konstytucyjnego, ale uważał, że ma opinię światłych. osoby powinny być wysłuchane. Projekty, które przedłożył cesarzowi, polegały na utworzeniu Rady Imperium, w której zasiadałoby od 10 do 15 wybranych członków, ale to ciało miałoby jedynie charakter doradczy. Aleksander II był zdecydowany zaakceptować ten projekt, gdy został zamordowany w dniu13 marca 1881 r..
Z drugiej strony ludzie domagają się lepszych warunków pracy, a mniejszości więcej wolności. Kiedy radykałowie utworzyli tajne stowarzyszenia, podjął on surowe środki represyjne, aby uporać się z rewolucyjną agitacją, która zaczęła rozprzestrzeniać się w kraju i przyjął bardziej represyjną politykę.
Polski bunt 1863-1864 i jego konsekwencjeOd 1815 r. polska część wokół Warszawy , przekazana Rosji w czasie rozbioru w 1795 r., została ustanowiona jako samodzielne królestwo, którego suwerenem pozostał car. Pierwszy bunt w latach 1830-1831 zostały stłumione przez Nicolas I er , który następnie wprowadził ścisły reżim wojskowy.
Aleksander II porzucił na początku swego panowania politykę przymusu ojca w zachodnich prowincjach cesarstwa. Polacy mają nadzieję na poprawę losu i domagają się przywrócenia konstytucji z 1815 r.: cesarz odmawia, ale na wicekróla mianuje swego brata Konstantyna, znanego z liberalnych idei. Ci ostatni opublikowali dekret o amnestii i zwrócili ich majątek banitom z 1815 r. Umiarkowani z partii białej byli z tego zadowoleni, ale patrioci z partii czerwonej byli niezadowoleni i domagali się całkowitej niepodległości Polski w jej granicach w 1772 r.
Radykalizacja polskich przeciwników wokół rewolucyjnego komitetu centralnego zaowocowała: Styczeń 1863do powszechnego powstania w Polsce pod dowództwem Romualda Traugutta, które szybko rozprzestrzeniło się na Litwę i Białoruś . Polscy patrioci pod nieobecność regularnej armii zmuszeni są do walki partyzanckiej. Wojska rosyjskie dowodzone przez generała Murawiewa odzyskują kontrolę nad Litwą wmaj 1863 i Polska latem.
Ożywienie to nowa tragedia dla Polski. Członkowie Polskiego Rządu Tymczasowego są skazywani na śmierć i powieszeni. Traugutt jest powieszony wSierpień 1864. Tysiące Polaków zostaje aresztowanych i wywiezionych na Syberię (nowo podbitą aż do Amuru). Polska ponownie traci swoją tożsamość polityczną, a prowincje zostają włączone do Imperium Rosyjskiego. Rosyjski stał się językiem administracji. Rząd zamierza raz na zawsze złamać wpływy szlachty i dać chłopom pełne posiadanie ziemi, którą uprawiają, oraz znieść wszelkie formy harówki i królewskości. Kościół rzymskokatolicki jest dotknięte: niektórzy biskupi są deportowani na Syberię, klasztory są zamknięte.
Proaktywna polityka zagraniczna
Rewizja traktatu paryskiegoPo wstąpieniu na tron Aleksander II powierzył urząd spraw zagranicznych księciu Aleksandrowi Gorczakowowi i udzielił mu mandatu do usunięcia konsekwencji traktatu paryskiego . Dzień po kapitulacji Francji do Prus (1871), Gortchakov, wspieranej przez Bismarcka , informuje, że Rosja nie uważa się za związaną postanowieniami klauzuli traktatu paryskiego, który ogranicza jego prawa do suwerenności nad Morzem Czarnym . Konferencja spotyka się w Londynie wMarzec 1871przedstawiciele zainteresowanych mocarstw (z wyjątkiem pokonanej Francji): konwencja anuluje neutralizację Morza Czarnego i upoważnia Imperium Osmańskie i Rosję do utrzymywania tam floty wojskowej (ale przejście okrętów zależy od dobrej woli sułtana) .
W 1873 roku Rosja podpisała Trzech Cesarzy " Entente z Rzeszy Niemieckiej i Austro-Węgier, ale natychmiast pojawił się przeciw woli hegemona Niemiec oraz austriackich apetyty na Bałkanach.
