Walentyn Głuszko

Walentyn Głuszko Obraz w Infoboksie. Medal reprezentujący Walentyna Głuszko wydany z okazji setnej rocznicy jego urodzin. Funkcje
Członek Rady Najwyższej Związku Radzieckiego
Dyrektor
NPO Energomach
Biografia
Narodziny 20 sierpnia 1908
Odessa
Śmierć 10 stycznia 1989(80 lat)
Moskwa
Pogrzeb Cmentarz Nowodziewiczy
Imię w języku ojczystym Walentin Aluczkow
Narodowość radziecki
Trening Narodowa Akademia Muzyczna w Odessie ( d )
Petersburski Uniwersytet Państwowy (od1925)
Zajęcia Inżynier lotniczy , inżynier , pisarz , polityk , fizykphysi
Małżonka Susanna Georgievskaya ( d ) (de1927 w 1930)
Inne informacje
Pracował dla Zakład Budowy Maszyn Tushino OJSC ( d ) (do1940) , Akademia Inżynierów Żukowskich Sił Powietrznych (1933-1934) , Laboratorium Dynamiki Gazów (od15 maja 1929) , NPO Energomach , RKK Energia , Instytut Nauk Przyrodniczych im . PF Lesgaft ( d ) , Politechnika AN Tupolew w Kazaniu ( en )
Krzesła Akademik Akademii Nauk ZSRR ( zm ) , członek Akademii Nauk ZSRR ( zm ) , 1958
Obszary Rakieta ( d ) , Q97663221
Partia polityczna Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego (odListopad 1956)
Członkiem Narodowa Akademia Nauk Ukrainy
Akademia Nauk ZSRR ( en )
Komitet Centralny Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego
Akademia Nauk ZSRR ( en ) (1953)
Nagrody

Walentyn Pietrowicz Głuszko (ros. Валентин Петрович Глушко) jest uważany za największego konstruktora silników rakietowych w Związku Radzieckim . Urodził się w Odessie w Rosji, dnia2 września 1908i zmarł w Moskwie dnia Moscow10 stycznia 1989. Głuszko jest uważany za pierwszego inżyniera, który zastosował w praktyce teorie opracowane przez Cielkowskiego , projektując i budując pierwszy silnik rakietowy na paliwo ciekłe, nazwany ORM-1, który został przetestowany w 1931 roku . Wiele jego pionierskich prac w dziedzinie napędu kosmicznego dotyczyło opracowania trzech serii eksperymentalnych silników od ORM4 do ORM-22, ORM-23 do ORM-52 i ORM-53 do ORM-66. Kiedy w latach 50. wystartowały rakiety balistyczne i cywilna astronautyka , jej biuro projektowe opracowało silniki do wielu pocisków balistycznych, a także urządzenia napędzające w szczególności rodzinę wyrzutni Sojuz . Sprzeciwia się Siergiejowi Korolowowi w sprawie napędu rakiety księżycowej N-1, ponieważ nie wierzy w użycie ciekłego wodoru, który mimo wszystko pozwoli Amerykanom dotrzeć na Księżyc . Koniec jego kariery oznaczał rozwój silnika RD-170 , w który wyposażana jest ciężka wyrzutnia Energia oraz wyrzutnia pośrednia Zenit . Silnik ten pozostaje do dziś najpotężniejszym wielokomorowym silnikiem rakietowym na paliwo ciekłe, jaki kiedykolwiek opracowano, a jego pochodne stanowią wyposażenie zarówno pierwszych stopni amerykańskiej wyrzutni Atlas V , ukraińskiej wyrzutni Zenit, jak i rosyjskiej wyrzutni Angara .

Trening

Głuszko urodził się w Odessie , wówczas mieście Imperium Rosyjskiego (obecnie na Ukrainie ),2 września 1908(kalendarz gregoriański) ojca Piotra Leontiowicza Głuszko ( kozackiego pochodzenia ukraińskiego z rządu Czernigowa ) i matki Matrony Siemioniwnej Głuszko z Odessy. Bardzo młody rozwinął pasję do eksploracji kosmosu, czytając historie Juliusza Verne'a . Pożera popularne prace o astronomii od autorów takich jak Flammarion i Klein. W 1922 dołączył do grona astronomów amatorów i zaczął pisać niewielką książkę pt. Historia rozwoju idei podróży międzyplanetarnych i międzygwiezdnych . W wieku 15 lat rozpoczął trwającą siedem lat korespondencję z pionierem rosyjskiej astronautyki Konstantinem Cielkowskim , którego później uważał za duchowego spadkobiercę. W 1924 r. opublikował w gazecie prasy popularnej opowiadanie pt. „Podbój księżyca z Ziemi”, aw 1926 r. w czasopiśmie Nauka i technika ( Nauka i technika ) artykuł pt. „Stacja pozaziemska”. W sierpniu 1925 wstąpił do Leningradzkiego Uniwersytetu Państwowego . Wyobraża sobie plany międzyplanetarnego statku kosmicznego napędzanego silnikami elektrycznymi, który przyciąga uwagę sowieckiego wojska.

Praca przedwojenna

Od 1929 Valentin Glouchko pracował w Leningradzie w Laboratorium Dynamiki Gazu (GDL) kierowanym przez Nikołaja Tichomirowa . Obiekt ten powstał w 1921 roku, początkowo w Moskwie , w celu prowadzenia badań nad pociskami o napędzie rakietowym. Szybko stał się jednym z głównych liderów w dziedzinie napędów na paliwo ciekłe , których stał się specjalistą. Zaczyna opracowywać eksperymentalne serie silników ORM4 do ORM-22, ORM-23 do ORM-52 i ORM-53 do ORM-66, które będą napędzać rakiety serii RLA. Niektórzy żołnierze radzieccy, a zwłaszcza marszałek Michaił Tuchaczewski, zdali sobie sprawę z potencjału rakiet. Tuchaczewski pracuje nad połączeniem WKL i moskiewskiej sekcji GIRD , biura projektowego kierowanego przez Siergieja Korolowa pracującego nad wyrzutniami. Wwrzesień 1933Obie struktury zostają połączone w Instytut Badań Naukowych Silników Odrzutowych ( Reaktiwny Nautschno Issledowatjelski Institut lub RNII). Na czele nowej grupy stoi były szef WKL Iwan Kleïmenow , który zastąpił Tichomirowa, z Korolowem jako zastępcą. Glouchko jest odpowiedzialny za silniki na paliwo ciekłe. W latach 30. XX wieku RNII opracowało pociski na paliwo ciekłe i na paliwo stałe. Głównym osiągnięciem biura projektowego jest RP-318, szybowiec zaprojektowany przez Korolowa i napędzany silnikiem rakietowym ORM-65 o ciągu 175  kg , opracowanym przez Głuszko. To rozpoczyna testy na stanowisku testowym w benchListopad 1936.

Ofiara stalinowskich czystek

W 1937 roku stalinowskie czystki , przejaw stalinowskiej paranoi , na oślep uderzyły w głównych członków RNII. Biuro projektowe było inwigilowane przez NKWD , ponieważ sponsorował je marszałek Tuchaczewski, który jest jedną z pierwszych ofiar czystek. Jeden z inżynierów RNII, który szuka jego wskazówek, pisze fałszywe oskarżenia przeciwko osobom kierującym RNII. Kleïmenov i jego zastępca Gueorgui Langemak zostali następnie aresztowani pod zarzutem „trockistowskiego dewiacji”. Langemak wyznaje swoje „zbrodnie” na torturach i bez wątpienia także w nadziei na uniknięcie kary śmierci. On z kolei potępia Głuszkę i Korolowa. Kleïmenov i Langemak zostali wkrótce straceni. Glouchko został aresztowany w marcu 1938 roku . Przyznając się do aktów fikcyjnego sabotażu, z kolei, zgodnie z ustaloną procedurą, denuncjuje swoich kolegów, w tym Korolowa. Głuszko zostaje skazany na15 sierpnia 1939do 8 lat pozbawienia wolności. W przeciwieństwie do Korolowa, którego wysłano do Kołymy , najgorszego więzienia sowieckiego łagru , Głuszko był internowany w charaszce , więzieniu dla inżynierów, w którym uczestniczyli na swoim polu w sowieckim wysiłku wojennym, przygotowując się do konfliktu z Niemcami. Glouchko został mianowany szefem zespołu inżynierów internowanych w TsKB-4 charachka, zajmującego się rozwojem rakiet wykorzystywanych do wspomagania startu samolotów. Pomimo złych warunków materialnych udało mu się opracować składaną rakietę miotającą RD-1 o ciągu 900  kg , co zapewniło mu wczesne uwolnienie wsierpień 1944 i jego spotkanie w grudzień 1944 na czele własnego biura projektowego OKB-SD.

