Edward Frédéric-Dupont | |
Funkcje | |
---|---|
Poseł francuski | |
23 czerwca 1988 - 1 st April +1.993 ( 4 lata, 9 miesięcy i 9 dni ) |
|
Okręg wyborczy | 3 th dzielnica z Paryża |
Legislatura | IX th ( V Republiki ) |
Poprzednik | Utworzono okręg wyborczy |
Następca | Michel Roussin |
2 kwietnia 1986 - 14 maja 1988 r. ( 2 lata, 1 miesiąc i 12 dni ) |
|
Okręg wyborczy | Paryż |
Legislatura | VIII th ( V Republiki ) |
Grupa polityczna | FN-RN |
2 kwietnia 1973 r. - 1 st April +1.986 ( 12 lat, 11 miesięcy i 30 dni ) |
|
Legislatura | V th , VI p i VII p ( V Republiki ) |
Poprzednik | Michel Caldagues |
Następca | Usunięto okręg wyborczy |
3 kwietnia 1967 - 30 maja 1968 r. ( 1 rok, 1 miesiąc i 27 dni ) |
|
Okręg wyborczy | 5 th dzielnica z Paryża |
Legislatura | III e ( V Republika ) |
Poprzednik | Jacques Mer |
Następca | Michel Caldagues |
9 grudnia 1958 - 9 października 1962 ( 3 lata i 10 miesięcy ) |
|
Okręg wyborczy | 5 th dzielnica z Paryża |
Legislatura | I ponownie ( V Republiki ) |
Poprzednik | Utworzono okręg wyborczy |
Następca | Jacques Mer |
28 listopada 1946 - 8 grudnia 1958 ( 12 lat i 10 dni ) |
|
Okręg wyborczy | Sekwana |
Legislatura | I re , II e i III e ( IV RP ) |
21 października 1945 - 27 listopada 1946 ( 1 rok, 1 miesiąc i 6 dni ) |
|
Okręg wyborczy | Sekwana |
Legislatura |
Ustawodawca 1945 Ustawa 1946 |
26 kwietnia 1936 - 31 maja 1942 ( 6 lat, 1 miesiąc i 5 dni ) |
|
Okręg wyborczy | Sekwana |
Legislatura | XVI th ( III Rzeczpospolita ) |
Burmistrz z 7 th arrondissement of Paris | |
13 marca 1983 r. - 15 lutego 1995 ( 11 lat, 11 miesięcy i 2 dni ) |
|
Poprzednik | Każdy |
Następca | Martine Aurillac |
Przewodniczący Rady Miasta Paryża | |
20 maja 1953 - 1954 | |
Poprzednik | René Moatti |
Następca | Bernard Lafay |
Biografia | |
Data urodzenia | 10 lipca 1902 r |
Miejsce urodzenia | Paryż ( Francja ) |
Data zgonu | 15 lutego 1995 |
Miejsce śmierci | Paryż ( Francja ) |
Narodowość | Francuski |
Partia polityczna |
FRF (1936-1942) PSF (1940) PRL (1945-1951) RPF (1951-1952) ARS (1952-1955) IPAS (1956-1962) PDM (1967-1968) RI (1973-1978) RPR (1978- 1986) CNIP (1986-1988) RPR (1988-1993) |
Zawód | Prawnik |
Édouard Frédéric-Dupont , urodzony dnia10 lipca 1902 rw Paryżu, gdzie zmarł15 lutego 1995Jest prawnikiem i politykiem francuskim , ale ulotne minister zastępca Paryża w karierze długo parlamentarnej, z trzema republikami, a nawet dłużej Paryż radny , burmistrz z 7 th dzielnicy Paryża , aż do śmierci.
Jest zdecydowanie prawicowym politykiem, z wieloma politycznymi etykietkami w swojej długiej karierze. Posiada Croix de Guerre 1939-1945 oraz Medal Ruchu Oporu . Jego przydomek „Dupont des loges” pochodzi od jego licznych rachunków dotyczących statusu i jakości życia właścicieli budynków.
Urodzony jako Édouard Charles Frédéric Dupont w Paryżu, przy alei Bosquet , jest synem Charlesa Josepha Duponta, politechnika, kapitana artylerii i przyszłego generała dywizji, oraz Jeanne Rose Agathe Hauvion.