Kryzys wschodni (1876-1878)Serbowie i Bułgarzy przekonali się na początku lat 70. XIX wieku za pośrednictwem agentów rosyjskich obecnych w tych regionach (a w szczególności u ambasadora Ignatiewa w Konstantynopolu), że nie zostaną porzuceni przez Rosję w przypadku przejęcia inicjatywa powstania przeciwko rządom osmańskim. Nadszedł czas na idee pansłowiańskie w Rosji .
W 1875 r. podniosły się prawosławne populacje Bośni i Hercegowiny oraz Bułgarii (była to bardziej żakaria niż właściwie rewolta narodowa). Represje prowadzone przez najemników na służbie Osmanów, bachi-buzuków , są zaciekłe i budzą oburzenie w Europie.
W 1876 roku Serbia i Czarnogóra wypowiedziały wojnę Imperium Osmańskiemu, ale szybko zostały pokonane.
Rosja uważa, że nadszedł czas, aby potwierdzić swoją pozycję na Bałkanach. Zapewniając neutralność Austro-Węgier, Wielkiej Brytanii i Francji, przystąpiła z kolei do wojny w 1877 r., wspierana przez Rumunię i Grecję: zaatakowała zarówno na Bałkanach w kierunku Konstantynopola, jak i na Kaukazie w kierunku Armenii .
Pokój w San Stefano (Marzec 1878) stanowi znaczący sukces rządu Aleksandra II . Rosja zaanektowała Besarabię Południową, którą odstąpiła Rumunia (która otrzymała jako rekompensatę bułgarską Dobroudję ) oraz otrzymała kaukaskie regiony Kars, Ardahan i Batoumi . Austro-Węgry otrzymują administrację z Bośni i Hercegowiny.
Szybkie i przytłaczające zwycięstwo Rosji wzbudziło obawy przed upadkiem Imperium Osmańskiego. Wielkie mocarstwa zmuszają Rosję do zaakceptowania międzynarodowego arbitrażu. W czerwcu-Lipiec 1878, Bismarck uzyskuje posiedzenie kongresu w Berlinie , która modyfikuje Pokój w San Stefano. Serbia, Czarnogóra i Rumunia zachowują niepodległość, ale muszą zrezygnować z części swoich nabytków terytorialnych. Rosja zachowuje południową Besarabię i jej podboje Kaukazu. Austro-Węgry otrzymują administrację Bośni i Hercegowiny oraz sandżaka Novipazaru (między Serbią a Czarnogórą). Bułgaria zostaje zredukowana do niewielkiego terytorium położonego między Dunajem a pasmem bałkańskim i jest podzielona na dwa autonomiczne księstwa (Bułgarię i Rumelię Wschodnią ).
Pomimo militarnego znaczenia podbojów, Kongres Berliński był afrontem dla Aleksandra II i jego imperialistycznych ambicji na Bałkanach.
Reorientacja rosyjskiego ekspansjonizmu w kierunku Azji
Podbój KaukazuRosja zakończyła podbój Kaukazu w latach pięćdziesiątych XIX wieku . Wojska rosyjskie, dowodzone przez księcia Bariatyńskiego , wyposażone w nowoczesny karabin, rozpoczęły decydującą ofensywę w 1857 roku i dwa lata później zdobyły legendarnego Szamila .
Swojej penetracji kolonizacji agrarnej Rosjanie towarzyszą napływowi chłopów imigrantów i rozmieszczają garnizony kozackie w strategicznych miejscowościach.
Przyjęcie rosyjskiego zamówienia zajmuje trochę czasu. Każde osłabienie Rosji prowadzi do nowych kłopotów: podczas powstania polskiego w 1863 roku, podczas wojny rosyjsko-tureckiej 1877-1878 oraz podczas klęski Rosji w wojnie rosyjsko-japońskiej i rewolucji 1905 roku .
Podbój Azji ŚrodkowejPodbój, a następnie aneksja Azji Środkowej oznaczały ostatni etap długiej serii konfliktów, które przez ponad sześć wieków przeciwstawiały Rosję ludom stepowym.
Rosjanie ujarzmiają zbuntowanych Kazachów w 1868 r., a następnie z Kazachstanu okupują kraj kirgiski w 1864 r., nie bez odcięcia ich narzucają protektorat uzbeckie chanaty Kokand (1864), Buchara (1868) i Chiwa (1873). ich terytorium następnie podporządkowują sobie państwa turkmeńskie po dwuletniej wojnie (1879-1881).
Terytoria te reprezentują potrójne interesy Imperium Rosyjskiego: strategiczne, ponieważ podporządkowanie narodów Azji Środkowej kładzie kres ich grabieżczym działaniom; komercyjne, ponieważ Rosja kontroluje jedno z wejść do Bramy Dżungarskiej na starym Jedwabnym Szlaku ; ekonomiczne, ponieważ nawadniane ziemie Azji Środkowej produkują bawełnę potrzebną producentom w centralnej Rosji.
Rosja dotyka teraz Persji i Afganistanu i niepokoi Wielką Brytanię, która czuje się zagrożona w Indiach i jest zdeterminowana, by nie zbliżyć się do granicy afgańskiej.
Penetracja na Dalekim WschodzieLinia granicy między Chinami a granicami rosyjskimi została ustalona w 1689 r. na mocy traktatu w Nertchinsku na biegach Argunu i Gorbicy (ru) oraz w górach Stanovoy . Punktem wyjścia do wznowienia ekspansji rosyjskiej było powołanie w 1847 r. księcia Mikołaja Murawiowa-Amourskiego, który wykorzystał rozpaczliwą sytuację Chin w stanie wojny z Brytyjczykami i Francuzami.
Zachęcano rosyjskich osadników do osiedlania się w dorzeczu Amuru i na wybrzeżu Pacyfiku oraz zakładano punkty oparcia na terytorium Chin ( Nikołajewsk , Chabarowsk , Władywostok ).
Chiny dostrzegają nierówne traktaty : traktat z Aigun (1858) uznaje suwerenność Rosji nad terytoriami położonymi na lewym brzegu Amuru, a traktat pekiński (1860) potwierdza rosyjskie posiadanie na terytorium Ussuri .
W 1875 r. Japonia oddała południową część wyspy Sachalin Rosji i otrzymała w zamian archipelag Kurylów .
Z drugiej strony, zgodnie z koncepcją trzymania się ciągłej przestrzeni i w celu stawienia czoła trudnościom finansowym, w 1867 r. Rosja oddała Alaskę Stanom Zjednoczonym za 7 200 000 dolarów.
Narodziny i rozwój ruchu radykalno-rewolucyjnego
Rozwój inteligencji jest fenomenem typowo rosyjskim pod względem składu, ewolucji i roli: ograniczony liczebnie i wywodzący się z różnych środowisk – od szlachty po najuboższe klasy robotnicze – ukształtowany przez uświadomienie sobie problemów rosyjskich i szukanie na nie odpowiednich odpowiedzi, które są tak różnorodne i zmienne, jak to tylko możliwe. Definiuje ją przede wszystkim odrzucenie nieruchomego porządku i ducha rewolucyjnego, któremu się przeciwstawia. W czasach, gdy proletariat jest jeszcze mało rozpowszechniony w Rosji, chce być przedstawicielem ludu milczącego. Nie przestaje kwestionować charakteru niezbędnych dla Rosji zmian i drogi, która umożliwi dostęp do nowoczesności.
Wraz z panowaniem Aleksandra II i rozczarowaniem wielkimi reformami wydaje się, że bardziej radykalne pokolenie zerwało z przeszłością.
Rosyjski nihilizmTen ruch, niespotykany gdzie indziej, jest charakterystyczny dla rosyjskiej inteligencji lat 60. XIX wieku . Termin zapożyczony od Ivana Tourgueniewa , którego powieść Pères et Fils (1862) jest podziwiana przez młodych rewolucjonistów. Ten radykalny i nietolerancyjny ruch nie jest przedmiotem debaty, ale negacji jakiejkolwiek idei, która nie jest jego własną: ten nowy radykalny duch ilustruje zarówno ówczesną tendencję do materializmu i pozytywizmu, jak i sytuację w konkretnej Rosji (sposób reagowania na uduszenie życia intelektualnego za panowania Mikołaja I er ).
Nihilistyczny pochwalić się być ludźmi wyzwolone, niezależne i lepsze zgniłego świata, który je otacza. Nikołaj Czernyszewski (1828-1889) z Co robić? napisany w więzieniu w 1863 roku ilustruje tę koncepcję przyszłości. Jeden z jego bohaterów, Rachmetow, to ascetyczny rewolucjonista, który zachowuje się jak prawosławny święty (buduje sobie łoże z gwoździ), nieugięty apostoł ściśle egalitarnego i ograniczającego socjalizmu. Serge Netchaïev (1847-1882) napisał w 1869 roku Katechizm Rewolucjonisty, składający się z około dwudziestu paragrafów, pełniących tak wiele zasad: uczynił z rosyjskiego rewolucjonisty nowy typ człowieka gardzącego wszelką moralnością i wszelkimi więzami (rodzinnymi, przyjacielskimi i społecznymi). . Swoją brutalną teorię przejęcia władzy nazwał „rosyjskim jakobinizmem” , tak nazwanym ku pamięci francuskich jakobinów, którzy przejęli władzę podczas rewolucji, aby przekształcić Francję.