Rozwój silnika do R7 Semiorka (1946-1956)

Opracowując pocisk V2 niemieccy inżynierowie dokonali ogromnego skoku w dziedzinie napędu i naprowadzania rakiet. Po klęsce nazistowskich Niemiec Głuszko i większość sowieckich specjalistów od rakiet (w tym Korolow) zostali wysłani do Niemiec w celu zebrania informacji, próby ponownego uruchomienia zakładów produkcyjnych V2 i przywrócenia do pracy zakładów produkcyjnych V2. Niemieccy eksperci i technicy.

W maj 1946Stalin postanawia rozpocząć prace nad rakietami balistycznymi. Narzędzia produkcyjne V2 są repatriowane na terytorium Związku Radzieckiego. W dawnej fabryce lotniczej w Chimkach na przedmieściach Moskwy powstał zakład o nazwie OKB-456 specjalizujący się w budowie silników rakietowych na paliwo ciekłe, którego szefem został Glouchko. Misją OKB jest wyprodukowanie kopii silnika rakietowego V2 przy pomocy niemieckich specjalistów i techników, którzy mniej lub bardziej dobrowolnie wyjechali z Niemiec. Na początku lat pięćdziesiątych radzieccy inżynierowie przyswoili sobie niemiecką wiedzę i mogą teraz opracować własny silnik. Glouchko zaprojektował silnik ED-140 o ciągu 7 ton, który miał służyć jako podstawa całej jego pracy w ciągu następnych piętnastu lat. Do pierwszego pocisku balistycznego R-3 zaprojektowanego przez Korolowa Głuszko proponuje opracowanie silnika o ciągu 100 ton, którego komora spalania zasilana jest przez 19 wstępnych komór spalania pochodzących z ED-140. Ale problemy niestabilności w komorze spalania prowadzą do porzucenia R-3.

Korolow postanowił skupić się na projektowaniu rakiety międzykontynentalnej R-7 Semiorka bez opracowywania pocisków średniego zasięgu. Rozwój tego ostatniego powierzono teraz nowemu dedykowanemu biuru projektowemu kierowanemu przez jednego z jego zastępców Michaiła Yanguela . Do napędzania R-7 Glouchko zdecydował się opracować wersję prawie 10 razy silniejszą (65 ton ciągu) od ED-140. Ale rozwój silnika, który zostanie ochrzczony RD 105 / RD-106 , ponownie napotyka na problemy z niestabilnością spalania. Z drugiej strony masa głowicy nuklearnej przenoszonej przez pocisk zyskała na wadze i osiągnęła 5,4 tony, co wymaga zwiększenia oczekiwanych osiągów silnika. Pocisk powinien zacząć działać w 1956 roku. Aby ominąć problem, jaki stwarza wielkość komory spalania. Glouchko postanawia opracować silnik RD 107/RD-108 z czterema komorami spalania i czterema dyszami napędzanymi wspólną turbopompą . Rozwiązanie to zwiększa jednak złożoność pocisku, na który składa się nie mniej niż 20 zespołów komory spalania/dysza oraz 12 silników noniuszowych .

R-7 Semiorka ze swoimi pochodnymi wersjami jest sercem sukcesów wczesnych dni sowieckiej astronautyki i nadal jest używany pod nazwą Sojuz . Z drugiej strony jego kariera jako międzykontynentalnego pocisku balistycznego była bardzo krótka. Maszyna wymaga ogromnych możliwości startowych, wykorzystuje kriogeniczny gaz miotający, ciekły tlen, co narzuca zbyt długi czas napełniania, a pocisk szybko okazuje się przewymiarowany przy miniaturyzacji ładunków jądrowych. Glouchko postanawia skierować swoją pracę na silniki wykorzystujące paliwa hipergoliczne, które mogą być długo przechowywane w zbiornikach rakietowych, zadowalają się instalacjami zredukowanymi do prostego silosu i pozwalają na start z bardzo krótkim wyprzedzeniem. Ten wybór, doskonale odpowiadający potrzebom wojskowym, absolutnie nie satysfakcjonuje Korolowa, który teraz całą swoją pracę poświęca zastosowaniom cywilnym: nie chce, aby materiały miotające zatrzymane przez Głuszko, których obsługa jest szczególnie niebezpieczna, jak katastrofa w Nedelin będzie udowodnić . Ale przede wszystkim potrzebuje znacznie wydajniejszych kriogenicznych propelentów, ponieważ jego zdaniem tylko one są w stanie umieścić na orbicie ciężkie ładunki przewidziane w ramach ambitnych załogowych programów kosmicznych, które przewiduje. We wczesnych latach 1960, Głuszko rozwija SILNIKI przechowywane w pamięci pocisków propelentów UR-100 z Tchelomeï i R-17 z Yanguel zastępujących R-7.

Konflikt między Głuszką a Korolowem krystalizuje się w ramach rozwoju gigantycznej rakiety N-1 o wadze 2000 ton, którą Korolow proponuje do programu księżycowego załogowego kosmosu. Głuszko nie chce rozwijać silnika o dużej mocy, o który prosił Korolow, ponieważ nie radzi sobie z problemami, jakie stwarza kriogeniczny silnik spalinowy z etapami. Korolow krytykuje Głuszkę za systematyczną niemożność zaspokojenia potrzeb od początku ich współpracy, ale także za odpowiedzialność za wysłanie go do Gułagu. Bezsilny Korolev zwraca się do konstruktora silników lotniczych Nikołaja Kuzniecowa . To zapoczątkowało rozwój NK-33, ale nie mogło dostarczyć silnika na czas przed pierwszymi startami N-1. To musi się początkowo zadowolić niskociągowymi silnikami NK-15 , które będą przyczyną awarii wyrzutni ze względu na złożoność wynikającą z liczby maszyn (30 silników na pierwszy stopień). Glouchko opracowuje silniki o wysokim ciągu wykorzystujące nadające się do przechowywania i hipergoliczne paliwo do programów konkurujących z N-1, R-56 z Yanguel i UR-700 z Chelomei, ale te projekty zostały wstrzymane przez sowieckich urzędników na korzyść N-1. Z drugiej strony RD-253 stworzony do napędzania ciężkiej rakiety protonowej Chelomei został opracowany w latach 1961-1965. Ten silnik rakietowy o wielostopniowym spalaniu, który spala mieszankę magazynowanych paliw UDMH / nadtlenek azotu, charakteryzuje się szczególnie niezwykłą specyfiką impuls . W 1966 r. Korolew zmarł przedwcześnie, a jego zastępca Vassili Michine zastąpił go na czele programu księżycowego i kontynuował orientację swojego byłego menedżera.

Szef radzieckiego załogowego programu kosmicznego (1974-1989)

W 1974 roku, korzystając z powtarzających się niepowodzeń Michine'a, zwłaszcza z N-1, Glouchko zdołał uzyskać nominację na jego miejsce. Obecnie jest odpowiedzialny za cały radziecki program kosmiczny załogowy, od silników przez statki kosmiczne po wyrzutnie. Zatrzymuje rozwój N-1 i wszystkich innych elementów programu księżycowego Korolowa. W szczególności prosi Kouzniecowa, aby położył kres rozwojowi silników NK-33 i zniszczył już zbudowane maszyny, podczas gdy silnik ten osiągnął ostatni etap testów i jest bardzo obiecujący. NK-33 unikają zniszczenia i są ukryte pod zamaskowanym numerem inwentarza. Zapas tych silników zostanie następnie częściowo odkupiony przez producentów amerykańskich wyrzutni. NK-33 został wybrany do zasilania amerykańskiej wyrzutni Antares , która ma odbyć swój dziewiczy lot w 2012 roku.

Glouchko rozpoczyna prace nad nową rodziną wyrzutni modułowych. Wybrany silnik o ciągu 1200 ton musi używać kriogenicznych propelentów wbrew wcześniejszym wytycznym producenta. Glouchko uzasadnia swoją zmianę postępem technicznym poczynionym w ciągu ostatnich 15 lat. Pierwsze loty wyrzutni RLA-135 planowane są na 1980 rok, a Glouchko przewiduje instalację stałych baz na Księżycu w latach 80. oraz załogowe misje na Marsa. Koszt projektu szacowany jest na 12,5 miliarda rubli, ale plany te są odrzucane przez sowieckich urzędników.

Na początku lat 1970 , NASA rozpoczęła rozwoju promu . Sowieccy przywódcy proszą Głuszka o zmodyfikowanie swojego projektu tak, aby miał wyrzutnię o możliwościach zbliżonych do amerykańskiej maszyny. Proszą również o opracowanie w tym kontekście silników spalających kriogeniczną mieszankę tlenu i wodoru. Glouchko przystępuje do budowy wyrzutni Energia i wahadłowca Buran . Dla wyrzutni Energia opracowuje silnik RD-170 o ciągu 800 ton, spalający mieszankę nafty i tlenu w czterech komorach spalania korzystających z tej samej pompy turbodoładowanej przy użyciu preferowanej architektury, a także silnika RD-0120 o charakterystyce zbliżonej do SSME i spalanie mieszanina ciekłego wodoru i ciekłego tlenu. Rozwój tych silników jest szczególnie trudny, a koszt projektu nie jest daleki od spowodowania jego anulowania. Wreszcie wahadłowiec Buran i wyrzutnia Energia wykonują pierwszy lot, który odbywa się idealnie w dniu15 listopada 1988. Chory i częściowo sparaliżowany Głuszko nie mógł być obecny na inauguracji. Ale nie będzie dalszych lotów, bo Związek Radziecki stoi na skraju rozpadu.

Głuszko zmarł na krótko przed rozpadem Związku Radzieckiego ,10 stycznia 1989, w wieku 80 lat. Był jednym z głównych współtwórców sowieckiego programu kosmicznego . Jego silniki lub wersje pochodne nadal napędzają dużą liczbę wyrzutni w produkcji lub w trakcie opracowywania w Rosji i na Ukrainie ( Sojuz , Proton , Zenit , Tsyklon-3 , Strela , Rockot , Angara ), Stanach Zjednoczonych ( Atlas V , Antares ) i Korea Południowa KSLV .

Osobowość

Kiedy na początku lat dziewięćdziesiątych wyszło na jaw zakulisowe spojrzenie na sowiecki program kosmiczny, historycy do pewnego stopnia demonizowali Głuszkę jako winnego przeciwstawienia się Korolowowi w 1960 roku i osobistego przyczynienia się do awarii wyrzutni N1 i powstrzymania załogowego programu księżycowego. Jeśli mężczyzna rzeczywiście popełnił błędy w ocenie, ocena ta jest niewątpliwie wygórowana. Miał te same marzenia o podróżach międzyplanetarnych co Korolev. Jego sprzeciw wobec Korolowa, który na ogół przedstawiany jest jako konflikt osobowości, wynikał prawdopodobnie raczej z technicznej różnicy zdań opartej na racjonalnej argumentacji. Głuszko był dobrym człowiekiem, wykształconym w sztuce, biegle władającym pięcioma językami. Zawsze dobrze ubrany, nigdy nie znał swoich współpracowników. Według nich umiał znaleźć eleganckie rozwiązania i miał smykałkę do detali. W przeciwieństwie do Korolowa, który chętnie zlecał swoim pracownikom aspekty, których nie uważał za strategiczne, Głuszko chciał wszystko nadzorować. Bardziej niż czegokolwiek pragnął pozostawić trwały ślad na potomnych. Jest autorem 250 artykułów naukowych oraz książki o teorii rakiet w 40 tomach napisanych w ciągu 7 lat dla Akademii Nauk Związku Radzieckiego. Kilkakrotnie żonaty, miał czworo dzieci. Przed śmiercią poprosił o przechowywanie jego prochów w urnie, aby później mogły zostać rozrzucone na ziemi planety Wenus .

Pracuje

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Dziś NPO Energomach wiodący producent silników rakietowych w Rosji
  2. Energia wykonała pierwszy udany lot 15 maja 1987 roku bez promu Buran.

Bibliografia

  1. (ru) "  " 100 lat od narodzin Wiceprezesa Głuszko "  " , na Cosmoworld (dostęp 9 kwietnia 2016 )
  2. (i) "  Głuszko  " na Astronautix.com (dostęp 19 grudnia 2011 ),
  3. Siddiqi , s.  7 , op. cyt.
  4. Siddiqi , s.  8-9 , op. cyt.
  5. Siddiqi , s.  10-13 , op. cyt.
  6. Siddiqi , s.  849-854 , op. cyt.

Zobacz również

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne