Jacques Rivette

Jacques Rivette Obraz w Infoboksie. Jacques Rivette w 2006 roku Funkcjonować
Redaktor naczelny
Biografia
Narodziny 1 st marzec +1.928
Rouen , Francja
Śmierć 29 stycznia 2016
Paryż , Francja
Narodowość Francuski
Trening Liceum Corneillea
Czynność Reżyser , krytyk filmowy , eseista , reżyser
Okres działalności Od 1948
Małżonka Marilù Parolini
Inne informacje
Wpływem Fritz Lang , Lewis Carroll , Jacques Becker , William Shakespeare , Henri Langlois , Jean Renoir , Alfred Hitchcock , Jean Cocteau , Honoré de Balzac
Nagrody
Wybitne filmy Suzanne Simonin, Zakonnica Diderota ,
Celine i Julia płyną łodzią ,
Le Pont du Nord ,
La Bande des quatre ,
La Belle Noiseuse
Archiwum prowadzone przez Kinoteka Francuska

Jacques Rivette to francuski filmowiec , urodzony w1 st marzec +1.928w Rouen i zmarł dnia29 stycznia 2016w Paryżu .

Podobnie jak jego towarzysze z Nowej Fali , Rivette był przede wszystkim krytykiem filmowym. Razem z Ériciem Rohmerem założył Gazette du cinéma w 1950 roku, zanim dołączył do Cahiers du cinéma , którego przegląd został redaktorem naczelnym w 1963 roku. Zaczął reżyserować w 1958 roku z Paris należy do nas . Odniósł sukces z Suzanne Simonin, zakonnicą Diderota, która pojawiła się na ekranach w 1967 r., początkowo zakazana przez cenzurę.

Jego kariera nabrała rozpędu, rozpoczął serię filmów eksperymentalnych, w których dużo miejsca pozostawił aktorom, albo uciekając się do improwizacji, albo pracując z aktorami nad scenariuszem i wyreżyserował Out 1: Noli me tangere , film ponad dwanaście godzin w 1971 roku, a następnie Céline i Julie wyruszają łodzią w 1974 roku.

Biografia

Kiedy przybył do Paryża w 1949 roku, poznał Jeana Gruaulta w księgarni na Place Saint-Sulpice . Gruault poleca klub filmowy Latin Quarter Rivette , gdzie poznaje Maurice'a Schérera, lepiej znanego pod pseudonimem Éric Rohmer .

Wraz z Ériciem Rohmerem, Jean-Luc Godardem i Alexandre Astruc bierze udział w efemerycznej przygodzie Gazette du cinema , przeglądu tworzonego wokół klubu filmowego Latin Quarter.

Swój pierwszy artykuł podpisał w Cahiers du Cinéma w 1953 r., a w 1963 r. został głównym dyrektorem przeglądu. Pełnił tę funkcję do 1965 r. i współpracował z Cahiers do 1969 r.

Jego działalność krytyczna w tym okresie, z „Conseil des dix des Cahiers du cinéma”, jest zgodna z recenzją: wielki podziw dla kilku filmowców ( Alfreda Hitchcocka , Maxa Ophulsa , Fritza Langa , Nicholasa Raya , Johna Forda …) i absolwenci przeglądu tworzącego nową falę ( Jean-Luc Godard , François Truffaut , Claude Chabrol ) oraz ciągłe wyczerpywanie się francuskich filmowców określanych jako „francuska jakość” ( Jean Delannoy , Claude Autant-Lara , André Cayatte , Julien Duvivier ) i Amerykanów reżyserzy z „prestiżowymi” produkcjami ( Delbert Mann , Edward Dmytryk , Robert Wise ).

Rivette nigdy nie zrezygnuje ze swoich komentarzy, w tym brutalnych, do filmów, nawet gdy zostanie reżyserem.

W latach pięćdziesiątych był asystentem Jacquesa Beckera i Jeana Renoira ,

W 1956 wyreżyserował 20-minutowy film krótkometrażowy Le Coup du berger . Producent Pierre Braunberger ponosi koszty realizacji filmu i emituje go na całym świecie. Sukces tego krótkometrażowego filmu decyduje o tym, by François Truffaut zajął się reżyserią z Les Mistons , a Claude Chabrol – do filmu fabularnego z Le Beau Serge .

François Truffaut, Claude Chabrol i Charles Bitsch napisał scenariusz do Quatre Jeudis, filmu, w którym główną rolę miał objąć Jean-Claude Brialy. Film nigdy nie powstał.

Zdjęcia do Paryża należą do nas latem 1958 roku. Choć żaden producent nie jest gotowy do wypłaty pieniędzy, sam Jacques Rivette pożycza pieniądze od Cahiers du Cinéma na zakup filmu. W filmie biorą udział technicy i aktorzy. Rivette napotkał trudności finansowe, aby ukończyć film i nie mógł go wyemitować do 1961 roku, dzięki wsparciu finansowemu Claude'a Chabrola, z Ajym Films i François Truffaut. Film jest komercyjną porażką.

