Traktat jeździecki

Rozprawa na temat jazdy konnej jest instrukcja obsługi lub standardowy książka obejmujące analizę wszystkich aspektów, czy dany aspekt, od jazdy konnej lub sztuką equestrianism. Niektóre z tych traktatów zostały napisane przez historyka zajmującego się historią koni , ale wiele z nich zostało napisanych przez jeźdźców , w tym wiele przez żołnierzy . Od czasu swego udomowienia w starożytności koń stał się nieodłączny od człowieka, który uczynił go towarzyszem przetrwania, pracy, podbojów, a następnie gier i wypoczynku. Człowiek wynalazł wiele sposobów wykorzystania siły konia i zorganizował hodowlę na swoją korzyść. To także człowiek od zawsze opisuje budowę, predyspozycje, wyjaśnia zachowania konia.

Niewielu autorów poświęciło się badaniu sztuki jeździeckiej. Mniej niż 300 książek edukacyjnych charakter zostały wydrukowane w języku łacińskim i francuskim między XV th  wiek i 1925, z których tylko dwadzieścia mają pierwszorzędne znaczenie i oznaczony czas.

Vaux Baron w swej książce The Horse Men powiedział i „człowiek koń jest ten, kto, mocne i łatwe w zwierzęciu, nabyta wiedza o tym, co może być poproszony i praktykować najprostsze uzasadnione środki, aby wydawany go do posłuszeństwa. Tresowany koń to taki, który w zależności od woli jeźdźca reaguje z dokładnością, lekkością i siłą na otrzymywane wskazania. Te dwie ostatnie definicje opracowane są jako zbiór wiedzy teoretycznej, którą należy wykorzystać, aby rzucić światło na praktykę jeździecką  ” .

Porażka historyków jeździectwa

Daniel Roche , profesor College de France i jeden z niewielu historyków jazdy, wyjaśnia przyczyny tej nieobecności w konny kultury Zachodu ( XVI TH i XIX TH  wiek), cieniu konia , którego tom I, Koń motorowy . Essay on Equestrian Utility został opublikowany w 2008 roku, tom II, La Gloire et la Power  ; Esej o wyróżnieniach jeździeckich w 2011 r. I tom III, Wiedza i pasja w 2015 r. Podkreśla, że ​​praca ręczna zawsze była mniej interesująca, a jej studiowanie na poziomie uniwersyteckim było mniej satysfakcjonujące. W obronie historyków trzeba też przyznać, że historia konia napotyka na specyficzne trudności metodologiczne. Zwykle wymaga to znajomości tego zwierzęcia, samodzielnego wychowywania, używania go lub odwiedzania go. Źródła dotyczące konia są również bardzo specyficzne, np. Przedstawienia artystyczne pełne pułapek na neofitę czy fragmentaryczne i rozproszone źródła pierwotne. Historycy rzadko mają wiedzę pozwalającą im docenić działalność jeździecką po wartości godziwej, podczas gdy specjaliści nie dysponują metodologicznymi narzędziami do analizy własnych doświadczeń i umieszczenia ich w kontekście historycznym. Często wpływają na nich także ich krewni i tradycje narodowe.

Bibliografowie jeździeccy

Jean-Baptiste Huzard (1755-1838), weterynarz i bibliofil , przez całe życie szukał książek, rękopisów lub druków poświęconych naukom przyrodniczym i rolniczym, a zwłaszcza jeździectwu. Uważa się, że posiadał wszystko, co wydano przed 1837 r. Katalog jego zbiorów został upubliczniony w 1842 r. I stanowi unikalne źródło dokumentacji.

Ogólne Gabriel Rene Mennessier Spear (1835-1924), generał major dowodzenie 3 th Dywizji Kawalerii, opublikowanej w 1915 roku jego próbie bibliografii konia, podając szczegółowy opis prac opublikowanych lub przetłumaczony na łacinę i francuski na le cheval et la cavalerie, z liczne biografie autorów jeździeckich, w których kataloguje ponad 8 000 tytułów w języku francuskim i łacińskim, najczęściej opatrzone biografią autora i pouczającymi komentarzami do tekstu.

antyk

Zachowały się tylko pisma kilku autorów:

Średniowiecze

W średniowieczu traktaty dotyczące zwierząt są dość liczne . Dotyczą głównie koni i mają niezaprzeczalne zainteresowania wojskowe . Należą do nich traktat Dominikanów z Bolonii Teodorico Borgognoni  (it) (po 1266 roku ), Bartłomieja of Messina lub Palermo Mojżesza w drugiej połowie XIII th  wieku .