Jako młody student prawa zaangażował się w politykę w 1923 r. pod nazwiskiem Frédéric-Dupont , uczestnicząc w nowym ruchu politycznym, Lidze Młodej Francji Republikańskiej, wspierającej program Raymonda Poincarégo . W grudniu 1924 wstąpił do Narodowej Ligi Republikańskiej założonej przez Alexandre'a Milleranda . Przewodniczy uniwersyteckiej sekcji narodowej młodzieży republikańskiej, obok innego ambitnego młodzieńca, Louisa Jacquinota , swego sekretarza generalnego i innego młodego człowieka, Edgarda Faure . W kwietniu 1925 r. zebrał około czterdziestu działaczy, aby pomóc Młodzieży Patriotycznej walczącej z komunistami podczas strzelaniny przy Rue Damrémont .
Doktor prawa i absolwent Wolnej Szkoły Nauk Politycznych , od 1926 r. był prawnikiem w adwokaturze paryskiej. W latach 1929-1930 był jedenastym sekretarzem Konferencji prawników adwokatury paryskiej .
Jest działaczem młodzieżowym Sojuszu Demokratycznego . Jest współpracownikiem zastępcy Charlesa Reibela , lidera Sojuszu. Od 1927 brał udział w komisji propagandowej tej partii, której przewodniczył Paul Reynaud . W 1927 r. jako członek Sojuszu został wybrany sekretarzem Konferencji Molé-Tocqueville , następnie wiceprzewodniczącym w 1930 r. Wniósł wkład w propagandę partii na zebraniach na prowincji na początku lat 30., jako członek jej Kierownictwa Komisja.
On rozpoczął się w kwietniu 1927 roku z Louis Jacquinot The Journal des Lorrains de Paris , z których miesięczny Jest redaktorem naczelnym. Jest związany z Meurthe-et-Moselle przez ojca urodzonego w Nancy; ten ostatni pomagał animować tę gazetę aż do swojej śmierci w grudniu 1935 r. Kilka miesięcy później, w grudniu 1927 r., Fréderic-Dupont założył Ligę Lotarynską , której przewodniczącym był w szczególności siostrzeniec marszałka Huberta Lyauteya , Pierre Lyautey . Jest to stowarzyszenie, które zwraca się przede wszystkim do elit Lotaryngii ; chce sprawić, by ludzie zapomnieli o przestarzałej nazwie Alzacja-Lotaryngia, zjednoczyć cztery departamenty lotaryńskie i chce być zarówno regionalistą, jak i patriotą.
Dzięki tej gazecie i Association des Lorrains de Paris, której jest członkiem zarządu, poznaje wybitnych polityków lotaryńskich, takich jak Raymond Poincaré czy Albert Lebrun . Spotkał się w ten sposób z zastępcą Nancy Désiré Ferry , co umożliwiło mu dołączenie do jego gabinetu, kiedy Ferry został mianowany ministrem zdrowia od marca do grudnia 1930 r. w rządzie André Tardieu ; był szefem prywatnego sekretariatu Ferry, a następnie szefem misji, nie przestając się błagać.
Udało mu się zostać radnym miejskim sektora Saint-Thomas d'Aquin w 1933 roku , pod nazwą „narodowy republikanin”, podczas częściowej rezygnacji ustępującego radnego rojalistów , Ambroise Rendu , który myślał, że wybierze swojego syna .
Édouard Frédéric-Dupont brał udział w zamieszkach 6 lutego 1934 r. , gdzie w szaliku swojego doradcy wyszedł na ulice, by zaprotestować przeciwko zwolnieniu szefa policji Jeana Chiappe przez rząd Édouarda Daladiera . Spośród 5 radnych miejskich poszkodowanych w zamieszkach, to on został najbardziej poszkodowany: został ranny w głowę, dzięki czemu częściowo został ponownie wybrany radnym paryskim w pierwszej turze z 95% głosów w 1935 r. , ówczesnym zastępcą do Sekwany z 83% głosów, również w pierwszej turze, w 1936 r . W wyznaniu wiary z 1936 r. zaprasza wyborców do „nieustannej walki ze wspólnym frontem , który stworzony przez Moskwę i dla Moskwy prowadzi do wojny” . Był wtedy blisko lig skrajnie prawicowych : rzeczywiście paradował w Paryżu wśród członków Komitetu Frontu Narodowego , w 1935 i 1936, z okazji święta Joanny d'Arc. W latach 1935-1939 brał udział w paryskiej ceremonii religijnej ku czci zmarłych 6 lutego, podobnie jak inni wybrani urzędnicy, mniej liczni po 1936 roku i przywódcy Frontu Narodowego.