Jego drugi film fabularny, Suzanne Simonin, La Religieuse de Diderot (pod tym tytułem kryje się Rivette, a nie zwykła La Religieuse , która trwała przez jakiś czas), wyprodukowany w 1966 roku na podstawie powieści Diderota , został tymczasowo zakazany przez francuską cenzurę. Anna Karina gra Suzanne, młodą dziewczynę przymusową do klasztoru, która odmawia złożenia ślubów.

Jean-Luc Godard energicznie broni filmu przed cenzurą w "Liście do Ministra Kultury", zjadliwym liście otwartym do Ministra Kultury André Malraux. Film w końcu trafił na francuskie ekrany26 lipca 1967i spotkał się z wielkim sukcesem publicznym.

Rivette następnie wyreżyserował L'Amour fou w 1969 roku, pierwszy film trwający cztery godziny i dwanaście minut.

W 1970 roku nakręcił Out 1: Noli me tangere , którego oryginalna wersja trwa dwanaście godzin i czterdzieści minut. Film jest pokazywany w Maison de la culture du Havre 9 i10 września 1971, ale nie może znaleźć dystrybutorów. Następnie Rivette zamontował Out 1: Spectre , krótszą wersję tego samego filmu, w 1972 roku.

Używa tych samych metod, gdy Céline i Julie płyną łodzią .

W Le Pont du Nord ( 1980 ) Rivette powraca do pewnego realizmu , by ponownie rozwinąć swoje ulubione tematy (fabuła, tajemnica, teatr) w L'Amour par terre ( 1984 ) i La Bande des quatre ( 1988 ).

W 1991 roku Emmanuelle Béart zagrała La Belle Noiseuse w filmie o tej samej nazwie, obok Michela Piccoli i Jane Birkin . Sandrine Bonnaire jest Joanną d'Arc w dyptyku Jeanne la Pucelle ( 1994 ), złożonym z Bitwy i Więzienia .

W 2000 roku , Jacques Rivette skierowany Va savoir , komedię luźno inspirowany przez Golden Coach z Jean Renoir , filmowca, któremu on poświęcony w 1966 roku film dokumentalny Jean Renoir, le patron . Film jest wielkim sukcesem publicznym, ponieważ od czasu premiery w całej Unii Europejskiej obejrzano go 501.306, w tym 306.728 we Francji.

Don't Touch The Axe , adaptacja powieści Balzaka „ Księżna Langeais” , wydana7 marca 2007 r., z Jeanne Balibar i Guillaume Depardieu w rolach głównych, reprezentuje Francję na festiwalu w Berlinie . Jego najnowszy film, 36 odsłon Pic Saint-Loup , miał tylko 42 743 widzów.

Jacques Rivette umiera w piątek w Paryżu29 stycznia 2016, w wieku 87 lat. Jego pogrzeb odbył się w piątek5 lutego 2016w Montmartre cmentarzu w 18 th  dzielnicy Paryża , gdzie został pochowany.

Analiza pracy

Jacques Rivette nie jest człowiekiem prowokacyjnym, pomimo skandalu wywołanego przez Suzanne Simonin, zakonnicę z Diderota . Jego filmy opierają się na założeniu, że kino jest doświadczeniem, a nawet eksperymentem. Bierze oczywistą przyjemność łamanie standardów, kody i konwencje 7 th  sztuki. W tej perspektywie traktuje czas trwania filmu: „przypadek” Out 1 pozostaje jako taki wyjątkowym przykładem w swoim rodzaju, emblematycznym dla obrazoburczej postawy Rivette; podejście, które staje się stałym elementem jego pracy (czas trwania jego filmów prawie zawsze przekracza 2 godziny 30).

Długość, powolność prac należy traktować jako samo w sobie doświadczenie, eksperyment, który pozwala zgadzającemu się widzowi „krążyć” swobodnie w filmie, uczestnicząc w ten sposób „czynnie” w procesie tworzenia filmu, odnawianym na każde obejrzenie filmu, jak zwłaszcza w bardzo zabawnej Céline i Julie Go on a Boat ( 1974 ), w której fantastyka miesza się z codziennością. Ta improwizowana fantazja, niemniej jednak z imponującym mistrzostwem, przywołuje Jeana Cocteau i Lewisa Carrolla , na które reżyser otwarcie przyjmuje.

Metoda pracy

Ze swoimi aktorami Jacques Rivette stosuje metodę, którą stosował przez całą swoją karierę: żadnego scenariusza, tylko kilka stron streszczenia. Tekst podawany jest dzień przed, a czasem w dniu strzelaniny. W Out 1 aktorzy całkowicie improwizują swoje teksty i ruchy.

Aktorzy

Podobnie jak członkowie trupy teatralnej (można by prawie mówić o „Compagnie Jacques Rivette”), wielu aktorów można znaleźć w kilku filmach reżysera, poczynając od aktorek: jego muzy Bulle Ogier z L'Amour fou à Don't Dotknij siekiery , Anna Karina , Michele Moretti , Juliet Berto , Hermine Karagheuz , Nicole Garcia , Geraldine Chaplin , Jane Birkin .

W kolejnych pokoleniach Sandrine Bonnaire i Emmanuelle Béart wyróżniały się szczególnie; pierwszy w Secret Défense , drugi w Histoire de Marie et Julien , dwóch filmach, w których Rivette na nowo łączy się ze swoją mroczną żyłą, ale także Laurence Côte , Nathalie Richard , Marianne Denicourt i Jeanne Balibar .

Nie zapominając o aktorach, w szczególności Michelu Piccoli , André Marconie , Sergio Castellitto czy Jerzym Radziwiłowiczu .

Filmografia

Dyrektor

Filmy fabularne Krótkie filmy

Aktor

Teatr

Dyrektor

Publikacje

  • Jacques Rivette ( pref.  Miguel Armas i Luc Chessel), Teksty krytyczne , Paryż, Postedycje ,2018, 480  pkt. ( ISBN  979-10-92616-20-0 , prezentacja online )
  • Trzy filmy o duchach Jacquesa Rivette'a: Phénix , następnie Rok II i Marie i Julien , Cahiers du cinéma , coll.  "Fikcja",2002, 110  pkt. ( ISBN  978-2-86642-322-3 )
  • (de) Jacques Rivette ( przekład  Heiner Gassen, Fritz Göttler), Schriften fürs Kino , Monachium, Instytut Francuski w Monachium – Przegląd CICIM nr 24/25,1989, 183  s.

Życie prywatne

Jacques Rivette ożenił się z Marili Parolini , z którą był współautorem kilku filmów, a następnie z Véronique Rivette.

Uwagi i referencje

  1. Isabelle Regniera, "Reżyser Jacques Rivette jest martwy" , Le Monde 29 stycznia 2016.
  2. Jean-Michel Frodo , Kino Francuskie, od Nowej Fali do współczesności , Paryż, Cahiers du Cinéma,2010, s.  65-68
  3. (w) "  Jacques Rivette w Radzie Dziesięciu  "
  4. "  Jacques Rivette - Sekwencja widza  " , Les Inrocks ,25 marca 1998 r.
  5. François Truffaut , „Paryż należy do nas” , w François Truffaut, Les Films de ma vie , Paryż, Flammarion, coll.  "Pola",2007( 1 st  ed. 1975), str.  333-337.
  6. Jean-Luc Godard , „  List do Ministra Kultury  ”, Le Nouvel Observateur ,6 kwietnia 1966przedrukowany w Jean-Luc Godard , The Karina Years , Flammarion , coll.  "Pola",1985, s.  144-145
  7. Frodo 2010 , s.  385-391
  8. "  Va Savoir  " , w bazie LUMIERE (dostęp 29 maja 2012 )
  9. Jeśli weźmiemy pod uwagę wszystkie wejścia do Unii Europejskiej od czasu premiery filmu, otrzymujemy liczbę 154 044 wejść „  Nie dotykaj siekiery  ” na podstawie Lumière (konsultacja z 29.05.2012 ) .
  10. „  36 odsłon Pic Saint Loup  ” , na podstawie Lumière (dostęp 29 maja 2012 r . ) .

Załączniki

Bibliografia

  • Jérôme Prieur, Białe noce , Paryż, Gallimard, coll. Le chemin , 1981 (w szczególności o Céline i Julie płynących łodzią , Duelle , Noroît , Merry go round )
  • (de) Jacques Rivette: Labyrinthe , Monachium, Francuski Instytut w Monachium - CICIM Review nr 33,1991, 157  s. ( ISBN  3-920727-04-5 )
  • Hélène Frappat , Jacques Rivette, w tym tajemnica , Cahiers du cinema , coll.  "Autorski",2001, 255  pkt. ( ISBN  978-2-86642-281-3 )
  • (it) Goffredo De Pascale ( reż. ), Jacques Rivette , Mediolan, Il Castoro,2003 ( ISBN  888-0332562 )
  • ( fr ) Douglas Morrey i Alison Smith , Jacques Rivette , Manchester University Press , kol.  "Francuzi Reżyserzy Filmowi",2010, 256  s.
  • (en) Mary Wiles , Jacques Rivette , Urbana, Illinois, University of Illinois Press ,2012, 200  pkt. ( ISBN  978-0-252-07834-7 , czytaj online )

film dokumentalny

Artykuły

  • Raphaël Bassan "  Rivette, miernikowiec spisku  " La Revue du Cinema , N O  365Październik 1981, s.  81-96 ( czytaj online )
  • Gérard Lefort i Marcus Rothe , „  Jacques Rivette:„ Lubię nierówne filmy  ”, Wyzwolenie ,12 kwietnia 1995( przeczytaj online , skonsultowano 29 maja 2012 r. )
  • Francesca Dosi "  Balzac i Rivette: Zagadka spotkania  " L'Année balzacienne , n O  12,styczeń 2011, s.  337-363 ( czytaj online )

Źródła

  • Le Grand Livre des Rouennais ( pref.  Guy Pessiot), wyd. Le P'tit Normand,1983, 253  pkt. , s.  191

Linki zewnętrzne