Traktat Giordano Ruffo di Calabry o hippiatrii i jeździectwie Miles in Marestalla , napisany około 1250 roku, był szeroko rozpowszechniany w całej Europie. Składa się z sześciu książek, pierwsze cztery dotyczą hodowli , karmienia , rozmnażania , higieny, łamania i treningu , pysków , wyposażenia i kondycji fizycznej konia. Ostatnie dwa dotyczą chorób koni.

renesans

Do tego czasu jeźdźcy przekazywali wiedzę jeździecką niewielkiemu kręgowi uczniów w postaci rękopisów. Koń i zarządzanie stajniami były przedmiotem korespondencji między książętami i władcami. Na przykład Ferdynand z Aragonii pisał listy na temat jeździectwa, a dokładniej wrażliwości zwierzęcia. Wykazuje doskonałą znajomość i zrozumienie zasad wyrażonych przez Giordano Ruffo di Calabria na wędzidle i zaznajomienie się ze źrebakiem.

Wraz ze wzrostem znaczenia sztuki jeździeckiej w edukacji dżentelmena Renesansu , konieczne stało się przekazywanie wiedzy jeździeckiej, która następnie została zorganizowana w zakodowanych ćwiczeniach mających na celu podniesienie jakości jeźdźca, a zwłaszcza jego sprezzatury . Cel ten był trudny, a podstawową cechą jeździectwa był związek z inną żywą istotą, w rzeczywistości tej czynności nie można było sprowadzić tylko do jej aspektów technicznych. Wymaga to od jeźdźca atlety, znajomości ćwiczeń niezbędnych do walki i dokonywania spektakularnych wyczynów, ale także dobrej znajomości zwierzęcia, opanowania środków niezbędnych do ujarzmienia konia i technik ujeżdżenia. Widoczna stała się potrzeba gruntownego usystematyzowania sztuki jeździectwa w celach edukacyjnych za pomocą pism upowszechniających tę wiedzę. Rozwój ten doprowadził do pojawienia się jednego z najważniejszych wydarzeń konstytutywnych współczesnego jeździectwa, pojawienia się pierwszych traktatów w całości poświęconych sztuce jeździectwa. Książki te od razu odniosły wielki sukces w całej Europie, nawet jeśli nie mogły zastąpić podstawowej relacji między nauczycielem a jego uczniem. Przyczyniły się do głębokiej przemiany jeździectwa, dotychczas dyscypliny utylitarnej, w taką działalność kulturalną.

Rękopisy

Niektóre rękopisy z XVI -tego  wieku zachowały się w rękopisach, w tym:

XVII th  wieku

W XVII -tego  wieku, tak jak w poniższym wieku dziedzic który opuścił napisany był ogólnie pan od szlachty mający pewną kulturę, który przyłożył science hippiatrique służąc bogatego pana. Bardzo niewielu z nich było żołnierzami, bez wątpienia z powodu wymagań i dyscypliny, które towarzyszą życiu żołnierza.

Piętnaście włoskich autorów jeżdżących traktaty zostały opublikowane w XVII -tego  wieku. Poza tym z Aquino, na ogół nie oferują żadnej konkretnej innowacji na poziomie technicznym i odnoszą się głównie do doktryny giermków renesansowych, w szczególności Grisone i Fiaschi .

XVIII th  wieku

We Włoszech pod panowaniem obcych mocarstw praktyka rycerska traci swój blask. Sytuacja ta wpływa na malejącą od przełomu wieków produkcję dzieł poświęconych jeździectwu. Opublikowano kilkanaście książek, ale autorów jest jeszcze mniej. Podczas gdy praktyka jeździecka jest bardzo aktywna na całym Półwyspie Iberyjskim , produkcja traktatów o jeździectwie jest tam bardzo ograniczona, nawet jeśli są one naprawdę interesujące.

