Walh (liczba mnoga Walha ) z * walhos lub * walχaz (proto-Germańskie) to germańskie imię oznaczające osobę mówiącą językiem nie-germańskie, celtyckie i głównie przez rozszerzenie język łaciński lub Romans.
Niesłusznie uważany za „cudzoziemca”, ma zakres językowy, a nie etniczny lub geograficzny, jak wykazał John Tolkien w swoim artykule The Englishman and the Welshman :
„Oczywiście, słowo walh , wealh , które Anglicy przywieźli ze sobą, było powszechnym niemieckim określeniem osoby, która mówiła po celtycku, jak powinniśmy go nazywać. Ale we wszystkich poświadczonych językach germańskich, w których się pojawia, dotyczyło to również tych, którzy mówili po łacinie. Jak się zwykle przyjmuje, może to wynikać z faktu, że łacina ostatecznie zajęła większość obszarów celtyckich znanych ludom germańskim. Ale, moim zdaniem, jest to również po części osąd językowy, który odzwierciedla to bardzo podobieństwo między łaciną a galijsko-brytyjską, o której już wspomniałem. Nikt nie pomyślałby o nazwaniu Gota walh , nawet gdyby od dawna osiadł we Włoszech lub w Galii. Chociaż słowo „obcokrajowiec” jest często podawane jako pierwsze tłumaczenie wealh w słownikach anglosaskich, jest ono mylące: słowo to nie odnosi się do obcokrajowców mówiących po niemiecku, ani do obcokrajowców posługujących się różnymi językami - Lapończycy, Finowie, Estończycy Litwini, Słowianie czy Hunowie, z którymi ludy niemieckojęzyczne stykały się we wczesnych latach. Ale zapożyczony w języku starosłowiańskim w formie vlachǔ , dotyczył Rumunów. Dlatego było to w zasadzie słowo, które miało swoje znaczenie językowe i które samo w sobie sugerowało tym, którzy go używali, większą ciekawość i wnikliwość niż zwykłą nieudolność greckiego barbarosa . "
- JRR Tolkien, Anglik i Walijczyk
Słowo to byłoby bardzo starym zapożyczeniem leksykalnym, pochodzącym od nazw plemion celtyckich, Volques i Allobroges , z którymi Niemcy mieliby długotrwały kontakt. Pochodzi z IV -go wieku pne. AD, kiedy podkreśla pierwszą mutację spółgłoskową (k → h) i zmianę samogłoski w proto-germańskim (o → a). Termin ten dał początek wielu nazwom własnym, później geograficznym, w różnych językach.
Proto-germański termin Walh występuje w językach, które go zastąpiły, i został przyjęty w innych językach, głównie słowiańskich , z progresywnymi semantycznymi zawężeniami.
Obecność Walh / Walha w krajach skandynawskich świadczy z pranorweskim na monetach. Z Tjurko brakteatów oznaczono starym Futhark walhakurne oznaczającym „rzymską koronę”, brakteaty miały być jednostronnymi kopiami rzymskich monet, które były następnie używane w biżuterii.
Walh zostaje przekształcony w staronordyckim w Valir lub Vælir, aby wyznaczyć Rzymian i Celtów oraz Valland jako ich kraj. Możemy również mówić o formach przymiotników: välsk , velsk po norwesku , vælsk po duńsku i välsk po szwedzku .
Termin ten znajdujemy w języku gotyckim, ale także w Burgundii i Lombardii. Przez gotyk Walh został przyjęty w językach słowiańskich w postaci Voloch (po francusku Valaques ), aby oznaczyć w szczególności użytkowników języków wschodniego romańskiego, a do dziś Rumunów , Aromanów , a nawet Włochów (polski Wloch ). Walh został również zapożyczony w innych językach: Vlahos po grecku, ale także iflak po turecku i Vlaq po arabsku (w wieku w tych dwóch ostatnich przypadkach); Filolog rumuński Ilie Gherghel porównał historyczne dokumenty Genesios i Souda i doszedł do wniosku, że słowo „wołoski” zostało rozpowszechnione w tych językach przez Wikingów i Varangian .