Ten, który zaczynał karierę w Sojuszu Demokratycznym, ma teraz etykietkę Federacji Republikańskiej , bardziej konserwatywnej. Był więc do wojny członkiem komitetu wykonawczego Młodzieży Federacji (JFR), a nawet wiceprezesem.
W przeciwieństwie do innych wybranych przedstawicieli Federacji Republikańskiej, takich jak Xavier Vallat , jest sympatykiem Francuskiej Partii Społecznej pułkownika François de La Rocque , członkiem parlamentarnego komitetu sympatii dla PSF i obrony wolności republikańskich w grudniu 1936 roku. uczestniczy w spotkaniach Grupy parlamentarnej francuskiej Partii społecznej przed dołączeniem do wiadomości publicznej na koniec III e Rzeczypospolitej w lipcu 1940 roku.
W Izbie Deputowanych walczy z Frontem Ludowym . Podobnie w Paryskiej Radzie Miejskiej, zgodnie z własnymi deklaracjami, „pociski leciały nisko z grupą komunistyczną , nad głowami prefektów”. Podczas spotkania w listopadzie 1936, na którym potępił koszty hospitalizacji zagranicznych robotników, ubolewał nad opuszczeniem przez bogatych Paryża najechanego przez biednych zagranicznych robotników.
W 1940 r. przegłosował pełnomocnictwo na marszałka Pétaina . Był utrzymywany na miejscu przez reżim Vichy w Radzie Miejskiej Paryża , której został wiceprzewodniczącym w 1941 roku . W styczniu 1941 r. został również powołany na członka komisji tymczasowej Rassemblement pour la Révolution nationale, konkurencyjnego organu francuskiego Legionu Kombatantów , który miał zastanowić się nad utworzeniem ruchu masowego mającego na celu „zapewnienie nowego reżimu”. jej prawa, zasiadanie i rozbijanie odradzającej się działalności niektórych organizacji [PCF]”, ale które miały bardzo efemeryczny żywot.
Jednocześnie kontynuując wykonywanie zawodu prawnika, zbliżył się do Ruchu Oporu , którego członków bronił przed sądami, wśród których byli zwolennicy komunizmu, jak André Gautier , przyszły zastępca na Seine-et-Marne, i podaje fałszywe metryki chrztu Żydów, umożliwiające im opuszczenie okupowanego terenu . To zachowanie, podobnie jak działalność wywiadowcza, którą prowadził w radzie miejskiej Paryża, przyniosło mu Krzyż de Guerre , Medal Oporu i Legię Honorową w charakterze wojskowym.
Na posiedzeniu Rady Miejskiej Paryża 16 grudnia 1943 r. głosował przeciwko projektowi budżetu na 1944 r. , który przeznaczał środki na pomoc policji paryskiej dla policji niemieckiej. Z Rady Miejskiej zrezygnował w kwietniu 1944 r.
Został odznaczony Orderem Franciszkanów .
Po wyzwoleniu , Komitet Wyzwolenia z 7 th dzielnicy i miasta Paryża rozpoznawane jego jakość odporne i zgodzić się na przywrócenie wybranego biura. Został zwolniony z kary i został przywrócony do tymczasowej rady miejskiej na mocy dekretu rządu tymczasowego z dnia 15 marca 1945 r., pomimo protestów komunistów i zastrzeżeń niektórych bojowników ruchu oporu gaullistów .
Stanął do wyborów samorządowych, gdzie został wybrany do reprezentowania drugi sektor ( 6 th , 7 th i 15 th okręgach) oraz w wyborach 21 października 1945 dla pierwszego Konstytuanta gdzie prowadził „listę wolności” i jest wybrany zastępca pierwszej części Sekwany ( 5 -go , 6 -go , 7 -go , 13 -go , 14 th i 15 tH okręgi). Następnie zasiada w grupie Jedności Republikańskiej, z której składa dziewięć projektów ustaw i odrzuca pierwszą propozycję tekstu konstytucji.
Zostaje ponownie wybrany do drugiego Konstytuanta w dniu2 czerwca 1946pod szyldem Republikańskiej Partii Wolności, której był jednym z założycieli w grudniu 1945 roku, pomimo brutalnej kampanii przeciwko niemu zorganizowanej przez PCF , oskarżając go o wywieranie nacisków na radę miejską, by oddała cenne drewno Niemcom. Udaje mu się skazać PCF za zniesławienie . Potępił zastępcę burmistrza 7 okręgu karnego , który opublikował fotomontaż przedstawiający umundurowanego oficera niemieckiego.