XIX th  century

Francuscy autorzy

Prace oficerów stadniny Baucher, jego uczniowie i jego uczniowie
  • François Baucher (1796-1873), francuski szlachcic, który spędził część swojej młodości w Turynie , a następnie podszedł kilka przejażdżki, ujeżdżenie był francuskim mistrzem XIX th  wieku. Opracował własną metodę i zyskał międzynarodową sławę. Opublikował kilka książek, The Complete Summary of the Principles of the New Method in 1837, Equestrian Passages in 1840, Dialogue on Equitation in 1841, Riding Method Based on New Principles in 1842 oraz Dictionary Raised of Equitation w 1843, w których wielkie przykazania oparte na absolutnym poszukiwaniu lekkości.
  • PA Aubert (1782-1863), francuski uczeń Louis-Charlesa Pelliera z 1792 roku, skorzystał z życzliwości Jardina, giermka Pierwszego Konsula i kazał zbudować karuzelę przy rue de l'Arcade w 1818 roku. Został mianowany profesorem, asystentem stażystów sztabu pracowników Szkoły . W 1836 roku opublikował swój traktat o wyrzeczeniu zatwierdzony przez Ducroc de Chabannes. Napisał także w 1842 r. Obserwację systemu François Bauchera .
  • Charles Raabe (1811-1889), uczeń Bauchera, oficera kawalerii, odłączył się od bauchérisme, zachowując główne zasady. Najważniejszą z jego prac jest opublikowana w 1861 roku Metoda gimnazjum jeździeckiego, która opisuje mechanizm chodu i daje ważne miejsce pracy pieszej, biczem i ostrogą. Wydaje podręcznik jeździecki do szkolenia młodych koni według zasad M.Bauchera w 1844 r., Podsumowanie nowej szkoły jeździeckiej w 1847 r., Egzamin z kursu jeździeckiego M. d'Aure w 1852 r., Egzamin z traktatu o lokomocji koń odnoszący się do jazdy konnej porucznika Daudela w 1854 r., 4 nowe „Egzaminy” w 1855 r. iw 1861 r . lokomocja konia , Hippo-Lasso , Teoria rozumowana w szkole jeźdźca konnego , Traktat o liceum jeździeckim .
  • Louis-Joseph Rul (1811-ok. 1880), francuski giermek, był przez cztery lata uczniem Bauchera, którego metodę propagował w całej Europie. Pisze Bauchérisme zredukowane do najprostszego wyrazu . w 1857 r., którego część jeździecka obejmuje tylko kilka stron i zawiera głównie opowiadania, listy pochwalne na temat autora, oceny różnych jeźdźców tamtych czasów oraz projekt organizacji wojskowej i metodyczny rozwój ujeżdżenia w 1870 r.
  • Alexandre Guérin (1817-1884), oficer kawalerii, uczeń Bauchera i główny giermek w Saumur w 1851 r., Znany ze swojego taktu i finezji, napisał Szkołę jeźdźca in manège w 1851 r. I Ujeżdżenie konia wojennego w 1860 r. Kiedy zrezygnował w 1855 r., D'Aure, widząc go jako wściekłego bauchériste, popchnął lojalność do tego stopnia, że ​​mianował go swoim następcą.
  • Adolph Gerhardt (1824-1915), podpułkownik 9. pułku kirasjerów , główny instruktor szkoły kawalerii w Saumur (1869-1870) i ​​bezwarunkowy uczeń Bauchera, którego drugi sposób skrytykował, publikuje podręcznik Equitation lub Esej o progresji do być stosowany do szybkiego i pełnego ujeżdżenia koni wierzchowych, a zwłaszcza koni bojowych w 1859 r. , Pamięć analityczna, krytyczna i praktyczna o ujeżdżeniu i prowadzeniu konia wojennego w 1862 r., Prawda o metodzie Bauchera (stara i nowa) krytyczne obserwacje poprzedzone małym studium inteligencji konia w jego związku z jeździectwem w 1869 r., w 1877 r. traktat o oporach konia czy Rozsądna metoda ujeżdżenia koni trudnych , o przyczynach oporu i ich rozwiązaniach, Czy nasza kawaleria jest gotowa? w 1889 roku. Jest domniemanym autorem Wspomnień jeździeckich i jeździeckich starego trenera opublikowanych w 1906 roku.
  • Louis Wachter (1827-1872), oficer kawalerii, studiował metodę Bauchera opublikowaną w 1842 roku, nie znając go osobiście przed 1856. W 1862 roku opublikował Aperçus équestres au point de vue de la method Baucher.
  • Jean-Jules Lenoble du Teil (1838-1898), giermek, uczeń Bauchera i Charlesa Raabe , opublikował w 1873 r. Swoje Studium lokomocji konia i teoretyczny kurs jeździecki w 1878 r. Jego badania opierają się na mechanizmie chodu .
  • Antoine Parmain de Sainte-Reine (1803-1878), uczeń, który służył królowi Hanoweru , następnie w szkole jeździeckiej Pignerol, po czym w 1848 roku wrócił do Francji, gdzie został uczniem Bauchera. Napisał swój esej o ujeżdżeniu w 1878 roku.
  • Syn włoskiego giermka Antonio Franconiego , Victor Franconi (1811-1897) należy do linii giermków cyrkowych, stowarzyszenie jego ojca z Pellierem i Baucherem pozwoliło mu korzystać z klasycznej edukacji i nowej szkoły. Założyciel toru wyścigowego i aren Champ de Mars , dyrektor cyrków zimowych i letnich , wydał swoją pierwszą książkę Kawaler w 1855 roku, która jest instrukcją treningową dla jeźdźca, a pięć lat później podręcznik Squire dla instruktorów konie . Połączył oba dzieła w 1891 roku pod tytułem Le Cavalier et l Écuyer. Przekonany, że „stare zasady są najlepsze”, autor nakreśla podstawy tego, co uważa za dobrą jazdę konną, odróżniając się od bauchery i dauryzmu. Podkreśla potrzebę doskonałego wykonywania prostych lekcji, przypominając o tym, jak ważna jest dobra lokomocja i równowaga, jaką daje stosowanie odpowiednich i dobrze umiejscowionych pomocy . Jest jednym z nielicznych francuskich giermków, którzy wówczas wyrażali koncepcje zgodne z francuską szkołą klasyczną.
  • Jacques de Saint-Phalle (1867-1908), oficer podchorąży w Saumur w 1889 r., Porucznik instruktażowy w 1900 r., Giermek w szkole jeździeckiej Saumur w 1903 r., Publikuje ujeżdżenie i użycie konia wierzchowego w 1899 r . Oraz Jeździectwo w 1907 r.