Walh lub Walah w staro-wysoko-niemiecki ( Althochdeutsch ) staje Walch w średnio-wysoko-niemieckiego i jego przymiotnik forma walesc lub wal (a) hisc staje wälhisch i WEL (hi) sch w średnio-wysoko-niemieckim - na przykład: w rzymskiej d'Alexandre przez Rodolphe d'Ems - stąd Welsch , stąd merytoryczna die Welschen w nowoczesny niemiecki mówić o głośnikach języka romańskiego.
Określenie geograficzne pojawiło się również w języku niemieckim, Welschland , szczególnie używane przez niemieckojęzycznych Szwajcarów dla Romandie i przez Alzatów dla regionów francuskojęzycznych , w szczególności Haute-Bruche , Orbey lub szczytu Val de Villé . W szwajcarskim języku niemieckim ( Schwytzerdütsch ) francuskojęzyczna Szwajcaria nazywa się Welsch .
Niemieccy użytkownicy języka Alto Adige we Włoszech ( Południowy Tyrol ) używają Walsche do mówienia o Włochach lub Rhaeto-Romance .
Języki frankickieOkreślenie Frankońskie Walha ( „obcy”, „galijsko-Roman”), a jego forma przymiotnika walhisk jest wykorzystywany podczas III E - V th wieku opisać populacji galijsko-rzymskie ; ponadto francuskie określenia Gal / Gallus są w rzeczywistości wynikiem ingerencji Francickiego Walh- (> * gwalh / gwahl ) z łacińskim Gallusem , co wyjaśnia, dlaczego łacińskie określenia Gallia / gallus nie ewoluowały w kierunku * Gallie / Gaille / Jaille / gal / jal / gau / jau . Z czasem znaczenie terminu Walha ogranicza się coraz bardziej: po zostały wykorzystane przez Franków, aby zakwalifikować się populacje romańskiego Galii , potem wyznaczone zakaz Franków populacje z Neustrii i Austrazji . W tym czasie średniowieczna łacina zapożycza ten frankoński termin i przekształca go w Wallō (waloński) , przymiotnikowe formy walonicus lub gualonicus oraz późną geograficzną pochodną Walonii . Mając zredukowane znaczenie semantyczne, słowo frankickie staje się Waal w Dolnej Francique, a następnie Waals w języku niderlandzkim , a od Dolnej Francyki ponownie przechodzi w powieści z kilkoma innymi wariantami romańskimi ( walois i walesc ; w tym samym czasie termin thiotisc- / deutisk nadał formę thiois ). Forma walońska i jej geograficzna pochodna Walonia nadal istniały, ale jej znaczenie zostało znacznie ograniczone, zwłaszcza od czasu utworzenia Belgii w 1830 roku.
Oddział anglo-fryzyjski Języki angielskieZnaczenie terminu Walh w języku angielskim , które znajdujemy w słowach Wealh lub Walas i przymiotnik Wielisc w staroangielskim został bardzo szybko ograniczone do głośników Brittonic i łacińskiego języka w Wielkiej Brytanii , a następnie tylko dla Brytyjczyków. Jako łacinie znika na wyspie:
„Jego szczególne skojarzenie Brytyjczyków z Brytyjczykami było owocem ich inwazji na wyspę Bretanię. Zawierała ocenę językową, ale nie rozróżniała między użytkownikami łaciny i Brittonic. Ale wraz z upadkiem języka łacińskiego na wyspie i koncentracją interesów angielskich na wyspie Bretanii, walh i jego pochodne stały się synonimami Brett i Brittisc , dopóki ich nie zastąpiły. "
Znaczenie jest jeszcze bardziej ograniczone od średnioangielskiego ( Walsch (mężczyźni) ) i we współczesnym angielskim ( walijski ) do mieszkańców Walii, których nazwa w języku angielskim pochodzi od tego samego rdzenia: Wales .
Język szkockiW Szkotach słowo Welsche lub Welche pochodzi z języka średnioangielskiego i jest używane na określenie języka walijskiego, ponieważ zawężenie pola semantycznego już nastąpiło.