Wybrany ponownie, dołączył do intergrupy gaullistów, gdy tylko została utworzona w 1947 roku , pomimo zastrzeżeń gaullistów, którzy byli bezkompromisowi wobec tych, którzy zbyt długo zerwali z reżimem Vichy . Tak więc w 1947 roku nie otrzymał nominacji RPF do reprezentowania się w wyborach samorządowych, ale udzielił poparcia Pierre'owi de Gaulle'owi . Mimo to uzyskał nominację do reelekcji na posła w 1951 roku .
Podczas kadencji 1946 - 1951 złożył co najmniej 99 projektów ustaw lub uchwał odnoszących się głównie do dożywotnich, handlu , rzemiosła , rodziny , praw kobiet i dozorców budowlanych, dzięki czemu uzyskał tytuł „zastępcy służby i dozorcy”. Był szczególnie zaangażowany w uchwalenie ustawy z 2 sierpnia 1949 r. o indeksacji rent dożywotnich i to on był inicjatorem ustanowienia karty słabszych ekonomicznie. Głosował przeciwko projektowi ustawy o statusie Algierii oraz przeciwko ustawie wprowadzającej głosowanie większościowe z podmiotami powiązanymi.
Jeśli jako prawnik czasem broni w sądzie osobowości skompromitowanych z Vichy, popiera przede wszystkim politykę ustępstw i pojednania narodowego. 9 maja 1950 r. złożył projekt ustawy o zniesieniu sądów wyjątkowych odpowiedzialnych za oczyszczenie prawa: sądów i izb obywatelskich.
W wyborach parlamentarnych 17 czerwca 1951 r. zajął drugie miejsce na liście RPF dla pierwszego dystryktu Sekwany, za Pierrem de Gaulle , który zajął pierwsze miejsce z 28,2% oddanych głosów. W nowej kadencji złożył co najmniej 128 projektów ustaw lub uchwał dotyczących w szczególności samotnych kobiet, osób niepełnosprawnych, praw socjalnych rzemieślników, ustawodawstwa gospodarczego, a przede wszystkim prawa podatników do kontroli podatkowych. Jest przeciwnikiem EWWiS ( Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali ).
W marcu 1952 roku był jednym z 27 deputowanych RPF, którzy głosowali za inwestyturą Antoine Pinaya na przewodniczącego rady, pomimo stanowiska wyrażonego przez generała de Gaulle'a. Wykluczony w wyniku RPF wraz ze swoimi 26 kolegami, wstąpił do ARS , uwiedziony jak wielu innych gaullistowskich deputowanych przez konserwatyzm rządu ucieleśniony przez nowego przewodniczącego Rady Antoine Pinaya . Jest jednym z wiceprzewodniczących tej grupy, której przewodniczy Edmond Barrachin .
W 1953 roku pod szyldem ARS został ponownie wybrany do rady miejskiej, której 20 maja został pierwszym przewodniczącym tej kadencji. Odtąd będzie zasiadał w tej Radzie bez przerwy aż do śmierci.
Jest posłem, który podróżuje. W szczególności odbył podróże studyjne do Jugosławii, gdzie został przyjęty w 1952 przez marszałka Tito , w Stanach Zjednoczonych i na Kubie, w 1953, w Grecji w 1954. Wraz z Jacques Foccart i Mauritiusa Bayrou jest to Zgromadzenie Narodowe dla rzecznika obrony utrzymania francuskiego imperium kolonialnego, a zwłaszcza francuskich Indochin . 5 marca 1954 sprzeciwił się zawieszeniu broni , przypomniał o cywilizacyjnej działalności Francji w tym regionie i potępił „wszelkie porzucenie”. Od 3 do 9 czerwca 1954 był krótko ministrem ds. stosunków ze stowarzyszonymi stanami Indochin w rządzie Josepha Laniela . Podczas swojej nominacji, przed wyjazdem do Genewy, oświadczył: „Moim działaniem będzie kierować podwójny cel: z jednej strony postaram się pomóc naszym negocjatorom w Genewie w zawarciu pokoju. Z drugiej strony, dopóki pokój w Indochinach nie zostanie przywrócony, wszystkie moje działania będą zmierzać do pomocy naszym żołnierzom” . Ma tylko czas na zapoznanie się z propozycjami Wietnamu . Wierząc, że rząd Laniela jest w trakcie osiągania korzystniejszego porozumienia niż wynegocjowane przez jego następcę, Pierre'a Mendesa France'a , głosował przeciwko Porozumieniom Genewskim z 23 lipca 1954 roku.