Zagraniczni autorzy

  • Federico Mazzucchelli (1747-1805), giermek z Mediolanu, jest autorem opublikowanego w 1802 roku Elementi di Cavallerizza, w którym po raz pierwszy opisano pracę z długimi wodze .
  • Giovanni Campagnola opublikowany w Mantui w 1810 r. Sulla rigenerazione della razze de'cavalli e sulla equitazion e.
  • Stefano Arcellazzi (1768-1835) publikuje Lezioni di cavallerizza w Modenie w 1813 roku .
  • Enrico Conti opublikował L'ipposiade o Accademico equestre w Turynie w 1823 roku.
  • Antonio Locatelli opublikował Il perfetto cavaliere w Mediolanie w 1825 roku.
  • Maksymilian Weyrother (1783-1833), rycerz, giermek na dworze cesarskim Austrii, ówczesny główny giermek szkoły hiszpańskiej , jego pisma zostały opublikowane po jego śmierci w 1836 roku pod tytułem Fragmenty . Zajmuje się głównie nauczaniem jeźdźców i nawiązuje do François Robichon de La Guérinière .
  • Carlo Le Maire opublikował Nuovo trattato d'equitazione w Turynie w 1843 roku.
  • Louis Seeger (1798-1865), niemiecki jeździec i uczeń von Weyrothera, opublikował w 1844 roku swój System jeździecki, mocno zainspirowany jego mistrzem i który porusza wszystkie problemy jeździeckie. W 1853 r. Opublikował broszurę przeciwko metodzie Bauchera Herr Baucher und seine Künste - Ein ernstes Wort an Deutschlands Reiter .
  • Manfredo Cagni (1834-1907), włoski generał i pisarz, opublikowany w Weronie w 1878 roku Nozzioni elementari per la cavalleria .
  • Cesare Paderni opublikował Regole di equitazione sel modo di saltare e superare ostacoli w Rzymie w 1883 roku.
  • Gustav Steinbrecht (1808-1885), uczeń Louisa Seegera, napisał Le Gymnase du cheval tego ostatniego, opublikowane w 1885 roku po jego śmierci, po recenzowaniu przez jego ucznia Plinznera. Opisuje większość zasad szkoły francuskiej i ich zastosowanie.
  • Kraft de Hohenlohe-Ingelfingen (1827-1892), niemiecki generał piechoty i adiutant cesarza, opublikował w 1887 r. Swoje Wywiady o kawalerii , studium poświęcone nauczaniu jeździectwa.
  • Paul Plinzner (1852-1920), mistrz giermek cesarza Niemiec, opublikowany w 1887 w Poczdamie System der Pferdegymnastik .
  • Hrabia Eugenio Martinengo Cesaresco opublikował L'arte di cavalcare, con aggiunta, il Cavallo attacato alla carrozza w 1894 roku.
  • James Fillis (1834-1913), angielski giermek, umiarkowany bauchériste, uczeń Carona, który sam był uczniem Bauchera, został głównym giermkiem szkoły kawalerii w Sankt Petersburgu w 1898 r. Po przedstawieniach w cyrku na Polach Elizejskich . Opublikował Principes de dressage w 1890 i Journal de dressage w 1903, w których po raz pierwszy ujawnił się jako wymagający trener.
  • Holbein von Holbeinsberg (około 1848 - po 1904), dyrektor Szkoły Hiszpańskiej w Wiedniu od 1898 do 1901, był autorem Wytycznych dotyczących metodycznego postępowania jeźdźca i ujeżdżenia koni w Szkole Hiszpańskiej w Wiedniu , które wydał w 1898 roku i bez których podsumował źródła równości w szkole, jej zasady i cele oraz miejsce, w którym tworzył zasady.
  • John Solomon Rarey (1827-1866), amerykański trener uzyskał bardzo dobre wyniki na koniach uważanych za niebezpieczne bez użycia brutalności. Przyjechał do Francji w 1858 roku, gdzie opublikował Sztukę oswajania koni, metodę dominacji dzikich koni.

XX th  century

  • Generał Alexis L'Hotte (1825-1904), uczeń Bauchera i Aure , główny giermek Saumur w 1865 r., A następnie dowódca generalny w 1875 r., Uważany za najlepszego giermka swoich czasów, napisał dwie prace opublikowane pośmiertnie, Oficer kawalerii w 1905 r. I Kwestie jeździeckie w 1906 roku noszą znamiona sprzeczności, jakie cierpiał z powodu przynależności do szkół bauchéristes i aurystów, a także trudnego kompromisu, jaki musiał zawrzeć między przepisami wojskowymi a sztuką jeździecką.
  • Generał dywizji Charles Antoine Thoumas (1820-1893) był także pisarzem wojskowym, którego Les Grands cavaliers du Premier Empire zostały opublikowane w 1909 roku.
  • Henry Blacque-Belair (1862-1930), generał brygady, dowódca 3 rd kirasjerów brygady , był również szef giermek z ujeżdżalnia Saumur od 1909 do 1914 roku i przyczynił się do renowacji jeździectwa wojskowego. Publikuje wykłady na temat jazdy i treningu wojskowego, A hue et a dia, piosenki Avril komandora Blacque Belair z 1909 roku, Ludus pro patria. Kawaleria i sport; oficerowie i wyścigi wojskowe; przepisy z 1892 r .; szukam nowego programu; Odpowiedzi na kwestionariusz dotyczący jazdy konnej w szkole kawalerii . Klasyczne zasady i wytyczne oraz Aktualna jazda i jej zasady w 1913 r. O nowym Podręczniku jeździeckim i ujeżdżenia opublikowanym w 1912 r. Jest pierwszym przepisem dotyczącym ujeżdżenia koni, który powróci w 1959 r., Z pewnymi modyfikacjami wynikającymi z nowych przepisów sportowych, FFSE instrukcja jazdy.
  • Carlo Giubbilei opublikował w 1911 roku w Rzymie Federico Caprilli, vita e scritti , biografię włoskiego jeźdźca Federico Caprilli, który zrewolucjonizował skoki przez przeszkody i w której podejmuje niektóre ze swoich prac.
  • Paolo Rodzanko opublikował w 1911 r. La Scuola di cavalleria italiana. Il nuovo metodo di equitazione di campagna e il suo insegnamento .
  • Étienne Beudant (1863-1949), oficer kawalerii i giermek, nawiązuje do generała Faverota, którego znał iz którym korespondował, a także do drugiego stylu Bauchera. Wydał „ Zewnątrz i liceum” w 1923 r., Ujeżdżenie konia wierzchowego w 1929 r., Wspomnienia jeździeckie w 1934 r. , Ręce bez nóg… Notatki i wspomnienia w 1945 r. Vallerine - Testament giermka ukazał się pośmiertnie w 2005 roku.
  • Jean Commandant de Salins opublikowany w 1925 roku Metoda szybkiego ujeżdżenia siodła i konia skokowego .
  • Baldo Bacca opublikował L'arte di Equitare w Weronie w 1937 roku.
  • Jean Licart (1896-1965), oficer Cadre Noir i giermek-nauczyciel, uczęszczał na kurs porucznika w Saumur w 1928 roku. Opublikował Rozsądną jazdę konną w 1939 r., Jak nauczyć się jeździć na koniu w 1948 r., Ewolucje jeździeckie na przestrzeni wieków i doskonalenie jeździectwa w 1963 roku.
  • Albert-Eugène Edouard Decarpentry (1878-1956), giermek, ówczesny zastępca dowódcy szkoły Saumur, publikuje w szczególności Przygotowanie do testów ujeżdżenia. Piaffer et Passage w 1932 r., Podstawy metody Raabe w szkole średniej, Szkoła hiszpańska w Wiedniu w 1947 r., Baucher i jego szkoła w 1948 r., Jazda akademicka w 1949 r. , Uporządkowany zbiór głównych teorii jeździeckich, Mistrzowie jeźdźcy Saumur karuzela w 1954 roku, metoda licealna Raabe, René Gogue. Le Cheval dans le bon sens w 1955 r. Rada General Decarpentry dla młodego jeźdźca, notatka na temat nauczania jeździectwa i teorii ujeżdżenia została opublikowana w 2004 roku.
  • Lekarz-weterynarz Marcel André opublikował Mécanique équestre i dowódcę eskadry Gudin de Vallerin Przeszkody, zachowanie i styl, metoda jazdy i treningu przeszkód w 1950 roku.
  • Jacques Mulliez (1938-1918), emerytowany profesor, opublikował Bertin, zarządzanie stadninami i hodowlą koni 1763-1780 w 1968 r., Zarządzanie stadninami i hodowlą koni w ramach Ancien Régime w 1974 r., Konie królestwa: historia hodowli koni i powstanie stadnin , w 1983 r. wznowiony pod tytułem Konie królestwa: początki stadnin państwowych w 2004 r.
  • Jean d'Orgeix (1921-2006), sportowiec, pisarz , artysta dramatyczny pod pseudonimem „Jean Paqui”, przewodnik po buszu, krajowy trener pokazów koni, publikuje Dresser, c'est simple , Ma doktryna, une method française of instrukcja, kąty i rytmy , Koń, kiedy nas trzymałeś!, zeszyty i notatki końcowe z lat 1948 i 1951, Jazda konna, gdy trzymasz nas w 1972, Psychologiczne podejście do jeździectwa w 1992, Jazda konna dzisiaj, instrukcja obsługi cała jazda w 1997 r., skoki przez przeszkody, analiza, doktryna, metoda w 2000 r., jazda konna i inne niedopowiedziane, nie mówienie o problemie upraszcza sprawę, ale nie rozwiązuje go w 2006 r.
  • Aloïs Podhajsky (1898-1973), dyrektor szkoły hiszpańskiej w Wiedniu , opublikował w 1966 r. Equitation, w którym opisuje metodę stosowaną w szkole oraz własne koncepcje jeździectwa.
  • Michel Henriquet (1924-2014), absolwent prawa i literatury oraz trener koni, opublikował L'Équitation, un art, une passion , In search of horse riding and une passion w 1968, Le Débourrage du cheval w 1986, Le Travail à pied w 1987, Gimnazjum i ujeżdżenie w 1991, 30 lat notatek i korespondencji z mistrzem Nuno Oliveirą w 1999, Mądrość dziedzica w 2006, Zachowanie i ujeżdżenie w 2009 z Catherine Henriquet.
  • Nuno Oliveira (1925-1989), portugalski giermek i uczeń Joachima Mirandy, jednego z ostatnich giermków portugalskiego domu królewskiego, jest jednym z ostatnich przedstawicieli francuskiej szkoły, która zaginęła w jego kraju pochodzenia. Jego wszystkie prace napisane w latach 1970-1980 zostały opublikowane przez Éditions Crépin Leblond: Refleksje o sztuce jeździeckiej, Klasyczne zasady sztuki trenowania koni, Słowa starego dziedzica do młodych jeźdźców, Pamiątki portugalskiego giermka, Notatki o nauczanie Nuno Oliveiry, Konie i ich jeźdźcy .
  • Jean Percin de Lauret, we współpracy z profesorem filozofii i jeźdźcem Danielem Boulayem, opublikował w 1973 roku propozycje dotyczące treningu i mocowania ręki .
  • Denis Bogros (1927-2005), honorowy pułkownik. w 1977 był kierownikiem wojskowego ośrodka jeździeckiego w Fontainebleau . Opublikował L'Arabe, premier cheval de sang w 1978 i Konie francuskiej kawalerii w 2000.
  • Pierre Durand (1931-2016), generał kawalerii, główny giermek Cadre Noir od 1975 do 1984, dyrektor National Riding School od 1984 do 1989, opublikował La Doctrine de l'Ecole Française d'Equitation w 1984, francuski jazda, mój wybór serca i rozsądku w 2008 r., Le Cadre noir pułkownika Margot w 2011 r., Une vie à cheval, od Cadre noir do francuskich drużyn w 2015 r.
  • René Bacharach (1903-1991, giermek i autor należący do nurtu bauchériste w drugiej kolejności , opublikował Réponses équestres w 1987 r., A pośmiertnie, Wysoka i dyskretna postać kapitana Beudanta, jeźdźca bez normy ( 1863-1949) w 2005 r.
  • Patrice Franchet d'Espèrey (1947), doktor nauk pedagogicznych, giermek Cadre Noir, był odpowiedzialny za dział dokumentacji National Riding School of Saumur. Opublikował Leçon de la longe, w przeszłości i dziś, z jego zastosowaniami do włamań i ujeżdżenia, przeszkód i skoków po kole w 1994 r., Le cadre noir de Saumur w 1999 r., Le testament d'un écuyer w 2005 r., La main du maître, refleksje na temat dziedzictwa jeździeckiego w 2007 r., Sztuka ujeżdżenia w 2011 r., Le Cadre noir w 2013 r., Le sieur de Préville w 2018 r.
  • Gerard Guillotel (1934-) publikuje The National Stud (3 objętości) Antoine d'Aure, człowiek jazda XIX th  stulecia w 1999 roku.