Teoretycy ci wzywają do zniszczenia państwa wszelkimi sposobami, w celu ostatecznej emancypacji mas. Pierwszy akt jest nieudanym zamachu na Aleksandra II przez studenta Dymitr Karakozow4 kwietnia 1866 rw Petersburgu . Jest to pierwszy atak na rosyjskiego suwerena popełniony przez pojedynczy podmiot.
PopulizmW populiści są początkowo członkami agrarnej ruchu socjalistycznego, który kwestionować rzeczywistość społeczna Rosji zdominowany przez chłopstwo i wywnioskować, że ta rzeczywistość musi być podstawą ich działania: czują moralny obowiązek patrzeć w kierunku mas.
Listy historyczne z Piotra Ławrowa , napisane w Paryżu 1868-1869, mają silny wpływ na młodych ludzi jako Co robić? Nikołaja Czernyszewskiego. Potępiają oni przemoc terrorystyczną jako moralnie i politycznie niedopuszczalną i wzywają do rozwoju propagandy wśród mas chłopskich poprzez pójście do ludu (w tym znaczeniu słowo populizm). W latach 1873-1874, w istnej romantycznej krucjacie, tysiące studentów zdobywało wieś, by głosić rewolucję chłopom, ale ci byli obojętni, a nawet wrogo nastawieni, przekazując młodych rewolucjonistów władzom. Celowe cele są całkowicie pomijane, ale ci „romantyczni” populiści zdobywają sympatię wyższych warstw społeczeństwa, zwłaszcza podczas kolejnych procesów, w których pojawiają się jako męczennicy.
Pierre Tkatchev (ru) krytycznie ocenia refleksje i doświadczenia populizmu, odgrywając istotną rolę w rozwoju rosyjskiej myśli rewolucyjnej i genezie leninizmu . Uważa, że brak burżuazji jest szansą dla Rosji, ale nie wierzy w szczególne zalety narodu rosyjskiego, który należy nadzorować i kierować. Jest także pierwszym teoretykiem, który twierdzi, że zdobycie władzy jest warunkiem wstępnym procesu transformacji społecznej.
Terroryzm politycznyJądro populistów założyło w 1876 r. organizację Zemlia i Wolia (Ziemia i Wolność), ściśle scentralizowaną organizację, której deklarowanym celem było obalenie autokracji. Najbardziej radykalni przegrupowali się w 1879 r. w Narodnej Woli (Wola Ludu) i rozpoczęli terrorystyczną ofensywę przeciwko rządowi: byli przekonani, że przy skrajnej centralizacji państwa rosyjskiego kilka rozsądnych zamachów może spowodować niewypowiedziane szkody dla reżim. Następnie rozpoczyna się „polowanie na cesarza”: pod koniec siedmiu nieudanych lub udaremnionych prób policji Aleksander II ginie na13 marca 1881 r. w Petersburgu w zamachu bombowym.
To zwycięstwo nie ma przyszłości: organizacja zostaje rozwiązana przez policję, a sprawcy zamachu powieszeni, imperialny reżim wzmacnia reakcję.
Próby zabójstwaAleksander II był celem jedenastu prób zamachu.
ten 16 kwietnia 1866 r, podczas spaceru po letnim ogrodzie w Petersburgu Dymitr Karakozow strzela do cara z pistoletu. Cios cudem odbija przechodzień, Ossip Komissarov. Ten ostatni jest uszlachetniony. Karakozov to rosyjski student związany z kręgami rewolucyjnymi. Jest powieszony15 październikaNastępny. Jest to pierwszy atak na rosyjskiego suwerena popełniony przez pojedynczy podmiot. Wydarzenie to skłoniło Aleksandra II do większej ostrożności w ambicjach reformatorskich i do przyjęcia rozwiązań autorytarnych (mianowanie na szefa tajnej policji Pierre'a Chouvalova - sekcja III ).
ten 6 czerwca 1867w Paryżu Napoleon III i Aleksander II odnieśli dwa strzały w Bois de Boulogne, gdy wrócili razem z przeglądu wojskowego. Autor Antoni Berezowski , polski zesłaniec, został skazany na dożywocie w więzieniu na Nowej Kaledonii , w bardzo sprzyjającym sprawie polskiej klimacie, który ochłodził stosunki francusko-rosyjskie.
ten 14 kwietnia 1879 r, w pobliżu pałacu w Petersburgu Aleksander Sołowjow wielokrotnie strzela do cara, nie trafiając go. Zostaje skazany na śmierć i powieszony9 czerwca.
Organizacja terrorystyczna Narodnaja Wola (Wola Ludu) dwukrotnie poniosła klęskę, w listopadzie i grudniu 1879 r. w zamachach bombowych na pociąg cesarski.
ten 17 lutego 1880 r, ta sama grupa rewolucyjna umieszcza ładunek wybuchowy w podziemiach pałacu, pod jadalnią. Aleksander II spóźniony na służbę uniknął ataku, który spowodował wiele ofiar (zabitych i rannych) wśród żołnierzy Gwardii Cesarskiej .
Zamach
Poddaje się 13 marca 1881 r.w Petersburgu, zanim mógł nadać swojemu ludowi konstytucję. Jest ofiarą ataku po powrocie z wizyty w zbrojowni, gdzie brał udział w paradzie wojskowej. Konspiratorom przewodziła rewolucjonistka Sofia Perowskaja , która zastąpiła aresztowanego właśnie towarzysza Andrieja Jeliabowa . Zorganizowali się, umieszczając kilka miotaczy bomb na dwóch możliwych trasach. Pierwszą bombę rzuca Nikołaj Ryssakow . Popełniła kilka ofiar, w tym dwóch jeźdźców i młodego cukiernika, ale cesarz, będąc w zamkniętym coupe, nie został dotknięty i uciekł bez szwanku. Odmawiając ucieczki, wychodzi zobaczyć, kim jest zamachowiec i bardzo spokojny i panujący nad wszystkimi emocjami, jak w poprzednich atakach, dziękuje Bogu za to, że po raz kolejny go ocalił. Sprawca chichocze i kwestionuje cara „Czy nie jest za wcześnie, aby dziękować Bogu?” Kilka sekund później wybucha druga bomba, wystrzelona przez Ignatiego Grinevitsky'ego . Cesarz jest śmiertelnie ranny, ma rozdarte nogi i podbrzusze, twarz okaleczoną, krwotok jest przerażający, cesarz nie może się ruszyć, traci przytomność, mrucząc „Zabierz mnie do pałacu… i tam umrzeć…” będzie jego ostatnim rozkazem. Przywieziona z powrotem do Pałacu Zimowego, Katia podbiega, jej mąż jest bezwładny, ma oderwaną lewą stopę, jedno oko zamknięte, drugie bez życia. Chirurdzy są zajęci ratowaniem go, Katia skanduje czułe słowa, których on nie słyszy. Miała przeczucie i błagała cara, aby nie uczestniczył w ceremonii. Poddaje się kilka godzin później. Jego morderca jest również ofiarą jego czynu. Nikołaj Ryssakow zostaje aresztowany. Przesłuchiwany przez agentów bezpieczeństwa, denuncjuje swoich towarzyszy, mając nadzieję na uratowanie głowy. Ale jest zawieszony3 kwietnia 1881 r.z innymi członkami Pervomartovtsy (dosłownie: ci o 1 st marca) , Andrei Jeliabov , Zofia Perowska , Timofiej Michajłow i Nikolai Kibaltchitch do królobójstwa . Populacja przeżywa traumę po tym wydarzeniu.
Katia jest załamana, nigdy nie zostanie cesarzową. Po pogrzebie męża opuszcza Rosję z dziećmi i już nigdy nie wróci. Zmarła w Nicei w 1922 roku, gdzie kilka lat wcześniej kupiła piękną rezydencję. Z daleka będzie świadkiem tragicznego końca Romanowów podczas rewolucji rosyjskiej.
Główni ministrowie Aleksandra II
- Alexandre Gortchakov , minister spraw zagranicznych w latach 1856-1882;
- Piotr Aleksandrowicz Wałujew , Minister Spraw Wewnętrznych, następnie Domeny Państwowe;
- Mikhail Kristoforovich Reutern , Minister Finansów;
- Dimitri Milioutine , Minister Wojny;
- Alexandre Golovnine , reformujący minister edukacji;
- Dimitri Tołstoj , Minister Edukacji;
- Pierre Chouvalov , szef policji w latach 1866-1874;
- Siergiej Stiepanowicz Lanskoj , minister spraw wewnętrznych, na początku swojego panowania;
- Nicolaï Alexeïevitch Milioutine , brat Dymitra;
- Mikhal Loris-Melikov , minister spraw wewnętrznych;
- Nikołaj Ignatiew , ambasador w Konstantynopolu, którego rola była kluczowa w stosunkach rosyjsko-tureckich ;
- Dmitrij Nikołajewicz Nabokow , minister sprawiedliwości w latach 1878-1881.
Pochodzenie
Aleksander II RosjiMałżeństwa i potomkowie
prawowitych dzieci
ten 28 kwietnia 1841ożenił się w Petersburgu z księżniczką Marią z Hesji-Darmstadt, która po przejściu na prawosławie nazywała się teraz Marią Aleksandrowną . Mieli ośmioro dzieci:
- Wielka Księżna Alexandra Aleksandrowna Rosji ( 1.842 - 1849 );
- Carewicza Mikołaja Aleksandrowicz ( 1843 - 1865 ), zaręczona z Dagmar Danii ;
- Aleksander III Aleksandrowicz, cesarz Rosji ( 1845 - 1894 ), żona w 1866 Dagmar z Danii ( 1847 - 1928 );
- Władimir Aleksandrowicz ( 1847 - 1909 ), żona w 1874 Marie Mecklenburg-Schwerin ( 1854 - 1.920 );
- Alexis Aleksandrowicz ( 1850 - 1908 ), to nie jest zawarte w tajemnicy morganatycznego związek w 1869 roku ;
- Marie Aleksandrowna ( 1853 - 1920 ), ożenił się w 1874 roku Alfred Wielkiej Brytanii, książę Sachsen-Coburg-Gotha (od 1893) , najmłodszy syn królowej Wiktorii I ponownego Wielkiej Brytanii ;
- Serge Alexandrovitch ( 1857 - zamordowany w 1905 ), żona Elżbieta Hesse-Darmstadt w 1885 ( 1864 - rozstrzelana w 1918 );
- Paul Alexandrovitch ( 1860 - stracony w 1919 ), ożenił się w 1889 z Aleksandrą Grecką ( 1870 - 1891 ), następnie morganatycznie w 1897 z Olgą Karnovic Paley ( 1866 - 1929 ).
Uprawnione dzieci
Wdowiec 8 czerwca 1880 rożenił się miesiąc później, 18 lipca w Carskim Siole, swoją kochankę Katarzynę Dołgorouki , księżniczkę Yourevską , z którą miał prawie oficjalny romans od 1866 roku. Przy tej okazji legitymizował czworo pozostałych przy życiu dzieci, które już z nią miał:
- Książę Jerzy Aleksandrowicz Juriewski ( 1872 - 1913 );
- Księżniczka Olga Aleksandrowna Youriewska ( 1873 - 1925 );
- Książę Borys Alexandrovich Yurievsky ( 1876 - 1876 );
- Księżniczka Katarzyna Aleksandrowna Youriewska ( 1878 - 1959 ), żona księcia Siergieja Oboleńskiego (1890-1978).
Inne nieślubne dzieci
Miał też inne nieślubne dzieci:
- Eugeniusz Iwanowiczu Aleksiejew ( 1843 - 1917 jako );
- Książę Michel-Bogdan Oginski ( 1848 - 1909 ), z hrabiny Olgi Kalinovska;
- Antoinette Bayer ( 1856 - 1948 ), z Wilhelmine Bayer;
- Józef Raboxicz ( 1867 - 1907 ), z księżną Loubomirską.
Nagrody
- Rycerz św. Andrzeja, 29 kwietnia 1818 r
- Rycerz św. Aleksandra Newskiego, 29 kwietnia 1818 r
- Kawaler de Sainte-Anne, 1 klasa, 29 kwietnia 1818 r
- Kawaler Św. Włodzimierza I klasy, 1 st styczeń 1846
- Kawaler św. Jerzego IV klasy, 10 listopada 1850 r; 1-sza klasa,26 listopada 1869
- Kawaler św. Stanisława I klasy, 11 czerwca 1865 r
- Złoty miecz "Za odwagę", 28 listopada 1877
Odznaczenia zagraniczne
-
Wielki Krzyż Saint-Étienne, 1839
-
Kawaler Orderu Wojskowego Marii Teresy, 1875
-
Kawaler Domu Orderu Wierności, 1839
-
Wielki Krzyż Lwa autorstwa Zähringera, 1839
-
Królestwo Bawarii: Rycerz Świętego Huberta, 1829
-
Belgia: Wielki Kordon Orderu Leopolda, 25 kwietnia 1856 r
-
Krzyż Wielki Krzyża Południa, 15 maja 1845
-
Krzyż Wielki Orderu Pedro I, 14 lutego 1856
- Emirat Buchary : Order Buchary Noble, 1881
-
Dania: Rycerz Słonia, 23 kwietnia 1834; ze Złotym Kołnierzem, 1838
-
Księstwa Ernestine: Wielki Krzyż Orderu Domu Sachsen-Ernestine, Czerwiec 1847
-
Królestwo Francji: Rycerze Ducha Świętego, 5 lutego 1824 r
-
Cesarstwo Francuskie: Wielki Krzyż Legii Honorowej, 30 lipca 1856 r
-
Królestwo Grecji: Wielki Krzyż Odkupiciela, 8 listopada 1835
-
Wielki Krzyż Królewskiego Zakonu Guelph, 1838
-
Rycerz św. Jerzego, 1840
-
Elektorat Hesji: Wielki Krzyż Złotego Lwa, 18 sierpnia 1847
-
Krzyż Wielki Orderu Ludwika, 25 marca 1839
_-_ribbon_bar.png){kind=small}
-
Krzyż Wielki Filipa Wspaniałego, 25 grudnia 1843
- Krzyż Zasługi Wojskowej, 16 maja 1878 r.
-
Cesarstwo Japonii: Wielki Kordon Zakonu Chryzantemy, 27 kwietnia 1877 r.
-
Meklemburgia: Wielki Krzyż Korony Wendyjskiej, z kruszcową koroną i złotym naszyjnikiem, 21 czerwca 1864 r
-
Imperium Meksykańskie: Wielki Krzyż meksykańskiego orła, z naszyjnikiem, 1865
-
Monako: Wielki Krzyż Świętego Karola, 7 marca 1873 r.
-
Księstwo Czarnogóry : Rycerz Świętego Piotra z Cetinje -
Nassau: Rycerz Złotego Lwa z Nassau, maj 1858
-
Krzyż Wielki Lew z Holandii2 grudnia 1834 r
-
Krzyż Wielki Orderu Wojskowego Wilhelma, 13 września 1855
-
Oldenburg: Krzyż Wielki Orderu Księcia Piotra Friedricha Ludwiga ze Złotą Koroną, 27 września 1847 r.
-
Order Medjidie I klasy, 1 st lutego 1860
-
Order Osmanii I klasy, 25 maja 1871 r.
-
Księstwo Parmy: Senator Wielki Krzyż Konstantyna Świętego Jerzego, z naszyjnikiem, 1851
-
Imperium Perskie: Order Lwa i Słońca, 1 klasa, 10 lipca 1850 r
-
Królestwo Portugalii : Wielki Krzyż Pasa Trzech Zakonów, 27 listopada 1855
- Królestwo Prus:
._Medal.gif){kind=small}
-
Rycerz Czarnego Orła, 10 czerwca 1826 r
-
Za zasługi (wojskowe), 8 grudnia 1869; z liśćmi dębu,8 grudnia 1871; Wielki Krzyż,24 kwietnia 1878
-
Królestwo Sardynii: Rycerz Zwiastowania, 20 października 1845
-
Sachsen-Weimar-Eisenach: Wielki Krzyż Białego Sokoła, 12 września 1838 r
-
Królestwo Saksonii: Knight of the Crown Street, 1840
-
Hiszpania: Rycerz Złotego Runa, 14 maja 1826 r.
-
Szwecja-Norwegia: Rycerz Serafinów, 6 marca 1826
-
Dwie Sycylie: Wielki Krzyż Świętego Ferdynanda i Zasługi,20 stycznia 1839
-
Wielka Brytania: Zagraniczny Rycerz Podwiązki, 14 sierpnia 1867
- Wirtembergia:
-
Wielki Krzyż Korony Wirtembergii, 1829
-
Kawaler Orderu Zasługi Wojskowej, 25 grudnia 1850 r
Genealogia
Rosyjski Aleksander II należy do pierwszej gałęzi rodu Oldenburg-Rosja (Holstein-Gottorp-Romanov) z pierwszej gałęzi rodu Holstein-Gottorp, sam z pierwszej gałęzi rodu Oldenburgów . Jest ascendentem obecnego szefa Domu Cesarskiego Rosji, Wielkiego Księcia Rosji Dymitra Romanowicza i księcia Georgui Rosji .
Różny
Rosyjski okręt wojenny nazwany na cześć Aleksandra II z Rosji to pancernik Cesarz Aleksander II ( Император Александр II ).
Uwagi i referencje
- Carrere d'Encausse 2010 , s. 36.
- Język opanował bardzo dobrze, według Carrère d'Encausse.
- Carrère d'Encausse 2010 , s. 38.
- Radzinsky 2009 , s. 90.
- Radzinsky 2009 , s. 94.
- Carrère d'Encausse 2010 , s. 56.
- Ivan Golovin, rosyjska historia pod Nicolas I er , str. 212 , Facsimile wydania z 1845 r., Nabu Public Domain Reprints, 2010.
- Tołstoj 1886 .
- Równolegle Golovnine stworzyły placówki specjalnie zaprojektowane do edukacji młodych dziewcząt.
- Pierre Kropotkine, Wokół życia: wspomnienia rewolucjonisty , wyd. Sekstans,1 st styczeń 2012( ISBN 2849780391 , OCLC 810650742 , czytaj online ).
- Pierwszy atak na Aleksandra II na herodote.net .
- Aleksander II : Ostatni Wielki Car , s. 415.
- Słynna Katia z filmu Maurice'a Tourneura, mniej popularna w rzeczywistości niż w fikcji.
Załączniki
Bibliografia
: dokument używany jako źródło tego artykułu.
-
Edvard Radzinsky ( tłum . Anne Coldefy-Faucard), Aleksander II , Rosja między nadzieją a terroryzmem , Paryż, Le Cherche midi ,2009, 545 pkt. ( ISBN 978-2749105925 , OCLC 495294723 ).
-
Hélène Carrère d'Encausse , Aleksandr II , Wiosna Rosji , Paryż, Fayard , coll. „ Kieszonkowa Księga ”,2010( 1 st ed. 2008) ( ISBN 978-2-253-12959-2 ).
- Henri Troyat , Aleksander II , Car Wyzwolenia , Paryż, Flammarion , kol. „Wspaniałe biografie”,1990, 255 pkt. ( ISBN 9782080662491 , OCLC 23166196 ).
- Aleksandre Sołżenicyn , Dwa wieki razem / 1795-1995: Żydzi i Rosjanie przed rewolucją, 1917-1972: Żydzi i Rosjanie w okresie sowieckim, wydanie Fayarda, 2002, pdf: www.barruel.com/soljenitsyne-deux-siecles-ensemble .pdf .
- (en) Edvard Radzinsky ( tłum. Antonina W. Boius), Aleksander II : Ostatni wielki car , Wolna prasa,2005, 462 s. ( ISBN 978-0-743-27332-9 , OCLC 60373732 ).
-
Léon Tolstoï ( tłum. Michel-Rostislav Hofmann ), Śmierć Ivana Illitcha , Książka kieszonkowa,1886( ISBN 2-253-00177-5 ). Przypisy Dominique Fache
Filmografia
- Katia ( 1938 ) przez Maurice Tourneur
- Katia ( 1959 ) Roberta Siodmaka
Powiązane artykuły
Linki zewnętrzne
-
Ewidencja organów :
- Plik wirtualnego organu międzynarodowego
- Międzynarodowy identyfikator standardowej nazwy
- CiNii
- Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
- Uczelniany system dokumentacji
- Biblioteka Kongresu
- Gemeinsame Normdatei
- Narodowa Biblioteka Dietetyczna
- Królewska Biblioteka Niderlandów
- Biblioteka Narodowa
- Biblioteka Narodowa Izraela
- Biblioteka Uniwersytecka w Polsce
- Biblioteka Narodowa Katalonii
- Biblioteka Narodowa Szwecji
- Sieć Bibliotek Zachodniej Szwajcarii
- Watykańska Biblioteka Apostolska
- Norweska Baza Biblioteczna
- Rosyjska Biblioteka Narodowa
- ŚwiatKot
-
Uwagi w ogólnych słownikach lub encyklopediach :
- Biographisches Lexikon zur Geschichte Südosteuropas
- Brockhaus Enzyklopädie
- Biografia niemiecka
- Dizionario di Storia
- Enciclopedia De Agostini
- Encyklopedia Britannica
- Encyklopedia Universalis
- Gran Enciclopèdia Catalana
- Hrvatska Enciklopedija
- Encyklopedia Larousse
- Proleksis encyklopedija
- Uppslagsverket Finlandia
- Visuotinė lietuvių enciklopedija
- Zasoby muzyczne :
- Zasoby dotyczące sztuk pięknych :
- Aleksander II. Zdjęcia z datami
- Aleksander II. Zdjęcia historyczne
- Aleksander II. Zdjęcia historyczne. Część 2
- Nota biograficzna na stronie 19e.org