Podobną postawę zajmuje w kwestii marokańskiej i odmawia zaufania rządowi Edgara Faure'a , mimo że głosował na jego inwestyturę. Głosuje również za remilitaryzacją Republiki Federalnej Niemiec i zatwierdza jej wejście do NATO .
Antykomunista, przewodniczył komitetowi patronackiemu Związku na rzecz Obrony Uciskanych Ludów (UDPO, zwanego od listopada 1961 Międzynarodówką Wolności), założonego w 1947 roku przez francusko-rosyjskiego dziennikarza Arsène de Goulévitcha (pseudonim François de Romainville), jej sekretarza dyrektor generalny i dyrektor wydawanego w 1954 miesięcznika Exil et Liberté , który twierdzi, że jest „jedyną francuskojęzyczną gazetą antykomunistyczną, która broni honoru i godności nieśmiertelnej Rosji” i stale wzywa do zjednoczenia wszystkich sił antykomunistycznych. Frédéric-Dupont pracował tam we wczesnych latach.
Od 1954 do 1957 roku, podobnie jak komuniści, walczył na podium rady miejskiej i penetracji Palais Bourbon Projektu w południowej autostrady do centrum 14 th District (projektu budowlanego „wiaduktu autostrady na terenie avenue du Parc Montsouris, przy wsparciu administracji). Wręcz przeciwnie, proponuje „podział autostrady na deltę przed Paryżem, ominięcie miasta (obwodnicą), przebicie się przez istniejące bramy, wykorzystanie metra stacji Orsay do połączenia z Lotnisko Orly, parkowanie (sic!) samochodów prywatnych na obrzeżach miasta i korzystanie z komunikacji miejskiej” .
W wyborach parlamentarnych 2 stycznia 1956 stanął na czele listy Związku Niepodległych w pierwszym okręgu wyborczym Sekwany. Został wybrany w ramach programu, który proponuje utworzenie narodowego funduszu emerytalnego i reformę statutu stolicy, a także obronę Unii Francuskiej.
Od 1956 do 1962 zasiadał w CNI . Przewodniczący grupy niezależnych w paryskim ratuszu, przewodniczy także federacji Sekwany Narodowego Centrum Niezależnych i Chłopów, a zatem zasiada w komitecie sterującym tej prawicowej partii.
Jego propozycja ustawy o obowiązkowym zainstalowaniu automatycznego urządzenia do otwierania budynków w aglomeracjach powyżej 500 tys. mieszkańców została następnie uchwalona przez izbę (ustawa z 4 lipca 1957 r.). Jego interwencje na sali obrad często dotyczą wówczas problemów miasta Paryża i Afryki Północnej. Właśnie w tym ostatnim temacie zdecydowanie sprzeciwia się partii komunistycznej.
Jeśli głosuje przeciwko inwestyturze Guya Molleta w 1956 roku, przyznaje mu specjalne uprawnienia w Algierii. Przychylny konstrukcji europejskiej , 9 lipca 1957 r. ratyfikował traktaty ustanawiające Europejską Wspólnotę Gospodarczą i Euratom .
To właśnie w latach 1956-57, w walce o francuską Algierię , ścierał się z młodym deputowanym Dzielnicy Łacińskiej , Jean-Marie Le Pen , z którym nawiązał kontakty. W ten sposób brał udział w Tour de France Narodowego Frontu Kombatantów, kierowanego w szczególności przez Le Pena, latem 1957 roku.
Od 1958 roku , firma konsekwentnie sprzeciwiają niedawne rządy 4 th Rzeczypospolitej i głosować przeciwko nominacji do Pierre Pflimlin , przeciwko stwierdzeniu stanu wyjątkowego , częściowej rewizji konstytucji i 27 maja 1.958 , wzywa do rajdów z rząd ocalenia narodowego pod przewodnictwem generała de Gaulle'a, którego inwestyturę przegłosował w czerwcu 1958 r. i któremu przyznaje pełnię pełnomocnictw.
W listopadzie 1958 roku został ponownie wybrany zastępca Sekwany za jeżdżenie 7 th dzielnicy Paryża. Do 1962 był wiceprzewodniczącym Zgromadzenia Narodowego.
Federacja Sekwana CNIP, której przewodniczy, mogła wystąpić przeciwko narodowemu kierownictwu tej partii, zwłaszcza w 1958 r. w odniesieniu do inwestytur; wspiera odmienne kandydatury, takie jak kandydatura Le Pena. . Według późniejszych zeznań Roger Duchet , że „uważał się w Paryżu jako papieża obywateli. Odmówił nominacji doktorowi Jean-Robertowi Debrayowi i twierdził, że narzucił nominację prawicowemu ekstremistowi Jean-Marie Le Pen . Antoine Pinay interweniował i wpadł w złość. W moim biurze w National Center obaj mężczyźni toczyli burzliwą dyskusję. Pinay był najbardziej zjadliwy, zarzucał Frédéricowi-Dupontowi jego wyborczą demagogię” .
Należy do frakcji CNIP najbardziej przeciwnej niepodległości Algierii. W swoim przemówieniu na kongresie CNIP podsumował: "Kongres 1960 będzie kongresem na rzecz integralności kraju i wolności" . Podczas Tygodnia Barykad oświadczył podobno: „Przyczyna tragedii tkwi w prowadzonej przez rząd polityce zaprzeczania i niepewności. Pozdrawiam męczenników francuskiej Algierii” . Zebranych przez niego trzydziestu niezależnych, wybranych urzędników znad Sekwany głosuje komunikat prasowy, w którym wyraża „całkowitą solidarność z tymi, którzy w całej Algierii walczą o pozostanie Francuzami na tej francuskiej ziemi” . Kilka miesięcy później podpisał manifest Frontu Narodowego dla Francuskiej Algierii kierowanego w szczególności przez pułkownika Jean-Roberta Thomazo i Le Pena, obok ekstremistów i innych członków prawego skrzydła CNIP (Isorni, Lacoste-Lareymondie). Następnie wspierał katolickie miasto kontrrewolucjonisty Jeana Ousseta . W 1961 r. skrytykował z trybuny Zgromadzenia Narodowego władzę gaullińską, która według niego nie dość skutecznie zwalczała terroryzm FLN : „Przez sześć miesięcy widzieliśmy tworzenie nowych sądów, sądów wyjątkowych, mamy nawet przyprowadził przed sobą ludzi, którzy nikogo nie zabili. Ilu zabójców FLN, ilu zabójców przeszło przed nimi? ” . Jego wyobcowanie z gaullistami zostało jeszcze bardziej zaakcentowane, gdy poparł generała Raoula Salana podczas jego wystąpienia przed Wysokim Trybunałem Wojskowym 18 maja 1962 roku.
W 1962 r. potępił rząd Georgesa Pompidou i został pokonany przez gaullistę Jacques'a Mera w przedterminowych wyborach parlamentarnych w listopadzie, podobnie jak większość kandydatów CNIP. Jego wyznanie wiary na pierwszą rundę przywołuje wojnę w Algierii: „W czasie, gdy bolesna algierska karta właśnie została odwrócona, musimy przezwyciężyć nasz smutek, uleczyć rany, pojednać Francuzów i nie dopuścić do zniesławienia dzieła. godne podziwu było to, że naszych misjonarzy, naszych żołnierzy i naszych rodaków” i prosi o „aplikację do naszych rodaków o amnestię przyznaną zabójcom z FLN ” . W drugiej turze na próżno podnosi zagrożenie, jakie może nieść zbyt silna potęga galijska: „Zgromadzenie Narodowe ryzykuje, że stanie się zgromadzeniem robotów (...) Obywatele, wszystkie wasze wolności są zagrożone. Zniesienie wszelkich opozycji pociąga za sobą wszystkie kontrole i pozostawia jednostkę arbitralnej władzy państwa. (...) W końcu powstanie jedna partia, poparcie dyktatury dającej rewolucję” .
Odnajdujemy go w 1963 roku na spotkaniu Francuskiego Związku ds. Amnestii. Upadek CNIP skłania go do przyjęcia etykiety „centrysty” w radzie miejskiej Paryża. Umożliwia zjednoczenie wszystkich zwolenników centrum i niegaullistowskiej, jeśli nie antygaullistowskiej, prawicy. Grupa centrowej rady miejskiej w 1965 roku w Paryżu składa Ma oryginalne 13 członków: siedem wybrany z listy Bernard Lafay w 17 th arrondissement i sześć wybranych członków z listy Frederick Dupont ciągu 7 E i 8 th okręgach. Zostaje administratorem centrowej Unii Sekwany, której przewodniczy Jean Legaret .
Zaprotestował w 1965 roku przeciwko kręceniu filmu Suzanne Simonin, la Religieuse de Diderot przez Jacques Rivette ; przywołuje „prawdziwe zniesławienie francuskich zakonnic” , co pomoże skłonić władze publiczne do zakazania filmu.
Bierze zemsty z wyborów parlamentarnych w 1967 roku , wygrywając ponad Maurice Couve de Murville , ministra spraw zagranicznych, który jest podobno być następnym premierem. Zaprezentował się pod marką Progress and Modern Democracy (PDM) i korzystał ze wsparcia skrajnie prawicowych i lewicowych głosów, pomimo apelu niektórych lewicowych osobowości przeciwko niemu (takich jak Emmanuel d'Astier de La Vigerie , André Weil-Curiel lub André Philip ). Jednak kilka miesięcy później nie głosował na cenzurę, ku rozczarowaniu skrajnej prawicy. Nie był kandydatem w czerwcu 1968 r. i gaullista Michel Caldaguès powrócił na swoje miejsce.
W 1973 r. został wybrany na posła jako „kandydat związku popierającego prezydenta republiki” Georgesa Pompidou , kandydata Narodowej Federacji Niepodległych Republikanów , sprzeciwiającego się „wspólnemu programowi zjednoczonej lewicy” . Jego wyznanie wiary nadal odnosi się do osób powracających z Algierii, „kolejnie oszukiwanych, poniżanych, zrujnowanych” . W 1977 r. w radzie miasta Paryża opowiadał się za współpracą między młodym RPR Jacquesa Chiraca i Giscardien PR, podczas gdy obie partie rozdzieliły się, aby umieścić jedną ze swoich w ratuszu ( Jacques Chirac zostanie wybrany na burmistrza Paryża). On sam wpadł w obozie Jacques Chirac, a następnie stał się podobny do RPR który on w ten sposób reprezentowane w Zgromadzeniu Narodowym od 1978 do 1986 (ponownie wybrany w 1981 roku ). W 1978 jest kandydatem do „związku większości PR-RPR- CDS- CNI” przeciwko „socjalistom i komunistom, ich etatystycznemu programowi, ich wydatkom i nienormalnym podatkom” . W 1981 roku był „kandydatem RPR, wspieranym przez UDF i CNI” . Ostrzega przed niebezpieczeństwem socjalistycznym i komunistycznym: „(...) Partia Socjalistyczna szykuje szturm na Sejm (...). (Jego) polityka zawsze powodowała inflację, wysokie koszty życia i bezrobocie. (...) Nie zapominajmy nigdy o zagrożeniach, jakie kolosalne sowieckie uzbrojenie niesie dla wolnego świata. (...) Większościowe skrzydło Partii Socjalistycznej domaga się odejścia Francji od Paktu Atlantyckiego. Domaga się udziału komunistów w rządzie. Zwycięstwo socjalistów skłoniłoby narody europejskie, już wstrząśnięte sowiecką propagandą, do porzucenia wszystkiego” . Został ponownie wybrany w pierwszej turze. Był wówczas członkiem zarządu Narodowego Centrum Niezależnych (CNI).
Od lat 70. ostrzegał władze publiczne przed szkodliwym działaniem deweloperów, przed „spekulacjami nieruchomościami, które wypędzają słabych z Paryża” , proliferacją biurowców i skutkami procesu gentryfikacji w Paryżu. jest on u źródeł ustawy z dnia 31 grudnia 1975 r. „dotyczącej ochrony lokatorów pomieszczeń użytkowanych jako mieszkania” .
W 1983 roku został ponownie wybrany na burmistrza w pierwszej rundzie z 7 -go okręgu z wynikiem około 83% głosów.