XXI th  century

  • Philippe Lamarque (1959-), doktor historii i prawa, dziennikarz, specjalista w dziedzinie heraldyki , współpracownik specjalistycznych czasopism z zakresu historii nauki i techniki, w tym jeździectwa wojskowego, w 2002 roku publikuje La figure heraldique du horse .
  • Dominique Ollivier, reżyser i autor prac o jeździectwie, publikuje L'équilibre du cheval na koniu , Słownik jeździecki w 2003 r., Historia francuskiej szkoły jeździeckiej w 2009 i 2010 r., Ujawnienie ramienia w środku, przedstawienie mało znanego aspektu barku w środku, ćwiczenie nauki układania i problemy, jakie stwarza jego obecna realizacja w 2010 r., Co to jest lekkość ?, traktat o ergonomii bauchériste, za ochronę francuskiego dziedzictwa kulturowego w dziedzinie jeździectwa w 2012 r.    
  • Nicole de Blomac (1931-), hodowca koni i absolwentka École des Hautes Etudes en Sciences Sociales, publikuje La Gloire et le Jeu; Arab, pierwszy koń krwi; Voyer d'Argenson i koń oświecenia w 2004 r., Koń limousin, konie limousin w 2006 r., Stadnina państwowa Pompadour w 2008 r.
  • Marc-André Wagner (1960-2010), dyplomata, historyk, starszy urzędnik ds. Kultury, opublikował The Horse in Germanic Beliefs: Paganism, Christianity and Traditions w 2005 r., Mythological and Historical Dictionary of the Horse w 2006 r .
  • Olivier Chebrou de Lespinats (1961-), były oficer, dyrektor firmy konsultingowej zajmującej się zarządzaniem władzami lokalnymi, przewodniczący Koła Badań Historycznych Zakonu Saint-Lazare w Jerozolimie , publikuje Histoire des Haras sous le Premier Empire w 2005 r., Histoire des Hommes Horses pod rządami pierwszego imperium w 2009 roku i Men of Horses pod drugim imperium w 2012 roku.
  • Philippe Osché (1956-) opublikował Battle Horses Napoleona w 2018 roku.

Uwagi i odniesienia

  1. Michel Henriquet i Alain Prevost, Jazda konna, sztuka, pasja , Paryż, Seuil ,1972, 319  s. , Autorzy (strona 44)
  2. Baron de Vaux, „  Les Hommes de Cheval  ” , na gallica.fr , Paryż, J. Rochschild,1888(dostęp 18 kwietnia 2020 ) .
  3. Jean-Pierre Digard, „  Daniel Roche, Equestrian Culture of the West, 16th-19th century  ” , na Revue d'histoire du XIXe siècle ,1 st lipca 2017(dostęp 2 kwietnia 2020 ) .
  4. (en) Giovanni Battista Tomassini, Włoska tradycja sztuki jeździeckiej , Franktown, Virginia, USA, Xenophon Press,2014, 288  str. ( ISBN  978-0-933316-38-6 ).
  5. Michel Henriquet i Alain Prevost, Jazda konna, an art, a passion , Paris, Seuil ,1972, 319  s. , Autorzy (strona 44).
  6. „  Gabriel-René Mennessier de La Lance (1835–1924)  ” , na bnf.fr ,20 kwietnia 2020 r.
  7. „  In the footsteps of Mennessier de La Lance  ” , z World Horse Library (dostęp 20 kwietnia 2020 ) .
  8. Guy Beaujouan, „  Medycyna ludzka i weterynaryjna pod koniec średniowiecza: trzy badania  ” , w Google Books (dostęp 21 kwietnia 2020 ) .
  9. Pod kierunkiem Patrice Franchet d'Espèrey i Monique Chatenet, we współpracy z Ernestem Chenière, The Arts of Riding in Renaissance Europe , Arles, Actes Sud ,2009, 447  s. (978-2-7427-7211-7).
  10. Michel Henriquet i Alain Prevost, Jazda konna, an art, a passion , Paris, Seuil ,1972, 319  s. , „Autorzy”, s.  44.
  11. „  Samuel Fouquet  ” , na BnF (dostęp 2 kwietnia 2020 ) .
  12. „  Pamiątki historyczne, książki, ... partia nr 284  ” , w La Gazette Drouot (dostęp 26 marca 2020 r . ) .
  13. „  SIND, JB von, Baron de  ” , o starożytnej Filipice ,2013(dostęp 26 marca 2020 ) .
  14. „  Mémoire sur les studs  ” , na BnF (dostęp 27 marca 2020 ) .
  15. "  Louis-Charles Mercier Dupaty de Clam  " , na BnF (dostęp 2 kwietnia 2020 ) .
  16. „  Philippe-Étienne Lafosse  ” , na bnf.fr (dostęp 2 kwietnia 2020 ) .
  17. „  Augustin Mottin de La Balme  ” , na BnF (dostęp 2 kwietnia 2020 ) .
  18. Patrice Franchet d'Espèrey, Ręka mistrza: refleksje nad dziedzictwem jeździeckim , Paryż, Odile Jacob ,grudzień 2007, 396,  str. ( ISBN  978-2-7381-2033-5 , czytaj online ).
  19. „  Traktat jeździecki; autorstwa nieżyjącego już M. de Montfaucon de Rogles  ” na BnF (dostęp 27 marca 2020 ) .
  20. Michel Henriquet i Alain Prevost, Jazda konna, sztuka, pasja , Paryż, Seuil ,1972, 319  s. , Autorzy (strona 44).
  21. (w) Giovanni Battista Tomassini, Włoska tradycja sztuki jeździeckiej , Franktown, Virginia, USA, Xenophon Press,2014, 288  str. ( ISBN  978-0-933316-38-6 ).
  22. „  Jean-François Ducroc de Chabannes  ” , na BnF (dostęp 27 marca 2020 ) .
  23. „  Jean-Baptiste Cordier  ” , w Amis du Cadre Noir (dostęp 27 marca 2020 ) .
  24. Nadine Vivier, H, Bouley , „  Huzard Jean-Baptiste  ” , w Komitecie ds. Pracy historycznej i naukowej ,28 listopada 2019 r(dostęp 31 marca 2020 ) .
  25. Honorine Tellier, „  Lancosme-Breve  ” , o sztuce bycia centaurem ,6 maja 2016 r(dostęp 28 marca 2020 ) .
  26. „  Duplessis Charles Alphonse  ” , w The World Library (dostęp 31 marca 2020 ) .
  27. „  Édouard de Barthélemy  ” , na bnf.fr (dostęp 2 kwietnia 2020 )
  28. „  Baron d'Etreillis  ” , na BnF (dostęp 30 marca 2020 ) .
  29. Michel Henriquet Alain Prevost, jazda jazda, sztuki, pasji , Paryż, Seuil ,1972, 319  s. , „Autorzy”, s.  44.
  30. „  Faverot de Kerbrech  ” , na IFCE (dostęp 31 marca 2020 ) .
  31. „  Current Riding and its Principles  ” , na Nouvelles Editions Place (dostęp 3 kwietnia 2020 ) .
  32. „  Antonin Laurent Chebrou de Lespinats  ” , on Academic (dostęp 31 marca 2020 ) .
  33. „  Eugène Gayot  ” , na BnF (dostęp 31 marca 2020 ) .
  34. „  Éphrem Houël  ” , on BnF (dostęp 31 marca 2020 ) .
  35. „  Alexandre Vallon  ” , na BnF (dostęp 31 marca 2020 )
  36. „  Charles Du Haÿs  ” , na BnF (dostęp 31 marca 2020 ) .
  37. „  François Baucher  ” , on Amis du Cadre Noir (dostęp 28 marca 2020 ) .
  38. „  Captain Raabe,  ” on Amis du Cadre Noir (dostęp: 29 marca 2020 ) .
  39. „  Bauchérisme zredukowane do najprostszego wyrażenia  ” , na IFCE (dostęp: 29 marca 2020 ) .
  40. „  Adolphe Gerhardt  ” , na BnF (dostęp 2 kwietnia 2020 ) .
  41. „  Le Cavalier et l'Ecuyer  ” , na IFCE (dostęp: 29 marca 2020 ) .
  42. „  Interviews on the cavalry  ” , on BnF (dostęp 28 marca 2020 ) .
  43. „  Paul Plinzner  ” , na BnF (dostęp 22 maja 2020 )
  44. Michel Henriquet i Alain Prevost, Jazda konna, sztuka, pasja , Paryż, Seuil ,1972, 319  s. , Autorzy (strona 44).
  45. „  Charles Thoumas  ” , na BnF (dostęp 31 marca 2020 ) .
  46. „  Henri Blacque-Belair  ” , na bnf.fr (dostęp 2 kwietnia 2020 ) .
  47. „  Captain Etienne Beudant  ” , na Amis du Cadre Noir (dostęp 31 marca 2020 ) .
  48. „  Jean-Charles-André-Alfred Licart  ” , na Bnf.fr (dostęp 2 kwietnia 2020 ) .
  49. „  Albert-Eugène-Édouard Decarpentry (1878-1956) - Textual works of this author  ” , on BnF (dostęp: 31 marca 2020 ) .
  50. Patrice Franchet d'Espèrey, La main du maître: refleksje na temat dziedzictwa jeździeckiego , Paryż, Odile Jacob ,grudzień 2007, 396,  str. ( ISBN  978-2-7381-2033-5 , czytaj online ).
  51. „  Jean d'Orgeix  ” , na bnf.fr (dostęp 3 kwietnia 2020 ) .
  52. „  Michel Henriquet  ” , na bnf.fr (dostęp 3 kwietnia 2020 ) .
  53. „  Nuno Oliveira  ” , w FNAC (dostęp 31 marca 2020 ) .
  54. „  Denis Bogros  ” , na BnF (dostęp 31 marca 2020 ) .
  55. „  Pierre Durand  ” , na BnF (dostęp 31 marca 2020 ) .
  56. „  René Bacharach  ” , na bnf.fr (dostęp 2 kwietnia 2020 ) .
  57. „  Patrice Franchet d'Espèrey  ” , na BnF (dostęp 2 kwietnia 2020 ) .
  58. „  Gérard Guillotel  ” , na BnF (dostęp 31 marca 2020 ) .
  59. „  Philippe Lamarque  ” , na BnF (dostęp 31 marca 2020 ) .
  60. „  Dominique Ollivier  ” , na bnf.fr (dostęp 2 kwietnia 2020 ) .
  61. "  Nicole de Blomac  " , na BnF (dostęp 31 marca 2020 ) .
  62. „  Olivier Chebrou de Lespinats  ” , na BnF (dostęp 31 marca 2020 ) .

Załączniki

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Bibliografia