Wierny Jacquesowi Chiracowi Édouard Frédéric-Dupont był na początku lat 80. jednym ze zwolenników zbliżenia prawicy z Frontem Narodowym Jeana Marie Le Pena, który wystąpił przeciwko niemu w wyborach parlamentarnych w 1978 roku. w ten sposób uczestniczył w uczcie Joanny d'Arc u boku Le Pena w maju 1985 r. Po przywróceniu proporcjonalnego głosowania przez François Mitterranda w 1985 r. zgodził się pojawić, na drugim miejscu za Le Penem, na liście FN w Paryżu, obok w szczególności osobistości, takich jak Olivier d'Ormesson i Charles de Chambrun , skuszeni tym sojuszem. Uważa za „zaszczyt dla (tych) u schyłku kariery” walczyć „u boku tego, którego chcą zabić ci dranie socjalistów” . W 1986 r. był więc jednym z 35 deputowanych i krewnych narodowej grupy Front narodowo-Zgromadzeniu w Zgromadzeniu Narodowym. Prodziekan, a następnie dziekan (84 lata) po śmierci Marcela Dassaulta , od początku lat 80. był najstarszym parlamentarzystą zasiadającym w Palais-Bourbon. Próbuje odgrywać kluczową rolę między rządową prawicą a FN i jest jedynym deputowanym frontowym, który pokłada zaufanie w rządzie. Tę hojność przyjął Jean-Marie Le Pen, który znał go od kampanii ustawodawczej w 1958 r. Następnie poparł inne projekty ustaw pomimo instrukcji ze strony swojej grupy, a w 1987 r. nadal pokładał zaufanie w rządzie. na platformie Zgromadzenia Narodowego minister Jacquesa Chiraca Michel Noir , który odmawia jakiegokolwiek sojuszu między prawicą a FN, broni Jean-Marie Le Pena, który w młodości „dokonywał aktów oporu i był wolontariuszem w Indochinach przeciwko międzynarodowym komunizm” , a także prawicę przed wojną, ponieważ „bronił uzbrojenia Francji przed frontem ludowym” . Chce też przypomnieć, że w skład frakcji FN wchodzą byli bojownicy ruchu oporu, poczynając od niego.
Na radzie paryskiej przewodniczący ugrupowania socjalistycznego Georges Sarre zaatakował Jacquesa Chiraca i RPR, podkreślając, że dwóch bliskich FN, Frédéric-Dupont i Serge Jeanneret , radny regionu FN Île-de-France i radny miejski RPR , wykonywać tam obowiązki.
W 1987 roku wstąpił do Renesansowego Kręgu Michela de Rostolan , innego polityka, który pływa między CNIP a FN. W następnym roku wstąpił do Narodowej Federacji Niezależnych , której został honorowym prezesem.
Również w 1988 roku , zgorzkniały i rozczarowany Le Penem, Édouard Frédéric-Dupont początkowo rozważał wycofanie się z krajowego życia politycznego. To był Jacques Chirac, który poprosił go, aby reprezentować pod RPR etykiet w swojej tradycyjnej okręgu o 7 th dzielnicy. Przyjmuje, a jego wyznanie wiary pyta swoich wyborców: „Czy zamierzacie, jak to bywa w przeszłości, przed 1981 rokiem przekazać kraj Partii Socjalistycznej?” To zawsze liberałowie musieli położyć kres siedliskom biedy, które zostawił po sobie” . I twierdzi, że zna „zła, z którymi trzeba walczyć: bezrobocie, niepewność, spadek siły nabywczej (...), fiskalny i biurokratyczny szum firmy, imigracja zagrażająca naszej tożsamości narodowej, brak mieszkań i rozluźnienie, które narusza moralne bezpieczeństwo naszych rodzin” . Został ponownie wybrany na zastępcę, jednak w drugiej turze z 54,6% oddanych głosów przeciwko socjaliście i gaullistowi (wykluczonemu z RPR) Pierre'owi Basowi , zastępcy burmistrza Jacques'a Chiraca i wspieranemu przez Raymonda Barre'a . W pierwszej turze kandydatka zrzucona spadochronem do swojego okręgu wyborczego Marie-Caroline Le Pen uzyskała zaledwie 8,7% głosów.
W 1989 roku został ponownie wybrany na burmistrza 7 th dzielnicy. 24 marca przewodniczył zebraniu jako dziekan – miał 87 lat – podczas którego Jacques Chirac został ponownie wybrany na burmistrza stolicy. Głosuje przeciw we francuskim referendum w sprawie traktatu z Maastricht .
W 1993 roku dobrowolnie zrezygnował z mandatu zastępcy Michelowi Roussinowi , który będąc w rządzie zostawił to stanowisko swojej zastępczyni Martine Aurillac , ale zachował swój ratusz.
Édouard Frédéric-Dupont zmarł 14 lutego 1995 roku w szpitalu Necker w wieku 92 lat pod koniec najdłuższej kariery radnego paryskiego w najnowszej historii stolicy.
.
Paryska rada miejska przegłosowała w 1996 roku umieszczenie w jego pamięci tablicy pamiątkowej. Lewica głosuje przeciw ze względu na swoją przeszłość (6 lutego 1934, pełnoprawny głos marszałka Pétaina).
Konkretne osiągnięcia Frederick Dupont Edwarda, kiedy był prezesem Rady Miejskiej lub Burmistrza 7 th okręg obejmuje: